Het wordt echt weer eens tijd voor Stonebridge om met iets nieuws van Shimada of Yokomizo te komen (en het liefst allebei tegelijk natuurlijk). Maar ja, tot er iets uit die hoek bekend word, wacht ik wel vol ongeduld op jouw vertaling.



Het grootste probleem van Lake Hiren, behalve de typische Kindaichiaanse clichés, vond ik de slechte en doorzichtige manier waarop een hele oude truc werd hergebruikt. Dat was in dit geval dan niet zo heel erg, want die truc wordt door detectiveschrijvers zo’n beetje als public property gezien, het is alleen een beetje treurig dat zelfs met een kant en klaar plotonderdeel geen verassend einde geschreven kon worden. En dat Kanari na de eerste paar delen gewoon veder is gegaan met jatten... kan niet echt zeggen dat het als een schok komt.

Misschien tijd om je mening over de Kindaichi verhalen van Kanari te herzien? ^__~

Anyway...

Ik heb de afgelopen paar dagen, tussen van alles en nog wat door, verhalen uit Palmer’s Hildegarde Withers: Uncollected Riddles gelezen, en denk dat deze verhalen je wel zullen aanspreken, Ash. De meeste doen namelijk sterk denken aan een vroege Ellery Queen: het zijn echte GA puzzel plot detectiveverhalen, met hetzelfde New York als die uit de Ellery Queen verhalen als achtergrond decor, voor die typische Elleriaanse misdaden.

Voorbeelden hiervan zijn enkele moorden midden in het publiek, van o.a. een planetarium en een burleske theater, zonder dat iemand iets heeft gezien! Vintage Queen!

En mocht Miss Withers je nog steeds een beetje afschikken, lees dan eerst “The Riddle of the Hanging Men”, en je zult haar nooit meer zien als een soort Miss Marple. Ik bedoel, voordat ik het verhaal over de Hanging Men las, dacht ik aan haar als een tamme versie van Mrs. Bradley, maar die mening heb ik flink moeten bijsturen.

Hoop morgen het boek uit te kunnen lezen (nog twee verhalen).

Had even gekeken, maar ik kan dat boek in ieder geval niet bestellen bij mijn gewoonlijke kanalen :/

Heel even begonnen in Honjin Satsujin Jiken, waar misschien de filosofie van Kindaichi Shounen in is besloten XD. Want Yokomizo begint de lezer te vertellen over een moord waar hij van heeft gehoord. En de eerste keer dat hij ervan hoorde, deed het hem denken aan Leroux' The Mystery of the Yellow Room, LeBlanc's The Teeth of the Tiger, Dickson Carr's The Plague Court Murders en zelfs Scarlett's Murder Among the Angells (wie? Juist). En hij stelt dat de dader waarschijnlijk al deze boeken heeft gelezen en dit en dat had geleend om zijn eigen moord te plannen.

Wat, als je tussen de regels leest, waarschijnlijk dus wat Yokomizo heeft gedaan ^_~ Maar mjah, dat vertalen, dit is best een moeilijk boek XD Tot nu is alles wat ik had gelezen contemporary, dit is toch weer meer dan 50 jaar oud... Ach ja, des te meer ik ervan leer, terwijl ik geniet van Yokomizo's debuut

Zoals ik het nu lees lijkt het een hommage aan het genre, wat het een erg zwak excuus maakt voor Kanari om zelf ongeïnspireerd te gaan zitten plukken in de plots van andere schrijvers. ^__~

Ik wist trouwens niet dat Leblanc’s The Teeth of the Tiger een locked room mysterie is. Ik neem tenminste aan dat het een locked room is, want de andere titels die worden genoemd zijn dat zeker.

Anyway...

Ik sta op het punt te beginnen aan Gladys Mitchell’s Sleuth’s Alchemy, een complete collectie van haar hele, hele korte verhalen. De verhalen zijn zo kort dat de uitgever vrij grote letters en veel witte pagina’s heeft moeten gebruiken om het boek nog enigszins dikte te geven. Dus daar ben ik zo door heen.

Daarna ligt een hele bijzondere (en onverwachte) reprint van een detective klaar, maar meer daarover als ik het boek heb gelezen.

Ik moest zelf even diep in mijn geheugen graven, want ik kon me bij The Teeth of the Tiger niet zo een-twee-drie een locked room herinneren, wat eigenlijk ook klopt. Het is niet echt een locked room te noemen en gebeurt erg vroeg in het (lange) verhaal.



Wat je overigens niet ervan moet weerhouden het te lezen. Als afsluiter van de Lupin-saga is het namelijk groots en is het best te vergelijken met 813, een vergelijking die het nog goed doorstaat ook!

Edit: Intussen ook eindelijk Sayers' Murder Must Advertise uitgelezen. Het feit dat ik er zo lang over heb gedaan, zegt genoeg over wat ik ervan vind. Het leukste uit het boek is toch Lord Peter die werkt (met een weliswaar awesome voornaam Death) en de reclamewereld, maar dat is helaas niet wat ik primair zoek in een detective.

Vandaag een heerlijk werk gevonden van Edogawa Rampo! In zijn essay collectie Geneijou ("Het Illusie Kasteel") staat namelijk de essay Ruibetsu Trick Shuusei ("Compilatie van de classificering van truuks"), een artikel waarin Edogawa een classificatie geeft van de truuks die worden gebruikt in klassieke detectives! Van elk truuk geeft hij ook voorbeelden en zo, maar zo ver ben ik nog niet ^_~ Heb nu bijna alles van de classificatie op zich vertaald, aan de in-depth toelichting ga ik me niet eens wagen op mijn niveau (maar een schande dat het niet is vertaald!).



Zo heeft Edogawa 9 categorieen, die dus weer onderverdeeld zijn in specificaties (de rest volgt nog wel als ik weer tijd kan vinden). Erg interessant om te lezen :3

Het lijkt me inderdaad interessant om te lezen, maar door de voorbeelden ook heel erg spoilerig. Ik neem tenminste aan dat het voorbeelden van bestaande detectiveverhalen zijn, waaronder zeer waarschijnlijk erkende Westerse en Oosterse klassiekers die je nog niet heb gelezen. En het zou gewoon eeuwig zonde zijn als één essay, hoe interessant die ook mag zijn, een hele reeks plots verraad van goede detectives die je nog niet heb gelezen.

Ik zie mezelf ook wel een beetje als een “student of the genre”, maar de essays laat ik vooralsnog een beetje met rust, omdat ze te vaak spoilers bevatten van boeken en verhalen die ik nog niet heb gelezen, wat het lezen (of eigenlijk meer ontdekken) van onbekende detectives minder leuk maakt. Ik heb dus besloten om nog een paar jaar flink wat detectives te gaan lezen, voordat ik me echt ga richten op de kritische schrijfsels die door de jaren heen over het genre zijn geschreven. Meer dan genoeg tijd om de Frederic Dannay of Anthony Boucher van de 21ste eeuw te worden.

Het spoilerige van de toelichting valt nog behoorlijk mee, het is voornamelijk een korte uitleg over wat er precies bedoelt wordt (ik moet dus in bovenstaande lijst nog een paar dingetjes anders verwoorden ^_~) en bij de meeste categorieen staan alleen auteurs en het aantal verhalen dat onder die categorie valt, zonder titels (misschien 1 of 2 titels genoemd, van de tientallen per stuk).

En trouwens, aan de hand van de classificatie op zich zal je vast ook wel voor de meeste een voorbeeld (of meer) kunnen bedenken, toch? Dat vond ik nog het leukst bij het vertalen, ik zat bij elk stuk, ah, 'dat is dat boek' en zo te denken XD

Op zich zorgt een ontdekking van zo'n soort essay weer dat ik gemotiveerder aan Japans wil beginnen. Ik wil Japanse detectives lezen, ik wil Edogawa en Yokomizo's essays lezen! Als ik nou niet werd bedolven met talloze niet-taal vakken waar ik zoveel voor moet doen ;_;

Het boek waar ik het over had, Death Has a Will van Amelia Reynolds Long, heb ik inmiddels uitgelezen. Waarom is deze reprint zo bijzonder? De meeste boeken van Long werden uitgegeven door Phoenix Press, een lending-library uitgever voor detectives, thrillers en westerns die, met een enkele uitzondering, kwalitatief minder waren dan die van de echte, grotere uitgeverijen.

Toen ik een paar jaar geleden dankzij een zeer informatieve website achter het bestaan kwam van het soort obscure uitgeverijen als Phoenix, was Amelia Reynolds Long, ook mede dankzij een eigen website, de enige van al die schrijvers die me wist te interesseren, maar door de bedenkelijke reputatie van de uitgever en sommige absurd hoge prijzen ben ik nooit achter haar boeken aangegaan.

Ik was dus erg blij toen ik een paar weken geleden geheel toevallig een reprint tegen kwam van Death Has a Will.

Het boek begint opzettelijk met de clichésituatie waarin een oudere, zieke bedlegere vrouw een nieuw testament laat opmaken, waarin ze een buitenstander, een man die verliefd is op haar kleindochter en onlangs vrij is gesproken van de moord op zijn vrouw, haar erfgenaam maakt. De reden hiervoor is omdat ze in zijn onschuld geloofd en hij haar kleindochter niet ten huwelijk durft te vragen, omdat iedereen zou denken dat hij een fortuinjager is. Als gevolg van deze verandering moet haar hebberige kleinzoon met minder genoegen nemen.

Andere problemen in het boek zijn zogenaamde hallucinaties van de oude vrouw, in de vorm van een bezoekende geest, de snode plannen van haar dokter en de zorgzame zuster en twee oudere dames die alles in de buurt in de gaten houden met een verrekijker.

Het verhaal word goed opgezet en het plot zit redelijk in elkaar (in ieder geval beter dan je zou verwachten gezien de uitgever), maar door een niet zo heel geslaagd experiment met de oplossing, zakt het verhaal op het einde onderuit.

Oh, en de detectives van het verhaal zijn de advocaat Stephen Carter en zijn broer Jeff Carter, de District Attorney (een soort Ellery en Richard Queen, met een klein beetje Vance en Markham ^__~).

Het is een leuk boek om te hebben, niet alleen vanwege de vage geschiedenis die eraan kleeft of omdat Wildeside Press de originele cover art heeft gebruikt voor deze herdruk, maar ook omdat het een leuk en acceptabel detectiveverhaal is.

Meer over Amelia Reynolds Long:

http://amelialong.tripod.com/mystery.htm (alle titels + covers van haar detectiveboeken)

http://amelialong.tripod.com/avisit.htm (scroll naar ongeveer het midden van de pagina en je vind een stukje over haar omgekeerde detective curse, die haar schrijverscarré bijna de nek omdraaide)

Ik heb Honjin Satsujin Jiken dus maar even laten liggen, ik moet er meer tijd aan besteden om het te lezen dan ik op het moment heb.

Maar ik heb gelukkig nog wel ander Japanse boeken liggen die wel redelijk makkelijk te lezen zijn en waar ik minder woorden voor hoef op te zoeken. Ik ben nu aan de ene kant bezig met Edogawa Rampo's Kaijin Nijuumensou (het monster met 20 gezichten), waarin zijn Lupin-achtige personage zijn eerste optreden heeft en het uitvecht met Akechi Kogorou.

Aan de andere kant lees ik ook Akagawa Jirou's Mikeneko Holmes no Kurayami, een korte verhalen bundel met Mikeneko Holmes, een kat als detective. Waarvan ik dus niet helemaal weet wat ik ervan moet verwachten ^_~ (Hij is wel in de Conan detective encyclopedie geweest, weet niet of hij al in de US versie is langsgeweest)

En voor het betere werk heb ik ook nog werk van Shimada liggen ("P no Misshitsu", de gesloten kamer van P, dat al mooi begint met plattegronden!) en een korte verhalen bundel van Norizuki Rintarou.

Hij zat in het meest recente deel (25) van Case Closed/Detective Conan.

De kat als detective is trouwens een populair subgenre van de cozy mystery in Amerika, waarvan ik er ooit (lang, lang geleden) een paar heb geprobeerd.

De eerste katten detectives die heb ik gelezen waren enkele delen uit The Cat Who serie van Lilian Jackson Braun, maar die hebben geen indruk achter weten te laten, want kan me niets meer herinneren van de verhalen (moet ze misschien eens gaan herlezen). Sebas is nog een tijdje fan geweest van deze serie, dus mocht je het willen proberen vraag dan aan hem met welke delen je het beste kan beginnen.

Een jaar of twee later zag ik toevallig een Mrs. Murphy Mystery van Rita Mea Brown & Sneaky Pie Brown (de kat van de schrijfster) in een boekwinkel liggen, waarin de lezer het verhaal grotendeels door de ogen van de dieren ziet. Leuk en origineel, maar ook heel erg cozy en duidelijk gericht op een vrouwelijk lezerspubliek.

Daarna ben ik alleen nog even in de verleiding geweest om een Midnight Louie Mystery, over juwelendieven en illusionisten, te proberen.

Hm, volgens mij moet ik alleen nog iets van Dashiell Hammett, Raymond Chandler en Ian Fleming lezen, en dan heb ik van elk subgenre van het detective en mystery genre wel iets gelezen. ^__~;

Maar goed, laat weten hoe de Mikeneko Holmes verhalen zijn, en het locked room mystery van Shimada natuurlijk!

...

En geen interesse in de obscure detective van Amelia Reynolds Long? Dacht ik eens iets interessants voor het topic te hebben opgeduikeld. Oh well...

Ik wil zo graag nog iets hardboileds lezen! Qua games/films/stijl vind ik het namelijk erg leuk, maar ik heb er nog nooit echt een boek van gelezen :/



Huhum, dit keer vond ik het niet echt interessant ^_~ Alleen de omgekeerde detectivecurse. Wat dat betreft zitten we beiden al een tijdje op een ander spoor, jij gaat voor de onbekendere reprints, terwijl ik voor de bekendere, maar niet vertaalde Japanse detectives ga. Dat loopt toch een beetje langs elkaar heen ^_~ Hoewel jij dan nog een gezonde interesse toont in Japanse detectives, heb ik gewoon geen tijd/genoeg interesse om nog eens achter onbekendere Engelse reprints te gaan. Heck, er is nog genoeg "gewoon" materiaal waar ik achteraan moet. Moet bijvoorbeeld toch eens een keer verder met Philo Vance en natuurlijk ook eens The French Powder Mystery kopen!

Eerlijk gezegd heb ik de laatste paar maanden zin om iets van Hammett te proberen. The Maltese Falcon schijnt echt heel goed te zijn, zelfs voor ons soort detectivefans. Chandler spreekt me nog altijd het minst aan, maar misschien dat ik ooit nog eens The Lady in the Lake ga proberen, wat nog het meest in de buurt schijnt te komen van een echt detectiveverhaal. Marlowe schijnt zelfs logica te gebruiken!

Ook ben ik erg nieuwsgierig geworden naar de Doan en Carstairs verhalen van Norbert Davis. Het zijn hardboiled slapsticks, over de P.I. Doan en zijn hond Cairstairs (een reusachtige Scooby Doo met een attitude!). En het rottige is dat alle drie de verhalen uit de serie in print zijn. Te veel om uit te kiezen op het moment! >__<



Ja, ik moet ook weer eens achter wat Japanse detectives aangaan. Die andere Hanshichi bundel of die twee Rampo novelles. Zoals ik al zei: te veel om uit te kiezen.



The French Powder Mystery ÉN A Cat of Many Tails

By the way, wat hou ik trouwens van dit topic: van de cozy katten detectives Koko en Yum-yum, naar de hardboiled P.I.’s Philip Marlowe en Sam Spade.

Het vreemde is juist dat de enige goede boeken in de serie juist niet eens in de buurt van cozy komen. De enige die echt de moeite waard zijn, zijn de boeken die zich in de grote stad afspelen ( eerste paar ). In die boeken wordt ook veel actiever gespeurd en hebben de katten een bijrol. Ik geloof dat dit The Cat who read backwards, The Cat who ate Danish modern en The Cat who turned on and off zijn. Van de rest ben ik ook het plot vergeten op 1 andere na die ook veel donkerder was en over een seriemoordenaar ging. De nieuwste boeken schijnen helemaal troep te zijn.

Heeft iemand trouwens al de eerste 3 nieuwe Poirot's gezien? Vooral Cat among the pigeons en Mrs. McGinty's dead zijn echt aanraders. Bij Cat is de sfeer perfect en Mrs. McGinty is de After the funeral van dit seizoen ( als je niet weet waar ik het over heb, After the funeral is een van de beste verfilmingen in de reeks, gebaseerd op een onbekender boek ). Third Girl viel trouwens ook mee en er is gelukkig vrij veel veranderd in het verhaal. Appointment with dead schijnt wel heel erg veranderd te zijn maar ( SPOILERS ) nu schijnt de dader WEL iemand in de familie te zijn, wat in het boek ook leuker was geweest.

Verder heb ik het op het moment te druk met school om detectives / boeken te lezen. De enige detective die ik afgelopen tijd heb gelezen is The Black Tower van PD James over een serie verdachte sterfgevallen rond een verpleeghuis. Door het boek wil ik nu toch weer meer van PD James gaan lezen.

In The Maltese Falcon zal je waarschijnlijk wel vrij snel door hebben wie de dader is, maar dat maakt voor dit boek niet heel veel uit omdat je niet het verhaal er om heen kent. Ik heb The Lady in the lake trouwens ooit voor Engels gelezen en wat ik me ervan herinner zat er een leuk detectiveplot in. Er is ook een leuke verfilming van gemaakt ( wel zwart wit ) waarbij je alles vanuit de ogen van Marlowe ziet.

Ik heb Mrs. McGinty’s Dead en Cat Among the Pigeons gezien, The Third Girl nog niet.

Mrs. McGinty is inderdaad een aanrader. Het plot is vrijwel geheel intact gebleven, alleen de humoristische stukjes uit het boek waren wat afgezwakt, om het verhaal lekker donker van toon te houden (en het werkte).

De verfilming van Cat was beter dan ik had verwacht. De belangrijkste plotpunten zijn hetzelfde gebleven, Poirot is met een goede reden eerder in het verhaal geschreven, en de sfeer is idd goed.

Toch vind ik het, als een van de weinige liefhebbers van het originele verhaal, jammer dat ze niet de originele set-up hebben gebruikt. En waarom niet? Bang dat veel mensen weg zappen als Poirot niet in de eerste twee of drie minuten voorbij komt?

P.D. James... lang niets meer van gelezen. En ik heb nog wat boeken van haar ergens onder op mijn nog-te-lezen stapeltje liggen. Misschien eens deze weken toch maar eens Death of an Expert-Witness erbij pakken (tenzij je een andere goede suggestie heb, Sebas).

Ik moet zelf nog vrij veel lezen van PD James, maar nu noem je net de titel van haar waar ik minder positief over ben. Misschien geef ik het boek ooit nog een kans, maar ik geloof dat het zwaar overschat wordt. Had je trouwens The Lighthouse al gelezen? Ik vond die erg in de buurt komen van fair play ( zelfs het motief is te raden ).