Het treurspel van een narcist

“Ik heb er genoeg van! Het is gedaan tussen ons!”

Deze waren toen de laatste woorden van ex-vriendin-nummer-zes voor ze frustrerend en onstuimig de voordeur achter haar dichtklapte. Ik heb haar sindsdien nooit meer terug gezien. Nu ik eraan terugdenk, misschien hoopte ze toen stiekem dat ik achter haar aan zou gaan, haar zou sussen met charmante praat en lieve woorden die ik ter plekke zou verzinnen, me zou verontschuldigen en liegen dat ik het nooit meer zou doen. Maar dat deed ik niet. Ik had toen belangrijkere dingen aan mijn hoofd – letterlijk, ik moest mijn fraai, maar warrig haartooi nog kammen terwijl ik de perfectie van een bekend spiegelbeeld aanschouwde. Kon ze niet een andere tijdstip uitkiezen om te vertrekken in plaats van vroeg in de ochtend, wanneer het opkomende hemellichaam nog tegenstribbelde om zijn licht en warmte te ontlenen?

Degene die nu aan het woord is ben ik, Christian N. Van Dewereld , een succesvolle schrijver die talloze hartrovende, maar vooral hartverscheurende liefdesromans heeft neergepend. Knap, aantrekkelijk, intelligent… Hoe vaak heb ik zulke lovende woorden, die voor mij bestemd zijn, al niet gehoord? Jaloerse mensen en arme stakkers die alleen maar kunnen dromen om half zo volmaakt te zijn als ik, noemen me ijdel, pronkzuchtig en narcistisch. Ik spreek hen niet tegen, ik ben ijdel, pronkzuchtig en narcistisch, maar wie kan mij dat nu kwalijk nemen? Ik bemin mezelf zoals ontelbare vrouwen –en hoogstwaarschijnlijk ook een bepaald aantal mannen- me liefhebben en beminnen… toegegeven, misschien zelfs een tikkeltje meer.

Je zou het misschien niet geloven, maar ondanks mijn goddelijke verschijning en aanbiddelijke persoonlijkheid, is mijn relatiegeschiedenis met verscheidene vrouwen netelig afgelopen (natuurlijk kan dit niet aan mij liggen). Opmerkelijk genoeg, delen al mijn exen eenzelfde eigenschap die hen uniek, maar zo intolerabel maken (nee, ik heb het niet over hun passie en liefde voor schoenen, waar zowat alle vrouwen last van lijken te hebben); ze gaven mij allemaal de schuld voor de stukgelopen relaties.


“Wát wil je dat ik doe?”, vroeg ik lichtjes verrast, bijna verbaasd, aan mijn redactrice, Katie Smits. Ze heeft sluik, ravenzwart haar tot aan schouderlengte, met een glans die je bijna alleen ziet in shampooreclames. Desondanks zijn het haar slanke, aantrekkelijke benen, bedekt door een flinterdun nylonkous, die mijn ogen het meest bekoorden. Haar karakter lijkt veel op de designerbril dat ze droeg; koel, zwaarwegend en stylish. We bevonden ons met zijn tweeën in mijn woonkamer. De roodgeverfde muren contrasteerden bijna harmonieus met het wit plafond en voornamelijk zwarte en bruine meubilair. Ze zat, met gekruiste benen, naast mij op een zwarte, leren zetel en genoot van een kop warme koffie.

“Voor de verandering eens een happy end in je verhaal. Is dat een probleem?” Ze zei het zo nonchalant, alsof het een vanzelfsprekende opgave was.

“Natuurlijk is het een probleem. Ik bedoel, niet dat ik het niet kan (want dat kan ik wel), dat is gewoonweg niet mijn stijl.”

“Maar je lezers willen ook dat…”

“Mijn lezers weten niet wat ze willen,” onderbrak ik haar, “ze dénken te weten wat ze willen. Zoals de meeste vrouwen, naar eigen zeggen willen ze altijd een eerlijk, attente en lieve man, maar uiteindelijk zwijmelen ze allemaal voor de romantische smeerlappen.”

“En jij dénkt veel te weten over vrouwen, terwijl het omgekeerde waar is.” Katie nam een slok van haar koffie en zette het kopje zachtjes neer op de glazen tafel voor haar.

“Oh, ja? Hoe verklaar je dan mijn succes bij het vrouwelijk geslacht? Mijn vele vrouwelijke ‘kennissen’…” Ik schoof me dichter bij mijn redactrice en gaf haar een verleidelijke blik, alsof ik haar uitdaagde.

“Je weet misschien hoe je vrouwenharten moet veroveren,” zei Katie terwijl ze me onberoerd aankeek, “maar je hebt geen idee hoe je ze moet behouden.” En ze wendde haar blik van me.

“Hoe dan ook,” (ik negeerde haar opmerking volledig,) “alle grote, memorabele liefdesverhalen zijn tranentrekkend en eindigen tragisch. Kijk maar naar Romeo en Julia of Titanic. De tranen van het publiek zijn sporen van succes bij veel schrijvers.”

“Wil je jezelf dan niet onderscheiden van alle andere schrijvers?”

Ik zweeg. Ze had een punt. Katie vertoonde een beleefde glimlach en ingetogen expressie, maar de ogen achter haar bril glinsterden van de overwinning. Gewillig, zonder tegen te stribbelen, liet ik me geleidelijk aan overtuigen door de zwartharige vrouw. Voor ik het besefte stemde ik in, een happy end, zo moeilijk kon het toch niet zijn?

Toch?

“Zo, ik denk dat ik maar weer eens vertrek. Het is al laat en ik heb thuis nog veel werk te doen.” Terwijl mijn redactrice dat zei, liftte ze zich van de zwarte, leren zetel waarop ze had gezeten. Mevrouw zag er niet uit alsof ze haast had. Ik stond ook recht, naast de zetel en mijn rechterhand greep zonder nadenken haar linkerpols.

“En als je vanavond nu eens blijft?” onbewust ontglipten deze woorden mijn lippen.

Ik keek haar recht in de ogen met een charmante, vertederende, bijna smekende blik. Voor een fractie van een seconde keek ze me verwonderd aan, maar de uitdrukking op haar gelaat veranderde vlug weer naar haar gewoonlijke, serene en ondoordringbare expressie. Ze glimlachte, maar alleen uit beleefdheid. Ze had me op een subtiele manier afgewezen: “Tot nu toe hebben we alleen maar een puur zakelijke relatie,” Tactvol schoof ze mijn hand van haar pols, “en zo zou ik het ook graag houden, meneer Van Dewereld.” Ik zal nooit vergeten wat ze daarna tegen me zei voor ze de woonkamer verliet:

Als je je zo eenzaam voelt, bel dan naar één van je vele vrouwelijke ‘kennissen’? Die zullen jou graag gezelschap houden.

Ik had geen antwoord gegeven, in plaats daarvan vertrok mijn gezicht tot een dubieuze gelaatsuitdrukking die een glimlach had moeten voorstellen. Daarna was ze weg. Eenzaam… Ik? Onzin, besliste ik meteen.

Maar… dat verhinderde me natuurlijk niet om haar advies op te volgen.

Emily wist al heel lang dat ze ontevreden was met haar naam. Toen ze zes jaar was vroeg ze haar vader, die toen nog niet door het ijs was gezakt en daarom ook nog niet was verdronken in het donkere water, of ze haar naam in Alice kon veranderen. Ze was er namelijk zeker van dat, als dat haar naam zou zijn, ze vanzelf in Wonderland terecht zou komen. Maar als je er eenmaal een hebt kun je je naam niet zomaar veranderen en Emily bleef Emily en Wonderland bleef een wereld waar ze s'nachts over droomde.

Op zestienjarige leeftijd had Emily nog steeds liever Alice geheten, maar er waren veel dingen bijgekomen die ze liever zou veranderen. Haar bruine haar, dat nog bruiner was dan het bruin van kastanjes, vroeger altijd gevangen in twee glanzende vlechten, was nu vaal en net niet lang genoeg om in een staartje te passen. Het liefst zou Emily een vuurrood, kort kapsel hebben, rebels maar toch schattig. Haar ogen, al net zo bruin als haar haar en te groot voor haar gezicht, zouden blauw of zeegroen moeten zijn, en niet zo groot als herteogen.

Als het echt niet anders kon, vond ze het niet erg om wees te zijn (ook al miste Emily haar vader nog steeds iedere dag), maar haar tante had toch wel wat fantasievoller kunnen zijn? Ze was streng, maar niet onredelijk, deed als ze niet moe was vriendelijk tegen Emily, was niet vaak thuis maar bereid om iets samen te doen als ze er wel was. Dat 'iets samen doen' resulteerde gewoonlijk in samen tv kijken, omdat geen van beiden iets anders kon verzinnen. ( tekst weggehaald)

Emily zat vaak alleen op haar kamer, altijd met haar neus in de boeken of een pen in haar hand. Soms was ze bezig met huiswerk, maar meestal schreef ze. Ze schreef, in haar dagboek, ze schreef verhalen. Talloze verhalen over duizend uiteenlopende personages. Vaak schreef ze over Kai, een jongen van haar eigen leeftijd, maar met een heel ander leven. Vreemd genoeg was het dagboek van al die schriften en blokken papier het enige waarvan Emily het niet erg vond als iemand het las. Niet dat ze verwachtte dat iemand het zou wíllen lezen, zelf vond ze haar dagboek namelijk zo saai dat het niet eens grappig was, maar eerder verontrustend. Emily wilde absoluut niet dat iemand haar verhalen zou lezen, ze zou ze koste wat het kost voor zichzelf houden. Hierbij dacht ze aan iets wat haar vader eens gezegd had.

"Wees voorzichtig aan wie je je verhalen laat zien, schattebout. Voor je het weet verliezen ze hun magie... of gebeuren er andere dingen die je liever niet ziet plaatsvinden."

En dan de rest van het plot...

Op een gegeven moment leest iemand de verhalen natuurlijk toch, per ongeluk. (een leraar of klasgenootje misschien, of tantetje) Emily blijkt een speciale kracht te beschikken. Als maar genoeg mensen haar schrijfsel lezen, komen haar personages tot leven. Letterlijk.

Kai belandt in Emily's wereld en ze worden (natuurlijk) verliefd op elkaar. Maar de echte wereld en fictie, dat gaat natuurlijk niet goed samen en uiteindelijk moet Emily haar eigen hart breken door Kai terug te schrijven naar zijn eigen wereld, waar hij nog lang en gelukkig leeft met een leuk meisje uit zijn geboortedorp.

Een andere verhaallijn, die niet ondergeschikt is aan de romantiek, gaat over een soort schrijversmaffia. De kracht die Emily heeft is natuurlijk erg bijzonder (ook al zijn er anderen die het ook kunnen) en daar wil men gebruik van maken. Samen proberen Emily en Kai uit de handen te blijven van de maffia (of misschien wel corrupte overheid), en ook nog een of ander misterie te ontrafelen. Ik denk dat Emily dr moeder er ook nog wel iets mee te maken zal hebben... clichématig.