Het was ochtend, de tijd om te ontwaken van dromen en de overstap te zetten naar realiteit. Ik was klaarwakker. Maar mijn lichaam weigerde het initiatief te nemen om op te staan en een stap uit het bed te zetten. Lusteloos, onverschillig staarde mijn ogen naar het lege, witgeverfd plafond. Af en toe wendde ze zich naar de wekker, de tijd, die moeizaam voorbijging, of naar de blonde vrouw die naast mij lag. Ze sliep nog. Geluidsloos, weliswaar, met een rustige en ritmische ademhaling. Terwijl ik naar haar keek, probeerde ik me voor de geest te halen hoe de vrouw, die met mij het bed deelde, heet. Maar al snel besloot ik dat het niet belangrijk was, ze was mijn naam waarschijnlijk ook al vergeten.
Opeens werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en wilde ik weten wie de vrouw is die naast mij lag, niet haar naam, want een naam zegt niets. Een naam kon me niet vertellen op wie ze aan het wachten was de avond wanneer ik haar tegenkwam in dat verlaten café, wat ze dacht toen ik, een knappe jongeman, haar trakteerde op een drankje en tegen haar begon te praten, of ze al vaker aan onenightstands deed. Ik begon een eigen beeld van haar te vormen en over haar leven te fantaseren.

Ik kreeg inspiratie voor mijn roman.

Een blonde vrouw zit te wachten op een man, die niet zal komen opdagen. Ze bevindt zich in een verlaten café, niet de meest sfeervolle plaats en dat laat zich blijken door het aantal klanten die (niet) aanwezig zijn. Maar een nostalgisch gegeven, dat wat de vrouw probeert terug te vinden, genaamd herinneringen heeft hier zijn sporen achtergelaten. De extreem dikke laag make-up op haar gelaat maakt haar niet bepaald aantrekkelijker of lelijker, maar dient als een façade voor zelfvertrouwen die ze eigenlijk niet heeft.

Jij bent wel van de komma's he ping

haha, inderdaad.d Dat komt omdat ik in mijn boek heel veel moest verbeteren met komma's...

Ik kreeg inspiratie voor mijn roman.

Een blonde vrouw zit te wachten op een man die niet zal komen opdagen. Ze heeft vermoedelijk een legio verschillende outfits uitgeprobeerd voor ze ging voor deze kleurrijke, maar vloekende combinatie van garderobe. De extreem dikke laag make-up op haar gelaat maakt haar niet bepaald aantrekkelijker of lelijker, maar dient als een façade voor zelfvertrouwen die ze eigenlijk niet heeft. Ze bevindt zich in een verlaten café, niet de meest sfeervolle plaats en dat laat zich blijken door het aantal klanten die (niet) aanwezig zijn. Maar een nostalgisch gegeven, dat wat de vrouw probeert terug te vinden, genaamd herinneringen heeft hier zijn sporen achtergelaten.

Ik bekeek aandachtig, achter de scherm van mijn laptop, naar de korte, getypte tekst. De vrouw, met wie ik de nacht had doorgebracht, was al vertrokken. Ik had haar naam niet meer gevraagd voor ze mijn huis verliet, het is niet alsof we elkaar nog zouden terugzien. Maar blijkbaar wist ze míjn naam nog wel. Nu ja, wie kan de naam van een schepsel als ik, geschapen naar het evenbeeld van volmaaktheid, nu vergeten? Neemt natuurlijk niet weg dat ik lichtjes verrast was toen ze na een vluchtig afscheidskus fluisterde:

Tot ziens, Christian.

De ondertoon in haar stem vertelde me dat ze zelf niet overtuigd was van haar eigen woorden. Mijn mondhoeken vormden meteen daarna een zachte, charmante glimlach, want een antwoord was net iets te veel gevraagd. Toen, verdween er weer een vrouw voorgoed uit mijn huis en mijn leven. Hoewel, soms, heel soms, duikt ze nog wel op in mijn herinneringen, zoals vele andere vrouwen die ik heb gekend. Ik heb absoluut geen goed geheugen, maar, geen idee waarom, sommige dingen zijn gewoonweg onwisbaar in het menselijk opslagcapaciteit. Je moet ze alleen af en toe zien terug te vinden.

Ik ging terug naar mijn bureau om mijn werk, mijn roman, te hervatten. Het regende buiten.

Ze ziet hoe de regendruppels over het raam dwarrelen als zwemmende kikkervisjes en hoor hen zelfs zachtjes tikken op het onzichtbare glas, want er hangt een onaangename stilte in het café. Iedereen is verzonken en verloren in hun eigen afzondering en de zoektocht naar hun enig dierbare, kwijtgeraakte herinneringen. Het beeld van een geliefd persoon of gebeurtenis uit het verleden, precies zoals het is opgeslagen in het geheugen, hardnekkig en onaantastbaar. Nochtans, de vrouw neemt geen genoegen met het verleden, ze wacht nog steeds op de hoofdrolspeler uit haar vastgehouden memorie. Elk avond opnieuw, op hetzelfde uur, dezelfde plaats, in dezelfde ruimte. Alles blijft hetzelfde. Behalve de jaren, want die zijn verstreken.


“Ben je nieuw?” vroeg ik aan het meisje, met een verfrissend, kort, jongensachtig kapsel, achter de toog. Ze had een bevallig, scherp gezicht, was iets aan de smalle kant en droeg een paars T-shirt en skinny jeans. Simpel, maar verrassend beeldig. Ik schatte haar leeftijd rond de twintig.

“Ik heb je hier nog nooit eerder gezien en ben nochtans een vaste klant.”

Het meisje knikte terughoudend terwijl ze wat glazen afdroogde, maar keek me niet aan. Nee, ze vermeed expres mijn blik.

“Hoe heet jij?” Niet dat het antwoord van enig belang was, maar ik stelde deze vraag bijna automatisch, uit gewoonte.

Voor de kortharig, jonge vrouw de keuze had gemaakt tussen mij een response te geven of radicaal te negeren, werd ik gestoord door een diepe, bekende stem (...)