Daar ben ik ook niet zo bang voor nee, maar eh... examenjaar

Trouwens, nou ik toch bij een topic over schrijven ben beland, wil iemand misschien mijn gedichten beoordelen (op deviantart)? Tot nu toe heb ik geen mensen kunnen vinden die meer te zeggen hebben dan iets als 'mooi' of 'ik snap het niet' (Engels )

Ik ga naar de tweede, ik doe tweetalig. Ik kan niet zeggen dat mijn engels geweldig is, maar ik denk dat ik je gedichten wel begrijp. Ik heb zojuist 'daughter of the night' gelezen en ik vind het echt heel erg mooi. Ikzelf schrijf geen gedichten, nog nooit geprobeerd, dus ik heb er niet zo heel veel verstand van. Maar toch vind ik het heel mooi.

Thanks ^^ doe je de volledige IB course? Ik ga dit jaar dus examen doen en na vijf jaar (en heel veel uren, vorig jaar zes, ik geloof dit jaar vijf) spreek je wel aardig engels ik schrijf ook niet zo heel lang gedichten, schreef altijd alleen verhalen, maar als je ze iedere week analyseert, is het wel leuk om het op een gegeven moment zelf ook te proberen.

IB course? Whaa ik ben heel slecht met die termen XD. In ieder geval krijg ik meer dan vijftig procent van mijn vakken in het engels, maar zodra je in de vierde zit niet meer, omdat je examen moet doen in het nederlands.

hehe, ja dat was bij mij ook zo, maar houd het na vier jaar ook op? of ga je dan een speciaal boeken analyseren/essays schrijven/speeches geven programma volgen? heb je boeken van de cambridge course (die hadden wij voor vier jaar, maar om nou te zeggen dat die zinvol waren)?

geen idee eigenlijk wat we daarna doen, is ons niet echt duidelijk verteld XD

Hmm ... ik ben bezig met een boek en ik heb er echt zo'n gevoel bij van 'dit is mijn levenswerk', maar ondertussen kom ik er niet echt verder mee. Ik ben begonnen toen ik 13 of 14 was, geïnspireerd door verschillende TV-series die ik toen keek (geen anime). Toen ik 15 was heb ik de hele plot overhoop gegooid en toen ik 17 was nog een keer weer. Bovendien heb ik tussendoor al aan vervolgdelen van het eerste boek zitten schrijven, terwijl het eerste boek nog geen eens goed begonnen was. Nu heb ik in grote lijnen deel 1 wel klaar, dat wil zeggen: de rode draad is klaar, maar dan kom ik nog 46 A4-tjes uit! Heel frustrerend en ik heb ook weleens te horen gekregen dat ik nog veel meer moet beschrijven, dus dat probeer ik nu ook, maar ik ben bang dat het dan saai wordt en ik vind het ook heel moeilijk om een definitief beeld te schetsen van hoe een bepaald gebouw bijvoorbeeld eruit moet zien ... Bovendien denk ik dat ik nog veel meer met dialogen kan doen, en als ik geen computer bij de hand heb, komen ze als vanzelf, maar dan zit ik daar en komt er niks ...

Bij ons is het zo dat je tot en met de derde vakken in het engels kan volgend, dat heet dan gewoon tweetalig, en dan kan je vanaf de vijfde echt IB gaan doen. Meestal wordt dat gedaan door ex-tweetaligers, af en toe door een gymnasiast of vwo'er die extra gemotiveerd is. Die moet dan wel aan zeer strenge eisen voldoen. Cambridge, een cursus volgens mij vooral gericht op woordenschat volgens mij, wordt eigenlijk niet gedaan door Ib'ers, maar wel door vwo'ers en gymnasiasten. Dat is een eenjarige cursus in de vijfde. Dit geldt bij mij op school :') Ik doe zelf IB en ik heb wel een Cambridge boek, of mensen die echt Cambridge doen die ook hebben, weet ik niet.

ik heb juist geen problemen met het beschrijven van dingen, maar dat komt omdat ik gewoon langdradig ben XD. Als je goed bent in tekenen zou je de dingen ook kunnen schetsen, misschien helpt dat?

Hmm, tekenen is niet bepaald één van mijn meest ontwikkelde vaardigheden. Ik kan net een plattegrond uit m'n vingers krijgen voor de steden en een ruw kaartje van het land waar het verhaal zich afspeelt is geen probleem, maar zelfs dat zouden sommige kinderen van 10 mij nog kunnen verbeteren Op de één of andere manier worden mijn schetsen ook nooit zoals ik het in m'n hoofd had, behalve dan die ene landkaart die ik heb gemaakt

mh, balen. Maar er is vast wel iets waar je goed in bent. Misschien met wat fotoshoppen dat je het een en ander voor elkaar krijgt?

hmmm ik ben bezig met een nieuw verhaal, maar ik zit een beetje vast. Nou ja, vast is het verkeerde woord, maar ik weet niet of het wel spannend genoeg is. Aniway, ik zet hier een stukje neer, het zou leuk zijn als iemand (anybody!) daar (t liefst opbouwende) kritiek op heeft.
sorry als het teveel is!

Voorwoord

Andylon, de naam van het land waar alles zich afspeelt. Eens het land van de machtige elfen, draken en gnomen, maar nu het land van de mens.
De mens, die vergeten is dat het land ooit toebehoorde aan andere wezens dan alleen zijzelf. Geregeerd door angst en het geloof in God. Ze vrezen magie en dan vooral de duivel en zijn metgezellen, de heksen. Het boek de Malleus Maleficarum vertelt hen wat ze met heksen moeten doen, maar houdt hen vooral onwetend. Dit is Andylon, ooit geregeerd door elfenvorsten en machtige draken, nu in de macht van de mens.

Hoofdstuk 1

Uit het huis klonk gelach op. Het was een klein huis, maar dat waren er zo velen hier. Het hout begon op sommige plaatsen te rotten en het zou niet lang duren voordat er dringend een dakdekker langs moest komen, want hier en daar lekte het rieten dak verschrikkelijk. Het huisje stond iets afgezonderd van de rest van het dorp, genaamd Crystal, maar je moest maar even lopen om op het dorpsplein te komen en de bewoonsters van het huisje hadden daar geen problemen mee.
Het moestuintje achter het huisje lag er mooi en gezond bij. De jonge, groene blaadjes glinsterden in de late zonnestralen, nog steeds nat van de regenbui die even daarvoor was gevallen. Er kringelde rook op uit de schoorsteen, want het vuur brandde bijna altijd, ook al was het midden in de zomer. Nu was het nog niet zo warm, de lente begon pas. De krokussen staken hier en daar hun kopjes op, waardoor ze hele velden en stukken gras een kleurrijk nieuw jasje gaven. Iedereen die nu buiten kwam ademde dampwolkjes uit, maar binnen in het huisje, waar iedereen rond de open haard zat, was het aangenaam warm. Meggy lepelde met een grote lepel soep uit de kookpot, die boven het vuur lag te sidderen, en goot deze in de houten kommen. Astrid nam de hare gretig aan en blies de stoom weg. De soep was gloeiend, maar Astrid was het gewend hete soep te eten, dus begon ze het vocht naar binnen te lepelen. Meggy lachte toen ze haar jongere zusje zo gretig de soep zag eten. “Kijk maar uit, Astrid, anders verslik je je nog,” zei ze waarschuwend terwijl ze met de pollepel in het rond zwaaide.
“Krijg ik ook nog?” vroeg Pepijn, zogenaamd verontwaardigd. Zijn bruine ogen twinkelden van ingehouden pret en Meggy ging even met haar hand door zijn bruine krullen.
“Nee, jij niet. Soep is om naar te kijken!” zei ze lachend, terwijl ze hem ook wat soep opschepte. Ze vulde haar eigen kom en ging naast hem zitten. Het begon buiten donker te worden, waardoor het vuur grillige schaduwen over de muren wierp. Het huisje bestond uit twee kamers: een slaapkamer en een keuken. In de slaapkamer was een bedstee, waarin Meggy en Pepijn sliepen. Op de grond lag een stromatras, waarop Astrid sliep. Het was maar tijdelijk, ze zouden een geschiktere oplossing vinden.
Naast de bedstee stond een middelgrote kast, waarin wat kleren en lakens waren opgestapeld. In de keuken stonden drie krukjes, een lage, geschrobde houten tafel en wat kleine kastjes, en natuurlijk de openhaard met daarboven een driepoot, om een kookpot aan op te hangen. Pepijn had als eerste zijn soep op en hij begon kaarsen aan te steken.
Al snel vermengde de smerige geur van de goedkope kaarsen zich met de kruidige geur van de soep. Pepijn rekte zich uit en knakte zijn vingers. Zijn handen waren groot en ruw van zijn werk, zijn lichaam gespierd en aantrekkelijk. Al met al kon Astrid met zekerheid stellen dat er vast geen mooier echtpaar in het dorp woonde.
“Ik ga even kijken of alles goed is afgesloten,” zei hij. Meggy en Pepijn hadden een oude melkkoe, die in een zelfgemaakte stal stond, in de buurt van de moestuin. Daarnaast hadden ze ook een gans, die als waakhond functioneerde, en een kippenhok. Elke avond controleerde Pepijn of hij het hek goed dicht had gedaan, het kippenhok goed had gesloten en of de stal op slot was.
Pepijn werkte in het dorp als timmerman, terwijl Meggy elke dag thuisbleef en het huishouden deed, zoals normaal was. Zij en Pepijn waren nu al bijna een jaar getrouwd, maar nog steeds lieten de kinderen op zich wachten.
Sommige mensen dachten al dat Meggy onvruchtbaar was, en keken haar met een veelbetekenende blik na als ze langskwam. Astrid woonde nog bij haar ouders, in een dorp een aantal mijl van dit dorp vandaan. Eens in de zoveel tijd kwam ze bij Meggy op bezoek, bleef dan een aantal dagen en ging weer terug naar huis. Over een halfjaar zou ze zestien worden en haar vader was al op zoek naar een geschikte huwelijkskandidaat. Meggy had het geluk gehad dat Pepijn zich aandiende, een oude vriend waar ze al even op verliefd was geweest. Astrid rilde bij het idee te moeten trouwen, dat wilde ze nog helemaal niet.
Meggy keek altijd uit naar de bezoekjes van Astrid,die haar ietwat saaie leventje opvrolijkten. Zodra Pepijn de deur uitging ruimde Meggy het ontbijt op, voerde de kippen en de gans, melkte de koe en liet haar grazen in het kleine omheinde veldje naast hun huis. Dan bekeek ze de planten in haar moestuin, deed er wat aan als er wat aan gedaan moest worden, maakte het huis schoon indien nodig, deed boodschappen en had dan tijd voor zichzelf. Meestal ging ze dan wandelen of het dorp in om een praatje te maken of om op visite te gaan, en anders maakte ze tekeningen van planten die ze vond.
Sinds kort was Meggy vroedvrouw en hielp ze vrouwen bij hun bevallingen, maar het was een klein dorp en het gebeurde niet vaak dat er een bevalling plaatsvond. Astrids zus had de taak overgenomen van Fien, een oud, klein vrouwtje dat krom stond van de ouderdom. Toen hij het huisje verliet waaide er een koude bries naar binnen, die Astrid even liet huiveren. Zodra de deur dichtviel schoof Meggy dichter naar Astrid toe. Haar ogen twinkelden vrolijk.
Ze pakte de hand van haar vier jaar jongere zusje en kneep erin.
“Astrid,” zei ze. Astrid had altijd van de stem van haar zus gehouden, die licht en zoet was en de mooiste dingen kon zingen. Haar eigen stem was normaal en als ze zong werd haar toegesnauwd dat ze het zingen maar aan de vogels over moest laten.
“Astrid, je bent mijn enige zusje,” zei Meggy.
Dat was niet helemaal waar, ze hadden nog een ander zusje, Catharine, maar die was een paar dagen na de bevalling gestorven. Wel hadden ze vier broers: John, de oudste, Bruce, die na John kwam, Gregor, die tussen Meggy en Astrid inzat en Peter, de jongste, die net veertien was geworden. John was getrouwd met Suzie en werkte als smid, het beroep wat hij van zijn vader had geleerd.
Bruce was getrouwd met Lucy en werkte eveneens als smid, maar in een ander dorp, genaamd Everdeen, een paar mijl verderop. Peter had zich aangeboden als huwelijkskandidaat voor een knap meisje, Alice, maar het was nog maar de vraag of hij gekozen zou worden. Astrid hoopte het voor hem, hij was hopeloos verliefd geworden op de knappe Alice. Gregor genoot van zijn leven als leerling-smid, hij was als enige nog niet getrouwd. Astrid gaf een klein kneepje in de hand van haar oudere zus.
“Astrid, ik heb heel goed nieuws,” zei Meggy en haar ogen leken nog meer te gaan stralen. “Ik ben denk ik zwanger,” zei ze en ze begon zenuwachtig te giechelen. Astrid kneep hard in haar hand.
“Echt waar? Dat is geweldig nieuws!” zei ze en ze voelde zich oprecht blij voor haar zus. John en Suzie hadden al twee kinderen, twee zoontjes, en Jane stond op het punt om te bevallen. Het was Astrid niet ontgaan dat elke keer als ze het er over hadden, er een trieste glimlach over het gezicht van de mooie Meggy gleed.
“Ik weet het nog niet zeker, maar ik ben al twee weken over tijd. En mijn borsten zijn volgens mij gegroeid,” zei Meggy opgewonden. Astrid omhelsde haar. Het leek echt of er een last van Meggy’s schouders was gevallen. Haar lichte blauwe ogen straalden en haar huid leek zachter en mooier te zijn geworden. Astrid keek vluchtig naar de buik van haar zus, maar daar was nog niets abnormaals aan te zien, hij was nog altijd even plat als altijd. Astrid had altijd tegen haar grote zus opgekeken, die werkelijk een schoonheid was. Met haar zachte blonde krullen, grote ogen, slankheid en haar gracieuze manier van bewegen had ze het hoofd van een heleboel jongens al op hol gebracht.
“Ik ben echt heel blij voor je,” zei Astrid. “Zusje, je zou er echt eens aan moeten denken om te gaan trouwen,” zei Meggy en Astrid zuchtte diep. Het was een onderwerp waarop haar zus graag terugkwam.
“Ik meen het, Astrid. Je bent knap en ik denk echt dat als je je best zou doen, je zo een leuk iemand vindt waarmee je gelukkig kunt worden. Ik bedoel, je hebt prachtige, volle rode lippen en grote, blauwe ogen,” zei ze. Astrid bloosde. Ze hield inderdaad van haar lippen, die haar moeder beschreef als ‘… echte zoenlippen waarop menig vorstin jaloers op mag zijn.’
“Ik weet wat je bedoelt, Meggy, maar ik ben gewoon niet verliefd op iemand. Bovendien, wie wil er nu iemand met van dat lichte piekhaar?” zei ze.
“Je hebt helemaal geen piekhaar, Astrid! De punten buigen gewoon naar buiten toe!” zei Meggy en ze plantte haar handen in haar zei. “Maar heb je het Pepijn eigenlijk al verteld?” vroeg Astrid. Meggy begon te giechelen en sloeg haar hand voor haar mond.
“Nee, nog niet. Dat ga ik natuurlijk nog wel doen, als mijn menstruatieperiode uitblijft. Ik wil hem geen hoop geven, anders kwetst het hem alleen maar als het niet zo blijkt te zijn,” zei Meggy.
Pepijn kwam weer binnen en geeuwde.
“Kom, het is tijd dat we naar bed gaan,” zei Meggy. Eenmaal onder het laken staarde Astrid naar het houten plafond. Er gierde opwinding door haar buik heen, die haar belette om te gaan slapen. En tegelijkertijd was het eigenlijk geen opwinding, maar eerder een knagend, angstig gevoel, alsof er iets verschrikkelijks stond te gebeuren wat Astrid niet af kon wenden.

De Poltergeist schoot vooruit door de donkere lucht. Zijn donkere haar zwiepte hem soms in zijn gezicht, maar hij was er teveel aan gewend om er moeilijk over te doen. Daarnaast had hij belangrijkere dingen aan zijn hoofd dan zijn haarlokken.
Hij hield het ei stevig onder zijn arm geklemd terwijl hij vooruit schoot. De schaduw glimlachte. Wie had ooit gedacht dat hij het ei terug zou kunnen stelen van de elfen? Ze hadden het goed verborgen gehouden, maar niet goed genoeg voor een Poltergeist. Het was allemaal een kwestie van tijd geweest, de elfen hadden het heus niet eeuwig kunnen houden. Bovendien hadden ze een risico genomen door het ei mee te geven aan een jongeling. Ze hadden het hem bijna te gemakkelijk gemaakt. De Poltergeist grimaste bij het idee dat de elf nog leefde.
Het liefst had hij hem gedood, maar zijn meester had hem strikte orders gegeven: geen doden, alleen het ei. Het ei glansde in het maanlicht maar begon zijn warmte al te verliezen. De Schaduw hield het iets losser vast. Het ei kon zijn aanraking slecht verdragen, dus moest hij snel zijn. Hij schoot over de donkere boomtoppen van het bos van Rikden. Het zou niet lang meer duren voordat hij over Lottonhill, Crystal en Everdeen heen zou vliegen, over de rivier de Rigden richting de Zuidelijke Moerassen. Plotseling sloeg iets groots en wit hem uit zijn baan. Het witte beest met rode ogen siste naar hem en de schaduw hield stil in de lucht.
Hij mocht geen onverwachte bewegingen maken, de kans dat het ei zou vallen zou te groot zijn. Onder zich hoorde hij het ruisen van een beekje dat later uit zou monden in de Rikden. Het beest schoot naar voren en de Poltergeist wist hem maar net te ontwijken. Met een venijnige zwiep van zijn staart sloeg het vliegende dier het ei uit zijn handen. De Poltergeist schreeuwde en dook naar beneden, maar het beest sloeg hem weg. Met een luide plons hoorde de Schaduw nog net hoe het ei in het water viel en hoe het naar de bodem zonk. Hij knarste met zijn tanden en wilde de aanval inzetten, maar het witte dier was verdwenen.

op www.blurb.com kun je ook je eigen boek maken, heb ik ook gedaan, en het helemaal naar je eigen hand zetten en ook te koop zetten meteen zodat mensen die daar kijken (+ op amazon) het ook kunnen kopen

Sorry als de vraag al duizenden keren is gesteld, maar kan je naar de site boekscout.nl ook engelse manuscripten sturen of willen ze alleen nederlandse manuscripten?

Engels kan ook gewoon.