Als het je niet gaat om hoe gedachten aan zelfmoord ontstaan, waarom denk je dan dat er zo lichtelijk mee om wordt gegaan en dat zelfmoord als pressiemiddel wordt gebruikt? Het ontstaan van gedachten aan zelfmoord, het ontwikkelen van een zelfmoord plan en de zelfmoord die daar op volgt zijn allemaal aan elkaar verbonden. Het een gaat niet zonder het ander.
En wat valt er te manipuleren als je er niet meer bent? Welke druk kan je nog uitoefenen na je geslaagde suïcide? Het enige wat je er bij iemand mee zou kunnen bereiken is dat hij/zij zich schuldig zou gaan voelen, maar dan moet hij/zij toch echt wel een belangrijk aandeel in jou suïcide hebben. Overigens weet je dan niet eens of je die ander zich wel schuldig voelt om jou suïcide, want je bent er niet meer.
Ik denk dat jij zelfmoord pogingen bedoeld die geen dodelijke afloop hebbben en waarbij het ook duidelijk niet de bedoeling is om te sterven. (Vaak zijn deze daden wel bedoeld om er voor te zorgen dat iemand die gene niet verlaat.) In de medische/pschiatrische wereld worden zulke pogingen ook wel parasuïcide genoemt.

Zelfmoord is natuurlijk een serieus iets, het is dan ook heel irri als er van die kinderen zijn die dan zeggen:'' ik zie het niet meer zitten, ik wil echt zelfmoord plegen,'' zonder er echt bij na te denken. Soms zie je ook dat als er over zoiets in de klas ofzo wordt gepraat dat meteen een hele zooi kinderen mededelen dat zij dat ook ooit bijna hebben gedaan (terwijl ik dan zeker weet dat dat gewoon voor de aandacht is). Iemand die ik ken doet/zegt dat ook de hele tijd (''ja ik weet hoe dat voelt'' en ''ik wilde ook ooit zelfmoord plegen'') terwijl dat nooit zo was ):

Mensen die echt zelfmoord willen plegen zeggen dat over het algemeen ook niet zo snel.
Die houden hun omgeving een masker voor en doen het op een gegeven moment gewoon. Vaak zie je ook dat ze tijdens hun laatste dagen ineens gelukkiger lijken.

Ik kan daar dus ook niet goed tegen, mensen die achteloos zeggen dat ze zelfmoord willen plegen maar waar het helemaal niet waar is.
Zo was laatst op Vampirefreaks een meisje die een hele journal vol drama postte en dat ze zelfmoord ging plegen omdat haar internet vriendje (die ze alleen online kende) het uit had gemaakt. En een paar dagen later stond er gewoon weer een journal vol met "omg, I love him so much"
Dat soort aandachtstrekkers irriteert me echt mateloos, want stel dat iemand echt met die gedachten loopt en hulp zoekt, dan word zo iemand misschien ook wel als aandachtstrekker gezien, terwijl dat juist helemaal niet zo is.

Mjah, en ook dat ze een soort van afscheid nemen door mensen te vertellen hoe ze hen waarderen/hoeveel ze van ze houden, spullen weggeven, dat soort dingen...

Ik heb zelf weleens gedacht dat het beter zou zijn als ik niet zou bestaan. Dat ik het niet erg zou vinden als ik opeens onder een vrachtwagen kwam of er een meteoriet op m'n kop viel (eh tja, ik las al op jonge leeftijd boeken als Ontdekking van de Hemel...). Maar dat stopt snel genoeg wanneer wat van je klasgenoten sterven aan kanker of idiote verkeersongevallen. Als je ziet dat mensen van je eigen leeftijd, die zeker niet dood willen, zomaar doodgaan... Dan ga je vanzelf wat meer waarde aan het leven hechten.

Dat had ik dus precies hetzelfde. Ik heb ook met die gedachtes rondgelopen en suicidale neigingen gehad, en ik heb dan wel geen jonge mensen om heen zien sterven, maar nu schaam ik me behoorlijk als ik dan hoor over verongelukte jonge mensen of kinderen met kanker bijvoorbeeld. Die vechten echt om te leven terwijl ik uit mezelf op wou geven. Nou was de shit waar ik doorheen moest toen ook niet niks, maar toch. Ik ben er doorheen gekomen en heel blij dat ik de handdoek niet in de ring heb gegooid. Dat zou echt stom geweest zijn..

Ik heb aan de lijve ondervonden hoe mensen 'zelfmoord' als een pressiemiddel gebruiken. Er wordt heel lichtelijk mee omgesprongen, gewoon om drama mee te creeren, mensen in een rotpositie te brengen. Dat soort gevallen heb ik het over...

@ nwoppertje,

Ik vind het erg lullig voor je dat iemand jou op die manier heeft weten te manipuleren. Dat jij daardoor een suïcide poging van dichtbij hebt ervaren die onder dat kleine percentage valt die voornamelijk was bedoeld om je er een slecht gevoel over te geven en je wellicht bij die gene had moeten houden.
Maar nogmaals, in ver uit de meeste gevallen is een suïcide alleen bedoeld om een einde aan het eigen leven te maken om daar mee een einde te maken aan het ondragelijk leed van de zelfmoordenaar.

Als in: het is nwoppertjes schuld dat ze gemanipuleerd is? :)



Mjah, ondragelijk...? Mijn persoonlijke ervaring is dat het ondraaglijke vaak nog wel meevalt. Het is eerder een ernstige depressie dan de situatie zelf die personen er toe aanzet zelfmoord te plegen. Die mensen lijken zich staande te houden en komen op de buitenwereld over als 'heel normaal', en dan doen ze iets enorm achterlijks.

@ Tamara
Ik heb nergens gezegd dat het nwoppertje's schuld is.
Zullen we verder niet gaan oordelen over wat ondragelijk is voor iemand?, want zoals ik eerder al hed gezegd: je kan elkaars leven niet leven, alleen je eigen leven.
En verder vind ik dat je nogal hard oordeelt over zelfmoord door het te bestempelen als 'iets enorm achterlijks'.

Zo verwoordde je het anders wel een beetje :)



Aan de andere kant hun je er wel voor anderen zijn en ze steunen. Dat zij denken dat zelfmoord de enige optie is, betekent niet dat het daadwerkelijk ook zo is. Niemand leeft in een bubbel. Tenminste, dat is niet de bedoeling. Maar als iedereen zich zo apathisch opstelt als dat, creëer je wel een kweekgrond voor tragedies.



Ik heb het meerdere keren van redelijk dichtbij meegemaakt. Eén tragedie is zo'n vijf jaar terug nog ruim uitgesmeerd over de media ook. Een gezin met twee kinderen. Zelfs de hond zijn ze niet vergeten mee te nemen. Dat het zover moest komen was zo onnodig.

De ander had niet eens echt afscheid genomen. Die is jaren vermist geweest totdat ze eindelijk het lijk uit het veen trokken. Zijn vrouw en twee dochters hebben al die tijd in onzekerheid geleefd.

Dat was niet de bedoelling. Bij deze dan: sorry, indien dat ook bij nwoppertje zo overkomt.


Daar heb je gelijk in, maar jammer genoeg willen 'we' het vaak niet horen wanneer het niet goed gaat met iemand. 'We' zijn alleen maar geïnteresseerd in de leuke dingen, niet in de tragedies. Veel zelfmoord pogingen kunnen worden voorkomen door te luisteren naar die persoon. De meeste van die ondragelijke leden worden namelijk een stuk helderder als je een klankbord hebt, iemand om er mee over te praten. Iemand die je helpt te zoeken naar oplossingen die je alleen niet kon vinden. Jammer genoeg draait het in de onze cultuur, de westerse cultuur, te veel om individualiteit. Er is nauwelijks sociale controle, waardoor suïcidaliteit te laat wordt opgemerkt.

Dat is precies mijn punt, fijn dat je het nog even in je eigen woorden herhaalt. Sta me toe jouw (oude) woorden even terug te kaatsen. Door een houding van 'je kunt elkaar levens niet leven' aan te nemen, zeg je eigenlijk dat het niet aan jou is om je in een ander te verdiepen, en het dus ook niet aan jou is om een eigen mening te vormen over die persoon. Vrij nutteloos dus als iemand aanklopt met een hulpvraag.

BTW Wanhoop is geen ondraaglijk lijden, het is het niet kunnen zien van mogelijkheden die er toch echt wel zijn.

volgens mij is het 'je kunt elkaar levens niet leven' meer in de zin van: je kunt de beslissingen van een ander niet maken, je kunt je in zijn/haar leven verdiepen en een mening vormen, enz enz enz. maar het blijft zijn/haar leven, je kunt niet alles weten.. denk ik

ben het wel eens met het onderste

Soms moet je beslissingen voor een ander maken, omdat ze op dat moment niet in staat zijn het beste voor zichzelf te kiezen.

Met mijn woorden: je kan elkaars leven niet leven: bedoelde ik dat het niet aan mij is om te oordelen of jij wel of niet een einde aan jouw leven mag maken.

Ik heb nooi gezegd dat ik me niet in andere verdiep of dat ze niet bij mij aan kunnen kloppen als ze niet lekker in hun vel zitten. Sterker nog, mijn broertje noemt het een postiteve eigenschap van mij dat ik vrij snel zie wanneer het niet goed gaat met iemand en die ander aanmoedig er toch over te praten.

En waarom kan wanhoop geen ondragelijk lijden zijn?
Als je bijv. aan borderline, bi-polar, schizofrenie of discosiatieve identiteitsstoornis lijdt en medicatie en therapiën hebben door de jaren heen niet geholpen, is wanhoop, omdat een beter leven hierdoor uitblijft, dan geen ondragelijk lijden?