Ik denk niet dat we hier veel lezers enthousiast gaan krijgen als we doen als of het detectiveverhaal alleen een logica puzzel is. Het is zo dat plot en logica het belangrijkste is voor een goede detective, maar daarom heen was er ook ruimte voor levendige karakters en prachtige settings. Als het detectiveverhaal niet meer was geweest dan een kruiswoordpuzzel in verhaal vorm, had het nooit zoveel getalenteerde schrijvers aangetrokken.

Dus, beste meelezers, mochten jullie interesse hebben, maar je weet gewoon niet waar je moet beginnen, laat het ons weten en we helpen je veder. Misschien dat we een interesse of hobby van je kunnen koppelen aan een of meerdere detectivetitels of schrijvers.

En dat er hier nog steeds geen Conan fans zijn langs geweest verbaasd me eerlijk gezegd niets. Wel eens de fout begaan door een DC forum te bezoeken? Je zou toch op ze minst een handjevol serieuze detectivefans verwachten, ook omdat leden meestal uit landen komen waar het detectiveverhaal wel een geschiedenis heeft, en soms zelfs nog erg levendig is, maar ondanks dat gaan topics op dat soort forums voornamelijk om hoe schattig Conan en Hattori wel niet zijn als ze samen een zaak onderzoeken, of hoe Kaitou’s pak en cape toch zo mooi wit en onbevlekt blijft.

Leest Origami eigenlijk nog detectives?



Op vijfjarige leeftijd? Is dat niet een beetje te veel van het goede? Ik denk dat zelfs Doyle daar niet mee was weggekomen, zelfs als hij daarvoor Mycroft had gebruikt!

Leuke toevalligheid trouwens... ben op het moment bezig in Clason’s Poison Jasmine, waarin bloemen en vergif ook een belangrijke rol spelen. Het lijkt het beste boek te gaan worden die ik tot nu toe van hem heb gelezen. De setting, Valle de Flores en de parfumeriewereld, komen sterk naar voren, en het plot is veel belovend (an impossible crime!).

Wat is een leuke eerste detective dan?
Dan zal ik binnenkort eens bij de bibliotheek ernaar zoeken.

Hm, de bibliotheken hebben niet zo heel groot aanbod aan klassieke detectives, eigenlijk alleen Agatha Christie en Conan Doyle.

Voor Christie kan ik Death on the Nile aanraden. Het is zonder enige twijfel haar best geschreven detective, waarin ze een van haar betere plots combineert met sterke karakters en een prachtige setting en sfeer.

Goede follow-ups zijn The Murder on the Orient-Express (mijn persoonlijke favoriet) en And Then There Were None (legendarische klassieker en het best verkochte detective/thriller boek ooit). De Nederlandse titels zijn allemaal letterlijke vertalingen, behalve de laatste die ook te vinden is onder de titel Tien Kleine Negertjes.

Conan Doyle’s verhalen over Sherlock Holmes en Dr. Watson zijn bijna allemaal aanraders, vooral de korte verhalen. Daar moet je eigenlijk de complete verzameling van lezen. The Hound of the Baskervilles en The Valley of Fear zijn mijn aanraders voor de langere verhalen.

En bedacht me net dat ze heel misschien ook nog een of meerdere titels uit de Rechter Tie serie van Robert van Gulik hebben. De sterkste titel uit de reeks is Fantoom in Foe-lai en die raad ik je dan ook aan, mochten ze die toevallig hebben. Maar bijna alle titels uit die serie zijn goed.

Succes en veel leesplezier!

Wellicht dat in de meeste bibliotheken ook nog wel iets van G.K. Chesterton te vinden is. Father Brown is ook geen slechte keus om mee te beginnen, maar ik geef toe dat er een grotere kans op succes is bij Conan Doyle en Christie.

Het is al weer een tijdje geleden, (en Lukyanenko's Watch Trilogy samen met Beddor's tweede deel van de Looking Glass Wars hebben de tijd wat krap gemaakt voor verder gaan in m'n Holmes-collectie) maar ik heb met volle teugen genoten van Arsène Lupin - Gentleman Thief, jammerlijk genoeg een bloemlezing van deze zeer innemelijke man, maar genoeg om een dorst naar meer op te wekken bij me. Lupin is wat gretiger met z'n uitleg t.o.v. Holmes, wat soms een uitkomst kan zijn, als je sommige dingen maar als evident aan moet nemen.
Volgende week maar weer eens op het BF kijken wat er aan leuks ligt.

Edit: en over het algemeen is het inderdaad erg miniem wat je kan vinden in de bibliotheek. Mochten Christie en Doyle bevallen, je kan meestal bij de Slegte voor 2 euro ook wel oude vertaalde pockets vinden van hen (vooral Christie). Soms vind je zelfs nog een Queen :3 (hardcover The American Gun Mystery was een uitstekende koop ^_^)



Dit herinnert me eraan dat Lupin belachelijk veel in zichzelf praat. Lupin werkt zo vaak alleen, maar hij vertelt altijd zijn plannen en inzichten hardop.

De andere korte verhalenbundels van Lupin zijn ook erg goed (The Confessions of Arsène Lupin en The Eight Strokes of the Clock) en mocht je ook de langere verhalen willen proberen, daar zijn de absolute aanraders 813 en The Teeth of the Tiger (Tiger moet je overigens na 813 lezen en beiden na The Eight Strokes of the Clock).

Ik ben zelf maar weer verder gegaan in Norizuki Rintarou no Shinbouken en het tweede verhaal (Sekai no shinpi wo toku otoko, "De man die de geheimen van de wereld ontravelt") was een mooie mix van Carr en Queen. Queen qua personages en opzet, met Rintarou als schrijver, met een vader als police superintendent en nu zelfs een inspecteur Kunou die Rintarou moet assisteren bij een experiment (Velie!). Carr was overduidelijk aanwezig (en dat merkte Rintarou zelf ook op) in het verhaal. De dochter van een oud-beroemdheid lijkt psychokinetische krachten te hebben en een authoriteit op het gebied, professor Maruyama werkt samen met een TV zender om dat te onderzoeken. De mensen van het programma houden het meisje terwijl ze slaapt in de gaten en zijn net bezig haar hersengolven te meten, als beneden een hoop kabaal klinkt en ze de professor dood terugvinden onder een gevallen kroonluchter. Er was verder niemand in de kamer en men begint te denken dat het meisje wellicht echt PK krachten heeft.

En de Edogawa Rampo Reader is intussen ook aangekomen, dus die moet ik ook maar eens lezen. Maar eerst nog Purloined Letters uitlezen, erg interessante stof over hoe Japanse schrijvers het detective genre overnamen in de Meiji periode en voor hun eigen motieven gebruikten (het volgende hoofdstuk gaat over Okamoto, van de Hanshichi verhalen).

Wordsworth Editions heeft vorig jaar The Charlie Chan Omnibus uitgebracht met daarin drie delen uit de Charlie Chan serie. Het zijn bijna allemaal goed geschreven en leuke detectives, maar ik moet er eerlijk bijzeggen dat de beste verhalen voornamelijk schitteren door de karakters en settings, zoals het eerste boek, The House Without a Key, dan om briljante en complexe plots. Een opvallende uitzondering hierop is echter Behind That Curtain, hoewel niet briljant noch complex, zit het plot stevige in elkaar dan normaal, en bevat zelfs een dying message!

De twee bovenstaande boeken zitten in de omnibus, met The Chinese Parrot, een uitgerekt kort verhaal, als opvulling, en voor de prijs die je op het BF er voor betaald is het op ze minst het proberen waard. ;)

Het leukste boek uit de serie is overigens Charlie Chan Carries On. Het verhaal is een iets wat bizarre combinatie van Christie’s And Then There Were None en Verne’s Around the World in Eighty Days.



Is het boek een beetje spoiler vrij? Want dan zet ik hem op mijn lijstje voor de komende maanden.



Werd er toevallig verwezen naar Carr’s The Reader is Warned (uitgebracht onder zijn Carter Dickson naam)? Dat verhaal gaat ook over een moord die schijnbaar is gepleegd door iemand met psychokinetische krachten. En er zit een knipoog naar Ellery Queen in...

Heh, dan zou ik hem toch van het lijstje afhalen, want het zit vol spoilers van voornamelijk (maar niet alleen) werken van Kuroiwa, Okamoto en Edogawa.

Het is natuurlijk wel een veelvoorkomend probleem voor het lezen van wetenschappelijke teksten over het gebied, zo verklapt een artikel over het gebruik van nursery rhymes in Yokomizo Seishi's Gokumontou niet alleen het einde van Gokumontou, maar ook van Christie's The ABC Murders en van Dine's The Bishop Murder Case. Heck, ik heb in mijn paper over de film Inugamike no Ichizoku ook het einde verklapt



Het was een algemene opmerking over Carr (dat de gebeurtenissen net uit een Carr verhaal kwamen). Wel heb ik een vermoeden dat de titel (Sekai no shinpi wo toku otoko, "De man die de geheimen van de wereld ontrafelt") wellicht een verwijzing is naar The Man who Explained Miracles.

Edit: The Edogawa Rampo Reader heeft een interessante inleiding geschreven door de vertaler/editor van de bundel, wat me al op het spoor heeft gezet voor andere verhalen die ik wil lezen XD Oh, trouwens, in de Rampo Reader zit een korte essay dat is bedoeld als vervolg op de essay van Edogawa over alle soorten trucs die in de literatuur worden gebruikt. Dat was nou een essay die ik niet had verwacht, maar zeker een aangename verrassing. Nu wil ik eigenlijk weer naar de bibliotheek toe om te kijken wat Geneijou eigenlijk nog meer had te bieden naast die essay...

Daarom ben ik ook erg voorzichtig met wat ik lees aan essays, artikelen en andere kritische schrijfsels over het genre. Ik heb naar mijn gevoel nog lang niet genoeg detectives gelezen en gezien om me daar vol vertrouwen op te kunnen storten. Het is bovendien ook veel leuker om zelf nieuwe detectives te ontdekken, te lezen en analyseren, dan een opsomming met oplossing en mening daarover van iemand anders, hoe interessant die ook mag zijn. Vele zijn mij voor gegaan in het ontdekken van het genre, maar voorlopig stippel ik liever mijn eigen route uit. en over tien jaar leest toch iedereen mijn stukjes over het klassieke detective genre ^__^

En toch kriebelt het soms...

Want The Edogawa Rampo Reader is hier inmiddels ook aangekomen en heb de preface en introductie al gelezen, erg interessant allemaal, maar in de preface las ik iets wat ik niet helemaal los kan laten.

Volgens Kasai Kiyoshi, “a major detective fictionist and leading critic,” dankt het detectivegenre, aan het begin van de vorige eeuw, een groot deel van zijn populariteit aan de Eerste Wereldoorlog. De oorzaak daarvoor zouden de vele anonieme oorlogsdoden zijn en het plotselinge besef dat elk individueel sterfgeval belangrijk is.

Toen ik dat las begon ik heel even te tandenknarsen, omdat ik dacht dat het over het westerse detectiveverhaal ging, waarin de rol van beide oorlogen, hoe erg ze ook waren, altijd zwaar wordt overdreven. Het detectivegenre was in Amerika en Europa met detectives als Sherlock Holmes, The Thinking Machine, Father Brown en Dr. John Thorndyke (om maar even de meest bekende namen te noemen) al ver voor de Eerste Wereldoorlog mateloos populair, en beleefde zijn hoogte punt in de jaren dertig (ruim twaalf jaar na de eerste oorlog) en was pas eind jaren veertig echt uitgebloeid (toen begonnen de uitgevers, niet het publiek, interesse te verliezen).

Nu vraag ik me dus af in hoeverre Kasai Kiyoshi gelijk heeft. Ik kan het me in dit geval wel enigszins voorstellen, ook omdat me nog iets vaag door het hoofd spookt dat de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki van grote invloed zijn geweest op Japanse fictie (bijv AKIRA, echter geen idee meer waar ik dat heb gezien of gelezen). Aan de andere kant kan ik me niet aan het gevoel ontworstelen dat ook hier meer gewicht wordt gegeven aan de rol van de oorlog in de populariteit van het detectiveverhaal.

Helaas heb ik geen enkel materiaal om dat te kunnen bestuderen. :/

Oh well, ik denk dat ik eerst maar eens ga slapen, daar is het laatste paar dagen toch al zo weinig van terechtgekomen. Ik kom er waarschijnlijk nog op terug...

Met Engelse literatuur ben ik het volledig met je eens, maar ik vind het prettig dat ik, zij het met wat risico, een beetje gestuurd wordt bij de Japanse detectives. In mijn eentje alles uitzoeken kost te veel tijd (met name het lezen, maar ook het verkrijgen van de boeken), vandaar dat ik dan maar het risico erbij neem.



Voor animanga lezers komt de atoombom misschien nog het sterkst terug in Astro Boy (Tetsuwan Atom, "Ijzerarm Atoom"), waarmee Tezuka trachtte nucleaire kracht als heilzaam voor de mensheid neer te zetten (bijvoorbeeld ook in de post-Shizuma Drive crisis van Giant Robo, waar alleen Robo werkt omdat hij op kernenergie loopt).

Maar ik ben het inderdaad niet echt met Kasai eens. Wat ik wel heb gelezen in een artikel van Kawana, is dat nursery rhymes wellicht vanuit de invloed van de oorlogen voortkomen. Het ging voornamelijk over Gokumontou, maar de ogenschijnlijke willekeur en geschifte logica in moorden met een nursery rhyme motief, zou mensen aan de willekeur in de oorlogen doen denken.

Ik had juist het idee dat het detectivegenre in Japan veel overzichtelijker was en veel toegankelijker dan hier in het westen. Het grootste probleem lijkt mij dan ook, om vanuit Nederland, bepaalde titels te verkrijgen die out-of-print zijn. Maar las hier ergens op het forum dat je binnenkort naar Japan gaat. Mijn advies... neem een extra koffer mee, struin tussen door wat antiquariaten en boekwinkels af, en sla een voorraadje in om jezelf het komende jaar mee zoet te houden. Want het is beter om te veel detectives op je To-Be-Read Pile te hebben liggen, dan te weinig. ^__~



Ik vind het een nonsense argument en wederom een poging om de impact van de oorlog op het genre groter te maken dan het eigenlijk was. Zoals elke echte student van het genre weet namen detectiveschrijvers ideeën van elkaar over, om te proberen of ze er nieuwe draai aan konden geven. Dit lijkt mij dan ook de meest logische verklaring voor detectives met een nursery rhyme motief. Van Dine kwam met iets nieuws en andere gaven er hun eigen draai aan.

Of waren de vele imitaties van Chesterton’s “The Invisible Man” ook een direct resultaat van de oorlog, omdat mensen letterlijk geen uniform meer konden zien? (oef, was dat een slechte grap of niet?)

Het is wel leuk om te zien dat critici in het Westen en Oosten niet zoveel van elkaar lijken te verschillen.

By the way, waar ik vannacht met mijn halfslaperige kop niet aandacht, maar nog wel leuk is om te vermelden, is dat er tijdens de Eerste Wereldoorlog, waar het genre volgens sommige zijn populariteit aan dankt, bijna geen detectives werden uitgegeven. Het duurde nog tot begin jaren twintig voordat het genre weer opgang kwam, mede dankzij de komst van de Crime Queen Christie en Sayers. Maar tijdens de Tweede Wereldoorlog, wat volgens diezelfde mensen de doodsteek voor het genre was, draaide alles op volle toeren. Er werd volop geschreven en oudere populaire titels werden massaal herdrukt!

Ik heb zelf een hele rij mini pockets van Carr, Queen en Van Dine uit die periode, met teksten erop als “send this book to a boy in the armed forces” en “books are weapons in the war of ideas”. De Tweede Wereldoorlog was daarmee dus eigenlijk de tweede meest succesvolle periode uit het genre.

Kortom, sommige critici moeten eens wat beter hun huiswerk doen.

Anyway, nog een paar kleine andere dingetjes...

Ik kreeg gisteren een PM van Ash dat er weer een ondertitelde aflevering van Furuhata Ninzaburo, de Columbo van Japan, was opgedoken. Deze aflevering heb ik inmiddels gekeken en ik wil meer! Frustrerend is het niet? Ash probeert me al een tijdje aan de Jdrama te helpen en de enige serie waar hij succesvol mee is geweest is bijna niet te vinden (met subs dan).

En op de website van BBC News staat een stukje getiteld The DNA of Detection. Het gaat over Edgar Allan Poe en het detectivegenre. Ik denk dat ik deze maand, ter ere van Poe’s 200ste geboortedag, Tales of Mystery and Imagination ga herlezen. ^__^

Ik denk dat ik eerder pakketjes vol naar huis stuur. Ik wil en moet namelijk heel wat gaan aanschaffen, aangezien ik daar dus ook scriptieliteratuur wil vergaren. En ik ben er ook nog eens een paar maanden, dus ik denk dat ik heel wat ga kopen XD Vandaar dat ik het soms dan ook prettig vind dat in de besprekingen van Japanse detectives wat meer indepth over bepaalde verhalen wordt gesproken. Het scheelt mij gewoon zoektijd over wat me leuk lijkt. Ik kan namelijk wel alles gaan kopen... (de wil is er, maar het geld ;))

En wetenschappelijke teksten hebben het grote, grote voordeel van literatuurvermeldingen. Ik heb nu al een paar naslagwerken op het oog over de Japanse detectiveliteratuur die ik moet aanschaffen.



Oh, in het artikel werd ook wel duidelijk aangegeven dat het van Van Dine kwam. Maar ik denk dat er ook externe voorwaarden moeten zijn om bepaalde tendensen in het genre "acceptabel" te maken voor het publiek. E.g. een bepaalde rationaliteit moet toch aanwezig zijn om het genre houdbaar te maken. Zo denk ik dat bepaalde externe omstandigheden echt wel een bepaalde invloed hebben op het genre (maar het is natuurlijk erg makkelijk om de invloed op te blazen).



Och, misschien heb je geluk en komen er meer ;) De random subber kiest echter wel goede afleveringen uit :3

Furuhata bitchslap!



Ik heb hem nooit helemaal uitgelezen eigenlijk. De belangrijkste verhalen natuurlijk wel, maar na al die jaren heb ik hem nog steeds niet uitgelezen.

Wat heeft het verzinnen of opblazen van een reden met rationaliteit te maken? Soms zijn er gewoon geen aanduidbare redenen voor bepaalde tendensen, behalve dat schrijvers een uitdaging voor zichzelf zagen in het werk van een collega.

Neem bijvoorbeeld impossible crime verhalen. Dat begon ook als een trend, maar er werden zoveel oplossingen en varianten voor bedacht dat het een eigen genre is geworden. Het is zelfs het meest populaire detectivegenre, van Edgar Allan Poe in 1840 tot Jonathan Creek in 2009!

En daar zijn ook geen gebeurtenissen (of, zoals ik wel eens het idee krijg, excuses) van buitenaf voor te vinden om het te rechtvaardige.



Absoluut! Denk maar eens aan de beurscrash van 1929 en de manier waarop financiers daarna werden gebruikt in detectiveverhalen. De drooglegging is een ander goed voorbeeld. Het zorgde ervoor dat gangsters hun intrede maakte in Amerikaanse detectiveverhalen en het alcohol gebruik ging ook flink omhoog (zie bijv. Stout’s The Golden Spiders en Rice’s The Lucky Stiff).



Je hebt nu een goede reden omdat als nog te doen. ;)

Ik hoop er in ieder geval deze maand nog aan toe te komen. Moet ook nog de Rampo Reader uitlezen (ben pas bij het derde verhaal...)

Met rationaliteit bedoelde ik rationaliteit in de mens (lezer). Esetoric mumbo jumbo is leuk voor de sfeer, maar als de mens zou geloven erin, dan zou het detectivegenre (met name dan gericht op de Golden Age types en nog specifieker de impossible crime) een stuk minder aantrekkelijk zijn. Rationaliteit is een soort van voorwaarde/spelregel IMHO voor het genre om interessant te blijven. En wat dat betreft is het rationele wereldbeeld natuurlijk niet van alle tijden geweest.




Ik ben nu zelf ongeveer op de helft van de reader, de meeste verhalen gelezen, maar moet nog beginnen aan de essays.

Ben ook begonnen aan Meitantei Conan: Ejinbara no Witch ("Detective Conan: de heks van Ejinbara"), waarin ik kennelijk drie locked room murders ga krijgen volgens de inhoudsopgave :P Eentje heb ik er al gehad, waarin het slachtoffer in een kelderkamer wordt teruggevonden. Verdronken. De hele kamer zat tot aan het plafond toe vol water, met de enige deur van binnen op slot en ze hebben geen idee waar het water vandaan is gekomen.

Edit: wut, een Japanse docent heeft in een ver verleden zowel Ellery Queen als Van Dine gelezen? XD Niet dat hij een detective-lezer is of zo, maar vooral Van Dine verbaasde me :P

Je vergeet dat het detectiveverhaal, ook al is het op rationaliteit en logica gebouwd, bij definitie onwerkelijk is. Het genre had nooit zover gekomen als het alleen een logische kruiswoordpuzzel in verhaalvorm was geweest.

Wat dat betreft waren het avontuurlijke van Doyle, het wonderlijke van Chesterton, het magische van Carr, en het bizarre van Queen net zo belangrijk als de heldere logica en scherpe deducties waarmee het detectiveverhaal zich wist te onderscheiden van andere genres.

Het overrationaliseren van het detectiveverhaal in een poging het zogenaamd acceptabel en realistische te maken, heeft het genre geen enkel goed gedaan. Loop maar eens de Bruna binnen en neem kijkje bij de grote hoop kadavers, die onder de titel “TOP 10 SPANNENDE BOEKEN” zijn uitgestaald. Het is niet meer dan een hoop stikkende, zielloze drab, waarvan het overgrote deel is bevuild met persoonlijke gezever over het problematische privé leven van de hoofdpersoon, personages die meer weg hebben van een dossierkast die pootjes heeft gekregen en is weggelopen uit de spreekkamer van een psychiater, seksuele afwijkingen, en een sombere en gedeprimeerde kijk op het leven, samengeperst tussen twee stukjes slap karton. En het grappige van allemaal is dat ze net zover van de werkelijkheid staan als de klassiekers!

De detectiveverhalen van Doyle, Chesterton, Carr, Queen en andere hoeven niet overgerationaliseerd of geëxcuseerd te worden om het acceptabel te maken, en hun bestaan te rechtvaardige. Het is een prachtig genre waarin zowel geredeneerd als gedroomd mag worden. Waarin plaats is voor avontuur en humor. Kortom, verhalen die leven!


...


Anyway, ik heb Rampo’s “The Stalker in the Attic” gelezen, wat ik tot nu toe het beste verhaal uit de Rampo Reader vind. En nog wel een inverted locked room ook! Denk dat ik zo meteen nog even die twee of drie overige verhalen ga lezen en dan eens kijken waarnaar ik aan de essays kan beginnen. Ik heb meer uren in een dag nodig! >__<

Die locked room in Conan klinkt trouwens interessant. Ik neem aan dat het natuurlijk onderlopen van de kelder is uitgesloten? Ik kan me namelijk nog een bepaald locked room probleem herinneren, die door het natuurlijk onderwater lopen was ontstaan... kan me er zelfs TWEE herinneren!

Natuurlijk zijn die kenmerken belangrijk voor het genre en je noemt dan ook de betere/bekende schrijvers. Maar wat mij betreft zijn ze alleen door de samenwerking met rationaliteit zo belangrijk geworden voor het genre. Het wonderlijke van Chesterton, het magische van Carr en het bizarre van Queen zijn alleen zodanig aantrekkelijk, omdat iedereen diep van binnen weet dat de beschreven situaties niet kunnen. De beste detective verhalen zijn de verhalen die ogenschijnlijk de regels van de menselijke rationaliteit overtreden, maar uiteindelijk toch gegrond blijken te zijn in diezelfde rationaliteit. Het is iets wat ik dan in elk geval wil: een ogenschijnlijk onoverkombare uitdaging aan mijn beleefde levenswereld, maar eigenlijk weet ik dat het binnen die wereld zal blijven.

Verhalen met mystery maar zonder imagination zijn natuurlijk lang niet zo interessant, maar alle detective verhalen moeten uiteindelijk rationeel zijn.



Wat mij betreft gaat het niet erom dat ik detectiveverhalen wil rechtvaardigen door ze exclusief te plaatsen in bepaalde trends. Maar als we het genre even als levensvorm beschouwen, dan wordt die zowel door andere van zijn soort beinvloed als door de buitenwereld. En dan vind ik het toch leuk om zowel de interne als de externe wereld te bekijken. Wat geef toe: over het algemeen zal de "normale" detectivelezer trends in het genre voornamelijk intern plaatsen, omdat men meestal de trends binnen het eigen referentiekader (de gelezen detectives) zal plaatsen.

Of zo.



Intussen uitgelezen en het biedt eigenlijk een best ander beeld van Rampo dan de oorspronkelijke Japanse Tales of Mystery and Imagination (mede dankzij de essays). Interessant boek, niet meteen voor de detective lezer, wel voor mensen geinteresseerd in Japanse detectives.



Nee, dat werd meteen al uitgesloten, omdat de politie dat ook al als mogelijke oplossing zag. Het was echter schoon kraanwater. De oplossing van de drie locked rooms waren overigens hetzelfde en ik was er.... het was bij de eerste twee acceptabel (vooral dan voor de eerste, die met de kelder), maar de laatste variant was wel erg moeilijk te geloven. Tevens was het boek niet helemaal eerlijk met de hints. De dader was sowieso niet aan te wijzen, omdat je pas bij de onthulling hoorde dat hij ergens vingerafdrukken had achtergelaten -_-' En de oplossing van de locked rooms was op zich wel te vinden (mede dankzij de random illustraties in het boek), maar je kreeg niet de GIGANTISCHE hint die Conan wel kreeg waardoor iedere gek het kon oplossen ~_~'

Ach ja, in ieder geval een stuk leuker dan Moord Symphonie. Jammer dat de boeken niet het niveau halen van de normale serie, maar er lijkt een stijgende lijn te zijn.