Locked Room Puzzles uit de Academy Mystery Novellas serie is trouwens ook een aanrader. Het is een korte verzameling van vier verhalen, allemaal met een slimme en originele locked room situatie, en het boek is nog in print!

Een van de verhalen is Pronzini’s “Booktaker” en zal jou ongetwijfeld erg aanspreken. De naamloze detective onderzoekt hoe een dief ongezien, en daarmee bedoel ik natuurlijk op een schijnbaar onmogelijke manier, kostbare boeken en kaarten uit een antiquariaat heeft weten te stelen. ^__~



Ik denk dat het cijfer hier in Nederland ongeveer hetzelfde zal zijn, maar natuurlijk bedoelen ze hier iets heel anders als ze het over detectives hebben. :-/

Anyway, ben eindelijk weer eens begonnen aan nieuwe detective, The Puzzle of the Pepper Tree van Stuart Palmer, en hij word met elk boek en verhaal dat ik van hem lees meer en meer favoriet bij me. De plots zitten goed elkaar, settings komen goed naar voren en laten de verhalen leven, heerlijke dosis humor en zelfspot, en, natuurlijk, “that meddlesome old battle-axe,” Hildegarde Withers!

It was the best of times, it was the worst of times...

Ben nu bijna halverwege The Mammoth Book of Perfect Crimes and Impossible Mysteries, waar we enkele goede verhalen, maar inderdaad ook belachelijk slechte verhalen voorgeschoteld krijgen. Ik heb het boek een paar dagen moeten laten liggen na de 1-2 combo van Three Blind Rats en Death and the Rope Trick, want dat was echt.... onbeschrijfelijk.

Verder probeer ik op z'n minst een Nishimura Kyoutarou boek af te krijgen voor ik vertrek (want het heeft ook weinig zin om Japanse boeken mee naar Japan mee te nemen...), maar betwijfel of dat gaat lukken ^_~'

Heb ik te veel gezegd toen ik zei dat “Death and the Rope Trick” het belachelijkste impossible crime verhaal is, dat je ooit zal lezen? Ik begrijp ook niet dat Mike Ashley het verhaal heeft gekozen, terwijl er nog zoveel andere, waarschijnlijk erg goede, korte locked room verhalen zijn, die maar zelden of helemaal nooit opduiken in anthologieën.

Bijvoorbeeld Sladek’s “By an Unknown Hand” (denk toch dat ik zijn verzameling korte verhalen ga kopen, alleen voor die paar ontbrekende Thackeray Phin detectiveverhalen) of een Commings verhaal die niet al talloze keren is herdrukt (“Murder of a Mermaid,” “The Glass Gravestone,” “The Fire Dragon Caper” en “Bones for Davy Jones” hebben op het moment mijn interesse). Daarom is het ook hoogtijd voor een derde deel in deze serie!

De verhalen van Hunsburger, Porges, Commings, Krohn en Godfrey maken een hoop goed, en zijn op zichzelf al de prijs van het boek waard. Ik ben trouwens erg benieuwd naar je mening over Hunsburger’s “Eternally Yours”.

Wanneer vertrek je naar Japan?

Binnenkort.

Vandaag nog wel Double Play gelezen, een kort verhaal van Norizuki Rintarou (ja, ik heb echt nog teveel leesstof hier liggen). Het is een crime verhaal en geen puzzler zoals zijn verhalen met Norizuki als hoofdrolspeler en wel aardig. Double Play heeft Norizuki later wel uitgewerkt tot de puzzler Return the Gift die in Norizuki Rintarou no Shinbouken is opgenomen en daar was het een interessant verhaal geworden (beide verhalen met een moord uitwisseling als thema).

Edit: Hmm, alsnog een Nishimura Kyoutarou uitgekregen, Event Train (Chou Tokkyuu) Tsubame-gou Satsujin Jiken ("De Event Train (Super Express) Tsubame Moordzaak"). Nishimura Kyoutarou staat bekend om zijn vele, vele mysteries rondom treinen en ook dit gaat, zoals men uit de titel kan afleiden, om een trein. Over twee treinen eigenlijk. Een mysterieuze verdwijning in de Tsubame in het jaar Showa 15 (1940) blijkt de aanleiding te zijn voor reeks moorden in de Tsubame in Showa 58 (1983), zodat we een stomme locked room krijgen, een in eerste instantie dramatische ontknoping dat gelukkig zichzelf nog een beetje weet te redden en een enigszins teleurgestelde lezer.

Perfect Crimes & Impossible Mysteries ook al uitgelezen?

...

Ik heb een erg leuk detectiveverhaal gelezen, Herbert Brean’s Hardly a Man is Now Alive. Het verhaal is, net zoals zijn eerste detective, Wilders Walks Away, sterk beïnvloed door John Dickson Carr!

Deze keer is de invloed van de grote meester echter meer gericht op de sfeer dan schijnbaar onmogelijke misdaden. Brean heeft namelijk niet Carr’s talent voor het creëren van schijnbaar onmogelijke situaties, die zowel weten te verbazen als overtuigend worden verklaard, en dat moet hij zelf ook hebben beseft. De enige semi-onmogelijke verdwijning is slechts een klein onderdeel van het plot en word ook vrij snel opgelost.

Gelukkig word het gebrek aan een goede impossible crime meer dan goed gemaakt met andere intrigerende, en soms schijnbaar bovennatuurlijke, situaties. De setting van het verhaal is het historische plaatsje Concord, Massachusetts, waar ooit enkele beroemde literaire figuren woonden en het decor was van een episode uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog.

Het is vooral de oorlogsgeschiedenis die voor het typische JDC sfeertje zorgt. Het geeft de lezer in de eerste plaats het historische mysterie van de vluchtende soldaat (JDC was een van de pioniers van het historische detectiveverhaal) en ten tweede voor de spookachtige gebeurtenissen (een spooklamp en het geluid van soldaten die marcheren op fluit en drummuziek) in het huis waar de vluchtende soldaat zijn laatste adem uitblies.

Het is geen meesterwerkje, maar wel een erg leuk en competent detectiveverhaal om te lezen.

En Hardly a Man is Now Alive is trouwens een stuk gemakkelijker te verkrijgen dan zijn andere boeken. Het is ooit eens vertaald door prisma pockets, onder de niet zo heel erg originele titel Het lijk in de waterput. Ik had het boek dus waarschijnlijk al veel eerder kunnen lezen, maar mijn voorkeur gaat uit naar het Engels. Voor iedereen met een minder uitgebreid eisenpakket kan met die titel op internet gaan zoeken, als ze natuurlijk interesse hebben.

Nee, ben nu op twee-derde. Het nogal afwisselende qualiteitsverschil zorgt er voor dat het moeilijk is om alles in een keer te lezen. Eternally Yours was een leuk verhaal, maar geindoctrineerd door Chesterton als ik ben, verdenk ik zulke personen nog eerder dan de butler, dus het probleem van de brieven was niet zo'n groot probleem. En dan volgt Murder in Monkeyland, waardoor ik me in slaap wil huilen.

Vandaag ook Yamamura Misa's Kyouto Koi Kuyou Satsujin Jiken ("Kyoto Liefdes herdenkingsceremonie moordzaak") uitgelezen. Yamamura Misa is niet erg bekend in het Westen als detectiveschrijfster zover ik weet, maar gelukkig is er een foolproof manier om uit te vinden of een detective schrijver populair/bekend is in Japan of niet*.

Als detective was het een eenvoudig, doch vermakelijk werk. Het had wat meer kunnen worden (met moorden die worden gepleegd in tempels in Kyoto en compleet met een kaartje voorin het boek waar eigenlijk niets mee gedaan wordt) en er waren wat punten in het verhaal die net te toevallig waren, maar ik denk dat ik wel meer ga proberen van deze schrijfster. De detective was overigens redelijk apart: een Amerikaanse journaliste Katharine Turner die in Japan woont en met haar vriendje Hamaguchi. Bij vlagen was het ook een nogal... touristisch verhaaltje, waarin het duo naar verschillende delen in Japan reist en ze err... gewoon de tourist uithangen.

*(Videogames. In recentere tijden hebben we bijvoorbeeld DS games gekregen van Yamamura Misa, Nishimura Kyoutarou, Uchida Yasuo, Edogawa Rampo en　Yokomizo Seishi)

Je doet het verhaal te kort, door het alleen leuk te noemen. De identiteit van de moordenaar in combinatie met het brievenmysterie is voor de echte connaisseur van detectiveverhalen geen breinbreker, maar als kenner van een goede detective moet je wel bewondering hebben voor de nieuwe manier waarop Hunsburger het Cheserton cliché heeft gebruikt. En dan heb ik het nog niet eens over de originele locked room methode.



Ik weet, ik weet...



Hm, ik zou bijna zin krijgen om te gaan gamen, bijna. ^__~

Anyway, momenteel ben ik niet bezig in een detective, heb wel S.S. van Dine’s The Kennel Murder Case klaar liggen, maar daar kom ik waarschijnlijk niet eerder aan toe dan aankomend weekend.

En ik ben halverwege het eerste seizoen van Hustle. Sebas (Quetzal) raadde me deze serie al jaren geleden aan, maar ik ben zo ontzettend traag met het oppikken van series. >__> Het gaat over een bende con artists met fair-play regels. Erg leuk voor liefhebbers van klassieke rogue fiction als Arsène Lupin, A.J. Raffles en Romney Pringle.

Vanmorgen even doorgezet om The Mammoth Book of Perfect Crimes and Impossible Mysteries uit te krijgen. Gelukkig volgde er geen verhaal meer dat het 'niveau' haalde van Murder in Monkeyland. The Impossible Murder of Dr. Satanus was het beste verhaal van wat nog volgde. Een soortgelijke oplossing als die van No Killer Has Wings kende ik al, maar ik kan me echt niet herinneren waarvan.

Qua leesstof ben ik overgestapt op Kinosaki Satsujin Jiken ("Moordzaak in Kinosaki"), een van de vele Uchida Yasuo's die ik heb liggen hier. Dit was de kortste en krijg ik wel in een week uit, voor ik wegga dus. En het was een Asami Mitsuhiko verhaal, wat ook belangrijk was (aangezien ik maar een enkele andere Uchida heb gelezen, die zijn bekende detective niet gebruikte). (Ik was overigens aan het twijfelen tussen dit boek en Kindaichi Shounen no Jikenbo: Satsuriku no Deep Blue ("De dossiers van de jonge Kindaichi: de Deep Blue Massamoord"), maar die is zo dik dat ik niet denk dat ik hem uit zou krijgen...)

En wat betreft series, ik hou het nog steeds op Japanse drama voorlopig. De langlopende politieserie Aibou ("Partner") is wel aardig, waarin een speciale sectie bestaande uit 2 personen eigenlijk niets *mag* doen, maar ze weten zich toch altijd in verschillende onderzoeken te wurmen. Niet zo gelikt als Furuhata Ninzaburou, maar aardig om op z'n tijd te kijken.

En net erachter gekomen dat sinds deze week een kort vervolgseizoen op 33pun Tantei ("33 Minuten Detective") is begonnen. Het was echt een fantastische detectiveparodie, dus ik verwacht veel van dit tweede seizoen :3 En ik volg de eerste twee drama series van Kindaichi Shounen no Jikenbo, wat oudere series, maar ze weten goed de sfeer van de manga over te zetten (veel beter dan de derde serie). Het zijn dezelfde verhalen als de manga, maar hier en daar herschreven.

...

En ik blijf het toch proberen: waarom lezen er niet meer mensen detectives? XD Je hoeft er niet zo enthousiast over te doen als sommige andere posters hier (*kuch*), maar het is toch wat eenzaam hier ^_~ Als (klassieke) detective-lezer wordt je in Nederland toch wel overschaduwd door bijvoorbeeld fantasy-lezers (even serieus, hoeveel mensen lezen er wel niet fantasy? >.>).


Edit: Net een blog geopend voor Japan, maar eigenlijk zal ik waarschijnlijk meer over detectives schrijven XD

Heb vanmorgen Van Dine’s The Kennel Murder Case uitgelezen en vond het zijn beste detective tot nu toe!

Philo Vance, die nog steeds een gedrag corrigerende trap in de familiejuwelen verdient, is iets beter te verdragen, en het plot doet sterk denken aan een vroege Ellery Queen.

Deze moordzaak begint met de oogwaarschijnlijke zelfmoord van Archer Coe, een rijke verzamelaar van Chinees keramiek, dood aangetroffen, met een schotwond in het hoofd en een revolver in de hand, in zijn van binnen afgesloten slaapkamer. Zaak gesloten... zou je zeggen. Maar Vance constateert al snel dat Coe allang dood was voordat iemand op hem schoot en de zelfmoord ensceneerde. Niet lang daarna wordt Coe’s broer dood aangetroffen in de gangkast en vinden ze een onbekende en gewonde hond in het huis.

Het boek bevat ook enkele plattegronden en een diagram waarmee geïllustreerd wordt hoe de locked room illusie werd gecreëerd. Prachtig! Eeuwig zonde dat Leonaur ze niet heeft gebruikt voor hun recente herdrukken.

Het enige echte minpuntje, behalve het iets wat irritante gedrag van Vance, is het gebrek aan echte serieuze verdachte. Er zijn er maar drie (vier als je de Chinese kok meetelt). Eerlijk gezegd gaat het ook meer om het verklaren van de mysterieuze gebeurtenissen (het gerommel met Coe’s lijk, de herkomt van de gewonde hond, het vreemde gedrag van een doodsbange Doberman, de ware motieven van de Chinese kok, de bebloede scherven van een Chinese vaas etc) dan om wie heeft het gedaan. Dus misschien mag ik dat in dit geval niet als minpuntje rekenen.

Oh, nog een kleine waarschuwing, er worden enkele locked room methodes uit andere boeken verraden (Van Dine’s eigen The Canary Murder Case en Edgar Wallace’s The Clue of the New Pin en The Clue of the Twisted Candle). De laatste twee zijn voor de echte detectivefan misschien niet zo heel erg. Wallace schreef voornamelijk sensatie thrillers en in twee daarvan heeft hij een locked room mysterie verwerkt.

Aniway, deze Van Dine kan ik je van harte aanraden, Ash! Door alle bizarre gebeurtenissen in huize Coe heb je echt het gevoel een vroege EQ te lezen. Misschien iets leuks voor als je terug komt uit Japan. Leonaur edities zullen voorlopig nog wel in print blijven.



Volgens mij weten de meeste niet hoe gemakkelijk de meeste titels tegenwoordig te verkrijgen zijn. Misschien dat ik binnenkort toch een lijstje maak, met enkele recente herdrukken van goede detectives. Hm, denk dat ik ook Randall Garratt’s GADachtige fantasy detectives op dat lijstje zet!

Ik moet als ik terug ben inderdaad eens achter de Van Dine's aan als Queen-fanaat, maar ook omdat ze iets te vaak terugkomen in wetenschappelijke teksten over detectives ^_~

Kinosaki Satsujin Jiken ("Moordzaak in Kinosaki") mooi op tijd uitgekregen ^_~' Was helaas teleurstellend, des te meer omdat ik redelijke verwachtingen had van de Asami Mitsuhiko serie. Asami zelf is een leuk personage, een freelance schrijver voor een reis-tijdschrift, wat waarschijnlijk elk verhaal een leuk reisje maakt naar verschillende plekken in Japan, natuurlijk gekoppeld aan lokale legendes en zo.

Wat in dit boek ook voorkwam, maar de schrijver had enorm veel moeite om de legende aan de moorden te koppelen. Sterker nog, de schrijver had moeite om verschillende aspecten van het verhaal bij elkaar te houden (3 moorden in een "spookgebouw", waar niets mee gedaan wordt, de lokale legende van de Tsuchigumo, dat helaas niet echt verbonden is aan de moorden, een moord die bijzonder saai en eigenlijk probleemloos is) en het is kennelijk ook nog eens eigenlijk een vervolg op een ander boek, waardoor ik soms erg veel moeite had om m'n aandacht erbij te houden.

Erg jammer, want ik had echt een paar momenten van "dit kan wat worden!", maar kwam maar niet :/ Ik hoop dat overige boeken in de serie niet zo teleurstellend zijn, want het karakter biedt veel potentieel.

Nee, dan vind ik The Togakushi Legend Murders van dezelfde auteur (Uchida Yasuo), maar helaas zonder Asami, een stuk leuker en die is in het Engels te krijgen ook.

Maandag weg, en de backlog die ik nu nog heb qua detectives zijn 2 bundels van Edogawa Rampo, een bundel met als editor Arisagawa Arisu, een bundel van Yokomizo Seishi, 4 boeken van Uchida Yasuo, 2 boeken van Seimaru Amagi en 1 van Nishimura Kyoutarou. Dat krijg ik niet in twee dagen uit ^_~ Misschien een boek mee als vliegtuiglectuur, maar het heeft verder weinig zin geimporteerde Japanse boeken naar Japan te brengen.

Ben wel bezig geweest met een lijst van schrijvers en naslagwerken die ik wil aanschaffen en die begint al gevaarlijk groot te worden XD

Misschien moet je het lijstje gewoon heel klein houden, vooral na het lezen van je laatste blog berichtje. Zelfs de gewone boekwinkels liggen daar vol met nieuwe detectives! Waarom hebben wij hier geen detectivecultuur?! Oh, well, ik troost me maar met de grote stroom reprints van westerse klassiekers.

Een paar vlugge krabbels over mijn laatste gelezen detectiveverhalen...

Ik heb afgelopen week Maurice Leblanc’s The Teeth of the Tiger gelezen, een Arsène Lupin avontuur met meer detective interesse dan normaal, en hoewel het zeker geen slecht verhaal was bleef ik na het lezen van het laatste hoofdstuk toch iets wat teleurgesteld achter. Dat komt omdat Lupin niet zichzelf was. Zijn rol is van een briljante strateeg en ongrijpbare meesterdief terug gebracht naar een direct betrokkenen in een bloederig melodrama om een gigantische erfenis, waarin hij de rol van detective op zicht neemt. We zien zo nu en dan wel een schittering van de oude Lupin, voornamelijk tijdens de confrontatie met het brein achter de Cosmo Mornington-moorden, maar hij blijft een schaduw van zijn voormalige zelf.

Ter verdediging daarvan moet ik wel zeggen dat de afgezwakte Lupin helemaal past bij het einde van het boek. Maar mijn voorkeur gaat toch uit de naar de fantastische Lupin uit de kortere verhalen (The Exploits of Arsène Lupin & The Confessions of Arsène Lupin) en natuurlijk het briljante 813!

En ik heb tussen van alles en nog wat door wat korte verhalen gelezen...

Drie korte verhalen van John Sladek:

“By an Unknown Hand”

“If Dr Fell could not cure this devil case, then perhaps Father Brown could exorcize it.”

In 1972 was er een wedstrijd voor het beste, nog ongepubliceerde, korte detectiveverhaal, met in de jury o.a. Agatha Christie. Dit was het winnende verhaal, een locked room mysterie in de traditie van Carr en Chesterton, en introduceerde een van mijn favoriete detectives, Thackeray Phin.

Het plot is uitstekend: Phin begint zijn carrière als amateur detective en zijn eerste zaak is het beschermen van een alles behalve geliefde kunstenaar. Deze opdracht mislukt jammerlijk. De kunstenaar word vermoord in zijn van binnen afgesloten, raamloze en onder constant geobserveerde appartement.

De manier waarop de locked room illusie werd gecreëerd was mij niet helemaal onbekend, waardoor ik vrij snel door had hoe alles in elkaar zat. Maar daar ontkom je soms niet aan als je veel detectives leest. Ik vraag me alleen af of Sladek de eerste was die deze methode gebruikte?

“It Takes Your Breath Away”

Een vrij kort verhaal, iets meer dan drie pagina’s, waarin Phin een moord oplost, gepleegd in de rij voor de bioscoop. Erg leuk en lekker kort.

“You Have a Friend at Fengrove National”

De John Sladek collectie bevat naast de twee Thackeray Phin verhalen, veel SF en komedie, ook nog een reeks misdadige verhalen in de categorie a hoist on their own petard. De leukste daarvan is deze over een oplichter met een slimme methode om banken veel geld afhandig te maken. Gelukkig is daar nog altijd Murphy’s Law.

En een Ellery Queen pastiche van Kurt Sercu en Dale C. Andrews:

“The Book Case”

Sercu en Andrew’s hebben met dit verhaal twee dingen bewezen: pastiches kunnen wel degelijk goed zijn én traditionele detectiveplots werken wel in een moderne setting!

Het verhaal speelt zich af in onze tijd en Ellery Queen blijkt gelukkig nog te leven. Hoewel hij al heel erg oud is (tegen de honderd of erover) is zijn geest nog net zo scherp als vroeger (hij brengt zijn dagen tegenwoordig door met het spelen van Sudoka puzzels).

Die scherpe geest heeft Ellery meer dan ooit nodig als hij nog een keer een moord probeert op te lossen, waarbij de kinderen van Djuna betrokken lijken te zijn, en het slachtoffer, een onplezierige dokter en verzamelaar van eerste edities van bekende detectiveschrijvers, een dying message achter lijkt te hebben gelaten, door al zijn Ellery Queen boeken op de grond te gooien.

Het verhaal zit goed in elkaar en laat zien dat het traditionele detectiveverhaal ook in dit moderne tijdperk, van computers en forensische wetenschap, kan triomferen! Het enige nadeel was dat ik het verhaal van een computerscherm heb moeten lezen. ^__~;

Het is trouwens best wel verassend hoe natuurlijk de één eeuw oude detective aanvoelde in onze tijd. En het smaakt naar meer. Veel meer! Ik zie een verzameling nieuwe korte verhalen met de titel The Final Adventures of Ellery Queen wel zitten.

Na een kleine week kan ik zeggen dat als detective fan, je nooit genoeg geld, tijd en ruimte kan hebben hier. De schade is al redelijk groot na een week XD

Om even in te haken op Ellery Queen, ik heb het boek van Nishimura Kyoutarou dat eerst een foutieve titel had bij de beschrijving op de Ellery Queen site gevonden en een vervolg erop (parodie met Queen, Akechi, Maigret en Poirot als hoofdrolspelers). Ook twee boeken van Norizuki Rintarou gekocht met titels die verdacht veel lijken op de "Tragedy of..." serie van EQ, namelijk Ichi no Higeki en Ni no Higeki ("Tragedie van 1" en "Tragedie van 2"). Een andere detective parodie is Meitantei no Okite ("De wetten van de bekende detectives") van Higashino Keigo (van de Galileo serie), waarin elk verhaal te maken heeft met een bekend cliche uit het genre. Overigens van Higashino Keigo ook Yochimu ("Voorspellende droom") gekocht.

Verder nog een stapel van Yokomizo Seishi ingekocht, Inugamike no Ichizoku ("De Inugami Familie"), Yatsuhaka Mura ("Dorp van Acht Graven"), Akuma ga kirite fue wo fuku ("De Duivel komt fluitende op zijn fluit") en Kindaichi Kousuke no Shinbouken ("De Nieuwe avonturen van Kindaichi Kousuke"). En verder nog echte essay collecties gekocht, waaronder een van Shimada Souji (van o.a. The Tokyo Zodiac Murders), waarin hij uiteenzet wat een honkaku mystery ("orthodoxe mysterie") moet zijn.

Dat is de schade na een kleine week. Het helpt niet dat zoveel boeken slechts 105 yen zijn...

Hm, het is misschien maar goed dat ik geen woord Japans spreek, want ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik me in jouw plaats niet zou kunnen beheersen. Ik denk, en vrees, dat ik mijn huidige verzameling daar binnen een paar dagen had verdubbeld!

Dan hebben we hier nog een steeds groter wordende aanbod aan klassieke reprints, die al nauwelijks meer bij te houden zijn. Niet wat kopen betreft, maar het vinden van de tijd om ze ook daadwerkelijk te kunnen lezen. Onlangs weer een flinke stapel binnen gekregen en het wil maar niet slinken, en het volgende lijstje spookt alweer door mijn hoofd. ^__^;

Anyway, om toch bij de Japanse detectives te blijven, Rampo’s The Black Lizard & Beast in the Shadow is het volgende boek op mijn nog-te-lezen stapeltje. Het eerste verhaal schijnt erg goed te zijn.

Beast in the Shadow is juist een stuk beter dan The Black Lizard. Lizard mag dan wel een Akechi verhaal zijn, het is ontzettende pulp (niet per se in de negatieve zin), terwijl Beast in the Shadow een enorm sterk verhaal is.

Ben halverwege Meitantei no Okite ("De wetten van de bekende detectives"), een parodie op de cliches van de het genre. Het is wel anders dan 33pun Tantei en die laatste is ook een stuk leuker.

33pun Tantei gaat uit van een detective die de cliches tot in het extreme neemt, maar de zaken zijn eigenlijk ontzettend simpel en precies zoals ze op het eerste gezicht lijken. Meitantei no Okite gaat uit van de cliches van de detectives, maar de personages in het verhaal zijn zich daar ook bewust van (ook dat ze personages zijn in een boek) en de 'oplossingen' zijn expres erg vergezocht. Gisteravond was overigens de drama ook begonnen van Meitantei no Okite, die een extra personage toevoegde aan het duo detective Tenkaichi en inspecteur Oogawara, namelijk een agente die nog niet helemaal doorheeft dat ze zich bevind in een drama en de cliches dus nog niet helemaal snapt.

Edit: Gisteravond nog even langs de Kinokuniya in Shinjuku geweest en dat er een aparte sectie is voor kritische literatuur over detectives was best schokkend. Een schok van de goede soort. Het is namelijk reuzehandig :3 Heb een paar mooks opgepikt (niet echt een magazine, niet echt een boek) over Kindaichi Kousuke, Akechi Kogorou en Higashino Keigo's werken opgepikt en de avonturen van Norizuki Rintarou :3

Die sectie werd trouwens opgevolgd door een sectie voor kritische literatuur over buitenlandse detectives en de sectie buitenlandse detectives was zeker ook niet mis, met genoeg klassiekers (tot ik geen zin meer had om alle namen hardop te lezen, omdat ik anders niet snap welke buitenlandse naam er nou weer werd verJapanst).

Ik vond beide verhalen niet zo heel sterk, eerlijk gezegd, vooral het laatste verhaal, Beast, was IMO zwak en voorspelbaar. Lizard, ondanks het pulp gehalte, had tenminste nog een paar leuke momenten tussen Akechi en Lizard.

Is dit de eerste keer dat we het oneens zijn over een Japans detectiveboek?

Anyway, omdat mijn nog-te-lezen berg nogal in massa heeft toegenomen afgelopen maand, ben ik alweer begonnen aan mijn volgende detective, William Gray Beyer’s Death of a Puppeteer.

Het is een obscuur en bijna vergeten detective, terug in print gebracht door Wildside Press. Ik heb het boek op de gok gekocht, zoals meestal bij reprints van deze uitgever was er geen beschrijving beschikbaar, en hoopte op een donkere sfeervolle detective met een stoffig oud poppentheater als achtergrond decor, maar de setting is toch iets conventionele dan dat ik had gehoopt. Het lijkt in ieder geval een leuke detective in de Van Dine-Queen traditie te gaan worden. ^__^



Ik denk dat je in Japan zelfs als een full-time detectivefan nog tijd tekort komt!