Ik heb zelf toch ook nooit anders beweerd? Logica en plot zijn de belangrijkste, nee, dé hoofdingrediënten van het detectiveverhaal! Maar er zijn ook andere elementen nodig om een verhaal tot zijn recht te laten komen.

Ooit wel eens iets van Freeman Wills Crofts gelezen? Zijn specialiteit waren tijdschema’s in verhaalvorm. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik zijn langere verhalen alleen van reputatie ken, maar ik heb wat van zijn kortere werk gelezen, waaronder een locked room mysterie in een trein, en daar had ik al moeite mee. Gort droog, geen sfeer en volkomen levenloos. Dat hij de tand des tijd heeft overleefd is waarschijnlijk nog wel het meest interessante mysterie die hij voor ons heeft achtergelaten.



Daarin heb je natuurlijk gelijk en ben het ook met je eens, maar dat betekend niet dat alles zomaar moet worden aangenomen. Er zijn mensen die denken dat het bestaansrecht van genre gerechtvaardig moet worden, meestal omdat ze willen dat het gezien wordt als serieuze fictie, en daarbij grote onzin beginnen uit te braken. Zoals de rol van beide oorlogen in de opkomst en terugval van het traditionele detectiveverhaal.

Het is heel erg jammer voor ze, maar de grootste impact die de Tweede Wereldoorlog op het genre heeft gemaakt, zijn een reeks herdrukken van oude titels en een reeks nieuwe titels, waaronder enkele klassiekers die de gebeurtenissen van de oorlog als achtergronddecor gebruikte voor een meesterlijk detectiveplot (Christianna Brand’s Green for Danger (er is ook briljante verfilming, uit 1946, met Alastair Sim als Cockrill, gebaseerd op dit boek), Carter Dickson’s Nine and Death Makes Ten & She Died a Lady en Michael Gilbert’s The Danger Within schijnt ook erg goed te zijn).

En ik denk dat detectives nog wel het meest werden beïnvloed door elkaar. Niet alleen werden trucs van elkaar overgenomen, maar het hele klassieke detectivegenre zit vol met verwijzingen, hommages en knipogen naar andere detectives en collega schrijvers.



Ik heb het boek toch nog ruim voor het weekend uit weten te krijgen! Het meest interessante waren de essays, hoewel soms iets wat te spoilerig, schetste ze een interessant beeld van Edogawa Rampo, zijn wereld en kijk op het (vroege) detectiveverhaal. De korte verhalen daarin tegen waren teleurstellend. Alleen “The Stalker in the Attic” was echt goed, op flinke afstand gevolgd door “The Appearance of Osei” en “Doctor Mera’s Mysterious Crimes”.

De laatste alleen als griezelverhaal, want als detective / crime verhaal gaat het onderuit op de methode die word gebruikt. Dat is nou net iets wat niet zal werken bij een mens (als die gezond van geest is tenminste).

En ik moet eens wat van Emile Gaboriau lezen. Wildside heeft zo te zien een paar van zijn boeken in print.

Gisteravond een tweede novellette van Shimada Souji gelezen, P no Misshitsu ("De Gesloten Kamer van P"). Ook dit verhaal speelde zich af in de jeugd van Mitarai Kiyoshi, nu 7~8 jaar oud. Zoals de titel al suggereert, is er een gesloten kamer in het verhaal. Twee zelfs! Een gesloten kamer in een gesloten huis. Maar die hadden vrij saaie oplossingen uiteindelijk.

Waar het verhaal vooral in leuk was, was hoe de gesloten kamer eruit zag. Twee personen lagen neergestoken in het midden van een vierkante kamer. De vloer was knalrood. De vloer? Nee, het waren allemaal tekenblaadjes die op de vloer geplaatst waren. En niet gewoon neergesmeten, maar netjes naast elkaar gelegd, zonder enige overlap, over de hele vloer. En dat de blaadjes knalrood waren, kwam omdat de moordenaar het kennelijk nodig vond om de blaadjes allemaal te kleuren met het bloed van de slachtoffers

Maar ook in dit verhaal kwam Mitarai wel erg over als een soort Detective Conan ^_~

Nu probeer ik alleen nog voor de colleges beginnen in elk geval Norizuki Rintarou no Shinbouken ("De Nieuwe Avonturen van Norizuki Rintarou") uit te krijgen, dan heb ik de backlog stapel tenminste een beetje weten te verkleinen.

Wanneer zijn de verhalen over de jonge Mitarai uitgebracht? Gezien Mitarai’s leeftijd en dat hij overkwam als een soort Detective Conan is het niet onmogelijk dat de één de ander heeft beïnvloed.

Ik heb inmiddels die Furuhata Ninzaburo special gezien en begin steeds meer fan te worden! De extra dertig minuten werden goed benut om het verhaal neer te zetten, met als sterkste punt een uitstekende tegenstander voor Furuhata, die de loyaliteit van de kijker sterk op de proef stelt. Ik was erg geneigd de kant van de moordenaar te kiezen.

Als dit de zwakste van de drie zogenaamde FINAL afleveringen is, dan ben ik héél erg benieuwd naar de rest!

Oh, en er zat trouwens een leuke plot overeenkomst in met een van de Sherlock Holmes verhalen. Is die jou ook opgevallen, Ash?

Pfft, kan me niet echt iets herinneren op het moment... Misschien dat Furuhata zover kwam op basis van de sigaret/lucifer hint?



De drie FINAL afleveringen zijn alledrie vrij sterk, maar ja, er is altijd een verschil ;) De eerste was wat makkelijk, maar die wist mij zo te amuseren doordat Ishizaka Kouji (acteur van Kindaichi Kousuke) erin speelde en nog wel in een Kindaichi Kousuke-actige setting! De gehele serie weet over het algemeen sowieso een redelijk hoog niveau te houden (op wat afleveringen in het derde seizoen na).

Norizuki Rintarou no Shinbouken ("De Nieuwe Avonturen van Norizuki Rintarou") was echt leuk! Heerlijk Queeniaanse verhalen, verwijzingen naar andere detectives, leuke personages. Ik moet zeker meer van hem gaan lezen, ik ben in ieder geval echt fan geworden van zijn korte verhalen :3 Zijn opzet is niet alleen Queen-achtig, ook zijn vlotte schrijfstijl en het soort verhalen doen denken aan een moderne Japanse Queen en dat is natuurlijk voor mij alleen maar pluspunten. Leuk was overigens dat aan het einde nog een nawoord van Norizuki volgde, waarin hij schreef hoe elk verhaal tot stand kwam (inspiratie).

Colleges beginnen weer bijna, dus ik hoop dat ik in elk geval nog een anthology uit kan krijgen met allerlei Japanse detectiveschrijvers, want daarna zal het weer moeilijk worden tijd te vinden :/

Oh, jeppa, heb je onderhand al wat detectives gelezen? :D En andere mensen, probeer eens wat detectives! Lees op z'n minst de Christie klassiekers, Death on the Nile, Murder on the Orient Express, And Then There Were None of The ABC Murders, die zijn overal te vinden en toch wel een belangrijk onderdeel van het Britse literaire erfgoed! (En gewoon leuk ;))

Holmes was natuurlijk een expert op het gebied van tabak en alles daarom heen, maar daar doelde ik niet op.

Een kleine SPOILER waarschuwing voor Conan Doyle’s A Study in Scarlet, selecteer of klik CTRL + A om te lezen:


Anyway, afgelopen weekend eindelijk weer echt toegekomen aan het lezen van een detective, namelijk Sailor, Take Warning! van Kelley Roos. Het was mijn eerste kennismaking met Jeff en Haila Troy, “a wise-cracking, mystery solving couple” die zo populair waren in de jaren dertig en veertig van Amerika.

Het is dan ook een typische Amerikaanse detectiveverhaal, met bijna alle kenmerken van Van Dine, Queen en Clason, zoals de bijzondere interesse in verzamelaars en hobbyisten (in dit geval Knickerbocker Model Yachting Club), een schijnbaar onmogelijke moord, en een levendig fair-play plot waarin er altijd wel iets gebeurt wat op de een of andere manier van belang is voor het plot.

Jammer is dan ook het schoonheidsfeitje wat betreft het motief. Je kan, zoals ik heb gedaan, deduceren wie de moord heeft gepleegd en welke methode daarvoor werd gebruikt, maar je kan het niet bevestigen omdat er geen enkele, échte, aanwijzing word gegeven omtrent het motief. Dat krijg je pas op het einde in je schoot geworpen. Toen kwam ik er ook achter dat ik niet de volledige oplossing had (maar dat kon ook niet zonder die informatie).

Afgezien van dat helemaal geen slecht detectiveverhaal en ben daarom ook zeker verplan om nog een paar andere titels van Kelley Roos te proberen. By the way, Kelley Roos is het pseudoniem van William Roos en zijn vrouw Audrey Kelley Roos. Zoals ik al zei: detectives in de Van Dine-Queen traditie.



De Rintarou verhalen lijken me zo leuk! Ik kom echt in de verleiding om Passport to Crime alleen voor “An Urban Legend Puzzle” aan te schaffen. Argh, waarom kunnen er tegenwoordig geen fatsoenlijke detectiveverhalen meer geschreven worden!? >__<

Behoorlijk off-topic, maar als een detectiveminnende Wii-eigenaar dit leest, kan hij/zij mij dan even PM'en?

Zegt weer hoeveel ik me kan herinneren van A Study in Scarlet. Kan me eigenlijk alleen van de lange verhalen de laatste twee (The Hound of the Baskervilles en The Valley of Fear goed herinneren), want de voorgaande twee zijn gewoon... minder leuk. Naast dat ik nooit Edgar Allan Poe's Tales of Mystery and Imagination volledig heb uitgelezen, heb ik overigens ook nooit A Study In Scarlet helemaal uitgelezen, want ik kom maar niet door het tweede deel van het verhaal. Ik weet het motief van de dader nog steeds niet. Naja, RACHE in elk geval

Hebben mensen hier op heel lang geleden op RTL4 overigens ook een Nederlands gedubte tekenfilm gezien van Sherlock Holmes? Ik kan me in elk geval A Study In Scarlet en The Valley of Fear herinneren en vooral de laatste is me altijd wel bijgebleven.



Start een uitgeverij die zich specialiseert in Japanse detectives etc.

Ik heb toch maar de anthology even opgegeven, vond 't niet heel boeiende verhalen (hoewel er nog wel enkele schrijvers in zijn opgenomen die schrijven in de Shin Honkakuha stijl ("Nieuwe Klassieke Stijl", nieuw "Golden Age")), waar bijvoorbeeld Norizuki Rintarou ook onder valt.

Maar wel de afgelopen dagen wat van de radiohoorspellen geluisterd op Old Time Radio Mystery Theater. TomCat kent hem wel, maar voor de andere mensen: dit is een site die oude detective radiohoorspellen archiveert. En sommige zijn erg goed. Zo zijn die van Ellery Queen bijvoorbeeld natuurlijk heel leuk en ik heb deze week vooral naar Philo Vance geluisterd. In de radiohoorspellen heeft hij iets minder een kick in the pance nodig.

Wat A Study in Scarlet betreft ben ik het wel met je eens, een zeer matig verhaal dat alleen semi-interessant is omdat Holmes en Watson erin worden geïntroduceerd, maar je vind The Sign of Four dus ook niet leuk? Komt dat omdat het meer een avonturen verhaal dan een detective is?



Jup, die kan ik me nog herinneren en zijn me nog redelijk bijgebleven, vooral het Baskerville verhaal. Toen was al min of meer duidelijk naar wat voor soort detectives mijn voorkeur uitgaat. ^__^

EDIT / NOSTALGIE ALARM: Ga naar zekere bekende videowebsite en gebruik de zoekterm: “Sherlock Holmes and the Baskerville Curse” !!!



Dat plan was ik nog niet vergeten!



De radiohoorspellen van Suspense zijn ook aanraders (“A Moment of Darkness,” “The Devil in the Summerhouse” en “The Dead Sleep Lightly” zijn goede detectiveverhalen die sfeervol tot leven worden gebracht).

Ik heb afgelopen week trouwens Carr’s Speak of the Devil gelezen, een dun boekje met het volledig radioscript van het gelijknamige 8-delige hoorspel. Naast een uitgebreide introductie bevatte het boek ook “Notes for the Curious” waarin over een van de acteurs staat geschreven dat hij de rol van Dr. Carteret vertolkt, in een (gelijknamig?) detectivehoorspel geschreven door hele bekende namen (o.a. John Dickson Carr, E.C. Bentley, Anthony Berkeley en Gladys Mitchell), maar ik kan ze nergens vinden! Mocht jij meer geluk hebben laat het me dan weten.

Neh, de lange verhalen van Holmes voelen gewoon toch anders aan dan de korte verhalen, net als bij de Arsène Lupin verhalen. Maar op de een of andere manier weten alleen de laatste twee lange Sherlock Holmes verhalen me te boeien.

Ik heb overigens ook jaren rondgelopen met de signature tekst:



:")



Dat is mooi

Ik heb verder weinig aan detectives gezeten de afgelopen weken, ik wil steeds beginnen met de Japanse detectives die ik nog heb liggen, maar ik kom er maar steeds niet goed in. Wel heb ik al even mogen spelen met Meitantei Conan & Kindaichi Shounen no Jikenbo: Meguriau futari no Meitantei, een DS crossover game met Detective Conan en The Kindaichi Case Files. Wat zoals we mogen verwachten van Japanse adventures meer lezen dan interactie is, dus het is bijna hetzelfde als een boek lezen.

Oh, dat Seki-sensei Detective Conan en Kindaichi Shounen no Jikenbo heeft gelezen? Awesome! :")

Het is niet een quote van de grote speurder die ik zou gebruiken voor mijn signature, maar desalniettemin een interessante keuze. :)

Ik heb tussen van alles en nog wat door twee verhalenbundels gelezen, waarvan er eentje crossovers bevatte tussen Palmer’s Hildegarde Withers en Rice’s John J. Malone, en het was alles en meer wat ik ervan verwachte! Mijn frustratie over het gebrek aan crossovers in het klassieke detectivegenre is er ook enorm door toegenomen. Ik wil meer!

De andere verzameling korte verhalen, Een Oosterse Huivering, vond ik grotendeels tegenvallen. Na het lezen van de eerste vier verhalen begon ik me af te vragen of het nog wel zin had om veder te lezen. Tanizaki en Hsün wisten mij nauwelijks te interesseren en Togawa’s “De vampier” herinnerde me weer aan waarom ik geen modernistische trash thrillers lees. Pas na Singh’s “Daulat Ram sterft” kwamen er een paar leuke verhalen.

Mijn favoriet daarvan is Meng-Long’s “De kanari-moorden,” een moraalspel en een vroege voorloper van het detectiveverhaal over een prachtige zingende kanarie waar verschillende mensen het hoofd door verliezen. ^__~

Andere goede verhalen zijn Matsumoto’s “De behulpzame verdachte” (leuke semi-inverted detective), Akutagawa’s “De folteringen van de hel” (een griezelig verhaal over een schilder aan het hof van de keizer) en Van de Wetering’s “Een kleine vergissing”.

Het boek bevat ook nog Van Gulik’s “Vier vingers” en Rampo’s “De hel van spiegels”. Twee uitstekende verhalen, maar ik heb ze overgeslagen omdat ik ze al kende en me ze nog redelijk kan herinneren.

Nog een puntje van kritiek op Van de Wetering (als samensteller van de bundel): geen Rechter Ooka verhaal van Bertus Aafjes!!

Ik had liever gezien dat hij zijn “Spelevaren” had geschrapt en vervangen voor een Ooka verhaal. Het had zoveel leuker geweest als naast Van Gulik's Rechter Tie en Van de Wetering's Inspecteur Saito ook Aafjes Rechter Ooka acte de présence had gegeven.

...

Wat is het trouwens met Nederlandse detectivefans/schrijvers en hun fascinatie voor Oosterse mysteries?



Ik zie wat je daar probeert te doen, Ash!

Groot was mijn verbazing toen ik ontdekte dat "De Vampier" ook in "Ellery Queen's Japanse Golden Dozen" was opgenomen!

Gister bij de boek-dump-tafel op de faculteit enkele Nishimura Kyoutarou boeken opgepikt ^_~ Free detectives! Allemaal met Totsugawa als hoofdrolspeler en natuurlijk hebben de verhalen iets te maken hebben met het treinenstelsel in Japan. Jammer alleen dat ik geen tijd heb om ze te lezen ^_~

Hm, enige reden die ik daarvoor kan bedenken is dat Dannay niet genoeg vertalingen had om uit te kiezen, en sowieso heb ik nog nooit een detectiveanthologie gelezen weer geen bagger inzat om het op te vullen. De twee locked room anthologieën uit the mammoth book of... serie zijn daar goede voorbeelden van: de allerbeste en allerslechtste korte verhalen over impossible crimes verzameld in twee boeken. Ah, hoog tijd voor een derde deel! ^__^



Lucky you! Ik ben bijna door alle, voor mij beschikbare, Japanse detectives heen. Nog een paar Rampo’s en Matsumoto’s en een paar out-of-print titels en ben er dan helemaal doorheen. Tijd voor Stonebridge, Tuttle of Hawaii Press om met nieuwe vertalingen te komen of om weer een ontdekking te doen als The Curious Casebook of Inspector Hanshichi.

Anyway, ik zal mezelf moeten troosten met mijn stapel nog te lezen westerse klassieke detectives, waaronder nog wat Carr’s, en de Rue Morgue Press gaat de komende maanden ook veel troost brengen. :')

Twee titels die al op hun website zijn verschenen en hopelijk snel leverbaar zijn: Palmer’s The Puzzle of the Pepper Tree en Gilbert’s Smallbone Deceased.

De beschrijving van Puzzle Tree klinkt veel belovend en Palmer kennende zal hij het waarmaken ook!

En voor de komende maanden:

Maart: Nicholas Blake’s Thou Shell of Death (impossible crime verhaal) en Delano Ames’ Murder Begins at Home (comic mystery).

April: Catherine Aird’s His Burial Too (locked room mystery).

Mei: Eilis Dillon’s Death at Crane’s Court (ook voor mij een nieuwe naam, maar ik ga haar boeken zeker proberen, ben erg benieuwt) en Gladys Mitchell’s Death and the Maiden (hoe blij denk je dat ik ben met deze reprint? ^__^).

Juni: Eilis Dillon’s Sent to His Account.

Juli: Elis Dillon’s Death in the Quadrangle en Delano Ames’ Corpse Diplomatique (meer fun met Jane en Dagobert Brown).

Augustus: Stuart Palmer’s The Puzzle of the Silver Persian (een ocean liner met Hildegarde Withers aan boord als setting is instant win!) en Glyn Carr’s Murder on the Matterhorn (tot nu toe heeft deze Carr mij nog niet teleurgesteld en kijk dus al uit naar deze herdruk).

Ik denk dat ik Augustus wel ga halen. ^__~

Vandaag was raar. Kennelijk moeten de plannen om eens wetenschappelijk te schrijven over Japanse detectives toch wat harder gaan dan voorheen en heb ik vandaag vrij onverwachts een draft moeten schrijven en inleveren voor een onderzoeksvoorstel over de invloeden op Edogawa Rampo en Yokomizo Seishi op hedendaagse (Japanse) detectiveschrijvers.

In het Japans. XD All well, als het me naar Japan brengt om dat onderzoek ook daadwerkelijk uit te voeren, dan vind ik alles best ^_~



Ah, ik was nog aan het twijfelen of ik ze zou aanschaffen. Ik neem dus aan dat ze het lezen waard zijn?

Beide zijn meer dan de moeite waard om te lezen, zolang je er rekening mee houd, en accepteert, dat de kwaliteit per verhaal enorm kan verschillen: het ene verhaal kan op een bijna Chestoriaanse manier briljant zijn en het volgende stinkende bagger opgepompt uit een obscuur en vergeten pulpblaadje.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik beide verzamelingen heb gelezen, het eerste deel is toch alweer ruim vier of vijf jaar geleden, maar laat ik een rondje maken door de verhalen die mij het beste zijn bijgebleven.

The Mammoth Book of Locked Room Mysteries and Impossible Crimes:

John Dickson Carr’s “The Silver Curtain”: een man word neergestoken door een schijnbaar onzichtbare moordenaar. Goed en solide verhaal.

Edward D. Hoch’s “The Problem of the Crowded Cemetery”: mijn eerste kennismaking met Hoch en zijn detective-expert in onmogelijke misdaden, Dr. Sam Hawthorne! De dokter zoekt uit hoe het mogelijk is dat een vers lijk wordt gevonden in een pas opgegraven doodskist die decennia lang ongestoord in de grond heeft gelegen. Uitstekend!

Gresh & Weinberg’s “Death Rides the Elevator”: een hommage aan Nero Wolfe en Archie Goodwin. Goed plot, waarin een man zijn hoofd verliest tijdens een reis in een gesloten privé lift, maar niet zo heel erg moeilijk om op te lossen (dit verhaal loste ik op door de beschrijving, bestaande uit één regel, op de backcover te lezen ).

Lawrence & Lynne Block’s “The Burglar Who Smelled Smoke”: eigenaar van een tweedehands boekwinkel en parttime inbreker probeert een eerste editie van Rex Stout’s eerste Nero Wolfe mysterie te stelen, maar treft een gesloten kamer met een lijk erin. Originele methode en op dievenpad met Rhodenbarr is altijd leuk.

Clayton Rawson’s “Off the Face of this Earth”: mijn eerste kennismaking met The Great Merlini die uitleg hoe een man uit een telefooncel kan verdwijnen die onder constante observatie van de politie was. Redelijk goed verhaal.

Melville Davisson Post’s “The Doomsdorf Mystery”: het enige slechte verhaal uit deze verzameling die me echt is bijgebleven, waarschijnlijk omdat iedereen in de veronderstelling is dat het om een klassieker gaat. >__<

Peter Tremayne’s “Murder in the Air”: een man word vermoord op de WC van een vliegtuig waarvan de deur natuurlijk van binnenuit op slot zit. Leuk, maar zowel de dader als de methode zijn vrij gemakkelijk te achterhalen.

Bill Pronzini’s “The Pulp Connection”: een locked room én een dying message in één verhaal! Leuk, maar misschien niet helemaal bevredigend door de methode die word gebruikt om de locked room illusie te creëren.

H.R.F. Keating’s “The Legs That Walked”: voor jou, als iemand met een wetenschappelijke interesse voor Oosterse detectivefictie, is dit misschien wel het meest interessante verhaal. De setting is India en het spelen met lijk delen is cruciaal voor de locked room set-up (en de oplossing heeft een leuke twist! ^__~).

Susanna Gregory’s “Ice Elation”: de grote verassing van deze verzameling. Het is een moderne thriller die succesvol Agatha Christie met Scooby Doo weet te combineren. Het plot: wetenschappers zijn op de Noordpool naar een meer aan het boren en speculeren wat ze daar zullen aantreffen, wellicht wezens die in een compleet en uniek geïsoleerde omgeving zijn geëvolueerd tot iets dat door ons alleen beschreven kan worden als buitenaards, maar als ze een voor een beginnen te verdwijnen vrezen ze dat er echt iets uit meer omhoog is gekropen. Perfect materiaal voor een film!

De echt slechte verhalen, en waarschijnlijk ook een paar redelijke goede, kan ik me niet meer herinneren. Helaas kan ik dat niet zeggen over de slechte verhalen uit het volgende deel...

The Mammoth Book of Perfect Crimes and Impossible Mysteries:

William F. Smith “An Almost Perfect Crime”: een man sterft in een telefooncel door de steek van een ijspriem waarvan de punt is bewerkt met curare (overkill?). Getuigen zweren dat er niemand aanwezig was in de directe omgeving van het slachtoffer. Goed en complex plot!

Joseph Commings “The X Street Murders”: onzichtbare schutter slaat toe voor de ogen van een getuigen in een constant geobserveerde kamer. Volgens vele Commings meesterwerk en daar valt niet veel tegen in te brengen.

Reed & Mayer’s “Locked in Death”: begint veel belovend met een circus setting in Mongolië. De schrijvers maken er zich helaas erg gemakkelijk vanaf door met een oplossing te komen die al een kleine honderd jaar niet meer acceptabel is.

Vincent Cornier’s “Duel of Shadows”: een man word geraakt door een kogel die maar één keer is afgevuurd en dat was 200 (!) jaar geleden. Het grappige is dat ik, kort voor ik het verhaal las, zelf met een impossible crime idee heb zitten spelen met een soort gelijke methode, maar ik kon het maar niet acceptabel maken, hing te veel af van toeval. Cornier lukte het wel en liet het zelfs nog onmogelijker lijken dan het al was. *buigt diep voor deze vergeten meester van het locked room mysterie*

Laird Long’s “Three Blind Rats”: arrrghhh! >__<

John Basye Price’s “Death and the Rope Trick”: het slechtste en belachelijkste impossible crime verhaal dat ik ooit heb gelezen! Niet lezen! Er is geen drank of drugs sterk genoeg om het je te laten vergeten! Let the reader be warned!

Edward D. Hoch’s “A Shower of Daggers”: het probleem van een douche die dolken spuugt. Leuk.

Robert Randisi’s “The Hook”: een historische thriller waarin de schrijver modern en politiek correct probeert te zijn en daarmee dus historisch incorrect is. Oninteressant en geen onmogelijke misdaad zover ik me kan herinneren.

J.A. Konrath “On the Rocks”: een zelfmoord in een afgesloten appartement blijkt moord te zijn. Succesvolle moderne aanpak van het gesloten kamer probleem, maar nog steeds niet erg moeilijk om op te lossen. ^__~

H. Edward Hunsburger’s “Eternally Yours”: mijn favoriete korte impossible crime verhaal uit beide verzamelingen. Een man komt er in zijn nieuwe appartement achter dat de vorige bewoner, een oudere man, op verdachte omstandigheden, en achter gesloten deuren, om het leven is gekomen, en zijn geest lijkt nog aanwezig en actief, want na zijn dood lijkt hij nooit te zijn gestopt met het versturen van kaarten aan een vriend met wie hij op die manier op afstaand schaakt. De oplossingen voor beide onmogelijkheden zijn zowel origineel als simpel en op een prachtige manier door elkaar heen geweven. IMO een van de allerbeste korte locked room mysteries!

Gresh & Weinberg’s “Murder in Monkeyland”: bijna net zo belachelijk als Price’s verhaal. Meer SF dan detective.

Arthur Porges “No Killer Has Wings”: een man word met ingeslagen schedel op een strand aangetroffen en de enige voetafdrukken rondom het lijk zijn die van het slachtoffer en zijn hond. Uitstekend verhaal met een van de beste oplossingen die ik ken voor een no-footprints situatie.

William Krohn’s “The Impossible Murder of Dr. Satanus”: hommage aan John Dickson Carr, over een illusionist die sterft in een afgesloten lift. Goed en complex verhaal.

Peter Godfrey’s “The Flung-Back Lid”: een onmogelijke moord in een kabelbaan karretje in Afrika. Goed verhaal.

Het is natuurlijk maar een kleine greep uit beide collecties, maar hopelijk weet je nu wat je ongeveer kunt verwachten.

Ik had eerder deze week The Mammoth Book of Perfect Crimes and Impossible Mysteries besteld, dus daar verheug ik me wel op :3 Leest weer eens sneller dan Japanse detectives...

Leuke enquete over het boekenaankoopgedrag in Japan: Van de mensen die meer dan 3 boeken per maand lezen, leest zo'n 40% detectiveliteratuur ^_^ (推理小説 in de enquete, "deductieliteratuur").