Eerst weer een oudje: want eindelijk heb ik dan toch JoJo's Bizarre Adventure: Diamond is Unbreakable afgekeken. En waarom ik hem zo lang had laten liggen? Geen idee, want toen ik er eenmaal weer aan begonnen was heb ik 4 avonden de resterende 17 afleveringen er doorheen gepompt. Dit was mijn eerste kennismaking met het JoJo-universum, daardoor zal ik vast her en der wel wat referenties gemist hebben, maar het voelde toch geen moment als een belemmering om van de show te genieten. Of het nu om de talloze vijand-van-de-week (die later vaak als bondgenoot weer terugkeerden) draaide of om de doorlopende arcs, het wist altijd weer te verrassen. En op de een of andere manier voelt het bizarre kleurenpalet vrij snel toch volkomen natuurlijk. Als er dan een puntje van kritiek moet zijn dan is het wel dat de Stands het meer van ongebreidelde creativiteit dan van logica moesten hebben, met daardoor in veel situaties een hoog Deus Ex Machina-gehalte. Dat mocht de pret echter zeker niet drukken, en ik ben nu dan ook zeer benieuwd naar de eerdere reeksen uit dit kleurrijke universum.
8.5/10

Wat betreft Grimoire of Zero kan ik me bij jullie aansluiten: leuke interactie tussen leuke hoofdpersonages, maar een uiterst middelmatig verhaal wat daar veel te weinig mee doet. En wat betreft het discriminatie-aspect: gezien het gedrag van alle andere beastfallen in de serie kan je het de mensen ook moeilijk kwalijk nemen. Iets meer nuance had op dat vlak zeker geen kwaad gekund.
6.5/10

En tot slot Shumatsu nani shitemasu ka? Isogashii desu ka? Sukutte moratte ii desu ka? a.k.a. SukaSuka, eveneens een serie waar wat mij betreft meer in had gezeten. De serie biedt een wellicht niet zo originele maar toch zeker intrigerende wereld, met gaandeweg ook diverse onthullingen die dat alleen maar versterken. En hoofdpersoon Willem (zo'n de enige normale naam tussen alle tongbrekers...) speelt dus duidelijk een centrale rol in die wereld. Alleen dan toch jammer dat de serie niet zozeer daarom draait, maar voornamelijk om zijn band met Chtholly. En daar zit mijn grootste probleem met de serie: zij deed me nog het meeste denken aan Isla uit Plastic Memories: een personage dat volledig lijkt te bestaan in dienst van het gewenste drama. Drama wat niet werkt als ik niks om een personage geef.
6.5/10

Eerst even een OVA'tje tussendoor: Demi-chan no Natsuyasumi. Oftewel de zomervakantie van de monstermeisjes. Een extra aflevering die blijkbaar niet meer in de serie paste, maar die er voor de rest naadloos bij aansluit. Niks verheffends, maar altijd leuk.
7/10

En ook de meest opmerkelijke serie van dit seizoen zit erop: Seikaisuru Kado. Helaas een slot wat ik niet echt bij de serie vond passen, al was het maar omdat dit toch niet echt aansloot op het steeds terugkerende thema van onderhandelingen. Want was het doel niet dat je een oplossing vond waar beide partijen beter van werden? Of staan de onderhandelaars zelf buiten die partijen en doet hun eigen lot er niet toe? Daarnaast leek het me ook onlogisch dat op het eind ineens alle Anisotropische technieken weer waren verdwenen, want ook zonder de manifestatie van Kado en Zashunina in ons universum blijft de Anisotropic en het begrip dat de mensheid daarvan gekregen heeft toch gewoon waar het is?

Los van het slot was het echter een fascinerende serie die op een boeiende manier liet zien wat er zou kunnen gebeuren als de mensheid te maken krijgt met zaken die ons begrip ver te boven gaan. Een hedendaagse versie van een verhaal wat zo uit Ancient Aliens had kunnen komen. Met uiteraard ook best momenten waar je je vraagtekens bij kan zetten, maar over het geheel genomen toch zeker niet te vergezocht. Ambitieus van opzet, lange tijd goed doordacht, maar uiteindelijk ontbreekt toch de finishing touch om er een meesterwerk van te maken.
7.5/10

En de laatste trits series (die nu eindigen, vier lopen er door).

Love Tyrant

Ik sluit me hier aan bij de andere reviews hier (ja, ik was laat met deze serie afkijken). Ik wilde een maffe komedie toen ik hiermee begon, en dat kreeg ik ook. Missie geslaagd in dat geval. Af en toe zitten de serieuzere delen nog wat in de weg bij de humor, maar over het algemeen was de balans best goed en wist de serie het overkoepelende 'wat is liefde' verhaaltje tot een bevredigend einde te brengen.

Maar inderdaad, één seizoen is genoeg. Naar het einde begon het al wat te slijten, dus dat toont wel het gebrek aan rekking. Leuk voor zolang het duurde, in ieder geval.

7/10

DanMachi Gaiden: Sword Oratoria

DanMachi was een verrassend leuke fantasy-serie een paar jaar terug, die ik met veel plezier heb gekeken. Maar in plaats van een vervolg kregen we dit zijverhaal, dat zich focust op de sterkste guild in het land, met de focus op zwaardprinses Ais en achtergrondpersonage-nu-als-hoofdrolspeler Lefiya. Weet dat net zo boeiend te zijn als het origineel? Ehhh....nee.

Ik bedoel, het is leuk om de wereld en diens personages weer te zien, en een deel van de charme die DanMachi zo leuk maakte is nog steeds aanwezig. Het is ook wel interessant om het dungeoncrawlen te zien vanuit het oogpunt van een ervaren guild in plaats van een nieuweling, en alhoewel de animatie over het algemeen minder is, zijn er nog steeds een paar leuke gevechten te vinden. Het probleem ligt echter in de personages en het plot. Bij de eerste heb je het feit dat hoewel het een serie is die zich focust op Ais en haar verhaal, je eigenlijk nog te weinig echt te zien krijgt over haar. En Lefiya is, simpel gezegd, gewoon een compleet niet-boeiend personage. Mensen online noemen haar ook wel een slap aftreksel van de vorige hoofdrolspeler Bell, en daar ben ik geneigd het mee eens te zijn. En het verhaal heeft het probleem dat het voelt als een inleiding naar een groter plot, waarbij aan het eind van het verhaal geen van de grote vragen beantwoord wordt en de grote arc eigenlijk nog redelijk anti-climactisch eindigt - een probleem dat DanMachi juist niet had.

Dus ja, in zekere zin is de serie licht teleurstellend. Het bleef steken op 'best leuk' maar wist nooit de hoogtes te bereiken van diens voorganger. Ik blijf dus (tevergeefs) duimen voor een echte sequel, hier heb ik wel genoeg van gezien.

6.5/10

Kado: The Right Answer

Kado is een beetje een aparte serie, op veel manieren. Het is namelijk best zeldzaam in anime om een serie te zien waar een binnenvallende alien meer geïnteresseerd is met de mensheid te onderhandelen en te communiceren dan de wereld over te nemen, en waar de meeste scenes gaan over het onderhandelen over de geavanceerde technologieën die hij bezit en diens implicaties voor de mensheid. De animatie valt ook op, aangezien het laat zien hoe ver 3D-animatie is gekomen en hoe goed het past bij de serie. En in een breuk met de trend in dit seizoen zover, deze serie heeft juist een heel goed middenstuk, terwijl het begin en eind het minste gedeelte zijn.

Het begin is namelijk erg langzaam en het duurde een tijdje voordat de serie echt diens tanden in me wist te zetten. De serie bruist namelijk wel van de ideeën, van de fantasievolle krachten en uiterlijk van de alien en diens werktuigen, tot de vele twisten en grote ontwikkelingen op globale schaal die constant plaatsvinden (het weet de hele mensheid erbij te betrekken zonder ooit het onmogelijk te maken voor het publiek om erom te geven). Personages die eerst irritant leken blijken ook wel uiteindelijk een interessante rol in de serie te spelen (zoals die wetenschapper) en de discussies weten soms ook een goede representatie tussen twee zijdes te ontwikkelen zonder er één kant echt neer te zetten als 'de verkeerde' (al werd ik het constant gefanboy over de hoofdrolspeler wel zat). Helaas weet het dat niet tot het eind vast te houden. De latere twists passen nog best in het genre, maar helaas is het het einde waar het nogal uit elkaar valt. Die is namelijk vaag, voelt als een Deus Ex Machina en een reset button in één, heeft een plan van de hoofdrolspelers waar weinig logica in zit en het eindresultaat is wat anticlimactisch. Het is jammer dat de serie niet echt goed weet te landen, want het verandert de serie van 'aanrader voor iedereen' tot 'interessante sci-fi serie met wat serieuze kanttekeningen'.

Dus ja, het is een van de moeilijkere series om een nummer op te zetten. Op de beste momenten was het een dikke 8-8.5, op de mindere momenten en het einde niet meer dan een zesje. Het middelpunt dan maar.

7/10

Uchouten Kazoku 2

Het eerste seizoen van deze serie over een tanuki-familie wist een van mijn favoriete series van het jaar te worden een paar jaar terug. De wereld en diens bewoners waren fascinerend, de aparte grafische stijl wist een sterke sfeer neer te zetten en tegelijkertijd wist het een emotioneel verhaal te vertellen dat draaide om het verlies van de vader van de hoofdrolspelers en intrigies binnen de familie. En nu is er het tweede seizoen...wat meer van hetzelfde is. Yay!

Wel, gedeeltelijk yay. De intriges draaien ditmaal vooral om de tengu en de rivaliteit tussen hen, plus de fallout van de gebeurtenissen van de eerste serie. En dat weet zo interessant als altijd te zijn - deze personages gaat me nooit vervelen, de nieuwen (waaronder een hardnekkige badguy die heerlijk hatelijk is) zijn eveneens interessant en de gevechten tussen de tengu leveren nog best spectaculaire plaatjes op soms. Tegelijkertijd weet de serie echter niet eenzelfde impact achter te laten als de eerste serie. Het overkoepelende plot is gewoon iets minder gefocused dit keer, de emotionele momenten weten doorgaans niet zo hard aan te komen (en eentje halverwege wordt ongedaan gemaakt door het eind) en het conflict voelt ook iets minder persoonlijk.

Dit is nog steeds een van de betere series van het seizoen, laten we wel wezen. Maar het ging van rasechte topper naar gewoon een toffe serie. Desalniettemin was het leuk om weer in deze wereld te duiken, eentje waarmee ik nog lang niet klaar mee ben wat mij betreft. Laters, stelletje haarballen.

8/10

DanMachi Gaiden: Sword Oratoria was inderdaad vooral een welkome terugkeer naar deze wereld maar met een paar gebreken. Met voorop Lefiya, een praktisch overbodig personage dat vooral irritatie opwekte. Waar de vorige serie nog draaide om Bell die zich een weg omhoog probeerde te vechten volgen we nu juist een van de sterkste familia's die zich met uitdagingen van een gehele ander kaliber bezig houdt, wat de hele noodzaak van zo'n zwak groei-personage wegneemt. Het leidt nu inderdaad vooral de aandacht af van wat het werkelijke plot. Nou ja, Lefiya was dan niet de enige schuldige, de flink opgeschroefde fixatie op tieten hielp ook zeker niet mee...

Desondanks heb ik me best met de serie vermaakt, en was het vooral leuk allerlei bekende gezichten en gebeurtenissen nu vanuit een ander perspectief terug te zien. Maar voor een vervolg zou ook ik liever weer meer focus op Bell zien.
7/10

Ik heb net Kado: The Right Answer afgekeken en sluit me helemaal bij jullie meningen aan. Ik vond het een erg coole serie, waarin de sciencefiction goed is uitgewerkt. Het verhaal is ongebruikelijk en daardoor onvoorspelbaar. Maar helaas wordt op het einde toch de animeroute genomen wat leidt tot een simpel en teleurstellend slot. Ik raad de serie nog wel aan als je van complexe sci-fi houdt. Omdat de serie tot vlak voor het einde erg goed bleef, geef ik hem een 8-.

Toei Animation blijkt de enige studio te zijn die een fatsoenlijk uitziende 3D-anime kan maken.

Ik was vandaag in de stemming voor een domme serie en dus heb ik Love Tyrant gekeken. Het is een haremserie met natuurlijk een enorme oelewapper als middelpunt, maar wat de serie onderscheid is de humor. Het eerste meisje is een yandere die graag op mensen inhakt als ze te dichtbij haar grote liefde komen. De tweede is een cupido die graag harems maakt (vooral met alleen mannen). En ga zo maar door. Het gaat meestal helemaal nergens over en als er wel een plot even langskomt, dan is dat ook snel weer voorbij.

Het is een prima serie voor je verstand op nul te zetten. Echter zie ik wel gelijkenissen met Nyaruko: Crawling With Love en die is nog wel een stuk grappiger.
Score: 6

Rail Wars!
Een gevalletje apart, want toen de serie in 2014 uitkwam had ik hem na 3 afleveringen gedropt. Een serie over treinen (officieel) en tieten (officieus), en dan nog niet boeiend, ergens toch wel knap. Maar zo in de luwte tussen het lente- en zomerseizoen zat ik nog eens te kijken wat ik allemaal nog ongezien had staan, en zowaar stond deze er ook nog tussen. Nou ja, toch nog maar eens een aflevering kijken....

Dat werd dus alsnog de gehele serie. had ik het destijds verkeerd ingeschat? Nee, niet echt. Oké, gaandeweg lijkt de serie iets meer te focussen op de treinen, en iets minder storend op tieten. Tenminste, als ik het even afzet tegenover m'n herinneringen van drie jaar geleden dan, want de eerste paar afleveringen heb ik niet opnieuw bekeken. Maar toch, het blijft zeer mager, met een uitermate cliche harem-situatie en vergezochte verhalen gespeend van enige logica. Het zijn dan ook juist de momenten waarop de serie bewust even idioot doet die nog het beste overkomen, elke poging om serieus te lijken is daarentegen tot mislukken gedoemd. Kortom, ik had hier toch echt niks aan gemist.
5/10

De grootste winst lijkt echter dat ik hierdoor toch eens ben gaan zoeken naar andere treinen-anime, en zo op Tetsuko no Tabi ben uitgekomen. Daarvan heb ik nog alleen de (live action) proloog gekeken, welke het midden houdt tussen een inleiding en een making-of, maar deze serie lijkt op voorhand een heel stuk beter in mijn straatje (spoorlijn?) te gaan passen...

Beetje laat tot de party, maar heb eindelijk Brave Witches gekeken! Brave Witches is de nieuwe spin-off serie van het Strike Witches/Humikane Shimada Mecha Musume-universum. Als grote Strike Withes-fan, is het een schande dat ik er nog niet eerder aan was begonnen tot nu...

Hoe dan ook, ik ben positief! Het verhaal was niet per se diep, maar de actie was leuk en de nieuwe cast was zeer gevarieerd in persoonlijkheden. Ik was namelijk erg bang dat het een herhaling van 'typetjes' gingen worden. Ook was de afname van fanservice tegenover de originele serie in mijn mening een pluspunt. Mocht je een leuke actieserie willen zien in een aparte setting, dan raad ik zeker aan om Brave Witches een kans te geven! Ik ben daarmee ook blij dat ik nu een serie heb om mensen aan te raden die interesse hebben in Mecha Musume, zonder dat ik meteen een onderbroekenfeestje of een serie met zwak plot hoef aan te raden.

Score: 7,5/10

Romeo x Juliet
Tijdens het spelen van Fire Emblem Echoes had ik last van een knagend gevoel: de geanimeerde scènes kwamen me vagelijk bekend voor, maar ik wist dat dit niet met de originele game te maken had. Zap een paar maandjes vooruit, Romeo x Juliet was in de aanbieding bij Archonia en ik wilde de serie al een paar jaar op dvd hebben. Afgelopen week opnieuw gekeken, en het mysterie is opgelost: Fire Emblem Echoes en Romeo x Juliet hebben visueel en inhoudelijk het een en ander gemeen. Alms en Celica's nieuwe ontwerpen gebruiken dezelfde kleuren als die van Romeo en Juliet, sleutelscènes (het bloemenveld, degens die worden gekruist etc.) lijken op elkaar, en qua achtergrond hebben de twee koppels ook het een en ander gemeen. Alleen... het verhaal van Romeo en Juliet eindigt natuurlijk op tragische wijze; Alm en Celica hebben aanzienlijk meer geluk.

Shingeki no Kyojin 2nd season
Voor mij meer een opfrisser van de manga. Ik vond het vooral belangrijk om de laatste paar afleveringen te zien ivm met uitleg van bepaalde dingen (oa Ymir's verhaal). Ik vond dit seizoen een hele goede pacing hebben, waarin actie en dialoog elkaar goed afwisselden. Ik hoop dat ze het deel dat hierna komt in de manga, het meer politieke stuk, ook zo interessant kunnen maken.

En weer eens een OVA'tje: Minami Kamakura Koukou Joshi Jitensha-bu: Kita yo, Taiwan!. Oftewel de schoolfietsclub uit Kamakura die even mag gaan kijken of Taiwan een geschikte bestemming is voor een schoolreisje. Dat maakte me ergens toch nieuwsgierig, want als er één schandalig ondergewaardeerde vakantiebestemming in de wereld is dan is het Taiwan wel. Dan was dit echter wel een heel erg opzichtig en ongeïnspireerd reclamefilmpje voor het land, met een totaal vergeetbaar plotlijntje om een paar voor de hand liggende trekpleisters van Taiwan aan elkaar te rijgen. En daarbij ook nog even opzichtig gesponsord door het Ubike-fietsverhuurprogramma, FamilyMart en ANA. En uiteraard mocht ook het steevast tenenkrommende stukje live action op het einde niet ontbreken, nu in de vorm van een pure reclamespot voor een verhuurder van mountainbikes in Kamakura. Nee, het was weliswaar best leuk om Taiwan eens in een anime te zien figureren, maar dat was eigenlijk het enige positieve aan deze hele OVA.
4/10

En we zijn alweer op het punt waar de eerste series beginnen te eindigen. De eerste twee dan maar.

Hajimete no Gal

Deze harem/fanservice-serie draait om een gozer (Junichi) die onderdeel uitmaakt van het clubje losers in zijn klas, die op een dag door zijn vrienden onder druk wordt gezet om zijn liefde te verklaren aan een van de populaire meisjes, Yukana, een gal. Gals zijn immers toch makkelijke sletten, zo gaat hun beeld, en dus kan hij net zo goed die kans nemen. En tot zijn verbazing lijkt ze niet alleen slimmer dan hij dacht, maar accepteert ze zijn liefdesverklaring, waardoor ze zijn vriendin wordt. Iets dat zijn jeugdvriendin (en háár jeugdvriendin) minder kunnen waarderen (want natuurlijk).

Om eerlijk te zijn zit de serie wat betreft verhaallijn nog best redelijk in elkaar. Het draait voornamelijk om Junichi's reis door zijn ervaringen met een relatie hebben (wat nieuw voor hem is) maar ook om het doorprikken van de stereotiepen die om dit soort meiden hangen (en een exploratie van de verschillende types die er zijn). Het is best amusant, en de serie weet de groeiende bond tussen hem en Yukana leuk op te bouwen. Niet elk ander personage komt echter evengoed uit de verf - zo zijn Junichi's vrienden vaak meer irritant dan grappig, en sowieso weet niet elke grap (of 'grap' tussen aanhalingstekens) even goed te landen. Het drama weet ook niet altijd te werken en er zijn nog genoeg domme cliché's die soms wat afbreuk doen aan de betere elementen van het verhaal.

Toch, een betere serie dan ik verwachtte. Het was best aardig om te volgen deze laatste tien afleveringen.

6.5/10

Re:Creators

Het concept van Re:Creators is letterlijk geïnspireerd door een halfvergeten actie-komedie met Schwarzenegger uit de jaren '90 - Last Action Hero. Daar kwamen fictieve personages in aanraking met onze wereld en kwam er zowel veel humor uit de tegenstelling tussen de twee alsook toffe actie naarmate het duidelijker werd hoe effectief fictieve badguys zouden vertoeven in onze wereld. Het was best een leuke film, al dan wel eentje die niet alle potentie waar wist te maken. En eigenlijk kan hetzelfde over Re:Creators gezegd worden.

Het begint namelijk met het plotseling verschijnen van fictieve personages uit anime/manga/games etc. in onze wereld, onder leiding van een badguy (de Militaire Uniform Prinses) die de wereld wil vernietigen. Een nerd genaamd Souta komt er middenin terecht, en weet zijn kennis te gebruiken om de creaties in aanraking te brengen met hun makers, zodat ze allemaal samen kunnen bonden en de plannen van de badguy te stoppen. Iets dat ingewikkelder is dan het lijkt, want niet alleen zitten niet alle creaties en makers op één lijn, maar de badguy schijnt ook een stuk sterker te zijn dan ze verwachten.

Het is een tof concept, wat een hoop leuke momenten oplevert - zowel op het gebied van actie, humor als de interactie tussen personages (zowel de fictieve personages onder elkaar als met hun schrijvers). Leuke momenten die echter niet genoeg zijn om de hele serie te dragen. Het grote probleem hier is namelijk zowel de pacing als de infodumps waar de serie helemaal verzot op is. Het is een probleem waar schrijver Rei Hiroe wel vaker last van heeft - het is ook een terugkerend probleem in Black Lagoon. Hierdoor zijn er naast alle toffe scenes ook tal van tijden waar de personages een kwartier aan het ouwehoeren zijn over iets dat we grotendeels al weten, en dat meerdere afleveringen achter elkaar (wat uiteraard de pacing geen goed doet). De serie lijkt soms langer bezig te zijn met het beschrijven van het conflict dan, y'know, het echt uitvechten ervan. En hoewel de personages leuk met elkaar omgaan, diep zijn ze niet, om dezelfde reden - te weinig tijd voor hen, teveel tijd voor expositie. Het laat je snakken naar wat progressie in het verhaal op tijden, en vooral bij Souta's verhaal duurt het te lang voordat het echt uit de verf komt (de hele eerste helft, in feite). Het verhaal had dus flink voordeel kunnen halen uit een heggeschaar door het script.

Dit maakt van de serie een amusant actie-vehikel, maar niet veel meer, terwijl het aanvankelijk de potentie had om een van de beste series van het jaar te worden. Helaas, niet elke serie kan een winnaar zijn. Toch, wellicht nog steeds een aanrader voor wie een actie-serie zoekt die iets anders is dan de norm.

7.5/10

Eindelijk Wolf Children gekeken. Hele mooie film.

Re:CREATORS
Deze serie had een van de sterkste concepten van dit jaar. Een verhaal waarin fantasypersonages in onze wereld belanden in plaats van andersom hebben we wel eerder gezien, maar de toevoeging dat ze echt fictioneel zijn was nieuw voor mij. De gebruikelijke culture shock is vermakelijk, vooral door de grote diversiteit aan personages uit verschillende genres. Maar ook psychologisch was er een grote potentie. The Matrix deed het al: wat doe je als je wereld nep blijkt te zijn? Maar bovenal verheugde ik me op de ontmoetingen tussen "creations" en hun "creators". Hoe reageren de personages uit dystopische werelden? Hoe zou het zijn als de schepper van je wereld een imperfecte mens blijkt te zijn?
Over het algemeen zorgde het wel voor interessante situaties. Maar toch had ik het gevoel dat niet de volledige potentie eruit werd gehaald. Helaas begon het verhaal meer te focussen op de overpowered slechterik die verslagen moest worden. Vragen als hoe ze in de echte wereld terecht was gekomen en waarom ze zo populair was geworden bleven onbeantwoord. Het grootste plotgat was nog wel Magane, de leugenachtige moordenaar die compleet in rook op ging.
Ik heb me erg goed vermaakt met deze serie. De supersterke soundtrack van Hiroyuki Sawano, die dit jaar ook Attack on Titan 2 en Blue Exorcist 2 deed, hielp daar veel bij. Ik had geen last van een langzame pacing, misschien omdat ik pas tegen het einde van dit seizoen begon met kijken. Deze komt op mijn kooplijstje.

Score: 8

Goh verrassend, welke twee zou ik toch afgekeken hebben?

Hajimete no Gal
Geen serie die op basis van z'n synopsis interessant leek, maar die inderdaad beter dan verwacht uitpakte. Dit vooral door de oprechte en sympathieke manier waarop de serie de beide hoofdrolspelers neerzette. De rest van de personages lijkt vooral bedoeld om ofwel bewust, ofwel door pure stupiditeit hun relatie onder druk te zetten. Dat levert een hoop komische momenten op, maar ook een aantal pijnlijk ongrappige, ronduit ongemakkelijke momenten. Maar aan het eind van de rit komt het toch allemaal wel goed, en krijgt zelfs het meest dubieuze personage nog even de kans te schitteren. En opvallend: waar de meeste series na verloop van tijd juist méér fanservice gaan vertonen zakte dat gehalte hier hoe langer hoe meer in. Blijkbaar hadden de makers ook genoeg vertrouwen in het verhaal?
6.5/10

Re:Creators
Ook hier kan ik me grotendeels aansluiten bij bovenstaande betogen. Interessant idee, en in grote lijnen ook heel behoorlijk uitgewerkt. Maar de hele tweede coeur (na de hilarische recap met sexy Meteora) kwam er enigszins de klad in, waarbij de diverse onderbrekingen in het uitzendschema ook zeker niet hielpen. Ineens worden er wel erg veel konijnen uit de hoge hoed getoverd, en is er uiteindelijk ook teveel focus op het met brute kracht verslaan van Altair. Bij het einde had ik in eerste instantie wat gemengde gevoelens, maar zo terugkijkend kan ik het juist wel waarderen, en in de slotaflevering wordt alles ook op een passende wijze afgerond. Alleen inderdaad wel vreemd dat het meest boeiende personage van allemaal, Magane, nagenoeg totaal vergeten wordt. Logischerwijs zal ook zij het net als Meteora nu zonder haar bijzondere krachten moeten doen, maar of dat veel zal uitmaken? Nou je, wellicht interessant materiaal voor een vervolg-serie?

Hoe dan ook, zeker geen foutloze, maar desondanks een sterke en bovenal originele serie.
8/10

EDIT: en nog eentje...

Isekai Shokudou
Over een Japans "westers" restaurant waarvan op zaterdag vele deuren verschijnen in een fantasy-wereld. Waardoor er allerhande figuren elke zaterdag weer hun favoriete gerecht komen eten. Leuk gegeven, en elk aflevering was weer even het aangename rustmomentje van de week. Maar toch blijft er het gevoel hangen dat hiermee meer mogelijk was geweest. Nu was het allemaal wel heel erg formule-werk: elke aflevering opnieuw maken we kennis met een of meer personages met elk hun eigen achtergrondverhaal, die toevalligerwijs in het restaurant terechtkomen en daar steeds kennismaken met één gerecht wat dan direct nog het enige is wat ze willen eten. Soms is er even een voorzichtige connectie tussen personages en hun verhalen, en soms is er zelfs enige interactie (meestal ruzie over wat nu het beste gerecht is), maar meer dan dat wordt het nooit. Aangenaam tijdverdrijf dat ondanks het repeterende patroon geen moment verveelde, maar een meer overkoepelend plot met een scheutje tabasco had geen kwaad gekund.
7/10