Gundam Iron Blooded Orphans s2:
Ondanks een belachelijke plotgat ("en nu gaan we drie afleveringen het hebben over het ontstaan en urgentie van de Mobile Suits, om vervolgens dit helemaal geen plek te geven in de algehele ontwikkelingen") een oké einde. Ik noem het oké, want om goed te zijn hadden de politieke ambities van een zeker persoon veel meer gezaaid moeten worden door de gehele serie, in plaats van dit pas in seizoen twee een beetje een platform te bieden. Dat maakt de eindconclusie raar en inconsistent.

+Leuke relaties die ontwikkelen
+Liefde voor het Gundam-genre
+Lafter best waifu
- Oersaaie platte of HYSTERISCHE! schurken. Of te irritant, zoals Iok. JEUMIG, wat een aap.

Bedoel je Rustal?



Hé, door die schreeuwlelijk met misplaatst nobele intenties viel er de laatste aflevering nog te juichen :)

The Rolling Girls
Ik zocht iets geinigs om te kijken en dit zag er niet afschuwelijk uit, dus heb ik het gekeken en het wat leuk. Het is alleen een beetje moeilijk uit te leggen waarom. De serie speelt zich af in een toekomstig Japan dat weer opgedeeld is in aparte staatjes na een of ander grote apocalyptische gebeurtenis waarbij alle heersende machten *poef* verdwenen, of zo. De serie plaatst duidelijk stijl voor logica. Tokyo Tower en Skytree torenen nu boven Tokio uit als twee gigantische robots, om maar iets te noemen. En er zijn superhelden! Maar de serie gaat eigenlijk over vier meisjes op klassieke motoren die op een roadtrip gaan door dit Japan om hartvormige maneschijnstenen te verzamelen. Elke twee afleveringen belanden ze weer op een andere plek in dit nieuwe Japan en het conflict van de week heeft iets te maken met Japanse cultuur. Vaak is het een conflict tussen oud en nieuw, en er komt eigenlijk altijd wel één spectaculaire actiescène aan te pas. En die actie is dan weer voorzien van een supervrolijke poprocksoundtrack. Zo eindigt aflevering af met een rockconcert in de regen waarbij het in het podium/tempel ingebouwde raketafweersysteem kwaadaardige Boeddha-raketten uit de lucht schiet op de maat van de muziek. Dit is normaal voor The Rolling Girls.

Probeer daar maar eens niet vrolijk van te worden.

Als ik dan toch kritisch moet zijn, dan zou ik kunnen zeggen dat het animatiebudget niet altijd opkan tegen de ambities van de regisseur en animators, of dat de kern toch weer zo'n 'schattige meisjes doen schattige dingen' serie is, maar ik ben te vrolijk om echt te klagen.

K-on!

Eigenlijk heb ik het alleen maar gekeken omdat de serie zich in Shugakuin, Kyoto afspeelt, waar ik ook heb gewoond. Ik dacht overigens eerst dat het toch meer een kijk-hoe-de-band-samenkomt-school-drama-comedy serie zou zijn, maar al vrij snel merkte ik dat het meer een kijk-schattige-meisjes-schattig-zijn serie was gebaseerd op een 4-koma manga, want de meeste afleveringen waren eigenlijk gewoon opeenvolgingen van 'momenten' met de meisjes. Over het algemeen vind ik de overstap van 4-koma -> langere anime episode meestal niet heel lekker kijken (vanwege het rare pieken-dalen tempo van het 4-koma bronmateriaal), en dat had ik hier ook wel een beetje (zoals bij Azumanga Daioh). Wel leuk natuurlijk dat je in tegenstelling tot de manga, je hier tenminste de muziek echt kunt horen.

Maar voor mensen die ooit nog een K-On pilgrimage willen maken, hier is een kaartje met achtergronden die ik meteen herkende :P





1) De brug over Takano Rivier.



2) Shagukuin Station en de 7-Eleven.



3) Tegenover Shugakuin Station (het spoor/de weg zijn dezelfde als die je onderaan 2 ziet). Mijn dorm was hiernaast overigens (rechterkant), dus precies tegenover het station en de 7-Eleven.



4) Plaza Shugakuin (overdekte winkelstraat).



5) De MacDonalds.

Leuk altijd om bekende plaatsen terug te zien. En anders zie ik er altijd wel een uitdaging in om ze in Streetview alsnog te vinden. Bij m'n eerste bezoek aan New York in 2001 ervoer ik het overigens precies andersom: dan kom je ergens in Manhattan de metro uit, en loop je voor je gevoel zo een filmset op, zo vaak heb je de stad dan al op TV gezien. Het voelt op een hele vreemde manier als "thuiskomen"....

OT: het seizoen zit er alweer bijna op, ondanks een valse start dankzij m'n vakantie ben ik niet alleen inmiddels weer helemaal bij met dit seizoen, maar heb ik zelfs nog wat tijd gevonden een paar andere series eindelijk eens af te kijken. Niet zozeer verkozen op kwaliteit, maar vooral op het aantal nog resterende afleveringen. Ik hou het maar even kort:

Youjo Senki
Een loli in de oorlog, dat had heel verkeerd kunnen uitpakken. Dankzij een uiterst origineel verhaal doet het dat zeker niet. Beste serie van afgelopen seizoen.
8.5/10

Kobayashi-san Chi no Maid Dragon
En nog zo'n serie die heel verkeerd had kunnen uitpakken. Maar stiekem gewoon een schattig en komisch familiedrama is. Met draken.
8.5/10

Sakamoto desu ga? Special
Een OVA waarin de klasgenoten van Sakamoto elk hun versie van een film over hem beschrijven, met veel bekende scenes met een twist. Meer van hetzelfde, maar daar is in dit geval niks mis mee.
7.5/10

Triage X: Recollection XOXO
Een OVA die er voor de helft om draait om zoveel mogelijk tieten in beeld te brengen, en de andere helft meer serieus over de behandeling van een psychisch gebroken slachtoffer van allerlei experimenten. Als ik zeg dat het tieten-deel nog het meest overtuigend was, zegt dat dan genoeg?
3/10

Kiznaiver
Een serie die voor de originaliteitsprijs probeert te gaan, maar een beetje doorschiet. Wel een interessante draai aan de maakbaarheid van vriendschap, en met personages die minder cliché blijken dan ze op het eerste gezicht lijken. Maar alles bij elkaar net even te maf en vergezocht.
7/10

Orange
Gaap. Een interessant idee, de geschiedenis proberen te veranderen middels brieven uit de toekomst (elke poging tot uitleg hoe dit wellicht mogelijk zou zijn was echter tenenkrommend....), dat was eigenlijk ook de voornaamste reden waarom ik de serie niet veel eerder al gedropt heb. Maar het helpt niet als je het met twee hoofdpersonen moet stellen waarvan de ene niet durft te praten en de ander niet wil praten. Het enige wat de serie wel heeft bewerkstelligd: ik moet Matsumoto toch maar weer eens bezoeken....
6/10


En dan de eerste van dit seizoen, en meteen de grootste titel van allemaal:

Shingeki no Kyojin - Season 2
Lang hierop moeten wachten, al had ik als lezer van de manga uiteraard al wel een idee waar dit heen zou gaan. Maar eigenlijk moet ik die manga toch nog eens opnieuw lezen, want ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ze er toch wel enigszins van zijn afgeweken. En eigenlijk ben ik (daardoor?) ook wel licht teleurgesteld in de voortgang van het verhaal, vooral de tweede helft van het seizoen voelde toch wat opgerekt met onnodig veel dramatische flashbacks en anderszins langdradige scenes. Maar los daarvan was er nog genoeg te genieten.

Ook positief dat het volgende seizoen al voor volgend jaar is aangekondigd. En afgaand op de manga-covers in de preview zullen ze dan juist erg veel materiaal gaan adapteren. Ruimschoots meer dan in 12 afleveringen zal gaan passen. Dat belooft dus wat....
8/10

Attack on Titan S2

Grappig, want ik vond de pacing juist een van de beste verbeteringen vergeleken met het eerste seizoen. Daar had ik, vooral rond het midden, nog weleens het gevoel 'ja ja, we weten het nog wel, schiet nou maar op', terwijl dit tweede seizoen een veel betere balans had tussen actie en meer rustige episodes (en één schokkende plottwist tijdens een episode die eerst rustig leek te zijn). Dit maakt dit tweede seizoen nog beter dan het eerste, wat mij betreft, aangezien het grootste kritiekpunt is aangepakt. De actie is nog zo vet als altijd, de ene na de andere onthulling wordt uit te doeken gedaan en het voelt alsof er flink wat voortgang in het verhaal zit - evenveel als in een seizoen met twee keer zoveel afleveringen.

Dus ja, het titanen bevechten verveelde me nog steeds niet en dit was makkelijk mijn favoriete serie dit seizoen. Op naar het derde seizoen! En daar hoeven we tenminste geen vier jaar op te wachten...

9/10

En deze is ook klaar...

Tsugumomo

'What you see is what you get' is echt het geval bij deze serie - daar deze actie/harem-serie nooit echt weet te verrassen. Jochie vindt een erfstuk van zijn moeder waar een vrouwelijke tsukumogami in blijkt te huizen (een youkai die huist in oude voorwerpen), waarna ze gaan samenleven en andere youkai bevechten - je kent het wel. Een vrouwelijke youkai die niet bepaald preuts is en die zeker van plan de horizontale bebop met hem te doen, net zoals ze dat vroeger met zijn moeder deed.

...

Ok dan. Om eerlijk te zijn zijn de tsukumogami Kiriha en haar acties een van de consistent amusante onderdelen van de serie en zijn ze samen met de afleveringen die meer creatief omgaan met de youkai zo nu en dan de enige redenen dat ik de serie überhaupt heb afgekeken. De rest van de personages zijn namelijk een stuk minder interessant, het verhaal is te langzaam om te boeien en af en toe is de serie wel erg cringey. Maar goed, het is nu tenminste ten einde. De zoveelste serie om mijn toekomstige zelf te verwarren als hij de lijst met spul dat hij heeft gekeken doorbladert een paar later, op een 'wtf waarom heb ik dit gekeken' manier. Als hij dit later toevallig leest; hier een boodschap: sukkel!

6/10

Wellicht heeft het bij AoT ook een beetje te maken met een stukje beleving. De eerste serie heb ik vrij kort na het lezen van de manga (voor zover die toen uit was) gekeken, weliswaar waren er daardoor echte geen verrassingen meer, maar de manier waarop de serie van papier naar animatie was vertaald maakte wel flink indruk. Het deel van het verhaal in deze tweede serie heb ik al jaren geleden gelezen, en voelde toen ook al als een soort transitie. En ik weet nu eenmaal dat het hierna alleen maar beter gaat worden...

OT:


Weer een oudje, God Eater. De serie had het zichzelf al moeilijk gemaakt door de laatste 4 afleveringen bijna een half jaar vooruit te schuiven, en ik heb daar doodleuk nog een jaartje extra bijgeplakt. Op zich geen probleem, hoewel de serie niks doet om je geheugen weer even op te frissen pak je het verhaal moeiteloos weer op. Nu helpt het uiteraard ook dat dat verhaal niet zo heel bijzonder is: een postapocalyptische wereld waarin de uitverkorenen min of meer veilig achter hoge muren leven, terwijl het leven daarbuiten door gruwelijke monsters praktisch onmogelijk wordt gemaakt. Klinkt bekend, toch? En uiteraard mogen een paar stukjes intrige over zowel de oorsprong van de monsters als een mogelijke redding van de mensheid niet ontbreken. Ik weet nog dat ik helemaal in het begin niet wist of ik de karakteristieke CGI-animatie nu mooi of lelijk moest vinden, maar gaandeweg is dit toch uitgegroeid tot de sterkste kant van de de serie. M'n grootste kritiek is dan toch op het slot van de serie: eerst wordt op wonderlijke wijze (waarbij hoofdpersoon Lenka even een Super Saiyan'tje doet...) een onoverwinnelijke tegenstander toch verslagen, daarna worden een paar flinke onthullingen gedaan die vooral weer meer vragen oproepen. Bovenal de vraag of er nog een vervolg komt. Of was dit puur een lekkermakertje voor de game?
7/10

En weer terug naar het heden: Tsugumomo. Daar kan ik vrij kort over zijn: niks aan het bovenstaande toe te voegen....
(nou ja, de boeken-amasogi ergens helemaal aan het begin was wel fantastisch)
6/10

Zo terugkijkend is dit ook geen heel uitgewogen seizoen geweest: een hele bulk aan goede series op vrijdag en zaterdag, en de rest van de week val je dan al gauw terug op series die je eigenlijk maar beter zou kunnen droppen....

EDIT: nu ik door m'n oude "bijna af"-series heen ben vanavond JoJo eindelijk maar weer eens opgepakt, en ik vraag me nu eigenlijk af waarom ik m'n tijd verdaan heb met allerlei flutseries....

En weer meer series afgerond:

Makeruna!! Aku no Gundan!
Short over een stel aliens die de aarde willen veroveren. Wat al snel meer voeten in de aarde blijkt te hebben dan gedacht, dus uiteindelijk wordt het meer een kwestie van proberen te overleven. Bij vlagen wel aardig, maar ook echt niet meer dan dat.
5/10

Renai Boukun a.k.a. Love Tyrant
Een bij vlagen knotsgekke harem-parodie, die zelden verveelde. Niet alle grappen landden, maar ter compensatie waren er dan ook meer dan genoeg. En met stiekempjes toch een min of meer serieuze rode draad over wat liefde nu eigenlijk is. Voldoende om de grappen aan op te hangen en de serie tot een bevredigend slot te brengen, maar nooit te nadrukkelijk aanwezig. Anders dan met veel andere comedyseries denk ik wel dat het met dit ene seizoen mooi is geweest: de personages zijn nu optimaal uitgebuit, meer zou vooral herhaling gaan opleveren.
7/10

Kabukibu!
Na Showa Genroku Rakugo Shinju weer een serie over een Japanse theatervorm. En daar houden de overeenkomsten tussen beide series zo ongeveer op. Want dit is verder een hele doorsnee serie over een schoolclub. Het is dan ook puur het kabuki-aspect wat mij de serie toch heeft doen volgen, tijdens m'n laatste bezoek aan Japan heb ik op het Tarui Hikiyama Matsuri ook kinderen dergelijke voorstellingen zien geven, en ondanks dat ik uiteraard niks begreep van wat ze zeiden heeft dat toch indruk gemaakt. En dan is het ook wel aardig om te zien hoe de serie er vooral om draait om het traditionele kabuki toch toegankelijk te maken voor een breder publiek. Maar om nu te zeggen dat de serie de magie van kabuki weet over te brengen, nee, niet echt. Waar het in beginsel al verder in de obscuriteit afgezakte rakugo dankzij anime een serieuze opleving schijnt door te maken kan ik me niet voorstellen dat deze serie hetzelfde zal bewerkstelligen voor kabuki.
6/10

Hinako Note
De CGDCT-serie van dit seizoen, over een groep meisjes die samen in een huis/boekwinkel/koffietent wonen en een theaterclubje vormen. En met een hoofdpersoon die worstelt met een nogal extreme vorm van verlegenheid. Vermakelijk maar vergeetbaar. Meest opvallend was wellicht nog hoe gedurende de serie de hoeveelheid fanservice in dezelfde mate toenam als het formaat van de voorgevels. Ietwat wanhopige poging van de makers om een tegenvallend aantal kijkers wat op te krikken?
6.5/10

Quan Zhi Gao Shou a.k.a. The King's Avatar
Een buitenbeentje, want feitelijk geen anime. Het betreft namelijk een puur Chinese productie. Nu waren er de laatste tijd uiteraard al volop Japans-Chinese coproducties voorbij gekomen van meestal zeer bedenkelijk niveau, maar dit lijkt toch een serieuze poging om te laten zien dat China op eigen kracht ook iets kan klaarspelen op animatiegebied. De serie geeft een ogenschijnlijk tamelijk realistisch beeld van de gamerscommunity rond de fictieve MMOARPG Glory. De protagonist is een professioneel gamer die om dubieuze redenen uit z'n team wordt gezet en daarbij ook afstand moet doen van z'n game-karakter. Gelukkig heeft hij al snel een nieuwe baan in een internetcafe, alwaar hij weer onderaan de ladder moet beginnen maar zich al snel opwerkt tot de beste en (dus) ook meest gehate speler in het spel, en gaandeweg een sterk en zeer divers team om zich heen verzamelt. De voor de hand liggende kritiek zou uiteraard kunnen zijn dat hij wel heel erg oppermachtig is, maar gezien zijn achtergrond als een van de absolute toppers in het spel gecombineerd met een zeer onconventionele aanpak komt dat toch nog best geloofwaardig over. De aflevering waarin waarin alle grote concurrerende teams samenspannen om hem eens goed te grazen te nemen verloopt dan ook onverwacht hilarisch. Qua animatie mag de serie er ook zeker zijn, de stijl is toch net even anders dan we van anime gewend zijn, maar vooral de in-game scenes zijn veelal indrukwekkend. Het soms wat eigenaardige gebruik van CGI is wel een beetje hit-and-miss, en sommige shots worden iets te veelvuldig hergebruikt. Al met al was dit toch zeker een van de interessantere series van het seizoen, en gelukkig is een vervolg ook reeds aangekondigd.
8/10

Zelf ook weer wat series afgerond.

Akashic Records of Bastard Magic Instructor

Ik was niet erg onder de indruk van de eerste aflevering van deze serie, maar na geluiden dat de serie later wat beter werd (en wat grappige youtube-clips) heb ik toch de serie maar even gemarathond in een vakantie een paar werken terug en recentelijk afgemaakt. Was het mijn tijd waard? Ja. Was het echt speciaal? Eh, nah.

Dit is namelijk weer een serie die zich afspeelt op een magische school, waar een klas een luie, ongemotiveerde eikel (Glenn) krijgt als inval-leraar nadat de vorige er de brui aan gegeven had. Een duo studenten, Sistine en Rumia, raakt met hem verwikkeld, en hoewel ze eerst weinig van hem moeten hebben, blijkt er nog een aardig verhaal achter Glenn's verleden te huizen. Eentje die zowel te maken heeft met het verleden van Rumia (die een doodgewaande prinses is) als een die gevuld is met de meer duistere elementen van de samenleving waarin ze leven.

Wat volgt is een best aardige actieserie, die weliswaar niets brengt wat je nooit eerder hebt gezien maar grotendeels best vermakelijk weet te zijn. De personages worden na een vervelend begin al snel een stuk amusanter, de manier waarop Glenn zijn magie gebruikt is best interessant en de serie weet doorgaans de vaart erin te houden. Tegelijkertijd zijn de badguys totaal oninteressant en staat de serie af en toe nog stijf van de irritante cliché's. En uiteraard weer een 'lees de light novel voor de rest maar, har har' einde.

Dus mja, typische light novel adaptatie. Het vermaakte me voor hoe lang het duurde, maar hangen blijft het niet en dit is geen spul waarvan ik gelijk ga hopen dat het bronmateriaal hier uitkomt.
See ya.

7/10

Saekano Flat

Het non-einde van de eerste serie van de meta-haremserie smeekte om een vervolg, en die kregen we dus hiermee. En aangezien we vorige keer middenin de ontwikkeling van de game die de personages in hun club willen maken stopten, gaan we daar nu doodleuk weer mee verder. Wat volgt zijn dezelfde zelfbewuste perikelen waarmee het eerste seizoen gevuld was, maar hoewel dat nog steeds amusant is, valt het in de eerste helft wel wat in herhaling en zijn de problemen waar de personages in verwikkeld raken niet al te boeiend.

Het is een probleem dat gelukkig iets beter wordt in de tweede helft als de realiteit de hoofdpersoon in de reet bijt en zijn problemen als producer kenbaarder worden, waardoor het commentaar een stuk bijtender wordt en de scenes tussen hem en de meid waar de titel om draait, Megumi, een stuk interessanter worden. Het is uiteindelijk hun omgang en de harde keuzes die sommige personages moeten maken die dit seizoen uiteindelijk redt van de problemen van de eerste helft, waardoor deze serie me toch weer begon te boeien.

Saekano Flat is dus net als het eerste seizoen weer mijn tijd waard geweest, en staat door het schijfwerk (ook al is het niet perfect) nog steeds boven het grut van de meer normale series in dit genre. Het eerste seizoen is uiteindelijk wel beter, maar dit deel krijgt in ieder geval een stuk meer sluiting. Yup, weer een goede sequel dit seizoen.

7.5/10

Eromanga-sensei

Weet je, ik vond deze serie best leuk. Daar, ik heb het gezegd.

Het schijnt namelijk nogal in vogue te zijn op het internet om dit collectief te haten, maar ik kan niet echt begrijpen waarom. Ik bedoel, ja, dat de serie problemen heeft is duidelijk. Het voelt als fetish-voer, de haremtaferelen zijn zo cliché als altijd en niet al te boeiend, het heeft een totaal non-einde en er zijn genoeg momenten waar de serie je met je ogen laat rollen op diens meer stupide momenten. Maar tegelijkertijd is het schrijfwerk van deze serie zo slecht nog niet, om eerlijk te zijn. De personages doen genoeg om boeiend te zijn en hebben veel chemie onderling, de humor weet vaak genoeg doel te treffen en er zijn genoeg momenten waarop de serie ingaat op het schrijverschap of de relaties tussen personages om een emotionele kern te kweken. Het feit dat de serie zo onbeschaamd is in alles wat het doet levert eveneens gouden scenes op. Het komische gekibbel in de laatste aflevering (dat draait om een doujinshi en de gebrekkige kennis van anatomie bij sommige hoofdrolspelers) is daar een goed voorbeeld van - het komt een stuk dichterbij de werkelijkheid dan doen alsof tieners van die leeftijd oh zo onschuldig zijn.

Enkel gebaseerd op de anime (geen idee of het bronmateriaal op een ramp uitdraait á la het vorige werk van de maker) heb ik me hier dus goed mee vermaakt, en zal ik het eigenlijk nog missen in mijn schema (al kan dat ook komen omdat het einde amper als een einde voelde). Sayonara, Eromanga-sensei, tot hopelijk een sequel (die niet shit is).

7.5/10

mooie reviews weer

@WizardOfOss, voeg 'k de ontbrekende series Makeruna!! Aku no Gundan! en Kabukibu! toe aan whatiwatch ?

Graag! Ik had van eerdere seizoenen ook nog een paar ontbrekende series staan, ik stuur je zo wel even een PB...

Ik ben dit weekend begonnen aan het lenteseizoen. Het is me gelukt om vier jaar en drie maanden alle spoilers rondom Attack on Titan te ontwijken, dus hoog tijd voor een bingewatch weekend!

Ik weet nog goed wat de mangalezers zeiden over seizoen 2 enkele maanden geleden. Het zou gaan tegenvallen in vergelijking; veel politiek gepraat, weinig actie en een einde zonder antwoorden. Boy were they wrong. Je zou denken dat de nieuwigheid er nu wel vanaf is en dat de Titans niet meer zo'n indruk maken. Het verhaal gaat echter een nieuwe richting in en ook de ontwerpen van de Titans zorgen opnieuw voor zeer griezelige beelden. De vijand kreeg in seizoen 1 een menselijk gezicht en daar gaat seizoen 2 mee verder. We krijgen eindelijk antwoord op enkele prangende vragen, maar niet zonder nog grotere vragen op te werpen. Attack on Titans grote kracht is het onbekende en dat gaat gelukkig niet verloren, zonder dat je het gevoel krijgt dat er geen vooruitgang is geboekt. Ik vind dit seizoen een beter afgerond geheel als het vorige, maar het wachten op seizoen 3 zal vervelend zijn. Dat ben ik echter wel gewend van andere series, een jaar is te overbruggen.

Ik geef seizoen 2 (net als 1) een 10. Geen serie is perfect, maar deze hoort absoluut in de hoogste klasse thuis. Voor wie nog van plan is te gaan kijken: ik raad aan om een dag in het weekend te kiezen en vier uur vrij te maken.

Geen probleem, en de series zijn nu ook in WiW beschikbaar.

En dat zijn weer een paar series minder...

Little Witch Academia

Een van Trigger's eerste succesverhalen was Little Witch Academia, dat hiermee een echte tv-anime kreeg (daar de rest OVA's waren). Eentje van 26 afleveringen nog wel! Maar waar de OVA's vooral leuk waren door de energie die erin stak, is het nog maar de vraag of dat een hele serie kon dragen - originaliteit was namelijk nooit het sterkste punt. En na een half jaar hebben we het antwoord...wat zowel een ja als een nee is.

De avonturen van Akko en co doen me wat opbouw betreft namelijk veel denken aan Kill La Kill - een eerste helft vol episodische afleveringen die de personages wat opzet, met een groter plot dat pas in de tweede helft echt van start gaat. En net als in die serie heb je het probleem dat de episodische afleveringen nogal van wisselende kwaliteit zijn. Er zitten zeker hele toffe tussen (vooral Akko's omgang met normale mensen, zoals politicus-in-wording Andrew) kunnen erg amusant zijn, maar er net zo goed een aantal die gewoon niet zo heel boeiend zijn of waar Akko op de zenuwen gaat werken (iets dat sommige mensen in-serie ook denken, maar toch). Het plot duurt ook net iets te lang voordat het echt naar voren komt, waardoor de serie op sommige punten dus inderdaad door diens energie heen raakt (zelfs de typische Trigger animatie kan dat niet verhelpen). Later, in de tweede helft, echter, wordt de serie (net als Kill La Kill) een stuk beter, met een duidelijk conflict dat zich opbouwt, arcs die meerdere afleveringen duren (Akko's arc met Diana is daarin een van de hoogtepunten) en een spetterend slot die alles samen weet te brengen.

Het antwoord of de serie het kijken waard is, is dus uiteindelijk een volmondig ja. Geduld is zeker nodig op bepaalde momenten van de serie, en het geheel is wat onevenwichtig, maar ik heb geen moment spijt van het volgen van Akko's avonturen het laatste halfjaar. Studio Trigger, jullie hebben weer bewezen een betrouwbare studio te gaan als het om toffe series gaat, in ieder geval.

7.5/10

Alice & Zoroku

En over series die beter worden in diens tweede helft gesproken, hier is er nog een. Dit was een van de eerste series die mijn interesse wist te pakken dit seizoen, voornamelijk door diens fantasievolle krachten en leuke hoofdduo, maar wat teruggehouden werd door wat cliché's en een niet al te boeiend hoofdplot. En hoewel ik de serie bleef kijken, werd dat euvel wel groter naarmate de serie voortging, niet geholpen door het feit dat de opa van het duo, Zoroku, wat onderbelicht bleef. Overheidsgedoe rond superkrachten en slice-of-life spul heb ik immers wel vaker en interessanter gedaan zien worden.

Waar de serie weer zich uit een sleur trekt is gelukkig in de tweede helft, en met name de arc die draait om een meisje dat de kracht heeft mensen te brainwashen. Niet alleen zet dat een conflict op tussen twee kinderen die beiden niet echt kwaadaardig zijn, maar meer niet weten hoe ze hun krachten moeten beheersen, maar het brengt ook Wonderland weer volop in beeld. Het is hier dat de serie diens ware potentie weet ontluiken en een volle, sterke arc weet te ontwikkelen die bovendien een interessante reis door een weirde fantasiewereld bevat.

Ik heb er dus geen spijt van dat ik dit ben blijven volgen, en ik vind het zowaar jammer dat het voorbij is (die laatste arc smaakte naar meer). Bedankt voor de lol, Alice & Zoroku.

7.5/10

Grimoire of Zero

En serie numero drie die beter werd in de tweede helft, al was deze niet zo geslaagd daarin als de andere twee. De reizen van heks Zero en haar tijger-huurling begonnen namelijk best leuk, maar wisten die impressie niet lang vast te houden. Veel van de eerdere conflicten voelde namelijk als halve filler, niet geholpen door het feit dat de serie sowieso wat langzaam voelde. Simpelweg gezegd, de interacties van Zero en Mercenary met hun omgeving bleven leuk, maar het plot en de wereld zelve waren dertien in een dozijn.

Hoewel dat door de introductie van personages met wat complexere motieven wat beter werd, was het net niet genoeg om de serie echt naar een speciaal niveau te tillen. Het werd nooit echt slecht, maar bijzonder memorabel is de serie niet, en dat is jammer - het hoofdduo verdient namelijk beter. Wellicht dat het zo'n geval is waar de latere novels beter worden en dat dit enkel opbouw is, maar als anime-kijker heb je daar weinig aan. Enfin, als kijkmateriaal in een zwakker seizoen als deze werkte het, maar globaal gezien is er beter spul om te kijken.

6.5/10

Ik heb de serie vandaag in zijn geheel gekeken. Ik ben het met je eens over de tweede helft, die redelijk standaard was in het plot. De slechterik was uiteindelijk niet overtuigend en de oorlog tussen heksen en mensen kreeg weinig aandacht en een abrupt einde. Waar ik echter wel over te spreken ben, is de eerste helft. Ik was gelijk geïnteresseerd in de wereld en het duo. De hoofdpersoon is voortdurend het mikpunt van discriminatie, wat je niet vaak ziet. Later in de serie krijg je meer te weten over de "beastfallen", waardoor je beide kanten meer kan begrijpen. Maar zodra magie de focus krijgt in het verhaal, begon mijn aandacht te verslappen.
Ik zat te twijfelen tussen een 6 en 7. Ik heb voor een 7 gekozen door de goede eerste helft en de leuke personages.

En laten ze nou alsjeblieft eens ophouden met het woord "zero"; het wordt zo vaak in anime gebruikt dat het belachelijk is.