Isekai Shokudou

Ik sluit me grotendeels aan bij het oordeel hierboven. Het was namelijk zeker een vermakelijke serie; ondanks de typische formule waarmee de serie werkte, was het er een die zowaar verveling wist te vermijden en me elke week weer een aflevering gaf die van begin tot eind mijn aandacht vasthield.

Tegelijkertijd, echter, bekroop me altijd het gevoel dat me een klein beetje extra de serie echt naar een hoger niveau getild had kunnen worden. Zo is er het basis-idee dat dit restaurant niet alleen een plek is waar mensen uit de andere wereld eten kunnen eten dat ze daar totaal niet kennen, maar ook plek een waar zowel mensen als andere wezens van compleet verschillende culturen met elkaar in aanraking komen. En hoewel er af en toe wat leuke interacties zijn tussen de vaste klanten en zelfs teasers zijn naar grotere gevolgen (de prins van het woestijnrijk die verliefd wordt op de zieke prinses van het noordelijke keizerrijk, wat hun landen naar elkaar zou kunnen brengen) doet de serie er uiteindelijk niet echt wat mee. Met een beetje meer had je zo een interessant gegeven kunnen hebben dat de gebeurtenissen in dit kleine restaurantje grote gevolgen zouden kunnen hebben op die wereld zelve (ook omdat zowel legendarische helden als goddelijke draken er over de vloer komen), maar het blijft echter bij hints. Jammer, want het voelt als gemiste potentie.

Leuke serie dus, maar wel eentje die me licht gefrustreerd achterlaat.

7/10

Aho Girl

Deze semi-short is grappig genoeg een van de series die ik het meeste zal missen dit seizoen; goed dat de manga er dus nog is. Want de debiele avonturen van de afgrijselijke oliedomme Yoshiko en haar meelijwekkende chagrijnige buurjongen Akuru wisten me elke week weer aan het lachen te krijgen. Het concept is simpel - Yoshiko is de domste persoon op aarde, die het leven een hel maakt van iedereen om haar heen - maar de uitvoering grijpt het bij de horens en weet dat op zo veel mogelijke manieren uit te buiten. De rest van de cast bestaat namelijk ook uit freaks, weirdo's en de enige mensen met gezond verstand ertussenin, en ze van elkaar af zien spelen leverde tal van gouden momenten op (geholpen ook door de energieke voice-acting), met maar zelden een misser. De hoogtes van iets als Konosuba worden niet gehaald, maar dit grappenkanon wist naast Gamers! zeker een van mijn favoriete komedies van dit seizoen te worden.

8/10

Ik ben er eindelijk aan toegekomen het tweede seizoen van Arslan Senki (Dust Storm Dance) te kijken! Het was een dramatisch kort seizoen van maar 8 episodes, nadat het eerste seizoen er 25 telde. Er gaan allerlei wilde verhalen rond over tegenvallende sales van het eerste seizoen, waardoor het tweede seizoen maar met 8 episodes aan de slag kon. Persoonijk hoopte ik dat deze 8 episodes een mooi einde aan de serie zouden knopen, maar helaas geeft het zelfs meer open plotmomenten en hint het naar waarschijnlijk een film of OVA-reeks die ze willen maken om het af te ronden. Begrijp me niet verkeerd, ik heb me best vermaakt met deze 8 episodes, maar uiteindelijk hebben deze het voor het plot niet beter gemaakt (tenzij ze ooit nog eens echt goed tijd en geld krijgen voor een volledig nieuw seizoen).

Als je interesse hebt in Arslan Senki, dan vind ik seizoen 1 nog steeds een solide aanrader. Ik raad eigenlijk af om seizoen 2 te kijken totdat er een goede afronding van het verhaal gemaakt is.

New Game!!

Dit vervolg op de moe-serie over meiden in de games-industrie wist me plezierig te verassen dit seizoen. De eerste serie was namelijk best amusant, maar niet super bijzonder - deels omdat ze niet optimaal gebruik maakten van diens concept. Dit seizoen lijkt dat echter te begrijpen, waardoor het grootste deel van het plot op de werkomgeving gericht is en ook meer serieuze onderwerpen langskomen. En hoewel overmatig melodrama de nekslag kan zijn voor een komedie, weten ze de balans perfect te treffen en hierdoor een vervolg te creëren dat makkelijk het origineel overstijgt.

Zo krijgen ze te meer te maken met rivaliteit en wrok tussen collega's (deels ook door nieuwe personages), de manieren waarop marketing soms de mensen naait die het echte werk doen en de stress die staat op niet alleen nieuwelingen maar ook veteranen in het werk. En doordat het schrijfwerk ook sterker in elkaar zit en de eerdergenoemde goede manier waarop het door de normale taferelen verweven wordt, maakt het dat dit uiteindelijk een van de betere series is die ik dit seizoen gevolgd heb. Het weet ook een van de sterkste eindes van de recente maanden te hebben, waardoor dit de hele franchise mooi weet af te ronden.

Weinig te klagen over deze dus (op het wat slome begin en het feit dat Nene nog steeds irritant kan zijn na).

8/10

Princess Principal

Dit is eveneens een serie die wist te verrassen, maar hierbij om een andere reden. Op eerste oogopslag leek de serie namelijk niets bijzonders (meer zo'n typische halfgare semi-moeserie met een vrouwelijke cast zoals de vele mobile-phone adaptaties elk seizoen) en het feit dat het geschreven werd door dezelfde schrijver als Guilty Crown bood ook weinig hoop. Maar lo and behold, we kregen uiteindelijk een van de beste actieseries van het jaar, een wervelende spionnenthriller die me van begin tot eind aan het beeld gekluisterd hield.

De serie speelt in een setting die een soort kruising is tussen steampunk Londen en de Koude Oorlog, en die draait om een groep vrouwelijke spionnen die mensen van de ene kant naar de andere kant van de muur smokkelen, andere spionnen uitschakelen of geheimen proberen te jatten. Of, uiteraard, het beschermen en gebruiken van de prinses in hun midden, die een grote rol kan spelen in de toekomst van het land. Elk van de afleveringen, die non-chronologisch verlopen, behandelen weer een andere zaak, vaak vanuit het oogpunt van één personage. Hoofdpersoon is daarbij de mysterieuze Ange, maar leden als de jolige teamleider Dorothy en de Japanse Chise krijgen ook hun tijd in het spotlicht. En niet alleen zorgt deze constructie ervoor dat geen personage onderontwikkeld blijft (de prinses lijkt eerst die rol te spelen, maar halverwege krijgt ook zij aandacht), het biedt ook subtiele worldbuilding gezien hun verschillende achtergronden. Infodumps worden hiervoor gelukkig ook vermeden. Elke aflevering (behalve de laatste twee) vormt dus ook weer een afgrond geheel, en zowel op het gebied van actie, drama en humor weten zelfs de zwakste afleveringen nog beter te zijn dan het gros van het seizoen. Nee, dit was echt een serie waar ik elke week weer naar vooruit keek.

Het enige echte minpunt dat ik kan bedenken is eigenlijk het eind. Ik kreeg al het gevoel dat er teveel plotpunten werden opgezet om die goed af te sluiten in de laatste aflevering, en daar had ik dus gelijk in. Het zorgt voor een slot dat gerusht aanvoelt, te veel losse eindjes openlaat en een beetje anticlimactisch overkomt. Een knallend slot had deze serie naar mijn top vijf van het jaar kunnen laten lanceren, maar nu valt het er net buiten. Toch, het was nog steeds mijn nummer twee dit seizoen (na Made in Abyss) en het is een ijzersterke aanrader voor praktisch iedereen.

8.5/10

Roujin Z

Korte en niet geheel correcte samenvatting: Meneer Takazawa gaat met zijn overleden vrouw naar het strand.

Bevat ook een verhaal over een geavanceerd verzorgingstehuisbed, een hoop explosies, behoorlijk geschifte personages, mecha (ongeveer...), tentakels die vooral de mannen bijna intiem lastig vallen , ziekenhuisperikelen en verpleegsters in korte rokjes die diverse enigszins fanservice-rijke bezigheden vertonen, ouderdomsproblemen die recht voor de kijker zijn raap worden gepresenteerd, een nogal wisselende animatiekwaliteit, doorboorde lichamen, een oude man met een erectie die iemand net niet vol in hun gezicht gedrukt krijgt, hackers, oude moderne computers waar de heren op geilen, kleine Japanse straatjes met traditionele huizen, verpulverde moderne gebouwen, veel actie van de jonge dames en oudere heren, een slappeling van een jongeman, een militair project met als hoofdrolspeler een bebrilde dertiger die er bijna constant een kolossale grijns op na houdt, en een Bhoeda die voor een Gainax-einde zorgt. En vooral heel veel chaos. Script van Katsuhiro Otomo.

8.0/10

Aangezien tig series geëindigd zijn maar het nieuwe seizoen al begonnen is, zal ik het hierbij maar kort houden voor de rest van de series.

A Centaur's Life

Monstermeiden-series hoezee! Dit was weer een leuke variant; een die zich iets meer focust op de samenleving waarin ze leefden en ook veel ruimte had voor de zeer verschillende dagelijkse levens van deze monstermeiden (of diermensen in veel gevallen ook). Het was niet altijd evenwichtig interessant, en het sprong soms nogal van de hak op de tak, maar het bleef een leuke, aparte serie om te volgen.

7.5/10

Gamers!

Een verrassend leuk serietje dit seizoen. Deze komedie over perikelen in het liefdesleven van een groep gamers wist doorgaans een hilarische chaos te creeëren, en tegelijk een leuke cast te ontwikkelen die goed van elkaar afspeelde. Niet alleen dat, maar het kende diens onderwerp ook erg goed, waardoor het als meer dan aankleding fungeerde. Er was weliswaar niet echt een sterke afsluiting van de alle perikelen, maar desalniettemin een van de leukere series dit seizoen.

8/10

Boku no Hero Academia S2

Dit is echt een van de shonens die diens populariteit verdient, en dit tweede seizoen bewijst dat maar weer eens. Uitvoering is het sleutelwoord hier - hoewel je veel elementen weliswaar ergens anders wel eerder bent tegengekomen, voert de serie ze zo goed uit en is het zo consistent vermakelijk dat ik me er geen moment mee verveelde. Het topte weliswaar wel wat vroeg (het Todoroki gevecht, wat een van de beste gevechten van dit jaar was) en dat wist de rest van de serie niet meer te halen, maar ik sta nog gewoon steeds te springen voor het aankomende derde seizoen. Wat mij betreft mogen ze nog wel een tijdje doorgaan van hier adaptaties van te maken.

8/10

Jigoku Shoujo: Yoi no Togi

Meer een filler-serie die ik dit seizoen keek, eigenlijk, maar dat is deze franchise altijd al geweest. Het concept blijft namelijk best leuk (stuur een hufter naar de hel, in ruil voor je eigen verdoemenis) maar de serie is een en al formulewerk waar het nooit van afwijkt. Ach, het was best aardig weer, maar niets bijzonders.

6.5/10

Kakegurui

Wat een heerlijke popcornserie was dit toch. De serie mag dan niet de hoogtes bereiken als iets als No Game No Life als het op de spellen aankomt, maar het feit dat het grootste deel van de cast bestaat uit complete mafketels maakt al veel goed. Niet nadenken, gewoon kijken en genieten als Yumeko zich weer batshit insane gedraagt. Tijd om dus de manga te volgen!

7.5/10

Tsurezure Children

Een short die leuker bleek te zijn dan ik aanvankelijk verwachtte. De perikelen van de vele koppels in de serie bleven langer leuk dan ik dacht, al was het wel een probleem dat er duidelijk interessante koppels (student council prez) en meer filler-aanvoelende duo's waren (die flamboyante dipshit en de meiden om hem heen). Niet een semi-short waar ik zelf helemaal aan gehecht raakte, maar amusant tijdverdrijf op de zondagochtend was het wel.

7/10

Resteren de laatste twee, de twee extremen.

Rage of Bahamut: Virgin Soul

Ugghh. Dat is het gevoel dat ik heb bij de serie nu het voorbij is. Wat een zooitje. Het eerste seizoen van deze franchise was namelijk best tof, en toen deze sequel begon leek het ook diens tijd te nemen om een ingewikkelder conflict op te zetten en diens wereld verder uit te bouwen. Veelbelovend, en ik keek het in de lente dus ook met plezier.

Waar de serie helemaal de mist in begint te gaan is in de tweede helft. Veel te veel focus wordt gelegd op hoofdpersoon Nina's relatie met de tirannieke koning - een duo dat bovendien geen enkele chemie heeft. Koning Charioce is namelijk gewoon een rasechte eikel met weinig goede punten die bovendien charisma mist, en Nina's hele persoonlijkheid verzuipt in haar gemiep om die sukkel. Niet alleen dat, maar het plot blijkt uiteindelijk redelijk stupide te zijn en zit vol anticlimaxen of personages die nutteloos zijn. En waar bouwen we naartoe? Een belachelijk eind dat elk probleem enkel vergroot en die retro-actief bovendien de hele serie nutteloos maakt in het grotere verhaal. Serieus?

Wat een tijdverspilling. Oftewel: ugghh...

5/10

En dan naar de andere kant!

Made in Abyss

De serie is nu al een week geëindigd, maar spookt nog steeds elke dag in mijn hoofd rond. En met goede reden.

Made in Abyss is namelijk alles dat ik zoek in een anime. Het heeft een fascinerend concept (kinderen gaan op ontdekkingsreis door een gigantische gat in de grond dat een heel eigen buitenaards ecosysteem heeft), de manier waarop de wereld wordt opgebouwd en vormgegeven is subliem, je gaat je echt hechten aan de personages, ook dankzij het sterke stemmenwerk (waardoor sommige gebeurtenissen later met een mokerslag aankomen) en het weet een perfect gevoel van avontuur op te bouwen - een gevoel waarbij gevaar altijd op de loer ligt, maar dat tegelijkertijd zelden hopeloos laanvoelt. En uiteraard is de soundtrack echt heel sterk - ik luister er al de hele week naar. Het resultaat is een fascinerende serie die me al vanaf het begin wist te pakken en ook alleen maar beter werd. Elk halfuurtje voelt veel te kort, en dat heb ik maar zelden bij series tegenwoordig. Letterlijk de enige nitpick die ik kan maken is dat de pacing niet helemaal gelijk loopt, maar dat doet echt maar zelden afbreuk aan de serie. En, wel, het feit dat het überhaupt eindigt. Ik wil meer, dammit!

Dus ja, ik kan niet anders dan zeggen dat dit mijn serie van het jaar is. Made in Abyss is een heel bijzondere serie, zoals we die zelden krijgen, en ik heb ervan genoten.

9.5/10

Hallo Aniway forum, ik heb lang geen bericht geplaatst ondanks m'n goede bericht-plaats voornemens van dit jaar :'D Ondanks dat ik toch dagelijks op dit forum zin.. enfin, ook ik heb flink wat anime gezien deze zomer dus ik zal eens zeer kort m'n mening over alles gaan geven! Zodat ik daarna eindelijk mee kan gaan kletsen over het herfst seizoen : D

Isekai Shoukudo
Vermakelijke anime met elke aflevering weer dezelfde formule, wat gelukkig niet ging vervelen dankzij zowel de afwisseling van karakters & verhalen als soms de interacties tussen karakters. Wel ben ik het eens dat er meer gedaan had kunnen worden met de wereld waarin het restaurant verscheen, dat had de anime toch net iets meer dan voedsel-vermaak gehad. Also, hier kreeg ik honger van!

7.5/10

Kakegurui
Heb absoluut niks met gokken maar absoluut wel iets met over de top anime! Niet zozeer de spanning maar wel de karakters en hun reacties maakten deze anime voor mij op en top vermaak, gecombineerd met goede animatie, interessante spelletjes en één van m'n favoriete vrouwelijke hoofdpersonages sinds tijden. Niks is leuker dan Yumeko die haar dark side laat zien en de tegenstanders verteld dat ze trash zijn : D En zelfs de meest saaie mannelijke hoofdpersoon ever, Suzui, wist me nog te verassen in de laatste aflevering! Dit was dé anime die ik als eerste keek op zaterdag!

9/10

Koi to Uso
Gedropped na de eerste twee afleveringen, toen toch maar verder gekeken na een week of 7 omdat ik me verveelde, gebleven omdat de vriend van Yukari hem leuk vond, helaas niks geworden De twee dames, Ririna en.. god hoe heet ze ook alweer. Het meisje met het korte blauwe haar heeft zo weinig indruk op me gemaakt dat ik haar naam ben vergeten en ik vond der af en toe schijt irritant. Ririna daarentegen verbaasde me door geen bitch te zijn en vervolgens ook nog character progress door te maken. Uiteindelijk een voorspelbare maar nog redelijk vermakelijke anime. Ook aardige humor en mooie visuals, hoewel de stijl soms.. zegmaar.. de karakters een beetje visogen geeft :') Oh en uiteindelijk ben je na die 12 afleveringen ook nog niet veel wijzer voor wie Yukari nou gaat.

7.5/10
+1 voor het openingsliedje though

Made in Abyss
Ik ben de manga gaan volgen, luister al een week naar de complete sound track, heb de opening bij karaoke op TomoFair gezongen (ging trouwens niet zo lekker haha) en de eerste fanart is al gemaakt... ik denk dat dit zo'n anime is die mij nog jaren bij gaat blijven en zal beïnvloeden hoe ik naar andere anime kijk. Sterker nog, ik zou een moord doen voor seizoen 2. De visuals, het verhaal, het mysterie, de actie, de gruwel, de karakters, de sound track.. deze anime was magisch en alles wat ik van een anime zou willen <3 Achteraf gezien was de pacing een beetje raar, maar aan het einde van de rit ben je dat totaal vergeten. Het voelt alsof ik zelf een complete reis door de Abyss heb gemaakt en we zijn nog geen eens bij het einde! De finale van een uur was alles en meer en nogmaals, seizoen 2? Please? Heel erg please?

11/10

Princess Principal
Zeer vermakelijke anime met allemaal opzichzelf staande episodes wat eigenlijk de anime nog vermakelijker maakt, doordat elke episode wel iets groots gebeurd. Pas aan het einde komt het plot weer even om de hoek kijken en deze episodes zijn naar mijn mening daardoor ook minder interessant.. maargoed, plot is nodig uiteraard. De visuals zijn verder top en de characters redelijk interessant- ze zitten dicht tegen de moe blob rand maar weten nog net uitgewerkt genoeg te zijn om dit te voorkomen. Wel miste ik uiteindelijk nog wat uitleg over Princess en Ange, maar misschien dat ik dat dan net gemist heb.. desalniettemin een goede, leuke anime!

8/10

Boku no Hero Academia S2
Gewoon op en top BNHA als altijd :'DD Deze anime verveeld nooit & ik ben absoluut hyped voor seizoen 3! Ook vond ik het erg tof om te zien hoe in dit seizoen Deku eindelijk uit z'n schulp begint te kruipen en steeds beter wordt. Ook de andere karakters en hun quirks krijgen meer uitwerking en dat verveelt eigenlijk gewoon nooit! Meer quirks! Meer heros! Meeeeerrr!

9.5/10

Re:Creators
Een anime waar ik hele goede hoop voor had en welke deels ook uit zijn gekomen. Aan de visuals lag het in ieder geval niet, aan de gevechtscenes lag het ZEKER niet, misschien dat het de episodes van eeuwig geratel was.. desalniettemin werden die episodes dan weer afgewisseld met episodes vol gevechten dus ik was alsnog erg vermaakt : D De eindoplossing voor alle problemen voelt een beetje makkelijk en is er nooit echt uitleg geweest over hoe Altair nou vrolijk onze wereld in is gekomen. Maargoed, dat is de anime vergeven. Wat de anime eigenlijk het best deed, beter dan eindeloos geratel en epische gevechtscenes, was het wonder van verhalen creëeren weergeven. Mensen aanmoedigen om te blijven creëeren, onafhankelijk van je niveau. Laten zien dat zelfs pro jaloers zijn op elkaar of problemen hebben. En het deed me vooral nadenken; wat nou als je ooit je eigen karakters zou tegenkomen? Wat zou je doen? Wat zouden je karakters doen? Food for thought..

8.5/10

Shingeki no Bahamut: Virgin Soul
Ik geef het toe: Ik ben aan SnB begonnen puur omdat ik clipjes van Nina zag. Het was love an first sight. Meteen door seizoen 1 geraast en deze was fan-tas-tisch: Mooie animatie, interessante karakters die eigenlijk buiten alle stereotypen karakters vielen die ik ken, interessante designs, interessante wereld, goed einde, etc. Dus toen door naar seizoen 2! En daar was ze dan eindelijk, Nina! <3 Ik heb 24 episodes lang van haar genoten + alle oude en nieuwe karakters. De animatie was nog net zo goed als voorheen en er waren enkele bijzondere relaties, waarvan ik vooral de vriendschap tussen demoon Azazel en het kind Murano erg lief vond. Hoe het voor sommige karakters eindigde was echter minder lief Ook het plot was een beetje zoek tot de laatste aflevering, wat deels kwam door de zoektocht naar de liefde tussen Nina en de koning (een koppel wat ikzelf overigens wel chemie vond vinden! Maar ik ben Nina biased, dus misschien komt het daar door). Het einde stelde me dan ook op de meeste fronten niet teleur en ik voel een derde seizoen aankomen.. als die komt zal ik in ieder geval weer kijken!

8/10

Tot zover voor "korte" reviews

Detective Conan: The Crimson Love Letter: De eenentwintigste Conan film alweer, maar het voelde vreemd genoeg meer als een van de vroegere Conan films (van regisseur Kodama) dan de actiethrillers van de afgelopen paar jaar. De films van regisseur Shizuno zijn vooral spektakel en hebben vaak amper een detectiveplot, en hoewel de film van vorig jaar (The Darkest Nightmare) echt vermakelijk was, was het helemaal geen detective-film, maar een James Bond-achtige spionnenthriller.

The Crimson Love Letter heeft nog steeds fantastische over-the-top actiescenes (de ontsnapping van Conan uit de brandende TV studio!), maar heeft dit keer ook een aardig detective-plot, een soort sport-element met een karuta competitie en een love comedy element met Heiji, Kazuha en "Heiji's verloofde" Momiji (die eerdere alleen "mysterieuze" optredens had in de manga). Deze film doet erg denken aan de zevende film, Crossroad in the Ancient Capital: beide films gaan over Heiji en Kazuha gaan en spelen zich af in Osaka en Kyoto. Het verschil is dat Crossroad echt een Kodama film is met meer aandacht aan het detectiveplot, terwijl The Crimson Love Letter ook nog steeds overduidelijk een Shizuno film is, met meer nadruk op de actie.

** verkeerde draadje **

(maar nog wel wat achterstallig werk hier....)

Het viel me trouwens op dat de DVD van Detective Conan: The Crimson Love Letter een speciale geluidstrack had voor slechtzienden. Had zoiets nog niet eerder gezien (gehoord) bij een anime, dus vandaag uitgeprobeerd en het was best surreëel om steeds een stem te horen die beschrijft wat er op het scherm gebeurt.

"Het logo ontploft en de karuta worden weggeblazen. Detective Conan: The Crimson Love Letter. Journalisten die foto's nemen van een leerling."

Ik heb sinds kort Amazon Prime, dus ik ben van plan de komende weken door de series heen te razen die nu lekker toegankelijk zijn.

De eerste op mijn lijstje was Kabaneri of the Iron Fortress. Toffe actie, setting, zombies blabla - wat iedereen al eens heeft gezegd. Waar ik het even over wil hebben is dat de serie aanvoelt alsof het uit de late jaren 80/vroege jaren 90 is gestapt. Op een goede manier. Kijk eens naar de personage-ontwerpen, het kleurgebruik, de grote hoeveelheid highlights en schaduwen etc. Als het niet overduidelijk een digitale productie was geweest, had het zo een of andere high budget OVA-serie uit 1991 ofzo kunnen zijn geweest. Even gecheckt en o, de personage-ontwerper is Haruhiko Mikimoto, ook wel bekend van elke grote sciencefictionanime uit de jaren 80. Dat verklaart een hoop. Daarnaast zijn andere sleutelfiguren veelal geboren in de jaren 70, wat betekent dat de series en films die waarschijnlijk de meeste invloed hebben gehad op hun stijlontwikkeling waarschijnlijk ook uit die periode stammen.

Over invloeden gesproken, deze serie werd nogal vaak een Attack on Titan-kloon genoemd, of niet? Lijkt me persoonlijk nogal oneerlijk, zelfs wanneer je er rekening mee houdt dat een aantal belangrijke figuren uit het Kabaneri-team ook aan de Attack on Titan-franchise werkt. Het is niet alsof muren die de mensheid tegen een grote dreiging moeten beschermen echt iets nieuws zijn. Een held die een half-monster is, is ook niets bijzonders. Beide series maken gebruik van dezelfde tropes. Attack on Titan's twist was reuzen in plaats van zombies, en speampunk-spider-men. Kabaneri koos voor superzombies en treinen. Allemaal uitstekende keuzes, als je het mij vraagt :)

Weer een seizoen voorbij, weer een trits reviews. Hier gaan we. Kan het net zo goed indelen van goed naar slecht.

Girl's Last Tour

Het is een mooi gevoel als adaptaties van een serie die je al las je opinie van het originele werk eigenlijk nog meer verhogen. Want dat was hier het geval - dit was uiteindelijk waarschijnlijk mijn favoriete serie dit seizoen. Een post-post-apocalyptische slice-of-life serie over twee meisjes die in een halfrupsvoertuig door de wereld zwerven en ondertussen zowel proberen te overleven als leren over de wereld om hen heen.

Hoewel de serie wat traag begint, ontpopt het zich al snel tot een waarlijk interessante reis die steeds beter wordt naarmate de serie voortgaat, gedragen door twee zeer sympathieke hoofdpersonages. De wereld komt in geanimeerde vorm ook prachtig tot leven (in zekere zin dan, gezien de lege staat van hun wereld) en de muziek weet altijd op precies de juiste momenten de goede toon te treffen. Kortom, het was alles dat Kino niet was.

Koning van de slice-of-life series dit jaar, wat mij betreft. Nu kijken hoe de manga het verhaal vervolgt.

9/10

Magical Circle Guru-guru

Nooit verwacht dat deze zo hoog zou eindigen toen ik ermee begon, maar hier zijn we. Dit is uiteindelijk een van mijn favoriete komedie-series van het jaar geworden, en eentje die ik oprecht zal missen voor een verscheidenheid aan redenen (zoals te lezen valt in de Aniway zelve, waardoor ik weinig zin heb om mezelf te herhalen).

Het eind weet in ieder geval ook niet teleur te stellen, daar het echt als een climax voelt waar elke personage uit de hele serie een handje helpt en elk los draadje weet vast te knopen. Opnieuw kudos ook voor de ontwikkeling van de relatie tussen Nike en Kukuri, die op goede wijze door het verhaal zelf geweven zit en nooit als verplicht nummertje voelt.

Ah man, nu moet ik weer een nieuwe komedie-fix zien te vinden.

8.5/10

Shokugeki no Souma

Hier valt eigenlijk weinig aan te reviewen. Het is meer Shokugeki en dat is altijd een goed iets - en de seizoenen blijven ook maar komen (volgend jaar weer eentje). Veel smakelijk eten werd voorgezet, huftigere tegenstanders werden vernederd en ditmaal kregen we ook veel broodnodige ontwikkeling voor Erina, plus een hele nieuwe trits eindbazen om te verslaan.

Kom maar op en breng meer, zou ik zeggen. Ik ben de serie namelijk nog lang niet zat.

8/10

Blend S

Deze komedie over een café dat gebaseerd is rondom verschillende persoonlijkheden voor de serveersters wist nog best leuk te zijn. De centrale groep was een vermakelijk zooitje, zeker toen die compleet was (vooral gezien hoeveel leven Hideri in de dynamiek brengt) en de perikelen waarin ze verzeild raakten wisten me nooit echt te vervelen.

Tegelijkertijd was het ook geen hoogstandje en waren er duidelijk stukken waar meer moeite in was gestoken dan anderen, dus de serie sprong wel vaak van 'echt grappig spul' tot 'dingen die je al duizend keer hebt gezien'. Toch, het was geen slechte meepakker dit seizoen.

7/10

Kino's Journey 2017

Als er één serie teleurstellend was dit seizoen dan was het deze wel. De eerste serie staat namelijk hoog aangeschreven (ook bij mij) voor goede redenen: het is een sublieme en filosofische slice-of-life serie die een fascinerende wereld weet op te bouwen en heel sfeervol weet te zijn.

Elementen die doorgaans missen hier. De verhalen zijn (op een paar uitzonderingen na) simpelweg zwakker, de executie in het algemeen is minder, de serie voelt doorgaans gerusht en van de sfeer is weinig meer te bekennen. De serie switcht ook telkens op onbehouwen wijze van hoofdpersoon naar hoofdpersoon, waardoor je het titelpersonage eigenlijk niet echt goed leert kennen en ze onderontwikkeld blijft. Het voelt als een onsamenhangend zooitje met maar een paar uitblinkers, waar de focus globaal gezien op al de verkeerde dingen lag.

Kortom, dit is voor anime wat je gemiddelde tegenwoordige Hollywood-remake is voor klassieke films. Houd het dus maar bij het origineel, deze 'remake' zal niet lang herinnerd worden.

6/10

Juuni Taisen

Een battle royale serie geschreven door Nisio Oisin? Wat kon hier nou mis gaan?

Wel, alles, eigenlijk. Het is moeilijk voor een serie als deze om entertainend te zijn als je als kijker geen moer geeft om het gevecht. Personages zijn namelijk maar wegwerp-karakters die steevast nadat ze hun achtergrondverhaal hebben uitgesputterd al snel het loodje leggen, en dan gaan doorgaans ook nog eens de meest interessante personen in het verhaal als eerste de pijp uit. Het zorgt voor een groot gebrek aan spanning, binding aan de hoofdrolspelers en plot in het algemeen met in plaats daarvan een hoop semi-filosofisch geneuzel. Yay.

Er zijn veel betere varianten van dit genre te vinden, dus hier hoef je je tijd niet mee te verdoen. Niet zoals ik dat deed, in ieder geval. Gah.

5/10

Zal ik ook maar weer eens een poging doen? In chronologische volgorde:

Net-juu no Susume was een van de aangename verrassingen van dit seizoen. Er zijn best een paar redenen te verzinnen waarom deze serie eigenlijk niet zou moeten werken, per slot van rekening is het wel héél erg toevallig dat meerdere spelers van een online spel zo dicht bij elkaar blijken te wonen, en ook deze serie schreeuwt "stop met dat verlegen gedoe en ga gewoon n**ken!". Toch stoort dat hier totaal niet, sterker nog, juist het sociaal onbeholpen gedrag van beide hoofdpersonages in de echte wereld afgezet tegen hun meer vrije online leven maakt de serie interessant. En als je dan denkt dat de slotaflevering wel genoeg ongemakkelijke situaties heeft opgeleverd dan volgt er gewoon nog even een OVA die nog net even verder gaat....
8/10

Shokugeki no Souma: San no Sara moest even op gang komen, maar uiteindelijk is het toch allemaal wel goedgekomen. Leuk om te zien hoe diverse eerdere antagonisten zich nu bij kamp-Soma voegen, en inderdaad begint Erina nu eindelijk een menselijke vorm aan te nemen. Ook enkele interessante nieuwe personages, waarbij Rindo er ondanks haar bescheiden rol toch wel uitspringt. Het enige waar ik wat moeite mee heb: waarom zou de meerderheid van de Elite 10 Azami steunen in zijn ridicule plan? Hoe dan ook, smaakt naar meer...
7.5/10

Juni Taisen daarentegen is een mooi voorbeeld van hoe een serie na een interessante start totaal in kan storten. Het idee van een battle royale zonder duidelijke protagonist leek veelbelovend, tot al vrij snel het verloop duidelijk werd. En het nu niet direct de meest boeiende personages waren die het lang vol hielden, met Dragon en Snake wel als de twee dieptepunten. Gemengde gevoelens dan ook bij de winnaar, die weliswaar beschikt over een interessante kracht, maar dat wordt in de twee slotafleveringen dan weer teveel uitgemolken. De serie had z'n momenten, maar als geheel is het op een flinke teleurstelling uitgelopen.
5/10

Inuyashiki wist gelukkig wel de hoge verwachtingen die door de eerste aflevering geschept werden waar te maken. Langzaam maar zeker zien we beide personages groeien in hun rol van held en schurk, waarbij niet onterecht de meeste aandacht naar de slechterik uitgaat. Het is nu eenmaal niet zo moeilijk een goedzak die wat moeite heeft met z'n nieuwe lichaam om te gaan neer te zetten, maar om een iemand van een seriemoordenaar uit te laten groeien tot zo'n beetje de grootste massamoordenaar ooit zonder hem in een karikatuur te laten veranderen is andere koek. De uiteindelijke confrontatie mocht er ook zeker zijn, waarbij het een slimme zet was om de robots het uiteindelijk op automatische piloot (en dus op gelijke voet) uit te laten vechten. Wel had ik wat bedenkingen bij de slotaflevering: die hele komeet leek toch vooral een kunstgreep om maar geen loose ends over te laten. Maar hé, daardoor kregen we wel een zeer realistische interpretatie van Trump te zien....
8/10

Dan weer een tegenvaller: Kino no Tabi: The Beautiful World. Ik heb de oorspronkelijke serie helaas nog niet gezien, maar ik heb begrepen dat daarin Kino niet het ene land na het andere in een puinhoop achterlaat. Er waren een aantal landen met een interessante "quirk", meestal als het dan ging om een stukje wetgeving dat wat andere consequenties bleek te hebben dan je in eerste instantie zou verwachten. Maar in teveel gevallen was het gewoon een quirk om de quirk, waarbij het niet heel geloofwaardig is dat een heel land erin mee zou gaan. Daarnaast zijn er voor zo'n korte serie ook teveel afleveringen waarbij het titelpersonage er überhaupt niet of nauwelijks aan te pas kwam, waarbij het dan toch veelzeggend is dat dat dan steevast niet de mindere afleveringen waren. Toch maar eens kijken of ik ergens de originele serie kan vinden om deze vieze nasmaak weg te spoelen....
5/10

Gelukkig wist Kekkai Sensen & Beyond de hoge verwachtingen wel waar te maken. Net iets minder doldwaas-op-ludicrous-speed dan het eerste seizoen, maar veel scheelt het niet. Geen doorlopend verhaal deze keer, maar dat is geen gemis, ook van de eerste reeks zijn de op zichzelf staande afleveringen me meer bijgebleven dan het grote plot. Wel is er nu aanzienlijk meer ruimte om de diverse personages een stukje achtergrond te geven, voor Steven en Chain wellicht het belangrijkst, voor Gilbert en K.K. het leukst. Nu alleen in de volgende serie Klaus nog...
8.5/10

En tot slot de grootste verrassing van het seizoen: Shoujo Shuumatsu Ryokou. De dagelijkse beslommeringen van 2 meisjes die op een Kettenrad door een post-apocalyptische wereld rondtrekken, is dat wel genoeg om een seizoen mee te vullen? Jazeker! De grote kracht is dat enige vorm van infodump schittert door afwezigheid. Wij zien wat Chito en Yuu zien, en als wij meer weten dan hun hun is dat omdat wij in een bewoonde wereld leven, niet omdat het verteld wordt. Ook bij de spaarzame ontmoetingen worden hooguit steeds kleine stukjes van de puzzel onthuld, zonder enige "zoals jullie weten..."-gehalte. Daarnaast helpt het ook dat de twee meisjes totaal tegengestelde karakters hebben, zonder dat dit geforceerd overkomt. Juist die wisselwerking tussen Chito en yuu biedt ook volop ruimte voor filosofische vraagstukken, zonder dat dat al te abstract wordt. Ik ga deze serie toch wel echt missen, toch maar snel eens de manga in huis halen...
8.5/10

En tussendoor ook nog een paar oudjes gekeken:

Hametsu no Mars a.k.a. Mars of Destruction. Puur naar aanleiding van de review van Glass Reflection in het kader van de Review Week of Awful. En ja, awful it is, op alle mogelijke fronten. Zelfs de meest slechte series hebben nog wel een paar aspecten die nog middelmatig te noemen zijn. Niet dit gedorcht: een verhaaltje wat nergens op slaat. Kansloze protagonisten zonder enige achtergrond. Bad guys zonder enige achtergrond. Rampzalige animatie. Random muziek. Het is dat dit maar 20 minuten duurt, anders was ik er echt niet aan begonnen. Het voordeel: je gaat hierdoor elke serie met enige kwaliteiten meteen stukken meer waarderen...
0/10

AIKa, een 7-delige OVA uit de late jaren '90. Deze had ik ooit gemarkeerd naar aanleiding van een of ander toplijstje. Ik vraag me nu achteraf echter af wat dat dan precies voor lijstje geweest moet zijn, want eigenlijk springt AIKa er maar door één punt uit: Pantsu-shots. Heel veel pantsu-shots. Krankzinnig veel pantsu-shots. Zodanig veel dat een drinkspelletje hiervan maken gelijk staat aan comazuipen, nog voor het einde van de eerste aflevering zou je een levertransplantatie nodig hebben. Voor de rest is het allemaal niet zo bijzonder: een post-apocalyptische wereld die grotendeels onder water staat maar waar verder nauwelijks iets mee gedaan wordt, een evil mastermind die de wereld wil vernietigen, geholpen door een leger aan dames in veel te korte rokjes, en uiteraard mag een niet nader verklaarde sexy transformatie van het titelpersonage niet ontbreken. De eerste helft bestaat uit het redden van de wereld, de tweede helft moeten herhaaldelijke pogingen tot wraak door het microrokjes-leger verijdeld worden. Het is allemaal niet heel bijzonder, wel redelijk vermakelijk, afgezien van de fixatie op spierwit ondergoed minder pure fan-service dan je wellicht zou verwachten, en voor die tijd ook best aardig geanimeerd. Maar iets zegt me dat zonder dat ene opmerkelijke aspect deze serie door iedereen al lang vergeten zou zijn...
5.5/10

Bij Inuyashiki had ik een beetje hetzelfde probleem bij de laatste aflevering; het voelde als een erg kunstmatige manier om een eind aan het verhaal te breien. Bovendien voelde het geheel bovendien nogal gerushed - een beetje meer opbouw (afgezien van het opmerken dat de komeet eraan kwam) had de serie wat goed gedaan.

Desalniettemin was het nog steeds een zeer vermakelijke superheldenserie die duidelijk tot een van de beste actieseries van het seizoen behoorde. Het centrale conflict werd (wel, op het eind na) ook mooi klein gehouden waardoor de strijd tussen de twee menselijke robots altijd interessant bleef en ze beiden genoeg tijd in het spotlicht kregen - zowel in rustigere momenten als tijdens de actie. De 3D-animatie was ook zeer passend en deed de look van de serie veel goed, en de OST wist het geheel goed te ondersteunen.

En Trump op het eind ja, haha. Eerste keer dat ik hem nog heb gezien in een anime, om eerlijk te zijn (Bush en Obama heb ik al eerder zien langskomen).

8/10

Himouto! Umaru-chan R

Het eerste seizoen van Himouto! was een aardige komedie-serie (van het type 'kan je net zo goed meepakken') maar die niet echt 'hier moet een sequel van komen' schreeuwde, dus te springen stond ik niet toen dit tweede seizoen voorbij kwam. Schets mijn verbazing dus nu dit seizoen een stuk beter blijkt te zijn dan het origineel, en een waarlijk sterke komedie-serie weet te zijn die best aan aanrader is.

De grote reden daarvoor is de grotere focus op Umaru's relaties met de mensen om haar heen en de groei die ze doormaken ipv enkel voorspelbare grappen, wat hun interacties een stuk interessanter maakt. De personages zelf spelen ditmaal ook veel meer van elkaar af, waardoor je minder het gevoel krijgt dat ze enkel vehikels rondom Umaru zijn om grappen aan op te hangen, en meer als echte karakters overkomen. Koppel dit met meerdere subplots over het verleden van meerdere van hen en de introductie van wat nieuwe personages om ze aan elkaar te binden en je hebt een cast die ik ditmaal echt zal missen. En uiteraard weet de humor nog steeds doel te treffen, meer ook dan normaal, vaak juist omdat je de personages beter kent.

Het einde is wel wat abrupt en sommige vignettes zijn niet zo sterk als anderen, maar ik heb me hier uiteindelijk toch erg goed mee vermaakt. Genoeg dat ik ditmaal wel zou staan juichen om een eventueel vervolg.

8/10

EDIT:

En om het jaar (grotendeels) af te ronden, hier de rest.

Blood Blockade Battlefront & Beyond

Hoewel dit seizoen uiteindelijk wat van de impact mist van het eerste seizoen (deels ook omdat er niet echt een algeheel plot wordt opgebouwd deze keer, waardoor de climax minder hard aankomt) is dit nog steeds een solid vervolg van een erg goede serie. De wereld van Helsalem's Lot blijft zo bruisend van leven als altijd, en ditmaal kregen ook veel ondergeschoven personages wat welverdiend spotlicht op hen geschenen (met als persoonlijke favoriet daarbij weerwolvin Chain). Hier mogen ze nog wel meer van maken wat mij betreft, want ik ben nog niet klaar met Leonardo's avonturen.

8/10

Net-juu no Susume

Je ziet niet vaak romantische series met volwassenen langskomen in anime, en al helemaal geen romantische komedies in plaats van zoetsappige liefdesdrama's. Wat dat betreft valt deze serie op, die draait om de relatie tussen een vrouwelijke NEET in de dertig met een burnout en een andere speler in haar favoriete MMORPG, die een jongere collega uit haar vroegere kantoor blijkt te zijn.

Wat volgt is een best charmerend verhaaltje over de twee, die zich zowel in de virtuele wereld als (langzaamaan) in de echte wereld afspeelt. Hun perikelen zijn vaak genoeg grappig en ze hebben veel chemie, waardoor de belangrijkste onderdelen van een serie als dit snor zitten. Het voelt wel alsof de zijpersonages een beetje onderbenut blijven, het plot hangt wel erg van toevalligheden aan elkaar en sommige plotpunten in het algemeen gaan nergens echt heen. Maar aan de andere kant, hey, het eindigt tenminste niet op een cliffhanger.

Uiteindelijk dus best leuk, maar ook weer niet super memorabel.

7/10

A Sister's All You Need

Fucking hell die opening. Nog steeds het weirdste dat ik heb gezien dit jaar.

De rest van de serie blijft gelukkig niet zo, want wat volgt is een best vermakelijk verhaal dat draait om een stel weirde schrijversvrienden dat me elke week wel weer aan het kijken kreeg. De bonte verzameling mafketels weet namelijk wel levendig over te komen (en ik kon het feit dat ze allemaal zo disfunctioneel zijn wel waarderen) en zowel de humor als het drama kunnen soms best sterk overkomen (al zijn er ook een paar momenten die totaal niet werken). Wel bekruipt je op het eind het gevoel dat er niet heel veel gebeurd is in de serie, in een typisch 'lees het bronmateriaal voor de rest maar' einde, maar ditmaal zonder dat er überhaupt veel van een arc in de serie afgerond is (op die over de waardeloze anime van een van zijn vrienden na).

Toch, ondanks die problemen draag ik het nog best een warm hart toe. En die bordspellen in de serie leken nog best leuk eigenlijk.

7/10

U.Q. Holder

De manga van Negima was erg vermakelijk tijdens mijn studentendagen (op het shit-eind na), maar de anime waren altijd nogal middelmatig. Weet de anime van sequel U.Q Holder beter te zijn? Eh.

Het grootste deel van de serie is vermakelijk hoor, daar niet van. De opzet is sneller dan in de manga, maar het werkt nog best goed en de avonturen van de onsterfelijken die de hoofdrol spelen zijn een goede combinatie van humor, actie en harempraktijken (net zoals Negima, dus). Vanaf halverwege begint het echter die goede balans te verliezen, en het eind is een totaal zooitje, waar de serie elk idee van pacing compleet het raam uitgooit en tal van plotpunten in je gezicht smijt zonder ze goed opgebouwd te hebben. Zelfs voor 'lees de manga' eindes is dit een slecht voorbeeld, aangezien het meer als een trits spoilers voelt dan een echt plot en dus haalt het plezier dan je kan halen uit het bronmateriaal naar beneden.

Dus mja, deze weet de Negima-vloek helaas niet te verbreken. Volgende keer beter?

6.5/10

En Yuuki Yuuna S2 is nog niet afgelopen (vanwege productieproblemen?) maar het tweede seizoen (zowel de prequel als de sequel) zijn ook weer solide, en laten deze serie als duistere magical-girl serie weer op zichzelf staan.

8/10

En nog twee nakomertjes:

Imouto sae Ireba Ii a.k.a. A Sister's All You Need
Een kijkje in het leven van een paar light novel schrijvers, waarbij de hoofdpersoon een tamelijk dubieuze obsessie heeft. De openingsscene is inderdaad te absurd voor woorden, en zal deze serie dan ook wel een blijvend plaatsje in de anime-historie bezorgen. Alles daarna? Tsja. Ik had op een moment goed hoop dat dit toch wel een goede serie ging worden, maar eigenlijk leidde het uiteindelijk nergens toe. Het kijkje in de schrijverswereld blijft oppervlakkig, de spellen waren an sich een leuk idee maar werden teveel herhaald, en het broertje dat stiekem een zusje was bleef toch nog even een broertje. Het is allemaal niet slecht, maar er had toch meer in gezeten.
6.5/10

Mobie Suit Gundam Thunderbolt Season 2
Het eerste seizoen van Thunderbolt was een aangename verrassing: een interessante setting waar levens weinig waard zijn, twee zeer verschillende protagonisten uit beide kampen zonder partij te kiezen, uiteraard fenomenale mecha-gevechten die even prachtig als gruwelijk zijn en als misschien wel meest kenmerkende eigenschap het fantastische gebruik van jazzmuziek. Dit tweede seizoen borduurt hierop voort: we zijn nu op aarde, de Federation probeert Zeon nog steeds helemaal weg te vagen, daarnaast is er nu een stel gehersenspoelde gerelicapten als joker, en met Bianca is er ook een interessant nieuw gezicht. Maar het mist naar mijn idee de focus die het eerste seizoen wel had, ik zou eigenlijk niet kunnen samenvatten wat er allemaal gebeurt is. Ook een nieuwe confrontatie tussen Io en Daryl ontbreekt vooralsnog. Wellicht wreekt zich daar toch het format van slechts 4 afleveringen per seizoen, het is nu vooral opzet, een payoff ontbreekt vooralsnog. Maar gelukkig stelt de serie op twee punten absoluut niet teleur: het ziet er nog steeds geweldig uit en het gebruik van muziek blijft fantastisch.
7/10

Yuru Camp△
En de eerste serie van het winterseizoen zit er alweer op. Helaas. Want waar de eerste aflevering me nog niet direct helemaal wist te overtuigen is dit toch al snel uitgegroeid tot een van m'n favorieten van dit seizoen. Toegegeven, heel verheffend is het allemaal niet, maar dat is voor een serie als deze ook helemaal niet nodig. Het draait vooral om het overbrengen van de relaxte sfeer, en dat lukt prima. En hoewel de personages op zichzelf ook heel netjes binnen de lijntjes kleuren is er een interessante draai aan gegeven door een van hen voornamelijk solo te laten opereren, en zo haar ervaringen af te zetten tegenover de van de rest als groep. Het is allemaal nog net niet inspirerend genoeg om mij voor mijn volgende Japan-trip een k(r)ampeerreis te doen overwegen, maar ik moet toch bekennen dat ik volgens mij elke camping en zowat elk ander ook maar enigszins herkenbaar shot in Google Streetview heb weten terug te vinden...
8-/10