Shingeki no Kyojin (Season 3 - deel 1)
En ik maar denken dat we de rest van het jaar gebakken zaten met onze wekelijkse dosis Titans. Misrekening. Na een kort tweede seizoen wordt het lange derde seizoen in twee stukken gehakt met een half jaar pauze ertussen. Zeker omdat het toch om mooi afgeronde arcs gaat vraag ik me dan toch af waarom in vredesnaam? Laat de serie gewoon doorlopen, of maak van het vervolg gewoon seizoen 4. Ikke niet begrijp.

Maar goed, hoe ze het beestje noemen verandert natuurlijk niks aan de inhoud. En daar was ik nu toch wel erg nieuwsgierig naar, aangezien dit deel van de manga me was bijgebleven als uitermate sterk. De titans teruggedrongen naar een bijrol, het gaat nu om mens versus mens. Maar eerlijk gezegd zijn veel details in mijn geheugen behoorlijk verwaterd, en al dan niet terecht had ik toch meer dan eens het gevoel dat er behoorlijk is afgeweken van of tenminste gesneden is in het bronmateriaal. Er staat me een aanzienlijk grotere rol van Kenny bij, terwijl ik Rod Reiss al zowat weer vergeten was. Door dat alles voelde dit deel dan toch een tikje gehaast, er worden enorme stappen in het grote verhaal gezet en grote problemen worden betrekkelijk vlot verholpen. De serie weet daardoor echter wel een goed momentum te houden, daar waar de manga in deze fase nogal in lek te kakken waardoor ik ook enigszins m'n interesse was verloren en inmiddels een flink stuk achter loop. Ik kijk nu juist reikhalzend uit naar seizoen 4...euh season 3 part 2.
8+/10

Shingeki no Kyojin (Season 3 - deel 1)

Door veel lezers was dit deel van de adaptatie beschreven als 'de zwakke arc' en het is enigszins te zien waarom. Hoewel de arc sterk begint, mist het grotendeels de impact die de eerste twee seizoenen hadden en is interne politiek bedrijven gewoon niet zo boeiend als de titanen uit de titel bevechten. Hoewel we hier wel wat van hun mysteries beginnen te doorgronden, blijven de belangrijkste onthullingen uit tot de aankomende tweede helft (wat zit er in die freaking kelder?!) en krijg je dus een seizoen dat nog steeds vermakelijk is, maar niet zo speciaal als de eerdere delen. Ach ja.

Op naar de volgende dan maar dus.

8/10

Overlord III

Overlord had eigenlijk hetzelfde - het vorige seizoen had constant knallende arcs, en ditmaal waren ze wel goed, maar grotendeels niet spectaculair. De arc met de avonturiers was nog de beste (en de gruwelijkste), maar het boerendorpje sleepte zich te lang door en de laatste arc eindigde nogal op een anticlimax. Niet alleen dat, maar de CGI was slechter dan ooit, wat je nogal uit de ervaring haalde.

Toch, dit blijft een van de betere isekai-series.

8/10

High Score Girl

En de laatste, bijeen gesprokkeld via fansubs alsof we weer in 2005 zitten.

Maar zeker een serie die de moeite waard was. Het simpele liefdesverhaal tussen twee rivalen in de arcades van de jaren '90 zit gewoon sterk in elkaar, door een goede mix van humor en drama, gekoppeld met een hoop geslaagde humor. Ook interessant om te zien hoeveel chemie de personages hebben, gezien hoe het meisje nooit een woord zegt (serieus, ze lijkt Wall-E wel). Het is wel weer een typisch geval van 'cliffhanger-einde haha lees de manga' maar wat er was, wist me goed te vermaken.

8/10

Ik was bij High Score Girl na 8 afleveringen wat achterop geraakt, en toen ik las dat het verhaal nog niet ten einde is was bij mij toch de trek verdwenen om het restant nog te kijken. Was echter wel een leuke serie. En toch wel opmerkelijk: Oono heeft wel degelijk een seiyu. Ik hoop niet dat ze per woord betaald werd

Fate/Apocrypha

Het principe van de Fate serie heeft mij altijd erg aangesproken:
Een aantal magiers die strijden om een magisch artefact dat iedere wens kan vervullen, waarvoor ze servants (gestorven helden uit de ouderdom/mythologie) opgeroepen met de daarbij horende unieke powers van iedere servant gebaseerd op hun bekendheid etc.
Dit zorgde er ook voor dat Fate/Stay Night uit 2006 mijn eerste perfecte score kreeg (die alles behalve perfect is, maar dat is een andere discussie).

Fate/Apocrypha volgt hetzelfde principe en ook een klein beetje van het verhaal, is eigenlijk meer een andere tijdlijn plus een aantal jaar in de toekomst. Het helpt als je de andere series kent maar is niet noodzakelijk.
Plus de twist dat er i.p.v. 7 unieke servants, nu 2 x 7 worden opgeroepen om een soort van teambattle te voeren.
Met 14 servants is het alleen lastig om met iedereen bekend te worden (zeker als je niet bekend ben met bepaalde mythologie) en een goed achtergrondverhaal te creëren.

Hier slaagt de serie dan ook maar deels, het zou ook prima met gewoon 7 servants kunnen, maar ook door met name dat de 2e helft van de serie een heel andere kant opgaat.
De focus van het verhaal en de personages wordt daar een beetje verloren en gevuld met subplots en minder boeiende personages. De laatste aflevering is daar dan nog het beste voorbeeld van.

Aanrader tot en met de 13e aflevering, daarna afkijken om sluiting van het verhaal te krijgen (dat opzich nog wel goed in elkaar gestoken zit).
7/10

Dororo

Ik had de originele z/w anime al jaren op DVD, maar met de nieuwe anime op komst eindelijk eens afgekeken. Je merkt wel echt dat ze op een gegeven moment helemaal van stijl zijn veranderd. Het eerste cour is best donker en depressief met de nadruk op de oorlog en zo, en in het tweede cour proberen ze juist er een grappige avonturenverhaal van te maken met de grappen en grollen van Dororo en Hyakkimaru die alleen opduikt om het monster-van-de-week te verslaan. Het schijnt zelfs dat de regisseur gewoon niet meer op werk is komen opdagen nadat de producer had besloten om het tweede cour helemaal anders te doen :P In de anime weet Hyakkimaru trouwens wel alle 48 demonen te vinden (in tegenstelling tot de manga).

De PS2 game (hier uitgebracht als Blood Will Tell) is grappig genoeg toch wel de meest consistente versie van Dororo, en gewoon een goede en leuke hack & slash aanrader voor de PS2!

En weer een seizoen dat op z'n einde loopt....ware het niet dat ik nog een kijkachterstand van meer dan 30 afleveringen verdeeld over 5 series heb, en ik die series eigenlijk geen van allen zou willen droppen. Daarom nu eerst maar gefocust op de series die na een enkele reeks afgelopen zijn. En nu maar hopen dat het winterseizoen tegen gaat vallen

Alweer enige tijd geleden was Satsuriku no Tenshi nu dan toch echt afgelopen. En geheel zoals verwacht sloot deze 4-delige ONA-reeks naadloos aan op de eerdere 12 episodes, zelfs van een nieuwe OP of ED is geen sprake. Waarbij ik me dan toch blijf afvragen of met een wat vlottere pacing en wat kritisch knippen hetzelfde verhaal niet makkelijk in een normale reeks van 12-13 afleveringen had gepast. Maar goed, even afgezien van de knullige pacing levert het wel een even passend als bevredigend slot op voor deze serie vol geschifte moordenaars die soms toch over een hart blijken te beschikken.
7/10

Het einde is ook wat Double Decker! Doug & Kirill weet te redden. De serie begon hilarisch en eerlijk is eerlijk, op humor-vlak viel er sowieso weinig te klagen, maar na een aantal Anthem-misbruiker van de week-episodes kwam de opbouw van een overkoepelend verhaal toch wat minder sterk uit de verf. En dan worden er naar het einde toe ook nog een paar tamelijk absurde wendingen in de mix gegooid. Maar wonder boven wonder slaagt de serie er uiteindelijk toch in om al die losse eindjes aan elkaar te knopen in een explosieve finale die, heel passend voor het buddy cop-genre, zo uit Hollywood had kunnen komen. En met uiteraard een flinke teaser voor meer DD!D&K. Laat maar komen!
7+/10

(wordt vervolgd....)

Ik loop ook nog achter met een hoop series, om eerlijk te zijn, vooral ook omdat games als Red Dead Redemption 2 een hoop van mijn tijd opgeslokt hebben en die tegelijkertijd niet echt goed zijn voor gamen en kijken tegelijk (door dialogen e.d.). Phoenix Wright: Ace Attorney S2 heb ik wel gedropt, want nadat ze allerlei filler door de serie gingen gooien (één game is immers niet genoeg voor een 24-afleveringen serie) had ik er geen zin meer in.

Toch, ik heb er een paar afgemaakt.

Banana Fish

Deze remake van een titel die naar wat ik hoorde een waar fenomeen was in Japan vroeger wist me uiteindelijk best wel te bekoren, nadat ik aanvankelijk niet van plan was om de serie te volgen. Hoewel shojo-series en diens soortgenoten me doorgaans niet zo boeien, is het makkelijk om te zien waarom deze zo'n publiek wist te trekken. Het weet namelijk op slimme wijze meerdere genres te combineren en zo een groot publiek aan te spreken - dit zonder de tanden van het verhaal weg te halen. Want grimmig kan de serie zeker wezen, aangezien de criminele wereld van Ash Lynx en zijn vijanden zeker niet opgehemeld wordt. En zeker gezien de hoofdcast grotendeels bestaat uit goed ontwikkelde en memorabele personages, wordt het des te spannender als de pleuris weer eens losbreekt, want het is niet moeilijk om om ze te geven.

Hier en daar zijn er nog wel wat crappy badguys, is het soms wel erg absurd dat letterlijk elke dude in de serie met Ash wil vozen en wat andere maffere elementen, maar eh, het totaalpakket is nog goed genoeg om dat op te vangen. En bovendien weet het ook een conclusief einde te geven door diens status als remake, das nog een pluspunt. Zeker een serie die mijn tijd waard was, in ieder geval.

8/10

Rascal Does not Dream of Bunny Girl Senpai

...was dat ook overigens. Het is een serie die overduidelijk geïnspireerd is door de Monogatari-serie (smartass-jongen helpt meiden met bovennatuurlijke problemen die symbool staan voor meer realistische problemen) maar naarmate de serie vordert weet het welzeker een eigen identiteit op te bouwen. Zo weten de personages en gebeurtenissen toch wat gegronder te zijn dan in Monogatari (de problemen zijn minder abstract en meer rechtaan gebaseerd op echte psychologische aandoeningen) en weet het zo haast een soort combinatie van de eerdergenoemde serie en Oregairu te zijn. De cast vormt ook een leuke groep die niet altijd makkelijk in een hokje te stoppen valt (zelfs het tropey schattige zusje blijkt een reden voor haar gedrag te hebben) en ik begon naarmate de serie vorderde hier steeds meer naar vooruit te kijken elke week. Een goed teken, lijkt me, want bij de meeste serie heb ik het tegenovergestelde.

De conclusie is helaas wel een 'lees de novels maar'- einde wat de pret wat dempt (serieus, het voelde alsof het halverwege een arc stopte) maar de rest van de serie is bueno. Jammer dat er niet meer van is - maar ook zeker iets dat ik zou gaan lezen mochten de novels deze kant op komen.

8/10

Thunderbolt Fantasy S2

En nog een geëindigde goede serie. Over het algemeen was dit wel een aardig sterk herfstseizoen, eigenlijk.

Eerlijk gebied me wel te zeggen dat ik het eerste seizoen van deze poppenserie leuker vond; de grotere cast zorgde voor meer toffe interacties tussen de verschillende personages, terwijl dit toch meer op één kleine groep gefocused bleef. En amusant als ze mochten zijn, rolmodellen van complexe personages waren ze nooit, waardoor ze wat meer moeite hebben om de serie te dragen. Er zijn ook wat minder twists in het verhaal als resultaat (enkel de badguy wisselt meerdere keren - geen 'iedereen heeft een eigen plan' praktijken hier).

Desalniettemin blijft dit gewoon een uiterste vermakelijke actie-serie, met tal van gehak en flitsende gevechten als de poppen weer op elkaar in lopen te beuken. Op gevechtengebied lijken ze wel nog beter te zijn dan het eerste seizoen, en er zijn ook genoeg verschillende badguys (met die vervloekte zwaarden als tof concept) om die conflicten ook interessante houden. Dus ja, ik zit alweer te hopen op een derde seizoen (want daar hint de serie wel naar).

7.5/10

Ace Attorney S2 vind ik juist alleen interessant als het niet over het originele game gaat, want wat werkt als game werkt helaas vaak niet goed als een passieve bezigheid. Daarom waren de afgelopen drie afleveringen (10-12?) interessant, omdat dat dit de eerste keer was dat ze een echte originele zaak hadden die langer was dan één episode. Het was een beetje makkelijk om te raden wat er aan de hand was met het verdwenen treinstel en lijk, maar het was tenminste wel iets dat werkte juist dankzij het medium, niet ondanks.

Toegegeven, de filler-zaak was interessanter dan de losse filler-afleveringen tot nu toe (want die vond ik serieus niet zo boeiend). Voor mij was het echter dat ik sowieso al weinig interesse had in de serie omdat het totaalpakket gewoon middelmatig is, en ik enkel keek om wat toffe momenten uit de game zelf geanimeerd te zien. Maar de realisatie dat het nog lang zou duren voordat de favoriete momenten langskwamen, gekoppeld met dat het waarschijnlijk is dat ze die momenten ook gaan verstieren en mijn complete gebrek aan interesse in alles ertussenin zorgde ervoor dat ik iets had van 'waarom kijk ik dit nog?'. Zeker met het nieuwe seizoen om de hoek heb ik weinig zin om deze mee te nemen (zeker omdat er al een aantal doorlopers zijn).

@Dvalin25, er komt van Rascal nog een film aan in 2019. Een tweede seizoen zou zeker ook welkom zijn, helaas is er nog niet genoeg materiaal om dat voor elkaar te krijgen.

In ieder geval voor mij de top serie van het aflopende seizoen.

Ik ben niet heel erg bekend met het tokusatsu-genre. Ja, ik heb het Ishinomori Mangattan Museum (Super Sentai, Kamen Rider) in Ishinomaki bezocht, en ik heb op het Asahikawa Fuyu Matsuri eens een live-show van Ultraman gezien. Maar op TV? Euh, telt Power Rangers ook? Toen ik aan SSSS.Gridman begon had ik dus ook geen idee wat ik kon verwachten, en was me er al helemaal niet van bewust dat het een herinterpretatie van een kwart eeuw oude live action-serie was. Maakte dat uit? Niet heel erg. Ja, de serie zal geheid barstensvol verwijzingen zitten die mij nu ontgaan zijn, maar iets zegt me dat veel van de minder zinnige aspecten van de serie ook met voorkennis nog net zo onzinnig waren. Maar anders dan gedacht zorgden de gevechten tussen Gridman en de Kaiju van de Week weliswaar voor het visuele spektakel maar vormden ze niet het hart van het verhaal. Dat draaide toch gewoon om mensen. En vooruit, een god in menselijk formaat. En zo op z'n tijd kleine kaiju die toch behoorlijk menselijk (b)lijken. En de Neon Genesis Junior High Students die, euh, ja, wat waren zij nou eigenlijk? Trigger slaagt er in ieder geval in daarmee een uitstekende mix van drama, spektakel, mysterie én humor te maken.
8-/10

Geen verrassingen daarentegen bij Golden Kamuy S2. Nou ja, de sneeuw is verdwenen. Maar verder vallen we gewoon weer direct in het verhaal, met alle bekende gezichten (en regelmatig wisselende loyaliteiten), de nodige nieuwe mafketels, en verder alles wat de manga en het eerste seizoen ook al zo goed maakten. En in tegenstelling tot het eerste seizoen deze keer wel met een knallende finale die weer alles op z'n kop zet. En ja, ondanks de duidelijk verbeterde productie in de slotaflevering toch ook weer heel even een wanstaltige CGI-beer. Nou ja, hoort bij de traditie zullen we maar denken....
8/10



En dan was er nog Goblin Slayer. De serie waarvan de titel eigenlijk al het hele verhaal vertelt: een kerel genaamd Goblin Slayer die jawel, systematisch goblins afslacht. En zoals in de eerste aflevering al bleek is er alles aan gedaan de goblins zo te portretteren dat dat ook volstrekt te rechtvaardigen lijkt. Voor subtiliteit is geen enkele ruimte. Naast onze Priesteres wordt hij al snel ook vergezeld door een kleurrijk drietal, en het is de wisselwerking in persoonlijkheden en het tactisch toepassen van ieders vaardigheden wat de serie interessant houdt. Met ook hier een heftige finale die een ieder die Goblin Slayer ooit heeft uitgelachen nog maar even laat zien dat die goblins echt niet te onderschatten zijn.
7/10

Inmiddels ben ik ook alweer aardig onderweg met Thunderbolt Fantasy en Zombieland Saga. Van de nog doorlopende series ben ik alleen met Karakuri Circus nog redelijk bij, voor Slime en JoJo moet ik nog aan de inhaalslag beginnen. En de rest ligt eruit.

Ik kan niet zeggen dat ik heel erg bekend ben met de Fate-franchise. Ik heb UBW gezien, ooit de eerste aflevering van F/SN, en dat was het wel zo'n beetje. Maar hoewel Emiya-san Chi no Kyou no Gohan in de eerste plaats toch een stuk pure fanservice voor de échte fans lijkt vond ik het toch ook zeer te genieten. Even geen Holy Grail War, maar gewoon Wat Eten we Vandaag? En met wie, want als Shiro begint te koken worden de gebruikelijk vijandigheden heel snel opzij gezet. Nou ja, behalve dan tijdens een vriendschappelijk potje beach volleybal.... Het format van één aflevering per maand wordt niet alleen mooi gebruikt voor bij die periode passende (meestal zéér kalme) activiteiten, maar ook voor bijpassende seizoensgebonden gerechten. Voeg daaraan toe een karakteristieke tekenstijl met een zacht, aquarel-achtig kleurenpalet en je hebt een heerlijk relaxte serie waar je iedere keer weer honger van krijgt...
8/10

Tijd om de rest af te ronden. Karakuri Circus, Gegege no Kitarou, Jojo Part 5, Reborn as a Slime en Index III lopen immers nog door. 5 doorlopers, dat gebeurt niet vaak.

SSSS.Gridman

Ik heb ook weinig met het tokusatsu-genre - ik weet dat het een groot iets in Japan en dat de verhaallijnen een stuk dieper kunnen gaan dan Power Rangers, maar het is niet mijn ding. In anime-vorm, echter? Dan wordt het al een stuk behapbaarder.

Zeker ook omdat de serie gewoon solide in elkaar zit. De avonturen van een groepje tieners die het met de hulp van een grote robot-dude uit een computer het opnemen tegen een socipathisch, kaiju-makend meisje klinkt inderdaad á la VR Troopers en whatever. Echter, er lijken nog genoeg mysteries onder de oppervlakte te schuilen en genoeg diepgang in de personages te zitten om het meer te maken dan enkel een monster-van-de-week festijn. Ik hoefde niet eens de verwijzingen of het hele genre an sich goed te kennen om het alsnog topvermaak te maken, en nergens gaat de serie echt de mist in (al had de grote badguy-alien iets meer diepgang kunnen hebben).

Dit is geen tweede Franxx, in ieder geval.

8/10

Goblin Slayer

Man, normaal schaar ik me niet graag aan de zijde van puristen die zaniken op elke kleine verandering in een adaptatie. Ik bedoel, daar is het een adaptatie voor. Maar als het zo'n zielloze adaptatie is die een hoop van de charme van het originele werk mist...egh.

Oh, het kan erger. De anime-versie is nog steeds vermakelijk, en het is leuk om de personages die geanimeerd door het beeld te zien wandelen. Of, wel, een poging daartoe is gedaan. Het is namelijk maar al te duidelijk dat de serie op een miniscuul budget is gemaakt, vol scenes die te lang worden uitgerekt om de tijd op te vullen (dat stuk met dat vogeloog!), gammele 3D-animatie en vechtscenes die houterig overkomen (wat een verschil met de manga). Het is ook jammer dat vele belangrijke kleine interacties tussen de personages missen - de karakterontwikkeling in deze serie in het algemeen is namelijk nogal subtiel (geen wonder met een hoofdrolspeler als Goblin Slayer) en dat soort momentjes voegen toch veel toe. De grappen missen ook timing en als adaptatie weet het zelf ook geen nuttige toevoegingen te maken. Het enige wat wel heel goed in elkaar steekt is de OST.

Maar ja, over het algemeen voelt het als een 'volgens-het-boekje'-adaptatie - in stark contrast met de vorige anime van deze regisseur (Girls' Last Tour) die het bronmateriaal echt wist te verbeteren. Dus tja, leuk dat het nieuw publiek aantrekt, maar dit zou niet de adaptatie zijn waarnaar ik ze zou verwijzen.

6.5/10

Golden Kamuy S2

Man, weer een lees-de-manga einde. Dammit, en ik hoopte nog wel dat het verhaal hiermee afgerond werd gezien de climax op het eind.

De productiewaarden door de serie heen (op de CGI na) zijn gelukkig wel beter dit keer inderdaad, wat het gecombineerd met de meer solide verhaallijn waar iedereen telkens aan een andere kant staat en de chaos compleet wordt, een beter seizoen maakt dan het eerste. De schattenjacht gaat nog niet vervelen, en ik heb me hier zeker weer goed mee vermaakt. Hinna, hinna!

7.5/10

Double Decker! Doug & Kirill

Deze serie is echt een geval van 'what you see is what you get' - je wilt een campy, neon-kleurige sarcastische futuristische buddy-cop serie vol absurde wendingen, en die krijg je ook. Enigzins wist de serie weinig verrassingen te hebben in diens eenvoud, anderzijds wist het zeker te vermaken met de over-de-top gebeurtenissen in de serie en de vermakelijke groepen personages (daar de focus ook vaak genoeg buiten Doug & Kirill ligt). Het verhaaltje is dan grotendeels wat meer standaard, maar eh, het is sowieso niet alsof ik daar de wereld van verwachtte. Nee, deze sprong er nooit uit maar verzekerd van een plek in mijn kijklijst was het altijd.

7.5/10

Zombieland Saga

Over eruit springen gesproken, dat deed deze namelijk wel. Een idol-serie over een gestoorde necromancer die een stel zombies bij elkaar roept om een popgroep te vormen, om zo de economie van een landelijk gebied te redden? Het is geen wonder dat ze zelfs de mensen achter de serie zelve dachten dat het een flop zou worden. Maar het werkte, oh het werkte. En de serie is hierdoor verdiend een van meest populaire series van dit seizoen geworden.

Het debiele concept wordt namelijk op haast perfecte wijze uitgevoerd. De humor is namelijk al vanaf het begin (letterlijk, de eerste paar minuten met truck-kun al) al in topvorm, het stemmenwerk is perfect op elkaar ingespeeld (en vooral Mamoru Miyano gaat weer helemaal los) en het weet zelfs een idol-hater als mij over de schreef te krijgen om de meiden aan te moedigen. Het helpt ook dat ze zo'n sympathieke en leipe groep zijn, die allemaal verrassend veel diepgang hebben en en doorgaans genoeg eigen tijd in het spotlicht krijgen. Neem daarbij de gestoorde optredens waarin de meiden terechtkomen (van een rapgevecht tot een fast-food reclame) en hoe hun zombie-zijn leuk wordt uitgewerkt, en je hebt gewoon een puike serie te pakken.

Zeker eentje van mijn favorieten dit seizoen, en een serie waarvan ik het niet erg zou vinden om een sequel te zien. Kukulekuu!

8.5/10

Bloom Into You

En de laatste serie op het lijst, een langzame yuri-romance tussen een populaire schoolpresident met een geheim aan zelfvertrouwen en een meisje dat probeert de liefde te doorgronden. De twee komen als resultaat in een redelijk complexe relatie betreft, die door de serie heen zal groeien. Plus nog driehoeksrelaties en dode zussen en dergelijke, maar gelukkig worden die nog redelijk subtiel behandeld en vervalt de serie zelden in melodrama. Het was best interessant om te kijken, om eerlijk te zijn. Op het einde na dan.

Want kom op, zelfs voor lees-de-manga eindes was dit slap. Je zit het hele seizoen op te bouwen naar een groot festival waar de twee naartoe werken, dus dat lijkt een goede plek om het te eindigen als climax. Maar...niks. Nope, het eindigt op een random dag na een random aflevering en naar een climax van wat soort dan ook kan je fluiten. Gah, dit is Sasameki Koto all over again! Grmbl.

7/10

Was gister naar Dragon Ball Super: Broly (4DX) gegaan. Schrijf later wel iets over het verhaal, maar poeh, de 4DX voorstelling was wel gaaf! Had nog nooit eerder een 4DX film gekeken, dus sowieso was daar al de verrassing, maar dat heen en weer geslingerd worden tijdens gevechten of bepaalde harde aanvallen echt te voelen (via de stoel) en zo gaf de ervaring toch wel iets extra's, en natuurlijk past het 4DX gedoe perfect bij een Dragon Ball film met al die gevechtsscenes.

^ Ik had van de drie "moderne" Dragon Ball films alleen Resurrection 'F' nog niet gekeken (ook niet de adaptatie in Dragon Ball Super), dus die vandaag ook maar gekeken. Na het kijken van Broly merk je wel echt waar hier de zwakke punten liggen: het wil heel veel personages (zelfs Jaco!) laten zien en wat laten doen, maar ook niet echt, want eindelijk gaat toch alleen maar om Goku, Vegeta en Frieza, dus die eerste helft voelt uiteindelijk zo nutteloos aan. Er zitten een paar leuke ideetjes voor die massagevechten zoals meer hand-to-hand gevechten of gevechten die gebruik maken van de omgeving (vooral Jaco!), maar dit valt meteen weer weg als het echte gevecht begint, waarna het alleen maar heel veel geflits en wat transformaties is. Het verschil met DBS: Broly is echter dat de gevechten daar visueel beter uitzien en bv. de gevechten worden minder vaak onderbroken door het geleuter van iedereen die niet mag meevechten, terwijl je in 'F' een groep van 6? 7? mensen hebt die steeds opmerkingen hebben. Eigenlijk lijken 'F' en DBS: Broly erg op elkaar (supersterk persoon komt naar Aarde om wraak te nemen op Goku/Vegeta), maar die nieuwere film is echt veel leuker (en heeft ook een prettigere artstyle!).