Ramen Daisuki Koizumi-san
Dit was dan juist wel een serie waarbij de eerste indruk volkomen correct was: ramen is de ster van de show, en alles eromheen is bijzaak. Karakterontwikkeling is nihil, aan het eind van de serie zijn de personages nog net zo inwisselbaar en irritant als aan het begin. Verwacht ook geen spannende of dramatische verhaallijn, het enige doel is om de personages ramen te laten eten. En hoeveel tekortkomingen de serie dan ook heeft, met dat aspect zit het gelukkig wel snor. De variëteit aan ramen en ramen-shops geeft een heel aardige indruk van de eindeloze mogelijkheden van dit gerecht, en uiteraard heb ik ook hier de meeste restaurantjes al lang weten te lokaliseren. Kortom: aardig kijkvoer voor de ramen-liefhebber, maar zonder die specifieke interesse een serie om lekker over te slaan.
6.5/10

En zo begint de exodus van mijn kijklijst weer.

Laid-back Camp

Het feit dat ik nu serieus zit te overwegen om een keer een solo kampeertochtje te maken zegt al genoeg over hoe goed de serie de charmes van deze bezigheid weet weer te geven.

De prachtige natuur die je tegenkomt, zelf je eigen eten koken op wat gammel gestel, het geklooi met die tenten - het is grappig hoe interessant deze bescheiden serie het allemaal weet te maken in geanimeerde vorm. Datzelfde geld voor de personages - de archetypes zijn simpel, maar ze spelen leuk van elkaar af, de serie neemt alle tijd om ze elkaar te leren kennen (in plaats van ze pardoes op een hoop te gooien) en de simpele humor die eruit voortkomt weet vaak doel te treffen. Het is ook dit wat het ver boven je gemiddelde schoolclub-serie zet, en tot een verborgen juweeltje weet te maken.

Zeker een serie die ik ook zal missen, want veel relaxter als dit wordt het niet.

8/10

The Ancient Magus' Bride

En daar ging mijn zondagsritueel van na twaalven wakker worden met wat lekkere broodjes om dan Magus Bride te gaan kijken. Awww.

Het was een prachtige reis, in ieder geval. De wereld waar hoofdpersoon Chise in belandt na de vreemde magus Elias te ontmoeten is eentje die nooit faalt te fascineren, zowel door de vele mythische wezens die erin rondstruinen als de vele kleine verhaaltjes die overal verborgen zitten. Het zorgt ervoor dat het aanvoelt als een grote, levende wereld. En ondertussen leren we Chise en de mensen om hen heen ook steeds beter kennen, waardoor de groei die ze doormaken voelbaar is en hun bonden steeds duidelijker worden, wat leidt naar een vervullende conclusie. Nu was de serie niet volledig zonder problemen - soms viel het plot wat in herhaling en de kleinere verhaaltjes bleven altijd interessanter dan de grotere plots rondom onsterfelijke gestoorde badguys en dergelijke, maar desalniettemin was dit zeker een van de betere series van de laatste twee seizoenen.

The Ancient Magus' Bride, het was me een genoegen.

8.5/10

Kokkoku
Dit leek op voorhand al een van de meest intrigerende titels van dit seizoen, en Kokkoku stelde in dat opzicht niet teleur. Het concept van een wereld waarin de tijd stil staat en slechts een beperkt aantal mensen kunnen bewegen heb ik in ieder geval nog nooit op een dergelijke manier toegepast gezien. En het is ook een interessante keuze om dan de focus niet op een stel wetenschappers of superhelden te leggen, maar juist op een ronduit disfunctionele familie. En ook geen ellenlange infodumps, maar net als de personages leert je als kijker ook maar in een laag tempo de geheimen van die bevroren wereld. So far, so good. Helaas lijken de makers echter meer ideeën gehad te hebben dan oplossingen daarvoor, want hoe langer de serie duurt, hoe gekunstelder het allemaal wordt. Met als dieptepunt toch wel het slot: na een op zichzelf prima aflevering waarin je Juri langzaam maar zeker ziet afglijden wordt er een regelrechte deus ex machina van stal gehaald om toch tot een happy end te kunnen komen. Al met al was het best een vermakelijke serie, maar er blijft toch het gevoel knagen dat er veel meer in had gezeten.
6.5/10

Mitsuboshi Colors
Veel groter kon het contrast tussen mijn beide zondag-series haast niet zijn. Hoezeer de drie heldhaftige meisjes van de Colors ook denken dat ze Ueno tegen allerlei grot gevaren moeten beschermen, uiteindelijk is en blijft het toch letterlijk en figuurlijk kinderspel. Bij de eerste aflevering kwam al de vergelijking met Yotsuba&! naar boven, en dat is tot het einde wel zo gebleven. Net als die mangareeks weet ook Mitsuboshi Colors op geslaagde wijze de vaak even bizarre als hilarische kijk van kinderen op hele alledaagse zaken in beeld te brengen. Wat ook helpt is dat de volwassenen in de serie het spelletje steevast goed meespelen, danwel in enkele gevallen een makkelijk doelwit vormen (arme Saito...). Toch had ik wel het gevoel dat het na 12 afleveringen wel mooi is geweest, en dat de serie soms net even teveel in herhaling dreigde te vallen. En nog een terugkerend thema: ik had het real life voorbeeld van de Whale Factory ook al gelokaliseerd, dus als ik over een maandje weer in Tokyo ben zal ik Pops toch even met een bezoek vereren....
7+/10

Mitsuboshi Colors

Yotsuba heeft na al die jaren nog steeds geen anime, maar gelukkig zijn er series als deze, die eenzelfde charme weten te bevatten. De avonturen van de Colors weten goed te vermaken, en het trio weet altijd leuk van zowel elkaar als de tieners/volwassenen in hun omgeving af te spelen. Of het ook zo goed is als Yotsuba zelve...nnnneee. De serie is er te inconsistent voor. Als de serie echt grappig weet te zijn, behoort het tot een van de beste komedies van het seizoen, maar dat niveau wordt bij lange na niet altijd gehaald. En datzelfde geldt voor de animatie, dat kan gaan van leuk en goed geanimeerde punchlines (soms letterlijk) naar een dia-voorstelling. Met iets meer cohesie had de serie aan het topniveau gestaan, nu is het enkel een vermakelijke serie. Toch, ik heb me hier niet mee verveeld.

7.5/10

Karakai Jouzu no Takagi-san

Wat ik eigenlijk niet kan zeggen van deze serie. De bepaalde charme van de sfeer rond het samenspel tussen het plagerige meisje en de gefrustreerde jongen blijft de serie lang aanwezig, maar de rest begon al snel in herhaling te vallen. De meer inventieve grappen die ze uithaalde met hem waren maar dun gezaaid, en meestal was het gewoon dezelfde formule opnieuw en opnieuw met maar weinig verhevends om een aflevering echt memorabel te maken. Oh, en als je verwacht dat ze in ieder geval aan het eind van de serie een koppel worden, vergeet het maar. Lees de manga, har har - oh zout toch op.

Mja, deze had ik eigenlijk al veel eerder moeten dumpen.

6/10

Sora yori mo Tooi Basho a.k.a. Yorimoi a.k.a. A Place Further Than The Universe
In de categorie "minst waarschijnlijke onderwerpen" voor een CGDCT-serie scoort een trip naar Antarctica toch behoorlijk hoog. Des te knapper dat Yorimoi er in slaagt dit zeker niet te ongeloofwaardig en vergezocht te doen overkomen. Nee, er wordt juist ruimschoots de tijd genomen om onze vier heldinnen de grote horde die aan zo'n onderneming voorafgaat te doen nemen, en dat er dan toch nog een paar toevalligheden aan te pas komen stoort dan ook niet. Toch nemen ze hiervoor misschien wel een beetje teveel tijd, want nadat er ook nog de nodige afleveringen aan de lange reis besteedt zijn is het uiteindelijke verblijf op Antarctica alweer voorbij voor het goed en wel begonnen is. Een beetje zoals een echte vakantie dus. En dat is toch een beetje jammer, want uiteindelijk is dat toch het interessantste aspect van de serie. Die laatste vier afleveringen eenmaal op Antarctica worden dan overigens wel prima besteedt, maar het is toch dat gebrek aan balans tussen voorbereiding, reis en bestemming wat Yorimoi van een echte topscore afhoudt.
7.5/10

Kokokku!

Deze serie was een zooitje. Hoe je een concept als dit (tijdstop) met een interessante cast als deze (een hele familie die samenwerkt tegen baddies) zo kan verknoeien gaat me even te buiten. Ik weet wel dat het elke week moeilijk was om hier mijn aandacht bij te houden gezien de suffe pacing, het gebrek aan spanning, het domme plot, de oninteressante tegenstanders en de slappe animatie. Wat een verspilling van potentie.

Er meer woorden aan vuil maken doe ik in de volgende Aniway wel. Gah.

5/10

Ryuuou no Oshigito!

Deze serie viel me dan eigenlijk nog mee. De eerste impressie schreeuwt 'loli-show!' maar de uitwerking blijkt temmer en weet het wereldje der pro-shogi toch alleraardigst weer te geven (doch niet al te realistisch, dit heeft duidelijk een shonen-esque 'weirde tegenstanders en verhitte wedstrijdjes-patroon'). Het verhaal, over een jonge pro die op een dag een geniale shogi-speelster (Ai) onder zijn hoede neemt, gevolgd door nog een natuurtalent (nog een Ai) bewandelt weliswaar de platgetreden paden, maar is desalniettemin nog best vermakelijk. Ze leren steeds nieuwe technieken van leermeesters om de tegenstander du jour te verslaan, gaan door wat melodrama als ze een gevecht niet kunnen winnen en natuurlijk vecht de loli met de jeugdvriendin omdat ze allebei een oogje op onze nietsvermoedende hoofdrolspeler hebben.

Een beetje een simpele snack-anime uiteindelijk dus. Niets iets dat ik zal missen, maar ik heb me er niet mee verveeld.

7/10

Edit:

After the Rain

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Een drama-serie over een tienermeisje (Akira) die verliefd wordt op haar 28 jaar oudere baas (Kondou), die zowel mijn aandacht weet vast te houden als ook echt goed weet te zijn? Dit was wat dat betreft echt een van de meer verrassende serie dit seizoen. Deels komt dat omdat de serie alle valkuilen in het concept weet te vermijden - de relatie tussen de twee wordt nooit creepy (het helpt dat Kondou down-to-earth blijft erover), het hoofdplot is geen romantisch gemijmer maar meer een verhaal over twee mensen die in bijzondere omstandigheden elkaars passies weten te hervinden en de toon blijft altijd bedachtzaam en niet trashy. De personages in de serie zijn ook sterk geschreven, de serie zelve is een lust voor het oog en het geheel weet een mooi, afgerond verhaal te vertellen. Het melodrama rond Akira's vriendin vond ik dan minder te behappen, maar dat blijft gelukkig maar een klein deel van de serie.

Wat overblijft is dus een anime die ik iedereen kan aanraden (serieus, kijk voorbij het concept), om eerlijk te zijn, en een van mijn duidelijke favorieten van het afgelopen seizoen.

8.5/10

Killing Bites

Hier dus het complete tegenovergestelde, want deze serie was zo trashy als het maar kon. En weet je wat? Ik heb er een hoop lol mee gehad.

De serie maakt namelijk gelijk duidelijk wat het is; een oversexte hypergewelddadige battle royale tussen diermensen, en zet dan vol gas in op dat concept. Praktisch elk personage is een weirdo en elke badguy een schmierende hufter, waaronder elke confrontatie weer een lekker rospartij is. Je kunt weinig beters hebben als je een serie wil hebben om een werkweek mee af te sluiten.

Man, ik zal dit missen.

7.5/10

Dagashi Kashi S2

Dit tweede seizoen van snoeptrivia-anime wist het status quo zowaar nog wat om te gooien met wat nieuwe personages, waarbij vooral de nietsnut studente Hajime een goede toevoeging aan de cast was. De semi-short lengte van de afleveringen werkte ook in diens voordeel, want de serie hoefde nu afleveringen nooit lang uit te rekken voor de punchlines. Voor de rest...wel, het is moeilijk om er veel over te zeggen. Het is wat het is. En het vermaakte me weer.

7/10

A Place Further than the Universe

En hier de eerste serie die ik ging volgen dit seizoen, meiden die naar Antarctica reizen, en eentje die uiteindelijk ook niet teleur wist te stellen. Antarctica in al diens pracht en praal komt goed naar voren, terwijl het gevaar van die plek uit niet wordt uitgezwakt. De beste punten liggen echter eigenlijk op andere plekken. Zo krijgen de personages genoeg tijd om zich te ontwikkelen, en is hun groei tot een vriendengroep erg natuurlijk door de serie heen, waarbij de afrondingen van hun persoonlijke arcs vaak tot de hoogtepunten van de serie behoorden (met name die van Hinata en Shirase). En datzelfde geld voor de zijpersonages - de vriendinnen van Shirase's moeder krijgen eveneens genoeg tijd om memorabel te zijn. De problemen waar ze mee worstelen weten ook nooit melodramatisch over te komen (wat serieus een stuk zeldzamer is in anime dan nodig) en de directie van de meer serieuze scenes is topniveau, waardoor ze soms met een mokerslag aankomen. Toegegeven, ze spenderen minder tijd in het geroemde Antarctica dan ik zou willen en er zijn net iets teveel tijden waar ze maar wat rondhingen tijdens hun reis, maar het totaalpakket was het wel waard.

Zeker een reis die aan de raden valt, wat mij betreft.

8/10

Ik vond de live-action serie nog leuker dan de manga eigenlijk, hoewel dat slechts een mini-serie was van vier relatief korte afleveringen (en nog een of twee specials). In de live-action serie werd natuurlijk gefilmd in echte restaurants, en ze geven je ook nog netjes het adres aan het einde van de aflevering ;) De serie is te zien via Viki (als Ramen Loving Girl).

Ik wit niet eens dat er ook een live-action variant was, maar ik kan me voorstellen dat die beter werkte. Zal die toch eens opzoeken. Maar dat ze de adressen geven is natuurlijk wel een beetje flauw, het zoeken moet wel een beetje een uitdaging blijven

Maar ik zou bijna vergeten dat ik ook nog een reeks series afgekeken heb. Nog niet alles, want Ito Junji: Collection is er de afgelopen weken toch bij ingeschoten, bij Osomatsu-san had ik al wel een inhaalslag gemaakt maar ook die is daarna weer in de verdrukking gekomen, en Mahoutsukai no Yome had ik aan het begin van het seizoen al even in de wacht gezet. Maar al wel afgerond:

Killing Bites ga ook ik inderdaad missen. Niet dat het een foutloze serie was, want hoewel het als kapstok voor de gevechten best werkte vond ik het hele Destroyal-concept nou niet zo heel overtuigend, waardoor alles buiten de vechtpartijen om er toch een beetje bij hing. Idem voor de backstory van Hitomi. En moest ze nu echt elke aflevering haar catchphrase herhalen? Maar goed, het draaide om de gevechten, en daar viel niks op aan te merken: bloederig en sexy. Wat ik ook wel kon waarderen is dat qua dieren niet alleen voor de bekende geweldenaars is gekozen. Leeuwen en tijgers kennen we uiteraard wel en iedereen die Monty Python and the Holy Grail heeft gezien wist wat voor monster er in Ui schuilde. Maar de honingdas en civetkat zijn toch minder voor de hand liggende keuzes, en ik zal vast niet de enige zijn die überhaupt nog nooit van een pangolin gehoord had. Het slot biedt in ieder geval ruimte voor meer, dus laat maar komen.
7+/10

Dagashi Kashi S2 werkte inderdaad uitstekend in het kortere format. Er gebeurde genoeg om het gevoel van herhaling te vermijden, waarbij Hajime na haar wat late introductie steevast de show stal. Saya en To kwamen er mede daardoor echter nog maar weinig aan te pas. Het enige wat me een tikje tegenviel was dat het gehalte aan snoep-trivia wel flink was teruggeschroefd, waardoor het een meer doorsnee komische slice-of-life is geworden. Niet per se een nadeel, maar het maakt de serie wel minder uniek.
7.5/10

Op de Japanse TV moest Dagashi Kashi nu een tijdsblok delen met Takunomi, en dat was bepaald geen vooruitgang. Ik heb het einde gehaald omdat ik nu eenmaal een sucker ben voor Japans eten en drank, en laat dat nu ook het enige interessante aspect van de serie zijn. En dan ook nog niet altijd, want voor een aanzienlijk deel betreft het regelrechte reclame. Uiteraard haalt Dagashi Kashi ook bestaande snoepmerken aan, maar doet dat nooit als een blinde lofzang maar altijd met absurde trivia die min of meer in dienst van het verhaal zijn. Takunomi heeft ook wel wat trivia, maar meestal komen ook die rechtstreeks uit de reclamefolder. Slechts in een paar afleveringen draait het om de drank an sich, of op z'n minst nog om merken met een min of meer uniek product. Al gok ik dan dat elke wijnliefhebber gruwelt bij het idee van het mengen van rode wijn met ginger ale. En buiten de drank? Het bekende geneuzel van een onzeker provinciemeisje dat in Tokyo terecht komt. Boeiuh.
5/10

Hakata Tonkotsu is gaandeweg wel wat minder als een tweederangs Durarara!!-kloon gaan aanvoelen, maar echt geweldig is het nooit geworden. Daarvoor zijn de personages teveel een rariteitenkabinet in de meeste gevallen zonder gedegen backstory, die zich keer op keer relatief makkelijk uit elke benarde situatie wisten te redden. Maar bovenal vraag ik me nog steeds af of het nu zo'n goede promotie van de stad is: tonkotsu ramen (jazeker!), mentaiko (jazeker!) en huurmoordenaars (euh....). Het was zeker niet vervelend om te kijken, maar er is niets maar dan ook echt niets memorabels aan.
6/10

Koi wa Ameagari no You ni a.k.a. After the Rain was dan wel weer een positieve verrassing. Het was van meet af aan wel duidelijk dat dit geen tweede Scum's Wish ging worden, maar dan bleef toch de vraag waar het dan wel heen zou gaan. En deze route waarbij ze min of meer door elkaar aangespoord hun oorspronkelijke dromen weer herontdekken was dan inderdaad de best denkbare. En eigenlijk vond ik dat voor Kondo door zijn ontmoetingen met Chihiro beter werken dan voor Akira, daarvoor leek haar band met Haruka toch wat te afstandelijk. Al met al een serie die m'n verwachtingen ruimschoots overtrof.
(en niet onbelangrijk: de slotaflevering bevatte nog net een paar aanwijzingen waardoor ik het restaurant in kwestie kon pinpointen. Bij m'n volgende bezoek aan Yokohama/Tokyo dus toch maar even Akira en Kondo de groeten gaan doen...)
7.5/10

En de laatste twee overblijvertjes...

Violet Evergarden

Weet je, ik kan me op de eerste drie afleveringen na eigenlijk weinig episodes herinneren waar ik niet tegelijk wat anders zat te doen bij het kijken van deze serie. Dat zegt al een hoop, wat mij betreft.

Want Violet Evergarden is niet slecht te noemen - dit verhaal, over een meisje dat praktisch een levend wapen is, en na de oorlog haar emoties probeert te hervinden door te werken als briefschrijfster, heeft zeker sterke momenten. Sommige hele afleveringen zijn pure kunststukjes, waar Kyoani's animatie in al diens pracht en praal een heel sterk verhaal weet uit te beelden, over de impact die een simpele brief kan hebben op iemands leven. Op dramagebied behoorden die tot de top van het hele seizoen.

Jammer alleen dat dat soort afleveringen niet bepaald de norm waren. Veel ervan zijn namelijk redelijk matig; ze weten geen impact achter te laten, zijn redelijk saai of voegen niets toe aan het algehele verhaal. En die impressie blijft ook hangen over deze hele serie - het was steevast maar een serie die ik een beetje 'erbij' keek, nooit iets waar ik echt tijd voor opzij zette (zelfs het standaard slot van 'vrijdag tijdens de lunch' werd het uitgekickt - ik keek veel liever Yuru Camp).

Eigenlijk een serie dus waarvan ik blij bent dat die geëindigd is, want ik had er wel een beetje genoeg van. Violet's reis had zeker mooie momenten, maar het was niet consistent genoeg om echt diens doelen te bereiken. Helaas, helaas.

6.5/10

Overlord II

Dat deed deze serie toch beter.

Het eerste seizoen was namelijk niet een van mijn favorieten. De pacing was langzaam, de menselijke personages niet al te boeiend en het overpowerde isekai-hoofdpersonage Ain moeiteloos dingen tot puin zien slaan ging ook vervelen. Het leek alsof ze de aantrekkingskracht van het hele concept (dude gaat de wereld overnemen) wat waren vergeten in ruil voor standaard power fantasy-spul.

Wel, dit tweede seizoen wist al die minpunten op te lossen. De pacing is nog steeds niet de snelste, maar de tijd voelt veel beter benut (door de vele intriges en plotlijnen). De menselijke (en semi-menselijke) helft van de personages zijn veel en veel interessanter. En hoewel je nog steeds overpowerde personages hebt die dingen moeiteloos in puin slaan, ligt de nadruk nu meer op Ain's onderlingen, die kleurvolle personages zijn wiens non-menselijke blik op dingen dat soort praktijken al een stuk beter te behappen maakt. Koppel dat met een veel interessanter plot in het algemeen, een grotere nadruk op de bron van het concept (wereldje overnemen) en humor en actie die een stuk consistenter zijn, en je hebt een serie waar ik al snel elke week naar uit begon te kijken (met name in de tweede helft).

Anders dan de vorige keer zal ik ditmaal dus wel vooruit kijken naar het aangekondigde derde seizoen. Wellicht dat ik ook de light novels nog wel een keer oppik, ook al moet ik me dan door een dikke kluif heenbijten voordat ik het goede spul bereik. Eh, we zullen zien. Wat betreft deze serie in ieder geval; topvermaak.

8/10

Voel alsof ik een vreemd stukje Hollandse anime geschiedenis heb beleefd, want ik heb net de Nederlandse dub (!) van Lupin III The Castle of Cagliostro gekeken. Waarin Goemon Samoerai heet. Huh.

Ik wist niet dat er een nagesynchroniseerde versie was, maar de Nederlandse ondertiteling ken ik wel en ik heb zo'n vermoeden dat dat dan wel 'dubtitles' zullen zijn. Lupin noemen ze Wolf, toch?

Nee, deze Nederlandstalige dub is zelfs ouder dan de Engelse dub (en er zijn Duitse en Franse equivalenten van deze uitgave). Lupin heet hier gewoon Lupin, maar bv. Fujiko heet dan weer Rosalie.

Heb trouwens twee korte clipjes online gezet: in Clarisse's kamer en het einde van de film.

Dat valt me behoorlijk mee! Het klinkt als het vaste stemtalent van de jaren 80. Enig idee wie er aan mee heeft gewerkt?

De aftiteling noemt de volgende namen (zonder rollen):
Hans Pauwels
Helen Huisman
Paul van Gorcum
Jan Anne Drenth
Doris Baaten
Ger Smit
Dick Scheffer