Daar heb je inderdaad wel een punt, met realistische aandoeningen had sowieso elke vorm van humor meteen erg gevoelig gelegen. Nu kunnen hooguit een paar vampiers of dullahans met erg lange tenen zich beledigd voelen

Haha, ik was hem al helemaal vergeten. Kregen we überhaupt te weten wat er speciaal aan hem was? Volgens mij niet. Hij is eigenlijk het enige nutteloze personage in de serie, erg vreemd.

Wat dat betreft;

Interviews with Monster Girls

Wat betreft monstermeiden-series is dit hoogstens een light-versie (daar het niet echt kwalificeert via de normale parameters) maar het weet wel een waardige toevoeging aan het slice-of-life genre te zijn. Het leven volgen van vampieren, yuki-onna en dullahans is immers weer eens wat anders, en doet wat concept ook wat denken aan andere 'slice-of-life met wat magische elementen' series als het solide Flying Witch vorig jaar lente. En zoals Tamara al zegt, de aanpak en de manier waarom omgegaan met de afwijkingen van de meiden is makkelijk het beste deel van de serie, aangezien hun zorgen en problemen makkelijk mee te identificeren zijn en de de hoofdcast een leuke groep vormt. Bonuspunten ook voor erg goede mannelijke lead, want vaak krijgen die niet zoveel aandacht in dit soort series.

Het betekent aan de andere kant wel dat de serie wat aan impact verliest als het meer de typische slice-of-life kant op gaat, aangezien dat simpelweg gewoon wat minder boeiend is. Mijn aandacht verslapte nog weleens op zulke momenten, en de serie is er niet altijd even consistent in kwaliteit door wat mij betreft. Gelukkig weten de levendige personages en de humor er toch weer te zorgen dat ik de serie telkens als die uit kwam gelijk weer keek, dus het deed toch altijd iets goed. Rennen naar de manga zal ik er nog steeds niet door (anders dan iets als, zeg, Kobayashi's Dragon Maid) maar dit was een vermakelijke serietje. Het ga je goed, monstermeiden.

7.5/10

En komedie numero twee...

Gabriel Dropout

Tussen het grote komedie-geweld dit seizoen moest deze serie gelijk al het onderspit delven (het is moeilijk op te boksen tegen Konosuba), maar dat betekent niet dit slecht was. Integendeel. De simpele avonturen van de engelen en demonen die het tegenovergestelde zijn van hun natuur wist toch elke week wel weer goed vermaak te bieden.

Uitvoering is wat dat betreft het sleutelwoord hier. Anders dan in de komedie-gigant dit seizoen waren de grappen hier vaak redelijk voorspelbaar, met personages die meer overkwamen als karikaturen en een verhaallijn die te verwaarlozen was, dus kan het als compliment gezien worden dat de show nog gewoon werkt. De personages zien botsen (zowel de hoofd- als zijpersonages, arme koffie-dude) is grappig, er wordt nog genoeg gehusseld met personage-combinaties om te voorkomen dat de serie constant in herhaling valt en de serie weet genoeg te doen met diens kleurrijke stijl en expressies dat de cartoony sfeer goed overkomt. De serie weet wat het is en probeert geen onnodig drama te injecteren, wat ik enigszins ook weer kan waarderen. Wat betreft Doga Kobo-komedies is dit er zeker eentje die als geslaagd beschouwd kan worden.

Ik betwijfel of ik me de serie over een jaar of wat nog zal herinneren, maar als wekelijks maandagavond vermaak dit seizoen diende het diens doel, zoals veel van Doga Kobo's series. De studio heeft wat dat betreft een aardige niche voor zichzelf weten te creëren (met wat uitschieters hier en daar) - hun volgende spul zal ik ook wel volgen. Enfin, het ga je goed, Gabriel Dropout.

7/10

Even een snel update'je van afgeronde series, nadere toelichting volgt nog wel een keertje:

• Shouwa Genroku Rakugo Shinjuu: Sukeroku Futatabi-hen - 8.5/10
• Chiruran: Nibun no Ichi - 6/10
• Gabriel DropOut - 7.5/10
• Nobunaga no Shinobi - 7/10
• Nyanbo! - 6.5/10
• One Room - 5/10
• Akiba's Trip The Animation - 7/10
• Piace: Watashi no Italian - 6/10

Even snel wat series wegwerken voordat Persona uitkomt. Zal het dus ook wel kort houden, al zijn de meeste series hier toch niet boeiend genoeg om lang over uit te wijden (op Tanya na, maar hey, daar lees je de volgende Aniway maar voor).

Rewrite 2nd Season

Het eerste seizoen van Rewrite kan me niet heel veel bekoren. Hoewel de personages amusant waren, was het verhaal een oninteressant zooitje waar ik compleet mijn interesse in verloor. Al de organisaties die vechten om het lot van de wereld en bla bla misten gewoon een duidelijk menselijk element, een reden om er echt om te geven (zowel door een gebrek aan opbouw als simpelweg slechte verhaalvertelling) waardoor ik me door de serie heen moest sleuren.

Waarom ik dit tweede seizoen dan nog heb gekeken? Simpel, het begon namelijk een stuk beter. De hele strijd om de wereld verdween naar de achtergrond om plaats te maken voor een meer persoonlijk verhaal tussen de hoofdpersoon en diens pogingen om te communiceren (en een relatie op te bouwen) met Kagari, de 'sleutel', een belichaming van de aarde zelve die zowel de redding als ondergang van de mensheid kon betekenen. Het waren episodes die echt goed in elkaar zaten, en eindelijk wist de serie mijn interesse te pakken...

...om die vier episodes later weer te verliezen omdat het maar een kort subplot was. Nee, in plaats daarvan doken we weer vrolijk terug in dezelfde onzin als in de eerste serie, maar dan ditmaal zonder het grootste gedeelte van de cast (aangezien die nu nog kinderen zijn, op de hoofdpersoon na, door timey-wimey gedoe). Gaap. Wat ik me van de rest herinner zijn levels uit Doom, dungeons uit Tales of Berseria en shrines uit Zelda, daar ik mezelf er nooit toe kon bewegen de serie te volgen zonder iets anders tegelijk te doen. Dat zegt al genoeg, lijkt me. De enige reden dat dit überhaupt nog een krappe voldoende krijgt is door die eerste paar afleveringen, maar voor de rest was dit enkel een teleurstelling. Al ben ik er nu tenminste permanent vanaf. Yay.

5.5/10

Nobunaga no Shinobi

De meeste shorts de laatste tijd zijn weer niet veel soeps, maar deze wist een uitzondering te zijn. De avonturen van de niet al te snuggere maar erg competente ninja Chidori en haar omgang met krijgsheer Nobunaga wisten alle juiste noten te raken - het was frequent grappig (niet alles was een hit, maar het was vaak genoeg hilarisch), de animatie was nog redelijk voor wat het was en ze wisten zowaar nog een duidelijk verhaal te vertellen in vier minuten per aflevering. Als donderdag-ochtend-om-half-zeven-'s ochtends-serie heeft het me goed vermaakt het afgelopen halfjaar, in ieder geval.

De sequel, die volgend seizoen al begint (waarom stop je dan überhaupt?) ga ik dus ook wel volgen.

7.5/10

Twin Star Exorcists

Heb ik dit serieus een jaar zitten kijken? Ugh.

Zo ja, dit is een shonen-serie over exorcisten die tegen monsters en dergelijke vechten. Eentje die ik begon met kijken omdat het zowaar sterk begon - de hoofdpersonages waren een leuk duo, sommige gevechten zaten nog best goed in elkaar en het ouderwetse sfeertje gaf me het gevoel van de toffe shonen series die ik keek toe ik net met anime begon.

Bleef je de serie echter volgen, dan bleek dat deze serie niet alleen de goede punten maar ook de slechtste punten van de oudere, superlange shonens overnam. Oftewel, het begon te verzuipen in cliché's, had tal van irritante personages die zich bij de cast voegden, het rekte alles zo lang mogelijk uit en dan was er de filler. Oh zo veel filler. Elk goed punt begon op een gegeven moment te verzuipen in de drek aan rotzooi die aan de rest van de serie kleefde, en ik heb alleen het eind gehaald puur omdat ik eigenwijs was en het na zoveel tijd eindelijk wou afmaken (en ik de serie keek terwijl ik wat anders deed). Was het het waard?

Nee.

5/10

Akiba's Trip the Animation

De games in deze serie moet ik nog steeds een keer spelen (ik heb een voorliefde voor weird spul) maar de anime heb ik wel uitgekregen. Heeft Gonzo er nog iets van weten te maken? Eh, het was wel leuk.

De episodische avonturen van het groepje hoofdrolspelers, die elke week weer een andere parodie van otaku-cultuur in Akihabara te lijf gingen (want bugged ones, of vampiers, of hoe je ze ook wilt noemen), wisten soms nog best amusant te zijn. Het had tenminste nooit pretenties om hoogdravende kost te zijn, waardoor ze gewoon los konden gaan met de wat er ook kwam uit de trekkingen uit de ideeën-grabbelton, wat wisselende resultaten opleverde. Sommige afleveringen hingen te veel op één grap en sleepten zich nogal voort, terwijl anderen juist goed de parodie wisten uit te voeren, met vermakelijke kost tot gevolg. Dit gebrek aan interne consistentie en een gebrek aan opbouw voor ontwikkelingen in het flinterdunne plot doen het op de lange termijn geen gunsten, maar slecht was dit niet. Niet de meest memorabele serie dit seizoen, maar anders dan twee anderen heb ik hier geen spijt van gehad dat ik dit heb gekeken.

6.5/10

The Saga of Tanya the Evil

Ja, dit was best goed.

8/10

(Ik heb slaap nodig...)

Tegenwoordig kijk ik geen anime meer af als ik er geen lol aan beleef. Daarom zul je mij zelden een score lager dan een 6 zien geven.

Ik ben nu ook niet in de stemming om een toelichting te geven, maar dit zijn mijn scores van het afgelopen seizoen. Komende week staat nog één slotaflevering gepland, maar die zal de score niet veranderen.

KonoSuba: God's Blessing on This Wonderful World! 2 - 8+
Blue Exorcist: Kyoto Saga - 8
Gabriel DropOut - 7+
Miss Kobayashi's Dragon Maid - 7+
Interviews With Monster Girls - 7
Descending Stories: Showa Genroku Rakugo Shinju - 6

Oh boy, ik ga hier wel enorm tegen de stroom in met die laatste score. Iedereen die dit seizoen heeft gezien, lijkt hem een 10 te geven. Op MAL staat Rakugo 2 nu op #16 allertijden. Ik kan het niet uitleggen, maar ik vond het eerste seizoen veel interessanter dan de tweede. Met slechts 20 minuten per week had ik moeite om het verhaal te blijven volgen. Ik denk er daarom over om weer terug te gaan naar anime kijken wanneer ze zijn afgelopen.

Nu ik voor het eerst een seizoen heb meegedaan met de discussie wordt het ook tijd om voor het eerst een review te plaatsen van alle anime waar ik het einde van heb gehaald! Yahoooo! Ik ga proberen het kort te houden

Kono Subarashii Sekai ni Shukufuku wo! 2
Net zo vermakelijk als het eerste seizoen, dit keer met meer tijd om aan plot te werken, andere karakters wat meer spotlight te geven, en uiteraard meer exupulooooosion! Ik denk niet dat er een andere anime was dit seizoen waarbij ik meer heb gelachen!

Score: 8.5/10

Youjo Senki
Eén van m'n favorite anime van dit seizoen, vrijwel onverslaanbaar visueel gezien want jeetje mineetje wat een PRACHTIGE achtergronden! Wolken die uit een schilderij lijken te komen, oog voor detail, contrast, kleur, het was prachtig! Uiteraard ook niet te vergeten is dat de anime zelf uiteindelijk vooral een oorlog-anime werd maar dankzij Tanya toch net dat scherpe randje hield door haar strijd met Being X. Met dit einde kan een tweede seizoen bijna niet uitblijven.. toch?

Score: 9/10

Demi-chan wa Kataritai
Een serie die begon als een van m'n topfavorieten maar door het verder niet zeer bijsterende verhaal nor visuals uit dat lijstje werd gekickt. Desondanks vond ik dit een erg charmante anime en raakte ik erg gehecht aan alle karakters. Ik ben blij dat ze uiteindelijk niet al te veel karakters hebben toegevoegd waardoor er goed kon worden gefocused op Demi-chan en co. en we zo ook veel over hun konden leren. Al met al lief en vermakelijk!

Score: 7.5/10

Gabriel DropOut
Eerlijk is eerlijk, ik vond deze anime best wel leuk maar dit kwam dan toch vooral door Rafiel en Satania. Gabriel kon me in het algemeen niet zo heel veel schelen doordat ik moeite had om veel sympathie voor haar te vinden en Vinette was een beetje saai. Desondanks droegen toch alle karakters bij aan de humor is deze show welke vooral goed werkte door de dynamische karakters. Soms waren ze voorspelbaar maar dat mocht de pret niet drukken, en ik moet eigenlijk nog steeds heel hard lachen om de eerste episode waarin Gabriel per ongeluk niet zichzelf maar alleen haar onderbroek naar het klaslokaal teleporteert..

Score: 7.5/10

Shouwa Genroku Rakugo Shinjuu: Sukeroku Futatabi-hen
Seizoen 1 was fantastisch en achteraf een prachtige opzet voor dit seizoen, waarin de hoop van Yotaru wordt afgewisseld met het verdriet van Yakumo en zo 12 episodes lang laat zien hoe Yotaru hard werkt voor zijn rakugo en werkt aan zijn leven, terwijl Yakumo probeert rakugo mee te nemen in de dood. Bijna elke episode wist met een cliffhanger of schokkend feit te eindigen waardoor je bijna hardop "Verdorie! Nu moet ik weer een week wachten!" zou roepen.. zo goed was het!! Fantastische finale en de een-na-laatste episode heeft me laten janken als een kind. Verder ook niet geheel onbelangrijk: Petje af voor Studio DEEN, de animatie en visuals waren topnotch van begin tot eind, geen moment was zonder passie en aandacht getekend en dat zie je maar weinig studios nadoen!

Score: 10/10

3-gatsu no Lion
Deze anime is zó typisch.. ik kan t bijna niet uitleggen. Hoe ga ik dit omschrijven? De shogi-spellen en innerlijke dialoog kunnen saai zijn en tóch, toch blijf je elke week weer trouw deze anime kijken en is het net thuiskomen. De momenten waarop Rei langs gaat bij de drie zussen wordt je opslag zelf blij, de warme sfeer van hun huis en gezelschap is zo overtuigend! Er komen een hoop karakters voorbij maar elk karakter is op zijn eigen manier memorabel en meerdere karakters die eerst onsympathiek overkomen zijn me toch dierbaar geworden. Al met al een intrigrerende, huiselijke, realistische anime met her en der unieke visuals (dankuwel, Shaft animation) naast een standaard goede animatie. Ik ben heel beniewd naar seizoen 2!

Score: 8/10

En nu is t nog wachten op de laatste Maid dragon!

Tijd om het vorige seizoen af te sluiten (wel, op Zestiria na dan).

Miss Kobayashi's Dragon Maid

Toen ik begon met deze nieuwste telg uit het monstermeid-genre verwachtte ik gewoon een humoristische kijk op het leven van deze maffe draken in onze wereld, een vermakelijke komedie-serie met wat grafisch spektakel van studio Kyoani. En dat kreeg ik ook. Wat ik niet verwachtte was een serie met een sterk emotioneel hart, dat draait om de aparte familie die zich vormt rond de eenzame ICT-er Kobayashi. Een zeldzaam voorbeeld waar de serieuze momenten in een komedie-serie net zo goed weten te zijn als de humor, en de reden waarom deze serie zo een succes is.

Het helpt ook dat de personages gewoon sterk in elkaar zitten en grotendeels een diepere rol spelen dan je zou denken van hun archetype (wel, op Lucuoa na dan). Denk aan de jonge draak Kanna bijvoorbeeld - in je gemiddelde serie zou dit je typische loli uit de line-up zijn, maar hier begint ze al snel Kobayashi als vervanger voor haar moeder te zien, waardoor Kobayashi opeens moet wennen aan het feit dat ze nu een actieve rol gaat spelen in de opvoeding van een kind. Veel subplots pakken op die manier interessanter uit dan je zou verwachten, allen verzameld onder het centrale thema van familie, en dat alles zonder ooit te stoppen grappig te zijn. Combineer dit met een geslaagde regie (de pacing is goed, de serie heeft een duidelijke arc met een passend einde, tal van leuke achtergronddetails) en vermakelijke animatie en muziek en je hebt een serie die al snel tot een van mijn favorieten van het seizoen uitgroeide. Iets dat ervoor zorgde (samen met Konosuba) dat ik weer uitkeek naar elke woensdag, en het is een serie die ik oprecht zal missen.

Nu is de serie niet compleet zonder euvels (sommige grappen, vooral rond de eerdergenoemde Lucuoa, herhalen zich iets te vaak) maar desalniettemin blijft het een aanrader zelfs voor mensen die dit subgenre normaal vermijden. En nu, welp, tijd om de manga te lezen!

8.5/10

Gundam Iron Blooded Orphans s1
What a ride. Vanaf het begin waren Mikazuki en Kudelia niet mijn favoriet. Orga is heel erg opgezet als de onverschrokken good guy die moeilijke beslissingen moet maken die mij maar bleef denken aan Kamina(TTGL). Atra is tof en sympathiek, juist omdat ze heel goed weet wanneer ze iets wel of niet moet doen. Bespaart romantisch gedoe. Pas na de ontmoeting met de Turbines begon de serie oprecht leuk te worden, totdat de belachelijke Carta in beeld kwam. Lafter is stiekem wel mijn T'z-waifu. Ironisch trok de blonde McGillis wel mijn aandacht, en de eindconfrontatie van McGillis met [spoilervrij] was voor mij de grootste thrill van dit eerste seizoen.
Qua beeldtaal kan je wat leuke referenties naar oudere series ontwaren, zoals de typische "bad guy elevator".

Net begonnen met s2 en heel fijn hoe onheilspellend het begint.

Lupin The IIIrd: Chikemuri no Ishikawa Goemon: de derde in deze reeks binnen de Lupin franchise na A Woman Called Fujiko and Jigen's Gravestone (dus yep, qua sfeer lijkt het meer op de manga en het is duidelijk gericht op een ouder publiek). We volgen dit keer Goemon vroeg in zijn carrière, waarschijnlijk pas net nadat hij voor het eerst kennis heeft gemaakt met Lupin, Jigen en Fujiko. Ik schrijf maar niet teveel over het verhaal, want dat verklapt alles, maar het biedt een interessante kijk op Goemon en laat goed zien hij uiteindelijk de stoïcijnse, doch trotse krijger wordt die wij normaliter zien. Ben meestal niet echt een fan van Goemon, maar dit was echt wel een goede manier om hem een keertje de hoofdrol te geven.

En kunnen ze eindelijk eens kiezen voor een vaste Engelse aanduiding voor de franchise? Want afhankelijk van het product/uitgever zijn Lupin The Third, Lupin III, Lupin the 3rd en Lupin The IIIrd dus allemaal correct :P

Gisteren was Detective Conan: The Darkest Nightmare (twintigste film) op de Japanse TV (mmdat de nieuwste film vandaag in premiere gaat), dus ik besloot de DVD ook maar eens uit de kast te halen. The Darkest Nightmare is eigenlijk helemaal geen Detective Conan film, want Conan lost dit keer helemaal geen moord of andere misdaad op, maar hij is slechts een klein onderdeel van een grote spionnenthriller waar o.a. de FBI, CIA en de Japanse veiligheidsdiensten bij betrokken zijn. Qua sfeer is de film verrassend genoeg meer Gundam dan Conan: de twee personages gebaseerd op Amuro (stemacteur: Toru Furuya) en Char (Shuichi Ikeda) vechten de hele film door vanwege een vrouw in o.a. witte en rode voertuigen (auto's) en op het laatst moeten ze een Colony Drop voorkomen.

Het is helemaal niet wat je van een Conan film zou verwachten, maar erg vermakelijk als actiefilm. Toch hoop ik dat de film die vandaag in premiere gaat weer wat "ouderwets" Conan wordt, maar ik heb daar wel redelijk wat vertrouwen in omdat ze een bekende detective schrijver dit keer het verhaal hebben laten schrijven (die ook al vorig jaar voor de TV serie een aflevering had geschreven).

Sword Art Online Abridged
Dit is een meesterwerk. Niet alleen omdat het hilarisch is, maar ook omdat dit verhaal zoveel beter in elkaar steekt dan het origineel. De grote schurk heeft zelfs een motivatie die ergens op slaat! En Kirito maakt persoonlijke ontwikkelingen door en wordt uiteindelijk (een heel, heel, heel klein beetje) een beter mens! Voor het eerst sinds ik Sword Art Online ken, kon het me iets schelen wat er met de personages gebeurde (ondanks dat ze afschuwelijke mensen zijn). Ik heb gelachen. Ik heb gehuild. Ik heb tranen in mijn ogen gehad van het lachen. En de finale! Dat was een van de meest bevredigende laatste afleveringen die ik ooit heb gezien. Niet alleen de grappen renden een overweldigende eindsprint met onder andere een prachtige Cartman-impressie, maar het knoopte ook alle eindjes aan elkaar - inclusief eindjes waarvan ik me niet eens realiseerde dat het eindjes waren!

Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar ik wil meer Sword Art Online. Abridged welteverstaan. Stel je eens voor wat ze van die incestueuze kettingbotsing dat het vervolg is kunnen maken!

Sword Art Online Abridged is een ondergewaardeerd prachtstukje onder de Abridged series inderdaad. De draak steken met een serie is makkelijk, maar het op een manier doen waarop je alles herschrijft op een manier zodat het veel beter in elkaar zit dan het erbarmelijke origineel? Waar je de onderontwikkelde personages zowaar wat diepgang geeft, de gaten in het plot op een logische (en eveneens hilarische) manier dicht en Kirito een sympathiek personage (wel, in zekere zin) weet te zijn?! En waar het eind ook echt als een climax voelt, in plaats van een slap zooitje die de serie nog verder naar beneden trekt? Pure kwaliteit in alle vormen.

Ik voeg me dus ook bij het chorus die schreeuwt om een vervolg. Want man, denk je de mogelijkheden in...

Voor het eerst in jaren weer Detective Conan: The Eleventh Striker gekeken (2012 film). Ik had hem destijds in de bioscoop gekeken, maar ik was alweer vergeten hoe ONGELOOFLIJK slecht de gast-stemacteurs waren in deze film. De film gaat over bomaanslagen tijdens voetbalwedstrijden (J-League) en er is een scene in de film waarin een groepje echte J-League voetballers zichzelf inspreken... alleen het klinkt echt alsof een stel amateurs gewoon hun tekst van een blaadje oplezen. Wat natuurlijk ook gewoon het geval is, maar ze vallen ze ontzettend uit de toon vergeleken met de echte stemacteurs... Het zijn dan wel hun eigen stemmen, maar het klinkt echt voor geen meter.

Na de prachtige recensies heb ik ook maar een poging gewaagd aan Sword Art Online Abridged en ik kan niet veel extra's toevoegen behalve: Man oh man wat een ge-wel-di-ge humor hebben de makers! Ik heb krom gelegen van alle slechte grappen, Kirito's opmerkingen, extra personages, prachtige gezichtsuitdrukken etc! En Kirito was inderdaad een stuk sympathieker, veel menselijker personage en ik vond het koppeltje Kirito-Asuna zowaar aandoenlijk in deze versie! Wat ik verder nog wil zeggen is dat ik in de comments zag dat de makers een paar dagen geleden hebben aangekondigd van plan zijn álle afleveringen van Sword Art Online te abridgen! ;D (Is dat een woord? ) Yahooooo!

Detective Conan: The Lost Ship In The Sky: ik had deze film één keer eerder gezien, toen hij draaide in de bios in Japan, en vond het destijds niet zo'n bijzondere film. Het verhaal over een groep terroristen in het bezit van een dodelijk virus die een zeppelin overnemen en haar passagiers gegijzeld nemen (waaronder Conan's groep) was zo anders dan wat je van Conan zou verwachten. Het was Die Hard op een zeppelin. Het had wel een grappig toontje die de andere films niet echt hadden, maar toch vond ik deze film altijd wel een beetje raar.

Maar ik moet toegeven dat deze tweede kijkbeurt veel beter beviel. Nog steeds vallen sommige veranderingen erg op (de enorm korte opening bijvoorbeeld vergeleken met andere films), maar qua verhaal was het eigenlijk stiekem veel beter opgebouwd dan ik herinnerde. Ik denk dat als 'film-ervaring' The Lost Ship In The Sky waarschijnlijk veel toegankelijker is dan vele andere Conan films, omdat er een constante (directe) dreiging is voor de cast in de vorm van de terroristen en het virus, en dat maakt de kijkervaring toch boeiender. De meeste Conan films gaan toch meestal over moordonderzoeken, waardoor de eerste helft vaak erg traag aanvoelt. Dat is niet zo met deze film. In dat opzicht doet The Lost Ship In The Sky ook aan de twintigste film denken (The Darkest Nightmare), dat één lange spionnenthriller was vol actie.