Zou ik toch bijna vergeten dat ik ook Shokugeki no Soma S2 al had afgekeken. Een naadloos vervolg op de eerste serie, zodanig zelfs dat het als zelfstandig seizoen een beetje tussen wal en schip valt: duels, duels, duels, en dan nog even een op zichzelf staand uitstapje wat er achteraan hobbelt. En dat is eigenlijk een beetje jammer, want de Stagaire-afleveringen hadden eigenlijk wel meer tijd verdiend. Al was het maar om te zien hoe het de anderen af ging, meer dan die paar shots die we nu te zien kregen. En sowieso was het wel eens leuk om te zien dat ze daadwerkelijk op Totsuki zitten om te leren, en nog een lange weg te gaan hebben tot de culinaire top.

Maar los daarvan was het weer ouderwets kwijlen. Ik heb het eerder gezegd: als iemand een restaurant begint met al die gerechten dan boek ik een reis daarheen en vertrek niet voordat ik het gehele menu gehad heb
7.5/10

Danganronpa 3: The End of Hope's Peak High School: Het einde van de huidige serie van Danganronpa, de pop-psycho mystery game serie die zijn oorsprong vindt op de PSP. Ondanks dat deze serie als game begon, eindigt het dus in de vorm van een anime: deze serie is het einde van de verhaalijn die begon in de eerste game, en daarna werd uitgebouwd in andere games als Super Danganronpa 2, Dangaronpa: Ultra Despair Girls en boeken als Danganronpa Zero. Je hebt dan ook zeker voorkennis nodig als je deze serie wilt volgen.

Voor de mensen die de games hebben gespeelt is het echter een vermakelijk eind. De serie is opgesplitst in twee aparte series: Future speelt zich ná Super Danganronpa 2 af, en gaat over een nieuw sadistisch spel dat door Monokuma wordt georganiseerd: de leden van de Future Foundation (o.a. de overlevenden van de eerste game) zijn opgesloten in een gebouw, maar er is ook verrader onder hen. Vanwege de gebeurtenissen van SDR2 wordt Naegi al snel gezien als de verdachtste persoon in de kamer en moet hij dus proberen uit te vinden wie de verrader is voordat hij zelf wordt uitgeschakeld.

Despair aan de andere kant speelt zich vóór de gebeurtenissen van de eerste game af, en vertelt hoe De Grootste Wanhoop, een belangrijk incident in de serie, sowieso tot stand kwam. De games lieten soms al een beetje hiervan zien, maar hier krijg je eigenlijk alle antwoorden in één lopend verhaal. Het is eigenlijk gewoon een Griekse tragedie, want je weet al waar het naar toe gaat en je weet dat het niet leuk wordt, maar toch blijf je kijken. De titel is trouwens echt toepasselijk, want soms voel je echt niets meer dan wanhoop.

Het interessante van de Future en Despair series is dat ze door elkaar lopen, al spelen de verhalen zich in verschillende tijden af. Je moet ze ook op volgorde kijken (Future 1 -> Despair 1 -> Future 2, etc.), want gebeurtenissen in de ene serie krijgen weer meer aandacht in de andere serie, en bv. verrassende gebeurtenissen in de toekomst blijken allang in het verleden te zijn begonnen. De wijze waarop de twee verhaallijnen door elkaar lopen wordt ook slim gebruikt; zo blijken gebeurtenissen aan de Despair zijde hints te zijn voor het mysterie aan de Future zijde. Als mysterieserie verliest de Future serie soms zijn focus, en het uiteindelijke plot is een beetje magerder dan ik had gehoopt, maar het is eigenlijk best redelijk slim opgebouwd en maakt goed gebruik van het medium (al kan ik wel geloven dat veel mensen zich 'genept' voelen door het plot. Dan zeg ik toch dat je beter moet kijken naar de wijze waarop hints en zo zijn geplaatst in deze serie).

De twee series worden afgesloten met een Hope aflevering, dat een einde breidt aan de serie. De volgende game, New Danganronpa V3 is een soort 'reboot', met een nieuwe cast en een nieuwe verhaalijn.

En we beginnen het eind te bereiken.

Mob Psycho 100

De komische actieheld One Punch Man werd een van de grootste publiekslievelingen vorig jaar, en dat opent vaak de deur voor meer adaptaties van dezelfde auteur. Zie hier dus Mob Psycho 100, eveneens van mangaka ONE, die draait om een jong ventje (Mob) met hele sterke psychische krachten. Krachten die hij liever verborgen houdt, aangezien hij van mening is dat het niet iets moet zijn waar hij al zijn succes in het leven op moet baseren, een mening die gedeeld wordt zijn mentor Reigen, een halfslachtige oplichter. Maar de wereld zelve is niet van plan om hem met rust te laten, iets dat ze nog weleens kunnen bezuren als Mob's stress hem teveel wordt...

Het eerste dat aan deze serie opvalt is de aparte stijl. Het is er een die dichtbij de originele stijl van de mangaka blijft (daar One Punch Man de stijl van andere adaptaties overnam) en dat werkt verrassend goed. De maffe gezichtsuitdrukkingen, simplistische doch kenmerkende designs van de personages en de manier waarop de actie wordt weergegeven doen een hoop om de wereld van Mob echt een eigen smoel mee te geven. Het schrijfwerk lijkt wat betreft thema's ook op One Punch Man, al wordt Mob naar de serie voortgaat een stuk serieuzer (al verliest het de humor niet uit het oog) en hoewel het concept me wat weird leek op eerste oogopslag (wat met de stressmeter en dergelijke), blijkt het later allemaal goed samen te hangen. De personages zijn eveneens net zo memorabel (of zelfs sterker) dan in One Punch Man, en het levert een serie op die komedie, actie en drama op een goede manier weet te balanceren.

Waar ik nooit het enthousiasme voor One Punch Man compleet gedeeld heb, wist Mob Psycho me eigenlijk een stuk beter te bekoren. Van de nieuwe series dit seizoen was dit waarschijnlijk mijn favoriet, en ik hoop dus ook vurig dat deze serie net als OPM ook een sequel krijgt. Ik ben hier namelijk nog niet klaar mee.

8.5/10

Tales of Zestiria the X

Deze adaptatie van de Tales game van vorig jaar volgt praktisch de game op de voet; gekozen held Sorey moet de wereld redden van het kwaad, en wordt hierin geholpen door de seraphim, engel-achtige wezens die hem speciale krachten geven, en prinses Alisha, die haar natie probeert van de ondergang te weerhouden.

Het was in game-vorm een van de zwakkere verhalen in de Tales-serie, voornamelijk door het gebrek aan diepgang, grote twists, interessante badguys en slap schrijfwerk op het gebied van sommige personages. Het zorgde ervoor dat ik weinig verwachtingen had van deze adaptatie - ik keek het in eerste instantie eigenlijk vooral voor de toffe gevechten en beelden (studio ufotable weet hoe ze die in elkaar moeten schroeven) en om geanimeerde versies van de meer interessante personages te zien. Schets mijn verbazing dus als duidelijk wordt dat hier serieus moeite in gestoken is. Het verhaal en het algemene schrijfwerk van de serie is namelijk makkelijk beter dan de game op veel vlakken, waardoor het geheel een stuk interessanter is om te volgen. Ze zijn namelijk niet bang geweest om doodleuk hele stukken te herschrijven die niet werkten in de game, en er is ook veel origineel materiaal te vinden, wat hier geen filler maar juist broodnodige karakterontwikkeling is.

Nu is de serie niet perfect - de invoeging van een Berseria-prequel is niets meer dan een reclame, en Edna's verhaal is echt waar de game superieur is, maar ik heb me hier nog verrassend goed mee vermaakt. Genoeg dat ik ook zeker het vervolg ga checken volgend jaar. Jammer dat niet meer game-adaptaties dit niveau aanhouden...

7.5/10

En de laatste is technisch gezien geen anime, maar hey...

Thunderbolt Fantasy

Weet je, poppenseries zijn me niet vreemd; ik ben immers opgegroeid met de Thunderbirds. Maar eentje die draait om Thaise poppen en personages met namen die niet uit te spreken zijn voor een westerling? Ehhh...ik had hier niet al te veel verwachtingen van. Voornamelijk omdat de setting veel weg had van het soort semi-historische settings die me al snel vervelen in anime. Ik gaf het eigenlijk vooral een kijkje voor de grap, en omdat Urobuchi eraan gewerkt had. Wat blijkt? Het duurde niet lang voordat ik helemaal deze wereld in getrokken werd...

Thunderbolt Fantasy is namelijk geen stijve poppenserie die zich uitspeelt als een soap-opera of whatever - het is een wervelende serie vol actie, een verhaal dat weliswaar simpel begint (verzamel helden, kill badguy) maar steeds complexer wordt en kickass muziek. De personages weten ondanks hun gebrek aan expressies erg levendig over te komen, en ze zijn stuk voor stuk amusante, cartooneske figuren die om de zoveel tijd weer wat badguys in bloederige poppenstukjes uiteen beuken. Hoe verder de serie gaat, hoe meer over de top het wordt, en dit werd dus al snel het spul waar ik elke week echt voor ging zitten. En tussen alle actie door is het schrijfwerk ook behoorlijk solide - discussies over de persoonlijke principes van personages (en de dwaasheid van sommigen) weten net zo interessant te zijn als de gevechten, en de hand van Urobuchi is hierin voelbaar (het doet me denken aan series als Fate/Zero, om eerlijk te zijn).

Het was typisch een serie waar ik me eigenlijk geen moment mee verveeld hebt, want de serie geeft je die kans niet - het springt van het ene toffe moment naar het ander, van begin tot eind, en weet uiteindelijk een erg vervullend geheel te vormen. Ik ben dus blij dat ik deze aparte serie een kans heb gegund, en ik zit al vooruit te kijken naar het net aangekondigde vervolg. Ik heb meer van dit in mijn leven nodig, dammit!

8.5/10

Nu ken ik de game-series enkel van naam dus kan ik me daar weinig zinnig over uitlaten. Maar de de serie zelfs wist mij ook te verrassen. In eerste instantie vond ik het wel heel cg overkomen maar de serie wist me gaandeweg toch te pakken met zijn verhaal. Niet te lang blijven hangen in details die belangrijk zijn voor het spelmaar verder voor het verhaal weinig toevoegen (de bekende valkuil is allerhande game-mechanics uitleggen) en een duidelijke reden geven voor de gevechten die voorkomen. De afleveringen van de (schijnbaar) prequel waren idd wat overbodig, helemaal omdat er niet meer naar gerefereerd werd in de hoofdlijn van de serie.En er waren ook wel andere kleine minpuntjes maar over het algemeen genomen een puike serie.

Mob Psycho 100
Deze tweede serie van schrijver ONE over een jongen met uitzonderlijke telekinetische krachten wist mij niet zo te boeien als One-Punch Man. Beide series hebben een stoïcijnse hoofdpersoon, maar ik vond Mob té emotieloos en niet al te snugger. Wat hierdoor wel goed werkt, is de chemie met zijn 'meester' Reigen, een oplichter met een vlotte babbel. Mijn interesse voor deze serie viel dus snel weg nadat Reigen voor het grootste deel van de serie verdween en juist het einde waar hij weer terugkeert is weer geweldig. De rest van de cast zal me niet lang bijblijven. Ik keek deze serie vooral voor de onwijs goede animatie en ONE's droge humor die opnieuw niet teleur stelden. Ik zou het niet erg vinden als Mob geen vervolg krijgt, maar ben wél erg blij met de aankondiging van One-Punch Man 2.

Score: 7

Tellen verhalen uit Pokémon ook?
Dan is denk ik de laatste voltooide Pokémon Black & White.
InaZuma Eleven zal als het goed is dit jaar ook voltooid worden (Ben al 5 jaar bezig) maar dat ligt aan Disney XD

De laatste drie series dan maar, en dan is het seizoen weer compleet.

91 Days

Deze serie draait om de jonge Avilio, die als enige weet weg te vluchten als zijn familie wordt vermoord door de maffia. Jaren later komt hij terug om wraak te nemen - wraak die hij subtiel poogt aan te pakken, door zich aan te sluiten bij dezelfde maffioso die hem alles afgenomen hebben en ze langzaam van binnenuit te vernietigen.

De setting, ten tijde van de drooglegging, levert een hoop sfeervolle plaatjes op, en de grimmige atmosfeer wordt er constant door versterkt. Avilio's langzame wraak wordt ook wel interessant uitgebouwd, en na een debiel snel begin vlakt de pacing ook steeds beter uit. Toch was deze serie geen favoriet van mij, en dat is om een simpele reden: de personages. Die zijn namelijk gewoon niet boeiend genoeg, allemaal om een andere reden. Zo heeft Avilio gewoon niet genoeg persoonlijkheid om interessant te zijn, heb je badguys als Fango die gewoon veel te cartoonesk overkomen en vloeken met de toon, en veel andere personages zijn gewoon steevast onderontwikkeld. Het was hierdoor moeilijk om echt wat te geven om wat er in deze serie gebeurde wat mij betreft, en het is uiteindelijk niets meer dan een halfslachtige imitatie van het soort films waar deze serie op gebaseerd is.

Leuk geprobeerd dus, 91 Days, en je had zo je momenten, maar uiteindelijk ben je niets meer dan vergetelijk.

6/10

Rewrite

'Vergetelijk' is ook een term die voor deze serie geldt. Want deze nieuwste Key-adaptatie tracht het (nu al redelijk oude) visual novel te adapteren door simpelweg een nieuwe route te verzinnen, die draait om het mysterieuze meisje Kagari. De hoofdpersoon leeft namelijk in een wereld vol vreemde gebeurtenissen, zoals een veelvoud aan vreemde wezens die af en toe de kop opsteken, schimmige organisaties die elkaar bevechten en de ontwikkeling van superkrachten bij sommige mensen (waaronder hijzelf). Hij belandt in een club vol meiden die er ook allemaal bij betrokken zijn, en Kagari lijkt steeds meer de sleutel te zijn tot alles wat er gebeurt. Iets dat nog weleens tot conflict kan leiden tussen zijn vrienden, want ze hebben allemaal hun eigen agenda.

In principe heeft de serie de elementen om een interessant verhaal te vertellen; een ingewikkelde wereld, leuke personages en een goede combinatie van humor en drama. Waar het de mist in gaat is uitvoering. Niet alleen is de pacing een rommeltje, en worden persoonlijke achtergronden er vaak maar doorheen gejast terwijl langzamere gebeurtenissen een stuk meer snelheid hadden kunnen krijgen, maar het verhaal is eveneens een zooitje. De persoonlijke betrokkenheid bij de personages verzuipt in de toevoeging van vele oninteressante zijpersonages die het plot beginnen te domineren als alle organisaties met elkaar op de vuist gaan, en de serie weet ook nooit de impact te hebben die het wel probeert te creëren bij sommige gebeurtenissen.

Koppel dit met goedkope animatie en je hebt een serie die uiteindelijk een beetje slap overkomt. Misschien dat ik de sequel nog een kans geef, maar ik was niet bepaald onder de indruk van deze adaptatie. Het niveau van planetarian wordt in ieder geval bij lange na niet gehaald.

6/10

Alderamin on the Sky

En nu voor een serie die wel interessant was. Alderamin is wat mij betreft echt een van de verborgen juweeltjes van het seizoen; een serie die grotendeels genegeerd werd, maar toch uiteindelijk veel te bieden heeft gehad. Het speelt in een fantasy-wereld waar een jonge man, genaamd Ikta Solork, probeert om uit dienst getrapt te worden. Deels omdat hij lui is, deels omdat hij geen zak geeft om de theocratie waarin ze leven en hij weinig zin heeft om ervoor te sterven als soldaat zijnde. Het geluk staat niet aan zijn zijde, want in een trainingsmissie belandt hij achter vijandelijke linies en blijkt de prinses van het land ook incognito tussen hen te zijn. Met zijn tactische vaardigheden en de hulp van andere soldaten, waaronder jeugdvriendin Iksem (een militaire hardliner) weet hij de groep te redden en wordt hij als 'dank' gepromoveerd tot luitenant. Hij besluit er maar gebruik van te maken door het land van binnenuit te veranderen, wat geholpen wordt door het feit dat de jonge prinses niet bepaald blind is voor de problemen van haar natie.

Alderamin weet niet de beste eerste impressie te maken, daar Ikta in het begin nogal hufterig overkomt en het begin sowieso wat rommelig is, maar de serie wordt al snel een stuk beter. Het blinkt namelijk uit in de interacties van diens personages. De relatie tussen Ikta en Iksem is namelijk erg interessant om te volgen (twee tegenpolen die desalniettemin een hechte vertrouwensband hebben) en het tweetal weet telkens weer verrassend uit de hoek te komen. De andere leden van zijn team krijgen ook veel ontwikkeling (op arts Haro na, voor wat reden dan ook) en de prinses zelf groeit door Ikta's mentor-relatie ook steeds meer uit tot een intrigerende politieke speler. Combineer dit met uiteraard veel tactische gevechten en je hebt een hecht team dat je makkelijk toejuicht. Gevechten waar overigens ook geen gruwelijkheden geschuwd worden, en Ikta is zeker niet het soort genie dat hij iedereen moeiteloos kan redden. Het zet een sterke sfeer neer en het houdt de spanning erin, tot het eind aan toe.

Ik heb me dus goed vermaakt met deze serie. Andere schrijfproblemen steken ook nog af en toe de kop op (de serie doet alsof theocraties nog nooit van wetenschap gehoord hebben - de Middeleeuwen hebben daar wat anders over te zeggen) maar over het algemeen ging het me nooit teveel irriteren. De cast is namelijk meer dan genoeg om die problemen op te vangen. En dus is het jammer dat dit waarschijnlijkste het laatste zal zijn dat ik ooit van ze zie...

8/10

Millennium Actress
Film (90m) over de carrière van een actrice die plots stopte met acteren. Zij wordt opgezocht waar ze ondertussen 70jaar is geworden voor een documentaire voor het een en ander.
Daar vertelt ze haar levensverhaal van het hoe en wat waardoor ze begon en stopte met acteren.
Dit ‘vertellen’ gebeurd op een manier alsof je (in dit geval de interviewer en cameraman) midden in de films terecht komt waardoor de link tussen realiteit en fictie verdwijnt.
Dit is soms wat verwarrend maar het verhaal is verder niet echt diepzinnig of lastig te volgen dus erg storend oid is het niet.
Dit soort verhalen, waar de afloop eigenlijk vanaf het begin al bekend is, scoort bij mij altijd wat lager dan als ik nog verrast met iets kan worden op het einde (dan denk ik ook aan een Grave of the Fireflies [7/10] dat me niet zoveel deed mede doordat het einde in het begin al duidelijk was).

Visueel sterk en dialogen ook van hoog niveau, al gaat het wel veel over de Japanse film wereld wat voor mij redelijk onbekend is en me ook niet zoveel boeit.
Zou ik deze film aanraden? Nee, niet echt.
Daar mist het een verhaal voor. Nu proberen ze iets met een verloren sleutel en de zoektocht naar verloren liefde samen te smelten met de carrière van de actrice uit de titelnaam.
Daarbij komt er een ‘vloek’ van een ‘special effect’ tijdens een van de eerste films, dus een van de eerdere flashbacks, dat ook herhaaldelijk terug kwam.
Dit kwam me redelijk geforceerd over omdat het ook eigenlijk nergens op gebaseerd was.

Grootste minpunt van de film was dat ik me niet echt met iets of iemand kon identificeren en de rest van het verhaal me ook niet boeide mede doordat het einde eigenlijk vanaf het begin al bekend is.
Iets waar ik al 'bang' voor was, waardoor ik het kijken van deze film ook lang heb uitgesteld waar ie desondanks hoge ratings krijgt (zie hieronder).
8.25 (3147) (weighted) - your predicted vote: 8.27
Mijn vote zal waarschijnlijk 6.5/10 worden

Deze serie al een tijdje geleden bekeken, maar nog geen oordeel over geveld:

Little Busters! Refrain
Vervolg op Little Busters die je wel eerst gezien moet hebben voor je hier aan begint.
De visual noval (VN) adaptie uit de stal van Visual Art`s/Key bekend van clannad, kanon en air.
Het ding met VN anime adapties is dat in een (goede) VN er altijd een good, true, special ending is en een hoop bad endings. Waar je het spel meerdere keren ‘opnieuw’ moet spelen om bepaalde dingen te unlocken.
Een anime kan je niet echt steeds opnieuw laten beginnen zonder dat het saai wordt (endless 8…), al zijn er natuurlijk ook uitzonderingen die het wel goed doen op die manier (Amagami SS).
Vaak wordt alleen de true ending behandeld in een anime waardoor je eigenlijk de aanleiding daartoe moet kennen uit de VN om het totaal plaatje te snappen en ook om de serie meer te kunnen waarderen.
Zo maakt het eerder genoemde clannad+afterlife meer ‘sense’ als je weet dat je eigenlijk naar een 2e (of 3e) playthough van de VN kijkt.

De VN zelf kennen kan ook een serie in jouw ogen beter maken omdat je de vage dingen kan invullen, iets wat ik zelf heb met bv een Fate Stay Night.

Dat gezegd hebbende ken ik verder de VN van Little Busters niet, al voelde ‘deel1’ wel als een onafgemaakt iets waar ik het volgende over zei:
Voldeed niet aan de hoge verwachtingen, misschien dat het vervolg het geheel kan optillen.
Ziet er fantastisch uit met een beetje van alles wat, van comedy tot drama en actie.
Mede daardoor is het wel lastig te volgen en gaat het alle kanten op.

Ik heb Refrain direct achter een 2e sessie van Little Busters gekeken om zo het complete plaatje te krijgen.
Refrain moet het met de helft minder afleveringen doen dan de eerdere serie terwijl het wel alle vage dingen uit deel 1 moet uitleggen.
De serie gaat dan ook gelijk een heel andere kant op en is veel serieuzer en meer dramatisch.
De echte onthulling van het hoe en wat komt op het einde natuurlijk dus alles blijft in het begin nogal vaag. Het uiteindelijke hoe en wat had ik niet echt zien aankomen, wat een pluspunt is, maar kan ook niet helemaal tevreden zijn met hoe alles afgehandeld werd.
Ging misschien iets te snel (door de beperkte hoeveelheid afleveringen?) waardoor het ook wat vergezocht was voor mijn gevoel (door het ontbreken van kennis uit de VN?).

Als je meer van Little Busters verwacht kom je misschien teleurgesteld uit, maar als afsluiter van de serie is Refrain wel een toevoeging.
Het beste is dan ook om het gewoon als 1 grote serie te zien en het zo ook te beoordelen.
Ook een groot pluspunt is de muziek (trouwens bij alle VN adapties wel).

Als serie in totaal in Little Busters zeker niet slecht, maar haalt het niet bij Visual Art`s/Key andere series (al vond ik Air ook niet alles).
Refrain als toevoeging op het geheel stelt niet teleur en had een leuke verrassing al was de opbouw wat gehaast voor mijn gevoel.
Rating 6.84 (719) (weighted) your vote: 7.50

Detective Conan: The Darkest Nightmare: De twintigste Conan film! Ogenschijnlijk is het een actievolle spionnenfilm waarin verschillende organisaties vechten over een vrouw met geheugenverlies die in het bezit is van een NOC-lijst, maar eigenlijk is het een Gundam film waarin Amuro (stemacteur Toru Furuya) en Char (stemacteur Shuichi Ikeda) vechten over een vrouw en waar iedereen op het laatst moet samenwerken om een colony drop te stoppen.

De oude films waren echt ouderwetse whodunnits, vanaf de zevende~achtste film ongeveer werden het toch meer grote actiespektakels met een eenvoudige whodunnit plot en sinds de zeventiende film zijn het weer meer actievolle spionnenfilms geworden, en deze film voelt dus heel erg anders aan dan vroege Conan films, maar ik heb toch hiervan genoten. Omdat eigenlijk alle grote organisaties in de serie meedoen in deze film (Zwarte Organisatie, politie, CIA, FBI, geheime dienst), moet je wel best bekend zijn met het verhaallijn van Conan om hiervan te kunnen genieten (ze verwijzen bv. veel naar Rum, wat de huidige verhaallijn in de manga is), maar je krijgt dan wel echt een vermakelijke actiefilm voorgeschoteld.

K-On! [9]
K-On! Season 2 [8]
K-On! The Movie [7.5]

Tweede keer dat ik de hele serie + film heb gezien en ratings zijn ook gebaseerd op de eerste keer.
Vandaar ook even kort mijn bevindingen, plus wie kent de serie nog niet...
Het een slice of life serie die de ‘light music’ club van een school volgt.
Een club met 4 (later 5) leden die meer rondhangen en thee drinken dan muziek maken.

Grootste pluspunten van de serie zijn de muziek, de looks (KyoAni), de simpele maar effectieve humor en de personages die goed vorm krijgen.
Al met al een redelijk voorspelbare serie, wat niet erg is in een slice of life comedy.
Seizoen 1 was voor mij geweldig aangezien het met maar 13 afleveringen een redelijk lange periode verteld waardoor het tempo er goed in zit.
Seizoen 2 met twee keer zoveel afleveringen en waar ook geen introductie meer nodig is voelt vooral als een hoop random avonturen, wat leuk is maar niet allemaal even top.
De film is op 'papier' fantastisch (de previews en trailers), in werkelijkheid gewoon goed en als standalone niet echt een aanrader.

Het voordeel van dit soort series is, is dat de serie je lang bij blijft door oa de gifs, memes en muziek (waar er veel van beschikbaar is los van de OP en ED).

K-On! is een serie die ik toch nog een keertje wil kijken, omdat ik een jaar in de buurt heb gewoond waar het zich afspeelt (Shugakuin in Kyoto). De screenshots die ik van de serie zag geven een heerlijk vertrouwd gevoel, met de spoorwegovergang en de Mac en zo ^_~' Veel van de winkels in het overkapte winkelstraatje in Shugakuin hadden ook allerlei K-On dingen hangen, herinner ik me, want heilige grond trekt otaku (die geld uitgeven) aan! :D

Owarimonogatari

Om mezelf maar eens te quoten:
“Een deel uit de monogatari reeks waar het eerste deel Bakemonogatari nog altijd 1 van mijn favoriete anime ervaringen is. Ook andere series uit de reeks haalde plaats 7 in mijn top10 van 2013 en mist wat van de magie van het eerste deel.”

Dit zei ik bij een bespreking van Monogatari Series: Second Season en is ook zeer van toepassing op Owarimonogatari.
De hele –monogatari series draait om de ‘avonturen’ van de hoofdrolspeler die een soort van vampier is en tegen slechte energie in de vorm van kwade geesten vecht. Maar dan eigenlijk helemaal niet. Echt een duidelijk verhaal heeft de reeks niet wat mede komt door de vertelstijl van de serie wat epileptisch te noemen is.
Felle kleuren, flitsen, teksts die voorbij schiet waar je eigenlijk de aflevering voor op pauze moet zetten om het te kunnen lezen, dat soort dingen.
Dat gepaard met veel dialoog wat soms alle kanten op gaat en je raakt snel de draad kwijt. Ook de nodige seksuele ‘uitspattingen’ maakt de serie niet braaf en overall niet voor de jongere-beginnende anime kijker (maargoed op 1 of andere manier is Elfen Lied ook vaak 1 van de eerdere animes waar mensen mee beginnen).

Daarom is dit ook geen serie voor iedereen, maar voornamelijk Bakemonogatari klikte goed met mij (eerste uit de serie die uitkwam, maar niet chronologisch de eerste) waardoor de interesse in de overige series voor mij groot is.
Zo ook bij Owarimonogatari.

Probleem met een snel flitsende serie waar veel in gesproken wordt en niet helemaal chronologisch in elkaar zit en redelijk wat personages bevat, is dat je snel niet meer weet wie waar wat wanneer heeft gedaan.
In Owarimonogatari komen dan ook de nodige referenties terug die voor mij lastig te plaatsen waren en eigenlijk het gevoel naar voren brachten dat ik de andere series nog eens moet gaan kijken.
Maar niet alles in de serie is super geweldig, zo zijn ze vaak uit meerdere arcs op gebouwd waar er altijd wel een paar tussen zitten die niet je smaak zijn.
Ook bij Owarimonogatari, waar de eerste helft voornamelijk draait om het hoe en wat van iemand uit de jeugd van de persoon. Dit boeide mij niet zoveel, mede omdat door de chronologische volgorde je weet dat zij geen grotere rol zal spelen.
Tweede helft betrof dan voor mij een interessanter verhaal waardoor we wat meer over het verleden van de metgezel (de echte vampier) van de hoofdpersoon te weten te komen.

Owarimonogatari is alleen voor mensen die bekent zijn met de hele serie, maar ook dan moet je niet super boeiende verhalen of verassingen verwachten.
Zitten zeker wel goede, grappige, toffe etc stukken tussen, maar je mist niet veel als je deze reeks niet kent.
En je eindigt met meer vragen van antwoorden (in een al verwarrende serie...)


8.09 (679) (weighted) your vote: 7.5

Detective Conan Episode "ONE": een tv-film om de twintigste verjaardag van anime-Conan te vieren. De special is een remake van de eerste twee afleveringen/eerste twee hoofdstukken. Naast dat het best grappig is om het eerste verhaal in de huidige animatiestijl te zien, was het doel van deze special ook om meer van de personages te laten zien. Heel veel belangrijke personages zijn natuurlijk pas veel later aan de serie toegevoegd, maar in deze special zijn ze allemaal toegevoegd zodat we zien waar ze allemaal mee bezig waren in de dagen voordat Shinichi de kleine Conan werd. Soms werkt dat heel goed: niets natuurlijkers om Ran's beste vriendin Sonoko te zien in deze special, of bijvoorbeeld Rena Mizunashi (uit volume 48!) op TV als nieuwslezeres. Ook zien we voor het eerst het karate tournooi dat Ran won, en meer van de date die Ran en Shinichi hadden in het pretpark (en worden ook connecties gemaakt naar bv. de vierde film, of die foto van Ran en Shinichi uit een van de vroegere endings).

Het 'probleem' van deze special is wel dat het echt om de personages gaat. Het plot draait niet meer om de moord op de achtbaan uit het eerste hoofdstuk, dat is meer een extraatje. En daardoor is er niet echt een plot. Het springt een beetje van de hak op de tak, totdat Shinichi Conan wordt, bij Ran komt wonen en dan is de special afgelopen. Er is dus geen opbouw of climax of zo. Het is eigenlijk dat kleine beetje dat elke Conan film in een halve minuut uitlegt, maar dan uitgerekt tot anderhalf uur, met meer personages die verder niets doen in deze special, maar wel belangrijk worden later in de serie.

MAAR. Het had wel een stuk met ZARD's Unmei no Roulette wo Mawashite. Het is alweer zo lang geleden dat ze is gestorven, maar haar muziek blijft toch wel altijd onderdeel van Conan ;_;

Osomatsu-san: Ouma de Kobanashi
De Matsuno-zesling (en alle andere mafketels uit de serie) gaan een dagje naar de paardenraces. Dat kan uiteraard nooit goed gaan....

Een OVA gemaakt in samenwerking met de JRA, de Japanse paardensportbond. Is er een betere setting denkbaar voor onze zes mislukkelingen, die al vaker tekenen van gokverslaving hebben getoond? Van een verhaal is geen sprake, zoals meerdere afleveringen van de serie is het echt een verzameling van korte, knotsgekke sketches. De een uiteraard wat geslaagder dan de ander, sommigen zelfs een tikje verontrustend, maar over het geheel bekeken een waardige aanvulling op de eerdere reeks.
8/10