Re:Zero
Deze serie kwam ook voor mij als verrassing. Ja, de serie wist zich op actiegebied al snel te onderscheiden met zijn gruwelijke moorden, maar de hoofdpersoon kwam door zijn egoïsme niet goed op me over. Gelukkig zag de schrijver dat ook en wordt hij genadeloos afgerekend. Meerdere malen, want door zijn koppigheid leert hij langzaam. Maar die groei, in combinatie met zijn uitzonderlijke doorzettingsvermogen, maakte toch dat ik om hem begon te geven. Het helpt ook dat het verhaal gaandeweg goed in elkaar steekt en gebruik maakt van ieders sterke en zwakke punten. De serie heeft ook een erg memorabele vijand met een uitstekend geslaagd teamwork van de stemacteur en de animators, die een uiterst wreed en toch ook hilarisch personage neerzetten. De afleveringen tussen de grote gebeurtenissen in waren behoorlijk langzaam en focusten zich op niet interessante stripboekfiguren. De tweede helft is met name goed in uitrekken en had iets korter gemogen. Hoewel het einde genoeg ruimte overlaat voor een vervolg en het meest interessante verhaal nog open blijft, heeft de hoofdpersoon een mooi afgesloten verhaal gekregen.

Score: 8

New Game!
Ik ben deze serie gaan kijken nadat Planetarian al na vijf weken stopte. Moé en slice-of-life zijn niet mijn favoriete kenmerken van een serie, maar deze sprong er toch uit door de werksetting en de informatie over de gameproductie. Helaas werd dat al snel minder en ging het voornamelijk over de uiterst schattige meisjes die eruit zien en zich gedragen alsof ze brugklassers zijn. De laatste afleveringen waren daardoor niet meer dan vermakelijk en zal ik snel weer vergeten.

Score: 6

Goh, drie keer raden welke twee series ik zojuist heb afgerond

En heel gemakszuchtig kan ik me ook een heel eind bij beide voorgaande reacties aansluiten. Re:Zero begon ietwat irritant, en zonder de dubbele eerste aflevering zou ik hem wellicht al direct gedropt hebben. Maar stukje bij beetje is dit inderdaad uitgegroeid tot een van de sterkste series van het jaar, met de piek net voorbij de helft, waarbij elk beetje zorgeloosheid hardhandig uit Subaru werd gesloopt. Er zijn nog wel de nodige open eindjes overgebleven en de nodige personages zijn onderweg "vergeten", waardoor ik nog even vreesde dat de serie naar open einde en een tweede seizoen toewerkte, maar uiteindelijk was dit toch een zeer bevredigend slot.
8.5/10

New Game was typisch een serie die ik elke week weer met plezier keek, en samen met Re:Zero en Shokugeki no Soma nota bene de enige serie waarbij ik continu "bij" ben gebleven. Maar tegelijk is het geen serie die nu echt een gat laat vallen, daarvoor is het toch te luchtig vermaak. Maar mocht er een vervolg komen: minder Nene-chi, meer Umiko-san. Eén ding wat me nog wel steeds irriteert: hoewel de route van station naar kantoor in Streetview eenvoudig te volgen is heb ik het daadwerkelijke gebouw van Eagle Jump nog altijd niet kunnen lokaliseren
6.5/10

Ik vind het altijd leuk om te lezen hoe anderen een serie of film vinden die ik ook gezien heb. Vooral als ze dan een andere mening hebben dan ik haha. Ik was zelf na de film er veel positiever over. Dat komt omdat ik net zoals Anna een buitenbeentje ben en veel van haar begrijp. Het ´spookachtige´ gedeelte(ene keer was het huis onbewoond, dan weer bewoond, dan was Marnie weer weg, opeens was ze er weer) sprak me erg aan. Het verhaal vond ik erg mooi. Op het einde werd het wat vaag, ik begreep niet goed of Marnie nou een geest was, of gewoon een onzichtbaar vriendinnetje. Gelukkig werd dat nog wel opgehelderd

Handa-kun
Deze serie is een spin-off van Barakamon en laat het schoolleven van Seishu Handa zien, dat niet zo gewoontjes is. Deze comedy heeft eigenlijk maar één grap: Handa wordt bijna vereerd door zijn klasgenoten en iedereen is dol op hem, maar Handa zelf gelooft dat iedereen hem haat en door vele amusante misverstanden wordt zijn aanname keer op keer bevestigd. Wat elke comedy doet wanneer het door zijn grappen heen is, is een nieuw personage introduceren waarmee nieuwe grappen gemaakt kunnen worden. Aangezien deze serie heel snel door zijn ene grap heen is, doen nieuwe personages aan de lopende band hun intrede en keren ze zelden terug na hun introductie. Het werkt goed om de serie grappig te houden, maar hierdoor blijven de meeste personages zeer oppervlakkig. Ik kan niet zeggen dat ik dit een goede comedy vond en het kwam zeker niet in de buurt van Barakamon. Ik zal deze serie niet missen.

Score: 6

Handa-kun

Ik sluit me bij bovenstaande aan. Handa-kun deed me gelijk al aan Sakamoto denken, en kampt uiteindelijk ook met hetzelfde euvel: je kunt één grap maar zo lang leuk houden. En om eerlijk te zijn slaagt Handa-kun daar nog minder in. Waar Sakamoto altijd wel wat nieuws kon doen met diens absurde insteek, blijft Handa-kun steken in diens comfortzone, en was het per episode maar de vraag of het ook wel echt zou werken. En bekeken vanuit het geheel, was het te vaak een misser, genoeg om uiteindelijk mijn minst favoriete komedie dit seizoen te worden. Het helpt ook dat niet elk personage maar een karikatuur is, dus je voelt je ook totaal niet betrokken bij hun lot. Leuk geprobeerd dus, maar eigenlijk ben ik wel blij dat het voorbij is, want de koek was onderhand echt wel op.

6/10

This Art Club Has a Problem! (Kono Bijutsubu ni wa Mondai ga Aru!)

Deze typische slice-of-life komedie draait om een club voor de beeldende kunsten op een middelbare school. Centraal hierin staat Usami, een sarcastisch meisje die smoorverliefd is op een ander club-lid, Subaru. Het probleem is echter dat hij enkel geïnteresseerd is in zijn vaardigheden te gebruiken om zijn volgende waifu op papier te zetten, en compleet blind is voor haar. Tot amusement van haar andere excentrieke clubleden en vrienden.

Dit is grotendeels een typische schoolclub-serie, die ik maar even meepakte om een lunch-serie te hebben, en onderhand steeds meer aan me begon te groeien. De reden daarvoor is simpel: de personages. Ze zijn namelijk echt een sympathieke groep mafketels, en het is niet moeilijk om Usami toe te juichen als ze weer wat voortgang weet te boeken met Subaru (al is het maar iets simpels als zijn telefoonnummer krijgen) - de hoofdrelatie in het midden is ook gewoon leuk om te volgen. De personages maken ook een verrassende hoop groei door voor dit genre; nieuwe personages hebben echt wat gewenning nodig voordat ze zich in de groep kunnen nestelen en het is leuk om te zien hoe nonchalant ze naar elkaar worden naarmate de tijd voorbij gaat. Nu is de serie niet perfect: het begin is langzaam en de komedie weet niet altijd succesvol te zijn, waardoor dit geen topper in het genre is. Toch, het heeft een bepaalde onmiskenbare charme, en ik zal de serie wel missen in mijn wekelijkse schema. Het ga je goed, Art Club.

7.5/10

Fate/kaleid Liner Prisma Illya 3rei!!

Na het slappe derde seizoen was ik al bang voor de kwaliteit van het nieuwste seizoen van deze magical-girl spinoff van het Fate universum, maar 3rei!! wist me al snel gerust te stellen. Ditmaal ligt de focus namelijk volkomen op een meer serieus verhaal, met praktisch geen fluff tussendoor. Phew, gelukkig, daar had ik onderhand echt wel genoeg van.

Ze komen namelijk terecht in een alternatieve dimensie, waar Fuyuki City bedekt ligt onder een dikke laag sneeuw, er een gigantische krater is in het midden van de stad en waar een groep magïers genaamd de Ainsworths de scepter erover zwaaien. Door problemen met de portaal waardoor ze hier kwamen wordt ook iedereen over het land verspreid, en moet Illya het dus maar alleen zien te redden in deze vijandige wereld tot ze de rest kan vinden - en zo Miyu te redden uit de klauwen van de Ainsworths. En het verhaal dat volgt voelt veel meer aan als een Fate-verhaal dan vorige delen - hun vijanden zijn een stuk gevaarlijker (en tegelijkertijd menselijker), de situatie een stuk complexer en het is altijd maar de vraag wie aan wiens kant zal eindigen. Tegelijkertijd vergeet het niet diens originele identiteit, en weet het juist een goede combinatie tussen de twee sferen en settings te vormen, waardoor dit seizoen makkelijk het beste verhaal uit de Prisma Illya franchise tot nu toe heeft (en hell, het was beter dan Unlimited Blade Works). Jammer alleen dat het eind zo abrupt en anticlimactisch is (sequel bait, lijkt me), maar voor de rest was dit echt een van de series waar ik gretig naar vooruit keek elke week.

8+/10

Goed om te lezen, want na Zwei had ik niet echt motivatie om verder te kijken, maar kan het misschien nu weer een kans geven.


Metropolis
Film (110m) over een grote stad (Metropolis, duh?) waar steeds meer robots het werk van mensen overneemt tot onvrede van het werkvolk.
In die setting gaat een detective duo (uit een ander land) opzoek naar een of andere wetenschapper.
De sfeer deed me vooral denken aan een mix van Fifth Element, Coruscant(Star Wars jeweetwel), Bioshock (combinatie van Rupture en Columbia) en een beetje Ghost in in the Shell.
Dat was voor mij een pluspunt en zorgde ook dat ik niet vertelde onderdelen redelijk zelf kon invullen.
Want dat is het grote probleem van deze film: het legt vrijwel niks echt goed uit.

De motivatie van de verschillende personages zijn vaag en de hoofdpersonages spelen meer een bijrol dan dat ze echt iets toevoegen.
Er zitten wel goede plot ideeën in; energie straal naar de zon schieten om zonnevlam te activeren die alleen robots uitschakelt, het recreëren van een overleden dochter in de vorm van een cyborg, de beschermende bodygaurd die een andere kijk heeft wat goed is etc.
Maar geen van die onderdelen worden goed uitgewerkt, worden nooit echt uitgelegd of compleet vergeten.
Voor het verhaal en de personages hoef je het dus niet echt te kijken.

Wat wel een groot pluspunt is, is de muziek in de film. Voegt echt wat toe en maakt de climax van de film alleen al het kijken waard (zou ook los een goede AMV kunnen zijn).
Ook de tekenstijl is apart (denk aan Astro Boy), wat voor sommige kan afschrikken en voor andere een pluspunt is. Vond het zelf voornamelijk positief, omdat de kwaliteit (lees budget) ook goed te merken is al komen soms de proporties van de personages niet goed over.

Een film die van alles probeert te zijn, maar vergeet op zijn personages te focussen

Rating 5.41 (2481) (weighted) your vote: 7.00

De manga van Metropolis is ook best chaotisch (op een andere manier), maar ik vond de film best vermakelijk. Fantastische muziek vooral (There'll Never Be Good-Bye!)

New game! precies het soort anime waar ik echt van kan genieten, dus vond hem echt heel leuk, alleen heb het gevoel dat z e op het einde waren van ja we gaan waarschijnlijk toch geen tweede seizoen maken dus we breien er maar een eind aan.

Oh, New Game! wil ik nog gaan kijken, omdat er in januari en game van uitkomt ^_~

Een game van New Game!? Speel je dan een spel, waarin je iemand speelt die een spel maakt .

Nu de grote vraag: kan je dan ook in dat spel stiekem gluren of ook de minder zichtbare elementen van de personages netjes zijn afgewerkt?

Het spel wordt gemaakt door 5pb (Steins;Gate etc.), dus ik verwacht een novel game, met een game-centrisch verhaal? ^_~


Dit was perfect gedaan met Segagaga. Het was al besloten dat SEGA geen hardware meer ging maken toen deze spel uitkwam op de DreamCast, maar het gaat erover dat je als ontwikkelaar van SEGA de console oorlog moet winnen met de DreamCast door goede games te maken en je ontwikkelingsteams dood te laten werken.


Segagaga had dat ook! De meeste personages hadden maar 1 zijde (geen sprites voor diverse richtingen) en sommigen waren letterlijk alleen een hoofd...

Servamp

Interessante anime met lovable personages, al voelde het af en toe alsof ik on crack was toen ik het keek. Niet vergelijkbaar met reeds bestaande vampieren-anime series, en zeker wel de moeite waard om te kijken. Het is alleen jammer dat het overduidelijk is dat ze de manga in een korte 12-episode reeks hebben gepropt, letterlijk, waardoor je alle side characters, die allemaal net zo interessant zijn als de mains, niet goed genoeg leert kennen.

Voor mij 7/10 !

Ace Attorney

Fans vragen al jaren om een anime van topadvocaat Phoenix Wright, en het is niet vreemd om te zien waarom. Immers, de doldwaze zaken, over-de-top reacties en de vele humor lijken een perfect recept voor een toffe anime. En na al die jaren is er dus die serie...en zoals ze in het Engels zeggen: "be careful what you wish for."

Want het is vanaf het begin al duidelijk dat deze serie stijf staat van de euvels. Zo heeft het de belabberdste animatie die ik in lange tijd heb gezien, en dat blijft ook de hele serie zo. De humor mist goede timing, de zaken worden soms nogal gerushed en de anime in het algemeen weet maar niet de magie te pakken die de games ook hebben. Dit is duidelijk een low-budget project, waar men maar moest werken met wat men had, in plaats dat ze hierbij het onderste van de kan konden halen - en anders dan bij betere studio's, hebben ze ook geen creativiteit gebruikt bij het omgaan met dat lage budget (zoals, zeg, Shaft vroeger deed). Het enige wat dichtbij komt is wat anime-origineel materiaal, dat weliswaar leuk is, maar ook niet echt veel meerwaarde bood. Gelukkig wordt de uitwerking van de zaken wel beter in de tweede helft, waardoor de kwaliteit van de serie omhoog gaat, maar dat is enkel genoeg om de serie van 'slecht' naar 'matig' te brengen. Het had de laagste prioriteit in mijn kijklijstje elk seizoen om een reden.

Oftewel, houdt het gewoon bij de games. Deze slappe adaptatie is het niet echt waard om te kijken.

5.5/10

Sweetness and Lightning

Deze slice-of-life serie, over een weduwnaar die samen met een eenzame scholiere wil gaan leren koken voor zijn dochter, wist er al gelijk uit te springen toen dit seizoen begon. Het had al vanaf het begin een onmiskenbare charme, en dat is de hele serie ook zo gebleven. De simpele opzet is op veel manieren namelijk ook de sterkste kracht achter de serie; door de cast klein te houden is er genoeg tijd om de focussen op de hoofdpersonages, en ze zien groeien door de serie heen (zowel als personage als in hun interacties met elkaar) is leuk om te zien. De serie weet het koken ook af te wisselen met genoeg perikelen rondom het opvoeden van kinderen (zowel uit het perspectief van de ouder als het kind) waardoor dit een geslaagde combinatie van verschillende onderwerpen is.

Wel heeft de serie wat last van het vastzitten in een bepaalde routine. Elke aflevering staat namelijk los van elkaar, en elke eindigt met een kookpartij du jour waarmee wat probleem de hoofdrolspelers ook dwarszit wordt opgelost. En hoewel dat vermakelijk blijft, krijg je langzamerhand toch wel het gevoel dat ietwat langere verhaallijnen de serie goed had gedaan. Niet dat ik wil dat de serie verandert in een soap-opera, maar het neemt het slice-of-life gedeelte moniker soms wel erg letterlijk. Hierdoor is de serie uiteindelijk alsnog een van de betere in diens genre in dit jaar tot nu toe, maar het kan niet tippen aan iets als Flying Witch, die meer variatie wist te brengen en daardoor meer impact wist achter te laten. Want hoe leuk deze serie ook was, lijkt het me sterk dat ik individuele aflevering lang zal herinneren.

7.5/10

Shokugeki no Souma S2

Kookserie numero twee, hah. Alleen dan wel flink anders, aangezien deze bol staat van wedstrijden tussen koks, over-de-top reacties en watertandende gerechten die haast sensueel in beeld gebracht worden. In dat opzicht is het een direct gevolg op het eerste seizoen, en het gaat ook direct verder waar het gebleven is. Oftewel, het grote tournament dat abrupt werd afgekapt vorig jaar wordt hier nu afgemaakt, en de serie is nog net zo vermakelijk als altijd.

Het is wel duidelijk dat men minder tijd had voor dit seizoen (deze is 13 afleveringen, de vorige 26) want de pacing ligt een stuk hoger, en dat werkt niet altijd in diens voordeel. De opbouw voor sommige belangrijke wedstrijden is daardoor amper aanwezig, en vaak voelt het meer alsof ze de minder belangrijke wedstrijden er maar een beetje doorheen jassen om er vanaf te zijn. Dat is jammer, want de personages verdienen meer. Gelukkig is de extra arc die nog volgt na het tournament wel compleet de moeite waard, want het levert Souma broodnodige karakterontwikkeling op (al vallen opnieuw andere personages buiten de boot).

Enfin, al met al was dit seizoen niet zo sterk als het vorige, maar goed vermaak bleef het wel altijd. Weer een serie die ik zal missen in mijn wekelijkse schema, in ieder geval.

7.5/10

Saint Seiya - Soul of Gold: Een spin-off van Saint Seiya waarvan het overduidelijk is dat het alleen maar werd gemaakt zodat ze nieuwe designs voor de Gold Cloths konden maken (en verkopen in de vorm van figures). En misschien omdat Frozen destijds razend populair was. Deze serie speelt zich in een bizar specifieke tijdsperiode af, tijdens de climax van de finale van de originele serie. De 12 Gold Saints die zijn gestorven in Hades, zijn om een of andere reden weer tot leven gebracht in Asgard waar Andreas, dienaar van Odin, de boom Yggdrassil heeft geplant om energie te tappen van de wereld. De 12 Gold Saints hebben geen idee waarom ze weer tot leven zijn gebracht, maar vermoeden dat er iets mis is met Yggdrasil en proberen de boom te vernietigen, maar ze worden natuurlijk gedwarsboomd door Andreas en de 7 God Warriors. En dan volgen natuurlijk heel veel gevechten en het roepen van aanvalsnamen en zeggen dat aanvallen slechts eenmaal werken op een Saint. Oh, en de Gold Saints krijgen nieuwe vormen, want nieuwe figures = geld!

Uuugh. Het basisidee is natuurlijk gewoon stom, populaire dode personages uit de serie weer tot leven wekken en hen een eigen serie geven. En wat nog bizarder is dat het verhaal draait om Asgard: een filler saga uit de originele anime. Nu moet ik toegeven dat ik de reden die uiteindelijk werd gegeven voor de terugkeer van de Gold Saints wel tof vond, net als de identiteit van de eindbaas, maar.... eigenlijk verschilde Soul of Gold helemaal niet zo veel van de Asgard saga. Als je de een hebt gezien, hoef je eigenlijk de ander al niet meer te zien, want er zijn zoveel gelijkenissen.