Waarschijnlijk is dit de beste plek voor dit: ik heb vandaag naar het hoorspel Mewtwo no Tanjo (De Geboorte van Mewtwo) geluisterd. Het is een vijfdelig hoorspel (bij elkaar iets langer dan een uur) dat hoort bij de anime serie en speelt zich af vóór de eerste Pokémon film (Mewtwo Strikes Back). En het was ook nog eens best goed! In het uurtje krijg je te horen hoe Mewtwo is ontstaan, hoe zijn eerste interactie met andere mensen en Pokémon is gegaan en aan het einde begrijp je ook veel beter waarom Mewtwo zich tegen de 'gewone' mensen/Pokémon afzet (en dat leidt dus tot de eerste film). Het was qua verhaal echt een stuk beter dan je eigenlijk zou verwachten voor wat eigenlijk een promo was voor de film. Ook krijg je in het hoorspel iets te horen over het verleden van Team Rocket (met o.a. een rol voor Miyamoto, de moeder van Jessie/Musashi!).

Het hoorspel is later ook geanimeerd voor de (Japanese) heruitgave van de eerste Pokémon film, maar dat stuk hadden ze weggeknipt voor de internationale versie (die is gebaseerd op de heruitgave). Het stuk hebben ze wel buiten Japan als extra toegevoegd aan de DVD van de TV special Mewtwo Returns. Ik heb de DVD, maar ik kon me helemaal niet herinneren dat ik 't had gezien, dus daarnet nog even gekeken. Het was maar 10 minuten, en de Engelse vertaling is een beetje anders dan het Japanse script, dus ik vond het eigenlijk een stuk minder leuk dan het hoorspel (en sowieso hebben ze de stukken met Miyamoto geskipt).

Maar het hoorspel was leuk, zeker ook omdat ik toch wel goede herinneringen heb aan de eerste Pokémon film (ik heb het nog in de bios gezien!) en het verhaal van Mewtwo in de serie (wat was het toch spannend toen we voor het eerst een glimp kregen van Mewtwo in de TV serie, en de opbouw naar de film toe!).

Heb je toevallig een studie architectuur gedaan ofzo ?

In ieder geval, nog maar twee series te gaan - Ajin eindigt pas over twee weken, maar de ander is nu over en uit.

Dagashi Kashi

De tiener Kokonatsu (Coconuts voor vrienden) is een mangaka-in-wording, maar zijn vader heeft liever dat hij zijn snoepwinkel overneemt. Als Hotaru, de dochter van een snoepmagnaat, vervolgens de winkel binnenstapt en wil dat zijn vader voor haar komt werken, wordt die wens alleen maar sterker. Maar Coconuts weigert, dus gaat de maffe Hotaru maar in zijn dorp leven en, zoals de Engelsen zeggen, hijinks ensue.

Dit is in de basis een slice-of-life komedie over Coconuts die rond Hotaru en zijn vrienden Saya en Tou rondhangt, waarbij elke afleveringen uit meerdere losse stukjes opgebouwd is. Die stukjes gaan doorgaans over Hotaru's snoepobsessie, al passeren oud speelgoed en jeugdherinneringen ook vaak de revue. En hoewel de verschillende onderdelen (en afleveringen) vaak van kwaliteit wisselen, blijft de serie in het algemeen wel vermakelijk en weten ze een goede, zomerse sfeer op te bouwen. De relaties tussen de verschillende personages voelen ook natuurlijk aan en af en toe weet de serie leuke grappen op te zetten. Een doorlopend verhaal en karakterontwikkeling zijn wel praktisch afwezig, maar dat voelt niet als een groot gemis gezien het genre.

Dagashi Kashi is uiteindelijk geen top-komedie (het gebrek aan consistentie speelt het vaak parten), maar het dient wel als luchtig tussendoortje. Gewoon een serie die je onderuitgezakt elke week weer even kijkt - wat dat betreft diende het diens doel.

7/10

Nee, maar ik ben oud genoeg om me het een en ander te herinneren, en o.a. mijn wc- en badkamerdeur zijn een tijdportaal naar de jaren 80 :)

En, oké, ik vind het gewoon leuk om op dat soort details te letten. Ik heb veel respect voor studio's die genoeg research doen om alle aspecten in het juiste tijdperk te zetten.

Ben een beetje mn reviews aan het verzamelen en vooral van series waar ik veel tijd in heb gestoken wil ik nogal eens uitgebreid behandelen.
Bij deze serie dus ook, voornamelijk omdat het een rewatch van de serie is voor mij.
Zette me ook aan het denken dat voor mij iets rewatch waarde heeft, ik het minstens een 8 heb gegeven, maar das een ander verhaal.
Zal het spoilervrij houden aangezien dat 1 van de sterke punten van de serie is.

Code Geass: Lelouch of the Rebellion
Rating 8.60 (13113) (weighted) your vote: 9.00
Code Geass: Lelouch of the Rebellion R2
8.96 (11019) (weighted) your vote: 8.50


Wie Code Geass niet kent: het is een mix van Death Note (moet je die wel kennen natuurlijk) en mechs met dan dus al snel meer op het spel in een groter battlefield (het lot van de wereld enzo).

Verhaal
Verhaal in het kort: Amerika regeert over groot deel van de wereld (noemt zichzelf Britania) mede door de ontwikkeling van ‘Knight Frames’ (mechs).
Geleid door de emperor die met harde hand steeds meer gebied verovert en zo ook is Japan over genomen en hernoemt naar Area 11 met de nodige beperkingen voor de inwoners etc.
Het verhaal volgt de jonge student Lelouch, die na een aanslag op zijn moeder en andere omstandigheden als dood wordt beschouwd.
Hij zint op wraak op het keizerrijk al is hij zelf de 11e troonvolger.
Dat hij een prins is houdt hij geheim en samen met zn zusje die door de aanslag blind en kreupel is geworden start hij een nieuw leven met als uiteindelijke doel een wereld waar zijn zusje ongestoord kan leven.
Door omstandigheden krijgt Lelouch een speciale gave genaamd Geass waarmee hij iedereen een absoluut bevel kan geven dat ze moeten volgen.
Dit geeft hem de power die hij nodig had om de wereld te veranderen…

Het verloop van het verhaal is soms lastig te volgen omdat sommige delen uit het niets lijken te komen en er bepaalde tijdskips van enkele maanden inzitten en de vele personages die geïntroduceerd worden.
Maar als individuele afleveringen zijn ze allemaal goed te volgen, al kan jeje soms dus afvragen hoe en waarom ze nou precies waar zijn.

De Basis
De vergelijking met Death Note is dat het hier ook om een anti-hero verhaal gaat die ten koste van alles zijn identiteit niet bekend wil maken.
De tegenstander vele stappen voor zijn en dat soort dingen.
Daar ligt de kracht van de serie ook, hoe lost hij bepaalde problemen op en hoe geloofwaardig zijn de uitkomsten. Plus mech combat onzin
In algemene zin dus goed, wat ook aan mijn hoge rating op te maken is, en er zitten ook minstens 2 plottwists die je van te voren niet ziet aankomen.
Natuurlijk komen de plottwists de eerste keer sterker over dan bij een rewatch, ik raad dan ook aan om de serie spoiler vrij in te gaan.

Niet verwacht
Het is ook opvallend geen ‘kindvriendelijke’ serie.
Ja, het is oorlog en soldaten zullen dan dus sterven en slechteriken doen stoute dingen enzo.
Maar onschuldige burgers, kinderen ed worden niet gespaard.
Ook het Nina personage had ik niet snel verwacht in dit soort series.
De fanservice gaat ook soms over het randje, maar is niet nadrukkelijk aanwezig dat het storend is.
Verder is het wel een luchtige serie dus niet deprimerend ofzo maar die paar dingen had ik er niet in verwacht.

Valkuilen
Je moet wel tegen de stijl van de serie kunnen, waar de personage lang en dun zijn en niet alle ‘proporties’ logisch zijn.
Je zou bepaalde situaties kunnen bekritiseren,
het hele school gebeuren, al zorg dat wel voor de nodige komische noot,
random tieners die werelds beste piloten/soldaten/wetenschappers zijn (blijft een anime)
en ook de hoeveelheid ‘unieke’ mechs/wapens liep op het eind een beetje uit de hand.

Er zijn dan wel 2 seizoenen maar eigenlijk is het gewoon 1 geheel van 50 afleveringen.
Eerste seizoen is namelijk een gigantische cliffhanger.
Dit heeft wel tot gevolg dat veel dingen uit het eerste seizoen herhaalt/opnieuw uitgelegd worden in het begin van het 2e seizoen.
Zeker als je net goed in de serie zit is dit een beetje een terugval van tempo en als het ware een reset van de serie.
Wat voor mij de tweede helft van de serie toch net iets minder sterk maakt.


De kracht
De OP en ED’s zijn redelijk. Niet allemaal mijn smaak maar zitten zeker wel wat goede nummers tussen.
Maar de echte kracht op geluid gebied zijn de muziekstukken die langs komen.
Voegen extra drama, comedy of power aan bepaalde scenes. De OST is het zeker waard.
De mechs zien en ‘voelen’ fantastisch dus mech-fans zitten goed.
Ondanks dat er heel veel personages geïntroduceerd worden, zelfs tegen het eind van de serie nog, en er geen tijd is om ieders verhaal uitgebreid te behandelen voelen ze allemaal uniek aan.
Vaak kan je je wel vinden in de gedachten of acties van een bepaald iemand, ook hoeft dat niet steeds dezelfde persoon/kant zijn.
Door het verloop van het verhaal en de vele lastige situaties heb je in ieder gevecht wel een bepaalde voorkeur van de uitkomst als je er al 1 kan bedenken.
De uitkomsten van de vaak uitzichtloze situaties houden de serie interessant en zorgt dat je meer wilt zien.
De oplossingen van die situaties zijn ook nooit zo ongeloofwaardig dat het een onzin serie wordt.
Sommige grote vraagstukken worden misschien iets te snel afgehandeld, maar overall gezien is het einde wel goed gedaan.
Had wel graag een iets langere ‘hoe is het met iedereen’ gezien (is nu maar iets van 2min) zeker gezien de hoeveel personages, plaatsen en gebeurtenissen die voorbij zijn gekomen.


Conclusie
Al met al een ‘intelligente’ serie met mechs, bovennatuurlijke powers en onmogelijke situaties om uit te komen.
Wat leidt tot vele resets of andere paden voor het verhaal met een paar sterke verrassingen die je niet aan ziet komen.
De vele personages maken het niet makkelijk om alles precies bij te houden en maakt het ook onmogelijk om iedereen goed uit te werken waardoor het voor mij wel iets mist en het moet doen met 9/10 (als geheel).

Ik kijk hem om de zoveel jaar weer: Laputa. Het is nog altijd altijd m'n favoriete film. Nu komt dat grotendeels door nostalgie (dit is sowieso de eerste film waar ik herinneringen aan heb), maar ik verbaas me elke kijkbeurt toch weer hoe prachtig de film in elkaar steekt. Qua animatie zitten er best veel secties die nu nog steeds er erg goed uit zien en hoewel ik over het algemeen best slecht ben in het kijken van dingen die langer zijn anderhalf uur, merk ik echt nooit dat Laputa twee uur duurt.

Ik heb overigens vandaag naar de originele Engelse dub geluisterd. Ik ben opgegroeid met de oude Engelse dub (die al snel na de Japanse release van de film was gemaakt), dus soms krijg ik weer zin om deze versie te luisteren. Tegenwoordig vind je alleen de Engelse Disney dub op home-releases overigens: de originele Engelse dub vind je kennelijk alleen op de Japanse laserdisc en de originele DVD uitgave (die laatste heb ik dus, destijds gekocht ter vervanging van de VHS).

Macross Frontier

2e keer dat ik de serie gezien heb, de films die ongeveer het zelfde vertellen niet meegerekend.
Is ook de eerste Macross serie die ik gezien heb en de reden is gelijk het sterke punt van de serie: de muziek.
Ik hoorde de muziek jaren geleden via een internet radio en dat sprak me zo aan dat ik de serie ben gaan kijken.

Het verhaal volgt een ruimte vloot die zoekt naar een nieuwe planeet om op te leven.
Tijdens die zoektocht komen ze in aanmerking met een buitenaarts ras dat niet al te vriendelijk is.

De geschiedenis van Macross wordt voornamelijk tijdens het begin van iedere aflevering even kort besproken waardoor het niet nodig is om eerdere series te hebben gezien.
Wel kan ik Macross Zero aanraden omdat die OVA reeks het meest wordt aangekaart.

Los van de muziek zijn de personages ook iets wat me aansprak.
OK veel kan je bestempelen als stereotype maar hadden vaak wel 1 of meer extra eigenschap.
Voornamelijk Ranka, haar stem, zang en bewegingen maakte het altijd leuk om naar te kijken en de mindere animatie kwaliteit in voornamelijk de eerste helft was daardoor ook niet storend voor mij.


Niet dat er iets mis is met de animatie kwaliteit, zeker niet wanneer het aankomt op de ruimtegevechten.
Het is een prachtige serie maar tijdens de rustigere scenes zakt het iets in. Ook de verhoudingen met de Zentradi (soort reuzenras die samenleeft op de ruimtevloot) is niet altijd consequent.
Nu speelt dat geen grote rol in het verhaal dus is dat niet geheel belangrijk.

Maar daar is ook gelijk het zwakte punt van de serie: het verhaal.
Het probeert een ruimte oorlog te combineren met een politiek spel op de achtergrond terwijl de focus ligt bij de personages in een driehoeksverhouding.
Er ontbreekt vaak uitleg voor de motieven en doelen van wat uiteindelijk een groot plan moet zijn.
Dit wordt op het einde van de serie ook nog niet helemaal duidelijk wat ook een beetje geforceerd overkwam.
Ze zijn eigenlijk vergeten de dubbele agenda’s van iedereen goed uit te leggen.

Dit is niet storend en de goede muziek die op de juiste tijden wordt ingezet maakt dat je deze serie niet snel zal vergeten.


Samengevat: een goede space opera met veel mech actie, vleugje romantiek en een ietwat geforceerd verhaal.
Raadt aan om eerst Macross Zero te zien voor enige referenties (is ook maar 5 afleveringen, los van dat dat ook een goede serie is).
De muziek van deze serie is de grote kracht dus als je die eerst even luistert weet je gelijk of het een serie voor jou is.
Check dan voornamelijk titels als: Lion, Aimo, What ‘bout my star, Triangular, Diamond Crevasse.

Beoordeling
Gaf het destijds 9/10 waar ik me nu ook nog in kan vinden door de ietwat vage verhaallijn en clichématige personages.
De films van deze serie volgen het verhaal redelijk maar geven er een eigen draai aan waardoor ze toch een unieke ervaring opleveren.
Vooral de eerste film is geweldig (omdat die niet met een sluitend einde heeft te maken).

Osomatsu-san
Nog een overblijfsel van het winterseizoen, ondanks dat ik nog steeds moeite heb om dit seizoen bij te blijven en nog diverse series on hold heb staan kon ik het toch niet laten deze er in kleine doses er tussendoor te doen. In kleine doses, want deze serie is zo knotsgek dat je je na zowat elke aflevering afvraagt waar je nu in vredesnaam naar hebt zitten kijken...

Zoals bekend zal zijn draait de serie om de bijna-identieke Matsuno-zesling. Bijna identiek, want naast kleine uiterlijke verschillen hebben ze vooral ook zeer uiteenlopende karakters. Veel van de humor is daar dan ook op gebaseerd. Een doorlopend verhaal? Dat is er hoegenaamd niet, hooguit incidentele momentjes die hinten op enige vorm van continuïteit. Maar vooral niet teveel, want zelfs binnen een enkel afzonderlijk verhaaltje kan iemand vrij overtuigend doodgaan en even later weer springlevend zijn. En zo af en toe zijn er ook uitstapjes naar alternatieve universa, waarbij het iets te vaak terugkerende Girlymatsu er vooral uitsprong. Maar ook een Mad Max-parodie en een Mario Kart-achtige race ontbreken niet. En de volgende aflevering bestaat dan gewoon weer uit volslagen random sketches, de een nog absurder dan de ander. Zoals bij elke komedie is lang niet elke grap raak, maar als je er maar genoeg maakt zijn er altijd ook wel een hoop geslaagd. En anders zijn ze meestal toch nog wel absurd genoeg om je af te vragen hoe ze het in vredesnaam hebben kunnen verzinnen. Bij vlagen laat Osomatsu-san zich ook van een gevoeliger kant zien, en dat werkt meestal wonderwel. Maar net als je dan denkt dat er een emotionele tweedelige finale komt, vergeet het maar....

Hoewel ik de oorspronkelijke series nooit gezien heb had ik me haast geen geslaagdere reboot kunnen voorstellen. De eerste aflevering draaide er nog om dat de volstrekt gedateerde serie zichzelf opnieuw moest uitvinden en trok dat direct tot in het belachelijke door, maar uiteindelijk lijkt die juiste stijl wat mij betreft zeker gevonden.
8/10

En ik had eerder al wel cijfers gegeven aan de andere series van het winterseizoen, maar nog geen toelichting. Toch nog maar even een snelle poging:

Kono Subarashii Sekai ni Shukufuku wo!
De grootste verrassing van het seizoen. Nu had ik het "trapped in another world"-genre tot nu toe toch altijd al wat had gemeden, het leek op voorhand een van de meest uitgemolken genres. En op voorhand wees niets erop dat KonoSuba boven de middelmaat zou uitstijgen. Maar door een mix van flink gekneusde personages en een gezonde dosis bij vlagen heerlijk melige humor deed de serie dat juist wél. Slechts één groot minpunt: waarom slechts 10 afleveringen?
8/10

Boku Dake ga Inai Machi
Lastig, dit leek lange tijd de onbetwiste topper van het seizoen te worden. Tot de grote onthulling kwam en de boel als een kaartenhuis ineen stortte. Ik moet zeggen dat het slot hierna dan nog enigszins meeviel, maar dit was meer een gevalletje redden wat er nog te redden valt. Alles tot aan die onthulling was te goed om de serie echt genadeloos neer te sabelen, maar er blijft toch een wat vervelende nasmaak achter.
7/10

Ojisan to Marshmallow
Veruit de leukste short van het winterseizoen. Het verhaal van een jonge vrouw die een oogje heeft op die ogenschijnlijk toch niet zo woest aantrekkelijke man, die op zijn beurt stekeblind is voor haar avances maar uitsluitend oog heeft voor marshmallows. Simpel maar vermakelijk. De op de serie volgende Special was echter wel een tikje crreepy...
7.5/10

Gate: Jieitai Kanochi nite, Kaku Tatakaeri (S2)
Een vervolg waar ik me best mee vermaakt heb maar waar ik desondanks toch ook wat bedenkingen bij heb. Het grote probleem is dat er ontzettend veel verhaal met de nodige heftige gebeurtenissen in een te korte serie gepropt moest worden. Het is maar goed dat de de JSDF zo oppermachtig is, anders hadden ze toch echt een paar afleveringen meer nodig gehad...
7/10

Sekkou Boys
Stenen beelden als boyband. Lekker absurd uitgangspunt. Helaas toch iets minder hilarisch als je op basis van dat uitgangspunt zou verwachten. Leuk, maar niet meer dan dat.
6/10

Kanojo to Kanojo no Neko: Everything Flows
Nieuwe adaptatie van een al wat oudere short, over de band tussen een jonge vrouw en haar kat. Voornamelijk gezien vanuit het perspectief van die kat. In plaats van 4 korte minuutjes nu vier keer 7 minuten, en nu ook met een meer conventionele stijl. En wederom het bewijs dat meer niet altijd beter is.
6.5/10

Mobile Suit Gundam: Iron Blooded Orphans
Gundam was ook typisch zo'n franchise waar ik zonder er ooit iets van gezien te hebben toch m'n ideeën over had. En dan bleek dit de perfecte serie om die vooroordelen om zeep te helpen. 's Werelds bekendse mecha-franchise bleek namelijk niet zozeer om vechtende robots te draaien (al stelden die ook allerminst teleur), maar vooral om de mensen daaromheen. In dit geval veelal kindsoldaten en slaven. Waardoor de moraliteit ook zeker niet zwart-wit was. Hoewel de serie er geen moment twijfel over laat bestaan wie onze helden zijn worden er wel degelijk vraagtekens geplaatst bij hun acties.
8.5/10

Hai to Gensou no Grimgar
Welhaast de tegenpool van het hierboven al genoemde KonoSuba: ook mensen die plotseling vastzitten in een vreemde wereld, nu echter een uiterst serieuze en realistische benadering zonder opheldering over die wereld. Een serie die er vooral om draait hoe de protagonisten zich moeizaam, stukje bij beetje aanpassen aan hun nieuwe leefsituatie. Traag maar oprecht. Het enige wat me nogal tegenstond was het einde: is er eens een serie waarin de hoofdpersonen niet een razendsnelle groei doormaken, eindigt het nu toch met een gevecht tegen de gevreesde vijand. In een serie waarin simpelweg overleven vaak al moeilijk genoeg leek vond ik dit toch minder passend.
7.5/10

Schwarzesmarken
Mecha versus aliens versus de stasi in de vroegere DDR. Net zo onzinnig als de ballonborsten van de vrouwelijke piloten, maar juist door de bloedserieuze benadering hiervan pakt dit zeer vermakelijk uit. Niet zozeer goed, wel leuk. De guilty pleasure van het seizoen.
7/10

Ooyasan wa Shishunki!
Zeer middelmatige short over een jonge die in een appartement komt te wonen waar de huisbaas een schattig maar ook tamelijk wereldvreemd schoolmeisje blijkt. Net grappig genoeg om het de 2 minuutjes per aflevering vol te houden.
5/10

Durarara!! X2 Ketsu
Het is een lange rit met ups, downs en vooral héél erg veel zijstraatjes geweest, maar uiteindelijk toch met een bevredigend slot.
8/10

Dagashi Kashi
Een aspect van de Japanse cultuur in licht verteerbare vorm. Pun intended. Soms knotsgekke en soms opvallend luchtige slice-of-life komedie met Japans snoepgoed en gerelateerde zaken als middelpunt. Op zichzelf zeker leuk, maar zoals eerder aangegeven zal mijn interesse in Japan ook vast een rol spelen in mijn oordeel. En andersom heeft deze serie ook zeker invloed gehad op de souvenirs die ik tijdens m'n laatste trip naar Japan heb gekocht...
7.5/10

Showa Genroku Rakugo Shinju
En een ander aspect van de Japanse cultuur, maar dan een stuk serieuzer van aard: een in de obscuriteit afgedaalde theatervorm. In veel opzichten het anime-equivalent van Hollywoods Oscar-bait: zwaar drama rond de langdurige maar lang niet altijd makkelijke relatie tussen twee rakugo-artiesten, inclusief de onvermijdelijke trieste afloop. Het meest interessant aan de serie is hoe de theatervorm herhaaldelijk wordt opgenomen in het verhaal: geen korte fragmentjes, maar veelal langdurige stukken als integraal onderdeel van het verhaal. Wel vond ik ik het wat vreemd dat de serie na de eerste aflevering direct enkele decennia terug in de tijd ging om pas helemaal aan het einde weer terug te keren, maar uiteindelijk pakt die keuze toch prima uit.
8.5/10

Afgelopen dagen nog wat Ghibli films gezien.

Eerst 2 die ik al eens eerder gezien had:
The Cat Returns
Een licht avontuur over een meisje die een katten prins redt en daarvoor 'beloond' wordt en zo in het kattenrijk terecht komt.
Niet een groots opgezet avontuur wat goed past bij de relatief korte lengte (75min).
Als je geen groots Ghibli avontuur verwacht wordt je blij verrast (zoals ik was) maar anders kan dit een stap terug voelen na titels als Laputa, Princess Mononoke, Spirited Away etc
Alleen het einde is een beetje geforceerd.
8.5/10

Daarna ook Princess Mononoke gezien.
En dat is dus wel een groots gevuld fullout avontuur, met 135min is het ook een redelijke zit, maar de film is interessant genoeg om niet te vervelen.
Gaat om de strijd tussen 'de goden' van het bos en een menselijke ijzer-win-vestiging die hout nodig heeft uit het bos ed.
Door dat gevecht raken de goden corrupt en slaan op hol. Een corrupt zwijn komt zo uit bij een ver gelegen dorp en raakt in gevecht met de hoofdpersoon. Die raakt gewond en gaat opzoek naar een geneeswijze die hij hoopt te vinden in het bos.
Het heeft ook echt die typische Japanse magie van een animatie avontuur dat niet kindvriendelijk probeert te zijn maar ook niet de nadruk legt op bruut geweld.
Een van de beste voorbeelden wanneer het aankomt op een zichzelf staande animatie film.
2 kleine minpunten die me vooral bij de tweede keer kijken zijn bijgebleven:
Soms als de dieren praten (voornamelijke bij lange conversaties) ziet dat er gewoon niet passend uit.
Tijdens de slotscenes gebeurt er nogal veel en snel achterelkaar waardoor het hoe en wat niet altijd even duidelijk is.
9/10


En tot slot voor het eerst gezien The Wind Rises.
Verteld het verhaal over het leven van een vliegtuig engineer in de periode voor/tijdens WO II.
Het is een prachtig goed onderbouwde film maar mist voor mij een avontuur verhaal.
Het is nu meer een documentaire die het leven van een genie volgt, al wordt ie niet echt zo neergezet, uit alles wat ie doet en zegt komt wel naar voren dat voor hem alles werkt (al werkt ie er wel hard voor).
Dit deed me vooral denken aan Grave of the Fireflies (en niet eens aan die andere Ghibli vliegfilm Porco Rosso) en ook die film deed niet veel bij mij.
Niet dat het slechte films zijn, maar ik kan me denk ik moeilijker inleven in dat soort films.
Waar eerder genoemde Cat Returns ook niet een groots avontuur verteld, daar ging het nog om een 'hopeloos' meisje dat op zoek ging naar antwoorden.
Dat klikte veel beter dan met de hard werkende vliegtuig engineer (al staat hij wel dichter bij wie ikzelf ben...)
Wel een goede ervaring rijker, maar geen uitmuntende Ghibli film voor mij.
7.5/10

Ik raad zeker ook de manga van Nausicaa aan als je Princess Mononoke leuk vond (de film van Nausicaa behandelt slechts een klein gedeelte van de manga).

Noragami + Noragami Aragoto

12+13 afleveringen van 25 min.
Op aanraden besloten te kijken.

Verhaal
Is een serie die gaat over een onbekende God die volgers probeert te zoeken dmv hun wensen te vervullen in ruil voor 5 yen.
Zijn 'leven wordt gered ' door een meisje die daardoor zelf bijna dood gaat. Ze leeft verder als spirit in de godenwereld maar kan ook terug in haar lichaam. Haar wens is om weer gewoon te worden wat het begin is van vele avonturen.
Ander belangrijk punt is dat goden met pas gestorven mensen een contract kunnen sluiten wat hun in voorwerpen kan veranderen, en die al dan niet als wapens kunnen gebruiken om demonen te bevechten.
Met zn 3en beleven ze allerlei avonturen.
Ook de rivalen en tegenstanders uit een ver verleden van de hoofdpersoon ontbreken niet.

Zwakke punten
Eigenlijk is het een duizend in 1 verhaal, van speciale hoofdpersoon moet het kwaad bevechten en onschuldig iemand raakt daarbij betrokken.
Het probleem van deze aanpak is dat ze vaak kiezen om helemaal niks te onthullen over het verleden van welk personage dan ook.
Hierdoor is het maar gissen na het grote verhaal wat heel langzaam onthuld wordt.
Dit maakt het lastig om echt mee te kunnen leven met een personage en ook gebeurtenissen als geheugenverlies maken het niet makkelijker.
Heel langzaam krijg je wel meer te weten, maar ik zie liever series waar het van het begin wordt verteld of die ieder geval niet zo lang vaag blijven.

Nu is het een vrij lichte serie, zeker in het begin, dus zo heel belangrijk is het ontbreken van veel informatie niet, maar het is ook geen comedy maar een actie/avontuur waar het verhaal dus zeker wel van belang is.
Ook de uiteindelijke conclusies en redenen van bepaalde problemen zijn hierdoor wat ver gezocht als je alle info vanaf het begin al wist.
Maar daar is dit het type serie ook voor en heeft nog een lange weg in het vooruitzicht om alles goed uit te werken/leggen.

Sterke punten
Wat deze serie bijzonder maakt is het gebruik van goden als personages
Maar wel goden al menselijke personages. Zo kunnen ze gewoon sterven (maar worden opnieuw geboren als ze genoeg mensen hebben die in hun geloven), hebben ze geen magische powers (wel doormiddel van eerder genoemde contracten) en gedragen zich redelijk menselijk.
De humor, er zit een soort van slapstick humor in die goed uit de verf komt zeker icm met de grappige hoofdpersoon.
De actie, animatie, muziek is allemaal in orde. ED deed me niet veel, OP waren redelijk goed.

Samengevat
Een duizend in 1 actie verhaal van iemand met powers en een mysterieus verleden die het kwaad gaat bevechten, maar met een frisse dosis humor en uniek gebruik van (Japanse) goden.

Beoordeling
Nu hadden beide seizoenen leuke en minder interessante arcs, waarbij mijn voorkeur toch uitgaat naar het eerste omdat die net iets grappiger is vooral door de vele introductie momenten ed.
S1 7.5/10
S2 7/10

No Game No Life

12 afleveringen van 25min met meerdere seizoenen in het vooruitzicht.

Verhaal
Verhaal gaat over broer en zus die onverslaanbaar zijn in videogames en voor wie de echte wereld maar niks is.
Goed voor hun dat ze in een magische wereld belanden waar alles wordt bepaald door het winnen van games.

Goede punten
Serie ziet er heel kleurrijk uit.
De twee hoofdpersonages zijn redelijk uniek en vullen elkaar goed aan. Zorgen ook voor de nodige humor.
De regels die gesteld worden in de wereld worden vooralsnog goed nageleefd, al draait daar de hele serie ook om.
Het verrassende aan de games die gespeeld worden is dat je de regels ook kan buigen, omdat ze vaak op meerdere manieren uitgelegd kunnen worden.
Dat maakt dat je de uitkomst van de games die gespeeld worden nooit van te voren aan ziet komen, en zolang die geloofbaar blijven zijn ze ook zeker vermakelijk.

Minpunten
Fanservice, het is wel een echte ecchi serie, maar niet in traditionele vorm.
Zo is het niet vaak toevalligheden die pantyshots ed voortbrengen maar is het meer satire.
Dat kon ik in het begin nog over het hoofd zien maar na ongeveer aflevering 6 werd het steeds meer waardoor ik het een minpunt vind. Het had ook met de helft minder gekund.
Sommige games zijn moeilijk te volgen, zei het omdat ik ondertiteling moet volgen en veel uitleg tegelijk krijg of omdat vertaling lastig is uit te voeren (met woordspellen bv).
De grote lijnen zijn dan nog wel te begrijpen, maar of alles klopt moet je maar op goed geluk geloven.

Vermakelijk serie die slimme spelletjes probeert te spelen maar iets te veel fanservice doorvoert.
Probleem is het ontbreken van een vervolg (als die al ooit komt) waardoor ik de serie niet meteen kan aanraden.
7.5/10

Damn, zijn we alweer aan het eind van het seizoen? Gaat snel zo.

Big Order

Oh boy, waar begin je hiermee? Big Order is een adaptatie van een manga van Sakae Esuno, die ook Mirai Nikki geschreven heeft. Een serie die mij wel lag (en zeker in het battle royale-genre is het een van de meer vermakelijkere), gebrek aan subtiliteit en af en toe puberaal schrijfwerk terzijde. Deze keer draait het om een knul die de mogelijkheid kreeg wensen te vervullen toen hij jong was, en per ongeluk wenste dat hij de wereld wilde vernietigen. Oeps. Nu is het toekomst o'clock, iedereen haat hem en hij geeft alleen nog maar om zijn zusje, tot hij op een dag tegen wil en dank een gevecht tussen verschillende organisaties wordt ingetrokken! Of in ieder geval, zo begint het. Want daarna vervalt de serie in een enorme bende onzin waar geen touw aan vast te knopen valt.

Als je me vraagt het verhaal van de serie uit te leggen, kan ik namelijk niets meer doen dan mijn handen omhoog te gooien. De personages...doen maar wat. Ze veranderen van het ene op het andere moment van alliantie, nieuwe personages worden geïntroduceerd en gelijk weer om zeep geholpen voor ze ooit wat zinnigs gedaan hebben en ze lijken nooit een duidelijk doel na te streven (op de hoofdpersoon na, die zijn dertienjarige zusje/liefje/sekspartner wil redden - ja, dat overdrijf ik geen moment). Het feit dat iedereen steevast onderontwikkeld blijft helpt ook niet mee, ik heb houten planken gezien met meer persoonlijkheid (al zijn de designs fantasievol). Niet alleen dat, maar de serie heeft de meeste uit de duim gezogen plotontwikkelingen en Deus ex Machina's sinds Sword Art Online. Ik verloor de tel hoeveel keer nieuwe krachten uit het niets getoverd werden om de dag te redden, of dat er iemand met een hele specifieke kracht langskwam die juist het huidige probleem kon oplossen. Spannend is de serie dus ook geen moment. Vanaf het middelpunt wordt de serie ook alleen maar meer gerushed, waardoor het al helemaal onmogelijk is om dit zooitje te volgen.

Dus ja, dit is waarschijnlijk de slechtste serie van het seizoen. De so-bad-it's-good kwaliteit is wel sterker dan Mayoiga (die al snel doodsaai werd), maar als serieus entertainment faalt het op alle fronten. Het is amusant op momenten, natuurlijk (genoeg om me meerdere malen hardop te laten lachen) maar dat was Magical Warfare ook. En als je daarmee vergeleken wordt, dan weet je wel hoe bont je het hebt gemaakt.

3/10

Mayoiga

Van de hand van o.a. schrijver Okada Mari en de regisseur van Another is er nu deze horrorserie/psychologische thriller. Een serie over een dertigtal mensen die in een bus naar een afgelegen, half-mythisch dorp vertrekken om zo hun oude levens achter zich te laten. Maar natuurlijk blijkt er iets niet pluis te zijn als ze in dat dorp aankomen, en overal lijken monsters te zitten...en dan is het nog maar de vraag of ze elkaar kunnen vertrouwen.

Vanaf het begin wordt al één ding snel duidelijk - het is moeilijk om deze serie serieus te nemen. De personages lijken wel van karton gemaakt te zijn, zo karakterloos zijn ze, en ze kramen constant de grootste en irritantste onzin uit. Samen met hun stupide reacties op de gebeurtenissen en hun constante gebakkelei met elkaar werkt de serie meer op de lachspieren dan wat dan ook. En dat levert best een amusante serie op...voor een tijdje. Maar halverwege begint dat aspect een beetje achterop te raken, want de serie probeert vanaf dat punt een meer serieus verhaal te vertellen. Bakken met melodrama worden over je uitgestort en de serie springt van de ene twist naar de ander. Het is alsof de schrijvers wakker werden en dachten 'hey, mensen nemen het niet serieus, dat moet beter kunnen!' Helaas veranderde de serie daarom van 'beste onbedoelde komedie van het seizoen' naar 'saaie rotzooi'.

Want dat iets opgekrikte verhaal verandert niets aan het feit dat de personages totaal niet boeien. De meeste hoofdpersonages blijven idioten, de zijpersonages voegen niets toe en er is een totaal gebrek aan chemie binnen de cast. Zelfs na al het persoonlijke drama blijven ze onderontwikkelde stereotypen en verloor ik constant mijn interesse naar wat er op het scherm gebeurde. Je kunt immers geen goede soep maken als een van je ingrediënten verrot is. Alle reddingspogingen van de serie zelve ten spijt dus; Mayoiga is en blijft een gefaalde poging van begin tot eind.

Niet alleen dat, maar er gaat niet eens iemand dood tijdens de serie. Verwacht dus niet dat de irritantere castleden worden opgegeten door een groot monster, ze blijven je constant op de zenuwen werken. Wat een rip-off.

4.5/10

Kuma Miko

Deze komedie draait om een berenpriesteres genaamd Machi; in haar dorp is er namelijk een lange traditie van beren-verering, wat zich in het geheim ook uit in het feit dat mensen er met beren kunnen praten. Een ervan, Natsu, is samen met Machi opgegroeid en (omdat beren nu eenmaal sneller opgroeien) is nu praktisch een vaderfiguur voor haar. En hij heeft zijn handen vol aan haar, aangezien ze niet alleen je typische eigenwijze tiener is, maar ook kampt met sociale angst die haar pogingen om de grote stad in te gaan in de weg zitten.

Hoewel deze serie op eerste opzicht op een typische slice-of-life serie lijkt uit te draaien, is het eigenlijk meer je typische adaptatie van een 4-koma-serie. Eentje met ook een stuk meer schunnige grappen dan je zou verwachten van diens meer onschuldige opzet, overigens. En om eerlijk te zijn levert dat van tijd van tijd best leuke skits op, zoals de halfgare pogingen van de dorpelingen om een promofilmpje in elkaar te zetten of Machi's luiheid als het op ritueel dansen aankomt. Het is op die momenten dat de serie het meeste maakt van diens setting, en af en toe weet het ook wat goede karaktermomenten op te zetten die wat meer inzicht bieden in de personages, zodat ze niet helemaal onderontwikkeld blijven.

Helaas gaat het hoofdplot compleet de mist in. Veel aandacht wordt namelijk gegeven aan Machi's sociale angsten, maar de segmenten die eraan worden besteed beginnen al snel in herhaling te vallen, zijn meer oncomfortabel dan grappig en worden niet half zo goed uitgevoerd als in een serie als Watamote. Zeker halverwege de serie wordt de focus erop alleen maar groter, en al snel zat ik me stierlijk te vervelen als dat onderwerp weer langskwam. Maar de allergrootste zonde is het einde: na een serie-lang Machi's perikelen op dit gebied gevolgd te hebben, begint ze eindelijk wat voortgang te maken en lijkt ze een kleine overwinning te boeken...

...maar niet heus. Want na haar overwinning krijgt ze weer een paniekaanval...waarop de andere personages besluiten om haar angst alleen maar te vergroten in plaats van het misverstand op te lossen om zo te zorgen dat ze nooit meer het dorp verlaat (omdat ze nuttig is voor promotie/overbescherming door de beer). Waarna ze erger in haar schulpt kruipt dan ooit (en alle voortgang dus het raam uit wordt gegooid) tot het punt waarop ze niet goed snik meer lijkt, en al lachend beschouwt iedereen dat als een happy eind.

WTF?

In een duisterdere komedie-serie had een twist als dat nog kunnen werken, maar hier vloekt het zo met de toon en, wel, alles wat de serie tot nu heeft opgebouwd, dat het een van de meest creepy eindes is die ik in lange tijd heb gezien. Wat ging er in het hoofd van makers om, man? Het laat me zuur genoeg achter dat ik anderhalve punt van het cijfer afhaal. In conclusie dus: kijk deze zooi niet, er zijn veel betere komedie-series. En naar de anime-hel met dat einde.

5/10

Fate/Kaleid Liner Prisma Illya Zwei!
Duurde even voor ik hier iets zinnigs over kon zeggen aangezien het al een aantal weken geleden is dat ik deze serie heb afgerond.
Kort door de bocht was dit een zware teleurstelling, zeker daar ik het eerste seizoen nog als nr1 van 2014 had bekroont. Die beschreef ik kort als:

Als je de fate series kent en het mahou shoujo genre wel kan waarderen dan is dit zeker een aanrader om even snel tussendoor te kijken.
Laat je echter niet afschrikken door de eerste aflevering die als introductie dient en wat meer leunt op humor en fanservice dan op verhaal en actie

Probleem met dit vervolg is dat 70% gevuld is met fanservice onzin en een zwak verhaal dat totaal niet interesseerde en dat vele malen ge-reset wordt.
De uitkomsten van de gevechten (die er wel goed uitzien) zijn inconsistent wat alleen maar afbreuk doet aan de wereld die in het eerste deel opgezet is.
Dan blijven er nog 3 afleveringen over die niet het niveau halen van het eerste deel, maar de serie nog redden. Had zelfs verwacht dat de serie langer doorging, maar na 10 afleveringen was het opeens afgelopen.
Met wel genoeg aansluiting voor nog een seizoen, maar daarom voelde dit tweede seizoen als pure fanservice dvd verkoop materiaal.

Rating 5.73 (727) (weighted), your vote: 5.50

Netoge no Yome wa Onnanoko ja Nai to Omotta? (And you thought there is never a girl online?)

Ijverig gamer Hideki maakt de fout om hals over de kop verliefd te worden op een medespeler - een schattige catgirl die graag iedereen helpt - in zijn favoriete game. Wat blijkt? "Ze" is eigenlijk een oudere dude die het leuk vind om zich als iemand anders te kunnen voordoen, en zijn wereld ligt in duigen. Het geeft hem een nieuwe motto - het kan hem niet bommen wie ze zijn in het echte leven, relaties in de game en het echte leven zijn compleet verschillend. Hij gaat er dus ook maar van uit dat zijn huidige ingame 'vrouw', Ako, ook maar een rollenspelende dude is, maar whatever, ingame werkt het. Het schertst dus zijn verbazing als zijn ingame vrienden en meet-up hebben en Ako een echte meid blijkt te zijn (en al zijn mannelijke vrienden ook eigenlijk meiden blijken te zijn). En Ako heeft een compleet tegenovergestelde manier van denken - wat samen met haar scala aan persoonlijkheidsproblemen ervoor zorgt dat zijn leven er een stuk gecompliceerder op wordt.

Hoewel de opzet een beetje vergezocht is (iedereen die hij kent ingame zit op dezelfde school - juist ja), blijkt deze romantische komedie (tis geen harem) eigenlijk een stuk intelligenter geschreven te zijn dan je zou verwachten. Zo blijven de personages niet steken op stereotiepen en maken ze nog aardig wat groei door in deze twaalf afleveringen, en blijven ze allemaal snugger genoeg om onnodig drama te vermijden (zelfs Ako, die ze soms niet allemaal op een rijtje heeft) en overdreven stupide acties worden vermeden. De verhaallijn zelf (over de pogingen van de groep om te voorkomen dat Ako een totale NEET wordt) brengt ook genoeg leuke ideëen naar voren en, wel, de serie is vaak genoeg gewoon grappig. Zowel door de samenwerking tussen de personages (die overtuigend overkomen als sterke vriendengroep) als de grappen over spelersgedrag (die ook erg authentiek aanvoelen - de schrijver heeft duidelijk ervaring).

Niet alle delen van de serie zijn even sterk (vooral de laatste arc voelt een beetje zwak als afsluiter), maar als luchtig vermaak dit seizoen vervulde het diens rol met verve. Niet meer en niet minder.

7.5/10

Mayoiga
Een van de meest verwarrende (of gewoon stuurloze?) series die ik gezien heb. Op het eerste gezicht leek het een serieus bedoeld mysterie, iets wat het midden hield tussen The Village en The Mist. Maar al snel wekte het eerder de indruk dat het stiekem een komedie was, die de kijkers flink in de maling nam. Bedoeld? Onbedoeld? Voor ons een vraag, en voor de makers waarschijnlijk ook? Maar dat werkte op een bepaalde manier wel, het middenstuk waarin bloedserieus de grootst mogelijke onzin werd getoond was prima te genieten. Echter, de laatste paar afleveringen sloten daar totaal niet op aan, waren serieuzer van toon maar faalden daarin jammerlijk. Iets wat gezien al het voorgaande welhaast onvermijdelijk was. Met een consistentere aanpak had dit een toppertje kunnen zijn, maar nu faalt de serie uiteindelijk toch op alle vlakken.
5/10

Bakuon!!
Ik heb een nieuwe afkorting geleerd! CGDCT! Cute Girls Do Cute Things! Al is het maar de vraag of dat de beste manier is om deze serie te beschrijven, want hoewel de meisjes altijd schattig zullen zijn is niet alles wat ze doen even schattig... Na de eerste aflevering eigenlijk gedropt, maar na een paar enthousiaste reacties toch nog een kans gegund. En ik werd niet teleurgesteld: de serie is duidelijk gemaakt door mensen die oprecht van motoren houden, en door dat te combineren met de genoemde schattige meisjes levert dat volop mogelijkheden voor komische situaties en uiteraard ook de nodige fanservice. Heel hoogstaand is het misschien niet, maar de steeds terugkerende rivaliteit tussen merkfans, de aversie tegen fietsers, Biker-Jesus, de manier waarop Rin een Suzuki-logo op haar achterste vereeuwigd heeft gekregen en de lotgevallen van Raimu-senpao (die haast wel de zus van The Stig moet zijn), het is allemaal even vermakelijk.
7/10

Space Patrol Luluco
Kalverliefde vermomd als knotsgek ruimteavontuur. Trigger draaft weer eens helemaal door met deze short, welke ook vol zit met verwijzingen naar andere, minstens zo knotsgekke series uit de korte studio-historie. Waanzin met een hart.
7/10

Bungou Stray Dogs
Een groep detectives met superkrachten, gemodelleerd naar bekende schrijvers. Nou ja, bekend, van de meesten had ik nog nooit gehoord. Maar het is een originele manier om de personages allemaal maffe karaktertrekjes te geven zonder het op een random warboel te laten lijken. Ondanks de vele humor weet de serie dan toch ook zeker een gevoel van spanning en dreiging op te wekken. Deze eerste serie lijkt vooral te zijn bedoeld op de poppetjes en de wereld neer te zette, een echt doorlopend verhaal zat er niet in. Maar we hebben nu dus de Armed Detective Agency als onze helden, de Port Maffia als de lokale bad guys, en The Guild als ogenschijnlijk oppermachtige superschurken. Daarmee lijken alle ingrediënten aanwezig voor een boeiend vervolg. Jammer dat we daarvoor nog een paar maanden geduld moeten hebben...
7.5/10