Kekkai Sensen (Blood Blockade Battlefront)
Zo, hebben ze toch mooi even ons geduld op de proef gesteld. Maar het moet gezegd: de slotaflevering van dubbele lengte liet niets te wensen over. Nu heb ik nog wel een poging gedaan me door de recensie van ANN heen te worstelen, waarin wel erg diep werd ingegaan in alle symboliek in de serie. Maar al snel was ik dat zat. Want hoewel dit weer typisch zo'n einde was waar voor een normaal mens geen zinnige logica in te ontdekken valt voelde het gewoon helemaal goed. Per slot van rekening was dit in beginsel een serie waarin begrijpelijke logica een bijzaak was. Nee, dit was van vanaf de allereerste minuut tot het einde aan toe een rollercoaster-rit die alles bevatte wat anime zo mooi maakt: een fantasievolle wereld vol heerlijke karakters waar je oprecht van gaat houden, gecombineerd met een onnavolgbaar verhaal waarin absurde humor en serieus drama elkaar elk moment kunnen afwisselen. Met een visuele stijl die hier ook perfect bij aansloot: schitterend wanneer het moet, wacky wanneer het kan. Anime op z'n best.
9/10

Ninja Slayer from Animation
En meteen iets van een heel andere orde: Ninja Slayer is juist een serie die leuk wordt omdat het z'n eigen absurditeit en slechtheid tot kunst weet te verheffen. Het is niet gewoon slecht geanimeerd, nee, grote delen van de serie bestaan uit statische figuren die steevast in een vaste pose over het scherm schuiven. Het verhaal? Ninja's shall perisch!, dat is het enige wat je moet weten. Na de eerste aflevering zat ik me toch ook wel even af te vragen waar ik nu in vredesnaam naar gekeken had, per slot van rekening was dit wel het laatste wat ik had verwacht. Maar hoe langer je de serie volgt, hoe meer je moet grinniken om hoe onze Ninja Slayer zich steevast netjes voorstelt aan zijn opponent vergezeld door een gigantische vuurzee, om de bizarre tegenstanders die steevast na de nodige Yeeart!'s met een Sayonara! en explosie aan hun einde komen, om de soms tot in absurde mate herhaalde shots, om de voice-over die op bloedserieuze toon de meest onzinnige dingen verteld, om de minst subtiele product placements die je ooit in een anime gezien hebt. Maar het is niet alleen maar "zo slecht dat het weer leuk is": er wordt op spitsvondige wijze de draak gestoken met alle mogelijke ninja-clichés, er zitten toch de nodige creatieve visuele vondsten in, de opening wordt met elke keer dat je hem hoort lekkerder, en elke aflevering had een unieke ending waarvan de meesten ook zeker voor herhaling vatbaar waren.

Al met al een serie die me nogal in dubio laat: ik kan het onmogelijk echt goed vinden, maar desondanks heb ik me er hoe langer hoe meer mee vermaakt. Daarom maar een heel veilig oordeel:
7/10

Ik heb ook de afgelopen week Blood Blockade Battlefront gekeken. Ondanks dat er voor mij geen gat van 3,5 maanden tussen zat, was de finale ook voor mij één groot raadsel, waar ik pas na het lezen van Hopes recensie een beetje van begreep. Dit is een serie die je volle aandacht nodig heeft en daar was ik niet goed op voorbereid. Gelukkig heeft BBB vele lagen, van comedy tot drama en van sci-fi tot superheldenactie. Ook als de onderliggende verhaallijn je compleet is ontschoten, is het uitstekend vermaak wat zo in Space Dandy zou passen. Ik moet deze serie vaker zien voordat ik er iets zinnigs over kan zeggen. Voor nu geef ik het een:

Score: 8

Kekkai Sensen

Ik heb eveneens de serie afgekeken van de week; een waardig eind voor een van de meest interessante actie-series van dit jaar. Het is namelijk niet moeilijk om in diens wereld getrokken te worden. Het New York van KK (of BBB) waar hoofdpersoon Leo in vertoeft zit namelijk tot aan de rand vol met toffe ideeën en kleurrijke personages. Van de leden van zijn groep Libra tot de vele monsters en tegenstanders die hun pad kruisen, elk is memorabel en ze krijgen vaak een eigen aflevering (met elk een unieke sfeer) om hun verhaal te doen. Toch weten ze ondanks de episodische structuur nog steeds een sterk centraal plot op te bouwen rondom de tweeling William en Mary, wat leidt tot een serie die op zowel wereld, plot en personage-gebied uitblinkt. Het is zeldzaam dat je een serie ziet die al diens elementen zo goed weet te jongleren, en geen idee voelt slap aan.

Ik had wel graag gewild dat de serie me soms iets meer ademruimte had gegund. Het is niet alsof de serie gerushed is, maar er worden zoveel termen en gebeurtenissen op je af gegooid dat het soms moeilijk kan zijn om alles goed te verteren. Oftewel, het is een 12-episode serie met evenveel plot als eentje met 24 afleveringen.

Desalniettemin is dit gewoon een erg solide serie, en ik zou graag een sequel zien, want er valt zoveel meer uit deze wereld te halen. En damn, die ED is catchy.

8.5/10

Ranpo afgekeken. Ranpo is zo'n zeldzame serie waarbij korte verhalen veel beter werken dan één lange story arc. De overkoepelende was namelijk ronduit zwak terwijl de opzichzelf staande afleveringen wel vermakelijk waren.

Brave Story

Film (115m) over een jongetje die in een magische wereld beland waar een wens vervuld kan worden als aan bepaalde voorwaarden voldaan wordt.
Door tragische gebeurtenissen in 'het echte leven' hebben de main villain en de hoofdpersoon hun redenen om de uitdaging aan te gaan.

Het ziet er allemaal goed uit en de muziek zorgt ook voor een goede sfeer.
De hele gang van zaken, de verhaallijn, de wereld en de personages deden me heel erg denken aan de Tales of... game serie.
Wat ik als een pluspunt zie, al duren die games vaak 30+ uur.
Daar ligt dan ook gelijk het grootste probleem van de film. Het wil te veel dingen in een te korte tijd behandelen waardoor er veel niet verteld of afgemaakt wordt.
Ook het hele 'echte leven' gedeelte vond ik niet bijster interessant (vergeleken met de magische wereld) en voegde ook niet veel toe aan het totaalplaatje.

Blijft een goed fantasy actie avontuur over waar ik me zeker wel vermaakt mee heb.
Was beter geweest als langere serie en heeft te veel open vragen waardoor ik hem niet helemaal kan aanraden.
Als losstaande film goed om tussendoor te kijken maar als je meer een completere fantasy wereld zoekt raad ik series als Tales of the Abyss aan.

7.5/10

Working!! 3
Working!! is een comedy over de werknemers van wegrestaurant Wagnaria. Elk van de werknemers heeft een merkwaardige karaktereigenschap. Zo heeft Takanashi een zwakte voor schattige en kleine dingen, draagt Yachiyo altijd een katana bij en idoliseert de manager, Inami heeft een androfobie en slaat iedere man buiten westen en Souma vindt het heerlijk om zijn collega's te manipuleren. Veel van de scènes zijn gesitueert rondom een van de personages en hun merkwaardigheden, en de cast groeit gedurende de serie. De grappen ontlenen hun kracht vooral aan herhaling, maar ze worden zo gebruikt dat ze nooit vervelen. Het derde seizoen brengt eindelijk enkele personageontwikkelingen waar we al lang op wachtten, want na drie seizoenen draag je de werknemers een warm hart toe.
Ik vind comedy's altijd lastig te beoordelen, want er is geen verhaal om over te spreken. Dit is wel een van de meer succesvolle titels die ik ken en wil ik dit laatste seizoen een goed cijfer geven.

Score: 8

Net als Blood Blockade Battlefront wordt deze serie na onbepaalde tijd afgesloten met een lange special, die helaas nog niet op de planning staat.

Hierbij een aantal reacties op voornamelijk wat oudere series.

Maria Watches Over Us (Maria-sama ga Miteru) - Seizoen 1
Een shoujo-(ai), slice-of-life serie over diverse schoolmeisjes op een prestigieuze all-girls katholieke school. De school hanteert een systeem waarin de oudere studentes, de jongere studentes onder hun hoede nemen en begeleiden. De studentes gaan op deze manier een band met elkaar aan en worden ‘soeurs’ (zussen). Yumi is een eerstejaars studente en net als veel van de meisjes op school kijkt ze op tegen Sachiko, een van de meest populairste meisjes van de school. Ze schikt dan ook erg, wanneer Sachiko vraagt of Yumi haar ‘petite soeur’ wil worden. Hiermee begint het verhaal.

In de serie volgen we diverse soeurs, waaronder Yumi en Sachiko en hun dagelijkse belevenissen op school. De kracht van de serie ligt in de interactie tussen de personages. Het toont de (soms overdreven) diepe liefde en bewondering die de meisjes voor elkaar hebben. Het is natuurlijk het einde van de wereld wanneer senpai afstudeert! De verhoudingen tussen de meisjes zijn vooral platonisch, niet te verwarren met het yuri genre. Het eerste seizoen van deze show bestaat uit 13 afleveringen en dateert uit 2004. De serie is geproduceerd door Studio Deen. De anime ziet er visueel mooi uit (met name de personages), maar verwacht geen hoogstandjes. De soundtrack bestaat uit rustige klassikale muziek, waarbij het Ave Maria regelmatig voorbij komt. Een rustige en zoete slice-of-life, die ik een 8/10 geef.

Tari Tari
Deze serie is zeker niet de beste slice-of-life van P.A. Works, maar naar mijn mening wel beter dan Glasslip van dezelfde studio. De meningen over dit soort series zijn vaak verdeeld, aangezien ik voornamelijk slice-of-life kijk, ben ik wel gewend aan series van 12-13 afleveringen waarin uiteindelijk niets gebeurd. Ik keek voornamelijk uit naar het einde en was benieuwd naar het eindlied, die de club zou zingen. Het nummer was okay, maar ik vond het nummer van de moeder van Wakana veel beter. Ik geef de serie een 7/10.

A Letter to Momo
Dit is toch wel vreemd. Ik heb al een aantal animatiefilms gezien van Production I.G, en dit is de eerste die mij tegenviel. De film is door het publiek goed ontvangen, en ook hier op de site lees ik positieve reacties. Helaas heeft de film geen indruk op mij kunnen maken. Het verhaal is goed, niet echt origineel, maar het kan er mee door. Met de (hoofd)personages kon ik geen klik krijgen. Wat mij vooral tegenviel was de animatiestijl (lastig uit te leggen). Dit viel mij meteen op vanaf de eerste scène, het was gewoon niet naar mijn smaak. Hierdoor heb ik niet volledig van de film kunnen genieten. 7/10.

Hanasaku Iroha
Tja, ik weet eigenlijk niet wat ik over deze serie kan dichten. P.A. Works is één van mijn favoriete studio’s en deze serie behoort tot het betere werk van de studio. Angel Beats! mag dan wel de populairste serie van de studio zijn, Hanasaku Iroha kampt in ieder geval niet met de problemen van eerstgenoemde serie. Een slice-of-life met een vleugje humor, romantiek en drama, waarbij alle elementen goed tot hun recht komen. Hier en daar wat cliché-momenten en een beetje fanservice, maar als dat alles is. Het verhaal, de setting, de personages, de animaties, en het einde, vrijwel alles is bevredigend. Meer heb ik er eigenlijk niet over te vertellen. Een 9/10.

Detective Conan: Sunflowers of Inferno

De negentiende film van Detective Conan, die eerder dit jaar uitkwam. De aankoop van een tot-nu-toe verloren gewaande Zonnebloemen van Van Gogh was het laatste puzzelstukje dat Jirokichi Suzuki nodig had om een droom van hem waar te maken:　een tentoonstelling in Japan met alle zeven Zonnenbloemen schilderijen. Om de schilderijen te beschermen, heeft Jirokichi ook "zeven samoerai" bij elkaar gebracht (kunstexperts, beveiligingsexperts). En die blijken ook nodig, want meesterdief KID zit achter de schilderijen aan. En anders dan voorheen, lijkt KID niet te schromen om slachtoffers te maken, want de film begint al met een bomontploffing in het vliegtuig dat de verloren gewaande Zonnenbloemen. Wat is KID's doel en kan Conan hem stoppen?

Een hele rare film. Het zou misschien iets beter gewerkt hebben als niet iedereen allang wist dat KID geen moordenaar is, en dat er dus iets achter zijn acties zit in deze film. Het is een hele passieve film ook, aangezien het voornamelijk gaat om het weren van KID's acties. Er is een mysterie-plot ergens in de film, maar die is _echt_ heel slecht, bijna nog slechter dan die van Jolly Roger in the Deep Azure (film 11). En ik zou zo graag willen dat ze eens ophouden met het gebruiken van gast-stemacteurs in de films: ze zijn bijna altijd echt heel slecht. Film 13 had een afschuwelijke DAIGO, film 15 had die sloom...pratende...oorlogs-....fotograaf...Yoichi...Watanabe... film 16 had die groep van J-League voetballers die zichzelf heel slecht inspraken (:P) en nu deze film weer. Ik denk dat dat enige gast-stemactrice die enigszins werkte Ko Shibasaki was, in film 17.

Gatchaman Crowds 2: Insight
Herinneren jullie nog de film The Wave? In die film laat een geschiedenisleraar in een schoolproject zien hoe gemakkelijk het is om een nazi-achtig regime op te zetten als de sfeer daarom vraagt. Het meest angstaanjagende aan die film is dat het waargebeurd is. Wij mensen zijn kuddedieren en als we niet regelmatig even stil staan en nadenken over waar we mee bezig zijn, kunnen we een verkeerde kant opgaan.

Dit vervolg op Gatchaman Crowds is precies dat verhaal en laat zien hoe een samenleving kan aftakelen naar een dictatuur waarin minderheden uit de weg worden geruimd, zonder dat men het doorheeft. Ik krijg kippenvel terwijl ik dit typ. Niet alleen omdat het in Japan in de Tweede Wereldoorlog vreselijk mis ging, maar ook omdat dit in elke samenleving kan gebeuren, inclusief de onze. Kijk maar naar de kritiek op de vluchtelingenstroom, die veelal wordt bepaald door de sfeer in de maatschappij. Pas na een schokkend beeld van een aangespoeld jongetje gaat men nadenken over waar ze nu mee bezig zijn.

Ik heb nog niks verteld over de serie zelf en toch heb ik al het gevoel dat ik te veel verteld heb. Net als zijn voorganger is dit geen standaard superheldenserie waarin een superschurk verslagen moet worden; hier is de vijand de samenleving zelf, of beter gezegd de sfeer waardoor men wordt beïnvloed. Aan de oppervlakte blijft Gatchaman Crowds een vrolijke, kleurrijke serie, maar komt vervolgens met de mokerhamer om je wakker te schudden. Een geweldig sociaal commentaar.

Score: 9

Fate/stay night [Unlimited Blade Works]

De serie, niet de film.

Fate/Stay Night 2006
De eerste adaptatie van de VN uit 2006 was voor de eerste anime serie waar voor mijn gevoel de som van de delen groter is dan het geheel.
Alles viel op zijn plaats;
Het verhaal dat 7 magiers doet strijden om een magisch artefact dat iedere wens kan vervullen,
De 'historische' servants die daarbij opgeroepen worden om te strijden,
De unieke powers van iedere servant gerelateerd aan wie hun zijn/geweest waren,
De muziek,
Saber
enzovoorts.

Als je er kritisch na kijkt valt er genoeg op aan te merken van dat er op het einde van het verhaal niet veel overblijft, het hele schoolgebeuren (blijft anime), sommige personages...
Maar dat kan ik allemaal vergeven/vergeten doordat de grote stukken allemaal op zijn plek vielen. Was ook de eerste serie die ik 10/10 heb gegeven wat ik ook daarna niet vaak heb gedaan.
Met de VN en later ook nog Fate/zero krijg je veel extra info waarmee je het geheel beter kan plaatsen.

Unlimited Blade Works (UBW)
UBW vertelt eigenlijk hetzelfde verhaal, maar dan anders uitgewerkt.
Vraag is of deze serie een toevoeging is voor iemand die het verhaal uit de VN kent, de film die dezelfde route volgt heeft gezien en de rest van de Fate series redelijk kent?
En of dat een automatische 10/10 voor mij is.
De film van UBW, die was natuurlijk veelte kort om het grote verhaal te vertellen en viel alleen te snappen als je VN en alle anders zaken kende.
Films van series moet je alleen maken als recap van de serie zoals bij Nanoha, Shana, Gurren Lagann etc is gedaan, en ook dan zijn ze snel overbodig.
Het verloop van UBW is anders genoeg om kijkers van de eerste Fate/stay night te doen interesseren, al was het maar om te zien op welke punten het verhaal anders uitpakt.

Ik wist dus al van wat er ging gebeuren en ging deze serie in met het gevoel van alles te kennen, maar stiekem hopen op iets verrassend.
Ook omdat ik de UBW 'route' de zwakste van de 3 mogelijke routes vind.
Was daarmee blij verrast dat deze serie stukken aanbood die verder nog niet 'uitgewerkt' waren zoals Caster's eerdere master ed.

De focus van UBW ligt nu meer bij de Caster, Lancer en Archer servants, tov Saber, Rider en Berserker in de 2006 versie.
Berserker en Illyasviel werden sterk geïntroduceerd, maar daarna eigenlijk te snel afgehandeld, heeft ook meer met het plot te maken.
Maar vond Illyasviel gewoon veel minder 'leuk' vond dan de 2006 versie.

Draait dus vooral om de, voor mij, minder interessante (historische) helden wat deze 'route' voor mij het minst interessant maakt.
Individueel zijn ze wel interessant (zeker Lancer) maar over het algemeen worden ze wat zwak uitgespeeld.
Grootste probleem is dat de personages belangrijk worden gemaakt door ze onlogisch veel power te geven.
Dat gaat alleen goed als ze ook verslagen worden door iemand met meer power, of iemand die zwakke plek weet of iets dergelijks.
Ieder ander moet zwaar kansloos zijn.

En dat is in mijn ogen de grootste fout van de serie: Te vaak worden gevechten onlogisch beslist.
De opbouw naar die gevechten is vooral in de eerste helft van de serie goed gedaan maar naar mate de serie vordert graaft het zichzelf in een steeds dieper gat waar eigenlijk niet meer uit te komen is, op het feit na dat in het plot staat hoe het moet aflopen.
Had gehoopt dat ze hier iets meer mee hadden gedaan om het allemaal een beetje 'geloofwaardiger' te laten overkomen.

In de eerste helft van de serie met Caster hebben ze dat nog wel geprobeerd, maar verder niet veel dingen gezien die mijn mening over deze route doen veranderen.
Ook het einde ging opeens heel snel en beetje anticlimax met wat ik herinner van de VN en de 2006 serie.

Het ziet er wel allemaal geweldig uit (als je aan de driehoek-hoofden ben gewend) alleen op muziek gebied komt het wat te kort vergeleken met eerder materiaal (al komt 'This Illusion' nog wel eenmaal terug tot mijn blijde verassing).
Jammer dat ze er niet wat VN achtergrond muziek in hebben gestopt.

Al met al een zeer vermakelijke actie serie die vooral de eerste 13 afleveringen (waarvan 3 er dubbele lengte hebben) blijft boeien.
Leek wel dat daarna de ideeën op waren want in de laatste 13 afleveringen is er niet veel gedaan om het bronmateriaal te verbeteren.
Als het geen deel zou uitmaken van de Fate/stay reeks zou ik het misschien minder beoordelen, maar deze serie voegt wat toe aan het totale plaatje van de franchise waardoor het de eerdere series (en eventuele latere) ook doet verrijken.
Technisch en ook 'natuurlijker' overgezet dan de Fate route uit 2006, maar Archer weet me niet zo te boeien als Saber.
9/10

The Fruit of Grisaia
Het leek mij wel leuk om via Crunchyroll gewoon een random serie te kijken, zonder er iets van af te weten, en hierdoor kwam ik bij deze serie terecht. Het concept deed mij een beetje denken aan Bakemonogatari. Het verhaal gaat over Yuuji een jongeman en een vijftal meisjes, die samen op een school zitten omringt door een hoge muur. De meiden hebben allemaal hun zorgen door tragische gebeurtenissen uit het verleden. De interactie met Yuuji zorgt ervoor dat de meiden weer een beetje verzoening kunnen vinden. Net als in Bakemonogatari staat in elke arc een bepaald meisje centraal. De droge humor van Yuuji kon ik wel waarderen, maar voor de rest is dit vooral een matige serie. Om de een of andere reden heb ik de serie afgekeken, dus zo slecht is hij ook weer niet. 6/10.

Sound! Euphonium
Weer een muzikale slice-of-life van Kyoto Animation waar het dit keer echt om muziek draait in de vorm van een school brass band, dit is geen herhaling van K-On!. Na een aantal voor mij matige series maakt de studio een comeback met deze sterke serie. In deze serie draait het om gezamenlijk muziek maken en niet om soleren. De hoofdpersoon Kumiko speelt interessant genoeg een euphonium wat geen solo-instrument is. Het verhaal volgt Kumiko en de school brass band, terwijl ze zich proberen te kwalificeren voor de nationale competitie. De serie brengt de vele obstakels in beeld die zich voordoen, bloed, zweet en tranen komen allemaal letterlijk voor.

Visueel is Sound! Euphonium topwerk, er zijn bijvoorbeeld diverse scènes die zich afspelen aan de waterkant en het water ziet er hierbij fantastisch mooi uit. Iets anders wat mij ook meteen opviel waren de gezichten van de personages. Na K-On! hadden de gezichten van personages uit nakomende series veelal de K-On!-look. In Sound! Euphonium zijn de herkenbare gezichten van de studio nog steeds aanwezig, maar ook weer anders. Het is in ieder geval een verfrissende vooruitgang. Sound! Euphonium is kortom een serie die de fans van KyotoAni zeker zullen waarderen. Een tweede seizoen is in de maak en is van harte welkom. 8.5/10.

Kantai Collection
Een teleurstelling, laat ik daarmee beginnen. Het hele concept van de adaptatie, dat meisjes de belichaming zijn van oude Japanse oorlogsschepen vond ik leuk en interessant. Alleen is dit weer zo’n gevalletje waarbij de uitwerking op meerdere vlakken hard faalt. Ten eerste is de animatie matig en vooral slecht gedurende de meeste (actie)scènes op zee. Hierbij wordt overduidelijk gebruik gemaakt van computeranimatie en de kwaliteit hiervan is gewoon pijnlijk om te zien. Komt dit door het budget of gewoon door studio Diomedea die er weinig van bakt? Waarom is er eigenlijk gebruik gemaakt van CG in de eerste plaats? Het verhaal gaat ook overal en nergens heen met een filler episode over een curry wedstrijd als hoogtepunt. Gelukkig heeft de serie ook wat pluspunten, met name de actiescènes (niet qua animatie) en het ontwerp van de meisjes en de oorlogsschepen. Helaas is KanColl niet van dezelfde kwaliteit als bijvoorbeeld Girls und Panzer. Een tweede seizoen is aangekondigd en hopelijk wordt deze een stuk beter, dan zijn voorganger. 6/10.

Toevallig ben ik met de Visual Novel bezig. Ik heb de anime nog niet gezien, maar de VN is in ieder geval tot aan de diverse routes best vermakelijk. Nu zal het flink serieuzer gaan worden als ik de verhalen mag geloven waarbij de bad endings ook echt bad zullen zijn.

@chobittsu, ik heb gelezen dat de (meeste) fans van de VN niet echt vrolijk waren met de anime, omdat alles in 12-13 afleveringen is gepropt met alle gevolgen van dien.

Ghost in the shell: Stand alone Complex: First and second GIG

Wow, what a ride! Deze serie (s1 en 2 samen) belandt zeker in mijn top 10!

Ghost in the shell speelt zich af in de nabije toekomst, waarin cyborg en electronische breinen normaal zijn geworden. De serie verteld het verhaal van Section 9, een groep van elite soldaten in dienst van de staat, gespecialiseerd in het bestrijden van cybercrime en terrorisme. Maar het is nooit makkelijk te achterhalen wie de terrorsiten nu eigenlijk zijn en wat hun doelen zijn en om het nog te compliceren spelen er achter de schermen vaak politieke machtspelletjes mee, die section 9 meer dan eens tegenover hun eigen werkgevers plaatsen. De serie houdt zich dus niet alleen bezig met vette actie, hoewel er daarvan ook genoeg is, zowel in als buiten het net. Een groot gedeelte van de tijd zijn de leden van section 9 bezig uit te pluizen wat er nu precies aan de hand is en wat de beste manier van handelen is (ook zodat ze zelf niet door de regering buitenspel worden gezet). Dit hele proces is ingewikkeld, zodanig dat ik zelf vaak niet precies door had wat er nu aan de hand was. Hoewel dit op momenten vervelend was vond ik het ook wel iets toevoegen aan het realisme: ook vandaag de dag zijn er ook allerlei politieke spelletjes gaande die mijn pet te boven gaan en voeg daar dan nog de complicaties aan toe van hackbare cyberbrains! Dat ze het in de serie niet verder aan ons kijkers uitlegden hield voor mij de illusie in stand dat het werkelijk een echte wereld was, die geen uitleg behoefde.

Wat ik lastiger vond was de filosofische inslag van de serie. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van filosofie, ik studeer het immers, maar ik vind niet dat monologen, ook nog behoorlijk snel gesproken, effectief zijn om diepgaande complexe ideeën over te brengen. Daar heb je een boek voor nodig, waarbij je zinnen nog eens kan herlezen, terug kan bladeren en alles langzaam herkauwen. Of een dialoog waarin er stiltes kunen vallen en je de ander om verduidelijking kunt vrage. Daar komt nog bij dat ik af een toe meer ging om te pochen met de kennis van obsure schrijvers dan echt tot waarheid te komen. Aan de andere kant vind ik het wel interessant als een antagonist zo een monoloog houdt, want hierin kun je zien dat hij wordt gemotiveerd door ideeën die ver van de allerdaagse gedachtengang van de meeste mensen verwijderd zijn

Los van dit pronken met kennis vind ik de verhalen die GitS verteld erg sterk en spannend, met een goede mix van actie, detective werk en momenten die de personages uitdiepen. Over hen heb ik het nog niet gehad, besef ik me. Eerst heb je Makoto Kusanagi, ook wel de Major genoemd. Zij is alles wat je van een badass cyborg verwacht: sterk, slim, in controle en ze inspireert de mensen om zich heen. In het eerste seizoen vond ik dat ze wat weinig achtergrond kreeg vergeleken met de rest van de crew, maar dat werd in het tweede seizoen goed gemaakt. Dan is er Batou, een ex-ranger met cyberkinetische inplantaten (oa zijn ogen) die hem sterker maken en de mogelijk geven zijn omgeving beter te analyseren. Een sterke, over het algemeen vriendelijke man, met een zwakke plek voor de major en voor de schattig klinkende robot(think)tanks, de Tachikoma. Ik heb trouwens nooit de behoefte gehad een figure te kopen, maar de tachikoma weten me te verleiden;). Togusa is het meeste mens van de groep en de persoon die ik het eerste seizoen het meest uitgediept vind. Hij heeft een familie en sterke morele motivaties, die hem vaak in de problemen brengen in een wereld van manipulatie. Simpelweg de waarheid spreken is vaak niet slim. Dan is er nog de leider van de groep, Daisuke Aramaki, een rustige serieuze oudere man, die door zijn scherpe brein lastige situaties in zijn voordeel weet om te zetten. Daarnaast zijn er nog andere leden van section 9 die wat meer op de achtergrond staan en natuurlijk een aantal antagisten, maar die moet je zelf maar leren kennen. Elk van hen voelt in ieder geval levend, als meer dan wat we zien op het scherm.

Muziek (van Yoko kanno!) en animatie zijn over het algemeen beide briljant en weten de actiescenes (die erg gevarieerd zijn) in hun grandiose explosiviteit neer te zetten. Er was wel één ding wat me tegenviel en dat was dat de gezichten vaak offmodel waren. Er waren episodes dat de kaken van de meeste mannen opeens twee keer zo groot waren, en de Major was helemaal variabel: soms rond met grote ogen, soms met een scherpekin en kleine ogen, soms breedgeschouderd en soms tenger. Ik vond dit nogal vreemd van een serie die voor de rest zoveel aandacht aan detail geeft.

Maar long story short: ik heb erg genoten van GitS, het is een diepe serie, geloofwaardig, mooi gemaakt, spannend, met levende personages. Als ik een anime zou moeten aanwijzen die bewijst dat het medium niet enkel voor jongeren is, dan zou het deze zijn. Nu rest me alleen nog het te herkijken om te zorgen dat ik de details meer meekrijg^^.

2nd Gig. moet ik nog steeds afkijken, maar SAC vond ik ook een hele leuke en boeiende serie. Sowieso vind ik van wat ik heb gezien van de GITS franchise (de originele manga, de eerste film en SAC), SAC het beste, omdat het eigenlijk het beste doet wat GITS zou moeten doen (politie detectivewerk in een science-fiction setting met op z'n tijd wat filosofie tussendoor). Zelfs de manga doet dat niet zo goed en gebalanceerd als SAC.

De laatste jaren ben ik trouwens ook fan geworden van de ongelooflijk populaire Japanse drama serie Aibo (Partners), dat intussen al 14 seizoenen loopt met detective-verhalen die vaak worden gepresenteerd in de context van sociale commentaar en grotere politieke spelletjes in zowel binnen- als buitenland, maar nu ik erover nadenk heb ik dat waarschijnlijk pas kunnen waarderen na het kijken van SAC.