Is It Wrong to Try to Pick Up Girls in a Dungeon? (DanMachi)

Ja, dat is geen titel die veel vertrouwen weet te kweken. Naast het feit dat het een gooi lijkt te doen naar de gouden medaille in de 'laten we onze light novel een debiel lange naam geven' competitie, lijkt het ook weinig goeds over de inhoud te zeggen. Maar pakkend is de titel wel, wat waarschijnlijk gelijk verklaart waarom de serie zo heet. En nadat de serie je aan het kijken heeft gekregen, blijkt het dat het een stuk meer in huis heeft dan op eerste oogopslag lijkt.

Het verhaal draait hier om Bell Cranel, die in een dungeon-crawler-achtige wereld leeft, waar de goden tussen de mensen leven en avonturiers constant een grote kerker in gaan voor glorie, rijkdom en ervaring. Maar op een dag wordt hij bijna om zeep geholpen door een minotaurus, tot een ervaren zwaardvechter genaamd Aiz zijn leven redt. Hij valt als een blok voor haar, en besluit wat kracht achter zijn ambities te zetten om zo haar niveau te kunnen bereiken. En zo begint zijn persoonlijke reis door deze wereld, waar hij allerlei gevaarlijke situaties moet doorstaan, kameraden ontmoet die zich bij hem aansluiten en hij steeds sterker (en bekender/beruchter) wordt.

Misschien niet het meest originele verloop dat een verhaal als deze kan hebben, maar, wel, deze serie weet wel doel te treffen met de uitvoering. Bell, zijn godin Hestia en de mensen die ze ontmoeten tijdens hun reis zijn gewoon leuke personages, en hun reis volgen is verrassend vermakelijk. De serie maakt ook niet de fout een halfslachtig episch plot erin te rammen (er is amper een groter verhaal, op wat vage vertoningen van badguy Freya na) maar het focust zich gewoon op diens sterkste punten; de eerdergenoemde personages, de gevechten en het avontuur zelve. En hoewel het schrijfwerk niet altijd even vlekkeloos is (geef Bell het zwaard, Hestia!), weet de serie wel op geloofwaardige wijze de groei van de hoofdpersoon en de almaar grotere gevaren op te bouwen. Er wordt soms ook een leuke draai gegeven aan bekende concepten uit RPG's (de positie van supporters, de stress die komt met het avonturieren voor zowel de avonturiers als hun begeleiders/questgivers) waardoor de wereld ook een eigen smoel weet te hebben. Dit alles tesamen zorgt voor een serie die van begin tot eind de vaart erin houdt en je daardoor week na week aan het beeld gekluisterd houdt.

Uiteindelijk valt de serie dus in een bepaalde, redelijk zeldzame niche voor me: een serie waarvan je weet dat het verre van het beste is wat het seizoen te bieden heeft, maar die je desalniettemin toch elke week weer direct gaat kijken omdat het zo goed is in wat het doet. In zekere zin is het het tegenovergestelde van een zielloze serie als Nisekoi: een serie die veel meer is dan wat het ooit hoefde te zijn. Dus hey, seizoen 2? Ik zou er naar vooruit kijken.

8/10

Maar gesproken over verwachtingen...

Plastic Memories

Dit seizoen (of dit jaar tot nu toe in het algemeen, eigenlijk) heeft een hoop series gehad die beter waren dan ze op eerste oogopslag leken. Maar de kosmische balans zou verknoeid worden als het tegenovergestelde ook niet zou gebeuren, en dus krijg je Plastic Memories. Een serie waar een hoop getalenteerde mensen aan werkten, maar waar uiteindelijk dat talent nergens benut is.

Het ligt niet aan de opzet. Het speelt zich namelijk af in een wereld waar Giftia's, mensachtige robots, de normaalste zaak van de wereld zijn en niet alleen de taken van werkers vervullen, maar ook vaak dienen als surrogaat-kinderen, geliefden of andere emotionele steunpunten. Probleem is echter dat Gifitia's praktisch de levensverwachting van je gemiddelde hond hebben, wat leidt tot een hoop problemen als hun eind nabij komt. En laat hoofdpersoon Tsukasa dus verliefd worden op zo'n stervend robotmeisje - genoeg ruimte voor een verhaal. Deze opzet wordt aangevuld met interessante elementen zoals het Giftia-verwerkingsbedrijf waar Tsukasa werkt, de zwarte handel in de robots, het feit dat de Gifitia's op hol slaan als ze niet normaal sterven en hun hele bestaan in het algemeen. Wel, dat belooft wat...

...en uiteindelijk bereikt het niets. Hoewel die elementen nog steeds voorkomen, spelen ze allemaal maar een kleine rol en gebeurt er niets mee. Je mag blij zijn als je één scene per episode heeft die het behandeld, wat jammer is, want dat is juist waarvoor je kijkt. Nee, de rest draait allemaal om Tsukasa's romance...maar, wel, die is gewoon niet zo interessant. Het verschilt in niets van de tig miljoen andere 'jongen knoopt relatie aan met stervend meisje' verhalen en het feit dat veel onderdelen van de romance ook gewoon doodleuk slecht geschreven zijn helpt ook niet mee. De humor faalt doorgaans, de personages weten geen indruk achter te laten en chemie tussen het hoofdkoppel mist ook. Het is een serie die maar zelden weet op te vallen in positieve zin, maar je veel vaker stierloos verveelt. De uitkomst is dat het grote drama op het eind me helemaal niets deed.

De serie heeft het dus veel te erg op safe gespeeld; men koos ervoor om de focus te leggen op het uitgekauwde en alles wat de serie een eigen gezicht gaf werd maar aan de kant gebonjoured. Het eindresultaat is dus een serie waarvan het me sterk lijkt dat ik het me nog zal herinneren over een jaar of wat. Helaas, helaas.

6/10

Edit:

Fate/Stay Night Unlimited Blade Works 2nd Season

Fate...oh, waarom moet je me teleurstellen? De eerste helft was namelijk solide - het had een ietwat langzame pacing en de mankementen van het bronmateriaal waren overduidelijk, maar het wist een goede actie-serie neer te zetten die op leek te bouwen naar een knallende tweede helft. En nu is die tweede helft er...en is de knal niets meer dan een rotje.

De goede elementen uit de Fate-serie zitten er nog steeds in, daar niet van. De gevechten zijn nog steeds een visueel spektakel, het poetst het originele verhaal wat op en maakt het samenhangend met (het ver superieure) Fate/Zero en sommige personages blijven leuk om te volgen. Maar het grootste probleem van de serie is de pacing; waar die in de eerste helft nog te rechtvaardigen viel, omdat de toon nog gezet moest worden, voelt de serie hier ontzettend langzaam. De grote conflicten worden maar uitgerekt en falen compleet om ook maar enige urgentie of spanning op te wekken - het grote gevecht met Archer gaf me zelfs freaking Dragonball Z flashbacks. Zelfs rond de climax zitten we nog episodes lang te verkwisten aan wat praktisch filler is, en het voelt alsof een meer competente serie het hele gebeuren in de helft van die afleveringen had kunnen afwerken. Fate...verveelde me. Ik heb de laatste groep afleveringen van deze serie maar moeten marathonnen terwijl ik iets anders deed omdat ik mezelf er niet kon pushen ze normaal te kijken.

Wat overblijft is dus een actie-serie die voor normale standaarden nog redelijk te noemen valt, maar als tweede helft van een Fate-serie diep teleurstelt. Ik had er een stuk meer van verwacht, in ieder geval. Gelukkig dat er volgend seizoen nog Prisma Illya is om de wonden te likken, op dit punt hoeft de spinoff weinig te doen om sterker te zijn dan dit hoofddeel.

5.5/10

Zou er bijna nog twee vergeten (alweer op tempo Durarara!! X2 er doorheen aan het jagen...):

Knights of Sidonia: Battle for Planet Nine
Het eerste seizoen van deze serie was boeiend maar zeker niet zonder gebreken, en dat is bij dit vervolg niet anders. Het doorlopende verhaal blijft boeiend, er worden echter wel wat intrigerende zijstapjes gemaakt waar vervolgens niet zoveel mee gebeurt. Ook heeft deze reeks een vrij hoog licht-humoristisch bedoeld slice-of-life gehalte wat nogal eens de plank mis slaat. Dat zie je vooral terug bij belangrijkste nieuwe "personage" Tsumugi, een soort kunstmatige Gauna die aan de kant van de mensen vecht, er behoorlijk gruwelijk uitziet, maar dan wel weer een uiterst kawaii "uitsteeksel" (hoe noem je zoiets?) heeft voor interactie met mensen. In visueel opzicht doet het sterk aan de eerste serie denken: in basis een prachtig kille en sombere vormgeving, maar hoewel verbeterd blijven de CGI-personages aan de vlakke kant. Maar ondanks de gebreken blijft dit toch naar meer smaken.
6.5/10

Yamada-kun and the Seven Witches
Herrieschopper valt samen met het mooist meisje van de klas van een trap en slaagt erin haar in die val te kussen (iets wat als je het bewust probeert nooit zal lukken....), en plotseling blijken ze van lichaam te zijn gewisseld. Dat is slechts een begin van dit even onwaarschijnlijke als chaotische liefdesverhaaltje, want zoals de titel al wel duidelijk maakt zijn er meer meisjes met bijzondere krachten op school. Dit is een serie waar ik pas later aan begonnen was, maar na de eerste paar afleveringen leek dit al snel uit te groeien tot een van mijn favorieten van dit seizoen. Helaas weten ze dat niveau niet vast te houden, iets wat naar mijn idee voornamelijk komt door het veel te hoge tempo. Praktisch elke aflevering komt er wel weer een nieuw personage met evenzo nieuwe bijzonder krachten en een bijbehorend verhaallijntje voorbij, waardoor je aan het einde van de rit nauwelijks nog kan volgen wie wanneer met welke krachten aan het spelen is. En dat is toch jammer, want het idee biedt mogelijkheden genoeg, de hoofdpersonages zijn leuk, en aan geslaagde grappen is er ook zeker geen gebrek. Aardig vermaak, maar er had toch meer ingezeten.
6.5

Knights of Sidonia: Battle for Planet Nine

Meer Sidonia! Yay! Tussen de mech-series van de laatste jaren vond ik het eerste seizoen al een van de meer solide, dus een tweede seizoen was welkom. Dat het voor het grootste deel meer van hetzelfde brengt is in dit geval geen slecht iets. Het verhaal gaat dus nog steeds over piloot Tanikaze, die het gigantische ruimte-schip waarop hij leeft moet beschermen tegen Lovecraft-achtige aliens (Gauna) die van vorm kunnen veranderen.

Dat betekent dus een hoop actie, complotten tussen de crew en gruwelijke monsters. De wereld van Sidonia, een interessante blik op een wanhopige mensheid in de toekomst, blijft ook fascinerend. De hoofdvraag van de serie, of er ooit gecommuniceerd kan worden met de Gauna, komt ook meer dan ooit naar voren. Belangrijkste nieuwe personage dit keer is namelijk Tsumugi, een chimera gemaakt uit de Gauna-kloon van Tanikaze's vriendin Hoshijiro, die zich als een jong meisje gedraagt maar er uitziet als een 15 meter lang monster. En hoewel de humor soms nogal slap kan zijn (de haremperikelen blijven doorgaans uit de plaats voelen hier) kan ik de grotere hoeveelheid rustige episodes, die zich op de personages zelf focussen, wel waarderen. Het geeft ze wat meer diepte, iets wat miste in het eerste seizoen, en zorgt ervoor dat je meer betrokken raakt bij het gevaar dat ze lopen. Wel is het jammer dat de serie weliswaar een goede climax heeft, maar de grote confrontatie waar de serie naar opbouwt nooit komt. Het is moeilijker dan normaal in dit soort series om het iets afsluitends te geven, maar toch. Grrr, lees-de-manga eindes. De CGI is ook zo houterig als altijd, maar goed, daar ben ik nu wel aan gewend.

Het tweede seizoen van Sidonia is dus ook wederom een solide serie geworden, die ik met plezier van week tot week heb gevolgd. Meer van dit, alsjeblieft!

8/10

My Teen Romantic Comedy SNAFU Too!

Hah, het gebeurt zelden dat de allereerste serie die ik in een seizoen begin te kijken ook gelijk de allerbeste blijkt te zijn. Want dit tweede seizoen van Oregairu is simpelweg mijn favoriete serie van dit jaar zover, en een subliem vervolg op het interessante maar ook niet geheel probleemloze eerste seizoen. Weg zijn de pacing-problemen, langzame opbouw en wat gammele animatie. Wat je ervoor terugkrijgt is een verhaal dat me van begin tot eind aan het beeld gekluisterd liet.

Het verhaal pakt in feite precies op waar de vorige serie eindigde; Hichigaya is de meest gehate persoon in de school nadat hij een egoïstisch, populair meisje verbaal vernietigde, en de spanningen zijn te voelen. Maar alhoewel hij nog steeds close is met zijn clubleden, komen die relaties ook steeds meer onder druk te staan. Als hij zich opnieuw als de kwade opgooit om een probleem op te lossen, is de maat ook voor hen vol en dreigt de hele groep buitenbeentjes uiteen te vallen. Hichigaya is dus genoodzaakt zijn leven te overdenken en voor eens en voor altijd te bepalen wat de anderen precies voor hem betekenen - en hetzelfde geldt vice versa voor hen. Dit alles terwijl Yukino's familie zich steeds met haar leven begint te bemoeien, op allesbehalve positieve wijze. Dit alles leidt tot een serie vol karakterontwikkeling, voor praktisch iedereen in de serie. Van de hoofdpersonages, tot de zijpersonages (zoals 'iedereensvriend' Hayama) tot de nieuwe personages, zoals de amusante, manipulatieve Iroha. Iedereen heeft meerdere lagen, vaak hebben gesprekken meerdere betekenissen en kleine dingen hebben grote gevolgen. Op plotgebied is de serie dus ijzersterk, en je gaat je echt aan de personages hechten (wel, op Yukino's zus na, de meest hatelijke antagonist dit seizoen). Het heeft ook een goede balans tussen lichtere en serieuze momenten, waardoor het nooit verzuipt in drama, en de pacing is perfect. De animatie is ook een stuk beter dit keer en de muziek is erg goed geplaatst.

Dus heb ik er eigenlijk wel iets negatiefs op aan te merken? Tja, er zijn wat dingetjes, maar doen moet ik echt gaan mierenneuken. Een grap die niet werkt hier, een scene die ze iets te lang doorzet daar. Niks groots, in ieder geval. En het eind is niet helemaal conclusief (want de LN's zijn nog niet geëindigd), maar dat is dit geval geen zonde; dit is niet het soort serie waarvan je ooit zal voelen dat een strikt eind aan de schermutselingen van de personages zal zijn. Al zou ik een derde seizoen niet afslaan...

Vaarwel, Oregairu 2, het was een plezier. Je bent je al van een plaats in mijn top 5 dit jaar verzekerd, in ieder geval.

9/10

Ik was net van plan om deze te posten, maar je was me net voor...

De animatie was inderdaad veel beter, maar het was dan ook een andere studio (Feel i.p.v. Brains Base). Dat het eind niet conclusief was is nog mild uitgedrukt; het was net alsof het budget acuut op was en er nog eigenlijk een episode moest komen...
Verder: Komachi for best imouto.
(Bij die zenuwpees van een vergadervoorzitter moest ik overigens onwillekeurig aan Erwin Kroll denken met z'n wapperende handen)

Fullmetal Alchemist
Oké oké, ik zal het kort houden. Wat mij toch prikkelde tot een reactie na het herkijken van deze serie was Rupio's commentaar, waar ik het compleet mee oneens ben.

De originele FMA is voor mij de echte FMA. Weinig series weten een eigen draai aan het bronmateriaal te geven en het ook nog te overtreffen. Voor mij is FMA allereerst een dramaserie, en geen adaptatie weet dit zo goed te brengen als de tv-serie. Ondanks het kleiner aantal afleveringen neemt de serie de tijd voor zijn personages, waardoor je echt meeleeft met de tegenslagen die zij te verwerken krijgen. Brotherhood kon me nauwelijks ontroeren, FMA wist me regelmatig te shockeren.

Niet alleen bijpersonages als Winry en Roy hebben een grotere rol, maar vooral de homunculi krijgen een eigen leven en staan niet zo in de schaduw van de eindbaas. Waar Brothergood duidelijk good vs. evil is, zijn hier de homunculi sympathieker en maken Edward en Alphonse soms behoorlijk slechte keuzes. Dat maakt beide kampen wel menselijker. De persoonlijke waarden botsen regelmatig op het algemene goed. Zou je een aantal criminelen kunnen doden om je broer te redden? Hoeveel is vrijheid waard? Kun je verder kijken dan de cultuurverschillen en vrienden worden? Veel personages komen voor een moeilijke beslissing te staan, waar het antwoord niet zwart of wit is.

Ik ben ook fan van Brotherhood, en het kijken van het origineel heeft juist mijn interesse in Brotherhood vergroot. Het zijn namelijk echt verschillende series met beide zo hun plus- en minpunten. Met alle lofzang voor Brotherhood die ik regelmatig lees wil ik toch ook even mijn favoriet naar voren schuiven.

Als ik dan een minpunt moet benoemen: de film Conquerer of Shamballa vond ik leuk, maar maakte het einde er niet beter op. Ik verkies eigenlijk het einde van de tv-serie. In ieder geval was het nog wel veel beter dan The Sacred Star of Milos.

Score serie: 10
Score film: 8+

Wel, Oregairu 2 wist het wat algehele thematiek betreft consistent te houden, aangezien zo'n beetje alle problemen waarmee ze te maken hadden dit seizoen terugkwamen in de laatste aflevering. En dat terwijl het overduidelijk was hoeveel groei ze allemaal hadden doorgemaakt, vergeleken met hoe ze begonnen, dus het voelde nog redelijk afsluitend op die manier. Het is niet perfect, nee, maar i.t.t. tot sommige andere series dit seizoen had ik er hier niet zo veel moeite mee.


Dat gevoel heb ik ook, om eerlijk te zijn. Brotherhood's overkoepelende verhaal mag dan sterker zijn, maar het was de eerste serie die me zo'n bond gaf met de personages. De eerste serie neemt veel meer de tijd om ze uit te werken, en geen moment van die tijd voelt verspild aan. De langzamere pacing is wat dat betreft echt perfect gebruikt. Het zorgt er voor dat de dood van sommige personages, die in het originele bronmateriaal enkel vooral dienden om als wraakreden te dienen voor hun vrienden, hier als een mokerslag aankomen omdat je ze zo goed kent.

De eerste FMA is om die en vele andere redenen ook een serie die ik een dikke 10 zou geven.

En dan nog de laatste serie van dit seizoen, want Kekkai Sensen laat nog wel een tijdje op zich wachten.

Yamada-kun and the Seven Witches

Ik zal dit kort houden, want het is snikheet hier en ik ga er sowieso een artikel over schrijven.

Yamada-kun doet me in veel opzichten denken aan een serie als Kokoro Connect, waar de personages telkens te maken krijgen met speciale krachten die hun leven in de war gooien. Lichamen ruilen, gedachten lezen, mensen charmeren, de toekomst voorspellen, je kent het wel. Ditmaal echter, komen de krachten uit henzelf; uit de zeven 'heksen' uit de titel (lees: meiden van een bepaalde school met vreemde eigenschappen) en van sommige bepaalde mannen, zoals Yamada de hoofdpersoon. Wie de heksen zijn is echter niet bekend, dus draait het grootste deel van het plot om het zoeken en helpen van ze, terwijl ook steeds duidelijker wordt dat er iets zal gebeuren als iemand ze alle zeven vindt.

Een leuke opzet, maar helaas eentje die niet helemaal goed uit de verf komt. De serie zit zeker vol goede ideeën en situaties voor de krachten (en weet ook te vermijden te verzuipen in drama zoals Kokoro Connect), maar het weet ze gewoon niet goed genoeg uit te voeren. Niet alleen is de pacing soms debiel hoog (de laatste aflevering net deed me soms denken dat ik per ongeluk op de vooruitspoelknop had gedrukt), maar het schrijfwerk rammelt ook aan alle kanten. Zo blijven veel personages gewoon onderontwikkeld, maakt de serie zich er meermaals te makkelijk vanaf als het aankomt op het oplossen van problemen en falen de antagonisten dreigend te zijn (ze zijn meer een beetje suf). De serie weet je erdoor nooit echt te pakken.

Als DanMachi dit seizoen bewees hoe je uitgekauwde elementen alsnog kunt samenvoegen tot een bovengemiddeld vermakelijk geheel, dan is Yamada-kun precies het tegenovergestelde: leuk verzonnen concept, maar alles komt matig bijeen. Dit maakt het nog geen slechte show, maar wel een heel vergetelijke.

6.5/10

Op naar de nieuwe series dan maar!

Hibike! Euphonium

KyoAni heeft in het verleden minder geslaagde producten afgeleverd, maar met deze serie heeft ze het vertrouwen weer hersteld. Het is een echte slice of life met coming of age elementen waarbij je een concertclub ziet groeien van een bijelkaar geraapte verzameling amateurmuzikantjes tot een concert-waardig ensemble. De strubbelingen waar de hoofdpersonages mee te maken krijgen zijn overtuigend neergezet met sublieme animatiekwaliteit en oog voor details zoals alleen KyoAni dat kan.
Het einde is weliswaar voorspelbaar, maar dat is niet waar het hier om gaat; het is de rit ernaar toe waar het om gaat en wat dat betreft heeft KyoAni het 'm weer geflikt. Misschien geen meesterwerk, maar het komt aardig dicht in de buurt.
(en de shoujo-ai tease tussen Kumiko en Reina is op zich al goud)

Al met al een 9/10

Mononoke

Een spinn-off serie van het beste verhaal uit de Ayakashi - Samurai Horror Tales afleveringen.
Het draait om een 'medicijn man' die soort van spirits (Mononoke) die naar de echte wereld zijn ontsnapt tot rust moet brengen.
Dit doormiddel van een speciaal zwaard die hij alleen kan gebruiken als hij de vorm, de waarheid en de reden van de spirits kent.

De 13 afleveringen behandelen 5 van deze spirits waar verder niet echt iets van samenhang tussen zit.
De unieke art stijl (schilderij-achtig) is het meest opvallend aan de serie.
Daar waar ik de stijl wel goed vind passen bij de tijdsgeest (feudal Japan) komen de personages alles behalve goed uit de verf
Op de hoofdpersoon na vind ik de meeste andere personages maar lelijk of eerder storend.

Je kan de serie eigenlijk het beste zien als een soort detective waar 75% van het begin verhaal opbouw is naar het laatste kwart waar de waarheid boven tafel komt die je eigenlijk nooit had aan zien komen.
Dat is voor mij de kracht van deze serie maar ook gelijk de zwakte.
Je zit 75% van de tijd naar langzame progressie te kijken met veel herhaling, vooral het 3e verhaal (Nopperabou) was niet vooruit te branden.

De medicijn man is een cool personage, in zijn doen en spreken, die eigenlijk alleen in de laatste 25% van ieder verhaal in actie komt.
Mede door hem en door de ontknopingen van ieder verhaal is deze serie het kijken wel waard, al kunnen veel delen overgeslagen worden en moet je ook tegen de art stijl van voornamelijk de personages kunnen.
Echte rewatch waarde heeft deze serie niet voor mij, aangezien als je de afloop al weet je je de langzame opbouw kan besparen.
6.5/10

Durarara!!x2 Shou
In het "gat" tussen het lente- en zomerseizoen deze maar snel even er doorheen gejaagd, net op tijd voor de nieuwe reeks. De eerste reeks was me uitstekend bevallen, waarbij de grote kracht vooral was dat het ondanks de tamelijk absurde, deels bovennatuurlijke personages en gebeurtenissen toch levensecht wist aan te voelen. Deze tweede reeks zet de lijn voort, maar weet helaas toch niet helemaal hetzelfde niveau te halen. Aan de personages ligt het niet, de toch al grote cast krijgt de nodige uitbreiding, en de meesten daarvan voegen toch weer wat toe. Meer moeite heb ik dan met de verhalen. Het eerste deel is duidelijk een herintroductie in het wereldje, om even alle poppetjes weer op hun plaats te zetten. Het is ook afgelopen voor je er goed en wel erg in hebt. Daarna volgt het grote verhaal van deze reeks, waarin vreemd genoeg toch een aanzienlijk deel van de eerder geïntroduceerde personages geen rol van betekenis spelen. Maar sowieso voelt dat verhaal wat simpeltjes, met veel eigenlijk overbodige zijlijntjes. Alles is verbonden omdat de stijl van de serie dat vereist, niet omdat het verhaal dat vereist. Daarnaast laat ook de animatiekwaliteit het bij vlagen nogal afweten. Dat maakt deze terugkeer naar Ikebukuru allemaal niet minder vermakelijk, maar er had toch meer ingezeten. Ik kan alleen maar hopen dat X2 Ten niet weer dezelfde fouten gaat maken.
7.5/10

Little Witch Academia 2: The Enchanted Parade
Ah, het door Kickstarter gefinancieerde vervolg op het door de Japanse overheid gefinancieerde Little Witch Academia. Akko en kornuiten lopen in de problemen wanneer hun les Toverdrank uitloopt in een enorme champignon met bijtgrage tanden. Als straf moeten zij deelnemen aan het komende festival waarin de heksenjacht wordt herdacht - door op... heksen te jagen? No worries, Akko zal de dorpelingen eens laten zien hoe cool heksen zijn. Intussen geeft de burgemeester toestemming voor het verwijderen van magische stenen die de ziel van een oud monster gevangen houden.

Dit vervolg is alles wat de fans wensen: een cartoony verhaal met veel magie, handgeschilderde achtergronden en vloeiende animatie. Ook hier is het verhaal zo cliché als een tienerjongen met een bloedneus, maar daar zal niemand veel om geven. LWA2 is 50 minuten ongecompliceerde lol die je weer even kind laat voelen.
Ik heb niet genoeg gegeven voor een fysieke release en daar heb ik wel een beetje spijt van.

Score: 8

Legend of the Millennium Dragon aka Onigamiden

Zal spoilers bevatten al valt er niet echt veel van waarde te spoileren, al is dat ook een spoiler opzich…

Het verhaal gaat over een strijd tussen nobles/samurai (mensen) en oni (demonen) rond het jaar 1000.

De film begint sterk met een boeiend gevecht tussen de twee partijen waarna na hedendaagse tijd geschakeld wordt waar we een kijk in het leven van de hoofdpersoon krijgen. Hij is blijkbaar afstammeling van een speciale clan die de power heeft om de bekende draak Orochi op te roepen. Hij wordt naar het verleden gehaald om de strijd te beslissen.

Voor mijn gevoel zijn ze toen 5 keer van script gewisseld want het gaat over alles en niks. Uitleg ontbreekt en vele gebeurtenissen krijgen geen verder gevolg. Samenhang is ver te zoeken, er is geen consistent gebruik van de tijd en dingen komen uit het niets.
Zo blijken de oni gewoon ook mensen te zijn met ‘gevechtsmaskers’ (hoe of wat nooit uitgelegd), waarna de hoofdpersoon met zn draak toevallig in hun kamp beland. Deed me heel erg denken aan Avatar (de film). Moet een keuze gemaakt worden om te kiezen welke kant hij wil steunen. In eerste instantie is de keuze dat hij geen kant kiest (wat wel goed gevonden was), alleen niet al te best uitgewerkt en natuurlijk zie je al lang aankomen hoe de film daarna vergaat en afloopt.

Heb meerdere keren stukken van de film moeten terugdraaien omdat ik dacht iets gemist te hebben, maar het springt daadwerkelijk van het 1 naar het ander zonder enige uitleg.
Probleem met de film is dat het eigenlijk een slechte film is, maar dat ik dat nooit echt zo beleefd heb tot het einde naderde en het duidelijk werd dat veel vragen onbeantwoord blijven.
Ook is de main voice-acting niet echt passend (of juist wel als het oninteressante personages moeten voorstellen), al kan ik ook hier weer niet zeggen dat ie slecht is..

Zijn ook zeker goede dingen aan de film: het ziet er geweldig uit en zeker de eerste 30min zijn gewoon top materiaal (daar waar het plot nog alle kans heeft om uitgelegd te worden). Ook het einde zit degelijk in elkaar (als je de vage bedoelingen negeert die dan al een uur aan de gang zijn).
Als je de film in een stuk of 10 losse stukken zou knippen zijn het allemaal delen met potentie, maar wel voor 5 verschillende films. Of het moet een film van 3 uur zijn geweest die ze geknipt hebben. Alles tezamen maakt het een onsamenhangend geheel waar vrijwel elk personage en actie geen invloed of waarde heeft in het verhaal.
De hele aanleiding van het verhaal, tijdreizen om iemands krachten te gebruiken om te vechten tegen de oni, is tegen het einde van de film ver te zoeken. Sterker nog, zonder aanwezigheid van ‘the millennium dragon’ zou de strijd tegen de oni beter zijn gegaan…

Mijn voorlopig oordeel voor deze film is gebaseerd op ratings die ik gegeven heb aan eerdere films die geen onderdeel van een franchise zijn.
Daar moet deze hoger scoren dan mijn laagst genoteerde film die ik zou afraden om te kijken
(Only Yesterday 5.5)
want dit is een film die ik niet zou afraden (is iets anders dan aanraden).
Verder gekeken naar de laagste rating van de film die me beter lijkt wat mijn voorlopige oordeel brengt op 6/10

Fate/Stay Night: Unlimited Blade Works
Hoezeer ik had gehoopt dat dit de beste serie van het jaar zou worden, moet ik me helaas aansluiten bij de eerdere reacties. Net als in Fate/Zero is de eerste helft een zeer goede opbouw voor het spektakel dat moet komen. Fate/Zero maakt die verwachtingen waar, Fate/Stay Night helaas niet. Onder de vele lagen gefilosofeer schuilt nog steeds het verhaal waar ik enthousiast van werd. Afleveringen gaan echter voorbij waarin niets verandert ten opzichte van de vorige, met als dieptepunt het gevecht tussen Shiro en Archer. Rin, mijn favoriete personage, is hier omgeslagen naar onbaatzuchtigheid, en bekommert zich om twee personages die het slecht met haar voor hebben. Erger nog, de serie probeert de wandaden van deze personages goed te praten.

Ik blijf een fanboy van de serie, wat me heeft geholpen om de sterke punten eruit te vissen tijdens het kijken. Een aantal masters en servants krijgen veel meer verhaal dan in het bronmateriaal en dat zijn ook de sterkste afleveringen. De relatie tussen Shiro en Rin is geloofwaardig en het tweetal is gemakkelijk mee te sympathiseren. Shiro is niet meer zo onuitstaanbaar als in de originele Fate, maar nog steeds moeilijk te begrijpen als het op zijn levensfilosofie aankomt. Last but not least: wanneer alles is gezegd zijn de gevechten ontzettend gaaf. Er worden hier weer hoogtepunten in art en animatie gehaald door studio Ufotable. Dat zijn de momenten die ik dan ook graag zal herinneren.

Score: 8

Ik verheug me nu al op de film Heaven's Feel, de derde en laatste route uit Fate/Stay Night. Of het formaat film het verhaal niet tekort doet valt nog te bezien, maar in ieder geval krijgen we weer een verhaal met de bekende personages dat totaal niet lijkt op zijn voorgangers.

Met het bron materiaal bedoel je de VN, de film of de eerste fate/stay night serie?
En wat ik me in deze versie/route afvraag is hoe de redelijk uitzichtloze situatie(s) zijn aangepakt. Weet dat het in de film allemaal veel te snel ging en ook veel weggelaten moest worden.
Ik doel bijvoorbeeld op: [moment dat shiro en rin allebei zonder servant komen te zitten.]
Kan ook zijn dat die al in eerste seizoen langs kwamen, maar ik heb dus gewacht/wacht nog steeds met het kijken om alles achter elkaar te zien + eventuele dvd/bluray extra's?

Met bronmateriaal bedoel ik de VN, maar daarmee ook gelijk de film en de eerste serie. Dit is de eerste keer dat sommige personages meer screentijd krijgen (Caster en Illya bijvoorbeeld).


Het is goed afgehandeld, zo . In ieder geval zul je geen uitleg tekort komen.

Wat ik heb gelezen, is dat er in de blu-rayuitgaven Director's Cuts komen van sommige afleveringen, die enkele minuten langer zijn. Ook hoop ik weer op enkele korte specials zoals de Einzbern Consulation Room bij Fate/Zero (hoewel die op geen enkele Westerse uitgave kwam ).

EDIT:

Gargantia on the Verdurous Planet: Far Beyond the Voyage (Meguru Kouro, Haruka)
Deze korte OVA-serie van 2x 50 minuten is een vervolg op de tv-serie. Daarnaast heb je ook nog aflevering 14 en 15 die als extra bij de blu-ray zaten, maar dit is weer iets anders.
De verhalen zijn best leuk, ik kan ze aanraden aan iedereen die meer wil zien van Ledo, Amy en de crew van Gargantia.

Amagi Brilliant Park Episode 14
Leuke extra aflevering die helaas niet het niveau van de tv-serie haalt. Ik moest lachen om het gevecht voor het schooluitje. De grappen van Isuzu, Latifa en Muse die een dag van rol wisselen vond ik minder leuk. Ook de rol van Seiya Kanie is verwaarloosbaar.

From the New World
Dit is een rewatch na 2-3 jaar. Als ik één ding moet benadrukken, dan is het: deze serie is zo veel beter als je hem in een week kijkt (of in mijn geval: drie dagen). In mijn eerste commentaar was ik ook al positief over de serie, maar dat werd verminderd doordat ik geen verband zag tussen de losse verhalen en de personages niet goed kon volgen. Nu zie ik dat dat grotendeels te wijten was aan het feit dat ik de serie in een half jaar keek naast veel andere series. Ook keek ik toen wekelijks Psycho-Pass, een vergelijkbare serie die ik net iets beter vond.

Ik ben het grotendeels eens met Herano's commentaar. Het verhaal en de wereld zijn fantastisch, de personages waren duidelijk ondergeschikt. Toch kon ik me wel bekommeren om Saki, ondanks dat het verhaal haar af en toe klunzig en afhankelijk van anderen deed overkomen.
Het verhaal heeft veel te zeggen over de menselijke aard en de opvoeding van kinderen. Hoe griezelig het ook is, het is niet moeilijk voor te stellen hoe deze dystopie zich heeft gevormd. Het is te hopen dat de mensheid nooit superkrachten krijgt.

Als ik terugga naar het topic Beste anime afgelopen vijf jaar, dan ben ik niet meer tevreden met de 24e plaats op mijn lijst. Ik zou nu zo ver gaan om From the New World op de 10e plaats te zetten.

Score: 9