Yuki Yuna is a Hero

Puella Magi Madoka Magica is duidelijk een van de meer impactvolle anime geweest de laatste jaren - een serie die duistere twists en de omkeer van bepaalde genre-conventies populair maakte, zowel binnen het magical-girl genre als daarbuiten. Dat zorgt uiteraard ook voor kopieergedrag, waarbij men het succes van Madoka probeert na te apen door zelf zoiets te maken, zoals Wixoss de kaartspel-anime vorig jaar. Anderzijds heb je dan weer series die er weliswaar door beïnvloed zijn, maar de veranderingen in het genre die Madoka veroorzaakte meer gebruiken dan kopiëren - een serie die zijn eigen ding ermee doet. Yuki Yuna is een van die series gebleken. Want ja, dit is weer een magical-girl serie met een duistere twist.

De serie draait om de Heldenclub op een bepaalde middelbare school - een team vol vrijwilligers, in feite, die allerlei problemen oplossen voor iedereen die hulp nodig heeft. Een team geleid door de oudere, heethoofdige Fu, en verder aangevuld met titelpersonage Yuna, haar rolstoelgebonden historie-geobsedeerde vriendin Togo en Fu's verlegen zusje Itsuki. Hun club blijkt echter ook een tweede doel te hebben - de echte reden dat de meiden zijn samengebracht is om een team te vormen die de weirde monsters kunnen verslaan die hun land opeens binnen komen stormen. Monsters die allemaal rechtstreeks de soort levensboom gaan die iedereen vereert - bereiken ze die, dan is het einde wereld. Uiteraard storten ze zich allemaal nog steeds op het beschermen van hun wereld, maar het zou niet de laatste keer zijn dat men dingen achterhoudt voor ze...

Wat volgt is een verhaal dat zich gelukkig meer focust op de meiden en hun relaties onderling dan monster-of-the-week perikelen (hell, het climaxgevecht is al in de vijfde aflevering!). Hun bond en hun persoonlijke verhalen zijn namelijk de kern waar de rest van de serie omheen gebouwd is, en dat komt redelijk goed uit de verf (al is titelpersonage Yuna vreemd genoeg de minst ontwikkelde). Dit is ook geen serie die zijn punt hoeft te maken met vriendschap-speeches: de manier waarop de meiden met elkaar omgaan voelt erg natuurlijk en ze hebben allemaal hun eigen dynamiek in de groep. Het weet hiermee een solide basis op te bouwen van personages waar je al snel om gaat geven, wat de twists die volgen alleen maar meer effect geeft. Twists die ook subtiel opgebouwd worden - zelfs in gelukkiger tijden zijn er al genoeg hints dat er iets niet pluis is, en die spanning blijft de serie lang. Wat dat betreft is het verhaal van Yuki Yuna sterk te noemen: de serie heeft een doorgaans goede pacing en er wordt geen aflevering verspild. De muziek is ook subliem en de beelden weten goed het kleurrijke plant-motief weer te geven, waardoor de serie een lust voor het oog is.

Het einde is daarentegen jammergenoeg minder indrukwekkend (wat een probleem was dat ik ook had bij Madoka, grappig genoeg): het voelt wat makkelijk, en het is een klein beetje een anti-climax. Hoewel het geen complete Deus ex Machina is, haalt het toch wat impact weg. Sowieso krijg je het gevoel dat de serie iets meer worldbuilding had kunnen doen; er blijven een hoop vragen achter na het einde, en er had meer in deze wereld gezeten. Of in ieder geval, er ís meer van deze wereld, maar dat zit enkel in Japanse novels - de schrijvers hadden er dus wel werk in gestoken, maar er zat net iets te weinig van in de anime. En dat net-niet gevoel heb je soms wel vaker bij de serie. Begrijp me niet verkeerd; dit is een solide serie...maar niet de top van diens genre, terwijl het die potentie wel had. De serie heeft er net iets te veel schoonheidsfoutjes door. En dat is jammer.

Desalniettemin heb ik me er goed mee vermaakt. De serie slaagt erin een duidelijke eigen smoel te hebben in een wereld waar de meesten het genoeg vinden om enkel te kopiëren, en de cast had genoeg chemie om de serie ten aller tijde interessant te houden. Yuki Yuna mag dan weliswaar geen perfecte serie zijn; memorabel was het zeker.

8/10

Yamada-kun and the Seven Witches
Highschoolanime met een fantasytint hebben iets verfrissend. Niet alleen proberen ze iets nieuws te doen met de duizend keer herkauwde locatie, ook zorgt het vaak voor bijzondere (bizarre) humor. In deze serie hebben enkele studenten bovennatuurlijke krachten, maar hier wordt geen vijand bevochten. Welnee, de studenten kunnen van lichaam wisselen en zes andere handige trucjes met een simpele zoen!

Dit levert natuurlijk veel komische situaties op, maar ook krijg je meer dan dat te weten over de leerlingen en hun problemen, waar hoofdpersoon Yamada graag een helpende hand naar uitsteekt. Hoewel de serie haremtrekjes heeft, verzandt het gelukkig niet in die categorie en er worden ook genoeg leerlingen zonder mentaal voordeeltje geïntroduceerd, waarvan ook mannelijke personages.

Ik moet de kritiek erkennen: de pacing ligt veel te hoog en deze serie zou meer tot zijn recht komen als 24 afleveringen. Na aflevering 6 begon mijn aandacht te verslappen, omdat de nieuwe personages weinig aandacht krijgen en niet zo interessant als de bekende personages zijn. Gelukkig eindigt de serie met een langer verhaal dat weliswaar ook met een sneltreinvaart voorbij komt, maar waarbij ik met volle teugen van de rit genoot. Het einde heeft de serie voor mij gered en deze komt als kandidaat op mijn rewatchlijst.
Hmm, ik zou eigenlijk Kokoro Connect ook weer eens moeten kijken.

Score: 8

De OVA-serie bedraagt maar liefst 60 minuten en speelt zich halverwege de serie af. De club bereid zich voor op een dansoptreden tijdens het cultureel festival om de hoofdprijs binnen te slepen: 50.000 yen voor hun clubkamer... Alleen aan te raden voor de fans na de hoofdserie.

Score: 7

EDIT 17-08-2015

Attack on Titan: No Regrets
Er zijn al meerdere spin-offs van het populaire Attack on Titan verschenen. Veelal light novels, maar ook enkele manga, waaronder het bronmateriaal van deze adaptatie. No Regrets vertelt het verhaal van hoe Levi bij het Survey Corps is gekomen. Met 55 minuten is er genoeg tijd om in detail te treden en hierdoor is het een waardige spin-off, hoewel je het einde al van mijlenver ziet aankomen. Van de vijf OVA's die tot nu toe zijn verschenen kan ik deze twee het meest aanraden.

Score: 8+

Na ruim meer dan een jaar dan toch eindelijk afgekeken: Speed Grapher.

In het kort: journalist en voormalig oorlogsfotograaf Saiga weet zich bij een geheimzinnige super-exclusieve club binnen te werken, waar hij wanneer hij betrapt wordt per ongeluk door "godin" Kagura met bijzondere krachten wordt opgezadeld: hij kan zijn camera nu gebruiken om dingen op te blazen. Jawel. Wat volgt is een gezamenlijke vlucht voor de machtige slechterik Suitengu, met eerst een hoog monster-van-de-week gehalte, en later een complot waarin simpelweg iedereen met macht in Japan zo corrupt als de pest blijkt.

Een serie die al vanaf het begin een heel dubbel gevoel in me opwekte: de makers lijken maar niet te hebben kunnen beslissen of ze nu met een ietwat absurde en bovennatuurlijke maar desondanks serieuze en maatschappij-kritische thriller bezig waren, of toch gewoon met pure pulp. Na een veelbelovende start volgt dan toch vooral een hoop onzinnigheid zonder ook maar enge vorm van relativerende zelfspot. De duur van het geheel helpt daar ook niet bij, 24 afleveringen was domweg veel te lang om de interesse vast te houden, niet voor niets heb ik de serie meermaals na een paar afleveringen weer links laten liggen. En wat ik nu van het einde en de motieven van de antagonist moet denken?

Ook de uitvoering laat te wensen over. Enerzijds heeft de serie een heel eigen sfeer, bij vlagen lekker duister en met toch een bepaald gevoel van realisme. Dit wordt echter teniet gedaan door de veelal ronduit matige animatie, met houterig bewegende personages en voertuigen die schokkerig over het scherm schuiven. Sowieso valt hierbij herhaaldelijk op dat de auto's weliswaar heel aardig gedetailleerd naar voorbeeld van bestaande modellen zijn getekend, maar keer op keer ernstig misvormd en uit proportie. De serie is in 2005 gemaakt, maar komt eerder over als een product van de jaren '80. Dit ook door de muziek, die op zichzelf helemaal zo gek nog niet is en goed aansluit bij de sfeer, maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat gedurende de 24 afleveringen hooguit iets van 2 of 3 melodieën steeds werden hergebruikt.

En dan nog een detail wat me vrij vroeg aan het begin al stoorde: onze protagonist zou zogenaamd een van de beste oorlogsfotografen ter wereld zijn. En niet ongebruikelijk voor een dergelijke fotograaf gebruikt hij een tamelijk ouderwetse camera met handmatige focus. Dat je hem zelden ziet scherpstellen, vooruit, dat is nog een te vergeven fout. Maar dat hij verbaasd is dat de autofocus(?!) niet goed werkt op een transparant object en later ook serieuze problemen heeft met scherpstellen in rook is toch wel een miskleun van jewelste.

Maar toch, ondanks alle tekortkomingen heeft de serie iets ongrijpbaars waardoor ik hem ondanks diverse langdurige onderbrekingen toch steeds weer heb opgepakt, en uiteindelijk toch de eindstreep heb gehaald. Als een belofte die nooit wordt ingelost. Aan originaliteit en karakter geen gebrek, dit had een betere uitvoering verdiend. Of zou ik toch vooral blij moeten zijn dat er uit het volstrekt belachelijke uitgangspunt überhaupt iets kijkbaars is voortgekomen?
6/10

Goed, laat ik dit ook eens proberen. Ik had vanavond even niets te doen dus had besloten iets korts te kijken. Mijn keuze viel op Corpse Party, die al een tijdje op mijn to-watch lijstje stond. Ik heb de PSP game waarop de anime is gebaseerd overigens nooit gespeeld.

Corpse Party: Tortured Souls - Bougyakusareta Tamashii no Jukyou
Horror/mystery met geesten. Een groepje studenten komt vast te zitten in een oude versie van hun school, waar een aantal geesten rondwandelen. Uiteraard vallen er doden. Ik vond de setting erg tof, en de sfeer had zeker veel potentie. De muziek was bijvoorbeeld erg goed! Helaas zit er door de lengte van de serie (of eigenlijk het gebrek er aan; het heeft slechts 4 afleveringen) er niet echt een spannende opbouw in en zijn de personages ook niet echt ontwikkeld. Ook werd het 'mysterie' gedeelte (wat ik het meest leuk vond) nogal overschreeuwd door de gore. Het was wel entertaining op dezelfde manier dat een typische slasher horror entertaining is (daarbij zie je ook zat doden vallen...) en er zaten wel wat interessante punten in. De eerste aflevering vond ik het beste omdat je dan nog niet weet wat er aan de hand is, en ondanks dat het mysterie langzaam werd ontrafeld miste ik daarna de spanning.

Maar met 'entertaining' bedoel ik ook dat ik de serie waarschijnlijk over een tijdje weer ben vergeten.

Dat, en moest die fanservice nou? Het deed een beetje afbreuk aan de sfeer...

Score: 6+
Ik weet dat ik iets korts zocht, maar het feit dat de serie maar 4 afleveringen heeft zorgt niet echt voor een spanningsboog.

Corpse Party: Missing Footage
Ik had dit beter vóór Tortured Souls kunnen kijken dan daarna, alhoewel het dan misschien de "dader" had gespoild. Maar het gaf wat extra screentime aan een aantal personages. Anderzijds gaf het niet echt essentiële extra informatie; de eerste scene komt ook voor een groot deel langs in de OVA . De screentime was leuk, maar het gaf ook niet echt de character development die de OVA miste. Al kun je dat misschien ook niet verwachten van een filmpje van 11 minuten?

Score: 5

En de eerste serie van het seizoen is alweer geëindigd! Wat gaat het toch weer snel.

Ranpo Kitan: Game of Laplace

Deze Noitamina-serie is gebaseerd op klassieke misdaadverhalen van een Japanse schrijver (Edogawa Ranpo) van meer dan vijftig jaar terug. Schrijfwerken die als inspiratiebron dienden voor velen die hem zouden volgen in allerlei genres, en deze serie is dan ook bedoeld als eerbetoon. Het draait om de jonge detective Akechi die na een gruwelijke moord op een school twee leerlingen als nieuwe assistenten krijgt: de vreemde Kobayashi en zijn neurotische vriend Hashiba. Samen lossen ze allerlei moorden en mysteries op, terwijl een zaak uit het verleden Akechi maar blijft achtervolgen.

Dat lijkt een goed beginsel te zijn voor een toffe misdaadserie, en de aandacht pakken en vasthouden doet de serie zeker. De visuele stijl is daar zeker onderdeel van: het ene na het andere effect weet elke scene weer wat sfeervols mee te geven, hoe personages worden weergegeven is afhankelijk van welk personage de hoofdrol heeft in een scene (normaal voor Hashiba, silhouetten voor Kobayashi, poppen voor Akechi) en vaak heeft de serie theatrale trekjes (spotlights en dergelijke). De cast is ook kleurrijk - Akechi komt goed over als excentrieke, zelfverwaarlozende detective, Kobayashi wordt enkel gedreven wordt door eigen interesses en een moraal kompas compleet mist en een zwerver met duizend gezichten, genaamd Shadowman, weet telkens weer een komische noot te brengen. De moorden zijn eveneens luguber en ingewikkeld; al ging de lijkschouwer me al snel op de zenuwen werken. Saai wordt de serie nooit, in ieder geval.

Maar helaas mist de serie wel twee andere belangrijke dingen: spanning en inhoud. Ze zijn beide namelijk compleet afwezig, en doorgaans om dezelfde reden: pacing. De serie neemt namelijk nooit de tijd diens mysteries of personages goed op te bouwen. Telkens introduceren ze wat interessants, om het daarna zonder enige poespas weer op te lossen en te vergeten voordat je de kans krijgt je er echt in te verdiepen als kijker. Het is alsof je op een lopende band voorbij attracties wordt gezet, waardoor je telkens maar een glimps opvangt van het hele verhaal. Het zorgt er ook voor dat het voelt alsof alle flitsende visuele aankleding je maar moet afleiden van het feit dat de serie in de kern niet veel bijzonders om het lijf heeft. Style over substance, dus. Het feit dat het 'hoofdverhaal', over Akechi's verleden, maar slap uit de doeken komt helpt die impressie ook niet.

Het laat me dus achter met een serie die me weliswaar van week tot week vermaakte, maar die ik tegelijkertijd ook niet zal missen. Want, wel, het is de serie nooit gelukt me echt diens weirde wereld in te trekken. Ik bleef altijd maar een buitenstaander, een observeerder van een halfslachtige serie die zijn kunstje deed, want de immersie miste compleet. En dat is nogal funest voor dit genre.

6/10

Edit:

Rokka no Yuusha

Dit fantasy-verhaal begint met Adlet, een man die zichzelf de sterkste man ter wereld noemt, die van plan is om een van de zes helden die vechten tegen de demonenkoning te worden. Telkens wanneer de demonen weer in opmars zijn gebeurt dat ritueel namelijk weer, en zoals hij hoopte, wordt hij gekozen. Dus gaat hij op pad naar de tempel waar ze allemaal samenkomen voor hun mars richting de vijand...en komen er zeven helden opdagen. Niet alleen dat, maar door een val zitten ze nu allemaal vast. Wie is de verrader tussen hen?

Dus ja, interessant genoeg is dit een serie die begint als standaard fantasy-serie (met als enige opmerkelijke onderdeel een redelijk zeldzame Meso-Amerikaanse setting) maar na de plottwist op 1/3 van de serie verandert in een mysterie. Een goed geschreven mysterie, moet gezegd worden. De serie is erg goed in het opbouwen van spanning en laat je praktisch iedereen ervan verdenken de zevende te zijn. Van aflevering tot aflevering komen de personages weer een in nieuwe conflicten terecht met elkaar, en het begint nooit in herhaling te vallen. Het weet te pakken van begin tot eind. De personages zijn grotendeels (op bodyguard Goldof na, helaas) ook interessant, en kennen meer diepte dan je op eerste oogopslag zou denken (vooral Adlet is meer dan hij lijkt). Al deze ingrediënten leveren makkelijk de beste mysterie-serie van dit seizoen, dan niet een van de beste van het hele jaar op. Het heeft alles wat je in dat genre zou willen.

Dat is niet om te zeggen dat de serie geen problemen heeft. Ten eerste, de serie ziet er gewoon erg goedkoop uit. De animatie is gammel, de CGI is ontzettend lelijk en personages gaan vaak genoeg off-model. En dat weet soms echt een deuk in de serie te slaan, zeker als grote gevechten hierdoor impact missen. Ten tweede is er nog het feit dat de serie, hoe goed geschreven ook, soms nog wat steekjes laat vallen - het breekt de regel 'introduceer geen clues uit het niets vandaan, zorg ervoor dat de lezer ze ook weet' en zoals eerder gezegd, Goldof is onderontwikkeld. En ten derde, het eindigt weer op een typisch 'lees het bronmateriaal voor de rest maar' einde. Wat te verwachten viel tot op zekere hoogte, maar was het nodig om een nieuwe mysterie in de laatste aflevering te introduceren? Sowieso voelde de laatste episode sowieso nogal rushed, wat jammer is na zo'n goede opbouw.

Desalniettemin is de show nog steeds een aanrader, en ik heb er met plezier naar gekeken. Nu hopen dat de novels een keer in het Engels vertaald worden, want hoewel ik graag een sequel zou hebben, betwijfel ik of we die krijgen. Zeker niet gezien het animatiebudget van deze studio.

7.5/10

Gate: Thus the JSDF Fought There!

Deze semi-fantasy-serie begint als een poort naar een andere wereld zich opeens opent middenin Tokyo. Een hele legertroep van verdwaasde fantasy-Romeinen komt naar buiten zetten, die onmiddellijk besluiten dat ze beter gelijk kunnen graaien wat ze ook maar willen in deze onbekende wereld. Tenminste, tot het Japanse leger opdaagt, die hen prompt tot confetti knalt. Als reactie besluit het leger zelf, inclusief hoofdpersoon en otaku-soldaat Itami, maar eens te kijken wat er aan de andere kant ligt. Zo raken ze verzeild in een oorlog tegen een keizzerijk uit die fantasy-wereld, en worden ze betrokken bij de levens van de normale mensen die er ook leven. Tijd voor de hoofdpersoon om te trachten en brug te leggen tussen de twee volkeren.

Het is een redelijk interessant gegeven, dat soms nog best leuke ideeën weet voort te brengen. Denk aan een gigantische draak bevechten met legermaterieel, de culturele uitwisselingen tussen de verschillende volkeren die plaatsvindt (zoals het tovernares-meisje die besluit om haar magie te versterken met hulp van onze moderne kennis van natuurkunde) en de onmacht van een modern leger tegen een onsterfelijke demigod. Fantasie en moderne realiteit wordt constant gemixt, en dat zorgt samen met de redelijk sterke actie ervoor dat de serie goed popcornvermaak is. Verder dan dat komt het namelijk ook niet echt: het verhaal is relatief simpel (en doorspekt met 'kijk eens hoe awesome ons leger is' á la je gemiddelde Michael Bay-film), personages zijn vaak onderontwikkeld (zoals het elfmeisje) en niet alles in de wereld is even consistent (de spraakbarriëre tussen de volken). Er bekruipt je het gevoel dat met een beetje meer kunde en iets meer afwerking, dit concept grotere hoogtes had kunnen bereiken. Helaas, het mocht niet zo zijn.

Toch, vermakelijk was het zeker. Ik zal de tweede cour volgend jaar dus ook wel volgen.

7/10

SHIMONETA: A Boring World Where the Concept of Dirty Jokes Doesn't Exist

Toen het seizoen begon skipte ik makkelijk over deze serie heen - immers, de hele opzet leek meer op een excuus voor een hoop domme grappen. Maar naarmate het seizoen verderging en de serie bekend en berucht werd door de manier waarop het zo over de top ging met diens concept en geen greintje schaamte kende, wist het toch mijn aandacht weer te grijpen. Weirde series zijn sowieso altijd al mijn ding geweest. En nu de serie voorbij is, ben ik blij dat ik het die tweede kans geschonken heeft - memorabel was het namelijk zeker.

Want de serie is bot en dom. En het omarmt dat volkomen. Het speelt zich namelijk af in een Japan waar puriteinen de macht over hebben genomen, en waar alles dat 'onpuur' is uit de samenleving geschrobt is - tot het punt waar iedereen een halsband om heeft die je taalgebruik en acties in de gaten houdt. Dat dit funest is voor iedereen die geen moraalridder is moge duidelijk zijn, en veel goede effecten op de mentale gesteldheid van veel tieners heeft dit ook niet (zoals moralen-club president Anna al heel duidelijk maakt). In die wereld is een ander lid van die club, Ayame, in het geheim een terrorist die zich zo vulgair mogelijk gedraagt, compleet met het rondverspreiden van porno en het praten in innuendo bij alles dat ze doet. Ze trekt het nieuwste lid van de club, Tanukichi, hier tegen wil en dank ook in mee, en samen zetten ze een verzetsgroep in elkaar die zich afzet tegen de regering. Dit leidt tot een hoop debiele plannen om de 'pure moralen' compleet te slopen, terwijl ze tegelijkertijd een grotere revolutie nastreven en ook extremisten (aka echte perverselingen) tussen hen buiten de deur proberen te houden.

En dat weirde concept werkt nog best goed, om eerlijk te zijn. Want hoe platvloers het soms ook mag wezen, consistent is het wel, en het plot is meer dan enkel een excuus. De personages zijn ook levendig en amusant, van de luide Ayame, langs weird wetenschapper-meisje Hyouka tot de nieuwe yandere-koningin Anna. De serie gooit ook zoveel maffe dingen op je af, elke aflevering, dat er altijd wel wat amusants tussen zit - het blijft nooit te lang hangen op hetzelfde stuk ongein. De energie spat van het scherm! En dat kan ik wel respecteren: de show weet wat het is, maar besluit eerder om nog meer olie op het vuur te gooien en nog meer over de top te gaan dan ooit te proberen serieus te worden. Gezien hoe het deels een satire is (van een globaal concept, moraalridders heb je overal), past dat perfect. Dit is dus een serie die een stuk beter was dan ik aanvankelijk verwachtte, en eentje die om eerlijk te zijn wel zal missen.

Maar sjeez, ik zal nooit meer op normale wijze naar thuisgemaakte koekjes kunnen kijken...

7.5/10

En ik maar denken dat je alleen met Ranpo Kitan vakkundig het gras voor m'n voeten had weggemaaid, heb je stiekem nog zitten editen

GATE
Er zijn een paar momenten dat GATE zijn ware aard laat zien: een lange reclamespot voor het Japanse leger. Niet alleen door hoe mooi het leger zelf wordt neergezet, maar ook wanneer halfzachte politici of kwaadaardige andere landen in het verhaal betrokken worden. Dat is echter maar een kleine smet op een fantasierijke serie waarin twee zeer verschillende werelden bij elkaar komen. Een uitgangspunt wat garant staat voor verbazing en verwarring, voor botsingen maar soms ook synergie. De toon is grappig wanneer het kan, serieus wanneer het moet, en wanneer Rory erbij wordt betrokken kan het echt alle kanten opgaan. De karakterontwikkeling laat inderdaad te wensen over en is sowieso op een te beperkt aantal personages gericht, en inderdaad is het vreemd dat er het ene moment wel heel nadrukkelijk aan de taalbarrière wordt gedacht terwijl dat twee tellen later voor het gemak toch maar weer is vergeten. Het doet allemaal weinig af aan het geheel, en aangezien het overkoepelende verhaal nog maar nauwelijks op gang lijkt te zijn gekomen kijk ik zeker uit naar het vervolg.
7.5/10

Ranpo Kitan: Game of Laplace
Ik kan niet anders dan het grotendeels eens zijn met Dvallin. De serie leek vanaf het begin veelbelovend maar mét enkele bedenkingen, en dat is tot het einde zo gebleven. Visueel is het even fraai als origineel, de sfeer is lekker duister, de personages zijn op enkele (terugkerende) irritaties na zeker interessant. Maar inderdaad is het juist het verhaal wat tekort schiet. Of beter: de uitvoering ervan. Er wordt meer tijd besteedt aan het opbouwen van de diverse mysteries dan aan het oplossen ervan. Je nieuwsgierigheid wordt keer op keer gewekt, maar voor je het weet heb je het antwoord alweer.Veelzeggend is wellicht dat ik juist van de zuiver komische aflevering 6 nog het meest genoten heb.
6.5/10

Okusama ga Seitokaichou!
Fanservice-show van de slechte soort. Ik had het eigenlijk dan ook reeds na de eerste aflevering opgegeven, maar toen ik even niks te kijken had heb ik de serie toch weer opgepakt. In het kort: de hoofdpersoon waarvan ik de naam al lang weer ben vergeten krijgt ongevraagd de voorzitster van de studentenraad als huis- cq. echtgenoot. Wat verder niemand mag weten, waardoor er genoeg redenen voor misverstanden ontstaan. En daarmee voornamelijk redenen om hem met z'n gezicht weer tussen de borsten of in het kruis van een al dan niet willekeurige vrouw te duwen. Er zitten best aardige momentjes tussen, en het is overdreven genoeg om gedurende steeds 8 minuutjes geen moment saai te zijn, maar het is wel platter dan plat. Eigenlijk zat de beste grap nog helemaal aan het einde: een happy ending juist door niet voor het voor de hand liggende happy ending te kiezen...
4/10

Rokka no Yuusha
Ook hier kan ik me grotendeels bij Dvallin aansluiten: het is een heel andere serie geworden dan ik in het begin dacht. En op wat kleine irritaties na heel behoorlijk uitgewerkt. Dat nieuwe personage aan het einde (wat er sowieso een van de irritante soort lijkt) wekte bij mij ook even de indruk dat we bij een vervolg weer terug bij af zouden zijn, maar ik las al ergens dat we daar niet bang voor hoeven te zijn. En ook de beperkte ontwikkeling van Goldov is schijnbaar een heel bewuste keuze, ook dat komt goed. Mits er uiteraard daadwerkelijk een vervolg komt, wat bij mijn weten nog niet bevestigd is. Alleen al vanuit die gedachte was het dan wellicht toch beter geweest meer van het bronmateriaal af te wijken. Desondanks een dikke voldoende.
7.5/10

Wakako Zake
Een serie shorts van 4 minuten over een kantoordame die na werktijd steevast nog even ergens wat gaat eten en drinken. Tikje pretentieus, geen moment verheffend. Maar hé, bij elk gerecht wat voorbij komt zit ik te watertanden, zou ik willen dat ik naar het restaurantje in kwestie zou kunnen gaan. En daarmee voldoet het toch aan de belangrijkste eis van een culinaire anime.
6/10

Shimoneta
Geen serie waarover m'n gedachten meer uiteenlopen dan deze. Geen serie ook waarvan ik (mede met het oog op het grote aantal series in het weekend) vaker overwogen heb hem te droppen. Om na elke aflevering toch vooral maar verder te blijven kijken. Zelfbewust schaamteloos over-the-top is inderdaad wel de beste omschrijving. Ergens is het natuurlijk wel ironisch dat een serie die de spot drijft met doorgeslagen censuur zelf ook zwaar gecensureerd is, maar ook dat is wel weer met een hele dikke (en dubieus klinkende) knipoog gedaan. Ik kan het met geen mogelijkheid echt goed vinden, maar tegelijk was het wel o zo vermakelijk.
7/10

Bikini Warriors
En nog een pure fanservice-show van de matige soort. Deze serie van shorts probeert weliswaar games (vooral RPG's) op de hak te nemen, maar slaagt daar slechts zeer beperkt in. Dat je toch niet ongestraft bij wildvreemden binnen kan lopen, hun huis kan doorzoeken terwijl ze niet op of om kijken en zomaar van alles mee kan nemen, dat was best leuk gedaan. Dat je steevast je virtuele geld uitgeeft aan de verkeerde objecten of dat je nooit de zo hard benodigde beloningen tegenkomt waren was ook wel aardige. Maar in de meeste gevallen leek het toch vooral een slecht excuus om schaars geklede dames in benarde posities te tonen. Het is dat het maar 4 minuten per aflevering duurde, maar anders was ik er waarschijnlijk überhaupt niet eens aan begonnen.
4/10

Monster Musume no Iru Nichijou
Naast de twee genoemde missers was er gelukkig ook een fanservice-show van de goede soort. Aan het begin van de serie heb ik me wel afgevraagd hoe lang deze serie leuk kon blijven zonder in herhaling te vallen, maar de oplossing bleek simpel: gewoon meer en meer maffe monsters introduceren met elk weer de nodige eigen karaktertrekjes. En laat de rest daar maar weer op reageren. Op het eind zit Kimihito dan wel met 7 monster-dames en een stel regelmatige (ongevraagde) gasten in huis, maar de serie blijft handig alle karakters de ruimte geven. En dat levert keer op keer weer even absurde als hilarische situaties op, waarbij onze protagonist meestal het lijdend voorwerp is. Ook positief: ondanks de toch veelal tamelijk ecchi aard van de serie wat op TV toch netjes moet blijven is er nauwelijks sprake van storende censuur. Geen rare lichtvlekken of schaduwen, geen overdreven rookgordijnen, afgezien van wellicht een paar ontbrekende tepels is het allemaal vrij handig opgelost. Het was misschien niet de beste serie van dit seizoen en zeker niet de meest hoogstaande, maar het is misschien juist wel de serie die ik het meest ga missen.
8/10

Himouto! Umaru-chan
In het kort: Umaru is in het openbaar de perfectie zelve: het mooiste en beste meisje van de klas. Eenmaal thuis bij haar oudere, werkende broer transformeert ze echter een onuitstaanbare, aartsluie chibi-sloddervos. Een terugkerende grap is dat de karakters nette Umaru en chibi-Umaru dusdanig van elkaar verschillen dat niet alleen wij als kijkers twee verschillende personen zien, maar dat ook de personages in de serie haar steeds slechts in één gedaante herkennen. Grote broer Taihei daarentegen lijkt wel het enige normale personage binnen de serie, op enkele momenten na de goedheid zelve, maar wel stekeblind voor de avances van zijn chef. Wat ik in het begin al opmerkte lijken de makers zelf ook gedacht te hebben: dit zou wellicht beter werken als een serie shorts. Gedurende de serie zijn de afleveringen naar mijn gevoel steeds nadrukkelijker in grotendeels op zichzelf staande verhaaltjes opgedeeld. Niet alle fragmenten zijn even geslaagd, maar het merendeel weet toch wel voor een flinke glimlach te zorgen.
7/10

En ik maar wachten tot iemand anders in het topic zou posten, want anders zou mijn post de hele pagina opnemen als ik maar bleef editten .

Dus om gebruik te maken van de nieuwe post;

Monster Musume no Iru Nichijou

Als fan van de manga is het altijd maar afwachten of een redelijk onconventionele ecchi harem-serie als deze goed geadapteerd zal worden - zowel op het gebied van het herpakken van wat de serie leuk maakt, alsook hoe het de gewraakte censuur aanpakt. En gelukkig moet ik op beide fronten concluderen dat de studio het goed aangepakt heeft: het weet goed de charme van het bronmateriaal te pakken en lichtstralen zijn gelukkig afwezig. Weer een zorg minder.

Want de levens van de monster-dames en hun interacties zorgen gewoon voor een hoop lol. Hun meer dierlijke aspecten zijn meer dan enkel een gimmick (het weet over het algemeen een interessante wereld en personages op te zetten) en zo worden zelfs normale praktijken als winkelen een heel avontuur. De serie is ook vrolijk over de top en schaamt zich er niet voor om zelfs de meer weirde kenmerken van hun levens/lichaamsbouw te belichten. Combineer dit met grappig schrijfwerk (waarbij onze hoofdrolspeler Kimihito ook genoeg tijd krijgt om op te vallen) en een goede balans tussen humor en soms meer serieuzere elementen, en je hebt het recept voor een erg memorabele en aparte haremserie. En als adaptatie wist het ook het meeste uit de humor van sommige scenes te halen door ze te verlengen, zoals het een goede adaptatie betaamt.

Uiteraard is het niet perfect: de zwakkere D-arc uit de manga is ook hier aanwezig (en is gelukkig sneller voorbij), sommige goede karaktermomenten missen in de adaptatie (veelal vervangen door minderwaardig materiaal) en het eind is gewoon een random chapter uit de manga ipv een echte climax. Desalniettemin heb ik hier veel plezier mee gehad - deze adaptatie stelde me zeker niet teleur.

8/10

Himouto! Umaru-chan

Aangezien Wizard het plot al opgesomd heeft, zal ik het hierbij kort houden. Umaru-chan is eigenlijk de zoveelste serie in een genre waar studio Dogakobo zich praktisch in gespecialiseerd heeft: slice-of-life komedie. Het luie leven van Umaru en haar omgang met haar vriendengroep/familie vormt de kern van de humor, die soms nog best aardige momenten weet voort te brengen. Vooral haar neurotische vriend Kirie en haar broer Bomber (een college van Umaru's volwassen broer) zijn een leuk duo, en de serie kent ook nog genoeg herkenbare momenten (zowel op het gebied van verwijzingen als Umaru's levensstijl) om te blijven vermaken.

Veel om het lijf heeft het echter ook niet. Er is amper plot, de grappen zijn meer iets dat zorgt voor een glimlach dan materiaal om je kapot om te lachen en niet elke aflevering is even leuk. Het heeft me nog tot het einde beziggehouden, maar daar is alles ook wel mee gezegd. Het was leuk, maar meer ook niet.

7/10


De serie is compleet geflopt als de anime-sales enige indicatie zijn, jammergenoeg, dus ik betwijfel of dat ooit zal gebeuren.

Duimen dat de novels ooit in het Engels uitkomen denk ik maar...

Tsja, zit weer met een kijk-achterstand, dus had de keus : anime kijken of anime beoordelen. Het is dat Gakkou Gurashi vertraagd was, want anders...

Maar Rokka lijkt dus een Deadman Wonderlandje te gaan worden. Zou toch jammer zijn.

En de volgende drie:

Miss Monochrome 2
Eerst maar de makkelijke van de twee. In deze tweede serie shorts over de androïde idol volgen we voornamelijk de voorbereidingen op haar eerste concerttour. Daarbij wederom geholpen door supermarktmanager Maneo en haar multifunctionele robotstofzuiger Ru-chan. En deze keer aangevuld met klunzige promotor Yayoi, die eenmaal in een auto in een duivelse karakterverschuiving ondergaat. In vergelijking met de eerste serie is de duur van elke aflevering verdubbeld naar bijna 8 minuten, maar zoals me helemaal in het begin reeds was opgevallen wordt er maar bar weinig met die extra tijd gedaan. Uiteraard helpt het ook niet mee dat elke aflevering een OP van een volle minuut en een ED van liefst anderhalve minuut heeft (waarbij het sowieso toch een gemiste kans is dat die dan niet gebruikt worden om het oeuvre van onze protagonist een beetje te verbreden), waardoor er effectief nog maar 5 minuten overblijft. Maar zelfs voor die korte duur is de content domweg aan de magere kant. De eerste serie had naar mijn idee in beginsel sowieso geslaagdere grappen, maar hoefde deze ook aanzienlijk minder ver uit te spinnen. En dan blijkt maar weer: minder is soms toch echt meer.
5.5/10

Gakkou Gurashi! a.k.a. School Live!
Allereerst: het is praktisch onmogelijk iets over deze serie te schrijven zonder gigantische spoilers. Daarom:

Weet je nog niks van deze serie, lees niet verder maar ga tenminste de gehele eerste aflevering kijken!!!



Zo, dat moest er even uit. Op voorhand had ik nog niet eens overwogen deze serie te gaan volgen. Na wat reacties hier op het forum werd ik toch nieuwsgierig, maar gedurende de eerste 20 minuten heb ik me voornamelijk zitten ergeren en vervelen. Er waren wel een paar opmerkelijke puntjes die me opvielen, maar ik zocht er niet meteen zoveel achter. Om vervolgens weggeblazen te worden door een twist die z'n weerga niet kent. Niks schattige meisjes die in een schattige school-setting schattige dingen doen. Of misschien toch wel, maar dan wel temidden van een zombie-apocalyps. Dawn of the Dead met schoolmeisjes. Eerlijk is eerlijk, groot was dan ook de angst dat de serie met die verbijsterende onthulling al meteen z'n kruit verschoten had. Maar gelukkig, daarvan bleek absoluut geen sprake. Het was nog maar het begin.

De rest van het verhaal verloopt weliswaar aanmerkelijk subtieler, maar wel met een ronduit meesterlijke opbouw. Niet alles is wat het op het eerste gezicht lijkt, en veel ogenschijnlijk onbelangrijke details bewijzen later pas hun doel. Ondanks de uiterst sombere setting blijft de toon lange tijd nog vrij luchtig en positief, maar stukje bij beetje begint de ernst van de situatie toch te overheersen, om uiteindelijk genadeloos op je emoties in te beuken. Des te knapper dat het even onverwachte als passende einde juist optimistisch en hoopvol is, dat het niet vervallen is in de gemakkelijke "oplossing" van een ordinaire hakpartij met onvermijdelijk slechte afloop. De slotscene na de aftiteling hint nadrukkelijk op een vervolg wat ik weliswaar zeker toe zou juichen, maar als op zichzelf staand seizoen bekeken was dit een buitengewoon bevredigend einde.

Ook op andere gebieden weet Gakkou Gurashi volkomen te overtuigen. Het helpt uiteraard dat we maar met een gering aantal personages te maken hebben, maar ze zijn allemaal prima uitgewerkt met juist voldoende achtergrond om hun beweegredenen te begrijpen. De opening is met z'n subtiele veranderingen een kunstwerkje op zich. Op technisch vlak laat de serie nergens noemenswaardige steken vallen, alles in dienst van het verhaal. Punten van kritiek? Er schiet me zo echt even niks te binnen. Met afstand de beste serie van dit seizoen, wellicht zelfs wel van dit jaar. En waarschijnlijk de meest verrassende anime die ik tot nu toe gezien heb.
9/10

Shokugeki no Soma
Als er één serie een valse start maakte was het deze wel. Na de eerste aflevering was mijn oordeel dan ook tamelijk vernietigend. Toch heb ik de serie een paar weken later alsnog opgepakt, en is het uitgegroeid tot een van m'n favorieten. Typische shonen-anime op een elitaire culinaire universiteit met alles wat je daarbij kan verwachten. Nee, geen seconde heb ik het idee gehad dat ze op die universiteit waren om iets te leren. Per slot van rekening dient iedereen die niet reeds een top-chef is direct van school gestuurd te worden. Het is alleen maar wedstrijd na wedstrijd na wedstrijd. Zelfs op de momenten dat de school-setting kortstondig wordt verlaten. Maar wel op zo'n manier gebracht dat het blijft verrassen in plaats van dat het gaat vervelen. In goede shonen-traditie is het nooit de vraag óf onze protagonist gaat winnen, maar vooral de manier waarop.

Die protagonist, Soma genaamd, is er ook een die aan alle clichés voldoet: een duidelijk doel voor ogen en volledig overtuigd van eigen kunnen op het arrogante af, praktisch blind voor wat er om hem heen gebeurt, maar steunt uiteraard wel het groepje personages om hem heen door dik en dun. De overige personages krijgen net de karakteropbouw die het verhaal vereist, slechts een paar (Tadokoro voorop) worden net iets verder uitgediept. De veelvuldige nadruk op vrouwelijke rondingen maakt overigens wel duidelijk wat de voornaamste doelgroep van de serie is, maar voor de dames is er uiteraard altijd nog Isshiki

De ster van de show moet echter niet onder de personages gezocht worden, maar onder de talrijke gerechten die die revue passeren. Ook hier een duidelijk patroon: een gematigde eerste indruk, gevolgd een overdonderend effect (al dan niet in etappes) meestal gevisualiseerd met "foodgasms" (de een wat komischer of smaakvoller dan de ander...), en dan een gedetailleerde uitleg over het gerecht. Hierbij is werkelijk niets aan het toeval overgelaten, talloze bijzondere ingrediënten en kooktechnieken komen voorbij, maar zodanig uitgelegd en in beeld gebracht dat je hun effect bijna kan proeven. Zoals ik eerder dan ook al zei: ze zouden een restaurant moeten beginnen met al deze gerechten, dan ga ik ze stuk voor stuk proberen...
(inclusief de ranzige experimentjes van Soma en zijn vader....)

Al met al weet Shokugeki no Soma hierdoor het maximale uit z'n in basis vrij beperkte formule te halen. Een tweede seizoen is bij mijn weten nog niet officieel aangekondigd, maar gezien het bewust zeer open einde met waarin meermaals wordt verwezen naar hetgeen nog komen gaat lijkt dat slechts een kwestie van tijd. Kom maar op, mijn honger is nog niet gestild!
8/10

Eerst de shorts dan maar...

Miss Monochrome: The Animation 2

Ik sluit me hier grotendeels aan bij Wizard's oordeel. Het eerste seizoen van Monochrome was namelijk simpelweg veel sterker: het waren korte filmpjes die doorgaans draaiden om één centrale (vaak geslaagde) grap, waardoor ze leuk bleven. Maar dit deel? De lengte is verdubbeld, het aantal grappen niet. Het is alsof je opeens twee boterhammen voor je ontbijt krijgt in plaats van één, maar met evenveel beleg. Het resultaat is dat je eten in het algemeen veel saaier smaakt, ook al krijg je meer.

De serie kreeg het daardoor frequent voor elkaar dat ik me zelfs in diens korte runtijd al begon te vervelen, en het mist gewoon alle charme van de originele serie. Ja, dit is een flop geworden.

5/10

Wooser's Hand-to-Mouth Life: Third Season

Wooser, in tegenstelling tot de andere short die ik keek dit seizoen, wordt juist steeds beter. Waar eerdere seizoenen soms nog bleven steken op Youtube-randomheid, zijn de afleveringen nu steeds meer experimenten in animatie en laten ze creativiteit de vrije loop. Het resultaat is dat je de ene aflevering een spelletje Mafia krijgt voorgeschoteld, de volgende een parodie is op klassieke sci-fi (Blade Runner, The Thing) en je de episode daarop een moordmysterie op je bord krijgt. Het is amusant, het verveelde me nooit (zelfs in de mindere afleveringen) en het weet precies genoeg te doen met diens tijd. Nou dít is wat een short hoort te zijn.

7/10

En uiteraard nu deze:

Gakkou Gurashi!

Spoilers, uiteraard.

Het is zeldzaam voor een serie om nog dagenlang in mijn hoofd rond te spoken na elke aflevering (zeker gezien hoeveel series ik kijk elk seizoen). Waar elke aflevering het hoogtepunt is van de dag waarop hij uitkomt, en die je met kloppend hart de verwikkelingen laat volgen van de personages. Waar je bijna de neiging krijgt de laatste aflevering zo lang mogelijk uit te stellen, omdat je niet wil dat de serie eindigt. Maar deze serie is zo'n serie, waardoor het door dat alleen al makkelijk in mijn top vijf (wellicht zelfs op nummer 1 uit die top vijf) van het jaar weet te lanceren.

En dat is redelijk verrassend, want dit was een van de laatste series die startten vorig seizoen, waardoor ik er - samen met de schattige meisjes op het promotiemateriaal - weinig van verwachtte. Ha, maar goed dat ik verder kijk dan mijn neus lang is. Want schattige meisjes die zo uit een typische moe-show lijken te komen zitten er zeker in - maar het is een kruising van zo'n serie met een zombie-apocalyps. En het is makkelijk daarbij te denken dat het simpelweg een combinatie is van de twee meest afgezaagde genres in zowel westen als oosten - maar wat blijkt? Het werkt. De combinatie tussen de twee genres is perfect uitgevoerd, met een consistente toon en thematiek die uitermate goed geschreven is.

Want hoewel dagelijks overleven de meiden natuurlijk bezighoudt, is hun moraal hooghouden en hun geestelijke gezondheid in stand houden namelijk net zo belangrijk voor ze. Ondanks alles wat er gebeurt is, en ondanks alle gruwelijke dingen die hen buiten te wachten staan, proberen ze nog een zo normaal mogelijk leven te leiden. Deels is dat om de hallucinerende Yuki te helpen, deels ook zeker voor henzelf. En dat zorgt ervoor dat het niet moeilijk is om je snel te hechten aan de personages: je leert ze steeds beter kennen (de moederlijke Yuuri, Shovel Knight Kurumi, de cynische Miki, eeuwig happy Yuki en lerares Megu-nee), ze hebben allemaal een eigen verhaal en motivatie en ze ontgroeien steeds meer hun moe-meisjes imago - ze worden kinderen die proberen te overleven in een wereld waar alles naar de hel is gegaan. Het zorgt er ook voor dat de dramatische momenten als een mokerslag aankomen.

De directie van de serie is eveneens subliem. Dit is namelijk een serie die boven alles subtiel is: verwacht geen bombastische actie, grote infodumps of melodrama. Nee, dit is een serie die de intelligentie van de kijker niet beledigt, en die simpelweg gewoon je aandacht vraagt. Dit is een serie waar personages een gesprek kunnen hebben zonder een woord te zeggen: hun gezichtsuitdrukkingen alleen zeggen vaak al genoeg. Een serie die meer de neiging heeft om hints en ideeën te verspreiden dan concreet iets te vertellen - de regel van show, don't tell wordt strikt gevolgd. Een serie die ook, door de manier waarop scenes geframed worden, het contrast tussen de leefwereld van de hoofdpersonages en hun harde realiteit sterk weet weer te geven. De muziek is ook subliem, de zombies zijn afschuwwekkend (waardoor de horror-elementen zenuwslopend zijn) en het weet tot het eind aan toe geen scene te verspillen, wat leidt tot een erg passend einde.

Op elk vlak zit de serie dus goed in elkaar. Het is uiteraard mogelijk om te gaan mieriken en nog wat problemen te vinden - de zwembadaflevering is redelijk zwak vergeleken met de rest, bijvoorbeeld - maar er zijn geen grote fouten te vinden. Dit is simpelweg de beste zombie-serie die anime ooit heeft voorgebracht, en het is makkelijk de serie die ik het meeste zal missen dit seizoen. Hell, afhankelijk van hoe de serie op lange termijn in mijn geheugen gegrift staat, gaat dit cijfer misschien nog wel omhoog...

9/10

Nu wachten tot de manga uitkomt in het Engels, het is immers al gelicenseerd .

En weer vier series ten einde, met allemaal een duidelijke overeenkomst: een slot waar ik zo m'n bedenkingen bij heb...

Allereerst Durarara!! X2 Ten. Na het toch ietwat teleurstellende X2 Sho was dit weer een stap in de goede richting. De eerste paar afleveringen vormden min of meer op zichzelf staande verhalen om een aantal personages wat extra diepgang te geven. Maar uiteindelijk volgt er toch weer een overkoepelend verhaal waarbij Izaya serieuze concurrentie krijgt en Mikado zich meer en meer van een kant laat zien die we nog niet van hem kenden. En ook Masaomi begint weer een grotere rol te spelen, terwijl Dotachin en Shizuo juist buitenspel lijken gezet. Kortom, er gebeurt genoeg om er een boeiend verhaal van te maken. Wat me dan toch dwars zit? Dat het uiteindelijk toch vooral een opzet voor een derde seizoen X2 blijkt, waarop we nog tot het winterseizoen zullen moeten wachten...
7.5/10

Dan Charlotte. Wat begon als een vermakelijke "de gave van de week"-show kreeg halverwege toch een zeer interessante wending: tijdreizen! Helaas bleef de serie daarna nog de nodige konijnen uit de hoge hoed toveren, welke ik toch niet allemaal even overtuigend vond. Ineens hebben we niet alleen de kwaaie wetenschappers, maar zijn er ook even genadeloze als ongeloofwaardige buitenlandse bendes. En in de slotaflevering moet Yu nog snel even de gehele wereld (naar goed anime-gebruik grotendeels in stereotypen) rondreizen om tienduizenden jongeren hun gave te ontnemen, dit wel ten koste van zijn eigen geestelijke gesteldheid. Maar uiteindelijk komt het toch nog allemaal goed, min of meer.

Op zich kan het allemaal best, maar de manier waarop alles is uitgewerkt lijkt toch vooral erg gehaast en incompleet. Hoe zat het nu met die kwaaie wetenschappers? Wat waren nu precies de motieven van die buitenlandse bende die zich heel professioneel voordeed maar uiteindelijk toch een stel klunzen bleken? Hoe is het nu met de broer van Nao afgelopen? En even afgezien van z'n geheugenverlies, hoe kan het dat Yu ineens blijkbaar geen last meer heeft van de tienduizenden gaven die hij toch nog enige tijd bezit?

Na de tijdreis om Ayumi te redden had ik even het vermoeden dat het een hele andere kant op zou gaan. Dat hun broer juist het meesterbrein was die de hele boel zo gemanipuleerd had om Yu én Ayumi in zijn bunker te krijgen, wat dan juist het laboratorium zou blijken waaruit ze eerder ontsnapt waren (of dachten te zijn). Wat natuurlijk een pracht van een tijdreisparadox op had kunnen leveren. Maar al snel werd duidelijk dat het toch een andere kant op ging. Nu blijft toch het gevoel hangen dat "mijn" einde boeiender zou zijn geweest, misschien moet ik me toch eens de anime-wereld binnen zien te werken?

Desondanks was het een leuke, originele en in technisch opzicht goed gemaakte serie, die me elke week weer nieuwsgierig maakte naar meer. Daarom is het juist zo jammer dat het nu toch zo overschaduwd wordt door het niet geheel overtuigende einde.
7.5/10

Vervolgens oudgediende Arslan Senki. Het is een lange reis geweest met de kroonprins van Pars en zijn gevolg. Een lange reis met behoorlijk wat zijsprongen die echter soms wat al te zeer uitgerekt werden. Met als gevolg dat het erop leek dat het einde flink afgeraffeld moest gaan worden. Niet voor niets eindigde elke aflevering met de profetische woorden "And thus, the boy would become king." Na de voorlaatste aflevering stond dan nog wel een helse taak te wachten: hoofdstad Ecbatana heroveren op de Lusitaniërs, en nu toch eindelijk eens afrekenen met Hermes en zijn sporadisch opduikende bovennatuurlijke helpers. Ga er maar aan staan in de resterende 20 minuten...

Ik weet niet of ik het een geruststelling of een tegenvaller moet vinden, maar dat gebeurt dus niet. De serie eindigt met de nasleep van de verovering van een belangrijk fort, en hoe Arslan en consorten uiteindelijk vertrekken voor bovengenoemde slag. En eindelijk is er eens interactie tussen Arslan en Etoile zonder dat verwarring en chaos overheersen. Arslan zal nog wel even geduld moeten hebben alvorens de troon te bestijgen. Of we dat in een volgende serie gaan zien? Volgens mij is er nog niks officieel aangekondigd, en de slotaflevering zwijgt hier ook over. Ergens voelt het ook alsof de makers halverwege de boel zodanig zijn gaan rekken dat de serie niet binnen dit seizoen afgerond kón worden.

Los daarvan is het een rit met ups en downs geweest. Ook al is en blijft het uiteraard pure fictie, de serie heeft toch een mooi stuk geschiedenis neer weten te zetten. En hoewel je je vraagtekens kan zetten bij de geloofwaardigheid van sommigen is er toch een interessante groep karakters bij elkaar verzameld. Maar kritiek is ook zeker op z'n plaats. Zoals al genoemd werden er teveel en te langdurige zijstappen gemaakt. Arslan zelf was als personage misschien wel een beetje té perfect. De animatie was bij vlagen echt rampzalig, met paarden die houteriger bewogen dan een hobbelpaard, of rij na rij aan nagenoeg identieke boogschutters. En ik vraag me vooral ook af wat nu de toegevoegde waarde van Hermes z'n spoken nu eigenlijk was, aangezien dit het enige echt bovennatuurlijke element in de hele serie was. Maar ondanks deze gebreken was het toch een interessante en bovenal vermakelijke serie, nu alleen maar hopen dat er toch nog een echte afsluiting van het verhaal gaat volgen.
7/10

Tot slot zit ook Gangsta. erop. Voorlopig tenminste, want als je niet beter zou weten zou je denken dat het volgende week gewoon verder gaat. Dit een open einde noemen zou nog een understatement zijn. Na een rustige opbouw waarbij elk van de drie hoofdpersonages de nodige bagage heeft gekregen is uiteindelijk toch serieus de pleuris uitgebroken. Met personages die in verhouding tot iedereen die we eerder hadden leren kennen nogal uit de toon vallen. En onze drie protagonisten spelen hierbij ineens niet of nauwelijks een rol. Oké, er is dan nog wel even een flinke onthulling, maar die komt toch ook tamelijk out of the blue.

Nu had ik eerder al een paar volumes van de manga gelezen, al was ik nog niet zover gekomen als hetgeen nu in de anime verwerkt is. En geruime tijd kreeg ik ook het gevoel dat het een weliswaar weinig verrassende maar wel zeer degelijke adaptatie was die de sfeer goed wist te vatten. Vooruit, dit is wel weer zo'n geval waarin de statische gevechten in de manga harder lijken dan de bewegende gevechten in de anime, maar dat is nog wel overkomelijk. Echter, als ik dan toch aan het vergelijken ben: juist op het moment dat je bij de manga het gevoel kreeg dat het nu echt spannend zou gaan worden zakte de anime juist nogal door het ijs. Vanaf de aanval op Bastard is de serie een rommeltje geworden, waarbij de broodnodige spanning helaas ontbreekt. In plaats daarvan is er slechts chaos en verwarring. Met de wetenschap dat gezien de voortgang van de manga een eventueel vervolg nog wel een jaar op zich zal laten wachten was iets meer lijn in het geheel toch zeer welkom geweest. Vooralsnog overheerst dan toch de teleurstelling.
6/10

En weer een trits series zijn geëindigd! Sommigen goed, en, wel, anderen niet zo goed. Laat ik maar van hoog naar laag gaan.

Gatchaman Crowds Insight

Het eerste seizoen van deze aparte superhelden-serie had er veel lol in allerlei superheldenconventies met de grond gelijk te maken, terwijl ze ondertussen de rol van social media in onze samenleving onder de loep namen - alles met een zwaar positieve blik erop. Het was een interessante en vermakelijke serie, en nu is er dus een vervolg. Maar hoewel die eveneens zowel interessant als vermakelijk is, is dit geen vervolg waar je van kan zeggen dat het op de oude voet verder gaat.

Dit tweede seizoen is namelijk een stuk cynischer, aangezien het kritisch menselijk kuddegedrag onder de loep neemt. Daarmee bekritiseert het ook concepten uit het eerste seizoen (die toen een stuk positiever voor de dag kwamen) en is de situatie allesbehalve zwart en wit: hoewel de tegenstander uit deze serie aanvankelijk een terrorist met een ideologie lijkt te zijn, blijkt het gevaar toch meer van binnenuit te komen. Dit zorgt ervoor dat er meer aandacht naar politieke schermutselingen gaat en minder naar helden-acties (superhelden-gedrag komt niet eens zo vaak voor dit seizoen, en hoofdpersoon Hajime kijkt hier grotendeels de gebeurtenissen aan ipv overal bovenop te springen), maar het schrijfwerk van de serie is goed genoeg om dit te laten werken en te zorgen dat het fascineert. De opbouw naar het grote conflict dat centraal staat in deze serie is subliem gedaan, en het zorgt ervoor dat dit seizoen, ondanks diens andere boeg, net zo goed (misschien zelfs beter) is als de eerste. Het is zeker een serie die je aan het denken zet.

Foutloos is het niet: zo is de opbouw naar het conflict interessanter dan de oplossing, bijvoorbeeld. Het kan soms ook steken dat onze oude hoofdrolspelers soms zo weinig te doen krijgen en sommige concepten komen niet volledig tot bloei (het Crowds probleem). Desalniettemin is dit zonder twijfel de sterkste sequel van dit seizoen, eentje die me geen moment teleurstelde.

8.5/10

Charlotte

Aan veel dingen valt af te zien dat hier de schrijver van Angel Beats! achter zit. De atmosfeer, het (effectieve) drama, de levendige cast en, wel, het rommelige plot. En alhoewel dit kinderen-met-superkrachten verhaal uiteindelijk niet zo sterk is als die serie, is het nog steeds een zeer vermakelijke rit.

In dat opzicht is de rijke stortvloed aan ideeëen vreemd genoeg zowel diens grootste sterkte als ook diens grootste zwakte. Want de serie is zeker gevarieerd - het gaat van vind-de-superkracht-gebruiker van de week naar emotioneel drama naar een tijdreisverhaal naar een strijd om de wereld te bevrijden. En nooit voelt de serie echt aan alsof het een slechte wending heeft genomen - elk stuk weet weer een interessant verhaal voort te brengen. Het feit dat de serie sterke hoofdpersonages heeft helpt daar ook in mee - zowel de allesbehalve perfecte Yuu als de botte Nao weten de serie goed te dragen.

Tegelijkertijd voelt deze serie door die stortvloed ook aan als een 26-episode anime die in 13 episodes gepropt is. En ditmaal zonder excuus dat dat het originele plan was. Plotpunten komen en gaan zonder echt goed uitgewerkt te worden, dingen die op het ene moment nog het belangrijkste onderdeel van de serie lijken worden snel afgeraffeld of compleet vergeten en de serie is behoorlijk slecht in het opbouwen van sommige wendingen. Dit is zeker niet een serie waar je diep over na moet denken, want anders kun je er tal van gaten in prikken.

Het feit dat een verhaal dat in feite zo'n rommeltje is, nog zo pakkend weet te zijn, is testament genoeg dat deze serie nog steeds een zekere, aparte kwaliteit herbergt die het zeker het kijken waard maakt.

7.5/10

Fate/kaleid liner Prisma Illya 2wei Herz!

Oh, waarom tart ik het lot toch altijd? Merkte ik bij het teleurstellende Fate UBW nog op dat Prisma Illya maar weinig hoefde te doen om beter te zijn, blijkt het dat Illya's Magical-girl serie die woorden ten harte heeft genomen. Want weinig doen deed het zeker...beter dan UBW het, maar niet bij zo veel als ik hoopte.

En de reden daarvoor is simpel - er was nog maar weinig bronmateriaal over na het tweede seizoen uit 2wei. Maar in plaats van ons een deel van sequel 3rei te geven (die krijgen we pas volgend jaar), hebben ze besloten de rest op te vullen met fillers en omake-hoofdstukken. Yay. Hoewel Prisma Illya altijd al dit soort episodes had, waren ze meestal een simpele manier om ons om de hoofdpersonen te laten bekommeren - de balans tussen dit soort eps en de meer serieuze was een van de dingen die de serie liet werken. Maar vul driekwart seizoen er mee op, en de balans is zoek: het plot gaat met een slakkengang en de serie vervalt in herhaling. En zelfs als de grote arc begint, is het bij lange na niet zo goed als in vorige seizoenen - daarvoor is het te kort en simpel, zijn de gevechten niet goed genoeg en hebben grote onthullingen niet genoeg impact (spendeer daar dan je filler-tijd aan!).

Gelukkig is er nog wel genoeg karakterontwikkeling te vinden tussen ons hoofd-trio en echt grappige momenten zijn ook nog genoeg te vinden (waardoor de serie zeker niet slecht is), maar ik had er meer van verwacht. Van alle Prisma Illya series was dit makkelijk de minste, en ik hoop dus maar dat de serie zich volgend jaar wel weer op het goede pad zet.

6.5/10

En dan uiteindelijk de verliezer...

Gangsta

Gangsta, Gangsta, hoe kon je het zo verknoeien? Je begon zo goed!

De eerste helft van dit misdaaddrama had namelijk een sterke opbouw, en wist goed ontwikkelde hoofdpersonen neer te zetten. Het speelde zich af in een fictieve stad, vol met de overblijfselen van een grote oorlog en gemuteerde mensen met bovennatuurlijke reflexen, waar de personages werkten als probleem-oplossers : de een-ogige Worick, de dove Nicholas en de getraumatiseerde hoer Alex. Hun achtergronden en persoonlijke problemen waren pakkend, en ik had makkelijk een heel seizoen van hun verwikkelingen met elkaar en de wereld om hen heen willen volgen.

Maar nee. Halverwege schakelt de serie opeens om naar oninteressant politiek geneuzel in de stad en introduceert het allemaal van die mutanten-jagers die overkomen als een stel slappe badguys uit een domme shonen-serie. De serie begint opeens te verzuipen in zij-personages die moeilijk uit elkaar te houden zijn, en onze hoofdrolspelers worden maar aan de zijlijn geschoven. Het is gewoon niet boeiend, om welke manier dan ook, want het mist zowel spanning als een reden om echt om al die zij-personages te geven. Hierdoor begon het een serie te worden waarbij ik mijzelf moest gaan forceren de volgende aflevering te kijken. En wat is mijn beloning? Een compleet non-einde. Niets, maar dan ook niets, wordt opgelost en de hele (of halve, want dat is alles dat we krijgen) arc is dus compleet nutteloos. Wauw! Het gore lef.

Tel daar nog de frequent belabberde animatie bij op en je hebt een van de grootste missers van het seizoen te pakken. Wat een tijdverspilling.

5/10

Arslan Senki

Heb er een aantal voltooid, maar ik denk dat ik hier toch het meest van genoten heb, dus begin ik hier maar mee. Ik vond het verhaal en de setting echt fantastisch, en het deed me denken aan 1 van mijn favoriete animes van de afgelopen jaren, zeker in deze genre, Akatsuki no Yona. Sommige characters zijn bijna 1 op 1 vergelijkbaar, maar behouden toch hun eigen charmes. Zoals ik bijvoorbeeld Daryun vind lijken op Hak van de laatstgenoemde. Alleen is Hak veel maar dan ook veel grappiger, en verdrinkt Daryun zowat in de nederigheid jegens Denka Arslan.

Alle side characters, en ook de "love interest" (denk ik dan) zijn interessant genoeg, en ook de tegenhangers van het koningkrijk Pars, genaamd de Lusitanians zijn goed vormgegeven. Er zat een aardig tempo in, kregen veel te zien, en na 25 afleveringen zie ik her en der toch wel wat character development. Goed, toegegeven het is niet bijzonder veel, en het had meer kunnen zijn, maar de vele characters (misschien wel net iets te veel) namen nou eenmaal ook veel screentime in beslag. Soms ten goede en soms wat overbodig. Toch kon ik het allemaal wel goed hebben.

De animatie was niet ten alle tijden van hoogstaand niveau. Af en toe ergerde ik me wel als ik 40 man ter paard hetzelfde eruit zie, maar toegegeven meestal trok dan gelijk weer een Narsus of iemand anders weer de voorgrond naar zich toe. Maar als ik dan toch kritiek moet hebben, dan stoorde ik me daar het meest aan.

Verder zitten we nu nog met teveel vragen die onbeantwoord blijven, dus hoop ik (lees smeek) op een 2e seizoen of misschien een epische ova/film, want kom op, dit kan je niet zo laten eindigen. Soundtrack was ook van een hoog niveau en verder heb ik me echt vermaakt met Arslan Senki de afgelopen maanden.

Cijfer: 8.2

En tijd om dit seizoen af te ronden.

Arslan Senki

Arslan Senki, of The Heroic Legend of Arslan, is een adaptatie van een fantasy-serie uit de jaren '80. Om meer specifiek te zijn de adaptatie van een nieuwere manga-versie van het klassieke verhaal, getekend door Hiromu Arakawa (Fullmetal Alchemist, Silver Spoon) zelve. Het speelt zich af in een semi-historische wereld (de koninkrijken zijn fictief, maar lijken op die uit de echte wereld, en bovennatuurlijke elementen zijn zeldzaam), waar grote veldslagen en politieke complotten aan de orde van de dag zijn. Het verhaal start met de overname van het koninkrijk van prins Arslan door een fanatiek religieus buurland na zo'n verloren veldslag, en door de serie heen probeert hij langzaam om een leger op te bouwen om zijn land terug te pakken. En, uiteraard, moet hij nu in zijn rol groeien als nieuwe koning, wat nog een moeizaam proces kan worden.

Een degelijk concept, dat door de serie heen best vermakelijk blijft. Alles wat je zou verwachten in een serie als deze passeert de revue: het vinden van een groep loyale strijders, de slimme plannen die ze verzinnen tegen een overweldigende vijand, verraad en doodgewaande familie-leden. En het doet dit alles zonder ooit cliché of afgezaagd te worden, waardoor de serie makkelijk je interesse vasthoudt. Maar tegelijkertijd, echt een impressie achterlaten doet de serie ook niet. De personages zijn daarvoor niet genoeg uitgewerkt (en Arslan zelf is een beetje een druif), er is te weinig focus in de reis die Arslan doormaakt en er zit niet echt een duidelijk eind aan de serie. De animatie is doorgaans ook belabberd, waardoor veel veldslagen houterig en goedkoop in beeld gebracht worden.

Dit soort problemen zorgen ervoor dat Arslan een beetje tussen wal en schip viel voor mij. Een serie die niet slecht genoeg is om te droppen, waardoor ik toch alle 25 eps heb gekeken, maar die eveneens in mijn schema constant werd overschaduwd door betere series. Het heeft geen eigen identiteit, dus ik betwijfel of ik me deze serie nog lang zal herinneren.

7/10

Vervolgens...

Actually, I am

Dezelfde conclusie uit Arslan hierboven kan ik eigenlijk ook bij deze serie gebruiken. Dit is namelijk een romantische komedie, over een jongen die geen geheimen kan verbergen. Hij komt erachter dat het meisje waar hij verliefd op is, eigenlijk een vampier blijkt te zijn. Een geheim dat voor haar strikt verboden is om aan iemand te laten weten, waardoor het nu aan hem is om dat geheim te bewaren. Maar niet alles is dat door zijn persoonlijkheid moeilijk, maar zij is ook niet de enige die een geheim herbergt...

Het resultaat is een serie die best leuke momenten heeft en goed tijdverdrijf weet te zijn. Ons hoofdduo is sympathiek (en hebben veel chemie), er zijn genoeg weirde andere personages om een komische noot toe te voegen en overbodig drama wordt geschuwd. Maar net als bij Arslan wordt het nooit meer dan simpel tijdverdrijf. De kwaliteit is daar te inconsistent voor, de serie ziet er goedkoop uit en de serie weet maar zelden écht grappig te zijn - doorgaans blijft het steken op een glimlach. Dus tja, het is aardig, maar allerminst memorabel. Ik heb veel betere series in dit genre gezien, in ieder geval.

7/10

De laatste sequel dan maar...

Durarara!! X2 Ten

Het vorige seizoen van DRRR was simpelweg niet zo goed als het eerste, dus weet deze het tij te keren? Eh...ja, en nee.

Het start in ieder geval wel een stuk beter. Ditmaal begint het namelijk met een trits afleveringen die zich richten op één personage in het specifiek. Zo komen we de persoonlijke situatie en levens-instelling te weten van karakters als de yakuza Akabayashi, of Mika, het gestoorde vriendinnetje van Seiji. Stuk voor stuk zijn die episodes interessant; niet alleen weten ze deze personages gelijk memorabel te maken, maar de mini-verhaaltjes werken ook gewoon heel goed op hun eigen, buiten de context van de rest van de serie.

Maar daarna is het weer tijd om terug te gaan naar de grotere arc waar heel de vorige serie over ging, en dat is jammergenoeg een stuk minder interessant. Niet alleen sleept de arc zich maar langzaam voort, maar het is ook gewoon niet bijster boeiend. De personages die er de hoofdrol in spelen zijn niet de meest interessante en het mist wat van de aparte, weirde sfeer die het eerste seizoen zo leuk maakte - weg is de gekkigheid, om vervangen te worden door jeugdbende-geneuzel. Nu belooft het eind van dit seizoen wel de terugkeer van dat soort elementen, dus wellicht dat de volgende serie een terugkeer naar de oude kwaliteit is, maar dat helpt de kwaliteit van dit seizoen uiteraard geen zier.

Uiteindelijk, dus, is dit weliswaar beter dan diens voorgaande serie, maar heb ik geen zin om het ook daadwerkelijk een hoger cijfer te geven. Retro-actief geef ik de vorige serie dus een 6.5 - dit zal de serie zijn die het met een zeventje moet doen.

7/10

En de laatste serie...

Overlord

We worden onderhand doodgegooid met videogame-achtige anime, van Log Horizon tot DanMachi. Dit is de nieuwste telg, over de leider van een guild die achterblijft in de MMORPG-wereld nadat hij tot het laatste moment van server-shutdown ingelogd bleef. Hierop komen de inwoners van zijn guildgebouw tot leven en vereren ze hem als hun nieuwe leider, en zit hij bovendien hier vast (wat hij niet erg vind). Punt is echter dat hij onderdeel was van de demonische factie in de game (hij is zelf een Lich) en zijn nieuwe onderdanen zijn eveneens een wijde verscheidenheid aan gevallen engelen, moordlustige insecten en vampieren. Dus wat is het plan in deze nieuwe wereld? Hem overnemen!

...of dat belooft de serie, in ieder geval. In de praktijk komt er jammergenoeg weinig van terecht. Hoewel hoofdrolspeler Momonga soms nog wat kwaadaardige trekjes heeft, zit hij grotendeels mensen te redden, monsters in de pan te hakken en de rankering van avonturiers op te klimmen, onder het mom van 'zijn naam verspreiden'. Valse reclame, yo. En dit zorgt er ook voor dat het plot met een slakkengang verloopt, en er sowieso weinig interessants gebeurt. Er is een opleving in de afleveringen die draaien om twee badguys (een oude necromancer en seriemoordenaar Clementine - Aoi Yuuki in een geweldige rol) en de laatste episodes, maar over het algemeen blijft het teleurstellend. Tel daar nog eens een eind bij op dat een typerend 'lees het bronmateriaal voor de rest, har har' eind is, en het geheel weet geen indruk te maken.

En dat is jammer. Een sterke kern, gevormd door de personages, heeft het namelijk wel. Momonga's onderdanen zijn een kleurrijke, hilarische groep, waarbij vooral yandere Albedo elke scene weet te stelen. Ook het concept is gewoon tof, en misschien dat het later in de novels tot bloei komt - maar dat zullen we hier dus nooit zien. De serie is verre van slecht, maar constant bekruipt je het gevoel dat hier meer in had gezeten. Helaas.

6.5/10

Op naar het nieuwe seizoen!

Zo, ook maar weer eens een paar reacties plaatsen.

Hal

Hal is een shortfilm van 60 minuten uit 2013 en geproduceerd door Production I.G / WIT Studio. Deze shortfilm bevat elementen van romantiek en drama. Het verhaal begint met het meisje Kurumi wiens geliefde Hal om het leven komt bij een tragisch vliegtuigongeluk. Na het ongeluk sluit Kurumi zich af van de buitenwereld en leeft een teruggetrokken leven. Om Kurumi te helpen herstellen, maakt een wetenschapper een robot die qua uiterlijk op Hal lijkt, maar deze robot heeft verder geen herinneringen of know-how van de twee geliefden. In het begin negeert Kurumi de ‘robot Hal’, maar langzaam groeit er een band tussen de twee.

Visueel ziet Hal er kleurrijk en zeer mooi uit. Helaas ontwikkeld het verhaal zich niet helemaal naar mijn smaak. Tijdens de film vinden er al bepaalde gebeurtenissen plaats die alleen maar vragen opleveren waarop geen antwoorden worden gegeven, maar het is vooral de ontknoping die ik graag anders had gezien. Eigenlijk had ik liever dat het verhaal een andere weg was ingeslagen. Hal is zeker geen slechte film, maar vooral door het voor mij tegenvallende einde kan ik Hal niet meer dan een 7/10 geven.

Outlaw Star

Zo nu en dan kijk ik ook graag naar ruimteavonturen en dit keer viel mijn oog op Outlaw Star van Sunrise uit het jaar 1998. De serie is vrij gedateerd, maar dit kon de pret niet drukken. De serie gaat over de schietgrage Gene Starwind en de slimme techneut Jim Hawking die samen op alle mogelijke manieren geld proberen te verdienen. Het motto van hun bedrijf; ‘Wij repareren alles van relaties tot tractoren’. Het verhaal komt op gang wanneer de twee worden ingehuurd voor een klus die uiteindelijk zal leiden tot een groots ruimteavontuur en hun zoektocht naar de Galactic Leyline. Onderweg maakt het duo vrienden en uiteraard vele vijanden. Het begin en het einde van de serie hebben een vrij hoog tempo, maar het middenstuk is een afwisseling van interessante afleveringen en (onnodige) filler. De karakters zitten goed in elkaar en hetzelfde geldt voor de actiescènes. 8/10.

School-Live! (Gakkougurashi!)

Anime over schattige schoolmeisjes (vaak een viertal) zijn er genoeg. In dit opzicht is School-Live! geen uitzondering. Wat deze serie anders maakt is een bepaalde twist die wordt gegeven aan het veelgebruikte concept, een twist die ik verder niet zal verklappen. Voor diegene die via Crunchyroll kijken, zou ik de omschrijving bij de serie niet volledig lezen aangezien het hier al verklapt wordt.

Tijdens de eerste aflevering worden er al diverse hints gegeven en aan het einde van de aflevering vindt de ‘openbaring’ plaats. Wie hoopt dat de serie als een Madoka Magica verder gaat, komt misschien bedrogen uit. De moe slice-of-life elementen blijven vaak domineren, maar de serie kent ook veel serieuze, droevige en duistere momenten. Ik kan mij prima vinden in de reacties van WizardOfOss en Dvalinn25. Een bepaalde gebeurtenis in aflevering 6 kwam voor mij trouwens ook als een verrassing aan. Mijn beoordeling is waarschijnlijk niet helemaal objectief aangezien ik aardig fan ben van het moe slice-of-life genre. 9/10.

Non Non Biyori Repeat

Het tweede seizoen van een luchtige en mooie serie. Non Non Biyori Repeat gaat net als het eerste seizoen eigenlijk nergens over, vier schoolmeisjes die in de middle-of-nowhere wonen en alledaagse avontuurtjes beleven. Heel simpel en rustgevend om naar te kijken. Voor de liefhebbers van moe slice-of-life is dit echt een aanbeveling. 9/10.

RWBY Vol. 1

De populaire webserie uitgebracht op blu-ray, maar ook te zien op Crunchyroll. Dit deel bevat de afleveringen 1-16 en de totale speelduur is iets minder dan 2 uur. Het verhaal van RWBY is allesbehalve origineel of geweldig, maar de actiescènes zijn echt cool om te zien en doen mij denken aan de real-time battle scènes van videogames zoals Tales of Xillia, waarbij er gebruik wordt gemaakt van magische- en natuurelementen. Daarnaast heeft de serie een soundtrack van hoge kwaliteit. Over het ‘uiterlijk’ van de serie en de voice acting zal ik niet al te veel woorden vuil maken, love it or hate it. Ik vond het in ieder geval geen tijdsverspilling en ben benieuwd naar het verloop van de serie. 8/10.