R.O.D - Read or Die
3delige ova serie die je door de lengte (110min) en het verhaal ook wel als een film zou kunnen zien.
Verhaal gaat in het kort over het in handen krijgen van een zeldzaam boek dat voor slechte doeleinden gebruikt kan worden. Strijd gaat tussen een geheime boeken-bescherm-organisatie (is toffer dan het klinkt) en een gast die klonen maakt van historische figuren.
Wat me vooral opviel is dat er nooit echt tijd wordt genomen om iets uit te leggen van het hoe en wat. Iets dat in het begin even wennen was, maar naarmate je verder kijkt moet je de dingen maar gewoon geloven zoals ze zijn en dan voelt het allemaal vrij natuurlijk.
Na afloop zijn nog veel vragen onbeantwoord dus er bij stilstaan heeft geen zin.
Andere opvallende punten zijn de moderne techniek gemixt met een vleugje steampunk (het nut of het hoe en wat is mij onbekend) en de excentrieke hoofdpersoon.

Overigs heb ik al die punten als positief ervaren aangezien die een nieuwe en verrassende ervaring brachten. Het stereotype goedgelovig handelen (na 1 dag ben je al mijn beste vriend) kan nog vergeven worden door de beperkte tijd die er is.
Serie kan ook nog goed mee met de tijd, al was het geluid (met name de Japanse stemmen) met vlagen niet al te best, doel dan voornamelijk op de kwaliteit (te hard/schel). Kan ook mijn versie liggen, de Engelse track niet echt gecontroleerd want tja…

De minpunten aan de serie zijn vooral de gebeurtenissen waar de ‘powerlevels’ van sommige acties niet echt kloppen. Ze zitten er vooral in om de ‘gooi er een bom op’ scenario’s af te handelen, maar die hadden ook op een slimmere manier behandeld kunnen worden. Of gewoon niet.

Blijft een vermakelijke actievolle mini serie over die het meer van zijn personages, humor en actie moet hebben dan van het verhaal.
Het voelt als een echte anime klassieker die ook bekend is in het westen. Alleen dan iets minder groot/bekend als bv een School Rumble, Shana, Chrono Crusade, Love Hina.
Ben benieuwd of de tv serie wel het hele hoe en wat gaat uitleggen, is nog genoeg interessant materiaal over, al heb ik gelezen dat de serie minder moet zijn.
Ik wacht dan nog even met mn eindoordeel.

@Rupio: Ik ben ook nieuwsgierig naar de tv-serie van Read or Die, die staat ook al jaren op mijn lijstje. Als je die nog gaat kijken hoor ik graag wat je ervan vond.

Assassination Classroom
Een klas moet zijn inktvisachtige docent vermoorden, opdat hij aan het einde van het jaar niet de aardbol opblaast. Noem me cynisch, maar ik had aanvankelijk toch mijn uiterste twijfels bij de leercapaciteiten van deze beste man. Onder zijn aliengrijns schuilt echter de beste leraar die je je kan wensen. Op zijn kleine kamikazeplan na dan.

Ah, dit is eigenlijk een slim verpakte motiverende serie voor leerlingen die worstelen met de hoge werkdruk. Ware het niet dat ik mijn school een jaar geleden vaarwel zei, dan zou ik zo met goede moed de schoolbanken weer induiken. Deze alternatieve schoolserie is grappig en heeft een groot hart voor zijn personages. Daar schuilt ook echter het grootste probleem: Koro-sensei is de ziel van de serie en zal echt niet omgebracht worden. Je weet de uitkomst van alle moordpogingen al. Nog vervelender is als de afloop bedacht lijkt te zijn door een 7-jarige die soldaatje speelt ("neeee ik ben niet dood, ik heb een schild waar niks doorheen kan!").

De comedy is uitstekend door Koro-sensei's vele superkrachten en vooral zijn zwakke plekken. In vergelijking met hem zijn de studenten eigenlijk niet zo interessant en de meeste zul je na afloop niet herinneren. Dat maakt de laatste actie-arc, die vooral om de studenten draait, een domper op een goede comedy. De serie heeft een goed concept, maar blijft het te lang uitmelken en weet weinig meer te verrassen wanneer alle pionnen op het speelveld staan. Assassination Classroom is een goede comedy, helaas zonder een blijvende impressie achter te laten.

Score: 7

Ik vond R.O.D. Tv eigenlijk beter dan de ova, hoewel het misschien niet helemaal eerlijk is de twee te vergelijken. De Tvserie is namelijk veel meer gericht op de interacties tussen de personages terwijl de ova een actiespectakel is. Het is alweer een tijdje geleden en ik herinner me dat er wat vreemde wendingen in het verhaal zaten, maar de onderlinge relaties zijn me wel bijgebleven.

R.O.D: The TV

Om te beginnen de link met de OVA:
De tv serie speelt zich een 4tal jaren na de OVA af.
Alles in de OVA telt ook mee in het verhaal al is het niet 100% nodig om de OVA gezien te hebben (het helpt wel om een beter beeld van alles te krijgen).
De vele vragen uit de OVA worden vrij goed beantwoord, aflevering 14 is grotendeels een recap van de gebeurtenissen van voor de OVA tot huidige tijd.
Als je grotendeels het hoe en wat van de OVA wilt weten kan je alleen deze aflevering checken.
Het steampunk gehalte komt minder in de serie terug en wordt pas echt duidelijk van het hoe en wat rond aflevering 24 (al is het wel eerder te verklaren, maar het speelt een kleine rol dan in de OVA).

Qua muziek is de OP redelijk verslavend (beetje funky jazz?), als ook die van de OVA wat meer techno/rock is.
Visueel is het niet altijd geweldig, zeker halverwege niet, maar voor een serie uit 2003 is dat te vergeven.
Het is nergens echt storend en naar het einde toe is er ook niet veel te klagen.

Redelijk wat actie, wat slice of life gepaard met de nodige humor, flink wat drama, hier en daar wat plotwendingen.
Alles in een wereld waar papier en boeken van levensbelang zijn of ieder geval overal aanwezig.

Kleine spoiler volgt wat betreft het verhaal (wordt in afl 14 pas uitgelegd), maar maakt het geheel wat beter te snappen, als je de logica er achter kan volgen.
Het grote verhaal draait eigenlijk om mr gentleman (oude wijze man uit de OVA) die blijkbaar de UK tot een supermacht maakte. Die sterft enige tijd na de OVA, waardoor de UK om 1 of andere reden zo goed als van de kaart verdwijnt (politiek en financieel enzo).
Maar zijn kennis was voor zijn dood opgeslagen en verdeeld over bepaalde boeken en verspreid over de wereld.
Idee is dan dus om die boeken te verzamelen en die kennis te gebruiken om de UK weer op te bouwen.

Dit komt allemaal op gang na aflevering 14 en tot die tijd volgen we de 4 nieuwe hoofdpersonages.
Iets wat de OVA ook speciaal maakte: een niet standaard personage.
Nu heeft deze serie dat ook in de vorm van schrijfster Sumiregawa Nenene, wat blijkbaar een oude vriend is van 'the paper' (hoofdpersoon uit OVA die al 4 jaar nergens te bekennen is).
De andere 3 nieuwe personages (zie afbeelding boven) worden geïntroduceerd als haar bodygaurds in de boeiende eerste aflevering.
Ze blijken alle 3 paper masters te zijn. (dit zou je ook als 'het verhaal' kunnen zien aangezien het veel meer om hun draait dat om bovengenoemd verhaal)

Wees niet bang dat dit een show waar iedereen random powers heeft, het blijft redelijk gelimiteerd en alle powers worden ook soort van verklaard (afl 14 en 23).
Wel zijn deze 3 paper masters redelijk stereotype, je hebt de stille sterke, de dwazige dolle en de kinderachtige kleuter (sterk staaltje alliteratie alweer).
Je kan zelf wel raden wie wie is in de afbeelding...
De eerste 2 types heb ik geen problemen mee, aan het derde type kan ik me redelijk storen.

Het was voor mij dan ook een tegenvaller dat het verhaal in het begin veel haar kant op gaat (ze moet naar school en dat soort dingen). En haar gedrag tijdens de (voorspelbare) 'dramatische' scènes die later volgen is ook iets om je aan te storen.
Denk aan veel schreeuwen, realiteit ontkennen en super drama zonder iets te bereiken.
Daar waar ik de acties en het gedrag van de minder standaard personages juist bejubel.
Ligt een beetje aan hoe goed je tegen het kinderachtig gedrag van een 13 jarige kan (je kan het ook waarderen) of je het begin van de serie kan overleven. Tot aflevering 8 gaat het eigenlijk alleen bergaf, waar het bij aflevering 12 pas eigenlijk echt begint.

Als laatste punt nog de ‘powerlevels’ van sommige acties.
Ook hier zitten weer dingen tussen waar je vraagtekens bij kan zetten en ook hier zijn ze nergens voor nodig.
Ik noem een dingen als heel Hong Kong laten zinken? 12 antennes zo groot als flatgebouwen over heel de wereld bouwen in 10 dagen tijd? Even met USA (die trouwens ook hier weer redelijk voor schut wordt gezet) bellen of je hun hele militaire systeem mag overnemen?
Logistiek en financieel klopt er niks van en veel onderdelen van het 'masterplan' spreken elkaar ook tegen als ik terug denk.
Gelukkig nemen ze niet al te veel tijd in beslag en wordt er ook niet veel nadruk op gelegd waardoor je ze maar moet geloven en gewoon verder gaan.

Beoordeling
Ik heb bij uitzondering iedere aflevering apart beoordeeld (kan het toevoegen mocht er intresse zijn) en kwam bij een 4 als slechte beoordeling en een 10 (laatste aflevering je weet wel) als beste.
Zitten 5 afleveringen tussen die van mij een onvoldoende krijgen, alleen heeft eigenlijk elke aflevering wel een soort van bijdrage in het grote verhaal (vaak de laatste paar minuten tijdens een 'onzin' aflevering).

Ik was toe aan een lichte actie serie na wat zwaardere series als Mononoke en de Aoi Bungaku Series, en wat dat betreft heb ik me zeker met deze serie vermaakt.
De OVA kan je bij de serie als geheel beoordelen, waar de OVA afleveringen dan voor mij tussen de 8 en 9 zouden scoren net zoals de betere afleveringen uit de serie.
Mijn gemiddelde oordeel van alle afleveringen + OVA zou dan rond de 7.2 komen.
Het geheel is groter dan de som van de delen, de muziek en de unieke personages zijn bonus punten, maar er is ook aftrek door irritant stereotype en overbodige onzin wat mijn (voorlopig) eindoordeel brengt op 7.5/10.

Ik heb zelf de OVA niet gezien, maar ik ben het wel eens met jouw review. De krachten van de papermasters deden mij denken aan Avatar alleen dan met papier. Ik vond de serie vermakelijk en beter dan gemiddeld, maar ik heb mij ook een beetje geërgerd aan kleine dingen. Het karakter van Yomiko deed mij een beetje irriteren met dat passieve gedoe. Ik heb de serie een 7/10 gegeven.

JoJo's Bizarre Adventure: Stardust Crusaders 2
Ik weet niet of mijn smaak in de loop der jaren is veranderd of dat JoJo elk jaar beter wordt. Na 74 afleveringen ben ik in ieder geval nog steeds niet JoJo-moe. Deze shonenserie weet zich te onderscheiden door een goed gevoel voor humor en vooral veel creativiteit in de wekelijkse gevechten. Geen gevecht is hetzelfde, er zit altijd een interessante draai aan het verloop waardoor ik me regelmatig afvroeg hoe JoJo & co zich weer uit deze benarde situatie wisten te redden.

De personages zijn zeer herkenbaar en je wilt ze graag volgen na zo veel afleveringen. Ook de meeste tegenstanders zijn karakteristiek en zelden saai. Deze serie is in feite een trukendoos waarbij de interesse niet komt uit het verhaal maar de wekelijkse verrassing van tegenstander en speciale kracht. Ook merkte ik afgelopen week dat de serie ook heel goed te kijken is in grotere stukken achtereen. Voor een avondje simpel vermaak is JoJo een uitstekende keuze.

Ook al mogen we hartstikke blij zijn met wat we hebben gekregen, toch hoop ik dat de producenten het lef hebben om verder dan deze populaire arc te gaan en niet zoals bij Berserk het veilig te spelen.

Score: 8+

Aldnoah.Zero 2nd Season

Weet je, ik moet stoppen met het lot te tarten. Merkte ik elders nog op dat ik eigenlijk nog geen echt slechte serie heb gezien dit jaar, krijg ik dit op mijn bord. Het vervolg op Aldnoah.Zero, de populaire popcorn-serie van vorig jaar, die ik eigenlijk nog best goed te pruimen vond. Maar desondanks was ik na een paar afleveringen met dit vervolg gestopt, en had ik hem laten liggen tot nu (ik heb hem zoeven gemarathond), zonder duidelijke reden. Waarom trok deze serie me niet zo? Was het de reset button aan het begin, die alles in de knallende laatste aflevering van het vorige seizoen ongedaan maakte? Wel, dat hielp niet mee. Het feit dat ze de meest interessante badguy (Saazbaum) al vroeg om zeep helpen? Uh, daar komen we dichterbij...

Maar goed, gezien mijn positieve impressie van het vorige seizoen, ben ik toch meer geneigd deze serie een kans te geven! Dus wat doet de serie na dat soort ontwikkelingen! Hoe gaat de strijd tussen de aarde en de Martiaanse kolonisten verder? Wat doen Inaho en Slaine nu? Dat zijn vragen...waar ik al snel mijn interesse in verloor. Waarom? Omdat het plot en de personages van deze tweede helft erbarmelijk geschreven zijn, daarom. Inaho was al redelijk overpowered in het eerste seizoen, maar hij neemt nu Kirito-achtige proporties aan, aangezien hij compleet onverslaanbaar is en de ene na de andere nieuwe kracht uit zijn magische hoed (lees: cyborg-oog) tovert. Elk ander aards personages speelt er maar een bijrol door, en veel (en hun persoonlijke verhalen) worden compleet aan de kant geschoven, gereduceerd tot enkel cameo's. Het zorgt ervoor dat alle gevechten totaal geen spanning meer hebben, omdat ze altijd neerkomen op hetzelfde liedje: aardlingen kunnen niets, Inaho komt opdagen met zijn magische oog en fixt alles. Oké dan - de 'good guys' zijn dus allesbehalve interessant.

De tegenpartij dan? Wel, zoals gezegd, Saazbaum legt al vroeg het loodje, en zijn aanwezigheid wordt sterk gemist. Het andere kanonnenvoer (de nobelen) weten nooit echt boven stereotiepen uit te stijgen, en Slaine jaagt de hele serie enkel een vaag plan achterna dat nergens op slaat. Hierin geholpen door een andere prinses die uit het niets is komen opdagen. Je kan dus niet eens lol hebben in het badguys aanmoedigen. En man, ik kan Asseylum wel zien branden op het eind. Ze is dom en naïef, maar ze wordt er uiteindelijk nog voor beloond ook - heb er altijd de schurft aan als dat gebeurt, zeker aangezien andere personages haar er wel op wezen. Het zogenaamd happy einde dat ze creëert is stupide en vooral Slaine's lot is buitengewoon gemeen - je kan hem op zijn minst met zijn waarde intact laten sterven! Het gebakkelei tussen de twee partijen gaat ook uiteindelijk helemaal nergens heen en eindigt op een gigantische anti-climax, waarbij er uiteindelijk geen ene moer veranderd is sinds het begin van de serie. Een hoop mensen gingen dood om een status quo te herstellen, the end. En zelfs de animatie van de serie is matig - de robotgevechten zijn niets vergeleken met series als Sidonia, en ik zag resoluties van CGI die zo uit een oude videogame hadden kunnen komen. Daar hoef je het dus ook niet voor te doen.

Toen de credits van de serie voorbij kwamen rollen, kwam er maar één emotie bovendrijven: haat. Haat voor de domme personages uit deze serie, haat voor elke stomme plotwending en haat voor het feit dat ik hier mijn tijd mee verspild heb! Wat is dit voor bagger! Ik dacht dat Fate al erg was, maar dit spant toch wel de kroon als je spreekt over slechte tweede seizoenen. Hoe kunnen ze dit zo erg hebben verklooien?! Allemachtig. Het enige voordeel dat ik nog uit de serie kan halen is dat mijn lijstje van slechte series tenminste een nieuwe koning heeft dit jaar...

3.5/10

Mooie rant. Ik ben blij dat ik na S1 ben gestopt...

Log Horizon 2
Aantal weken geleden had ik plots zin in een leuke avonturen serie die Log Horizon 2 prima zou moeten invullen.
Kort samengevat: mijn honger is nog niet gestild.
Wat nu volgt is een ietwat uitgebreid verhaal van mijn eigen ervaringen met MMO's in relatie met het verhaal en de gebeurtenissen van Log Horizon 2.

De eerste Log Horizon (LH) haalde de 2e plek in mijn top 10 van vorig jaar. Dit voornamelijk doordat ik nog altijd gamer ben boven anime liefhebber.
Een combinatie van de twee heeft dan al snel een streepje voor.
Het hielp ook dat na debacles als Sword Art Online en Accel World er een serie was die rustig de tijd neemt en trouw aan zichzelf blijft...?

Dat is mijn grootste probleem met deeltje 2 van LH.
Als oud MMO speler heb ik de meeste facetten van het MMO genre wel weten te doorgronden.
Van casual, eigen guild maken en dungeons en raids doen op laag niveau tot hardcore raiden (top 300 EUwest) en alles er tussen in, al was ik minder van de PvP.

Nu geldt in iedere MMO andere regels en mijn ervaringen zijn voornamelijk gebaseerd op World of Warcaft (als heb ik ook andere gespeeld in mindere mate), maar er zijn wel standaard regels die vrijwel altijd gelden.
Dus ook in de Log Horizon wereld, zo denk ik dan, los van het feit dat ze zelf ook vaak wat 'standaard' regels aankaarten in de serie (denk aan de gaurdians die gevechten in safe-zones moeten voorkomen).
Deel 1 ging goed met de regels om en eindigde hoopvol met een plotwending die het vervolg interessant moet maken, aangezien deel 1 vooral introductie was en de wat kleinere problemen die daarmee kwamen behandelden.

Helaas gaat deel 2 hier niet echt mee verder.
Terugkijkend kan je misschien net twee afleveringen vullen met voortgang in het grotere verhaal.
De rest is niet meteen overbodig en kan interessant zijn ware het niet dat er nogal wat vreemde beslissingen worden genomen.

De eerste helft van de serie bestaat voornamelijk uit een raid en een seriemoordenaar. Visueel goed gedaan en de over gedramatiseerde hindernissen die overwonnen moeten worden kan ik dan nog voor lief nemen (zelf honderden keren dood gegaan op 1 boss, wat eerder regel dan uitzondering was).
Maar bij een 11e expansie van een MMO zou je toch verwachten dat een raid guild het hoe en wat toch onder de knie hebben?
Maargoed uitleg voor kijkers die niet bekend zijn met MMO's denk ik dan maar...
Wel is hier de eerste grote fout in de serie te vinden, je gaat/kan geen max level raid doen als je zelf niet eens max level bent.
Ze kunnen van level 90 naar 100 en zitten aan het eind van de serie tenminste 1 jaar verder in tijd; heb 1 iemand van 97 gezien de meeste rond 92.
Daar waar je in een MMO vrijwel voor alles wat je doet xp krijgt en je dus, zeker in een jaar tijd, makkelijk moet levellen...

Zal wel te maken hebben met dat ze pas allemaal op het einde van de hele serie lvl 100 zullen zijn, maar spreekt alles op MMO gebied qua raiden tegen.
Ook het 'laten we een random healer inviten waar niemand van gehoord heeft' kan ik niet echt behappen (en dan doel ik niet zozeer op het personage zelf).
Uiteindelijk loopt het natuurlijk goed af maar de reden van het hele raid gebeuren was eigenlijk overbodig en sloeg nergens op.
Het seriemoordenaar verhaal dat tegelijk afspeelt bij de rest van de personages is wel leuk gedaan en geeft wat kans om bepaalde personages wat uit te diepen, maar de uiteindelijke oplossing was naar mijn weten overbodig nadat ze de beschermde power van de stad uit hadden gezet.

Dan zit ben je dus halverwege en wordt het opeens interessant door de introductie van de leider van 'de legendarische groep spelers' die blijkbaar op een andere server zit ofzo.
Ook nog iets vaags met dat een ander deel van de server zich voorbereid op oorlog (beetje waar deel 1 eindigde) en ik had hoop op een goede afsluiting.

Maar dan gaat de serie faliekant de mist in.
Het overgrote deel van de tweede helft van LH2 gaat over de reis en gebeurtenissen van de support cast van deel 1.
Zeg maar de low levels, die nu rond lvl 58 zijn en een quest gaan doen. Oei wat boeiend.
Blijkt ook nog eens dat ze 3 weken moeten reizen voor die quest. Een beetje alles wat ze doen en tegenkomen heeft zo goed als geen toegevoegde waarde en is zo clichématig als het maar kan.
Ook hier is het verschil in level weer een groot hekelpunt voor mij.
OK, door goede gear en kennis kan je een redelijk level verschil compenseren.
Zo heb ik ooit als lvl 19 een lvl 32 verslagen, maar had vrijwel de beste gear en die gast wist niet goed waar ie mee bezig was.
Onze questgangers hier zijn vrij clueless en tegen tegenstanders van 10-30 levels hoger zijn ze dus kansloos.
Zelfde dat level 60 vijanden kansloos moeten zijn tegen lvl 90+ spelers. Dit alles wordt genegeerd en wat volgt is een hoop overgecompliceerd drama wat personage groei moet voorstellen (van personages die niet boeien en er niet toedoen).

Dan is er nog een kleine fanservice (verplichte onsen) scene waar spelers blijkbaar hun kleren kunnen uittrekken. Dit gaat ook tegen alle game regels in, en zeker in een wereld zonder regels met voornamelijk pubers? zou dit een groot effect op de wereld moeten hebben.
En zo volgen er nog wel wat dingen die afbreuk doen aan de stabiele MMO setting tot het punt dat ik me ging ergeren aan de overdreven hoeveelheid mayonaise iemand bij zijn gerecht blijft scheppen.

Heb de serie nog niet opgegeven.
Denk dat er nog steeds potentie in zit om een groot franchise te worden, maar deze 25 afleveringen kan je het beste in belang van de serie, als nooit gebeurt beschouwen.
Want de in mijn ogen gemaakte fouten zullen ze wel nooit goed weten te praten.
Dit tweede deel maakt het iedergeval lastiger om deze serie in zijn geheel aan te raden, waarvan het einde nog onbekend en ver weg is.

Voorlopig eindoordeel: 6.5/10

Ik denk dat je veel van je ergernissen lichter kunt nemen als je aanneemt dat de personages niet in een gamewereld zitten, maar in een fantasywereld die game-like is. In series als Sword Art Online en .hack// is er geen twijfel mogelijk, maar Log Horizon houdt de wereld expres een beetje vaag. Aangezien de npc's zich wel erg menselijk gedragen, denk ik niet dat hier alle gameregels gelden. Daar maken ze ook regelmatig een punt van: dat bepaalde elementen afwijken van "toen Elder Tale een game was".

^

Dit. De personages merken zelf al op dat bijna niemand meer raid tegenwoordig, omdat het veel te gevaarlijk geworden is. Want in games zijn raids voorspelbaar, en goed te doen voor een beetje ervaren speler. Maar in het huidige Elder Tale? Alles is chaotisch, de vijanden houden zich niet meer aan de regels (de raid-bazen die samenwerken) en doodgaan is een stuk pijnlijker nu dan tijdens de game. Maar tegelijkertijd betekent dat ook dat de regels voor hen ook niet meer gelden (max-level of niet maakt niets meer uit) en ze hebben ook niet de luxe wat betreft raiders om healers af te gaan wijzen omdat ze die niet goed kennen. Niets meer dan logisch, wat mij betreft. Hetzelfde geldt voor de reis van de noobies - tegen mensen vechten is nu meer dan ooit afhankelijk van eigen kunnen (voor zowel mens als monster); er zijn geen game-statistiekjes meer die bepalen hoeveel schade je doet tegen een menselijke speler. Rijg hem aan je zwaard of vreet hem op - hoeveel stats ze ook hebben, dat is nu gewoon dodelijk. Levels zijn dus niet zo belangrijk meer.

Wat dat betreft heb ik weinig problemen met de serie.


Je hebt een landmijn ontweken. Ik vroeg me al af waarom het zo stil bleef over dit vervolg, aangezien de eerste serie een van de meest populaire series van diens seizoen was.

Nu weet ik het...

Zo, geen greintje genade

Ik ben destijds dan toch nog vrij mild geweest omdat de serie er best in slaagt verwachtingen te scheppen en je nieuwsgierig te houden. Om vervolgens toch keer op keer weer teleur te stellen.

Maar ach, vergeleken met Triage X was het zo slecht nog niet
(en misschien zou ik dan toch Prison School nog eens op moeten pakken voor een nieuw dieptepunt...)

OT:

Gatchaman Crowds
Oké dan, wat valt hier voor zinnigs over te zeggen? Om te beginnen dat de serie totaal anders gelopen is dan ik na het zien van de eerste aflevering had gedacht. Geen geanimeerde Power Rangers-kloon on LSD, maar juist een verhaal dat bovenal om mensen draait. Opmerkelijk is ook dat eigenlijk alle hoofdpersonages toch in meer of mindere mate hun best doen het bloed onder je nagels vandaan te halen, maar desondanks een bepaalde sympathie weten op te wekken. Hajime met haar onbegrensde optimisme en enthousiasme voorop, bij vlagen bloedirritant, maar toch draagt ze de serie met verve. De rol van sociale netwerken is ook op een interessante (zij het niet bepaald realistische) wijze ingevuld, FaceBook, eat your heart out! Mede hierdoor hoeft de serie ook niet clichématig te eindigen met een groots gevecht tussen onze helden en de grote bad guy, maar kan je je zelfs afvragen of Katze dat überhaupt wel was.

Ook de stijl helpt zeker een handje mee. De personages doen welhaast geschetst aan, terwijl de omgevingen bij vlagen haast op overgetrokken foto's lijken. Over het kleurgebruik kan ik kort zijn: de zuurstokkraam op een kermis is minder kleurrijk. De opening is ook een vermelding waard, dit is er weer eentje die ik elke keer netjes heb laten spelen, en sterker nog, dit zou ik ook prima los van de anime kunnen aanhoren.

Dan nog wel een geval apart: het einde. Of beter de eindes. Want naast het reguliere einde Collage is er ook nog director's cut Embrace. Die laatste voelde wat mij betreft bevredigender dan het oorspronkelijke einde, maar er zijn toch ook weer teveel stukjes weggelaten (denk met name aan het gevecht tussen OD en Katze) om als volwaardige vervanger te dienen. Een beetje vreemd.

En dat is eigenlijk wel het overheersende gevoel bij de hele serie: vreemd. Op een positieve manier. Het doet me ergens denken aan FLCL: maf aan de oppervlakte, maar met daaronder zeker een hart. Op naar het vervolg!
8/10

Yay, nog een Gatchaman-kijker erbij! Ik was ook positief over seizoen 1, het vervolg moet ik nog zien. Meer zal ik nu niet zeggen, dat komt al in de komende AniWay 41.

Klopt deels wel, dat de wereld vooral niet meer 'bestuurd' als een game, iets wat ik uit het oog was verloren (in eerste seizoen wordt dit goed uitgelegd).
Dat verklaard vooral dat het raiden en combat in het algemeen lastiger is geworden door gebrek aan overzicht en andere visuele hulpmiddelen, niet perse dat vijanden zich niet aan regels houden (uitzonderingen zijn de NPC's).
Maar voor de rest geen echte regels gezien wat levels overbodig maakt, juist tegenovergesteld.
Je ziet vaak genoeg hitbox menus en mana bars wat direct gerelateerd aan levels zijn. En het hele ik heb nieuwe gear/wil nieuwe gear is ook een teken dat stats nog wel degelijk van belang zijn.
Uitzonderingen zijn de corrupte vijanden, de werkelijk wordende flavor tekst en bepaalde NPC's (die vermoedelijk items gebruiken), waar ik dan verder ook geen problemen mee heb.
Ook gaat het de kant op dat het allemaal niet veel meer uitmaakt, maar tegen die tijd zal iedereen wel lvl 100 zijn.

Uiteindelijk maakt het niet veel uit aangezien het plot bepaald wie van wat wint, maar als er te veel, in mijn ogen, onlogische uitkomsten van gebeurtenissen zijn doet dat afbreuk aan de gehele sfeer. En kan je je ook afvragen waar de hele voorafgaande opbouw op gebaseerd is.

Seraph of the End
Grappig dat je een serie die drie maanden heeft geduurd in een paar uurtjes op een zaterdagmiddag kunt kijken. Ik heb meestal niet het geduld om een serie te maratonnen, maar de funfactor van deze serie was vrij hoog.

Oké, deze serie is een samenraapsel van een aantal populaire series. Een heethoofdige, zwartharige jongen zweert wraak tegen een vijand van de mensheid en blijkt bijzondere krachten te hebben. Tja, deze synopsis kun je letterlijk bij tientallen animeseries plaatsen, inclusief God Eater van dit seizoen. Toch heeft de uitvoering iets bijzonders, de bekende elementen voelen net iets anders aan. Wie kan ik dit toeschrijven? Ah, de scriptschrijver heeft ook een groot deel van Attack on Titan gedaan. Nog zo'n verslavende serie met welke Seraph veel parallellen trekt.

Ik was matig geïnteresseerd aan het begin waar het verhaal wordt gerekt met de lange trainingsafleveringen (zelfs onze hoofdpersoon vind dat we het mogen skippen). Wanneer het verhaal op gang komt, wordt het echter een stuk boeiender. Toch heb ik na afloop nog steeds niet het idee dat ik iets nieuws heb gezien. Het meest interessante is nu welke troefkaarten het leger in handen heeft, maar deze mysteries zagen we ook al in Attack on Titan, evenals de plottwist aan het einde. De tweede helft in het najaar moet uitwijzen of dit een blijver is of toch een Aldnoah.Zero.

Score: 7+