Mooi commentaar, Herano!

School-Live!
Vier meisjes en hun kinderlijke juf gaan dagelijks naar school, maar dan... zombie-apocalyps. In plaats van een weg naar buiten te vechten á la Highschool of the Dead, richt men de leven-op-schoolclub op en blijft lekker binnen achter de barricades. Een goed idee, want deze school is uitgerust met zonnepanelen, generatoren, waterfiltering en een opslag vol ingeblikt voedsel. Japan houdt van zijn scholen!

En van schattige meisjes. Dit is voor het grootste deel een moé-serie met hier en daar een klassieke zombiescène. Herinner je je nog de vlucht uit het winkelcentrum? Check. De vriend die wordt gebeten en nu een gevaar vormt? Check. Geheime plannen en een reden tot hoop? Check. Je zal er niet van opkijken als je weleens een zombiefilm of -serie kijkt, zeker niet nu The Walking Dead seizoen 6 in volle gang is.

De catch van School-Live! is Yuki, een meisje zo vrolijk en zoet dat de vullingen uit je tanden springen als ze naar je lacht. Zij kan niet omgaan met de situatie en dus leeft ze in een waanbeeld waarin ze gewoon met haar klasgenoten lessen volgt. Ik hoopte op een mooi psychologisch drama waarin ze leert haar problemen onder ogen te komen en was daarin zwaar teleurgesteld. De serie bereikte voor mij niks en is veruit de saaiste zombieserie die ik heb gezien. Kudo's voor de poging, want het is nog altijd vermakelijker dan de gemiddelde moé-serie, maar het resultaat is matig.

Score: 5

@Yupa, , ik had al een gevoel dat je de serie weinig aan zou vinden . Ik heb op MAL ook reviews gelezen van mensen die dachten of hadden gehoopt dat dit een soort van Madoka Magica zou worden qua serieusheid, drama en psychologie en heel teleurgesteld waren in het eindresultaat. De serie is en blijft uiteindelijk (meer) een moe-serie.

Charlotte
De nieuwste anime van schrijver Jun Maeda, bekend van Kanon, Air, Clannad, Little Busters! en Angel Beats!, voelt gelijk vertrouwd aan. Een groepje kinderen met eigen persoonlijkheden en vaak een dramatisch verleden, het helpen van anderen en fantasie-elementen verweven met het plot. De eerste aflevering verrast wel, want de hoofdpersoon is een Light/Lelouch-achtig personage, intelligent en egoïstisch. Hoe grappig de eerste aflevering ook is, daarna draait Yuu wel weer bij. Hij is een jongen met de gave om vijf seconden het lichaam van iemand anders over te nemen. Hij wordt opgepikt door de studentenraad van een speciale school voor kinderen met bijzondere gaven, zoals onzichtbaarheid, supersnelheid, pyrokinese etc. etc.

Yup, dit is weer zo'n wereld waarin de 'supermensen' hun gaven verbergen, om niet opgejaagd te worden door de normale mensen. De eerste helft gaat dan ook over het opsporen van nieuwe kinderen met gaven, om ze een waarschuwing te geven en een uitnodiging voor de school. Daarna komen er een aantal twists die het grotere verhaal op gang brengen. En net als in Angel Beats! gaat dit in sneltreinvaart. Erg jammer, want daardoor verliezen de laatste drie afleveringen al hun impact. Het begin is leuk, maar opnieuw stelt Maeda teleur in het verhaal. Leuk voor één keer en stukken beter dan Brynhildr in the Darkness, dat wel.

Score: 7

Wat dingen die ik laatst heb gezien:

Pokémon: The Origin
Pokémon, maar dan met Red uit de eerste games voor de GC als de hoofdpersoon in plaats van Ash. Jammer dat dit maar een OVA was van 4 afleveringen waardoor dit nogal rushed was. Het gros van de voortgang (en dus de gym battles en het vangen van Pokémon) vindt plaats in de montage, met slechts highlights die de afleveringen vullen zoals de toren uit Lavender Town. Hierdoor zit er vrijwel geen character development in. De zogezegde "U-turn" in motivatie van een bepaald personage uit de derde aflevering was bijna lachwekkend door het gebrek aan uitwerking. Ook werd er met een sneltreinvaart door de league heen gesjeesd terwijl dat toch een groot ding zou moeten zijn. Desalniettemin was het alsnog erg vermakelijk om naar te kijken, zeker als je de first-gen Pokémon game hebt gespeeld vroeger, maar gezien de laatste aflevering lijkt dit eerder reclame voor Pokémon X/Y.

Score: 6

Petshop of Horrors
Nog een OVA van 4 afleveringen, maar een oudje dit keer. In Chinatown zit een dierenwinkel die wel in hele speciale dieren handelt! De excentrieke Count D is eigenaar van deze winkel, en iedere koper dient een contract te tekenen wanneer ze een exotisch dier aanschaffen. Wanneer dit contract wordt verbroken is de winkel niet verantwoordelijk voor de gevolgen; 3x raden waar de afleveringen om draaien. Ik heb een aardig stuk van de manga gelezen, dus ik was ergens wel nieuwsgierig naar deze 4 afleveringen. Gezien ook de manga vrij episodisch van aard is, stoorde dat mij dit in de serie totaal niet. Het draait tenslotte niet om Count D, maar de mensen die de dieren aanschaffen en hun issues zijn de zaken die iedere aflevering centraal staan. Het is daarom meer een serie over de menselijke aard met, gezien de...uh...dieren, een vleugje mythologie/legende/folkore. Ook vond ik de aparte sfeer in Count D's winkel goed uit de verf komen. Helaas sloeg de serie de plank wat mis bij de interactie tussen Count D en detective Leon Orcot, gezien het eigenlijk nergens naartoe gaat (wat waarschijnlijk ligt aan het tijdsgebrek; in de manga vond ik hun interactie namelijk wel erg leuk, al heb ik nooit de laatste paar volumes gelezen). Ook was de animatie nogal gedateerd en liet het geluid soms wat te wensen over. Ik had bijvoorbeeld meer dierengeluiden verwacht in een dierenwinkel als er geen muziek speelde? Ondanks dat vond ik de eerste 3 afleveringen leuk om te zien, zeker gezien ik de betreffende hoofdstukken uit de manga eeuwen terug had gelezen. De vierde aflevering deed me daarentegen vrij weinig; ik vond de personages simpelweg niet interessant. Ondanks de mankementen was de OVA erg vermakelijk, al zou ik alleen eerder de manga aanraden. Het voegt verder ook weinig toe ten opzichte van de manga, wat ik best jammer vind. Wel smaakt dit naar meer, wat het erg jammer maakt dat er maar 4 afleveringen zijn.

Score: 7

Wolf Children Ame & Yuki
Beter laat dan nooit, maar dit was zeker het wachten waard! Hoofdpersoon Hana wordt verliefd op een weerwolf. Ze hebben desondanks een mooie relatie totdat door een tragische gebeurtenis Hana alleen komt te staan met hun twee kinderen Yuki en Ame (en dit lijkt me geen spoiler, want dit is de synopsis in een notendop). In de eerste helft staat Hana's worsteling met de "speciale" behoeften van de twee wolvenkinderen centraal, want hoe breng je kinderen groot die constant van mens naar wolf terug naar mens veranderen? Hana's uithouding om alles zo goed mogelijk voor haar kinderen te maken is bewonderenswaardig; zelfs wanneer het gezin de stad verruilt voor een afgelegen woning op het platteland is het niet bepaald een vakantie voor haar. Ondanks alles blijft ze lachen en zijn er genoeg aandoenlijke scenes. De tweede helft richt zich meer op de ontwikkeling van de twee kinderen en of ze liever het pad van een mens of een wolf willen bewandelen. Op zich was de uiteindelijke conclusie vrij voorspelbaar, maar dat mocht de pret niet drukken. Ondanks dat ik me wat irriteerde aan Ame's gedrag op het laatst (ondanks dat ik begreep waar hij vandaan komt), vond ik de personages goed uitgewerkt. Alleen de oudere man die Hana helpt had van mij wel iets meer ontwikkeling en screentime mogen krijgen gezien hij me erg interessant leek. De animatie en de soundtrack waren verder prachtig. Ik vond het een zeer aandoenlijke film die me erg wist te raken. Ondanks wat kleine dingetjes is het een erg mooie film, en hij krijgt bonuspunten voor de originele draai aan de weerwolf. Aanrader!

Score: 10

En dit herfstseizoen begint (eindelijk) te eindigen...

...en er zijn maar vier shows die ik nu volg die eindigen. Huh. De eerste twee dan maar.

Owarimonogatari

De Monogatari-serie heeft niet veel introductie meer nodig - dit is al het derde volledige seizoen, en talloze losse arcs hebben ook al een anime-adaptatie gekregen. Dit seizoen is ook de eerste volledige serie uit het zogenaamde 'Final Season' - de serie verhalen die richting het eind van de hele franchise gaan (al lijkt me dat door de losse chronologie van de serie dat er nog genoeg spin-off spul uit kan komen). En gelukkig vertoont de serie nog geen vermoeidheid - hoewel de kwaliteit tussen de verhalen kan verschillen (Tsukimonogatari eerder dit jaar was een van de zwakste) blijft de serie over het algemeen sterk.

Iets dat het ook gelijk bewijst in de eerste twee arcs, die draaien om het meisje Sodachi. Na jaren verdwenen te zijn verschijnt ze nu opeens weer op Araragi's school, en hoewel hij haar nog maar vaag kan herinneren, blijkt zij hem wel goed te herkennen. Vooral omdat ze de absolute schurft aan hem heeft. Het uitpluizen van haar verleden en de reden voor haar vete zorgen ervoor dat de serie praktisch een genre-shift maakt naar mysterie (en beter gedaan dan een zekere ander mysterie dit seizoen), en het is hier ook dat het seizoen het sterkst is. Monogatari is dol op experimenteren, immers, en deze kan zeker in de rij van geslaagde probeersels gezet worden. De andere helft van de serie draait weer om de complexe relatie tussen Araragi en Shinobu, die desondanks de vele arcs die eraan gewijd worden blijft fascineren. En hoewel dit de mindere helft van de serie is (omdat de arc te traag op gang komt, een bekend euvel) kent het wel een paar van de sterkste dialogen dit seizoen en weet het vooral ook veel puntjes aan elkaar te verbinden. De beelden zijn verder ook weer heerlijk Shaftiaans en in combinatie met de muziek en het sterke stemmenwerk weten ze ook weer te zorgen dat de belangrijkste scenes altijd goed uit de verf komen. Shaft kent dit truukje ondertussen immers wel.

Dit alles bij elkaar zorgt er weer voor dat alles dat ik wil uit een Monogatari-serie weer op mijn bordje geserveerd wordt, en ik kijk nu al uit naar het vervolgmateriaal.

9/10

One Punch Man

Het is niet ongewoon om superhelden te vinden die debiel sterk worden; zeker als een serie lang loopt, beginnen schrijvers zoveel extra krachten voor ze te verzinnen om de badguy-du-jour te verslaan dat ze uiteindelijk praktisch onoverwinnelijk worden. Iets dat doorgaans een serie de nek om kan draaien, want lezers gaan zich vervelen. Maar hoe zou zoiets voelen vanuit het oogpunt van de superheld zelve? Dat is waar One Punch Man om draait. Kale knakker Saitama verveelt zich namelijk ook dood, want monsters in elkaar beuken voelt net zo routine als zijn geesteloze kantoorbaantje vroeger. Paf, één klap, en einde verhaal. Hij snakt naar naar meer, en krijgt de uitweg uit zijn doelloze bestaan uiteindelijk door toedoen van de jonge cyborg Genos. De knul brengt hem namelijk in contact met de helden-organisatie, en vanaf dat punt wordt Saitama's wereld niet alleen groter, maar wordt ook steeds meer duidelijk dat de held spelen een stuk ingewikkelder is dan enkel monsters tot poeier slaan.

One Punch Man begrijpt dus zelf ook al dat een serie met als enige gimmick 'de superheld is te sterk' geen lang leven beschoren is. Het neemt dus wijselijk toevlucht naar maatschappij-kritiek, levendige secundaire personages en sterke (en prachtig geanimeerde) actie om de rest van de serie mee op te vullen, wat een goed gevuld en vermakelijk pakket oplevert. Geen aflevering voelt verspild en de combinatie van het leuke schrijfwerk met de wonderkunsten van studio Madhouse weten de serie van begin tot eind interessant te houden - zelfs als de serie te kort voelt (je krijgt het idee dat de serie eindigt net als het echt goed begint te worden). Wat superhelden-series betreft is dit een van de beste dit jaar (het zou de beste zijn als Gatchaman Crowds Insight niet bestond) en het is ook een serie die diens populariteit verdient. Perfect is het echter nog niet. De serie is niet altijd zo grappig als het denkt dat het is en de opbouw van sommige arcs is soms wat te langzaam. Ook is er het simpele feit dat, zelfs wetende dat het een parodie is van bepaalde aspecten, de natuur van de serie zelve echte spanning of twisten in het plot in de weg staat. Daarom wist het me niet zo te grijpen als de echte toppers uit het genre (zoals GC: Insight).

Hopelijk zorgt de populariteit voor een tweede seizoen, want ik wil hier wel meer van zien. De wereld van Saitama is interessant en snakt naar meer, en de afwezigheid van de serie in mijn wekelijkse schema zal zeker een leegte achterlaten. Het was namelijk zeker een van de meer unieke series dit seizoen.

8/10

One Punch Man
Als er één ding is waar ik echt allergisch voor ben zijn het wel series waarin gevechten vele afleveringen lang voortduren. Welkom One Punch Man, het ultieme medicijn tegen deze allergie! Hoe sterk de vijand ook is, gevechten duren nooit lang. Wat een verademing! Het spannendste aan One Punch Man is niet of Saitama wederom de bad guy zal verslaan, maar eerder of Tatsumaki nu wel of niet iets onder haar....nee laten we toch maar niet die kant op gaan.

Wat de serie in mijn optiek handig doet is de "vijand van de week" gebruiken puur als een plotdevice om stukje bij beetje de wereld rond Saitama op te bouwen. En daarbij ook de werkelijke antagonisten van de serie, enkele mede-helden die zo hun eigen agenda lijken te hebben, waartegen de onmetelijke kracht van Saitama volstrekt nutteloos zal zijn. Daarmee lijkt dit eerste seizoen verhaaltechnisch dan ook niet veel meer dan een opzetje voor meer. Alle poppetjes staan, laat het volgende seizoen maar komen!

Wat de serie dan (geheel bewust) mist aan spanning en doorlopend verhaal wordt meer dan goed gemaakt door de actie en humor. Meer dan eens gaan die twee ook hand in hand, waarbij vooral Genos herhaaldelijk het lijdend voorwerp mag spelen. De visuele stijl helpt hier ook bij, bij vlagen is het het mooiste en spectaculairste wat we dit jaar gezien hebben, om dan net zo plotseling over te schakelen naar een uiterst simplistische stijl voor het komische effect. En met succes, zo kan ik iedereen afraden om tijdens scenes als deze of deze net een slok drinken te nemen, tenzij je uiteraard graag je scherm een poetsbeurt zou willen geven.

Nee, One Punch Man hoort met gemak bij de beste series van dit jaar. Niet pretentieus of met een diepere boodschap, maar gewoon topvermaak van de zuiverste soort. Of het misschien zelfs wel dé beste serie van 2015 was? Daar moet ik nog maar eens goed over nadenken...
9/10

Fushigi na Somera-chan
Een short van 3,5 minuten per aflevering over....euh, eigenlijk geen flauw idee. De volslagen random belevenissen van een stel meisjes, gespeend van enige vorm van logica of verhaallijn. Maar hé, wel een hoop nuttige weetjes over de menoussoue, altijd handig als je er een keer eentje tegenkomt. Zelden echt hilarisch, maar dusdanig maf en onvoorspelbaar dat ik moeiteloos het einde van de serie gehaald heb.
5.5/10

En dan loopt er ineens meer op z'n einde:

Miss Monochrome: The Animation (S3)
Het derde seizoen gaat naadloos verder waar het tweede was opgehouden, zodanig dat je je kan afvragen waarom ze het überhaupt als 2 losse seizoenen presenteren. En alle kritiek van het tweede seizoen gaat hier dus ook weer op: de dubbele lengte van de eerste serie, maar niet de dubbele dosis humor. Sowieso was Miss Monochrome een stuk grappiger toen ze nog tevergeefs probeerde succesvol te worden, iets wat op miraculeuze wijze toch gelukt is. Nee, leuk idee, maar de inspiratie was al geruime tijd op.
5/10

Ushio to Tora
Het is wat lastig om nu al een echt oordeel te geven, aangezien de serie feitelijk nog niet afgelopen is. Aan het einde van de laatste aflevering volgt dan ook gewoon de titel van de volgende. Maar op die volgende aflevering zullen we toch april moeten wachten, formeel staan die komende 13 afleveringen ook te boek als tweede seizoen. Wat nu dus rest is een serie met een zeer open einde. We hebben ons dynamische titelduo, we hebben een grote vijand, we hebben enkele andere partijen die zo hun eigen opvattingen hebben hoe dat kwaad te bestrijden. Alle ingrediënten lijken daarmee aanwezig voor een spectaculair einde.

De serie tot nu toe mag er in ieder geval ook zijn. Wat begon als een "yokai van de week"-show is al snel uitgegroeid tot een episch avontuur, met een mooie wisselwerking tussen de beide titelpersonages, en met een hoop interessante personages daar omheen. Het karakterdesign heeft weliswaar meer dan een vleugje jaren '90 (en die neus...), de actiescenes zijn helemaal 2015 en de humor tijdloos. Een enkele aflevering was wellicht wat minder interessant of voelde wat onnodig opgerekt, maar over het geheel wordt het verhaal mooi stukje bij beetje opgebouwd tot waar we nu zijn.

Nu dus even een paar maanden geduld...
7.5/10

Seraph of the End: Battle in Nagoya
Eigenlijk kan ik hier heel kort over zijn: dit tweede seizoen was in alle opzichten een naadloze voortzetting van het eerste. Een serie waarbij je vooral niet teveel moet nadenken, maar het het beste gewoon als hersenloos vermaak kan zien. Fraai uitgevoerd hersenloos vermaak, dat dan wel. Desondanks is het dan toch jammer dat het einde, tsja, toch wat afgeraffeld leek, dat laat toch een wat vervelende nasmaak achter.
7/10

Onsen Yousei Hakone-chan
En nog een uiterst middelmatige short over een stel concurrerende onsen-spirits in Fuji-Hakone-Izu National Park. Om toch iets positiefs te noemen: de eerste aflevering deed vermoeden dat het weer zo'n serie was met als enige doel de protagonist met z'n kop steeds tussen een stel tieten te laten belanden, maar dat viel gelukkig mee. Maar om nu te zeggen dat daar iets memorabels voor in de plaats is gekomen? Neuh. Nu weet ik niet in hoeverre dit vooral bedoeld was als reclame voor Hakone, maar ook als zodanig bekeken was dit geen geen succes.
5/10

Rokka: Braves of the Six Flowers
Zes uitverkoren helden moeten het opnemen tegen de demonengod, maar zeven komen opdagen en worden opgesloten in een ondoordringbaar krachtveld. Wie is de verrader die hen ook weer kan bevrijden?

Ah, dit is een opzet die we ook al vaker hebben gezien, van They Were Eleven tot Danganronpa. Spannend is het zeker, maar helaas komen we weinig over sommige helden te weten, waardoor je niet zelf het spel kan meespelen. Het voelde aan alsof sommige momenten over afleveringen heen werden gerekt om zo tot een seizoen te komen. Uiteindelijk was dit de proloog van een doorlopend verhaal, met nog geen vervolg in zicht. Als deze serie een seizoen extra had gekregen en beter was omgegaan met de tijd, had deze tot mijn favoriete series van dit jaar kunnen behoren. De personages zijn cliché en toch leuk. Zelfs het emotieloze meisje kon me niet irriteren (de twaalfjarige met het uiterlijk en gedrag van een zesjarige soms wel). Opschepper Adlet, tevens hoofdpersoon van het verhaal, verraste door zijn strategisch inzicht en detective-capaciteit. Maar als ik terugkijk op de serie als geheel, is er bar weinig gebeurd en had het zeker geen mooi einde.

Score: 7

En tijd voor de andere twee!

Seraph of the End: Nagoya Arc

Hier dus het tweede seizoen van de popcorn-vampieren-serie, die inderdaad gewoon op de oude voet verder gaat. Ditmaal reizen ze naar Nagoya om daar een oorlog uit te vechten, terwijl er tal van mensen achter de schermen hun plannen zitten uit te broeden. Het levert een arc op vol actie in diens post-apocalyptische wereld, en de personages worden ook grotendeels beter neergezet dan in de vorige serie (vooral Yuu is minder irritant). Het verhaal zelf is daarentegen wel minder; er zitten behoorlijk dubieuze momenten in (de hoofdpersonages zorgen dat onschuldige mensen sterven, maar worden daar niet genoeg op afgerekend) en het einde schreeuwt 'lees de manga maar, har har' - een eeuwig terugkerende irritatie.

Maar goed, leuk vermaak blijft het wel. Nu hopen op een sequel, zou ik zeggen.

7/10

Noragami Aragoto

In tegenstelling tot de vorige serie, weet dit seizoen wel een verrassend sterk vervolg te zijn. Het eerste seizoen van Noragami vond ik namelijk best leuk, maar had last van een te langzame pacing in één arc en een redelijk middelmatige filler-arc aan het eind van het seizoen. Problemen die hier niet voorkomen, aangezien beide arcs hier goed in elkaar steken en ze op verhaaltechnisch niveau (op één Deus Ex Machina en een 'lees-de-manga-einde' na) beter uit de verf komen.

Vooral Bishamon's arc is sterk, omdat die op sublieme wijze het conflict tussen de hoofdpersonages erin weet uit te werken - een conflict dat al de hele serie wordt opgebouwd - waardoor het zeker niet teleurstelt. De tweede arc weet niet de hoogtes te bereiken van de eerste, maar weet wel veel worldbuilding te geven en geeft genoeg sluiting voor sommige thema's in de serie (zoals Yato's relatie met Nora) dat het uiteindelijk ook een goed verhaal weet te vertellen. De complexe bond tussen de hoofdpersonages is ook een stuk meer voelbaar dit keer - de relatie tussen Yato, Yukine en Hiyori krijgt dit keer een hoop aandacht, wat leidt tot een hoop sterke momenten.

Dit was uiteindelijk dus een waardig vervolg en een serie die ik dit seizoen met veel plezier heb gekeken. Ik hoop dus dat dit niet het laatste is wat we van het hoofdtrio zullen zien.

8/10

Vandaag Sakura Wars 3 uitgespeeld, dus daarna Sakura Wars: The Motion Picture gekeken (want het speelt zich af tussen SW3 en SW4). Het ziet er over het algemeen best goed uit, het is leuk dat we personages samen zien die in de games weinig interactie hebben en de orkestrale versies van de game muziek is fantastisch, maar wat is dit verder een slechte film... Saaie vijand waarvan nooit duidelijk is waarom hij de dingen doet die hij doet, op sommige momenten gaat de film tergend traag (de treinscene!) en op andere momenten geeft het weer veel te weinig tijd aan belangrijke momenten (hoe werden de meisjes zo snel 'nutteloos' bevonden door de autoriteiten?).

En natuurlijk heb je het probleem dat het sowieso moeilijk te volgen is als je de games niet kent. Veel te veel personages en de film is gewoon te kort om iedereen genoeg ruimte te geven. Ik heb het gevoel dat met wat meer tijd, en een gewijzigd script, de film eigenlijk best leuk had kunnen zijn. Maar zoals het nu is, kan ik het zelfs fans van de games niet echt aanraden.

Digimon Tri:

Vanavond de eerste 4 eps gekeken, uit nostalgie en een gezonde dosis nieuwsgierigheid. Een feest van herkenning qua personages, die duidelijk ouder zijn geworden, maar nog wel herkenbaar ten opzichte van hun laatste optreden in Adventure 02. Het viel me natuurlijk als kind al op dat Adventure 02 al iets scherper en gedetailleerder was dan Adventure 01, maar Tri is helemaal wow als je je de vage achtergronden van Aventure 01 nog herinnert. Erg fijn is dat Tri een stuk duisterder en volwassener aanvoelt dan de beide Adventure-reeksen: de serie is dus voor een deel meegegroeid met het publiek dat destijds de Adventure-series keek. Voorbeelden hiervan zal ik achterwege laten ivm mogelijke spoilers, maar er zijn wel degelijk momenten dat je heel goed merkt dat de personages ouder zijn en dat de makers zich bewust zijn van het feit dat (een deel van) de kijkers ook ouder is. Gelukkig is het echter niet alleen "kijk ons eens ouder zijn en volwassener met onze menselijke- en Digimon-vrienden omgaan", en zijn er ook nieuwe personages. Een aantal van hen is erg interessant, voor zowel het vervolg van Digimon Tri als in deze eerste 4 eps. Ben benieuwd hoe ze zich zullen ontwikkelen! Ik zou Tri zeker aanraden als je nieuwsgierig bent naar het "where are they now"-aspect, maar ook als je stiekem al jaren zat te wachten op een vervolg van Adventure 01 en 02. Gezien mijn persoonlijke band met 01 en 02, is Tri ook het enige seizoen waarin ik interesse heb, en 01 en 02 zijn ook de enige achtergrond die je nodig hebt om Tri te begrijpen en te kunnen volgen.

Oeh, Tri moet ik ook maar eens gaan kijken. 01 zit nog redelijk vers in m'n geheugen, omdat ik vorig jaar Digimon Adventure (PSP) heb gespeeld, wat een hervertelling was van de eerste serie.

Yami Shibai (S2)
Dezelfde formule als de eerste serie: korte spookverhaaltjes van 4 minuten met minimale animatie. Echter wel met een andere regisseur en scriptschrijver. En dat is te merken: waar het eerste seizoen met de minimale middelen een behoorlijk naargeestige sfeer wist neer te zetten slagen nu slechts een paar afleveringen daarin. Het meest onheilspellende is veelal eigenlijk nog de intro, daarna is het meestal eerder verwarrend dan spannend. Een handvol afleveringen weten hier bovenuit te stijgen, maar over het geheel is het gewoon te weinig.

Hopelijk wordt het 3e seizoen dan toch weer beter, de oorspronkelijke scriptschrijver is dan gelukkig wel weer van de partij.
5.5/10

Sakura Wars: Le Nouveau Paris: Spinoff OVA serie van de Sakura Wars games (deze speelt zich meteen na SW3 af). Een open deur, maar echt alleen voor de fans. De eerste twee afleveringen zijn wel okay, in de zin dat ze erg Sakura Wars-achtig zijn (verhalen die "het personage van de week" uitdiepen). De tweede aflevering, met Mer en Cy in de hoofdrol, was met name interessant, omdat zij in de games geen eigen "aflevering" hebben. Derde aflevering was meh. Echt alleen voor de mensen die meer van de cast van SW3 willen zien.

Overigens was de animatie van deze OVA serie jammer genoeg lang niet zo goed als die van de geanimeerde scenes in de bijbehorende game (van Production I.G). Qua budget is dat natuurlijk moeilijk te doen, maar sommige scenes in SW3 zien er nu nog vrij indrukwekkend uit (de can-can dansscene uit de opening van de game bijvoorbeeld).