Tsubasa Reservoir Chronicle Season 1

Denk dat je deze serie wel als een klassieker kan bestempelen (of poging tot?).
Al ken je de serie niet, van de naam heb je vast wel eens gehoord of anders 1 van de vele (goede) muziekstukken die voorbij komen.
Het unieke (en tegelijk sellingpoint) van de serie is dat het personages gebruikt uit andere series gebaseerd op manga van de groep CLAMP.
Bekend van series als Magic Knight Rayearth, Cardcaptor Sakura, X, Chobits en later ook Code Geass. Heeft er verder niet veel mee te maken op het gebruik van de personages en stijl na dan.
Nou moet ik zeggen dat ik geen van de 'CLAMP' series heb gezien (op Code Geass na) dus eventuele referenties of cameos mis ik dus.

Dat het een samenvoegsel van 'gewaardeerde' series is betekend niet meteen dat het een geweldige serie is die iedereen moet zien.
En waarom wel niet zal ik proberen duidelijk te maken.
Ik hoor ook vaak dat de manga vele malen beter is, maar aangezien ik die niet ken (en niet echt een lezer ben) oordeel ik puur op de anime serie alleen.

Het verhaal:
Een prinses (Sakura) verliest haar geheugen door iets vaags (waarschijnlijk een kwaad plan waar je niks van te weten krijgt in S1). Moeten veren uit andere dimensies halen om het te herstellen. Een priest opent een poort naar andere wereld en stuurt de mysterieuze vriend (Shaoran) van de prinses samen met haar op pad om de veren terug te halen.
Omdat ze naar meerdere dimensies moeten gaan ze eerst langs de 'dimensie heks' waar in ruil voor iets belangrijks ze helpt met het reizen tussen werelden. Toevallig komen op dat moment ook 2 andere personen bij de heks aan. De een wilt terug naar zijn eigen wereld, de anders juist niet. Samen besluiten ze de prinses en de hoofdpersoon te helpen met hun zoektocht.

Nu klinkt dit redelijk vaag en dat is het ook, maar aangezien dit allemaal in de eerste aflevering gebeurt heb je nog de hoop dat alles op den duur uitgelegd wordt.
Door middel van flashbacks wanneer de prinses met 1 van haar geheugen veren wordt herenigt krijg je wel wat te weten maar het hoe wat en waarom van alles blijft super vaag.

Wat er mis is
De eerste arc (waar je arcs kan zien als het reizen naar een nieuwe wereld, 1-6 afleveringen lang) deed bij mij vermoeden dat de personages aparte eigenschappen van die wereld kunnen overnemen om zo 'een kans te maken' in die wereld.
Bv als iedereen vuurballen kan schieten in wereld X dan kunnen hun dat ook als ze daar komen (al dan niet op hun eigen manier) maar niet meer als ze naar wereld Y gaan.
In de eerste arc is dit namelijk het geval, maar daarna wordt het redelijk overboord gegooid, wat ik nogal verwarrend vond.
Dat maakt de volgende zoektochten in andere werelden vaak saai, langzaam en voorspelbaar.
Komt ook mede doordat veel (actie)scènes vaak slecht zijn gedaan.
Het lijkt vaak of er stukken ontbreken die ze niet wilden animeren (budget, kindvriendelijk?).
Gebrek van speciale gaven of wapens maakt het dat je eigenlijk steeds hetzelfde ziet.
Pas in de laatste arc werd het voor mij interessant. Daar moet je wel een 15tal episodes voor wachten waar eigenlijk niks gebeurt.

Aangezien het grote verhaal niet tot nauwelijks verteld wordt is er ook niet echt ruimte voor karaktergroei. Vaak blijft het bij onbeantwoorde vragen en vage uitspraken wanneer het dieper over iemands verleden gaat. Ook gaat het vaak over 'die persoon' en we hebben 'dat' nog. Terwijl nooit uitgelegd wordt wie die of dat is.
Leuk om suspense te creëren, maar dan moet je wel op een moment het een en ander onthullen.

Enige vorm van logica is ook vaak ver te zoeken, een hoop flasbacks van gebeurtenissen die net zijn geweest, staar wedstrijden tijdens gevechten en verhaallijnen die niet boeien.

Waarom ik dan toch ben blijven kijken?
Voornamelijk om meer te weten te komen over de personages, die interessant zijn maar nauwelijks iets over wordt verteld.
En voor de muziek die goed gebruikt wordt door de hele serie heen (al kan ik het begin van de eerste OP niet meer aanhoren).
Ook zit er zo nu en dan fijne humor in waardoor het ook niet al te serieus wordt en het kijkt wel snel weg.

Vraag me ook een beetje af wat filler episodes zijn tov de manga want er zitten een paar niets toevoegende afleveringen tussen waar ik kan begrijpen dat mensen afhaken met deze serie.
Mocht je die tegenkomen skip dan op zijn minst tot aflevering 17, wat samen met de eerste 6 nog zorgt voor een redelijk vermakelijke serie.
Wel met een open einde waardoor je met meer vragen overblijft dan dat je na de eerste aflevering had.

Ik denk dat ik nog mild ben in mijn oordeel omdat ik met een neutraal gevoel zonder enige kennis met de serie begon.
Lezers van de manga of degene die een boeiende actie/avontuur serie verwachten zullen zwaarder teleur gesteld zijn.

6/10

Tsubasa: RESERVoir CHRoNiCLE - The Princess in the Birdcage Kingdom

Een film van een serie is of een samenvatting, of een einde van een seizoen of een filler.
Deze film valt in de laatste categorie.
Speelt ergens af tussen seizoen 1 en 2, maar aangezien ook daar het verhaal niet veel vaart maakt is de chronologische volgorde niet echt van belang.
Verder gemaakt door een andere studio, met meer budget wat duidelijk merkbaar is. Zag heel de serie er maar zo uit.

Waarom dit precies als film wordt beschouwd is vreemd als je weet dat ie maar 35 minuten duurt.
Als je bekend bent met de serie weet je wat je kan verwachten en het verhaal is opzich niet echt slecht (wel heel standaard filmverhaal).
Ook als standalone film is ie goed te volgen, wat ik wel kan waarderen.
7/10



Tsubasa Reservoir Chronicle Season 2
Tweede seizoen gaat verder met de zoektocht naar het geheugen van de prinses dat in de vorm van veren in verschillende werelden zijn verdeelt.
Op dit punt vraag ik me af hoeveel veren er precies verzameld moeten worden, zou zelf eens stuk of 14 inschatten, maar blijkbaar kunnen het er nagenoeg oneindig zijn wil ik dit tweede seizoen geloven.
Verwacht vooral meer van hetzelfde (zie mijn betoog in eerdere posts hier), maar dan wel met betere arcs.

Niet dat die het verhaal veel verder brengen maar er zitten redelijk interessante verhalen tussen. Zeker door dat er ook eindelijk het achtergrondverhaal van een van de personages wordt vertelt.
Ook de filler heavy 1-episode-verhalen zijn vaak nog redelijk te behappen (al zit er ook gigantische troep tussen).
Kwaliteit is niet super omhoog gegaan, maar als je het eerste seizoen overleefd hebt dan zit je goed met deze serie.
Omdat zeker na de laatste arc de hoeveelheid veren die nog verzameld moeten worden alle kanten op kan zou dit een lange serie zonder einde kunnen zijn/worden.
Iedere week een andere wereld met om de zoveel afleveringen een kleine hint naar het grote verhaal ?
Kijken op de automatische piloot dus, als je geïnteresseerd bent in de wereld van Tsubasa.

Ware het niet dat de serie hier (2006) eindigt, soort van dan.
Voor het serieuze verhaal (wat de serie veel beter maakt en waar ik ook anime voor kijk) moet je terecht bij de later uitgebrachte OVA's die gek genoeg verder gaan bij aflevering 16 van deze serie.
Heb mij wel vermaakt met dit tweede seizoen, mede omdat ik alle tekortkomingen uit het eerste deel gewoon maar heb geaccepteerd, wat dus vermakelijke verhalen met een bekende cast opleveren.

7/10

Tsubasa: Tokyo Revelations
Eerste OVA reeks die met een duidelijk ander doel is gemaakt.
Namelijk om het verhaal (uit de manga?) voort te zetten.
Ook de OVA's zijn gemaakt door een andere studio dan de serie zelf wat wel te merken is (in positieve zin), al ziet het er niet zo geweldig uit als de 'film' (wel zelfde studio).
Het begint een beetje vreemd want de OVA gaat verder na het verhaal van episode 16 uit het tweede seizoen.
Was niet nodig geweest en met een kleine aanpassing hadden ze dit makkelijk kunnen maken dat het gewoon op het tweede seizoen aansluit (begint toch altijd met dat ze in een nieuwe wereld belanden).
Doordat het verhaal voortgezet wordt in redelijk snel tempo, zeker vergeleken met wat je gewend bent van de serie, komen deze afleveringen nogal als bruut of duister over.
Maar dat komt meer omdat er nu echt iets gebeurt ipv 20 afleveringen zonder enige vooruitgang in verhaal of personages.
Als gevolg is het grote plaatje soms lastig te volgen.

Wat je kan verwachten is een boeiende arc, iets met dat al het water niet bruikbaar is (zure regen enzo) waardoor er nog maar een paar veilige plekken in Tokyo zijn (beschermd door de magische veren natuurlijk), waar het grote verhaal in sneltrein tempo verteld wordt en personages duidelijk groei doormaken.
Deze OVA mist daardoor wel de nodige opbouw, moest sommige delen even terug zien om het allemaal te kunnen snappen, maar deze 3 afleveringen doen vooral naar meer verlangen.
Ook pluspunten voor de muziek (alweer) waar vooral de OP van deze OVA mij naar deze hele serie heeft gebracht.
Het nadeel is dat je door een hele hoop oudere afleveringen heen moet om het te kunnen volgen, anders zou ik dit aan iedereen kunnen aanraden.
 7.5/10

Tsubasa Shunraiki
2e reeks van OVA die nu maar uit 2 afleveringen bestaat.
Ook hier wordt het grote verhaal voortgezet, maar nu in sneltreinvaart.
Alleen van de eerste 3 minuten zou je al 5-10 goed gevulde en boeiende afleveringen kunnen vullen.
Nu moet je het doen met snelle flashbacks en een snelle uitleg waardoor je ook hier alles eigenlijk een paar keer moet terug zien om alles te snappen.
Uiteindelijk valt alles wel op zijn plaats, maar het geeft vooral aan wat de main serie miste en had kunnen zijn.

De OVA eindigt met een onthulling en traditioneel met de opzet voor een reis naar een nieuwe wereld.
Zo begon de serie ook eigenlijk (en vrijwel iedere arc) maar nu, door alle gebeurtenissen en personage ontwikkelingen, krijg je eigenlijk pas echt zin om te weten waar het naar toe gaat.
Jammer dus dat na deze OVA het enorm stil geworden is rond de serie waardoor ie past in het rijtje van onafgemaakte verhalen bij (grote) titels als full metal panic, hunter x hunter, berserk.
Ook dat pas eigenlijk op het einde Tsubasa echt in gang komt maakt het aanraden van de serie in zijn geheel lastig.
Maar als je eenmaal begonnen en bekend bent met de personages en alles dan zijn deze 2 OVA's het zeker waard.
 7.5/10

Samurai Flamenco

Oké, dat was gestoord, maar ik begrijp wat ze wilden bereiken en respecteer de poging. Het is een parodie die de bekende soorten (Japanse) superheldengenres afgaat door de situaties steeds verder te escaleren. Van de naïeve underdog die de helden uit zijn kindertijd bewondert, naar helden(teams) die zo uit een kinderserie zouden kunnen komen, naar de 'dark hero' die door een tragisch verleden snel volwassen moest worden. Het heeft niet altijd de juiste toon voor een parodie, maar ik heb meerdere malen echt hardop gelachen, vooral omdat de serie met regelmaat schijt had aan zaken zoals 'logica' en 'verwachtingen van de kijkers'. Die laatste aflevering, bijvoorbeeld. Je verwacht een soort van bromance tussen Masayoshi en Goto. Maar goed, ook al is de serie zelden wat het wil zijn, ik heb me er best mee vermaakt.

Kagewani
In één zit uitgekeken :D Om eerlijk te zijn bevielen deze monsters me beter dan heel wat Yamishibai-afleveringen. De individuele afleveringen waren stuk voor stuk spannend, ondanks dat veel monsters redelijk 'klassiek' waren. De afleveringen waren precies lang genoeg om spanning op te bouwen zonder dat het vervelend werd. Dat er ook nog een overkoepelend verhaal was, was helemaal welkom. Dit eerste seizoen eindigde op een goed punt en er hoeft niet per se iets achteraan, maar ik ben benieuwd naar het vervolg dat in april begint.

Rec
Slice of life/romance serie die snel weg kijkt (9x12min), tweede keer dat ik hem gezien heb.

Gaat over een beginnend voice actrice, Onda Aka, die door een ongeluk haar appartement verliest en zo terechtkomt bij het andere hoofdpersonage, Matsumaru, die voor een reclamebureau werkt.
Verfrissende serie die met de seiyuu wereld een andere draai aan het genre geeft.
Komen wel redelijk wat stereotype personages voorbij, maar die staan het verhaal of de gebeurtenissen niet in de weg.
De vrolijke OP is catchy maar laat is misschien iets te happy vergeleken met de serie.

En dat is eigenlijk mijn enigste minpunt, door de korte duur zitten er veel dingen niet in die er wel in hadden kunnen zitten.
Met meer afleveringen had ik wat meer humor willen zien waar nu nauwelijks tijd voor was.

Ziet er verder goed uit voor een serie uit 2006.
Kortom zin in een korte romance serie (kan het ook kijken als film) die focussed op het leven van een beginnend seiyuu is dit een aanrader.

Gaf het destijds een 8.5 en heb niet veel gezien dat mn oordeel doet veranderen.
8.5/10

En de eerste (en beste) serie van het seizoen is alweer geëindigd. Wat gaat het toch weer snel.

Kono Subarashii Sekai ni Shukufuku Wo!

Series waarin de hoofdpersoon in een fantasy-wereld wordt getrokken, om daarna, omringd door dames, op avontuur te gaan, zijn niet bepaald een zeldzaamheid. Ik heb er talloze gezien, en uit de eerste beelden die ik van deze serie zag leek deze niet veel anders te doen - en het was nog geanimeerd door Studio DEEN ook, zelden een goed teken. Maar Konosuba bleek zeker meer om het lijf te hebben dan je op eerste oogopslag zou denken - deze serie is namelijk een hilarische komedie.

De opzet is dat otaku Kazuma op stupide wijze om het leven komt, en daarna van een sarcastische godin de kans krijgt om te reïncarneren in een fantasy-wereld. Maar omdat hij al snel schoon genoeg krijgt van haar houding, trekt hij haar mee die wereld in, en komt er dan achter dat het leven niet zo glorieus is als hij zich had voorgesteld. De helft van de tijd loopt hij rotklusjes te doen, godin Aqua is een complete waardeloze idioot en de enige andere party-leden die hij kan vinden zijn de door explosies geobsedeerde magiër Megumin en de masochistische paladin Darkness. Samen met hen trekt hij er maar op uit om zijn leven iets dragelijker te maken, maar dit groepje onbekwame kneuzen raken keer op keer in grote problemen verzeild...

Het moge duidelijk zijn dat de serie in veel opzichten een parodie is, wiens avontuur verloopt alsof het gerund wordt door een dronken D&D groep. Talloze cliché's, van veel elementen uit typische fantasy-series tot Gary Stu-hoofdrolspelers, worden genadeloos op de hak genomen, op zeer effectieve wijze. Maar dat is niet de enige bron van humor die Konosuba te bieden heeft, en die variëteit is een van diens grote sterktes. Zo zijn er ook de constante sarcastische opmerkingen van Kazuma en het breken van de vierde muur dat hij doorgaans doet, het constante tegengaan van verwachtingen, de schadenfreude uit het lijden van deze idioten, de vele slapstick en ook het normale gedrag van de personages zelf (er is een reden dat Megumin zo populair is). Deze spreiding zorgt ervoor dat er altijd wat te lachen valt en de serie nooit in herhaling valt, en ze worden zo snel op je afgevuurd dat grappen die de plank misslaan nooit lang blijven hangen.

Niet alleen dat, maar tussen alle lol door weten ze de cast ook echt aan je te binden. De kameraderie die groeit tussen Kazuma en co is leuk om te zien en voelt natuurlijk, de vele zijpersonages (hoe klein de rol ook is) weten de wereld goed tot leven te brengen en de stemacteurs lijken er een hoop lol in te hebben (Takahashi Rie's winst van de beste nieuwe seiyuu award is verdiend, wat mij betreft). En Deen's animatie is uitermate goedkoop, maar weet wel perfect de vele reactie-gezichten in beeld te brengen. Dit alles bij elkaar vormt een verhaal dat je met plezier van begin tot einde volgt, en dat je maar moeilijk achter je laat (waarom zijn het maar tien afleveringe, gah!).

Om die reden is het dus makkelijk een van mijn favoriete komedies van de laatste paar jaar, op dezelfde voet als series als Hataraku Maou-sama!, en ik ben dus blij dat deze serie (anders dan eerdergenoemde serie) gelijk al een vervolg heeft aangekondigd. Want ik ben nog lang niet klaar om deze personages achter me te laten. Explosion!

9/10

Lupin III: Italian Game

TV-special uit januari die hoort bij Lupin III Part IV. Het bestaat eigenlijk uit wat knip-en-plak werk van drie vroege afleveringen van deze serie (waarvan een niet is uitgezonden in Japan, maar alleen verkrijgbaar is op home-video), plus wat extra originele segmenten om een verhaal te brengen waarin Lupin III wordt uitgedaagd door een gemaskerde tegenstander om de schat van de Graaf van Cagliostro te vinden (Giuseppe Balsamo, niet die uit The Castle of Cagliostro). Aan de ene kant is het natuurlijk best nep om een 'nieuwe' special te maken door afleveringen aan elkaar te plakken. Het verhaal is een beetje standaard Lupin III TV special materiaal, maar ik vond het best interessant om te zien hoe de afleveringen aan elkaar werden geplakt. Vanwege de nieuwe context, kregen sommige oude scenes toch verrassend nieuwe betekenissen. Je kreeg een beetje een Back to the Future effect, waar je bekende scenes voorgeschoteld krijgt, maar waar je anders naar kijkt omdat een andere context hebt. Maar een must-see is het zeker niet (kan je beter de losse afleveringen zien), op wellicht de opening na: alle animatie uit de opening is origineel en bevat allerlei klassieke scenes uit de lange geschiedenis van de serie.

Alleen is het wel erg verwarrend dat deze special gaat over Giuseppe Balsamo / de Graaf van Cagliostro, terwijl er nog een bekende Graaf van Cagliostro bestaat in de Lupin III wereld ^^

En de ene na de andere serie eindigt weer.

Ojisan to Marshmallow

Dit was uiteindelijk waarschijnlijk de beste short dit seizoen, over de jonge kantoorwerker Wakabayashi die constant de jolige, oudere dikkerd Hige probeert te verleiden. Hij heeft echter meer interesse in marshmallows. Enfin, als simpel vermaak vervulde deze serie diens bestaansreden, en soms wist het best geslaagde grappen eruit te gooien. Meer kun je ook niet vragen van een short.

7/10

Sekkou Boys

Een short over mannelijke idolen...die een stel klassieke standbeelden zijn. Tuurlijk, waarom niet. En uit dit weirde gegeven kwam best wel een leuke serie voort. De humor was niet altijd even consistent grappig als Ojisan, maar ze wisten tenminste wel leuke situaties op te zetten met de maffe setting, die doorgaans goed werd gebruikt. Als short is deze dus ook een success (al is dit echt spul dat alleen zou werken als een short).

7/10

GATE 2nd Season

Dit vervolg op de 'Japan raakt in oorlog met fantasy-wereld' serie van vorig jaar is er zo eentje die gelijk doorgaat waar hij ophoudt. Oftewel, otaku-soldaat Youji is nog steeds druk in onderhandeling met prinses Pina, terwijl het keizerrijk waar ze tot toebehoort in meerdere kampen verdeeld is in hoe om te gaan met de moderne binnenvallers. Iets dat vooral uit de klauwen begint te lopen als Pina's oorlogszuchtige broer (en zijn sluwe slavin) er zich mee gaat bemoeien...

Het eerste seizoen van Gate vond ik een vermakelijke serie, maar meer dan simpel vermaak werd het nooit voor mij. Daarvoor was het plot te spaarzaam aanwezig, was de kwaliteit te inconsistent en de personages niet goed genoeg ontwikkeld. Dingen die in deze sequel eigenlijk grotendeels verholpen worden. Het verhaal, door een focus op een duidelijk verhaal rond Pina's broer, is een stuk boeiender dan in het vorige seizoen, sommige personages krijgen broodnodige ontwikkeling (vooral Youji's vrouwelijke metgezellen) en over het algemeen steekt de serie beter in elkaar. Al is het schrijfwerk nog steeds niet perfect, en de serie eindigt ook een beetje op een anti-climax, wat jammer is. Maar hey, het was nog steeds de beste sequel van het seizoen (niet alsof daar veel voor nodig was). Petje af.

7.5/10

En ten slotte...

Erased

Deze serie draait om de 29-jarige Satoru die een beetje een doelloos bestaan leidt. Hij heeft echter wel een speciale kracht: hij krijgt soms flitsen uit de toekomst als er ernstige ongelukken en andere narigheid om hem heen gebeuren. Hij probeert ze zo goed mogelijk te voorkomen, maar als hij er één mist, is het resultaat dat zijn moeder vermoord wordt. Op dat moment krijgt hij een hele zware flits, zwaarder dan ooit, waardoor hij opeens wakker wordt in zijn kindertijd in 1988. Het blijkt namelijk dat wat uiteindelijk leidde tot de moord op zijn moeder (een kindermoordenaar) toen al begonnen was, en nu krijgt hij een kans om het allemaal te voorkomen.

Hoewel deze serie op eerste oogopslag een mysterie is, blijkt het in de praktijk meer te draaien om het feit dat Satoru nu een kans krijgt om zijn leven over te doen. Zijn zoektocht naar de moordenaar, en vooral het voorkomen van zijn daden, leiden hem bijvoorbeeld naar het eerste slachtoffer - het mishandelde meisje Kayo. Maar iets dat begon als een enkele poging haar voor de ondergang te behoeden, ontwikkelt zich tot een hechte bond, en een die ervoor zorgt dat hij langzaam maar zeker begint in te zien dat hij niet zo volwassen is (ironisch, aangezien hij nu weer in een kinderlichaam zit) als hij had gedacht. De bond tussen zijn moeder en zijn oude vrienden wordt ook een stuk hechter, waardoor hij langzaam maar zeker groeit als een persoon, vastberaden om niet dezelfde fouten te maken als in zijn eerste gang door het leven.

En die reis door zijn kindertijd is fascinerend. Op de hoogtepunten is de serie ontzettend pakkend, en wist het me constant op het puntje van mijn stoel te houden. Aan de keerzijde zorgt het er echter wel voor dat wanneer de serie zich weer bezig begint te houden met de thriller-aspecten uit het heden, het pak-de-moordenaar gedeelte, het simpelweg minder boeiend is. Het is niets wat je niet al ergens eerder hebt gezien en beter, en een serieus gebrek aan subtiliteit speelt het ook parten. Dit is dus typisch een voorbeeld van een serie die geen goede balans met zichzelf weet op te bouwen (niet geholpen door de soms te snelle pacing) en daardoor is Erased niet zo sterk als het had kunnen zijn.

Desalniettemin was dit nog steeds een van mijn favoriete series dit seizoen, en zeker een van de meer memorabele. Ah, ik zal die ED missen...

8/10

Vooralsnog nog alleen even een lijstje, zal de edit-knop eens flink gaan misbruiken om een en ander nog toe te lichten. In de tussentijd even een lekker muziekje: https://www.youtube.com/watch?v=Zg-fkXBI8rE

Kono Subarashii Sekai ni Shukufuku wo! - 8.0/10
Dragon Ball Z: Abridged (S1) - 8.0/10
Boku Dake ga Inai Machi - 7.0/10
Ojisan to Marshmallow - 7.5/10
Gate: Jieitai Kanochi nite, Kaku Tatakaeri (S2) - 7.0/10
Sekkou Boys - 6.0/10
Kanojo to Kanojo no Neko: Everything Flows - 6.5/10
Ooyasan wa Shishunki! - 5/10
Mobile Suit Gundam: Iron Blooded Orphans - 8.5/10
Hai to Gensou no Grimgar - 7.5/10
Schwarzesmarken - 7.0/10

Tijd om weer een lijstje te maken van hoog naar laag onder de recent geëindigde series...

Mobile Suit Gundam: Iron-Blooded Orphans

Normaal heb ik weinig met Gundam; de serie in het algemeen heeft me nooit zo weten te boeien. Zowel de series van vroeger (Gundam Wing) als de recentere series (zoals Reconquista) vond ik maar matig, dus ver ben ik er nooit mee gekomen. Maar er een eerste keer voor alles, en deze Gundam-serie wist me van begin tot eind betrokken te houden bij de grote reis die de hoofdpersonages ondernemen.

De serie draait namelijk om een groep kindsoldaten op Mars, die er genoeg van hebben om als kanonnenvoer gebruikt te worden door hun superieuren. Hun leider onder hen, Orga, en zijn voornaamste vechter, Mika, nemen vervolgens de macht over en besluiten ingehuurd te worden door een jonge diplomaat (Kudelia) en haar te escorteren naar de aarde om betere rechten voor Mars te verkrijgen. Een reis die allesbehalve makkelijk zal blijken te zijn, vooral omdat haar wensen linea recta ingaan tegen een machtig onafhankelijk leger, Gallarhorn. Samen moeten ze dus alles op alles zetten om hun taak te volbrengen.

Het is een reis die niet alleen vol zit met vele flitsende actiescènes, maar ook op het gebied van de personages constant weet te imponeren. Het is namelijk best knap hoe de serie diens grote cast weet te jongleren (al dan niet perfect, want sommige personages vallen nog steeds wat buiten de boot) en veel ervan maken een hoop groei door. Of het nu Orga is, die moet leren wat het is om een leider te zijn, Mika die in aanraking komt met zijn sociopathische neigingen, Kudelia die van onzekere diplomaat naar een machtige politica groeit, of de vele minder belangrijke personages die elk hun beurt in het spotlicht krijgen. Soms rekken de non-actie afleveringen zich weliswaar wat uit (vooral rond het begin van de tweede helft), maar het eindresultaat weet een goede combinatie te zijn van grote robots die op elkaar inbeuken en een boeiend verhaal. Het bouwt zich ook langzaam op naar een spetterende climax die naar meer smaakt, dus ik ben blij met de aankondiging van een tweede seizoen. Er valt immers nog genoeg uit deze wereld te halen.

Uiteindelijk is dit dus een van mijn favoriete series van de afgelopen twee seizoenen geworden, eentje die de gok die ik ermee nam meer dan genoeg heeft uitbetaald.

8.5/10

Grimgar of Fantasy and Ash

Het is al meerdere mensen opgevallen dat deze serie een grappig contrast vormt met Konosuba: beiden draaien om een normale gozer die in een game-achtige wereld gesleurd wordt, en die nu eens aan de bodem van de rang moet beginnen en daar blijft in plaats van een lopend stuk wensvervulling te worden. Maar waar Konosuba een en al hilariteit is, is Grimgar doodserieus.

En dat werkt best goed, om eerlijk te zijn. Grimgar is een erg langzame serie (té langzaam, soms) die rustig diens concept en personages uitbouwt, en ruimschoots de tijd neemt om het weinig glorieuze dagelijkse leven van hoofdpersoon Haru & co in beeld te brengen. Het doden van één goblin is vroeg al een gevecht op leven en dood, en omdat hun tegenstanders intelligente wezens zijn, voelen de gevechten ook rauw en meedogenloos. Tegelijkertijd wordt er ook lang stilgestaan bij de gedachtegang en gevoelens van de cast als ze zich door verschillende trauma's werken - dit is een wereld waar de dood alom aanwezig is, en de effecten daarvan zijn erg zichtbaar.

Alles bij elkaar zorgt het voor een serie die erg onconventioneel is in dit genre, en dat waardeer ik wel. Het was niet altijd even boeiend, maar het was alsnog een van de meer interessante series dit seizoen.

7.5/10

Durarara!!X2 Ketsu

Oh kijk, serie nummer vier in de Durarara serie, over een doldwaas Ikekubukuoro (???) vol bovennatuurlijke wezens. Laat ik hier maar kort over zijn.

In feite keek ik de serie alleen om afsluiting te krijgen voor de hele serie, want hey, ik had nu eenmaal de rest van de sequels ook gezien. Het plot ben ik al lang geleden mijn interesse in verloren, en goed in het jongleren van diens gigantische cast was Durarara ook al een tijdje niet meer. Iets dat zich ook uit in dit laatste deel, want veel personages hadden amper invloed op het plot. En helaas mist dit deel ook de meer interessante, personage-specifieke verhalen die het vorige seizoen nog bevatte, waardoor het moeilijk is om je om veel van die personages te bekommeren. Het resultaat is een chaos die zich na een korte opbouw maar langzaam ontvouwt en episodes lang rekt, waardoor het allesbehalve een flitsend eind van de franchise vormt. Het weet gelukkig nog wel een groot aantal losse eindjes aan elkaar te knopen, maar echt bevredigend zijn veel eindes niet.

Dus tja, ik zal de serie (en franchise) niet missen. Je kunt net zo goed alleen de eerste serie kijken en dan ophouden. Hell, retro-actief zou ik de cijfers van de vorige twee sequels ook met een halve punt verlagen. Adieu, Durarararararararara.

6/10

En, ugh, de laatste.

Utawarerumono: The False Faces

Ik haat deze serie. Nee, schrap dat. Ik heb de absolute schurft aan deze serie. Wat is hier misgegaan?! Dit is praktisch Robotics;Notes 2.0 op het gebied van gemiste potentie en tijdsverspilling.

De eerste Utawarerumono was een erg vermakelijk fantasy-serie die gebaseerd was op een strategie-game, en die een goede combinatie wist te vormen tussen talloze tactische veldslagen en karakterontwikkeling in de episodes tussen de conflicten door. De serie was niet perfect (de animatie was goedkoop en de laatste arc was zwak) maar diens formule werkte, waardoor ik de serie al meerdere keren heb herkeken en er nog elke keer lol uit weet te halen. Alles wat deze serie hoefde te doen was hetzelfde truukje uit te halen. En op eerste oogopslag lijkt het dat ook te doen - de opzet is dat Hakuoro's dochter, Kuon, in een noordelijk land een man met geheugenverlies (Haku) vindt. Hij is lui en een stuk chagrijn, maar heeft desalniettemin genoeg talenten om de aandacht te trekken van lokale leider Ukon, die hem uitnodigt naar de hoofdstad van een groot keizerrijk te gaan. Zo ver, zo goed.

Maar dan bereiken ze die hoofdstad en gaat de serie al snel bergafwaarts. Elke vorm van voortgang in het plot wordt namelijk al snel het raam uitgegooid en vervangen met talloze introducties van personages, de een nog minder boeiend dan de ander, en suffe slice-of-life perikelen. Perikelen die zowel falen in grappig zijn als de personages te ontwikkelen - de meeste personages hebben maar één karaktertrek de hele serie lang, zoals Rurutie's obsessie met yaoi - en voelen daarom als tijdverspilling. Tweederde van de serie verloopt op die manier, en al snel is de ene aflevering nog slechter dan de ander. Het voelt daarom als een verademing als er eindelijk eens een oorlog uitbreekt, maar dan staat een tweede teleurstelling te wachten. De tactische gevechten van weleer zijn namelijk nagenoeg afwezig, de conflicten krijgen vaak niet eens afsluiting en de hoofdpersonages doen weinig boeiends in die gevechten. Sterker nog, ze maken de ene na de andere idiote beslissing en weten zich doorgaans alleen uit hun problemen te redden doordat de schrijver hen een makkelijke uitweg geeft, niet door hun eigen kunnen. De centrale groei van het hoofdpersonage, iets waar elk ander personage graag op hamert, is dus ook praktisch niet te zien, en alle lof die hij krijgt is onverdiend.

Niet alleen dat, maar omdat dit hele verhaal één grote opzet is naar een derde deel, eindigt het allemaal op een grote cliffhanger. Iets dat nog vergefelijk was als het centrale verhaal het waard was geweest, maar het moge duidelijk zijn dat dit totaal niet zo is (op een verdwaalde goede aflevering hier en daar na). Dus was hebben we hier? Vijfentwintig afleveringen aan letterlijk tijdgerek, want het centrale verhaal had de eerste serie er ook in een of twee arcs doorheen kunnen jassen - ze hebben gewoon besloten om alle ideeën zo ver mogelijk te spreiden om de franchise gaande te houden. Het lijkt het hoofdverhaal van Assassin's Creed wel.

Wel, veel geluk daarmee. Mij zijn ze als kijker kwijt.

4.5/10

^Het grootste probleem dat ik met Utawarerumono heb is dat het zo overduidelijk is gebaseerd op een SRPG-serie. Ik ben dol op dat genre. Bij elk gevecht begin ik me voor te stellen hoe het er in de game uitzien zou kunnen hebben. Ik wil de games spelen! Maar helaas, alleen in Japan verkrijgbaar. Met de gevechten red ik me wel (als Fire Emblem lukt, lukt dit ook), maar alle overige tekst...

Gelukkig zijn m'n kansen niet zó verschrikkelijk slecht. De game waar deze anime op is gebaseerd, is pas een half jaartje oud (de anime startte een maand na het verschijnen van de game) en het vervolg (waar het komende seizoen op wordt gebaseerd) moet nog verschijnen! Heel, heel misschien wil een Amerikaanse uitgever er aan beginnen...

Tears to Tiara II, hun vorige game, is ook in het westen uitgebracht, dus die kans is er zeker. Al duurde het wel een jaar, dus geduld hebben moeten we sowieso.

Of ik me nog aan de game wil wagen na de anime is een tweede.

Koukaku no Pandora

Deze serie, van de hand van de schrijver van Excel Saga, gaat over cyborgmeisje Nene die in aanraking komt met een gekke geleerde en haar kat-maid-robot Clarion. De geleerde bouwt stiekem een mogelijkheid in voor Nene om superkrachten te krijgen als ze een connectie maakt met Clarion, en zend ze er vervolgens op uit om een groot massavernietiginswapen te stoppen dat ze zelf heeft gemaakt. Iets dan hen lukt, waarna de geleerde verdwijnt en de twee vervolgens samen gaan leven. Maar er blijken meer mensen achter het wapen aan te zitten...

Op veel manieren voelt deze serie als iets van meer dan een decennia geleden, zowel qua looks als inhoud, en dus weet je ook gelijk wat je in de kuip hebt. De serie gaat dus nooit voor diepgang, en focust zich meer op onpretentieus vermaak, en die basisfunctie vervulde het. Het feit dat Nene en Clarion een leuk duo zijn en er genoeg geslaagde grappen inzitten helpt ook mee. Wel is jammer dat de maffe actie en gekke geleerde-perikelen uit de eerste afleveringen nagenoeg afwezig zijn in de rest van de serie, die zich meer focust op slice-of-life taferelen. Taferelen die niet altijd even boeiend zijn, wat niet geholpen wordt door het feit dat veel zij-personages geen indruk weten achter te laten en een soms langzame pacing (al is het nog steeds beter dan Phantom World). Daardoor sleept de serie zich soms nogal met moeite voort, en uiteindelijk pakt het zich pas weer op in de laatste twee afleveringen, wat niet genoeg is om de rest van de serie te redden.

Kortom, het was vermakelijke filler voor zolang het duurde, maar dit is typisch zo'n serie die ik over een jaar vergeten ben.

6/10

Edit:

Bubuki Buranki

Deze CGI anime draait om een soort toekomstige/alternatieve versie van onze wereld, waar de hoofdpersoon Azuma in terechtkomt nadat hij van het vliegende eiland waar hij is geboren is neergekomen. In deze wereld leven zowel mensen als Buranki, robot-achtige wezens die zich aan bepaalde mensen binden en die superkrachten geven (en transformeren in grotere robots) en op die manier ook onder elkaar een robbertje kunnen vechten. Krachten die hij wel kan gebruiken, want het Japan waar hij zich bevindt wordt geregeerd door een despoot met een grote Buranki, genaamd Reoko, en hij raakt al snel betrokken bij een verzetsgroep tegen haar. Maar de Buranki blijken nog een hoop geheimen te herbergen, en zijn verdwenen moeder blijkt de sleutel te zijn...

Allereerst moet gezegd worden dat dit een CG-anime is, dus houterige animatie is een zekerheid, maar in vergelijking met anderen (zoals Ajin) weet het hier niet zo te storen. Het zorgt er ook voor dat de vele gevechten, want de serie zit er vol mee, flitsend in beeld komen. Op het gebied van de wereld van de serie zelve zit die ook interessant genoeg in elkaar om de aandacht vast te houden, al leeft het niet helemaal op aan de potentie die er was na de eerste aflevering (een hele fantasy-serie op dat vliegende eiland had ik niet erg gevonden). Het plot in het algemeen is ook een rommeltje vol pacing-problemen en voorspelbare cliché's (vriendschap-speeches volop!), waardoor het vaak de impact mist die het zou moeten hebben. Daar hoef je het dus niet voor te doen. De amusante personages weten dat gat gelukkig wel wat te vullen, omdat zowel hoofdrolspelers als tegenstanders soms wat betreft zowel persoonlijkheid als verleden uit een verrassende hoek kunnen komen en ze zeker levendig zijn. Aan de andere kant, later in de serie worden er opeens zoveel nieuwe geïntroduceerd dat het makkelijk is om de draad kwijt te raken. Het zorgt er ook voor dat sommige belangrijkere personages ondergesneeuwd raken. Iets dat vooral duidelijk is in het hakkelige einde - gelukkig dus maar dat er nog een sequel komt.

Dit is dus een serie met een hoop haken en ogen. Het had zeker zijn momenten, en het wist me genoeg te vermaken, maar er had een stuk meer in kunnen zitten en uiteindelijk was het weinig meer dan filler dit seizoen. Hopelijk weet de sequel wat problemen te verhelpen, al kan het net zo goed een totale chaos worden. Ik zal het wel zien.

6.5/10

Edit 2:

Musaigen no Phantom World

Deze nieuwe Kyoani-serie draait om een groep tieners met superkrachten, die leven in een wereld gevuld met mensen zoals hen, een wereld die ook wordt bevolkt door wezens genaamd Phantoms. Phantoms zijn levende hallucinaties, meestal voortkomend uit de gedachten van mensen, en meestal gebruiken de tieners hun krachten om ze bestrijden. Of dat nu met geweld moet of niet. Maar er blijkt ook nog een complot te zitten achter dit alles, en de hoofdpersonen stuiten daarop!

Of tenminste, dat is hoe de show zichzelf introduceert, maar in de praktijk zie je er maar weinig van terug. Het plot is nagenoeg afwezig de hele serie lang, en als het dan al zijn intrede doet (in de tweede helft van de laatste aflevering) is het niet complexer dan je gemiddelde aflevering van Pokemon. Nee, deze serie, in lijn met andere Kyoani-series als Amagi Brilliant Park, focust zich liever op losse phantom-van-de-week afleveringen in deze setting, meestal draaiende om één lid van de cast die ermee in aanraking komt. Het probleem als je die series vergelijkt wordt echter meteen duidelijk - waar Amagi een leuke cast had en elke aflevering weer een vermakelijk avontuur op zichzelf was, schiet Phantom World op alle vlakken tekort. Zo zijn de personages slecht uitgewerkt, cliché en totaal onmemorabel. En hoewel er af en toe nog wat leuke ideeën in sommige afleveringen langskomen, worden de episodes nooit meer dan 'adequaat' en zijn er een groot aantal gewoon slecht geschreven, dom en oersaai. Wat je overhoudt is dus een smorgasbord van elementen die nooit goed samenwerken en altijd blijven steken op 'aggressief middelmatig'. Het is geen complete ramp, á la Kyoukai no Kanata, maar tegelijkertijd is er werkelijk niets aan de serie dat het echt je tijd waard maakt (of je moet helemaal leip worden van flashy beelden). Het kwam en ging zonder dat ook maar iets bleef hangen.

In mijn preview gaf ik al aan dat ik makkelijk kon inzien dat ik deze serie aan het eind van het seizoen de grond in zou kunnen boren, en, wel, hier zijn we. Skip deze serie dus. Zelfs onder het filler-spul dit seizoen zijn er betere anime te vinden.

5/10

Dimension W

Deze futuristische serie speelt in een wereld waar het energieprobleem is opgelost - ze halen nu hun energie uit een andere dimensie! Dat klinkt pais en vree, maar er blijken nog aardig wat geheimen en doofpotten aanwezig te zijn als het om de ware aard van die dimensie draait. Dingen waar een huurling genaamd Kyouma mee in aanraking komt als hij het vreemde robotmeisje Mira tegen het lijf loopt, die de 'dochter' van de ontdekker van die energie blijkt te zijn. Niet alleen dat, maar die situatie brengt ook Kyouma's vergeten verleden steeds meer naar de voorgrond...

Van dit soort sci-fi actieseries kunnen er wat mij betreft nooit genoeg zijn (zeker aangezien ze tegenwoordig minder vaker voorkomen) dus deze wist me ook goed te vermaken. Kyouma en Mira vormen een leuk duo, en de serie kent ook tal van andere personages die wat leven in deze wereld brengen (zoals 'falende dief' Loser en zijn dochter). De wereld zelve wordt ook mooi in beeld gebracht, vol kleuren en contrast tussen de oude troep van Kyouma en de futuristische omgevingen, en de freakiness die het resultaat is van dimensie-perikelen ziet er ook tof uit. Dat gezegd, hoewel de serie goed popcornvermaak is, is het uiteindelijk geen hoogvlieger. De pacing is daarvoor veel te snel, wat in combinatie met het vele technobabble (want andere dimensies yadda yadda) ervoor zorgt dat de serie soms te verwarrend is om te volgen. Niet alleen dat, maar het plot staat ook stijf van de cliché's. Geheugenverlies hier, verloren geliefde's daar, kakelende badguys die de wereld willen vernietigen...je kent het wel. En dat is jammer, want met iets meer werk had dit een erg solide actie-serie kunnen worden. Het mocht niet zo zijn.

Desalniettemin keek ik het wel elke week weer met plezier, dus als actievehikel heeft het diens doel bereikt. Gewoon een makkelijk meepakkertje dus.

7/10

Schwarzesmarken

Deze adaptatie uit de Muv-Luv serie is een prequel die zich richt op Oost-Duitsland in de jaren tachtig. Een plek waar de Beta (grote, mensenetende aliens) hier ook dreigen de mensheid te overrompelen, maar waar tegelijkertijd machtspelletjes tussen de geheime politie (de Stasi) je net zo goed het leven kunnen kosten. Het elite-team waar hoofdrolspeler Theodor tot toebehoort zit er middenin, als hij op een dag een westerse soldate redt die wel eens de sleutel kan zijn om grote veranderingen tot stand te brengen...

Als er één ding is dat de serie gelijk duidelijk maakt, is dat ze subtiliteit al lang op straat geschopt hebben. Dit is geen serie voor stil, bedachtzaam drama - alles is bombastisch, van de actie, het uiterlijk van de personages (waaronder de welbekende pilotenpakjes) en het drama zelve ook. Maar ergens werkt dat best aanstekelijk op me, en het helpt dat het verhaal goed genoeg is om de je de wat overdreven momenten te laten vergeven. De sfeer en toon in het naargeestige land weten ze namelijk wel goed neer te zetten, en het constante geswitch tussen allianties en de vraag wie je nu wel of niet kan vertrouwen versterken dat alleen maar. Anders dan Total Eclipse verspillen ze hier ook amper tijd aan haremperikelen en dergelijke en blijft het verhaal gefocust, waardoor de pacing vlot, maar niet te snel is. Dit zorgt alles bij elkaar voor een interessante mecha-serie die van begin tot eind mijn aandacht wist vast te blijven houden.

Ik heb me dus goed vermaakt met Schwarzesmarken, genoeg om diens schoonheidsfoutjes grotendeels te vergeven, en uiteindelijk was het in mijn opinie een van de betere actie-series van het seizoen.

7.5/10

Niet 'echt' gekeken, maar gisteravond herinnerde ik me opeens een oude anime die ik als kind heel vaak had gezien, en ik moest en zou nu eindelijk weten hoe 't precies heette (en als het kon, op DVD of zo kopen, want ik heb geen idee op welke VHS het staat). Uiteindelijk kwam ik er dus achter dat de anime Hitomi no Naka no Shonen: Jugo Shonen Hyoryuki heette, een 1987 TV special van Nippon Animation gebaseerd op Jules Verne's jeugdroman "Deux ans de vacances". Helaas is het alleen in Japan op VHS uitgebracht, en op een gelimiteerde DVD uitgave voor slechtzienden/slechthorenden, dus helaas kon 'm ik niet kopen (vreemd genoeg is er ook een PS2 "game" ervan). Dus ik heb maar allerlei korte clipjes gekeken op het internet om even in nostalgie te baden ^^' De theme song riep heel veel herinneringen op, maar is eigenlijk nu steeds best leuk! Waarschijnlijk dat dit lied, samen met de ending van Laputa, de eerste Japanse liedjes zijn die ik heb gehoord in m'n leven.

Wat de sfeer voor mij weleens kapot maakte, waren de woningen van de burgers aan beide kanten van de muur. Die waren in beide gevallen zó niet jaren 80. Veel te licht en strak. De jaren 80 waren bruin en beige, zeker als je weinig geld had. En als je geen geld had, zag het er waarschijnlijk eerder uit als iets uit de jaren 60 - nog meer bruin en beige! Gundam IBO had historisch correctere arbeidersflatjes, en die stonden in ruimtekoloniën! ~_~