Mijn laatste serie die ik gekeken heb was BTOOOM! Alhoewel het Battle Royale gehalte erg hoog is, maar wel meer gematigd dan Battle Royale, was het wel vermakelijk om te kijken. Jammer dat het open eindigde, maar zelf kon je wel bedenken wat er zo ongeveer komen zou. De tweestrijd dat de hoofdpersonages meemaken is goed te begrijpen, het is en blijft overleven en zoals de wet van de natuur voorschrijft; 'survival of the fittest' (en degene die het beste met de wapens om kan gaan in dit geval). Sommige karakters, naast de hoofdpersonen, hadden best wel wat meer uitgediept mogen worden. In dit geval zou de serie echter nog meer afleveringen gaan bevatten. Voor het aantal afleveringen nu (12) goed gedaan. Het smaakt naar meer.

7/10

En de eerste serie van dit lenteseizoen zit er alweer op: Triage X. En dat is maar goed ook, want best was het zeker niet. Nu was het vanaf de eerste aflevering al wel duidelijk dat dit zeker geen hoogstaande serie zou gaan worden, maar tussen alle onzinnigheid en overvloedige fanservice door leek het door z'n over-the-top actie toch nog wel vermakelijk. Het grote probleem echter bij dergelijke films en series: ze gaan zichzelf te serieus nemen. Doen alsof het écht ergens over gaat, terwijl elke vorm van logica ontbreekt. En dan maakt het vermakelijke meer en meer plaats voor tenenkrommende elementen. En dan is er uiteraard nog de fanservice. Met de tieten van skippybal-formaat waar ik als man nog plaatsvervangende rugpijn van krijg en het chronische gebrek aan kleding valt nog te leven, dat was na de eerste aflevering al geen verrassing meer. Dat het voor TV regelmatig zwaar gecensureerd diende te worden, boeiend. Maar er zitten toch ook de nodige scenes in die dicht tegen aanranding of verkrachting aan zitten zonder dat het verhaal daar ook maar enige aanleiding toe geeft, en dat is wat mij betreft toch een brug te ver. Al met al maakt dat Triage X tot veruit de slechtste serie waarvan ik ooit het einde heb gehaald (al hint het zeer open einde nog wel op een vervolg...), misschien zou ik mezelf toch maar eens moeten aanleren bagger eerder te droppen...

3/10

Hey, je moet maar zo denken, nu heb je tenminste een nieuw diepteniveau. Daar kun je alle slechte series mee vergelijken, op een manier van 'dit was slecht, maar was het zo slecht als Triage X?'. Dat had ik vorig jaar met Magical Warfare...

Ghost in the Shell: Alternative Architecture

Ghost in the Shell is een franchise die al sinds de jaren '90 flink aan de weg timmert, en doorgaans gereed staat voor kwaliteit. De post-cyberpunk-serie, die zich afspeelt in een redelijk realistische versie van de toekomst (dus zonder vliegende auto's) is immers altijd een goed geschreven mix tussen actie, worldbuilding en wat filosofie. Dit is de nieuwste serie, en dat is hier ook niet veranderd.

Dit is een adaptatie van de OVA's die al eerder uitkwamen, met nog wat extra afleveringen erbij. De eerdere OVA's hoeven dus niet gezien te worden, aangezien ze praktisch hetzelfde verhaal vertellen. Het is ook een adaptatie die wat gemor opleverde onder fans door de nieuwe artstijl, waarbij vooral hoofdpersoon Motoko Kusanagi een make-over kreeg. Maar hoewel het wat gewenning vereist, is het makkelijk je daar overheen te stappen als de serie zoals vanouds weer begint te knallen. Haar jongere uiterlijk is ook toepasselijk aangezien de serie een prequel is voor de serie in het algemeen, en elementen zoals de oprichting van Squad 9 en haar ontmoetingen met diens leden spelen een grote rol. Verder spelen eveneens andere bekende onderwerpen weer mee, zoals complotten, de ontwikkeling van A.I.'s en de vraag wat je eigenlijk jezelf maakt in deze wereld vol valse herinneringen en cyber-hersenen. Het is goede kost, in ieder geval, en het levert een van de meest solide actieseries van het seizoen op.

Wel is het jammer dat de serie zo abrupt eindigt: de hele serie bouwt op naar een confrontatie die nooit komt, want die bewaren ze voor een film die net in Japan in de bios is uitgekomen. Een zet waar ik nooit zo'n fan van ben. Het is een smet op het blazoen van een verder goede serie, want de serie mist er een zekere impact door. Het enige gevoel waar het je mee achter laat is een 'oh, dit was het?'. Een volle punt aftrek voor die onzin dus.

8/10

Sowieso moet je toch ook af en toe iets slechts afkijken, per slot van rekening kan je alleen dan echt oordelen. En soms kan het ook meevallen, zo vond ik dit seizoen de eerste aflevering van Shokugeki no Soma echt rampzalig, aanmerkelijk vervelender in ieder geval dan Triage X. Maar na die slechte start is dat toch uitgegroeid tot een van leukere series van dit lenteseizoen. Wat dat betreft zijn er nu toch best veel series geweest waarbij de eerste indruk allerminst de juiste is gebleken. Soms in positieve zin, soms in negatieve...

Dat hou je altijd. Eerste afleveringen dien doorgaans om je aandacht te grijpen voor de rest van de serie, maar sommige zijn daar een stuk beter in dan anderen. Er zijn genoeg series die zwak of traag beginnen maar door goede uitvoering iets speciaals worden; het eerste seizoen van Oregairu, bijvoorbeeld, begon ontzettend langzaam, maar toen het op gang kwam werd het echt een sterke serie. Op dit punt is het tweede seizoen mijn favoriete serie dit seizoen, dus hé. Punchline eveneens - een serie die erg veel haat over zich heen kreeg na de eerste ep, maar nu de serie op het einde loopt weet het best een goed verhaal voor te schotelen. En, wel, anderzijds heb je genoeg series die al hun kruit verschieten in hun opening om je aandacht te pakken, maar daarna als een plumpudding ineen zakken. Altijd iets om op te letten.

Jojo's Bizarre Adventure: Stardust Crusaders 2nd Season

Aww, en zo eindigt Jojo weer. Ik moet zeggen dat ik aardig gehecht ben geraakt aan deze shonen-serie en diens overdreven awesome elementen, dus nu valt er echt een gat in mijn kijkschema. Het is namelijk nog steeds een perfect voorbeeld van een goede popcorn-serie.

In deze tweede helft is Jojo dus nog steeds op pad om zijn moeder te redden, en ditmaal hebben ze Egypte bereikt. Maar nu ze dichtbij Dio's basis zitten, worden de gevechten alleen maar intenser en harder, wat zich uit in een meer grimmige sfeer in het algemeen. De Stands waarmee gevochten wordt worden ook alleen maar creatiever en er zitten hele sterke confrontaties tussen in deze tweede helft (zoals een strijd tegen een meester-gokker). Het mag dan niet het diepste werk zijn, maar Jojo staat altijd garant voor vermaak, iets om je elke vrijdag voor op de bank te parkeren. Het weet ook precies wat het is, wat grootheidswaanzin buiten de deur houdt. Wel moet gezegd worden dat ik de laatste confrontatie met Dio ietwat anticlimactisch vond - na zo'n lange opbouw verwacht je toch wel een episch gevecht voor de eeuwen, maar het wordt grotendeels in één aflevering beslist met praktisch een Deus Ex Machina. In vergelijking, het gevecht met Dio's angstaanjagende rechterhand was een stuk spannender en intenser. En de serie kent genoeg zwakkere momenten dat het uiteindelijk niet over diens eerste helft heen weet te gaan, wat jammer is.

Desalniettemin zou ik een sequel ook zo weer verslinden, dus het blijft sowieso pakkend. Kom op David Production, geef me meer! WRRRYYYYY!

8.5/10

En over popcornvermaak gesproken...

Seraph of the End

Je kunt mij altijd wakker maken voor een serie met een post-apocalyptische setting, dus wat dat betreft paste deze serie gelijk al in mijn straatje. De smaak van de dag in deze serie is dat het grootste deel van de mensheid de pijp uit is door een virus, waarna vampieren de macht overnamen en de overgebleven mensen als vee gebruiken. Een groep kinderen, waaronder hoofdpersoon Yuu en zijn adoptie-semi-broer-whatever Mikaela probeert er op een gegeven moment uit te ontsnappen, maar ze worden gesnapt en alleen Yuu lijkt het overleefd te hebben. Hij ontdekt vervolgens dat er welzeker nog mensen in leven zijn, die hard vechten tegen zowel de vampieren als de monsters die over de oppervlakte zwerven, en hij sluit zich bij ze aan om wraak te nemen.

Wat volgt is praktisch elk cliché uit het boek, als je zulk soort series kent. Yuu gaat trainen, bouwt vriendschappen op met een groep kameraden (waarvan de sarcastische Shinoa al snel tot ieders favoriet uitgroeit) en gaat vechten voor wraak en dergelijke. Ook zitten er nog genoeg complotten onder de oppervlakte, heeft hij een speciale superkracht (maar natuurlijk) en steken oude vrienden en vijanden uit het verleden de kop op. De originaliteitsprijs zal het dus niet winnen, maar, wel, de uitvoering van de serie is sterk genoeg dat het ronduit vermakelijk blijft. Want hoewel kleine irritaties de serie lang een doorn in het oog blijven (zoals het feit dat Yuu veel te vaak beloond wordt voor zijn koppige, egoïstische gedrag) zit de actie goed in elkaar (ook al zakt de rest van de animatie er soms door in), blijven de personages leuk om te volgen en wordt de wereld steeds interessanter naarmate de serie voortgaat (wat potentie geeft voor het tweede seizoen). Wat betreft actie-series zit het nog ver van het niveau van GiTS of Jojo, maar het heeft een eigen charme en smoel en dit is een makkelijke serie om even snel mee te pakken.

Het tweede seizoen later dit jaar zal ik dus ook wel kijken, en ik ben benieuwd wat ze gaan doen met de bouwstenen die ze nu hebben. Stel me niet teleur, Seraph!

7.5/10

Fullmetal Alchemist: Brotherhood

Tweede keer dat ik deze serie heb gezien en deze keer redelijk direct na de eerst FMA serie.
Hierdoor is het verschil tussen beide series goed te zien.

Uitleg wat de serie inhoudt is niet nodig: gewoon kijken. Ik raad aan om beide series te kijken, maar als je er maar 1 gaat kijken raad ik Brotherhood aan en wel hierom:

Wat voornamelijk opvalt als je beide series kent, is het tempo waar de serie mee begint. Ik denk dat na een aflevering of 20 het grootste deel uit de 2003 serie is behandeld.
Ze volgen namelijk soort van hetzelfde pad (tot een zeker punt) wat wel uniek is omdat ze uiteindelijk totaal andere verhalen vertellen.
Als je de 2003 serie niet kent valt het misschien niet op hoe snel kleine verhalen worden afgehandeld en ook hoe snel introducties etc plaatsvinden.
Met meer achtergrond info uit de 2003 serie (die grotendeels overeind blijft) voelt het alleen wel beter (en valt het dus op dat je wat mist).
Overigs zijn de meeste kleine onlogische dingen uit de eerdere versie, zoals ipv een deur maken door een klein gat kruipen, goed gepraat. Soms met nog steeds onlogische dingen (transmutatie licht om deur te maken zou te fel zijn), maar kon het wel waarderen dat ze die kleine fouten van toen ook zagen.

Door het snelle tempo in het begin is er meer ruimte om personages en het verhaal te ontwikkelen. Het verhaal is grootser en voelt belangrijker, mede door 13 extra afleveringen.
Maar ook de 'main bedreiging' is op grotere schaal (die in beide series goed wordt opgebouwd). Daardoor voelen de acties van de belangrijke personages ook dat ze echt wat uitmaken.
Denk aan Huges, Mustang, Armstrong. In de eerste FMA waren hun acties niet echt van belang op het grotere geheel en toonde ze niet echt hun potentie.
Ook een Scar komt beter en geloofwaardiger tot zijn recht.
De bij-personages komen wel beter uit de verf in de originele versie, zijn van minder belang maar voegen wel wat toe aan het geheel als je dus de eerste FMA eerst kijkt.

Op muziek gebied zijn beide series goed al gaat Brotherhood tegen het einde aan goed om met insert-songs tijdens eindes van gewichtige afleveringen.
Iets wat vaak alleen voorbijkomt bij de eindaflevering van een serie en nu dus meerdere malen voorkomt.
Vergeet ook niet om de stukjes die soms na de ED zitten te kijken die vaak wat extra info geven. Die factoren geven het net een wat beter gevoel.
De manier van humor vind ik wel minder in Brotherhood, maar daar draaide de serie nooit om en als je de eerdere versie gezien hebt kan je die stukken altijd nog invullen (in gedachte) op de momenten dat ze plaatsvinden (dus nog een reden om ze beide te zien).

Het einde was ook enigszins teleurstellend, of meer de aanleiding er naar toe. Was een goede opbouw met dat gebeuren uit het oosten, maar waar verder voor mijn gevoel niet alles werd uitgehaald. De toevalligheden die af en toe opduiken helpen daar ook niet bij.

Al met al een grootsere en voor mij betere versie van FMA die compleet voelt als je de eerdere versie ook gezien hebt.
Mede door het einde en het ontbreken van een klik met de serie of een personage komt ie net onder een score van 9.5 (tot nu toe maar 7 series die wel hoger scoorde) wat dus een eindoordeel van 9/10 betekend.

Star Blazers 2199 (Space Battleship Yamato 2199)

Als animefan had ik natuurlijk wel van de legendarische Yamato gehoord, maar verder dan promotie-artwork ben ik nooit gekomen. Zie hier Yamato 2199, een remake uit 2012-2013 van het origineel uit de jaren 70! Hoe doet dit ruimte-epos het anno 2015?

Het plot is simpel: Aarde wordt aangevallen door aliens van de planeet Gamilas (in feite mensen met een blauwe huidskleur). Doordat zij meteorieten op de planeet laten vallen, is Aarde al snel onbewoonbaar geworden en wonen de restanten van de mensheid ondergronds. Zij krijgen hulp van een alien van de planeet Iscandar die hen een superieure technologie geeft. Om Aarde te doen herleven moeten ze even een bezoekje brengen aan Iscandar, 148.000 lichtjaren verderop. Daarvoor wordt de Yamato in het leven geroepen, een ruimteschip gebouwd uit het gelijknamige slagschip uit WOII.

Klassieke anime hebben voor mij één groot nadeel: ze worden in de daarop volgende jaren volop nagedaan. Als je zegt "een anime over de bemanning van een ruimteschip", dan zijn talloze series en films op te noemen die daar onder vallen. Het is oneerlijk om het origineel daarvoor af te straffen, maar als iemand die een groot deel tussen Gunbuster en Knights of Sidonia heeft gezien, is Space Battleship Yamato nu wel bekende kost. Dit gevoel had ik ook al bij Martian Successor Nadesico en Outlaw Star.

Yamato is echter wel dé ruimteklassieker en remakes zijn zeldzaam. Yamato 2199 heeft duidelijk een gigantisch budget gekregen voor de 26 afleveringen (die werden verspreid over anderhalf jaar); het ziet er fantastisch uit. Alle ruimteschepen zijn CG, maar ze mengen prima met de 2D animatie. De muziek is duidelijk geïnspireerd door het origineel en ook het verhaal is duidelijk uit een ander tijdperk.

De serie is grotendeels episodisch; de bemanning komt een vijand van Gamilas tegen en heeft deze aan het einde van de aflevering verslagen. De focus ligt daarbij op de actie en de cast blijft helaas ondergeschikt. Even nadenken... nee, ik weet nu geen enkele naam op te noemen, ik ken hooguit de hoofdpersonen van gezicht en functie.

In 2015 kijk je Yamato 2199 dus niet voor de personages of het verhaal, maar voor de goede ruimtegevechten. Vergeet daarbij even het nationalisme waarmee een Japans WOII-schip als onverslaanbare redder der mensheid wordt geschetst...
De serie is een mooi animegeschiedenislesje die ik niet vaker hoef te zien, maar ik ga wel nog de recente film kijken, die een nieuw verhaal heeft.

Mijn score: 7+
Score voor fans: 10

En toen liepen er ineens meer series op hun einde.

Allereerst Assassination Classroom. In het kort: een mysterieus octopusachtig en met mach 20 voortbewegend superwezen heeft de maan vernietigd, en dreigt hetzelfde met de aarde te doen. Dit tenzij een klas vol dropouts van een prestigieuze school erin slaagt hem binnen een jaar te doden. Iets wat op zichzelf al moeilijk genoeg is, maar bijkomstigheid is dat hij ook nog een geweldige leraar blijkt die het beste uit iedereen naar boven haalt. Het zal duidelijk zijn: realisme is niet de sterkste kant van deze serie. De absurde situatie wordt echter ten volle uitgebuit voor komische doeleinden. Koro-sensei mag dan over superkrachten beschikken, hij is zeker niet zonder gebreken. En daar maakt de klas dankbaar gebruik van in hun pogingen hem te doden. Uiteraard steeds tevergeefs, per slot van rekening mag de serie niet te snel zijn belangrijkste personage verliezen, zeker niet als een tweede seizoen reeds is aangekondigd. En uiteraard komen er geregeld andere figuren (waarbij Bitch-sensei een aparte vermelding waard is) voorbij die de dikke premie die op het hoofd van Koro-sensei staat graag zouden opstrijken. Ondertussen gaat het gewone schoolleven gewoon door, waarbij de E(nd)-klas dankzij hun uitzonderlijke leraar toch een serieuze bedreiging blijkt voor de elite van de school.

Hoewel het doorlopende verhaal vast ook in de helft van de afleveringen verteld had kunnen worden en en het vooral tegen het einde wat opgerekt aanvoelde waren de meeste afleveringen zeer vermakelijk. Blij vlagen wordt het wat serieuzer en sowieso zie je de leerlingen een duidelijke groei doormaken, maar de humor is zelden ver weg. Iets wat je ook mooi ziet in de manier waarop er enerzijds opvallend respectvol over professionele huurmoordenaars wordt gesproken, maar het stuk voor stuk wel behoorlijk maffe figuren zijn. Ik kijk dan ook zeker uit naar het vervolg, al is het maar om te zien hoe ze van misschien wel de sympathiekste antagonist ooit af komen.
8/10

Vervolgens Seraph of the End. Een serie die geweldig begon met een interessante en prachtig vormgegeven vampierwereld. Om die na een eerste aflevering alweer in te ruilen voor een school in de restanten van de gewone mensenwereld, beetje jammer. Onze hoofdpersoon geeft de mensen om hem heen (waarbij ik niet kan ontkennen dat Shinoa ook mijn favoriet is) ook wel heel veel redenen om hem voor baka uit te maken, iets wat zijn militaire loopbaan in het anti-vampierenleger vreemd genoeg niet in de weg staat. Gelukkig wordt het allemaal weer wat boeiender als ze eenmaal de confrontatie met de vampieren aangaan. Het interessante hierbij is toch wel dat er nadrukkelijk naar gehint wordt dat de mensen misschien toch wel niet de good guys zijn. Dit eerste seizoen voelt dan uiteindelijk ook vooral als een opzet naar meer dan dat het een afgesloten verhaal opleverde. Misschien niet heel origineel, wel goed uitgevoerd, waarbij de fraaie "geschilderde" achtergronden zeker een vermelding waard zijn. Dus laat dat tweede seizoen maar komen!
7/10

En dan tot slot zit ook Ame-iro Cocoa erop. Eignelijk zijn er maar twee redenen waarom ik dit ben blijven kijken: het duurt maar twee minuten per aflevering, en ik was domweg nieuwsgierig of het uiteindelijk nog ergens over zou blijken te gaan. Misschien wel, maar dat ben ik door de extreem gefragmenteerde opbouw onderweg alweer vergeten. Wellicht dat je het anders ervaart wanneer je alle afleveringen direct na elkaar kijkt, maar nu was het gewoon het ultieme niks. 24 minuten van m'n leven verspild.
3/10

Assassination Classroom

Deze serie is al lange tijd een frontrunner van Shonen Jump, een van hun grote titels die doorgaans in de top vijf van populariteit staan. Een anime liet relatief lang op zich wachten, maar nu moest de serie er toch echt aan geloven, en dus krijgen we een 26-episode serie met een tweede seizoen in het verschiet. Is hiermee duidelijk waarom het zo populair is? Het antwoord: ja, om twee redenen.

Een synopsis van de serie is al hierboven te vinden, dus die laat ik maar zitten. Het moge wel duidelijk zijn dat onder de absurditeit van de serie, er een redelijk simpel en bekend concept verscholen zit. Inspirerende, excentrieke leraren die buitenbeentjes zelfwaarde leren te hebben zijn een bekend gegeven in zowel het westen als het oosten, en wat dat betreft verschilt deze serie niet ver van de norm. We leren waarom de studenten in deze klas beland zijn, ze leren een les en maken vervolgens groei door, terwijl de leraar constant wordt dwarsgezeten door autoriteiten (lees: de hele wereld probeert hem te vermoorden). Af en toe zijn er grotere conflicten die kop op steken om wat afwisseling te geven en het concept geeft ook wat ruimte voor wat actiescenes en volop humor hier en daar. In zekere zin, een combinatie van elementen die de jongere lezers van de serie makkelijk wegwerken, want de serie weet precies wat diens publiek is. Het is een recept voor succes, en het werkt in dit geval.

Maar minder cynisch gesproken, is er ook een andere simpele reden waarom de serie werkt: uitvoering. De serie is namelijk gewoon erg vermakelijk. Alhoewel het het bekende euvel van shonen-series heeft dat het redelijk langzaam begint, wordt AssClass steeds verslavender naarmate de serie verdergaat. De serie weet je daadwerkelijk te laten geven om diens grote trits studenten, het weet eveneens sterke volwassen rollen neer te zetten (zoals leraren Karasuma en Bitch-sensei) en de serieuze momenten in het algemeen zijn gewoon goed gedaan. Het voelt nergens overdreven of soap-opera-achtig aan, en het weet een goede balans te vinden tussen die onderdelen en de humor. Koro-sensei blijft als de grote clown ook maar de ene maffe situatie na de ander uit zijn hoed toveren (je kunt immers realisme het ruim uitgooien met een personage als dat, waar de serie gretig gebruik van maakt) en de serie vervalt zelden in herhaling. Dit alles zorgt ervoor dat Assassination Classroom, ondanks diens zekere mate van voorspelbaarheid en terugval op oude tropes, altijd nog redelijk fris blijft aanvoelen en gewoon een leuke zit is voor diens runtijd van 26 afleveringen.

In conclusie is het dus gewoon een solide serie. Ook al mag het dan nooit de top van het seizoen bereikt hebben, het wist me week na week te vermaken en ik had nooit moeite om zin te vinden om weer een aflevering mee te pakken. De sequel ga ik dus ook wel met goede moed in, want ik ben nog lang niet klaar met deze personages.

8/10

En dan deze nog...

Hello!! Kiniro Mosaic

Het eerste seizoen van Kiniro Mosaic is een redelijk apart geval tussen de anime die ik heb gezien aangezien het een schattige-meisjes-doen-schattige-dingen serie is die me zowaar tot het einde wist te interesseren. De personages hadden gewoon een zekere charme, de humor wist nog relatief vaak doel te treffen en het concept was leuk. En nu is er dus een tweede seizoen, dat praktisch meer van hetzelfde is.

In zekere zin is er dus weinig te zeggen over de serie; het heeft precies dezelfde sterkste en zwaktes. Een verhaallijn is nog steeds zelden te vinden en de personages zijn niet de types die veel groei doormaken (al krijgen ze wel wát groei, wat me nog meeviel), dus moet de serie leven van de personages en de grappen. Grappen die gelukkig nog relatief fris blijven, en er wordt meer leven in de cast gepompt door nieuwe personages, waaronder een nieuwe leraar en wat zusjes en broertjes. Het geeft ze nog meer manieren om van elkaar af te spelen, en dus blijft het vermakelijk in plaats van slaapverwekkend.

Dit tweede seizoen heb ik dus ook wel weten af te maken. Het is en blijft complete fluff, maar het is ook simpelweg een van de betere voorbeelden in het genre.

7/10

Edit:

Punch Line

Van Noitamina dit seizoen hebben we een serie over een gozer, Yuuta, die in een appartementencomplex met vier dames leeft. Op een dag komt hij terecht in een buskaping, waar een lokale superheldin iedereen tracht te redden, en hij zelf ook probeert mee te helpen door de leider van de badguys uit het raam te duwen. Als gevolg, echter, verliest hij plotseling zijn lichaam en moet hij als geest maar zien te redden hoe hij die terugkrijgt. Oh, en telkens als hij de dames van zijn thuis in staat van ontkleding aantreft, krijgt hij superkrachten en vergaat vervolgens de wereld. Ok dan.

De serie gaat in het begin dus flink voor de WTF-factor, terwijl langzaam maar zeker het grotere plot duidelijk wordt. Een interessante noot hierbij is dat het geschreven is door de auteur van 999 en Virtue's Last Reward, en dat valt eraan terug te zien. Verwacht dus opnieuw bekende elementen zoals tijdreizen, grootse complotten, het dreigende eind van de wereld en een plot en personages waar niets is wat het lijkt. En naarmate de serie voortgaat beginnen de elementen ook weer goed ineen te vloeien, waardoor het verhaal almaar interessanter wordt en alles logisch in elkaar blijkt te steken. Hierdoor is de tweede helft van de serie een best wel interessante zit, en een goed entree voor deze schrijver in het anime-circuit. Maar tegelijkertijd steekt er ook één oud probleem de kop op; de fanservice-elementen in zijn verhalen vielen altijd al uit de toon en waren ook redelijk ondermaats geschreven vergeleken met het drama (en ze waren doorgaans niet eens grappig). En laat Punch Line nu een grote focus hebben op datzelfde soort fanservice, waardoor je scenes na scenes krijgt vol met onzin waarvan je zou willen dat het zo snel mogelijk voorbij is. Laat fanservice over aan de experts en focus je op je sterktes, zou ik zeggen. Want nu haalt het jammergenoeg de serie wel flink naar beneden, en het zorgt ook voor o.a. een redelijk rommelig begin (dat makkelijk de verkeerde impressie over de show kan geven).

Was de serie uiteindelijk dus interessant? Ik zou zeggen, een volmondig ja. Maar zou ik het aan ieder aanbevelen? Dat is een nee. Mocht je fan van de games zijn, dan is dit een aanrader, evenals als je iets hebt voor weirde series (zoals ondergeschrevende), maar mocht je dat niet zijn...eh. Je moet echt weten waarvoor je gaat zitten met deze serie, en wat geduld kunnen hebben voorbij de wat slechtere elementen. Heb je dat, dan is dit best een goede zit. Ik heb me er goed mee vermaakt, in ieder geval.

7/10

Punch Line
Gelukkig heeft Dvalinn hierboven al een hele aardige poging gedaan het verhaal samen te vatten, want dat valt bij een serie als deze nog niet mee. En ik kan me ook heel goed vinden in de stelling dat het fanservice-aspect een verkeerde indruk kan geven, op basis van de omschrijving had ik de serie vooraf eigenlijk al afgeschreven en ook na de eerste afleveringen was ik zeker niet direct verkocht. Maar laatst had ik het er al over dat bij opvallend veel series dit seizoen de eerste indruk niet de juiste was, dit was er gelukkig eentje in de positieve zin, want stukje bij beetje is de serie op me gegroeid. Als er één ding is waarin Punch Line excelleert dan is het wel in nieuwsgierigheid opwekken, want ondanks het hoge WTF?-gehalte was al snel duidelijk dat het geen random ongein was, mede daardoor deed het me ook wel wat aan FLCL denken. Tot het einde toe blijft er het nodige te raden over, maar uiteindelijk weten ze het toch allemaal met een zekere binnen de serie passende logica en zonder al te opzichtige losse eindjes af te ronden. Geen mysterie wat je hersens doet kraken, maar wat je gewoon lekker over je heen moet laten komen. En dan is het toch een serie waar je veel lol aan kan beleven.
7.5/10

Ghost in the Shell: Arise - Alternative Architecture
Ik heb de serie gekeken zonder de OVA's te hebben gezien, ondanks dat ze blijkbaar hetzelfde verhaal vertellen ben ik toch wel benieuwd hoezeer dat de ervaring beïnvloed. Als ik het goed begrijp zijn de voornaamste verschillen (afgezien van de geheel nieuwe laatste twee afleveringen) vooral de volgorde en uiteraard de lengte van de afleveringen. En hoewel ik kan begrijpen waarom ze de Ghost Stands Alone-episodes naar voren hebben gehaald levert het in combinatie met de in tweeën geknipte afleveringen wel een nogal verwarrende en gefragmenteerde kijkervaring op. Ook al zijn personages bekend, aan wiens kant ze staan is niet altijd duidelijk. En ik heb nu ook zeker niet het gevoel dat ik alles heb kunnen volgen. Desondanks wordt het geen moment frustrerend, de serie blijft van begin tot eind intrigeren, en de uitwerking is in alle opzichten overtuigend. Daarom toch een ruime voldoende, maar iets zegt me dat die hoger zou zijn uitgevallen wanneer ik alle afleveringen in een kortere tijd zou hebben gekeken.
7/10

I Can't Understand What My Husband Is Saying
Gezien het slot van de eerste serie had ik verwacht dat dit tweede seizoen nadrukkelijk over de komende baby zou gaan. Fout gedacht. De gezinsuitbreiding speelt uiteindelijk wel degelijk een rol, maar vooralsnog wordt dit vooral gebruikt om de relatie tussen Kaoru en Hajime een serieuzere kant te geven. En daarbij horen ook de nodige wederzijdse onzekerheden. Hoewel de mogelijkheden in de paar minuten per aflevering uiteraard beperkt zijn valt wederom op hoe goed deze tijd benut wordt, in dat opzicht is het een absolute tegenpool van Ame-Iro Cocoa. Ik ga m'n favoriete Japanse gezin de komende weken weer missen...
7.5/10

Is It Wrong to Try to Pick Up Girls in a Dungeon? a.k.a. een minstens zo onmogelijk lange titel in het Japans a.k.a. DanMachi
En de prijs voor de meest misleidende titel gaat naar.... Oké, protagonist Bell mag niet klagen over een gebrek aan aandacht van de dames, en zijn eigen interesse in de schijnbaar onbereikbare "Sword Princess" Aiz Wallenstein is tegelijk ook zijn grootste motivatie om sterker te worden, toch is dit slechts bijzaak in het verhaal.Er is ook niet een groot mysterie dat opgelost moet worden of een ander wonder dat verricht dient te worden. Nee, simpel gezegd volgen we alleen Bell tijdens zijn ontwikkeling (waarbij volop gebruik wordt gemaakt van een computerspel-achtig level-systeem) van kneusje tot de grote held, waarbij hij uiteraard ook de nodige mensen om zich heen verzameld. Oké, er wordt meermaals gehint op een dieper verhaal, maar veel wordt daar niet mee gedaan. Heel verheffend is het dan ook niet, maar door een aantrekkelijke wereld en leuke personages verveelt het geen moment. En aangezien Bell vast meer wil van Aiz dan een voorzichtige vriendschap en een paar gevechtstrainingen zal er vast nog wel een tweede seizoen volgen.
7/10

I Can't Understand What My Husband Is Saying Second Shot

Het eerste seizoen van deze short, over kantoorvrouw Kaoru die trouwt met een complete otaku, wist voor een short nog hoge ogen te gooien. De korte verhaaltjes waren vaak grappig en wisten de relatie tussen het duo leuk uit te bouwen, waardoor het een van de betere shorts van het jaar was.

Dat is in dit vervolg niet anders. Kaoru is nu zwanger, maar gelukkig wordt het proces weergegeven en skippen we niet gelijk naar de baby. Het geeft volop nieuw materiaal en problemen, die weer op eenzelfde humoristische manier worden weergegeven. Niet elke aflevering van de serie is even goed, maar over het algemeen voelen ze nooit als tijdverspilling en is het altijd leuk om de perikelen van het duo van week tot week te volgen. Net zoals het vorige seizoen laat deze serie dus maar weer eens zien hoe je de korte tijd van een short wél optimaal kan benutten.

7/10

Nisekoi 2

Oh, kijk, meer Nisekoi. Ik jubel.

Als er een pre-made fabrieksstandaard zou zijn voor haremseries, dan zou het deze serie zijn. Want net als het vorige seizoen, over de perikelen rondom gangsterzoon Raku en gangsterdochter Chitoge, doet de serie helemaal niets om zichzelf op te laten vallen; zowel in positieve als negatieve zin. Het voelt nogal zielloos, eigenlijk. Want zoals ik ook al zei over het eerste deel, mist deze serie grotendeels ambitie. Het probeert zelden een interessant verhaal te vertellen (het plot over de ketting is al praktisch vergeten), de humor is nooit enerverend en de serie doet nooit iets gewaagds. Het vermaakt nog wel, weliswaar, dus de goedkope-chips vergelijking is nog steeds van kracht. Ook moet gezegd worden dat in twee zeldzame gevallen (de arc rond Chitoge's moeder en die met Raku's vriend) de serie zowaar iets anders dan de norm doet, wat bewijst dat de schrijver wel een leuk verhaal kan vertellen als ie dat wil. Jammergenoeg verzuipen dat soort momenten in de oeverloze filler waar de rest van de serie uit bestaat.

Dus tja, de serie is voorbij en laat me eigenlijk met niets achter. Meh.

6/10

Grisaia no Meikyuu & Grisaia no Rakuen

De eerste Grisaia serie vorig jaar vond ik best interessant; het verhaal over kindsoldaat Yuuji die op een school terechtkwam voor 'gebroken' kinderen en in hun levens verzeild raakte, wist een hoop grenzen op te zoeken en wist interessante verhalen te vertellen. Het grootste probleem van die serie was echter de pacing, die debiel snel was, waardoor veel van die verhalen er maar doorheen gerushed werden.

Dat is een probleem die deze twee series (of één special en één serie, in feite) niet hebben: het verhaal focust zich nu op Yuuji's leven en verleden, en die focus op één personage zorgt ervoor dat de serie niet meerdere verhaallijnen op klungelige wijze hoeft te jongleren. Hierdoor kan dat verhaal volledig tot bloei komen, waardoor nu de echte potentie van de serie wordt behaald. Wat volgt is een duistere blik in het verleden dat Yuuji heeft gemaakt tot wie hij nu is, gevolgd door zijn confrontatie daarmee. En hoewel de de eerste helft de slechte dingen die er gebeuren er soms erg dik bovenop kan leggen, weet het wel een intrigerend verhaal te vertellen dat Yuuji's rommelige leven goed weet te illustreren. En man oh man, dit is geen serie voor tere zieltjes. De serie zit sowieso constant de grenzen op te zoeken, verder dan veel andere anime, en het ene taboe na het andere wordt doorbroken (op een manier die doorgaans nog logisch is ook). In de tweede helft komen vervolgens alle verhaallijnen samen als Yuuji het opneemt tegen zijn aartsvijand, terwijl alle meiden die hij geholpen heeft in de eerste serie samenkomen om hem ditmaal te redden. Het is tof om te zien hoe de personages hierbij van elkaar af spelen in wat praktisch een soort spionnenthriller is, en het weet alles op bevredigende wijze af te ronden.

Dit tweede seizoen van Grisaia was dus verrassend goed, wat mij betreft, en het was een van de meer opvallende series dit seizoen. Het is allesbehalve de simpele haremserie geworden die het op eerste oogopslag leek, en het weet genoeg elementen een eigen draai te geven dat de serie er bijzonder memorabel door is (of berucht, ligt eraan hoe je ernaar kijkt). Ah, ik zal deze personages/weirdo's missen.

8/10

Ook ik heb vanochtend de laatste aflevering gezien en ik moet zeggen dat ik hem best leuk vond ja!
Ik ben vooral benieuwd naar het tweede seizoen waarin in word gegaan (hopelijk!) op dat laatste stukje wat Hermes zei. Ook ben ik benieuwd naar wat die goddess achter de schermen nou precies in haar schild voert. Ik hoop dat dit seizoen een aanloop was naar een dieper volgend seizoen
Ook ik geef een 7/10

Gunslinger Stratos
In het kort: mensen uit twee verschillende tijdslijnen moeten in het verleden met hun andere ik vechten om een verdoemde toekomst te vermijden. Van de eerste aflevering was ik al zodanig niet onder de indruk dat ik de serie vervolgens wekenlang genegeerd heb. Tot ik ergens las dat er toch een interessante draai aan het verhaal werd gegeven, en ik toch weer verder ben gaan kijken. Nou, dat had ik net zo goed niet kunnen doen. Want hoewel er inderdaad wel een paar interessante aspecten de revue passeren (de timekeepers, maar zeker ook de momenten dat de personages uit de beide werelden eens een keer niet zoveel mogelijk kogels langs elkaar heen proberen te schieten) blijft er aan het einde van de rit toch een oninteressant en bovenal van elke vorm van logica gespeend verhaal over. De uitvoering is verder niet eens echt slecht te noemen, maar ook in geen enkel opzicht memorabel. Pure middelmatigheid.
5/10

Fate/stay night: Unlimited Blade Works 2nd Season
Na het eerste seizoen was m'n oordeel wat tweeledig: visueel zeer indrukwekkend, echter wat twijfels bij het verhaal en de personages. Maar wel de hoop dat het tweede seizoen dat recht zou zetten. Helaas, van die hoop is bar weinig terecht gekomen. Om positief te beginnen: Lancer is terug, en krijgt enkele geslaagde momenten zich te revancheren voor zijn korte, weinig indrukwekkende optreden in de eerste reeks. Maar dat was het dan wel zo'n beetje. Dankzij een nieuwe super-badguy is de rest ineens praktisch irrelevant. Illyasviel en Berserker lijken een rentree te gaan maken, maar worden snel uit de weg geruimd. Caster blijkt toch ook een minder groot obstakel dan gedacht. Dan volgt de strijd tussen Archer en Shiro die juist weer tot vervelens toe uitgesponnen wordt. Saber staat er ondertussen bij en kijkt ernaar, en Tohsaka lijkt te zijn veranderd in een machteloze damsel in distress. En dan zijn we alweer bij het slot aanbeland, waar Saber zich dan toch eindelijk nog één keer van haar sterkste kant mag laten zien, terwijl Tohsaka wel erg veel compassie toont voor iemand die herhaaldelijk geen beste bedoelingen met haar had. En dan blijkt Shiro ondertussen te zijn uitgegroeid tot een superverchter die het tegen de schier onoverwinnelijke Gilgamesh kan opnemen. Gaap. En dan is de laatste aflevering nog een epiloog waar ik totaal de toegevoegde waarde niet van zag. Ten opzichte van de eerste reeks ligt het eycandy-gehalte ook aanmerkelijk lager, met meer storende CGI en weinig verrassende gevechten. Nee, afgezet tegen de verwachtingen vooraf was dit een fikse tegenvaller.
5/10

Plastic Memories
En helaas is het nog niet gedaan met de tegenvallers, want van Plastic Memories had ik op basis van de eerste paar afleveringen toch ook meer verwacht. Een wereld waarin levensechte "Giftia's" de plaats van mensen kunnen innemen maar daarbij wel gehinderd worden door een beperkte levensduur bood zeker mogelijkheden. En dan wordt er later ook nog een balletje opgegooid aangaande illegale ophaaldiensten voor Giftia's, daar wordt echter bar weinig mee gedaan. Maar nee, met name de tweede helft van de serie draait het vooral om de romance tussen Tsukasa en Isla. Oftewel een romance waarvan iedereen de onvermijdelijke einddatum weet. Dan moet ik toegeven: in de slotaflevering weten ze er een mooi einde aan te breien, gevoelig in plaats van overdreven dik aangezette dramatiek. Alles voorafgaand aan dat slot was echter een ander verhaal, per slot van rekening moest die hele romance eerst nog wel even tot stand komen. Dat leverde vooral flauwe humor en brave, onwennige puberromantiek op, veelal op het tenenkrommende af. Jammer, het had zoveel interessanter kunnen zijn. Alle ingrediënten waren aanwezig, maar net op het moment suprême leek de kok even spoorloos.
6/10

Nu had ik gehoopt te kunnen eindigen met een lofzang op Blood Blockade Battlefront, maar helaas zal dat nog een weekje moeten wachten