Durarara!!x2 Shou
In het topic "Beste anime afgelopen vijf jaar" eindigde de originele Durarara!! bij mij op de derde plaats. Je kan mijn vreugde begrijpen toen ik hoorde dat alle light novels een anime zouden krijgen in maar liefst drie extra seizoenen! In anime is het zeer zeldzaam dat het complete bronmateriaal een adaptatie krijgt.

In het begin lijkt het alsof de serie nooit is weggeweest. De personageontwerpen zijn iets veranderd, maar de grote cast zonder duidelijke hoofdpersoon met veel kruisende verhaallijnen is hetzelfde gebleven. Maar na enkele afleveringen beginnen drie dingen op te vallen. Ten eerste heeft de serie duidelijk een lager budget. De art is prima, maar met name de animatie schiet echt tekort in sommige afleveringen. Ten tweede voelen de gebeurtenissen meer random. Het eerste seizoen had drie duidelijke hoofdverhalen, maar wiens verhaal is x2 Shou's? Ten derde gaat het verhaal echt te snel, wat te wijten is aan dat evenveel bronmateriaal (drie boeken) in de helft van het aantal afleveringen wordt gestopt.

Durarara!! is nog steeds topentertainment en het is geweldig om je favoriete personages terug te zien, maar de uitwerking laat dit keer te wensen over. Ik mis een pakkend verhaal dat ik na afloop nog herinner. Het enthousiasme dat ik voor het eerste seizoen heb, is hier verdwenen. Toch zal ik met veel plezier alle seizoenen kijken en de serie opnieuw oppakken als deze op fysieke media wordt uitgegeven.

Score: 8

Parasyte: The Maxim en Durarara!!x2 waren series die ik liever in één week had gekeken. Het is moeilijk alles te herinneren als gebeurtenissen zich snel opvolgen of over een lange tijd worden verspreid. Na 4,5 jaar stop ik definitief met lopende series op wekelijkse basis kijken. In plaats daarvan doe ik mee aan de previews, schrijf interessante series op en keer terug na drie maanden. Ik ben al benieuwd naar de winterseries die ik heb laten liggen; Saekano klinkt al interessant in Dvalinn25's reactie.

En het winterseizoen zit er ook weer bijna op:

Military!
Om maar met de makkelijkste te beginnen: Military! is een reeks van tamelijk flauwe filmpjes van slechts enkele minuten, en dat is eigenlijk ook de enige reden dat ik de serie niet voortijdig heb gedropt (per slot van rekening mag je iets pas echt afzeiken als je het ook daadwerkelijk gezien hebt). Waar Danna ga Nani wo Itteiru ka Wakaranai Ken tijdens het herfstseizoen nog liet zien hoe je de korte duur maximaal kan benutten was dit niet meer dan een paar minuten flauwe meligheid en fanservice. Vooruit, bij vlagen weet het best een glimlach op te roepen, maar niet veel meer dan dat. Voor een serie die het puur van de humor zou moeten hebben is dat toch veel te weinig.
5/10

Parasyte - The Maxim
Van een totaal ander kaliber is dan toch Parasyte. Ik was ooit wel aan de manga begonnen, maar was nog niet verder gekomen dan het eerste volume, dit zou dan toch een aanmoediging moeten zijn dat weer eens op te pakken. Hoewel de serie zeker niet foutloos is weet hij toch vrijwel van begin tot eind te boeien, met name als het gaat om hoofdpersonage Shinichi en de band met zijn parasitaire arm Migi. De personen om hem heen weten daarentegen niet allemaal te overtuigen, zo wekt vriendinnetje Murano vooral irritatie op, is zijn vader wel erg passief onder alles wat er gebeurt en is "eindbaas" Gotou weer heel ouderwets een onoverwinnelijke supercreatie die teveel speelt met z'n prooi en daardoor op onwaarschijnlijke wijze toch verslagen wordt. Sowieso, hoe sterk de gevechten ook geanimeerd zijn, de serie is toch het meest overtuigend als het gas terug neemt en een meer filosofische kant op gaat. Ik las ook wel kritiek op de slotaflevering, maar ik vond het juist wel passend om niet met een groot gevecht af te sluiten maar juist tot de kern terug te keren. Jammer dat het afgelopen is, ik zou het zeker niet erg vinden als er (hoe onwaarschijnlijk ook) toch nog een vervolg zou komen.
8.5/10


Tokyo Ghoul √A
En nog een serie over een jongen die ongewild een stuk monster in zich krijgt. Hoe hij daarmee heeft leren omgaan en hoe hij in een super-ghoul veranderde hadden we het eerste seizoen al gezien, deze keer duurt het wat langer voor duidelijk wordt wat er zich in zijn hoofd allemaal afspeelt. En dat zorgt wel voor een hoop spektakel, maar niet voor een samenhangend verhaal. Zijn overstap naar Aogiri blijft toch dubieus, want ondanks alle goede bedoelingen is hij daarmee direct verantwoordelijk voor diverse bloedbaden. De focus ligt deze keer ook meer op de CCG, maar op het moment suprême blijken de ons reeds bekende personen toch net niet sterk genoeg en wordt er (uiteraard pas nadat al vele tientallen gewone agenten kansloos zijn afgeslacht) nog even een alles overtreffende superagent uit de hoge hoed getoverd. En dan ook hier als slot een "rustige" aflevering waarin alsnog getoond moet worden dat onze protagonist nog altijd een menselijke kant heeft, na al het eerdere geweld voelde dat hier juist erg krampachtig aan. En daarmee blijft het probleem van de eerste reeks overeind: genoeg goede ideeën, maar de uitwerking is te onsamenhangend.
6.5/10

Aldnoah.Zero 2nd Season
Dit 2e seizoen gaat eigenlijk exact door zoals het eerste seizoen ook al verliep: geen moment echt heel verheffend, maar op de een of andere manier blijft het boeien. Of beter gezegd: het blijft verwachtingen scheppen, die deze keer toch een stuk minder worden waargemaakt. Ondanks de heftige slotaflevering van het eerste seizoen blijkt toch iedereen nog gewoon te leven, en onze toch al extreem emotieloze protagonist is dankzij een magisch oog nog wat meer in een robot veranderd. Aan de andere kant heeft Slaine zich nu definitief aan zijn nederige afkomst weten te ontworstelen, om vervolgens meteen maar een wat overmoedige greep naar de macht te doen. Wat ook stoort is dat waar in het eerste seizoen de mecha's van Mars veruit superieur waren en ze ook nu nog op aarde slechts dankzij Inaho met zijn magische oog kunnen worden verslagen, ze in de ruimte schijnbaar op praktisch gelijke voet bevochten kunnen worden. Waar het echter vooral aan ontbreekt is een element van verrassing: je voelt enkele afleveringen voor het einde al aankomen waar het ruwweg heen zal gaan, en jawel, alles verloopt volgens verwachting. Vooral de slotaflevering is daarmee een deceptie, dit was veilig afronden van het verhaal, niet meer en niet minder.
6/10

Death Parade
En tot slot de beste serie van dit winterseizoen (van zover ik gezien heb tenminste). Mysterieus, duister, en toch met luchtige momentjes. Iets wat eigenlijk het beste tot uitdrukking komt in de laatste aflevering, ondanks dat dat in basis een tearjerker van jewelste is blijf je toch met een glimlach van oor tot oor achter (waarbij de briljante OP die hier als afsluiter wordt ingezet ook zeker helpt). Hooguit jammer dat het wereldje van arbiters toch wat vaag blijft, maar wellicht is dat maar goed ook, elke verdere uitleg kan haast alleen maar tegenvallen. De duistere spelletjes op de achtergrond zorgen dan ook niet voor grote veranderingen, maar dienen vooral ter ondersteuning van de verandering die Decim doormaakt.
8.5/10

Sound of the Sky (Sora no Woto)

In eerste instantie lijkt Sound of the Sky een standaard moe slice-of-life anime. Lucky Star en K-On! hebben het genre populair gemaakt, waarna de industrie werd overspoeld met series over schattige schoolmeisjes die lunchen in een klaslokaal. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen als Girls und Panzer en Non Non Biyori, waarbij er een draai wordt gegeven aan het concept.

Sound of the Sky is voor mij ook zo’n uitblinker binnen het genre. De serie dateert uit 2010 en bestaat uit 12 afleveringen en 2 OVA’s. De show is geanimeerd door de veelzijdige studio A-1 Pictures. De regisseur is Mamoru Kanbe, ander werk van hem is Elfen Lied en dit is met name goed te zien aan de opening. Sound of the Sky is een slice-of-life met elementen van humor, muziek en oorlogsdrama. Het verhaal speelt zich af in een post apocalyptische wereld, waarin de mens in een door oorlog verscheurde wereld leeft. Technologisch lijkt het erop dat men teruggeworpen is richting de WW1. Het landschap is ook aangetast door de oorlog, grote delen van de wereld zijn veranderd in woestijnlandschappen die niemandsland worden genoemd.

Het verhaal begint met het 15-jarige meisje Kanata Sorami die als kind is ‘gered’ door een mooie vrouwelijke soldaat en het gouden geluid van haar trompet. Door deze inspiratie is Kanata het leger ingegaan om trompet te leren spelen. Ze wordt gestationeerd bij de 1121st platoon in een fort genaamd ‘Clocktower Fortress’. Het fort bevindt zich in de bergen aangrenzend aan het dorp Seize en het niemandsland.

Haar platoon bestaat uit nog vier andere meisjes; de leider en moederfiguur de 18-jarige Filicia, de 17-jarige sergeant Rio en tevens de muziekmentor van Kanata, de 15-jarige mechanic Noël en de 14-jarige gunner Kureha. En hierna begint vervolgens het slice-of-life gedeelte, aangezien de meisjes zich bevinden in een gebied waar geen vijandige activiteiten plaatsvinden. De afleveringen bestaan uit de activiteiten die ze verrichten in het fort en het onderhouden van tradities en relaties met de bewoners van Seize.

De serie is episodisch en er is sprake van één overkoepelende arc. Het verhaal is vermakelijk, meeslepend en grotendeels ‘lighthearted’. Toch bevat de serie ook duistere tonen en stukjes oorlogsdrama over verlies, verlossing en (zelf)opoffering.

De animatie van de show ziet er prima uit. Hetzelfde geldt voor de personages, het landschap en de architectuur. Muziek is een belangrijk onderdeel van de serie en de soundtrack is mooi om naar te luisteren. Het nummer ‘Amazing Grace’ op trompet staat centraal in de serie en zorgt in de ontknoping voor kippenvel. De opening ‘Hikari no Senritsu’ past prima bij de Elfen Lied-achtige artstijl. De hoofdpersonages van de serie zijn eigenlijk te vergelijken met de standaard archetypes. Kanata is vrolijk en soms klunzig, zoals Yui van K-On!. Filicia is kalm en logisch nadenkend, Rio is de ‘grote zus’, Kureha heeft weer tsundere-achtige trekjes, en Noël is niet-sociaal en doet mij qua uiterlijk denken aan een moe-versie van Rei Ayanami uit Evangelion.

Sound of the Sky is naar mijn mening een prachtige slice-of-life die zich afspeelt in een interessante setting en niet blijft hangen in de standaard van schattige meisjes die schattige dingen doen. De serie is zeker een aanrader voor de fans van het genre. Ik geef de serie binnen het genre een 8,5/10.

Fate/kaleid liner Prisma☆Illya
Ja, ik ben laat. De afgelopen jaren kreeg ik deze anime meerdere malen als aanrader, maar het schattige promotie-artwork schrok mij af. Nu seizoen drie eraan zit te komen (zomer), besloot ik toch maar eens te kijken wat deze serie inhoudt.

Wel, precies wat het adverteert: een hoop schattigheid gemengd met de serieuze fantasy-actie van Fate/Stay Night. Er is het typische magical girl-aspect: twee meisjes krijgen van vrolijke mascottes de magie om een gênante transformatie-scène uit te voeren en magische aanvallen om vijanden te verslaan. Ook hier gaat het om het verzamelen van kaarten, nu de zeven bekende vechtklassen uit de Fate-franchise. Een grote fanservice is dat een aantal bekende masters en servants terugkeren, inclusief stemacteurs. Hun uiterlijk is sterk vervormd om ze allen extra schattig te maken.

Prisma Illya is een magical girl-serie volgens het boekje. Sympathieke personages waar je meteen wat om geeft, vrolijkheid afgewisseld met actie en drama. De animatie en special effects zijn zeker boeiend. Het verhaal daarentegen niet. Er waren geen verrassingen in verhaalverloop en de gevechten. De pratende stokken en de Britse magiër Luvia waren bijzonder... irritant. Personages gedragen zich soms geforceerd om het verhaal een nieuwe wending in te laten slaan. Hierdoor sloot ik het eerste seizoen af met een tevreden gevoel, maar zonder interesse naar meer.

Score: 6
(OVA: 5, specials: 4)

Yoru no Yatterman

Over teruggrijpen naar oude werken gesproken; dit is een nieuwe Yatterman-serie, de oude superhelden-serie over twee jongeren (de Yatterman) met allerlei gadgets die een groep dieven (Doronbow) bevechten. Het is echter geen reboot maar meer een vervolg, op zowel de oude serie uit de jaren '70 en de meer moderne, echte, reboot (die ik niet heb gezien). Een vervolg dat plaatsneemt in een duistere toekomst, waar hun hele wereld praktisch één grote politiestaat is geworden, met de nu corrupte Yatterman aan het roer. Dus is het aan de nakomelingen van Doronbow, de Team-Rocket-achtige badguys uit de eerste series, om de rollen om te draaien en de wereld weer recht te zetten! Iets dat best een leuk avontuur oplevert.

Aan de setting alleen al is het al duidelijk dat de sfeer ditmaal een stuk grimmiger is. De Noord-Korea-achtige wereld wordt soms bruut weergegeven, vol slavernij en dood en verderf, en het wordt maar al te duidelijk dat niet iedereen te redden valt. Een aardige afwijking van de komische sfeer van het origineel. Desalniettemin weet de serie nog steeds positief te blijven door het gebruik van meer cartoony elementen en logica uit het origineel, evenals het feit dat de personages (hoofdpersonages en tegenstanders) meer dan eens de kans krijgen zichzelf voor aap te zetten. Dit kan soms voor wat haperigere transities tussen sferen zorgen, maar over het algemeen weten ze die verschillende werelden best goed te combineren. Al moet wel gezegd worden dat veel humor, die teruggrijpt naar die uit de oude jaren '70 serie, zo platvoers en kinderlijk is dat die vaak de plank misslaat. Andere problemen zijn de soms snerpende stem van hoofdrolspeler (en leider van Doronbow) Leopard, de af en toe gammele animatie en de inconsistentie in kwaliteit tussen de afleveringen. Dit is duidelijk een serie met hoogte,- en dieptepunten, waarschijnlijk een resultaat van de episodische opbouw.

Desalniettemin blijft de reis van Doronbow en hun metgezellen leuk om te volgen. Het verhaal komt nog best goed uit de verf (van de groei van de personages tot het grote mysterie van Yatterman's corruptie), het vreemde sfeertje van de serie werkt aanstekelijk en het weet alles op bevredigende wijze af te ronden. Dit is geen serie die prijzen zal winnen, maar als creatief vervolg op een oude franchise werkt het best leuk. Ik heb er me er goed mee vermaakt, in ieder geval.

7/10

Tiger & Bunny Movie 2: The Rising
Eindelijk een Tiger & Bunny-film zonder gedeeltelijke herhaling van de tv-serie. En toch heeft deze film meer de sfeer van de serie dan de vorige film. Het verhaal is spannender en actievoller. Een logische maar toch minder goede keuze is om de aandacht meer op de andere Heroes te richten, hierdoor zit er weinig Tiger en Bunny in Tiger & Bunny. Dat is jammer, want de andere Heroes zijn altijd bijpersonages geweest; het zijn de twee hoofdpersonen die het meest interessant zijn. Het einde maakt veel goed en de actie is goed vermengd met 3D-beelden. Hou je van superheldenfilms, dan heb je vast wel Tiger & Bunny gezien en is deze film een goede aanrader.

Score: 8+

Kan me nog herinneren dat de serie op het einde vooral interessant werd (en natuurlijk de pepsi next reclames) en had hoop op een beter tweede seizoen.
Maar gaat deze film verder met de serie of is het een bij verhaal oid?
Is het daarbij het ook waard om eerst de eerste film nog te kijken als je de serie al kent (al is dat wel een tijdje geleden) want 25 afleveringen zie ik niet samengevat worden in 90min.

Film 1 is voor de helft een samenvatting van de eerste paar afleveringen. De andere helft heeft een eigen verhaal. Leuk om eens te zien, maar verwacht er niet te veel van. Film 2 is een vervolg op de serie.

Nanatsu no Taizai (The Seven Deadly Sins)

Ik geef het eerlijk toe; ik heb een voorliefde voor shonen, en avontuurlijke shonen in het algemeen. Er is gewoon iets aan de manier waarop de reizen van de personages en hun strijd tegen hun tegenstanders wordt verteld dat me altijd blijft aantrekken. Nanatsu no Taizai past wat dat betreft precies in dat rijtje. Een verhaal dat plaatsneemt in een fantasie-versie van het oude Engeland, waar corrupte ridders een coup plegen in het koninkrijk Brittannia. Een van de prinsessen weet te ontsnappen en gaat op zoek naar de enige groep die het rijk nu nog kan redden; de verbannen criminelen genaamd The Seven Deadly Sins. Een gevarieerde groep van mensen, reuzen, feeën en pratende biggen. De eerste die ze vindt is Meliodas, hun leider, en hij besluit met haar op reis te gaan om zijn vrienden te zoeken en het koninkrijk te redden.

Een leuke opzet, maar die zelfs voor shonen-standaarden een redelijk lange tijd nodig heeft om tot bloei te komen. In het begin wordt er te veel tijd verkwist met het helpen van random dorpelingen en het neerbeuken van weggooi-badguys, wat gecombineerd met de wat kinderlijke artstijl makkelijk de indruk kan geven dat de serie op middelmatig zal blijven steken. Niet is echter minder waar; hoe langer de serie loopt, hoe beter het wordt. Dit soort series worden in het algemeen beter wanneer de hoofdgroep bij elkaar is, maar het schrijfwerk in de serie in het algemeen weet iets pakkend te hebben. De wereld wordt namelijk op overtuigende wijze in beeld gebracht, en de lange historie erachter is bijna voelbaar. Al helemaal omdat veel van de Seven Deadly Sins bestaan uit onsterfelijken, die al meerdere eeuwen achter de rug hebben en als zodoende het hele land hebben zien groeien en veranderen. Het weet ook het grote conflict goed op te bouwen, geholpen door de vele interessante personages en het feit dat kleine opmerkingen of acties later grote gevolgen hebben: een teken dat van begin tot eind over het verhaal nagedacht is. Combineer dit met het feit dat de serie grotendeels een conclusief einde weet op te bouwen (een open eind weliswaar, maar zonder een 'lees de manga maar har har' gevoel) en je hebt gewoon een anime die je een erg bevredigend avontuur weet voor te schotelen. Precies waar ik al op hoopte.

Dit is dus typisch een serie waar je verschillende cijfers zou geven voor de eerste en tweede helft. Want de eerste was grotendeels standaard shonen, niet meer dan een zeventje, maar in de tweede helft werd het een dikke negen. In dit seizoen stond de serie namelijk in mijn top drie van favoriete series, een knappe prestatie na een begin dat niet geheel wist te overtuigen. Het was ook echt een voorbeeld waarom ik dit soort shonen-series altijd het voordeel van de twijfel geef. Het logische eindcijfer is dus een...

8/10

Edit:

Yuri Kuma Arashi (Yuri Bear Storm)

Ja, dat is serieus de Engelse vertaling van deze serie. Het is ook weer een serie van Kunihiko Ikuhara, wat dus een hoop weirdness, puzzel-plots en een wagonlading symboliek betekent. De serie begint wat dat betreft net als Mawaru Penguindrum; je wordt plots in een vreemde wereld gegooid vol termen die nog nergens op slaan en de ene na de andere vreemde gebeurtenis. In dit geval draait het om een meisje genaamd Kureha, die leeft in een wereld die voornamelijk uit vrouwen lijkt te bestaan, en die constant in strijd zijn met moordlustige beren. Maar het zijn niet alleen beren die het gevaar vormen; een fenomeen genaamd 'de onzichtbare storm' heeft het ook op haar en haar vriendin Sumika (als in, ze zijn een koppel) voorzien. Wanneer twee beren haar school weten te infiltreren komt alles al helemaal in een stroomversnelling, wat uiteindelijk leidt tot de dood van Sumika. Ze zint op wraak, maar wie was er verantwoordelijk voor en wat is er uiteindelijk aan de hand?

Net als bij Penguindrum druppelt de serie maar langzaam informatie naar buiten, waardoor je zelf stukje bij beetje de puntjes moet verbinden. Een verhaal-techniek die me wel ligt, om eerlijk te zijn, omdat het je aandacht er constant bijhoudt en je aan het denken zet. Wel wordt al snel duidelijk dat dit een ander soort verhaal is; terwijl Penguindrum een bovennatuurlijke en psychologische tocht langs serieuze, echte problemen bleek te zijn, is dit meer te vergelijken met een sprookje. Er zitten een hoop fantasy-elementen in en de serie zelf vergelijkt de situaties waarin ze terechtkomen al met klassieke fabelen. Het creëert best een interessante sfeer, en de lopende thema's zijn leuk weergegeven, zowel visueel als symbolisch. Tegelijkertijd mist het daarom ook wat diepgang; hoewel veel personages dubbele gezichten hebben en anders zijn dan ze zich voordoen, is dat ook grotendeels alle ontwikkeling die ze krijgen. Het verhaal kent soms ook een te kalme pacing; het kabbelt grotendeels maar wat voort, niet geholpen door het feit dat de grote badguy al drie episodes voor het eind het leven laat. De serie in het algemeen weet daardoor geen impact achter te laten, en hoewel het interessant genoeg bleek om het uit te kijken, kan ik niet zeggen dat het uiteindelijk een van mijn favorieten van dit seizoen was.

Het mist dus een zekere grip op me, die Penguindrum wel had. De serie is dus de moeite waard om er een kijkje naar te nemen, zeker als sprookjes en lichte fantasy je aanstaan, maar is zeker niet iets dat je in je leven zal missen als je dat besluit niet te doen. Leuk, maar niets bijzonders dus.

7/10

En dan nog...

Maria the Virgin Witch (Junketsu no Maria)

Ik ben altijd te porren voor fantasy-series, dus deze serie wist gelijk mijn aandacht te grijpen. De setting namelijk bijzonder interessant; een lichtelijke fantasy-versie van Middeleeuws Europa (Frankrijk, in het specifiek) tijdens de Honderdjarige oorlog. Een wereld waar de oude goden nog steeds bestaan, maar zijn verdreven door de christelijke machthebbers, en waar heksen beide zijden van de oorlog manipuleren voor hun eigen gewin - net als de rest van elke andere machthebber onder de mensen, overigens. In deze wereld leeft Maria, een heks die zich onderscheidt van de rest door haar sterke principes: ze haat oorlogen en conflict, en jaagt constant de soldaten uit elkaar. Iets waar ze zowel vrienden (de dorpelingen) als vijanden mee maakt - niet alleen de menselijke machthebbers en huursoldaten, maar ook de kerk en de engelen zelve.

Het is een setting die ook tot het optimale wordt benut, aangezien het een wereld creëert die alles behalve zwart en wit is, met complexe personages en motieven en tal van leuk verzonnen fantasie-elementen. Het is niet moeilijk om Maria's punt te zien en haar acties aan te moedigen, maar eveneens kan je de andere personages hun gedrag ook niet kwalijk nemen: hoe zelfzuchtig sommigen ook mogen wezen, cartoon-achtige kwaadaardigheid wordt over het algemeen vermeden. Dit alles samen weet een boeiend verhaal te vertellen dat goed uit de verf komt in diens twaalf episodes. De serie heeft ook een aparte, kleurige artstijl die het nog meer een eigen smoel geeft en de muziek doet ook goed zijn werk. Het enige dat minder goed werkt is de humor, die vaak wat platvoers is en de plank nog al eens misslaat. Vooral in het begin, als men meer tijd spendeert op de 'grappen' dan het verhaal, kan het af en toe wat tenenkrommend worden. Gelukkig wordt de serie halverwege serieuzer en begint de humor meer voort te komen uit de interacties tussen de personages, wat de serie goed doet.

Uiteindelijk is Maria the Virgin Witch dus makkelijk de beste fantasy-show dit seizoen (Log Horizon daarin niet meetellende volgens mijn standaarden). Het is geen serie die geen misstappen maakt, maar het weet wel van begin tot eind te boeien en is over het algemeen gewoon zeer solide. Duimpje omhoog, dus.

8/10

Met uiteindelijk de laatste van vandaag...

Death Parade

Andere mensen hebben al uitvoerig reviews over geschreven, dus ik zal het kort houden. Ja, dit is een van de beste series van dit seizoen.

De gebeurtenissen in de doden-bar van Decim zijn pakkend en weten je op het puntje van je stoel te houden, geholpen door de sfeervolle aankleding en muziek. Ze weten ondertussen eveneens een interessante wereld te bouwen met een boeiende cast, waarbij de serie een bijna perfecte pacing heeft (alleen de tweede aflevering laat wellicht wat steekjes vallen). Elke zorg die ik had over de serie werd ook langzamerhand gerustgesteld, want de serie weet diens episodische opzet op perfecte wijze te gebruiken en herhaling te voorkomen - er is geen aflevering die inwisselbaar is. Dit is dus een voorbeeld van hoe je een concept (een idee uit een enkele OVA) op perfecte wijze kunt benutten, wat ik testament vind voor het goede schrijfwerk erachter. Oh, en het heeft ook nog eens de beste opening theme dit seizoen!

Het oordeel moge duidelijk zijn. Kijken die hap!

8/10

Log Horizon bewaar ik wel voor het weekend. Je vreet immers ook niet als eerste je toetje op.

Log Horizon 2
Deze serie was juist de eerste die ik oppikte uit mijn backlog. Ik zie deze serie dan ook niet als het toetje, maar als een vermakelijk voorgerecht. Een op zichzelf staande titel is het helaas niet meer.

Log Horizon's kracht ligt in de uitwerking van de gameconcepten in een voor de personages echte wereld. In dit vervolg zijn de raids aan de beurt; grootschalige gevechten met meerdere groepen tegelijk. Deze afleveringen behoren tot het beste van de serie. Ook wanneer we weer iets meer leren van de wereld en hoop krijgen op een uitweg naar de echte wereld, onderscheid de serie zich van zijn concurrenten.

Deze momenten zijn helaas schaars. Log Horizon 2 gaat voornamelijk om het leven van de personages. Afleveringen gaan voorbij zonder dat er enige vooruitgang te bespeuren is. De fantasy-sfeer is er, maar zonder een plot om het interessant te houden. Elke keer wanneer er een interessante ontwikkeling is, wordt deze onderbroken door meer rustige afleveringen. Ook spijtig is dat de aandacht meer op de jongere spelers valt, die beduidend minder interessant zijn.

Wanneer je elke aflevering de minuten aftelt, weet je dat de serie iets mist. Echter, wanneer je all filler zou wegsnijden, houd je een leuk verhaal over. De hoofdpersonen uit het eerste seizoen hebben genoeg onderscheidende karakters om leuk te blijven (kan iemand de hyperactieve Tetora afschieten graag?). Mijn grootste punt van kritiek is dat te weinig plotlijnen hier een einde of zelfs maar enige vooruitgang krijgen. Mijn eindoordeel is dus bovengemiddeld en niet meer dan dat.

Score: 6

Nu het voorgerecht achter de kiezen is, kan het vanaf hier alleen maar beter worden.

Helemaal vergeten om nog even iets over Junketsu no Maria te tikken, maar ik sluit me volledig aan bij Dvalinn. Op zich kan ik de inderdaad behoorlijk schunnige humor aan het begin wel begrijpen, daardoor wordt je toch even behoorlijk op het verkeerde been gezet, en hangt de "vloek" van aartsengel Michaël des te meer als het zwaard van Damocles boven Maria. Niet subtiel, wel effectief. Al met al was dit toch een zeer aangename verrassing.
7.5/10

Sherlock Hound

Vrijwel iedereen heeft wel eens gehoord van de briljante detective Sherlock Holmes en zijn sidekick Dr. John Watson. Sherlock Hound is een zeer losse adaptatie van de beroemde novels van Sir Arthur Conan Doyle. Hierbij zijn de mensen vervangen door antropomorfische honden oftewel honden die kunnen praten en menselijke eigenschappen hebben.

Sherlock Hound dateert uit de jaren 1984-1985 en bestaat uit 26 afleveringen. De serie is ontstaan uit een Italiaanse en Japanse samenwerking, waarbij Hayao Miyazaki ook deels betrokken is geweest. Sherlock Hound is puur episodisch. Iedere aflevering heeft de aartsvijand van Sherlock Hound, de professor Moriarty, kwade plannen en is het aan Hound en Watson om hem en zijn klunzige handlangers te stoppen. Dit gaat vaak gepaard met de nodige komische scènes, degelijk speurwerk komt er zelden aan te pas.

Wie een realistische adaptatie verwacht van de originele novels komt bedrogen uit met deze serie. Terwijl in de novels de nodige doden vallen en koelbloedige misdaden worden gepleegd, heeft men gekozen voor een kindvriendelijke adaptatie. Sherlock Hound is geschikt voor de gehele familie. Veel elementen van de originele verhalen zijn niet terug te vinden in de serie, wat ik toch wel jammer vind, aangezien ik veel van de novels ken. De Speurneuzen van Walt Disney is, dan toch weer interessanter om te zien.

Ik geef Sherlock Hound een 6,5/10.

Bodacious Space Pirates: Abyss of Hyperspace
Deze film is een vervolg op de tv-serie en vertelt het verhaal van Mugen, een geheimzinnige jongen achterna gezeten door geheimzinnige mannen met zonnebrillen. Wanneer ruimtepiraat/scholier Marika hem vindt, besluit ze hem te helpen en 'kidnapt' hem tijdens een van haar piratenshows. Nu zowel de Bentenmaru als de Zeilclub het doelwit van de onbekende organisatie worden, gaan de bemanningsleden en klasgenoten op zoek naar het geheim dat de jongen bij zich draagt.

Tegenwoordig mag je blij zijn als een serie een film oplevert die niet een samenvatting van eerder materiaal is. Dit is duidelijk een film voor de fans; alle bekende personages komen weer in de schijnwerpers en het plot is simpel doch vermakelijk. Marika schittert weer als wilskrachtige kapitein, bijgestaan door haar trouwe crew en schoolclub. Minder interessant is de nieuwe Mugen, hij is een personage gedreven door het plot.

Deed de serie je al weinig, dan zal de film je gedachten niet veranderen. Wil je meer Marika en co., dan is Abyss of Hyperspace prima vermaak.

Score: 7

Log Horizon 2

Ah, Log Horizon. Jammer dat de serie door diens bronmateriaal heen is, want het verveelt me nooit. Dit tweede seizoen pikt namelijk weer op waar de eerste eindigde, en weet gelijk weer nieuwe interessante situaties te verzinnen in diens game-wereld. Van raids om economische problemen, langs seriemoordenaars en politieke problemen met andere speler-steden tot grote gevechten tegen andere wezens die ook in deze wereld verzeild zijn geraakt. Ondertussen krijgen sommige personages (Akatsuki) ook hun benodigde karakterontwikkeling, krijgen zij-personages wat meer spotlicht op hen geschenen (Demikas) en komt hun uiteindelijk doel steeds weer een stapje dichterbij. Keer op keer wist de serie me ook weer aandachtig te laten kijken naar kleine details die me wisten te fascineren, en wat betreft dit 'mensen verzeild in een game-wereld' subgenre staat deze serie nog steeds aan de top. Verhaaltechnisch gezien heb ik er gewoon weinig op aan te merken.

Dat is niet om te zeggen dat dit tweede seizoen perfect is. De verhalen bleef ik weliswaar interessant vinden, maar de uitvoering liet soms wat te wensen over. Er zijn, net als in het eerste seizoen, arcs die gewoon te langzaam beginnen omdat men zich juist te veel focust op (onbelangrijke) details, waardoor de vaart er soms wat uit gaat. En gezien hoe er andere afleveringen zijn die juist verpest worden door een debiel gerushte afwerking (Kanami's episode), is dat dat de serie (en de regie erachter) nogal kwalijk te nemen. Een beetje balans was meer op zijn plaats geweest. Niet alleen dat, maar de productiewaarden lijken nog lager dan die in het eerste seizoen. De serie ziet er gewoon goedkoop uit, en dat is jammer - er zijn meer dan genoeg baggerseries met tien keer het budget, en dat doet me alleen maar afvragen hoe Log Horizon met die beelden tot bloei had kunnen komen.

Desalniettemin was dit nog steeds een van mijn favorieten dit seizoen. De personages en diens wereld hebben zich echt aan me gebonden, en ik zit al met smart te wachten tot de light novels in het Engels verkrijgbaar zijn.

8/10

Expelled From Paradise
Een film geschreven door Gen Urobuchi (Psycho-Pass, Madoka Magica, Fate/Zero) en geregisseerd door Seiji Mizushima (Fullmetal Alchemist)? Ik hoop dat dit duo vaker zal samenwerken!

Diva is een virtuele wereld waar mensen kunnen leven, nadat ze hun complete bewustzijn hebben geüpload op een server. Vrij van de beperkingen van het menselijk lichaam zijn de mogelijkheden eindeloos. De wereld wordt echter opgeschud door een cracker (een vijandelijke hacker) genaamd Frontier Setter, die de virtuele inwoners vraagt om met hem mee te gaan op een ontdekkingsreis door het echte heelal. Speciale agenten, waaronder Angela Balzac (ik hoop voor haar en haar achternaam dat ze nooit Nederlanders ontmoet), worden naar de bron van het signaal gestuurd op Aarde.

Angela krijgt snel een gekloond lichaam om haar bewustzijn in te uploaden en na een hoop naakte fanservice landt ze op aarde, waar ze kennismaakt met partner/profiteur Dingo. De kennismaking verloopt stroef, aangezien hij haar wapens gebruikt om een groep zandwormen te doden om het vlees te kunnen verkopen, én vervolgens haar mecha verkoopt bij de lokale elektronicazaak. Angela moet nu leren hoe het is te leven als een compleet mens met alle beperkingen.

Verhalen zoals Ghost in the Shell, die je laten nadenken over ver gevorderde sciencefiction liggen zeker in mijn straatje. Ook deze film geeft een objectief beeld, waarin zowel mens als machine hun voorstanders hebben ondanks de beperkingen. De personages zijn amusant. Angela is ingesproken door de koningin der tsundere, Rie Kugimiya, maar dit is een van haar lichtere rollen. De relaxte Dingo geeft een prima tegengewicht.

Tja, de art was een teleurstelling. Animatie volledig in CG. Toegegeven, dit ziet er stukken beter uit dan Knights of Sidonia, maar kan nog niet meten met 2D-animatie. Wel zorgt het voor extremere actiescènes dan dat met 2D mogelijk was. De scènes waarin Angela naakt door cyberspace vliegt en de camera die heel langzaam over Angela's met slijm bedekte lichaam beweegt na haar hergeboorte op Aarde, zetten je op het verkeerde been over wat deze film wordt.

Ik ben enthousiast over deze film ondanks de visuele keuzes. Leuke personages, goede actie en een verhaal dat je aan het denken zet.

Score: 9-