Only Yesterday uit 1991 is een minder bekende animatiefilm van de overbekende Studio Ghibli. Dit keer geen werk van Hayao Miyazaki, maar van zijn collega Isao Takahata, het bekendste werk van deze meneer is waarschijnlijk Grave of the Fireflies.

Only Yesterday is opvallend, omdat de animatiefilm geen magische elementen of fantasie-elementen bevat zoals wij gewend zijn van de vele films van Studio Ghibli. Het is een echte 'slice-of-life', een realistische weergave van het leven. Hiermee past deze film in het rijtje van 'From Up on Poppy Hill' en 'Ocean Waves'.

Het verhaal gaat over de 27-jarige Taeko die gedurende haar vakantie, het drukke kantoorleven in Tokio ontvlucht, om op het platteland te werken bij goede vrienden. Gedurende dit alles doet ze sentimentele herinneringen op over haar leven als schoolkind, en bepaalde familiegebeurtenissen. De film speelt zich af tussen haar heden en verleden. Het verhaal komt heel langzaam op gang en het tempo is heel traag. Dit zal niet iedereen kunnen waarderen. Desondanks is Only Yesterday in het geheel mooi om te zien en vooral het einde vind ik ontroerend. Een Japanse versie van het nummer The Rose van Bette Midler wordt hierbij uitstekend toegepast.

Only Yesterday is gewoon simpel, geen diepgaande plot of fantasie-elementen. Verwacht dus geen film in de stijl van Spirited Away of Howl's Moving Castle. De tekenstijl is eenvoudiger. Hetzelfde geldt voor de soundtrack. Ik geef Only Yesterday een 7/10.

Ik was een mailtje naar een vriendin aan het schrijven met anime-aanraders en dacht dat deze hier ook niet zou misstaan. Dus bij deze een rijtje positieve semi-reviews!

Om maar gelijk te beginnen met mijn favoriete anime allertijden: Fighting spirit (of in het japans: Hajime me Ippo). In eerste instantie was ik deze serie gaan kijken omdat ik graag mijn horizon wilde verbreden en probeerde van elk genre in ieder geval één serie te kijken. Fighting spirit gooide hoge ogen in reviews, dus het was niet zo een moeilijke keuze. Ik heb altijd wel van vechtseries gehouden, al keek ik meer fantasiegerelateerde anime, met bijzondere magische krachten zoals Fullmetal alchemist en Hunter x Hunter. Ik was sceptisch of een serie over boksen wel interessant zou blijven; je kunt er immers geen Kamehameha of Hadoken doorheengooien en bent gebonden aan wat er in de realiteit mogelijk is. Hoe lang blijven twee mannen die elkaar in een kleine ring op elkaars hoofd slaan entertaining? Antwoord: heel lang! Elke match is loeispannend en weet een twist te geven aan het bekende concept en nieuwe vechtstijlen te introduceren. Dat de tegenstanders altijd een gezicht hebben, geen evil vijanden zijn (een enkeling nagelaten), maar mensen van vlees en bloed, met hun eigen passies en ambities, verhoogt de spanning nog. Er waren matches dat ik echt niet wist voor wie ik moest juichen! De meeste matches is hoofdpersoon Ippo echter diegene wiens naam je zult roepen. Een zachtaardige jongen, die in het begin van een stelletje pestkoppen word gered door Mamoru, een ongelofelijk zelfingenomen (maar met een rede, deze vent trapt reet!) boxkampioen. Hij probeert Ippo op de vrolijken door hem in zijn gym even flink tegen een boxbal aan te laten stompen. Tot ieders verbazing slingert de inpact van Ippos vuist de boxbal bijna tot het plafond; hij blijkt een natuur talent te zijn. Oke, het verhaal is niet echt origineel. Underdog wordt kampioen, blabla. Toch denk ik dat fighting spirit dit alleen maar mee heeft, het excelleert binnen de grenzen van de vecht anime door geweldige personages en ontzettend opwindende matches; je weet ongeveer wat je kunt verwachten en dat is spanning en sensatie!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik Fushigi Yugi gekeken heb, maar ik weet dat hij zeker niet de hoogste review score zal krijgen van de series die ik hier noem. Fushigi is Cheesy, over de top, angsty en vol reverse harem cliches. Het is ook more fun then a barrel full of monkeys. Deze serie heeft zoals ik het noem de Sailor Moon-kwaliteit: er is heel wat op aan te merken, maar de serie heeft een hoop hart, leuke karakterinteracties, en is nooit bang grote offers te maken. Fushigi heeft eigenlijk heel wat voor op sailor moon, want het vertelt één groot verhaal, en niet elke episode hetzelfde! Het begin van het verhaal lijkt nogal op Twelve Kingdoms: twee meisjes de airhead Miaka en de serieuze Yui worden na het lezen van een magisch boek getransporteerd naar het Oude China, waar Miaka erachter komt dat ze de legendarische priesteres van Suzaku is. Haar taak is de seven 'Celestial warriors' te verzamelen (die over het algemeen mooie mannen zijn;)), zodat ze Suzaku op kan roepen en 3 wensen kan laten vervullen. Ze wordt verliefd op één van deze strijders, Tamahome, en dat is wederzijds, maar Yui voelt hetzelfde en kan niet begrijpen waarom Maika uitvolkoren is voor zowel Tamahome's liefde als het zijn van de priesteres. Vol jaloezie loopt ze over naar de vijanden van Suzaku en wordt de priesteres van Seiryuu, om wraak te nemen. Maar ook Tamahome is niet de enige die Miaka wel ziet zitten en in de reis opzoek naar de overige stijders door het uitgestrekte China zullen er heel wat liefdesrivalen verschijnen. Vergeleken met Twelve Kindoms is Fushigi een stuk meer trashy en wimsical, alsof je een historisch epos vergelijkt met een fantasie-candlelight; maar waar de eerste na drie hoofdstukken nog bezig is heel serieus en minitieus uit te leggen hoe de wereld eigenlijk in elkaar zit zodat je hoofd ervan tolt, heeft de tweede je allang een grijns bezorgd door in het eerste hoofdstuk gelijk drie knappe mannen te introduceren die stijden om de aandacht van de heldin.

Onder het kopje 'anders dat de gebaande weg' wil ik nog even aandacht vragen voor Mononoke en Kaiba. Van Mononoke hebben we de eerste arc eigenlijk al gekeken (je herinnert je bakeneko nog wel, toch?), en de serie zet dezelfde verhaalstijl door, waarin de Medicijnenverkoper elke arc (twee van drie afleveren en drie van twee afleveringen) moet proberen de Vorm, Waarheid en Redenering van een spirit moet zien te achterhalen, om hem te kunnen verbannen naar het geestenrijk. Series over bovennatuurlijke wezens zijn mijn bread and butter en Mononoke brengt het met zo een unieke stijl dat ik niet anders kan dan ervan houden. Wel is alleen de laatste arc zo ijzersterk als diegene die wij hebben gekeken, de andere zijn net iets minder, maar nogsteeds erg goed. En de medicineseller is stiekem best wel jammie..^^

Kaiba gaat nog een stapje verder, want naast bijzondere animatie heeft deze serie ook nog eens een uniek concept: een wereld warin je herinneringen kunt opslaan op chips en zo van lichaam kunt wisselen! Zolang je een chip hebt ben je dus eigenlijk onsterfelijk, maar veel arme mensen verkopen hun lichaam als je jong is aan rijken om hun kinderen te kunnen voeden en blijven lichaamloos achter. Ook kun je positieve herinneringen laten injecteren en negatieve laten verwijderen. Je kunt je voorstellen dat dit heel wat identiteitscrisissen te weeg brengt. De hoofdpersoon Warp verliest dan ook al snel zijn lichaam, waardoor hij tijdelijk als een soort speelgoednijlpaard rond moet lopen; en het was al niet duidelijk of dat eerste lichaam wel echt de zijne was, aangezien hij zijn herinneringen verloren heeft. Je volgt Warp terwijl hij probeert zijn lichaam terug te krijgen en erachter te komen wie hij is (waarom ziet hij overal een teken op de muren dat hij ook op zijn lichaam heeft staan), maar eigenlijk gaat de serie veel meer om de mogelijkheden van de setting te verkennen. Hebben herinneringen nog wel invloed als je ze vergeten bent? Verander je zelf als je een ander lichaam hebt? Er valt echt wel het één en ander op de serie aan te merken (het verhaal slows down to a crawl in de middelste episodes en het feit dat het nijlpaardlichaam waar warp zich in bevind niet kan praten helpt niet om je met hem te verbinden), maar voor mij was het een frisse bries die me lang bij zal blijven.

Aan de andere kant heb je de Pokemon onder de anime, Lupin the 3rd, waarbij je altijd weet wat je elke film ongeveer kunt verwachten (natuurlijk zou het meer kloppen als ik zou zeggen dat 'pokemon' de pokemon onder de anime is, but ye get the comparision): Meesterdief Lupin probeert een schat te stelen, Politieagent Zenigata is op zijn eeuwige qeeste Lupin te arresteren (al draagt hij hem stiekem wel een warm hart toe), er is een mooie vrouw die Lupin probeert te versieren (dubbele betekenis), femme fatale Fujiko probeert zelf alle winst naar zich toe te trekken en er is een doldwaze (auto)achtervolging. Er straalt gewoon zoveel plezier van af en Lupin en zijn kornuiten zijn heerlijke overdrven karakters die zo nu en dan toch verassend subtiel kunnen zijn. Heb je castle of cagliasto al gezien? Dat kan worden gezien als de eerste Miyazaki film (van Ghibli) en is een echt pareltje. Mocht je dat wat vinden, dan kan ik ook de volgende films aanraden: Dead or alive, Farewell to nostradamus, Missed by a dollar, Island of assassins en Dragon of doom.

Pfeh, ik ben moe van het schrijven maar er zijn toch nog een andere titel die ik je wil meegeven. Kodocha heb ik nog niet afgekeken, maar ik weet nu al dat het bij mijn favoriete series gaat horen. Sana, een filmster en middelbare scholier, is zo een onvergetelijke en diepe hoofdpersoon dat ik haar naast Vash zou willen zetten. Hyper als Excel (bewondering voor de stemacteur!), een grappenmaker, maar ook een pittige en positieve dame met een groot hart, en ze steelt elke scene waarin ze verschijnt. En ze rapt! https://www.youtube.com/watch?v=ixXW7bSgeIU Haar pit heeft ze ook wel nodig om tegen Hajama of te kunnen, een stoicijns joch die alle jongens in de klas onder de duim heeft, van de klas een puinhoop maakt en de docent teistert. Met een creatieve oplossing weet Sana Hajama uiteindelijk van de troon te stoten, maar als ze er achter komt waaróm hij zich zo duivels gedraagd, krijgt ze met hem te doen en wil hem helpen. Kodocha is eigenlijk de perfecte komedie: vol grappige momenten en bizarre antics, maar ook met driedimentionele personages die af en toe hard tegen de realiteiten van het leven aanlopen. Er zijn weinig series bij wie ik me afwisselend dood lach als af en toe een traantje weg moest pinken!

Shigatsu wa Kimi no Uso

Als je een anime zoekt om lekker te ontspannen.... dan is dit niet wat je zoekt.
Deze serie van 22 episodes gaat over Arima Kousei, een jongen die door z'n terminale moeder werd gedrild om de perfecte pianist te worden. Op een dag ontmoet hij een meisje genaamd Miyazono Kaori die viool speelt en die samen met hem klassieke stukken ten gehore wil brengen. Klinkt op het eerste gezicht nou niet bepaald opwindend...

Deze serie is echter doorspekt met drama, wat aanvankelijk alleen geldt voor Arima, maar naarmate de serie vordert gaat dat ook steeds meer op voor andere personages, inclusief die ene waarvan je het op het eerste gezicht niet van zou verwachten. Geesten uit het verleden, onzekerheden, verdriet, ziekte: ze komen voorbij en delen stuk voor stuk vuistslagen uit (vooral de ene gebeurtenis op het eind) waardoor het soms niet makkelijk is om te blijven kijken. "Stevige kost", wat niet voor iedereen weggelegd is.

De animatie is over het algemeen verbluffend, vooral tijdens de concerten. De character designs zien er ook erg goed uit; A-1 Pictures heeft veelal een herkenbare stijl, maar dat is hier zeker niet het geval. Dit was vast en zeker 1 van hun high-budget projecten.

Het enige mindere waren de comical scenes. Het is dan wel gedaan om het geheel niet te laten verworden tot een sombere in-de-put serie, maar de overschakeling brak vaak de sfeer en niet altijd ten goede (om van de verandering in tekenstijl nog maar te zwijgen). Dat was wel jammer.

De serie in z'n geheel was wel mooi van opzet; het laat je niet echt met een fijn gevoel achter, maar het was toch het kijken meer dan waard.

8/10

p.s.
Het dochtertje van Hiroko was too adorable. Hnnngggg....

Now and Then, Here and There (Ima, Soko ni Iru Boko)
Ik weet niet of de zoekfunctie niet goed werkt, of dat er werkelijk nooit een woord over deze serie is gezegd op dit forum. Met een leeftijd van 15 jaar is deze net als vele andere in de vergetelheid geraakt, maar als ik zo naar de nieuwe anime-aanwinsten kijk, zijn er ook nog mensen die de klassiekers juist opzoeken.

Ik ben dus niet zo iemand. Ik ben alleen geïnteresseerd in het allernieuwste. Series ouder dan 15 jaar zijn meestal traag, saai en lelijk. Ik ben dus van mening dat de meeste oudere series geen aanbevelingswaarde meer hebben anno 2015. Maar ook anime kent klassiekers. Verhalen die zó goed zijn, dat ze tijdloos zijn geworden. Ze hebben misschien hun glans, maar niet hun kracht verloren. Zie hier een reliek uit een voor anime vergeten tijdperk: Now and Then, Here and There.

Het verhaal begint simpel. Shu is een normale jongen: vrolijk, vol zelfvertrouwen en een tikje naïef. Op een dag ziet hij een meisje zwijgzaam naar de zonsondergang kijken. In zijn jeugdig enthousiasme probeert hij een gesprek met haar aan te gaan, maar veel meer dan haar naam (Lala Ru) komt hij niet te weten. Dan staat plotsklaps de tijd stil en verschijnen er mechanische slangen, bestuurd door mensen. Zodra ze Lala Ru te pakken hebben (ondanks Shu's verwoede sabotagepogingen) verdwijnen ze met een flits, alleen bevindt Shu zich nog in de teleportatieradius. Hij ontwaakt in een grimmige, ijzeren toren: Hellywood.

Deze introductie wekt weinig interesse op. Hierop volgt echter een verrassend aangrijpend drama, waarin je personages zult toejuichen en andere zult haten. Hellywood is een militaire basis onder leiding van de krankzinnige dictator Hamdo. Hamdo is belust op macht, is egocentrisch en paranoïde. Hij verklaart de hele wereld de oorlog, tot zijn bevel worden dorpen geplunderd en platgebrand, waarna de overlevenden de 'eer' hebben om in zijn leger te vechten of kinderen te baren. Zijn ogen zijn gevallen op Lala Ru's magische pendant, die water uit het niets tevoorschijn kan toveren. Cruciaal in een wereld waar water zeer schaars is. De pendant raakt zoek en dus laat hij Shu martelen om informatie los te krijgen. Informatie die Shu niet heeft.

In de loop van de serie zul je deze man gaan haten. Toch reken ik dit positief, want deze antagonist is zeer goed geschreven. Hij speelt de rol van kwaadaardige machthebber zoals weinig anderen hem dat kunnen nadoen. Maar bovenal wordt de situatie zo goed uitgewerkt, dat je het gevoel van radeloosheid met de personages deelt. Een oorlog kan een vicieuze cirkel worden waar ontsnappen onmogelijk is. Er worden verschrikkelijke daden gepleegd en toch snap je hoe het zo ver heeft kunnen komen.

Een groot deel van de serie focust op de kindsoldaten, waar Shu zich gedwongen bij aansluit. Zij zijn ooit ontvoerd uit hun dorp en met de smoes "als de oorlog voorbij is, mag je naar huis" houden ze hoop en doen ze wat hen wordt opgedragen. Sommigen raken geheel de grip op de werkelijkheid kwijt en moorden gewillig om de oorlog sneller te laten eindigen, anderen raken verslaafd aan de macht en gaan de idealen van de opperbevelhebber delen. Shu gelooft heilig in het goede van de mens en is een baken van licht in de serie. Zijn kinderlijke naïeviteit is o zo nodig wanneer niemand gelooft dat het tij kan keren.

Now and Then, Here and There schetst een oorlog zo realistisch, dat het moeilijk kan zijn om naar te kijken. Tegelijkertijd prijs je je eigen leven gelukkig dat je in een vrij land leeft. De serie laat het allerslechtste in de mens zien, maar geeft ook hoop in benarde situaties waar geen uitweg lijkt te zijn.

Score: 9+
(Dit is de tweede keer dat ik deze serie keek.)

Ik denk dat de zoekfunctie dan niet goed werkt, want ik heb hem al een aantal keer aangeraden. Misschien minder vreemd, aangezien ik juist voor de oudere titels ga:), ze hebben een handgetekende charme die ik erg graag zie. Maar fijn om te zien dat iemand die vaak enkel het allernieuwste waardeert, de kracht van Now and There in kan zien.

Hunter X Hunter (2011) 148 afleveringen
Hoge ratings, aangeraden door andere en keuzemogelijkheid in de top 10 van afgelopen 5 jaar. Dat zorgde ervoor dat ik deze lange serie ben gaan kijken. Door de lengte van de serie valt er veel over te vertellen, waardoor dit ook een lang bericht wordt .
Het zal redelijk spoiler vrij blijven om nieuwkomers een indruk te geven of ze het waard vinden om dit te gaan kijken. En mensen die het gezien hebben zullen snappen waar ik het over heb (of ze het met mij eens zijn is een ander verhaal).

Technisch
Met technische zaken bedoel ik dingen die los staan van de serie maar wel het kijkplezier beïnvloeden.
Visueel: niks mis mee, constant en gewoon goed 9/10.
Audio: OP goed (is er maar 1), handjevol terugkomende muziekjes waarvan een paar positieve uitschieters. ED ’s zijn wisselvallig, van troep tot gemiddeld, niks echt bijzonders verder 7/10.
Fillers:2 van de 148 afleveringen zijn overbodige recaps, zeker omdat ze afl 1-13 en 14-25 samenvatten. De rest kan gezien worden als verhaal. Daarover later meer. Wel kan je bij 90% van de afleveringen de eerste 3-4min skippen aangezien dat herhalingen van de vorige aflevering zijn. Is toch snel 400 min dat je zit te recappen. Maar over het algemeen dus niet veel ‘onzin’ afleveringen.

Personages
Hunters
Mensen met speciale vaardigheden, krachten oid waardoor je boven de gemiddelde mens uitsteekt. Om officieel hunter te worden moet er een speciaal hunter examen afleggen dat 1 keer per jaar gehouden wordt.
Main cast
Gon (in het groen), is opzoek naar zijn vader.
Killua (wit haar), lid van assassin familie maar wilt niet meer via hun regels leven
Kurapika (blond haar), klassiek wraakverhaal
Leorio (zwart haar), wil dokter worden

Verhaal
Iets wat ik belangrijk vind bij series met een verhaal is dat het moet kloppen, tot zekere hoogte, het hoeft niet perfect te zijn. Het moet ook vooral zijn eigen gestelde regels naleven.
Het verhaal gaat in grote lijnen over Gon die Hunter wil worden om zo zijn vader te zoeken. Het is op te delen in 7 acs. Ik denk dat ik het beste de serie kan beschrijven dmv korte impressie van iedere arc omdat daar de kracht en tekortkomingen van de serie goed naar boven komen.

Eerst nog even melden wat deze serie anders maakt dan andere voor de grote breakdown van het verhaal.
Samen uit samen thuis, Ik had verwacht de maincast redelijk bij elkaar blijft, of dat je er ieder geval iets van hoort, maar in plaats daarvan gaat ieder zijn eigen weg, meerdere keren.
De humor,Tussendoor is er veel ruimte voor kleine humor veelal gedaan door chibi personages die niet echt gaat vervelen, al is het natuurlijk geen comedy.
De slachtoffers, Niets of niemand wordt gespaard. Iedereen kan sterven (op de main cast na, al is het verhaal nog niet afgelopen) en vooral bij de neutrale en goede partij vallen meer dodelijke slachtoffers dan in andere series van dit type.
Volwassen toon,Dat de hoofdpersonages rond de 12 zijn betekend niet dat alles vrolijk opgelost kan worden. Ook de power van liefde was alles overwint is hier geen realiteit. Om dingen te bereiken zal je er iets voor moeten doen of voor opofferen.
De tijd,Iets wat me opviel tijdens het kijken is dat ze de tijd nemen voor veel dingen, trainen, wachten, healen etc. En dan vaak meerdere dagen tot weken waardoor het wel voelt dat dingen niet zomaar uit de lucht komen vallen. Aan de andere kant het is niet alsof de rest van de wereld dan even netjes wacht en stilstaat. Maar daar lijkt het wel vaak op. Aan de ene kant dus goed dat er tijd wordt genomen om langzaam sterker te worden ipv instant power boost, maar vaak de reden dat zoveel tijd ‘geschonken’ wordt is nogal discutabel.

Dan nu mijn uitgebreide uitleg over de arcs en het score verloop van de serie.

Hunter Exam arc 001-021
Exam arcs zijn altijd interessant omdat je vaak te maken krijgt met personages zonder power maar met potentie (of ze denken wel sterk te zijn, maar in het grote plaatje stellen ze niet veel voor). Met strategie, denkwerk en geluk moeten ze dan obstakels overkomen met veel ruimte voor onverwachte gebeurtenissen. Achter de schermen speelt er vaak een groter gebeuren al dan niet door spelers met kwade bedoelingen.
Probleem in deze serie is dat het examen gebeuren, nadat alle personages zijn voorgesteld, veelte sloom is en daardoor saai wordt.
Als voorbeeld is er een test waar je moet lopen, dan nog wat lopen en daarna nog wat lopen. Niet echt boeiend materiaal om afleveringen mee te vullen. De overige tests zijn ook niet bijster interessant, voornamelijk ook door het ‘tijd aspect’ van de serie.
Eindigt met ‘traditionele’ 1 op 1 gevechten wat altijd wel interessant is en ook een redelijk goede afsluiting van het gebeuren is.
Deze arc deed me vooral denken aan de exam arc van Naruto. Alleen waar die bij Naruto continu interessant is met een goed tempo zakt hij hier te vaak in.
6/10

Zoldyck Family arc 022-026
De Zoldyck’s, een assassin familie, speelt een belangrijke rol in de wereld en het verhaal van de serie. 1 van Gon’s nieuwe vrienden (Killua) komt van deze familie. Resulteert in een overbodige trainings arc wat zal blijken uit de volgende arc, maar geeft wel wat achtergrond info over 1 van de interessante dingen in de hunter x hunter wereld en is maar 4 afleveringen lang.
7/10

Heavens Arena Arc 027-036
Om sterker te worden en andere redenen is er een battle arena waar je 1 op 1 gevechten kan doen. Beschikbaar voor iedereen wat inhoudt dat de eerste 200 ‘levels’ vaak gewone mensen zijn. Wat betekent dat Gon en Killua die meedoen met 1 hit iedereen verslaan. Tot ze bij level 200 komen. Daar gelden dan opeens een hoop onzin regels en zijn de tegenstanders 100 keer sterker (hunter level). Om daar verder te komen moet er iets nieuw geleerd worden waar de rest van de serie om draait en alle voorgaande trainingsessies overbodig maakt. Vraag me ook af waarom dat niet eerder aan bod gekomen is, zijn tenslotte al 30+ afleveringen in het verhaal.
6.5/10

Yorknew City Arc 037-058
De beste arc uit de serie waar de main cast (met focus op Kurapika) weer samenkomt, soort van. En het opneemt tegen onderwereld figuren die natuurlijk allemaal imba powers hebben. Goed tempo, toffe gevechten, gebeuren geen al te onlogische dingen en opent veel paden naar nieuwe wegen. De serie had eigenlijk meer hier naartoe moeten werken en vanaf hier verder gaan.
8.5/10

Greed Island Arc 059-075
Een leuk kaartspelprincipe tussendoor omdat het de volgende stap in de verhaallijn is? Niks mis mee als het iets oplevert. Grootste probleem met deze arc is dat het deels een trainingsarc is, niets met de open paden van de vorige arc doet en een main badguy heeft waar ik geen moment van onder de indruk was. Het spelprincipe is nog redelijk interessant (als je kaartspellen kan waarderen) maar bevat iets te veel toevalstreffers en wordt op het einde zo goed als verwaarloosd. Voelde echt als een filler arc omdat in het grote plaatje er nauwelijks iets gebeurt. Ook de beloning voor het winnen van het spel grenst tegen het onlogische aan.
6.5/10

Chimera Ant Arc 076-136
Hier begon ik echt het vertrouwen in de serie te verliezen. Gon is nog steeds opzoek naar zijn vader maar komt terecht bij een leerling van hem. Mooi aanknopingspunt zou je denken en er zijn nog genoeg interessante dingen uit de Yorknew en Zoldyck arcs om te behandelen. Maar nee, vergeet dat alles. Vergeet de helft van de maincast, vergeet de zoektocht er moeten vage dingen gedaan worden.
Er is namelijk een deel van de wereld waar geen technologie toegestaan is. Je wordt niet toegelaten als je iets van metaal, plastic etc mee hebt. Je wordt gedood mocht je dat wel doen…
Ware het niet dat in dat land er ook een drugsfabriek en honderden strijders met wapens en apparatuur aanwezig is wat niet opvalt?…
Ok dat is nog niet echt een probleem, dan maar een insect introduceren die alle logica negeert. Want hoe krijgen we super sterke vijanden? Door DBZ niveau onzin in het kwadraat na te doen. Waar cell onlogisch sterk werd door androids op te eten legt koningin-insect hier eieren van voedsel dat ze eet. Uit die eieren komen onlogisch sterke wezens en shit hits the fan wanneer ze mensen ontdekt om te eten.
Insert koala in maatpak (toen verloor ik alle hoop)…
Het ergste is dat dit maar voorduurt. Als dan eenmaal een insectenleger klaar is om de wereld te veroveren wordt de tegenaanval ingezet van wel 5 man…
Het helpt ook niet dat veel van de eerdere insectbeesten zo onuitstaanbaar zijn dat je niet kan wachten tot ze sterven.
Als al het kleine voetvolk dan uiteindelijk verslagen is blijven de koning en zijn 3 gaurds nog over (gedragen zich gelukkig redelijk normaal, dus das een irritatie minder). Maar die zijn uiteraard sterk genoeg om praktisch onverslaanbaar te zijn. De krachtsverhoudingen kloppen gewoon niet in deze arc.
Dan volgen er uiteindelijk finale gevechten die wel cool waren, maar waarvan de uitkomst eigenlijk weer nergens opsloeg.
En de nasleep van de gevechten…
Wat overblijft is 0 voortgang in het verhaal, 0 antwoorden op openvragen en kleine groei in de main cast, als je het nog de main cast kan noemen aangezien de helft ontbrak en de andere nauwelijks betrokken waren bij dit hele gebeuren.
Er zitten wel toffe momenten in, maar de weg ernaartoe en de lengte van dit alles rechtvaardigen die momenten in de verre verste niet.
En als introductie op wat nog komen gaat (en het bovenstaande allemaal moet verklaren) zijn dit 40 afleveringen te veel
4.5/10

13th Hunter Chairman Election Arc 137-148
Er moet een nieuwe voorzitter van de hunters gekozen worden dus alle top hunters worden verzameld waaronder ook de vader van Gon (maakt de zoektoch naar hem een stuk makkelijker). Dat hun het insectenprobleem binnen een dag hadden kunnen oplossen wordt vrolijk weggewuifd (de optie om er gewoon een bom op te gooien is nooit besproken maar was wel het effectiefste geweest).
De verkiezing gaat via stemmen waardoor er een heel politiek spel opgezet wordt. Niet zo heel boeiend omdat er verder niet veel mee gebeuren kan. Ook moet er iemand gehealed worden die gewond geraakt was tijdens het insecten gebeuren.
Toevallig is er iemand in de Zoldyck familie die wensen kan laten uitkomen…
Niet eens supergenezende kracht ofzo, nee blijkbaar elke wens…
Daarvoor moet je wel 3 verzoeken van haar/hem inwilligen.
Doe je dat niet dan sterf je en mensen die je kent ook, acuut uit het niets, (waar ze ook mogen zijn)…
Dit gaat dus tegen alle logische regels van de serie in en slaat, wederom, nergens op.
Het eindigt met een hint naar leven uit een andere wereld…
Maar als je het verloop van de gebeurtenissen eenmaal accepteert dan blijft er een vermakelijk schouwspel over waar veel eventuele troefkaarten bekend worden.
6.5/10

De serie eindigt hier met een soort van open einde met nog genoeg aanknopingspunten voor nog 100 afleveringen. Uit de manga kan je opmaken dat ze de andere wereld gaan gebruiken voor het verhaal en hopelijk dat daarmee ook de openstaande vragen van de betere arcs worden behandeld. Al vrees ik voor idiote power spikes.

Al met al een serie die te veel fout doet in mijn ogen en halverwege kiest voor een pad vol irritatie en daar veel te lang op doorgaat terwijl het mogelijkheden had om iets leuks te worden.
Heb zelf nooit de originele serie of manga gezien/gelezen.
Eindoordeel: 6.5/10

Ouch. Zo te zien deed ik er goed aan na afl. 1 al te stoppen.

@Herano: je hebt gelijk, jouw berichten kan ik via Google wel terugvinden. De zoekfunctie op dit forum laat het afweten. Misschien mag je niet zoeken op standaardwoorden zoals now, and, there, here, there. Op Engelstalige forums zou dat immers te veel hits opleveren.
Uit jouw reactie leek mij Kaiba het interessantst, dus die heb ik op mijn lijst gezet.

Wel, ik kan niet anders zeggen dan het compleet oneens te zijn met je, rupio. Al was het maar omdat je weinig aandacht geschonken lijkt te hebben aan de diepere onderdelen van het verhaal en diens worldbuilding in veel arcs, en te veel op de gevechten. HxH is namelijk een behoorlijk anders beestje dan Naruto en Bleach, en gevechten zijn doorgaans maar bijzaak.

Het Hunter exam, bijvoorbeeld, vond ik een stuk interessanter dan het geneuzel uit Naruto. Het laat goed zien wie de Hunters precies zijn, introduceert stukje bij beetje hun achtergrondverhalen en introduceert een hoop personages die de hele serie lang interessant blijven, op een veel interessantere manier dan andere shonens dat deden. Zo heb je o.a. de vooral psychologische gevechten in Trick Tower, de spanning van de jacht op elkaar in het bos (van welke Gon's echt subliem is) en de tragische afloop van de 1 op 1 gevechten. Stuk voor stuk sterke momenten die me flink de serie in wisten te trekken.

Heaven's Arena daarentegen introduceert het krachten-systeem dat een belangrijk onderdeel van de wereld uitmaakt. Een systeem dat een stuk logischer en creatiever in elkaar zat dan de bullshit-no-jutsu systemen uit andere series; hier is werk in gestoken. Het laat ook precies zijn waarom de Hunters zulke elites zijn in de wereld, en de ware natuur van hun problemen. Het is weliswaar nog steeds een trainingsarc, maar veel interessanter dan de meeste.

Yorknew is inderdaad de beste arc, al zou ik meer zeggen dan het komt door de genuanceerde opzet van de tegenstanders en hun spiegeling met de hoofdrolspelers, samen met het persoonlijke drama. Gevechten zijn leuk (en de beste in de serie) maar als ik eraan terugdenk, denk ik toch meer aan de manipulaties en spelletjes onderling, samen met de sterke personages. En Greed Island is een luchtigere tussen-arc, maar weet nog steeds beter te zijn dan heel SAO.

Komen we aan bij de Chimera Ants. Een arc die in principe een deconstructie is van DBZ arcs. Want ja, de powerlevels worden debiel. De ants zijn monsters die hun weerga niet kennen en hele naties omvergooien, later geleid door hun Cell-achtige koning. Vandaar ook dat elke factie in het hele verhaal tot dan toe er een rol in speelt, het brengt alles naar een epische confrontatie. Maar hier is waar het begint te verschillen; waar de koning normaal een simpele evil overlord, trachten ze in deze serie hem meer psychologisch realistisch te maken. Vandaar de vele scenes met hem. Hoe sterker en slimmer de Ants worden, hoe menselijker ze overkomen. Ze beginnen vragen te stellen bij hun gedrag of hun rol in de wereld, hun doel in het leven, en ze beginnen individualiteit te ontwikkelen. De koning en zijn guards maken ontzettend veel ontwikkeling door in hun pogingen die vragen te beantwoorden, en het zijn ook zij die de echte hoofdrolspelers zijn deze arc: het is gericht op de badguys, niet de hoofdrolspelers. Het hele verhaal van de koning zelve is een directe verwijzing naar het verhaal van Buddha, fyi, vandaar dat de uiteindelijke uitkomst er perfect bij past. Vooral ook omdat deze hele arc door de mensen in een steeds slechter licht komen te staan, want ze zijn tot alles in staat om hun overleven te garanderen. Begrijpelijk, maar gezien wat zij gedaan hebben om de wereld over te nemen, zijn de mieren zo anders? Er zijn tal van vragen die deze arc oproept, en het kauwt ook niet alle antwoorden voor. Hoewel de arc niet perfect is (de mooks uit het begin zou ik ook niet gemist hebben) ken het dusdanig veel sterke momenten dat het nog steeds boven veel arcs staat die veel andere shonens ooit uitgespuwd hebben.

Dit alles tesamen, van de aandacht die is gestoken in de wereld tot de diepgang van de personages, maar van HxH dus nog steeds makkelijk de beste shonen die ik ooit gezien heb.

Niet compleet blijkbaar en er zijn er vele die het niet met mij eens zijn, maar dat is alleen maar goed.

Niet echt dus, het is niet dat ik de gevechten al dan niet belangrijk vind, maar de manier waarop en hoe, wat je kan zien als onderdeel van worldbuilding en het verhaal.
De wereld is interessant genoeg, begint alleen met een verkeerde introductie (hunter examen is bedoelt om te halen met nenpower) en gaat halverwege de verkeerde kant op met iets wat ik totaal niet in de verhaal vind passen en niets met de, tot dan toe, wereld te maken had.

ki/reiatsu/chakra/power level, allemaal hetzelfde in basis, maar klopt wel dat het iets breder in elkaar steekt waardoor het wel interessant is, maar om het pas laat in het verhaal te introduceren is gewoon een slechte keuze geweest.

Ben ik dus met je eens

Als je eenmaal het bestaan van de koning en zijn gaurds accepteert (want het hoe en wat vind ik dus totaal niet in de wereld passen) is het wel een interessante ontwikkeling (van de koning) om te volgen, alleen wordt zijn individualisme niet gebruikt om hem uiteindelijk te verslaan, wat de hele opbouw ernaar toe niet veel waard was (op wat persoonlijke vragen na).
Dit alles had ik nog niet zo erg gevonden als dit in een aflevering of 20 gedaan werd.
Want de wereld is tof genoeg zonder 'de andere kant van de wereld' waar het blijkbaar naar toe gaat om waarschijnlijk Naruto ninja war insane te worden naar het einde toe.

shounens zijn altijd wel vermakelijk tot ze het op een moment vreselijk verpesten. Bij een DBZ het cell gebeuren en wat daarna komt, bij naruto alles wat maar filler is, deathnote na afl 26, SAO na afl 1 etc.
Bij HxH is dat het moment ze 'de andere wereld' erbij gaan betrekken dmv ants and something, en daar de tweede helft van de serie mee 'verpesten'.

Maar ik respecteer je mening en die van vele andere, alleen kan ik niet inzien hoe deze serie zo goed kan zijn.

Ik zou zeggen dat het wel een rol speelt.

- SPOILERS - Zijn zoektocht naar antwoorden maakt hem steeds minder antagonistisch tegenover mensen, tot het punt waar hij helemaal geen zin meer heeft in ze te bevechten. Hij verandert, en (als we de Buddha-analogie aanhouden) verkrijgt een soort verlichting. De 'heroïsche' mensen, aan de andere kant, grijpen naar hun meest barbaarse methoden, iets dat op geen manier toegelaten zou worden als ze tegen mensen vochten, om hun vijanden te verslaan. Uiteindelijk wordt hij verslagen door een combinatie van beide; hij verloor omdat hij boven zijn soort steeg, terwijl de mensen juist diep zonken. De anti-climax die het resultaat is, is passend gezien de hele 'draag een DBZ-badguy' op zijn hoofd situatie die ze deze arc creeërden. Zoals ze in het Engels ook wel zeggen, 'it ended not on a bang, but on a whisper'. De hele opbouw was wat mij betreft dus goed gedaan. - SPOILERS -

En tja, meningen verschillen altijd. Ik kan evengoed niet begrijpen dat jij deze serie maar middelmatig beoordeelt. Maar goed, dat heb ik zelf ook vaak genoeg gehad (er zijn tal van 'klassiekers' die ik maar meh vond) dus ik kan je mening eveneens wel respecteren.

Overigens is Now and Then, Here and There wel een van die klassiekers die alle lof verdient. De serie zou hoog eindigen in een best-of lijst van anime die ik heb gezien. De meeste oude series vind ik zelf ook niet bijster interessant, maar deze serie...ugh. Ik heb hem al tal van keren gekeken vroeger, en het heeft nooit zijn impact verloren. Dit terwijl Grave of the Fireflies me nooit wat deed. Maar er is gewoon wat tijdloos aan de harde manier waarop oorlogen worden geschetst in deze serie, die is gebaseerd op het soort Afrikaanse oorlogen die nu ook nog steeds aan de gang zijn. Geen serie die je kijkt om vrolijk van te worden, maar wel een die je lang bijblijft.

En de eerste anime beginnen ook weer te eindigen. Ten eerste een van mijn favorieten:

Parasyte

In vergelijking met Hollywood valt het in anime eigenlijk nog wel mee met het terugbrengen van oude werken in een nieuw jasje, al lijkt daar ook verandering in te komen. We hebben nu al een tijdje Jojo, Sailor Moon en nu dus ook Parasyte. Een adaptatie van een oude, klassieke manga wiens publicatie is begonnen in het jaar dat ik ben geboren. Sodeju. Er was nog nooit eerder een adaptatie van gekomen, maar door studio Madhouse's werk is er nu dus eindelijk een. Eentje die gelijk laat zien waarom deze serie een adaptatie verdiende.

Parasyte begint met een normale jongen genaamd Shinichi, die tot zijn schrik op een dag een raar beest tegenkomt die zich in zijn arm boort. Hij weet het te stoppen voordat het zijn hoofd bereikt, maar het heeft wel als gevolg dat het ding zijn arm opeet en diens plaats inneemt. Eenmaal volgroeid blijkt dat het ding intelligent is en kan praten, waarna Shinichi hem maar Migi (rechterhand) noemt. De Parasyte verklaart dat zijn soort eigenlijk het brein van mensen hoort over te nemen, iets waar hij in gefaald is, om er daarna zoveel mogelijk te verorberen. En ze zijn niet dol op het feit dat er een mens is die hun geheim weet, dus wordt arme Shinichi hun doelwit, terwijl Migi hem uit puur zelfbehoud probeert te beschermen. Op deze manier moeten de twee leren samen te leven, maar gezien het feit dat Migi er een compleet ander soort denkpatroon op nahoudt, is er maar de vraag hoe lang dat goed gaat.

Wat volgt is een thriller met zowel horror,-, humoristische alsook filosofische elementen. De bond die groeit tussen Shinichi en Migi is erg interessant om te zien, en de serie weet goed de spanning erin te houden. Het feit dat de Parasytes steeds meer leren en slimmer worden zorgt er ook voor dat er op geloofwaardige wijze steeds meer op het spel staat, terwijl ze tegelijkertijd ook steeds begrijpelijker worden in hun doen en laten; het zijn niet puur monsters. Dit zorgt voor een aantal interessante tegenstellingen in de serie, die later in principe de moraal van het verhaal vormen. Op personage-gebied weet de serie ook nog redelijk wat sterke personages neer te zetten, van geleerde parasiet Tamura Reiko tot de vele mensen die Shinichi's pad kruisen. Alles bij elkaar zorgt het voor een uitermate vermakelijk en interessant verhaal dat ik de laatste twee seizoenen met plezier gevolgd heb. Madhouse doet ook goed werk in het animeren van de gevechtscenes (soms wat minder erbuiten) en weet de pacing ook goed te treffen.

Nu is de serie niet perfect. Zo is Shinichi's vriendinnetje Murano een nogal plat personage, die tot irritatie toe soms dezelfde dingen blijft herhalen. Ook hangen sommige arcs wat los aan elkaar, wordt één interessant personage niet vaak genoeg gebruikt (Uda) en mist de spanning in de laatste confrontaties. Het zijn kleine smetjes op het blazoen van de serie, maar het haalt mijn uiteindelijke oordeel wel naar beneden.

Desalniettemin is het een ijzersterke thriller die een aanrader voor elke anime-kijker is (wel, op mensen die niet tegen bloed kunnen na dan). Oftewel, Parasyte krijgt van mij een...

8.5/10

Ik heb hetzelfde met Grave of the Fireflies. Bennet the sage heeft een interessante review over de film, waarin ik ook voor een gedeelte de rede daarvan vond: de personages hebben zlelf geen inhoud. De film is treurig omdat het over twee kinderen in een oorlogssituatie gaat, niet omdat het om die specifieke kinderen gaat. Bij Now and then zijn de personages erg levendig en hebben een eigen karakter, daarom is het des te harder om te zien wat er met hen gebeurt.

@Yupa: Kaiba is trouwens wel erg experimenteel, zowel in teken- als vertel stijl. Ik ben hem nu weer overnieuw aan het kijken en nu ik niet meer zo overweldigd ben door het 'anders zijn' ervan zie ik ook de problemen met pacing ervan. Sterke emotionele momenten worden afgewisseld met momenten die oppervlakkig en net iets te experimenteel aanvoelen. Ik vind het nog steeds een aanrader (alleen al voor hoe bijzonder de wereld is), maar verwacht geen instant klassieker.

Je slaat daar de spijker op de kop. In Now and Then wisten ze elk personage iets unieks mee te geven, een duidelijke persoonlijkheid, geschapen door de wereld om hen heen. Iedereen had ook meerdere lagen. Hierdoor duurde het niet lang voordat je je aan ze begon te binden, om een impressie achter te laten, waardoor alle narigheid die ze ondergaan je alleen maar meer raakt. Zelfs de meeste antagonisten wisten op die manier sympathie op te wekken: Abelia werkt slaafs voor een gestoorde dictator en lijkt daar niet al te happy mee te zijn, maar als je ziet wat er met vrouwen gebeurt in de rest van zijn rijk, is haar gedrag dan niet logisch? Of de extremisten in het dorp, die praktisch net zo erg worden als Hamdo: als je ziet wat er het met zusje van hun leider gebeurd is, is het dan vreemd dat hij zich gedraagt zoals hij dat doet? Wat zeg je tegen zo iemand? De serie schotelt je geen makkelijke antwoorden voor, en in deze wereld zijn veel mensen ook gewoon niet te redden. In feite is het enige waar je op kunt hopen dat de hoofdrolspeler niet al zijn onschuldigheid verliest.

In Fireflies aan de andere kant, had ik dat nooit. Het was meer een interessante documentaire voor me, een schets van het leven toentertijd. Maar de personages, meh. Ik weet dat het deels autobiografisch is, maar er was gewoon weinig aan de manier waarop mensen in deze film geportretteerd worden dat me aangreep. Tuurlijk is het zielig wat er met die kinderen gebeurt, maar het had verder ook geen enkele impact. Ik miste die bond, en daarom sloeg de film de plank mis voor mij.

Witch Hunter Robin (WHR)

Witch Hunter Robin is een serie die ik min of meer blind heb gekocht, en ik moet zeggen dat ik hiervan geen spijt heb gekregen. De anime dateert uit 2002, bestaat uit 26 afleveringen en is geanimeerd door de studio Sunrise. De regisseur is Shukō Murase en WHR was het debuut van deze beste man, ander werk van hem is Ergo Proxy. WHR is een paranormale serie en bevat elementen van actie, mysterie, drama.

WHR speelt zich af in het hedendaagse Japan in een wereld waarin ook heksen leven. Deze heksen hebben paranormale krachten, zoals ESP, telekinese of mind control. Het stereotype beeld à la ‘Charmed’, het gebruik van spreuken en magische drankjes wordt niet gebruikt. Solomon is een geheime organisatie die heksen opjaagt en elimineert, de Japanse tak van deze organisatie is STN-J en hier begin het verhaal. Robin Sena is een 15-jarig meisje die is opgeleid tot hunter (heksenjager), Robin is een craft user, ze kan vuur oproepen (pyrokinese) en gebruiken om op heksen te jagen. Na de dood van een hunter wordt Robin als diens vervanger naar STN-J gestuurd.

Het doel van STN-J is heksenpolitie spelen en slechte heksen op te jagen en te arresteren in plaats van ze te doden. Het team bestaat uit diverse hunters, waarvan een aantal ook bijzondere gaven heeft. De leider van het team is Amon een meesterhunter. De hoofd van de STN-J is Zaizen, een man die de organisatie lijkt te gebruiken voor zijn eigen persoonlijke idealen.

Gedurende de voortgang van de serie begint Robin steeds meer te twijfelen aan haar rol als hunter en de geheimzinnigheid omtrent STN-J en Zaizen. Wat gebeurt er bijvoorbeeld met de heksen die worden gevangen?

Witch Hunter Robin begint als een typische monster-van-de-week serie. In iedere aflevering pleegt een heks een misdaad en moet STN-J de situatie oplossen, waarbij aan het eind van de aflevering de heks in de boeien wordt geslagen. Halverwege de serie vindt er verandering plaats en begint het hoofdverhaal. Het plot is eenvoudig en voorspelbaar, verwacht geen diepgaande of complexe situaties. Ik vond de afleveringen boeiend en meeslepend genoeg om er 4 tot 6 per dag te kijken.

De show ziet er goed uit voor zijn tijd, vandaag de dag is het natuurlijk niet meer state-of-the-art. Gedurende de serie had ik dus een paar momenten, dat ik de animatie matig vond, met name de gezichten van de personages. De soundtrack is prima, deze complimenteert de show goed.

De hoofdpersonages van de serie zijn Robin en Amon. Vooral Robin zien we persoonlijk groeien gedurende de serie. Amon is een mysterieuze antisociale persoon, waarover we weinig komen te weten. De supportcast bestaat met name uit de overige leden van STN-J, van deze personages krijgen we alleen de basisachtergrondinformatie, genoeg om ze te leren kennen, maar ook niet meer dan dat, en dit is op zich jammer.

De nadruk van WHR ligt zeker niet op actiescènes en het tempo is niet hoog, hier heb ik echter geen problemen mee. Het geheel van de serie wordt gekenmerkt door vele gotische aspecten, de scènes spelen zich vaak in een donkere omgeving af. Het einde van de serie vond ik iets te gehaast en dit had wel wat meer uitgewerkt mogen worden. Ik heb mij uiteindelijk prima vermaakt met Witch Hunter Robin en geef deze anime een 8/10.

Een interessante vergelijking tussen GotF en NaTHaT. Ik heb er nooit zo over nagedacht, maar ik sluit me aan bij jullie redenering. Ook voor mij ligt de herkijkwaarde van GotF laag, want de personages zijn niet interessant genoeg. Ik ben blij dat ik die film heb gezien omdat het een goed verhaal heeft, maar het behoort zeker niet tot mijn favoriete films.

Ook kan ik me aansluiten bij Q2012's reactie op Witch Hunter Robin. Een uitstekende serie, maar voor mij woog het trage verhaaltempo zwaarder. Drie jaar geleden gaf ik deze serie ook een 8.

Death Parade
Quindecim is een bijzondere bar. Gasten komen er slechts één keer, in tweetallen en zonder herinnering van hoe ze daar zijn gekomen. Ze worden begroet door de stoïcijnse barkeeper Decim, die ze vraagt een spel te spelen. Eigenlijk hebben ze geen keus, want de bar blijkt geen uitgang te hebben behalve de liften, die niet opengaan.

Decim heeft een scala aan barspelletjes, variërend van Twister tot een arcadespel. Er zit echter altijd een geniepige twist aan, waardoor de spelers tot emotionele uitersten worden gedwongen. Gedurende het spel herinneren de spelers zich langzaam weer de noodlottige afloop die hen hier bracht: ze zijn onlangs gestorven. En Decim is hier om te beslissen of hun ziel een reïncarnatie waardig is, of naar de Leegte mag.

Een interessante setting, die vraagt om een episodische opbouw waarin we telkens nieuwe verhalen krijgen over noodlottige mensen. Deze zijn altijd anders en goed doordacht. Het is ook niet zo dat altijd één reïncarneert en de ander de diepte in wordt geworpen, wat de uitslag spannend houdt. Maar ook gelijk vanaf het begin laat Death Parade zien meer dan een episodische serie te zijn. De centrale vraag die de serie stelt is of de rechters wel mogen oordelen over de levens van mensen; zij zijn immers poppen die geen emotie kennen. Decim krijgt hulp van een vrouw, die hem laat inzien dat de mensen complexer zijn dan je van buitenaf ziet.

Ik had nooit gedacht een vervolg te zien op Death Billiards, de eenmalige OVA uit 2013 gemaakt door nieuwe animators. Mijn verbazing werd nog groter toen de serie niet alleen de kwaliteit volhield, maar ook een waardig overkoepelend verhaal wist te vertellen met goed uitgewerkte personages. Grote kans dat deze in mijn top 5 van 2015 zal terugkomen.

Score: 9

En dat is weer drie anime afgesloten...

Saekano: How to Raise a Boring Girlfriend

Ik weet nog toen deze serie begon met draaiden, en veel mensen moord en brand schreeuwden omdat Noitanima opeens aan de haremseries ging. Want hoe durft het artistieke programmeringsblok zich aan zo'n platvoers entertainment te wagen! Harumph! Dit was hetzelfde blok dat ook Guilty Crown voortbracht, maar goed. In ieder geval, enige logische redenering zou op de conclusie uitkomen dat de serie wat meer te bieden had dan haremperikelen en meta-humor, niet? En yup, dat was ook zo.

Saekano draait om een otaku genaamd Tomoya, wiens droom het is om zijn eigen, perfecte datingsim te maken. Hij wordt hierin geïnspireerd door een meisje genaamd Megumi, die dient als zijn muze; een compleet normaal, onopvallend (en vaak sarcastisch) meisje wiens game-versie hij wil omtoveren tot een compleet nieuw soort heldin. Hij sleept hierin meerdere kennissen mee, zoals de flirterige en chagerijnige light-novel schrijfster Utaha en perfect-meisje-bij-dag/nerd-die-porno-tekent-bij-nacht Eriri, die hierbij moeten leren samen te werken. En gezien hun hobbies/beroepen, zijn ze ook behoorlijk meta, waardoor de serie veel humoristische momenten oplevert als ze de draak steken met veel aspecten van hun eigen haremsim-achtige situatie.

Toch, de serie is niet enkel een parodie. In zekere zin is het namelijk ook een reconstructie van het genre. Want waar dit seizoen vol zit met harem-series die enkel als goedkoop otaku-voer dienen, vol personages met maar één karaktertrek, doet Saekano er alle moeite aan de personages diepte mee te geven. Hierdoor gaat de serie meer dan eens tegen verwachtingen in, zijn de personages en hun persoonlijke relaties tegenover elkaar complex en wordt goedkoop drama vermeden. De serie is gewoon goed geschreven, en dat zorgt ervoor dat het interessant blijft om te volgen. Iets dat ik ook met plezier heb gedaan, tot aan het 'lees de light novels maar har har' einde aan toe. Het is praktisch een schoolvoorbeeld van hoe je een haremserie een daadwerkelijke goede serie maakt, dus in dat opzicht past de serie zeker bij iets als Noitamina. Meer van dit, alsjeblieft!

8/10

Durarara!!X2 Shou

En na vijf jaar is het drukke Ikebukuro van Durarara!!, vol met weirdo's en bovennatuurlijke wezens, weer terug! Het eerste hoofdstuk van velen, want schijnbaar gaan alle light novels nu geadapteerd worden. De eerste serie wist in ieder geval een sterke setting op te bouwen, vol levendige personages die één groot web van relaties met elkaar vormden. Telkens sprongen we toen weer naar een ander deel van dat web, zodat de complexe wereld van Durarara!! steeds meer tot leven kwam. Het was een leuke vertelstijl, die duidelijk een eigen smoel had. En nu is er dus de sequel, die feitelijk meer van hetzelfde doet.

Hetzelfde riedeltje gaat dus ook weer op; nieuwe personages worden geïntroduceerd, komen in aanraking met de oude personages en zo wordt er weer een schakel in het web, gevolgd door een plot, in gang gezet. Plots die, om eerlijk te zijn, iets minder interessant zijn dan in de vorige serie. Er mist iets in de executie om ze zo te laten boeien als vijf jaar terug, en ze kabbelen meer rustig voort dan ooit echt in een stroomversnelling te komen. De nieuwe personages komen niet altijd even goed uit de verf en de conflicten in de serie in het algemeen voelen minder belangrijk. Hierdoor miste de serie voor mij wat impact, niet geholpen door de wat gerushte pacing. Het blijft vermakelijk, maar dit is duidelijk een sequel die het niveau van diens voorganger niet haalt.

Ik hoop dat aankomende volgende sequels niet met dezelfde euvels kampen. We zullen zien.

6.5/10

En de laatste...

Shirobako

Shirobako gaat over een groep vriendinnen die samen besloten hebben te gaan werken in de anime-industrie. Iets dat, nu ze volwassen zijn, neerkomt op hard, hard werken in de chaos die het maken van een anime omvangt. Een chaos waar ze maar aan moeten wennen en die ze zich eigen moeten maken. De serie volgt hun perikelen terwijl ze hun rol in de industrie proberen te vinden.

Dus ja, een anime over anime maken. En hoewel de vraag te stellen valt hoeveel ervan compleet als de realiteit is, gaat het desalniettemin diep in op de vraag hoeveel werk het nou eigenlijk is om een enkele serie te maken (antwoord: een hoop). Elke vriendin werkt weer in een ander deel van de industrie, waardoor we het vanuit veel oogpunten te zien krijgen, en ondertussen leren we ook steeds meer over het soort mensen die er in werken, van cynische veteranen en visionairs tot enthousiaste, incompetente kneuzen. Alle soorten problemen die je kan hebben komen aan het licht, want het blijft een harde industrie, maar desalniettemin staat de spotlicht ook vaak op de drijf die de mensen erin nog steeds hebben om iets goeds af te leveren.

Iets dat interessant is, op zekere hoogte. De personages maken veel groei door, hun conflicten zijn gevarieerd en de interpersoonlijke relaties zijn leuk om te volgen. De serie is dus zeker niet slecht geschreven...maar desalniettemin liep ik er alsnog constant mee achter. Want alle pogingen van de serie zelve ten spijt, is het gewoon niet boeiend genoeg voor 24 afleveringen. Het strekt zich te lang uit, in feite. Ik stond hierdoor meerdere keren op het punt de serie te droppen, en de enige reden dat ik het überhaupt afgekeken heb is omdat dit seizoen relatief zwak is. De serie kent daarnaast ook meerdere irritaties, zoals de stomme grappig bedoelde pop en knuffelbeest die als het geweten van hoofdpersoon Miyamori dienen. Waren die echt nodig?

Dus tja, leuk om een keertje gezien te hebben, maar ook iets dat ik ooit zal herkijken. En dat was het dan ook wel.

7/10