Yaay dit topic leeft weer Me is happyyyyy n_n Ik ben zo trots op jullie <3 Bedankt allemaal!

@Q2012: Haha ik neem het terug dat je een lazy ass bent. Dat ik je een lazy ass noemde
was trouwens een grapje hoor dont worry Je hebt het goed gemaakt door super veel reviews te schrijven!
Toradora! is een van mijn favorite anime's.

mahou shoujo madoka magica

Pluspunten:

1: Orgineel verhaal
2: Interessante personages, je gaat met ze meeleven en characters development
3: Goede opening + ending
4: Mooi art

Minpunten:

1: Het verhaal was erg ingewikkeld waardoor het moeilijk te volgen was.
2: Op sommige momenten te dramatisch/emotioneel

Eindcijfer: Een 7

The Tale of the Princess Kaguya
Deze film is waarschijnlijk het slotstuk in het mooie oeuvre van Isao Takahata, medeoprichter van Studio Ghibli. Uitgebracht in hetzelfde jaar als Miyazaki's laatste film The Wind Rises, bracht Kaguya bij mij de meeste emotie teweeg. Maar tussen de rozenblaadjes zitten doorns.

Het verhaal is gebaseerd op een oeroud Japans sprookje en de gestructureerde verhaalopbouw is daarin niet verloren gegaan. Eenvoudig en voorspelbaar, maar ook speels en fantasierijk. Kaguya is een echte Ghibli-protagoniste: sterk van geest, in strijd met de conventies van de wereld en een inspiratiebron. De boodschap die zij uitbrengt lijkt dan ook kristalhelder...tot... wordt afgestapt van "en ze leefden nog lang en gelukkig". Nee, het lot heeft iets heel anders voor haar in petto en ik zat met volle verbazing te kijken. Hoe is het mogelijk om zo te eindigen.

Ik kan Takahata niets verwijten, hij volgt de grote lijnen van het sprookje en verbetert het in mijn ogen. Ook hier wordt de natuur verheerlijkt en de menselijke normen als verstikkend neergezet. Dit past zowel bij Ghibli als bij het thema van het verhaal. Het enige wat ontbreekt is meer uitleg over de aanvang van het verhaal - waarom wordt Kaguya geboren uit een bamboestronk? Nee, deze vraag bedoel ik niet letterlijk, maar meer uitweiding zou spoilers bevatten.

Wat wel een grote misser is, is de lengte van de film. Twee uur en een kwartier, ik kan me niet voorstellen dat kleine kinderen dit volhouden. Met name het begin gaat veel te lang door. Het middenstuk is prachtig maar ook te gedetailleerd. Kaguya's adoptievader... ik snap dat hij een typische vader is die het beste wil voor zijn dochter en daarbij haar wensen niet ziet. Maar dit wordt zover doorgetrokken, dat hij een obstakel in de voortgang van de film wordt. Hij leert niets van zijn fouten.

Hoe kan ik eindigen zonder de schetsboekstijl te vermelden. Deze heeft nog het meeste weg van My Neighbours the Yamadas en is perfect voor dit verhaal. Het maakt het ook makkelijker om uitgebreide animatie te gebruiken, dat anders niet dezelfde impact zou hebben. Ik hou van dit ongebruikelijke vakmanschap en hoop dit vaker te zien, ook al weet ik dat de kans miniem is.

The Tale of the Princess Kaguya is absoluut memorabel, alhoewel ik het niet eens ben met sommige narratieve keuzes. Hierdoor kan ik de film helaas niet tot mijn favorieten rekenen. Een aanrader blijft het ongetwijfeld, want de hoogtepunten overtreffen menige film van de afgelopen jaren.

Score: 8+

Persona 4 the Golden Animation

Deze animeserie had 12 afleveringen en is gebaseerd op de game Persona4 the Golden. Ik had het gevoel dat deze anime veel beter uitgewerkt had kunnen worden. Voor de mensen die het spel gespeeld hebben, is het makkelijker volgen dan voor diegene die het spel niet gespeeld heeft. Hier en daar komt het overeen met het spel, maar de eerste 6, 7 afleveringen zouden voor de niet-gamers verwarrend overkomen. Er zijn flinke gaten gevallen, vond het raar dat er gewezen werd naar mensen die nog niet in de serie zijn voorgekomen, maar dat hier wel iets mee gebeurd is. Voor de gamers kon dit makkelijk verklaard worden, maar ik vind dat jammer. Pas vanaf aflevering 8 leek er een logische verhaallijn te lopen.

Ik heb mij toch wel vermaakt met de anime. De humor was top, ik heb flink moeten lachen en er was natuurlijk hier en daar spanning en actie. Als ik het een cijfer moet geven, zit ik toch gauw aan een 7/10.

Bodacious Space Pirates

Bodacious Space Pirates (Mouretsu Pirates) is een anime uit 2012 van de studio Satelight, ander werk van Satelight is o.a. Fairy Tail (in samenwerking met A-1), Log Horizon, White Album 2. De serie bestaat uit 26 afleveringen en is een combinatie van actie, avontuur, slice-of-life, humor en sci-fi.

De anime speelt zich af in de toekomst en de mens heeft inmiddels grote delen van het heelal bevolkt. Marika is een schoolmeisje die op de planeet ‘Sea of the Morning Star’ woont met haar moeder. Op een dag wordt ze benaderd door twee ruimtepiraten die haar vertellen dat haar onlangs overleden vader een beruchte piraat was. Marika wordt min of meer gedwongen om ‘het roer’ over te nemen als kapitein van haar vaders piratenruimteschip de ‘Bentenmaru’. Een groot avontuur begint voor Marika nu ze de kneepjes van het piratenvak moet leren, naast haar normale leven.

Ik heb deze serie eigenlijk blind gekocht, normaal gesproken ben ik niet echt van de series die vrijwel alleen in de ruimte afspelen. Bodacious Space Pirates bestaat uit diverse arcs die losjes met elkaar zijn verbonden. De serie komt heel langzaam op gang, na een aantal afleveringen komt de vaart er pas in. Het plot blijft vrij eenvoudig, de meeste arcs bestaan uit 5 afleveringen. Visueel zit de show er goed uit van Marika’s thuisplaneet tot het interieur van de ruimteschepen. De ruimteschepen zelf zijn bijna allemaal in CGI. Gelukkig ziet het er allemaal goed uit, er is geen sprake van overduidelijk slechte CGI. Over de soundtrack heb ik niets bijzonders te melden.

In de serie komen veel personages voor, van de bemanning van de Bentenmaru tot en met Marika’s klasgenoten en overige personages. Iedereen heeft zijn eigen karaktereigenschappen en er zitten een aantal vreemde vogels bij. Doordat er zoveel karakters zijn en een aantal alleen voorkomen in bepaalde arcs, komen we uiteindelijk weinig te weten over het merendeel, wat toch jammer is. Bodacious Space Pirates is een leuke, vermakelijke en 'beter dan de gemiddelde' anime. 7,5/10.

Ghost in the Shell 2.0

Dit is vernieuwde versie (ook al weer uit 2008) van de originele film uit 1995.
Uitleg over de Ghost in the Shell serie is niet echt nodig lijkt me, maar voor degene die net begonnen zijn met anime kijken het is een volwassen-cyberpunk-actie-serie die draait om het wel en wee van een speciale 'politie eenheid'.

Nou moet ik zeggen dat ik de 1995 versie al een keer gezien heb evenals de daarop volgende series en andere films.
Belangrijk punt om te weten is dat ik begonnen was met het eerste seizoen van de serie (2002) en pas de film later heb gezien.
De film vond ik destijds enorm tegenvallen (6/10) vergeleken met de serie(s) (9/10). Kwam voor een groot deel door het verhaal waar je in een film niet veel tijd hebt om te vertellen.

Maar nu dus een tweede kans voor een klassieker die ik misschien ten onrechte te laag heb beoordeeld.
Moet zeggen dat ik niet echt meer weet hoe de 1995 versie eruit zag, maar met deze 'nieuwe' versie zit het prima in orde, ieder geval niet iets wat mij zou moeten storen (of het moet om de paar mislukte 3-d elementen zijn, maar die worden beperkt tot minder dan een minuut).
Een groot verbeterpunt is het geluid. Met een surround setup is het echt genieten geblazen en een toevoeging voor de film, iets wat ik nog niet vaak ben tegengekomen bij anime films/series.
De soundtrack van GiTS is een van de beste in het genre, in deze film is ie ook goed, maar niet geweldig.

Het verhaal kon ik nu beter begrijpen wat veel goedmaakt. Maar deze film komt nog steeds tekort vergeleken met de series (van wat ik nog weet, staan op het programma om opnieuw te kijken).
Ik doel hierop het volgende:
Het verhaal; 70 minuten!! is wat te kort om alles goed en duidelijk te bespreken.
De soundtrack; De serie heeft echt een geweldige soundtrack wat dan jammer? is dat deze niet gebruikt wordt.
De personages; ook hier is het lastig om in 70min veel lading mee te geven en er wordt dan ook vooral in Motoko en Batou geïnvesteerd. Grootste probleem dat ik met deze film heb is dat The Major veel 'kouder' is dan in de series. Vond ze een stuk minder sympathiek waardoor ze ook minder cool is. (koud zijn = minder cool )
De kleinere dingen; de hoeveelheid naakt mocht wel minder (thermo optic camouflage... ), en de actie wat een poging moet zijn om een tank te stoppen paste ook niet echt in het plaatje.

Al met al geen slechte film en verdiend ook meer dan de 6 die ik aan de eerdere versie heb gegeven, maar zeker niet het beste wat de GiTS serie te bieden heeft.
7.5/10

Daily Lives of Highschool Boys/Danshi Koukousei no Nichijou.
Het is de eerste slice of life comedy die ik heb gezien, en ik verwachtte geen heftige verhaallijn ofzo.
Er zit ook niet echt een verhaallijn in, het zijn meer losse, op zichzelf staande scenes.
Bij de eerste scene ging ik al helemaal dood! De beste manier om de humor van deze anime te beschrijven is dat het erg Japans is.
Al met al, een hilarische anime. Echt een aanrader!

Check dan ook Nichijou (My Ordinary Life).
Zelfde principe maar dan meer over de top en ook met meer afleveringen!

Zelf gezien:
Ghost in the Shell: Stand Alone Complex
Was de tweede keer (of derde als je The Laughing Man samenvatting film meetelt) dat ik de serie gezien heb, maar lang genoeg geleden dat ik geen idee had waar het plot overging.
Om terug te komen op mijn vergelijking met de film (waar deze serie dus 'los' van staat (alternative setting)):
Al vanaf de eerste aflevering overstijgt het de film, de personages, de muziek, de actie, de humor.
Iedere aflevering is een eigen verhaal waar vaak 1 of meerdere personages wat meer aandacht krijgen los van het 'grote verhaal' dat een aflevering of 10 omslaat en waar alles en iedereen samenkomt.

Het is geen perfecte serie wat komt door dat niet alle losstaande afleveringen even interessant waren en het politieke gezwets is soms lastig te volgen waardoor je de draad kwijt kan raken.
Ook sommige oplossingen van problemen hadden beter uitgewerkt kunnen.
En ook dingen als het hacken van iemands ogen, is blijkbaar niet het lastigste wat er is, waarom dit dan niet zwaar misbruiken? Het opdoeken van een geheime organisatie betekend uitroeien?

Ik blijf bij mijn eerder gegeven oordeel: 9/10

Ghost in the shell stand alone complex 2nd gig
Tweede volledig seizoen van GitS wat vooral meer van hetzelfde is (wat alleen maar goed is) met deze keer wel meer side-stories die ook enigszins met het grote verhaal te maken hebben.
Dit zorgt ervoor dat het meer als 1 geheel voelt vergeleken met het eerste seizoen.

Minpunt vond ik dat het grote verhaal een beetje what-ever-het-zal-wel was naar het einde toe.
Vooral de punten van plutonium kopen, hoe dat geld verkregen was en hoe de 'badguy' in de eerste plaats al op zijn positie is gekomen vond ik een beetje te gemakkelijk.

Ik tel deze serie gewoon bij het eerste deel qua beoordeling aangezien het eerste deel dingen beter doet dan het tweede en vice versa.

Los updatos
Ook de film die hierop volgt weer gezien, Solid State Society
Film heeft te veel problemen. Het probeert iets anders te zijn dan het pad wat de series ingezet hebben.

Kleine spoiler voor het verhaal (wat al lastig te begrijpen is en ik zal ook wel veel dingen gemist hebben):
Het verhaal speelt zich 2 jaar na het laatste seizoen af waar the major de club heeft verlaten en beetje voor zichzelf werkt.
Het gaat eigenlijk over een 'onbekende' wizard hacker die het ouderenzorg systeem (onze toekomst ) gebruikt om mishandelde kinderen een nieuwe toekomst te geven.
Dit alleen wel door de kinderen te ontvoeren (door brein van ouders te hacken) en dan alle herinneringen van het gebeuren te wissen.
De ouderen in het zorgsysteem (levende kasplantjes) zorgen dan voor financiële bijdrage.

De problemen waar ik het over had komen vooral door de acties die gemaakt worden.
Zo word de thermo optic camo vrijwel nooit op het juiste moment gebruikt.
Wacht je om iemand neer te schieten totdat hij eerst schiet (sniper scene)?
Een overheids/publiek gebouw? dat gehackt wordt wordt gelijk beveiligt met zware cyborgs? En heeft een leger aan robotsoldaten in huis?
Bovengenoemde cyborgs worden zonder pardon eerst kapot geschoten voordat ze met stealth moves uitgeschakeld worden.
Zelfmoord is de logische keus als je op het punt staat om je geheugen deels kwijt te raken?

En zo zijn er nog wel meer punten waar ik mn vraagtekens bij heb.

Is het dan een slechte film? Dat ook weet niet, meer een (lange) middelmatige aflevering die anders wilt zijn dan voorafgaande afleveringen maar ook weer hetzelfde wilt blijven...
7.5/10

Amagi Brilliant Park

Amagi Brilliant Park is een serie uit 2014 van Kyoto Animation. De serie bestaat uit 13 afleveringen en bevat elementen van slice-of-life, humor, magie en een heel klein beetje romantiek.

De anime gaat over Seiya, een jonge knappe en intelligente scholier die graag voor de spiegel staat zodat hij kan zeggen dat alle kleren die hij draagt hem prima staan. Zijn klasgenoot, het mooie meisje Isuzu, dwingt hem op een dag om met haar te gaan daten. Samen gaan ze naar het vervallen attractiepark ‘Amagi Brilliant Park’. Hier ontmoet Seiya de prinses Latifah de hem verzoekt manager te worden van het park en het park te redden van de ondergang. Amagi Briljant Park is namelijk geen normaal attractiepark, de bewoners waaronder de prinses en Isuzu komen namelijk van een magische wereld en het park is hun onderkomen.

Het verhaal van Amagi Brilliant Park is kort en simpel, de serie bestaat uit 12 afleveringen, waarbij ik de 13e aflevering een soort van OVA vind. In elke aflevering wordt een soort van probleem getackeld, waarmee het park kampt, zoals personeel, geld, attracties, en populariteit. Zoals we mogen verwachten van Kyoto Animation ziet de anime er visueel prima uit. De soundtrack is ook goed, hierover niets bijzonders te melden.

De personages bestaan naast Seiya en Isuzu uit de diverse mascottes van het park, de meeste zien er ook echt uit als mascottes. Echt diepgang in personages en karakterontwikkeling zit er niet in, daarvoor is de serie te kort. Het overgrote deel van de cast is uiteraard ook in een hokje te plaatsen. De serie bevat hier en daar ook onnodige fanservice, naar mijn mening.

Amagi Brilliant Park is kort en vermakelijk en voor mij geen teleurstelling geworden. Aan de andere kant behoort de serie zeker niet tot het betere werk van Kyoto Animation van de afgelopen jaren. Ik zou de anime kwalitatief iets hoger plaatsen, dan bijvoorbeeld Tamako Market. Ik geef Amagi Brilliant Park uiteindelijk een 7/10.

Ter afsluiting van mijn GitS rewatch heb ik gezien:
Ghost in the Shell 2: Innocence

En met gezien moet ik zeggen dat ik hem 3 keer opnieuw moest zien omdat ik niet wakker/erbij kon blijven tijdens de gehele film (die met 90min niet de langste is).
Het verhaal sluit aan bij de eerste Ghost film uit 1995 en staat dus los van de tv series en bijbehorende film.
Het plot draait om androids die op hol slaan, mensen vermoorden en daarna zichzelf.

GitS is voor mij altijd iets geweest over gecompliceerde plots die een politieke doelstelling hebben of verbergen, waarvoor een semi-geheime super unit moet worden ingeschakeld om de waarheid naar boven te halen. Dit allemaal gepaard met veel techno mumbojumbo en hier en daar coole actie scenes.

Om met de positieve dingen van de film te beginnen: er zitten en paar goede actie scenes in, de 3d animaties zijn goed uitgevoerd (in tegenstelling tot zijn voorganger) en er zitten een paar verrassende wendingen/mindfucks in.

De minder goede dingen, het plot lost zichzelf toch eigenlijk gewoon op -> type andriods die op hol slaan verbieden/vernietigen en het productiebedrijf onderzoeken, wat opzich ook gebeurd, maar ik verwacht dan een groot of diepgaand plot wat ik niet echt kon vinden...
In plaats daarvan krijg je vaak scenes te zien die eigenlijk vrijwel overbodig of onlogisch zijn waarvan ik tijdens het steeds opnieuw kijken me afvroeg of ik iets gemist had of dat het echt alleen tijdvulling was.
De verrassende wendingen waar ik het eerder over had kon ik ook niet echt goed plaatsen in het gehele verhaal, echt logische uitleg ontbreekt in mijn ogen.
En dan nog het script; waarom bestaan 50% van de tekst uit quotes van al dan niet bekende personen. Dat leest niet fijn en het geeft ook nauwelijks iets van informatie.

Het is meer een simpele detective film, die probeert complex te zijn door vage quotes en techno nonsense te gebruiken, dan dat het een Ghost in the Shell film is.
Alleen aangeraden voor de mensen (en androids ) die de eerste film gezien hebben en iets in de zelfde lijn willen zien, maar dan verpakt in een detective verhaal.
7/10

Soredemo Sekai wa Utsukushii

Soredemo Sekai wa Utsukushii (The World is Still Beautiful) is een anime uit 2014 van Studio Pierrot. De serie bestaat uit 12 afleveringen en bevat elementen van fantasie, romantiek, humor en shoujo.

Het verhaal gaat over Nike, een jonge prinses van het regenkoninkrijk, die net als haar familie de elementen van regen en wind kan manipuleren door te zingen. Nike wordt tegen haar wil uitgehuwelijkt aan Livius, de koning van het zonnekoninkrijk, en tevens heerser van vrijwel de gehele wereld. Eenmaal in het zonnekoninkrijk aangekomen ontdekt Nike dat Livius nog een kind is, die wreed en gewelddadig kan zijn. In eerste instantie geschokt, Nike aanvaardt haar lot en langzaam groeit er een band tussen haar en Livius.

Soredemo Sekai wa Utsukushii bestaat uit één grote arc, waarbij de afleveringen bijna allemaal opzichzelfstaande avonturen zijn. Het verhaal blijft eenvoudig. De animaties zien er goed uit, niet meer en niet minder. De soundtrack is wel noemenswaardig, vooral het nummer ‘Beautiful Rain’ of ‘Tender Rain’, die meerdere malen gedurende de serie wordt gebruikt is zeer mooi om te horen. De hoofdpersonages van de serie zijn Nike en Livius, daarnaast is er ook een supportcast waaronder Neil, de butler van Livius. Een blijvende indruk zullen de personages niet maken.

Soredemo Sekai wa Utsukushii is een anime die zeker niet slecht is, maar ook niet geweldig goed. Het is zo’n anime, waarvan ik blij ben dat ik hem heb gezien, maar waarvan ik zeker weet dat ik hem nooit zal kopen. Ik geef de anime een 7/10.

A Certain Magical Index 2
Deze serie haalde ik uit het topic Beste anime afgelopen vijf jaar (2010-2014). Tja, na Index, Railgun en Railgun S kon deze niet op mijn lijst ontbreken. Niet te geloven dat er in totaal bijna 100 afleveringen van zijn verschenen.

Index en Railgun zijn afgebakend in duidelijk afzonderlijke arcs. Tussen de arcs zit weinig samenhang; er is altijd wel weer een nieuwe slechterik die herrie komt schoppen in Academy City, een stad vol studenten - mét superkrachten! De kwaliteit van de arcs varieert sterk, van ijzersterke actiethrillers tot rommelige fantasieën die geschreven lijken te zijn door een enthousiaste basisschoolleering. Om die reden vind ik het moeilijk deze serie te beoordelen, ook omdat deze ongelijkheid zich doorzet in de personages.

Neem nou Toma, een typische shonenprotagonist die elke keer weer een ander mysterieus meisje moet redden. Vijanden die hem proberen te vermoorden worden uitgeschakeld met zijn karakteristieke vuistslag tegen het hoofd. O, hij heeft ook amnesia en een infantiele non woont bij hem. Over die Index gesproken, zij is het dieptepunt van de serie met haar kinderlijke egoïsme en stupiditeiten. De vele nonnen die hun intrede maken in dit vervolg trekken de serie ook omlaag.

Gelukkig zijn daar ook Accelerator, Mikoto, Motoharu, Stiyl, Oriana enz. die het geheel toch een evenwichtige actieserie maken. Het zijn voornamelijk de personages en de magische wereld die deze franchise zo populair maken, want het verhaal is vaak repetitief. Ik heb me vermaakt met weer een seizoen Index, maar deze hoef ik niet nog eens te zien. Meer seizoenen zijn altijd welkom, vooral van Railgun.

Score: 7+

From the new world

Het was een geweldig goede keuze om deze serie zowat blind in te gaan, want From the New World zet je steeds op het verkeerde been. Als je geintereseerd ben in een serie die drama, slice of life, actie, horror, mysterie, romantiek, fantasie en politiek bijna naadloos afwisselt, dan zou ik niet verder lezen, maar de serie gewoon op je want to watch lijst zetten. Vanaf hier spoilers.

From the New world speelt zich af in de verre toekomst, waarin de mensheid nogmaar een fractie is van wat ze was en in kleine ogenschijnlijk vreedzame samenlevingen leren met de psychische krachten om te gaan die zij door de tijd heen door evolutie hebben verkregen. De hoofdpersonenen zijn een groep van vijf leerlingen, die zich uiteindelijk buiten de heilige barriere wagen die hen altijd verboden is te overtreden, en achter een gruwelijke waarheid komen. En dat is nog maar het begin...

De serie is eigenlijk opgedeeld in twee gedeeltes, de eerste waarin we de kinderen volgen als ze tussen de 12 en 14 zijn. Dit gedeeelte is wat meer slice of life, zodat we de personages leren kennen en samen met hen het mysterie rond het dorp proberen op te lossen. Het tweede gedeelte begint na een sprong van tien jaar, waarin de oorlog met de Monsterratten centraal staat en er wat meer actie in het verhaal komt. Beide onderdelen zijn loeispannend om hun eigen redenen, met nooit een saai moment, maar ik vond de sprong niet helemaal goed gedaan. Dit omdat één van de hoofdpersonen een brief ontvangt die haar leven op zijn kop zet, en van haar zou moeten vragen dat ze een belangrijke beslissing maakt ten aanzien van de mensen die ze al heel haar leven kent (ik blijf hier express een beetje vaag^^). Maar dan is er de tijdsprong en zie je welke beslissing ze heeft gemaakt, maar je maakt de hele worsteling niet mee, laat staan dat je weet wáárom ze die keuze heeft gemaakt.

Sowieso had ik het gevoel dat de hoofdpersonages af en toe gewoon plotdevices waren en werden meegesleurt door de gebeutenissen zonder zelf echt iets te doen. Niet dat ze geen persoonlijkheid hebben, maar ik vond ze een beetje saai. Ik wilde dat ik meer met ze kon meeleven, maar die eer gaat naar twee bijpersonages, grappig genoeg van het Monsterratten ras. Beide generaals van dit ras (één aan de kant van de mensen en de ander de antagonist) zijn sterke fascinerende personages waar je nooit helemaal van weet of je ze wel moet vertrouwen. Vooral de laatste toespraak van de antagonist bleef heel wat uren hangen, en eerlijk gezegd had ik meer met hem te doen en begreep hem beter dan veel van de hoofdpersonages. Ik vraag me af of de mensen niet de eigenlijke badguys waren in dit scenario.

De wereld waar dit alles zich afspeelt is erg gaaf; de fantasielementen zijn een stuk subtieler dan bij andere series en het is een genot om er achter te komen doe de wereld eigenlijk geworden is zoals nu. Eigenlijk heb ik het idee dat de wereld het echte hoofdpersonage is, die we door de ogen van de kinderen ontdekken.

From the New World blijft altijd spannend, met genoeg twists en turns om je op het puntje van de stoel te houden en morele dilemmas om je hoofd en hart over te breken. Ik geef deze serie een 8+.

Kuroshitsuji (Black Butler)

Cijfer: 7

Pluspunten:

1: Veel verschillende en interessante characters. Je gaat heel erg met ze meeleven.
2: De opening + ending was heel erg mooi en paste goed bij de anime.
3: Het thema/verhaal is goed uitgewerkt en uitgebreid.

Minpunten:

1: Het einde ging ineens heel erg snel. Ze hadden hier meer aandacht aan kunnen besteden.
2: De verschillende art style stoorde me. Het ene moment heb je hele mooie scenes met veel details en het
andere moment is het 'chibi' en schattig.

A Lull in the Sea (Nagi no Asukara)
Ik besloot deze dramaserie van P.A. Works te kijken, omdat deze zeer hoog in de rankings staat op verschillende websites. Als dit een van de beste series van 2014 is, waarom is er dan op dit forum geen woord over gerept? Tijd om daar verandering in te brengen.

Zoals vele slice-of-lifeseries met tieners in de hoofdrollen begint A Lull in the Sea op een middelbare school, op het moment dat vier nieuwe leerlingen hun intree doen. Dat is niet de enige reden dat ze vol in de belangstelling staan; zij komen uit de zee. Letterlijk. In deze wereld zijn er mensen die onder water leven, dankzij een dun membraan op de huid waarmee ze kunnen ademhalen. Blijkbaar zorgt dat er ook voor dat je gewoon kunt rennen onder water, tranen wegpinken onder water en praten onder water.

Oké, negeer even deze verwerping van de natuurwetten, want daar gaat het helemaal niet over. De tagline van deze anime zou kunnen zijn: "Onbeantwoorde liefde, de anime". Persoon A houdt van B, maar B houdt van C. Misschien ook een beetje van A, en dan heb je nog het probleem dat B en C niet samen kunnen zijn. Intussen houdt C van D, D van A, E van D, F van E, enzovoort. Er zijn in totaal acht (!) verliefde jongeren in dit liefdesdilemma betrokken, maar helaas is geen van die verliefdheden wederzijds.

Een standaard romantische serie, zou je denken? Niet echt. Na verloop van tijd verwacht je dat de eerste koppels zich vormen, alleen... dat gebeurt niet. Ieder personage blijft vasthouden aan zijn of haar onmogelijke liefde, uitgesproken of niet. En dat rekt maar en rekt maar, totdat er eindelijk iets wordt gedaan met het fantasie-element. Wat volgt is het sterkste deel van de serie, waar de personages eindelijk veranderen. Alleen in de romantiek verandert er weer niets. Ik citeer even The Black-Eyed Peas buiten context: "'Cause people got me, got me questionin', where is the love".

Je kijkt naar zeven personages (de achtste is meer een figurant) die lijden omdat ze hun liefde niet kunnen delen. De jongens hebben het nog het zwaarst: wanneer zij hun liefde verklaren, rennen de meisjes huilend weg alsof ze iets verschrikkelijks hebben gezegd. Dit gebeurt drie keer met verschillende personages! Ik weet niet welke boodschap de serie hiermee uitdraagt, maar zo help je niet het zelfvertrouwen van de Japanse kijker te versterken.

Ik ben klaar met mijn tirade. A Lull in the Sea is visueel wel een van de mooiste series van 2014. Studio P.A. Works heeft hier een nieuw hoogtepunt in zijn toch al zeer sterke aanbod. De personages zijn allen erg aardig, waardoor het geheel toch fijn wegkijkt. Uiteindelijk zorgt het bovennatuurlijke subplot voor genoeg afleiding en een bevredigend einde, mét meerdere kansen op liefde. A Lull in the Sea: After Story alstublieft?

Score: 5/10
(Mijn nieuwe score voor 'gemiddeld'.)