Prequel betekend dat het voor de manga afspeelt (vandaar ook de subtitel Zero), dus enige kennis van de manga is juist niet nodig.
Ik ben zelf wel iemand die deze schaduw-lippen (je snapt het als je de serie kent) anime wel waardeert (8.5 destijds) en ben zelfs daardoor de manga gaan lezen.
Die heeft er trouwens niet zo heel veel mee te maken, pas op het einde van het verhaal spelen de anime personages een rol.

En een serie van 12 afleveringen, waarvan de eerste 2 een vooruitblik van de serie zijn die later nog terug komt (dus effectief maar 10 afleveringen) te kort vinden?
Vond het eigenlijk veel te snel gaan naar het einde toe, komt vooral door de 'niks toevoegende scenes' in het begin, die van mij ook wel korter mochten zijn in ruil voor een betere transitie van de supervillian.

Haha nou ik ben door deze anime niet echt nieuwsierig geworden naar de manga sorry . Misschien dat de manga leuk is als die ghosthunters ie in de eerste 2 afleveringen zaten erin voorkomen. Dan kunnen we die beter leren kennen en hopelijk zitten ze niet zo dramatisch te doen als de andere characters. Vooral die 2 schoolvriendinnen voegden niks toe. Like ze zeuren alleen maar en helpen kagura niet.

En bovendien moet ik dan eerst heel de manga doorworstelen en dan wordt het einde pas goed? Vind het jammer dat dan pas de anime personages een rol gaan spelen. Dan heb ik het idee dat het toch handiger is om eerst de manga te lezen.

Ik heb het over de niks toegevoegde scenes tussen yomi en kagura vroeger bij hun thuis. En de scenes op school met kagura. Die vond ik best wel saai en ik leerde ze er niet heel veel beter door kennen. Ben het wel met je eens dat er een betere transitie van de supervillian mocht zijn.

Twee jaar geleden zag ik Ga-Rei: Zero ook voor het eerst. Hoewel ik ook zo mijn problemen met het verhaal had, vond ik het wel duidelijk te volgen. Ik had geen kennis van de manga nodig en het verhaal heeft een einde. Maar ik ben het met je eens dat het middenstuk te lang was. Misschien dat dit verhaal beter tot zijn recht zou komen in een film.

Ik lees dit topic nooit en ik zal 't wss ook niet veel meer doen, maar toch wil ik dit eruit gooien:

Sword Art Online II
Ik gaf SAO 1 een 8 omdat het idee echt awesome was en ze er wel mee bezig bleven, maar de rest was wel wat matig, zeker toen ALO begon werd het minder. En hier doen ze gewoon weer hetzelfde? Ik vond het idee met Death Gun awesome but no instead of that, STAHP GUYS, CHANGE SUBJECT NOW LET'S MAKE 10 EPISODES ABOUT ASUNA. Ik vind alle characters in SAO matig, de hoofdpersonen vind ik rather annoying than likeable. Het verhaal van Asuna was niet heel boeiend, het verhaal van Yuuki nog enigzins maar om het einde kon ik niet echt huilen (als het een goeie anime was geweest misschien), ik heb te weinig met die character die je maar 5 episodes hebt gezien, en daar laat je het einde dan om draaien? Ik was zo hyped aan het begin van SAO 1 & 2 en ik vond het geweldig. Maar ze raffelen alles gewoon af en veranderen van verhaal zonder het nog af te maken? Wtf guys? Making an anime with an epic concept about videogames, you are doing it wrong. SAO II krijgt daarom van mij een 6. Alles ging bergafwaarts nadat Gun Gale Online klaar was. Toch heb ik daar genoeg van genoten, vandaar deze 6.

Ik denk dat er nu een heleboel mensen het niet met mij eens zijn, maar ik hoor het graag, ik ben altijd in voor een discussie zolang we het netjes houden. Ik moest deze rant gewoon even kwijt.

Shingeki no Bahamut: Genesis

Dit is een serie die begint met wereldvernietigende draken, premie-jagers die met paarden over de daken rennen en elkaar bevechten en een demonenmeisje dat kont schopt, terwijl er een geweldige OST door de speakers blaart en de actie flitsend in beeld wordt gebracht. Het moge duidelijk zijn - Bahamut gaat voor pure fun, op een soort ouderwetse actie-avontuur-achtige manier. En het werkt!

De avonturen van hoofdrolspelers Favaro & Kaisar blijven namelijk gewoon ronduit amusant om te kijken, van begin tot eind. Ze raken in allerlei situaties verzeild, groeien als persoon terwijl dat gebeurt en herroepen de bond die ze als kinderen hadden, terwijl ze de draak Bahamut proberen te stoppen terug te keren. De cast wordt aangesterkt door de vele andere (zij)personages, van demonenmeisje Amira en zombiemeisje Rita (die een hilarisch duo vormt met Kaisar) tot dronken god Bacchus. Geen personage voelt onbenut en allen voegen wat belangrijks toe aan het avontuur. De actie blijft ook doorgaans sterk en het plotverloop is erg gefocust, zodat er altijd wel wat gebeurt in een aflevering en elke scene wel een nut heeft. De episodes vliegen hierdoor voorbij en je laat je maar al te graag meevoeren in deze pretpark-attractie.

Hoewel het gebaseerd is op een kaartspel, zie je daar in principe weinig van terug. De makers hebben veel creatieve vrijheid gekregen, en dat is goed te zien. Van de designs tot de stijl tot de personages, veel komt over als een soort interessante combinatie van zowel westerse als oosterse invloeden. En het feit dat Bahamut een eigen smoel heeft helpt ook makkelijk te maskeren dat veel verhaal-elementen niet bepaald nieuw zijn, omdat de executie gewoon interessant genoeg is. Wel verliest de serie wat momentum naar het einde toe en zijn de uiteindelijke badguys wat teleurstellend in hun simpelheid. De beelden weten ook niet altijd hun niveau te behouden, met als dieptepunt een barslechte CGI-draak. Desalniettemin weten die euvels de serie nooit ver naar beneden te trekken.

Bahamut was de grote verrassing van dit seizoen, en een van de meest verslavende series van dit jaar. Het is episch op al de juiste manieren, en ik zou wel meer van dit soort series willen. Want damn, dit smaakt naar meer.

8.5/10

Mooie review heb je gegeven Hij is beter dan die van mij haha. Ik ben het met je eens dat de flashback inderdaad te lang duurt. Ook vond ik het verhaal duidelijk te volgen ookal lopen heden en verleden doorelkaar. Daar heb ik ook geen problemen mee want ik heb het vaker in animes voorzien komen en het stoorde me niet.

Ja precies als ze hier een film van zouden maken en ze er wat naar mijn idee overbodige stukken uit laten zou ik waarschijnlijk een hoger cijfer geven en het meer waarderen. Er zitten namelijk ook dingen in die ik wel leuk vind zoals de geesten, wapens en de spanning.

Door deze discussie ben ik toch wel nieuwsierig geworden naar de manga. Dus ik ga de manga lezen en oordelen of ik die beter of minder vind dan de anime.

Bedankt! Laat ons weten wat je van de manga vindt, ik ben benieuwd.

Rage of Bahamut: Genesis
Soms kan een uitmuntende uitvoering een matige serie naar een hoger niveau tillen. Rage of Bahamut is niks nieuws. In een middeleeuwse, magische wereld met engelen en demonen zint een slechterik op wereldheerschappij en wil daarvoor het ultieme wapen uit zijn ketenen bevrijden: de gigantische draak Bahamut. Maar vergeet dat even, het gaat vooral om de doldwaze avonturen van belhamel Favaro, nobele Kaisar en mysterieus demonmeisje Amira. O Amira. Wat ben je toch weer schattig als je je als een imbeciel gedraagt, zullen veel otaku denken. Nee hè, nog zo één, denk ik dan. Voor een mindere serie zou dit genoeg reden zijn om te stoppen (lees: Chaika the Coffin Princess).

Maar dit is niet zomaar een fantasyserie. Vanaf het begin is het duidelijk dat we hier te maken hebben met toffe personages, gestoken in een flitsend jasje. De serie is prachtig van begin tot eind, met uitzondering van de veelgenoemde CGI. Ook belangrijk is dat het plot nooit stil staat, er is altijd wel iets gaande dat het verhaal weer in een nieuwe richting trekt. Om dit alles vergeet je dompers zoals het meisje met twee pratende mormels als handen. De serie weet gebruik te maken van zijn locaties, van bossen tot kastelen. Voor mij was Rage of Bahamut als geheel niet bijzonder, maar wel steengoed.
Score: 8

Zo, dit was mijn laatste serie die eindigde. Ja, ik heb nog Psycho-Pass 2 waar ik een maand achter loop en waar ik echt geen woorden meer aan vuil ga maken. Parasyte en Log Horizon gaan nog even door.

De manga van Ga-Rei schijnt niet veel soeps te zijn, dus daar zou ik niet teveel van verwachten.

Lord Marksman and Vanadis

Het was een druk seizoen voor fantasy-series, en hiermee eindigt dan de laatste. Een typisch verhaal over een jonge, laagrankerende nobele die de gevangene wordt van een schaarsgeklede vrouwelijke generaal van de tegenpartij. Daarna raakt hij verzeild in een burgeroorlog, groeit hij langzaam uit tot een held en vecht hij vele veldslagen uit, zij aan zij met een hele zooi vrouwelijke generaals (de Vanadis). Best leuk.

En jammer genoeg blijft de serie daar ook op steken. Best leuk. Want de serie botst frontaal met een welbekend probleem: pacing. Ze proppen namelijk vijf light novels in deze 13 episodes, en dat doet de serie geen goed. Zo zijn hoofdpersoon Tigre's interacties met de personages om zich heen best leuk, maar krijgen we veel te weinig de ontwikkeling tussen ze te zien. Belangrijke gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op waardoor ze geen tijd krijgen om in te zinken, de dood van sommige personages heeft vaak geen impact en grote veldslagen wordt soms maar snel afgeraffeld (ook op animatie-gebied overigens, oh de CGI...). *zucht* Dit is echt weer een serie die voelt als gemiste potentie, omdat de light novels best leuk geschreven schijnen te zijn. Ik heb me er niet mee verveeld, maar toch, ik word moe van die gerushte adaptaties onderhand.

7/10

Want kijk, hier heb je er weer een.

Grisaia no Kajitsu
Een heel visual novel in een serie proppen, en dan ook nog eentje met vele paden? Het resultaat val te verwachten. Ja, rush, rush, rush. En dat is jammer. De verhalen van de meiden en de hoofdpersoon zijn namelijk best interessant. De school uit Grisaia, afgelegen en omringd door zee, schijnt namelijk een plek te zijn waar zwaar psychologisch beladen tieners naar worden afgescheept zodat ze nog een beetje een normaal leven kunnen leiden. Hun verhalen gaan van familie-vete's in criminele organisaties tot de enige overlevende zijn van een Lord of the Flies-achtige situatie, en in de kern zijn ze allemaal interessant. Maar als je hele trauma's er in één aflevering doorheen jaagt, gaat alle impact wel verloren. Het Lord of the Flies-verhaal krijgt gelukkig wel nog vier eps (aangezien dat ook nog het beste verhaal is), maar de rest komt er maar bekaaid vanaf.

Onderhoudend blijft het wel (doch wat ranzig, af en toe), waarbij vooral de sarcastische opmerkingen van de hoofdpersoon en de bizarre situaties je vaak toch het gevoel geven iets te zien dat wat afwijkt van de rest. Interessant is de wereld van Grisaia namelijk wel. Genoeg om te zorgen dat ik de sequels, die net aangekondigd zijn, ook wel zal kijken. Maar hetzelfde riedeltje is ook hier weer waar: hier had meer in gezeten. Maar ik zal maar aan dat sentiment moeten wennen...

7/10

Welp, nog twee series te gaan. Parasyte, Log Horizon, Nanatsu no Taizai en Shirobako lopen namelijk nog door. Al mieter ik die laatste eruit als de winter iets boeienders weet te geven op de donderdag.

From the New World (a.ka. Shinsekai Yori)

Wauw, gewoon wauw. Het is al een tijdje geleden dat ik zo de drang voelde om een serie in één keer uit te kijken. Deze anime combineert feilloos mystery, supernatural en horror en smijt er ook wat interessante relaties tussen de personages in. Op het eerste zicht lijkt het verhaal niet bijster origineel of spectaculair. Een wereld waarin mensen psychokinetische krachten hebben en waar iedereen in ouderwetse, kleine dorpen woont. Een stel kinderen die koste wat het kost achter de waarheid willen komen en misschien wel net iets te veel ontrafelen dan goed voor hen is. From the New World is zeker net het eerste werk dat zulk een plot uitprobeert. But they made it work. Het verhaal ging trouwens een compleet andere kant op dan ik verwachtte, wat aangenaam verrassend was. Elke aflevering had me op het puntje van mijn stoel, elke aflevering hield ik mijn hart vast. En op het einde weet je niet meer wie nu eigenlijk goed en wie nu slecht is. De personages die je zolang verachtte, waren misschien toch niet zo slecht en de good guys zijn misschien wel de monsters in heel het gebeuren.
Daarbij komt ook dat de soundtrack absoluut geweldig was. Dit stukje muziek gaf me kippenvel telkens ik het hoorde. Het gaf net dat extra tikje "umph" aan alle scènes. De art style zelf vond ik niet zo heel erg fantastisch. Of beter gezegd, de animatie had zo zijn ups en downs en hoewel de ups heel goed waren, waren de downs ook wel heel erg down. Ze maken het wel goed door heel wat mooie composities en speciale shots erin te steken en het donkere kleurenpalet paste 100%.
Maar het belangrijkste van al is dat de serie ervoor zorgde dat ik echt om de personages gaf. Ik wilde echt dat het goed kwam met hen, dat ze allemaal hun happy end kregen. Maar FtNW doesn't do happy. Ik vond het een uiterst melancholische serie, die toch wist te eindigen op een iet of wat hoopvolle noot. Blij dat ik het niet gekeken heb terwijl het uitkwam, want ik zou doodgegaan zijn van de cliffhangers xD

Yahari Ore No Seishun Love Come Wa Machigatteiru.

Ik geef deze anime een 8 en dat voor mij een hoog cijfer want ik ben heel kritisch xD
De anime is een typische romantische comedy. Het gaat over een vriendengroep op de middelbare school
die moeite heeft met anderen omgaan en sociaal doen.
Dit lossen ze altijd samen weer op waardoor ze heel erg hecht en close zijn.
Door hun akwardness zijn er vaak grappige situaties waadoor ik hardop moest lachen.

Ik kon heel erg met de personages meeleven en mezelf er in herkennen (denk dat meerderen dit overigens kunnen).
Hierdoor kon de anime me ook echt raken en wou ik steeds een nieuwe episode kijken omdat ik nieuwsierig was hoe
de personages zich verder gingen ontwikkelen en groeien.
Het is heel erg jammer dat de anime maar 13 episodes heeft maar er is gelukkig nog een OVA
waar ik zeer benieuwd naar ben

SNAFU moet 'k nog altijd zien, je maakt me wel nieuwsgierig.

Er komt van deze blijkbaar ook een tweede seizoen aan, in april. ANN linkje

Mushishi Zoku Shou S2

Zoals gewoonlijk is het redelijk moeilijk wat zinnigs over Mushishi te schrijven; het is meer iets dat je moet kijken dan erover te lezen. De avonturen van Ginko in de weelderige wereld waar hij leeft zijn altijd episodisch, en elk focust zich weer op een andere groep personages. De Mushi die hij tegenkomt variëren van aandoenlijk tot gruwelijk, en dat heeft als gevolg dat episodes van hartverwarmend naar horror-achtig kunnen gaan. Het is net een fantasy natuur-documentaire, en het is nog net zo goed als altijd. Deze tweede helft had sowieso sterkere episodes over het algemeen dan de eerste, dus een aanrader blijft het.

Op naar de film dan maar.

8.5/10

De rest van de overgebleven series heb ik ook weinig over te zeggen. Zo is Tsukimonogatari, wel, weer een Monogatari-adaptatie. Je weet wat je krijgt ermee op dit punt. En dit hoofdstuk in het algemeen diende meer als inleiding voor het laatste grote plot, die naar het eind van de serie zal leiden. Leuk als altijd, maar het is er ook iets minder substantieels door dan gewoonlijk.

En dan nog Yama no Susume S2, de slice-of-life serie over de bergbeklimmers. De langere lengte heeft niet altijd in diens voordeel gewerkt, maar het blijft een best wel leuke serie. De meiden tackelen dit keer ook een stuk grotere bergen (waaronder Mt. Fuji) zodat sommige van de klachten uit de eerste serie worden afgehandeld. Ook speelt de vriendschap tussen Aoi en Hinata zich op erg natuurlijke wijze voort, waardoor het als een belangrijk thema door het verhaal loopt zonder constant te verzuipen in vriendschap-speeches. Props voor dat. Niet super speciaal voor de rest, dit, maar het is nog best aardig.

En dat was het dan ook wel. Op naar het winterseizoen. Hoezee.

Guyver: The Bioboosted Armor (2005 anime serie)

Genre: Adventure, Sci-Fi, Shounen

Synopsis:

Wanneer de tiener Sho Fukamachi per ongeluk een vreemd buitenaards object vindt, wordt zijn leven overhoop gegooid. Deze zogenaamde "Unit" hecht zich aan Sho die hem veranderd in een krachtige levensvorm die Guyver wordt genoemd. Met zijn nieuwe krachten strijdt Sho tegen de mysterieuze organisatie Chronos en zijn Zoanoids om zo zijn vrienden en zijn wereld te beschermen. Zijn gevechten tegen Chronos leiden naar de ontdekking van de oorsprong van de algehele mensheid, hun lot en de "Creators"

Deze anime is gebaseerd op de eerste 10 manga volumes van de gelijknamige manga serie die sinds 1985 nog altijd loopt. Het is op zich best een spannende serie met een hoop interesante plot twists.

Score: 8/10

Weet niet of je het volgt maar op de donderdagen komen Tokyo Ghoul root A afleveringen ;D

Om 2015 goed te beginnen heb ik Akame Ga Kill marathonnetje gedaan, aangezien er massa's mensen zeiden dat hij goed was... maar to be fair, na het kijken ervan....... i'm confused!

Om eerlijk te zijn valt deze serie niet makkelijk te reviewen zonder teveel prijs te geven maar ik ga em toch proberen.

Akame Ga Kill
Tatsumi is vastbesloten zich aan te melden bij het leger van de koninklijke hoofdstad, om een halte toe te roepen aan de armoede in zijn dorp. Hoogmoedig en getrained in de zwaardvechtkunst meldt hij zich aan. Als blijkt hij niet serieus genomen wordt, komt ie een vriendelijke blond meisje tegen die hem trakteert op eten. Deze blijkt hem echter in de maling te nemen en gaat er vandoor met zijn geld, waardoor die op straat beland. Hier ontmoet hij een meisje die uit barmhartigheid mensen op straat een plek geeft te overnachten in een grote luxe villa. Maar schijn bedriegt snel, want het meisje en haar ouders zijn in werkelijkheid sadisten die mensen van straat op plukken om ze op wrede manier te martelen. Als diezelfde nacht een groepje moordenaars binnendwingt en massaal iedereen vermoord, komt Tatsumi al snel achter de waarheid: het leven binnen deze staat is verrot tot op het bot. Deze moordenaars noemen zichzelf Night Raid en horen echter bij het verzet, die maar 1 doel heeft; de rotte appels verwijderen uit de kist die zich "koninkrijk" noemt. Het blonde meisje die Tatsumi oplichte heet Leone en is ook lid van Night Raid. Wanneer zij Tatsumi zonder twijfel het sadistische meisje ziet vermoorden en zijn potentie inziet, besluit ze hem bij de groep te betrekken.

HET OORDEEL!
Akame Ga Kill is voor mij een vrij pittige serie geweest om doorheen te kijken. Allereerst moet ik zeggen dat het veel unieke kanten heeft wat het eruit laat springen. Zelden zie ik een anime die het "death" gehalte zo realistisch maakt, maar ook de wreedheid van de mens zelf. In tegenstelling tot veel andere series worden zowel hoofd characters and slechte characters gelijkmatig afgeslacht en daar word niet rooskleurig over gedaan. Lichaamsdelen en bloed vliegen in het rond en normale fikse klappen kunnen als gauw iemand echt in critische toestand brengen. De sfeer is hierbij een beetje ala Game Of Thrones.
Nog een groot pluspunt is de character design. Top, vooral Esdeath en Chelsea spreken me op dit punt aan. Het verhaal is simpel maar duidelijk en visueel ziet het er allemaal prima uit.

En nu de minpunten...
Mijn grootste frustratie met deze serie is dat het meeste maar in je gezicht gegooit wordt en er verwacht wordt dat je het maar tof moet vinden.
Het voelt allemaal zwaar gerushed, dit in de zin dat je niet de kans krijgt jezelf met de characters een band op te bouwen. Erg veel emotie druipt er dan ook niet veel vanaf.
Ook de ware sfeer en moordlustigheid komt erg ongemakkelijk en direct aan. Series als Madoka werken hier naartoe, zodat je de impact voelt.
Bij Akame Ga Kill is dit helaas niet het geval, je krijgt immers niet de kans de characters aan te voelen. De enige personage die eruit springt is verrassend genoeg Esdeath. Daarintegen haalde Seryu juist het bloed onder mijn nagels vandaan.
Ik krijg ook het gevoel dat de makers niet stil hebben gestaan bij screentime. Akame, wat overduidelijk 1 van de hoofd protagonisten moet voorstellen krijgt opmerkelijk weinig aandacht op dit vlak.
En dit geldt voor een hoop personen. Weinig emotionele band met de kijker en ook weinig aandacht in beeld, wat voor veel verwarring zorgde tijdens het kijken.
Dan visueel... is het echt nodig om haaientanden en misvormde gezichten in beeld te gooien omdat je wil overbrengen dat iemand evil is?
Het is awkward en eng, vooral als je zo'n gezicht geeft aan een Prime Minister die op burger king lijkt ... creepy pasta much?

Het is niet de slechtste serie die ik heb gezien, zeker niet: Akame Ga Kill heeft veel unieke pluspunten, helaas is dat gelijkwaardig aan het aantal minpunten

score: 7