Gisteren de anime True Tears voltooid. Dit is de 1e anime van P.A. Works uit 2008 als ik het goed heb. Het is een slice-of-life, drama en romance. Het gaat over drie meisjes die gevoelens hebben voor dezelfde jongen, ik wil het alleen geen harem noemen.

De serie zal niet voor iedereen geschikt zijn, ik heb me in ieder geval prima vermaakt. Ik geef de serie een 7.

Heb net Fate/Zero gezien, wat kan ik zeggen, naast alles wat al over de serie is gezegd. De anime ziet er visueel prachtig uit. De soundtrack is mooi. Prima verhaal, interessante personages. Ik geef de anime een 9/10.

Saint Seiya - Legend of Sanctuary

Een CG-film gebaseerd op de bekende actieserie. De film is een hele vrije hervertelling van de zgn. Sanctuary-arc en is ook belachelijk slecht. Ik zeg dat niet eens omdat ik zo'n groot fan ben van het origineel (of misschien juist wel). Maar dit is gewoon een slechte film; het legt zo goed als niets uit over de wereld waarin het zich afspeelt, niets over waarom dit of dat gebeurt, het is een aaneensluiting van saaie gevechten met geen enkele emotie, er is geen tempo in de presentatie, de humor is voorspelbaar en niemand behalve hoofdrolspeler Seiya krijgt ruimte om dan ook maar iets te doen (serieus; wat deden Shun en Ikki in de film?! Waarom praten over de twaalf tempels en de Golden Saints daar als je de helft van de personages toch wegknipt of meteen dood laat gaan?). Voor Saint Seiya fans is het een slechte film, dat niets van de goede elementen van de originele serie overneemt en een zooitje van het verhaal maakt, terwijl voor mensen die nog nooit Saint Seiya hebben gezien, dit gewoon een hele slechte film is.

Nu maar even naar Pegasus Fantasy luisteren om deze film uit m'n geheugen te wissen...

Hitsugi no Chaika - Avenging Battle

Hoe meer series ik van de schrijvershand van Ichirou Sakaki kijk, hoe meer zijn stijl me begint te liggen. Series als Scrapped Princess, Outbreak Company en uiteraard Chaika. Ze mogen dan weliswaar niet het wiel opnieuw uitvinden, maar ze zijn staan altijd garant voor goed vermaak. Bovendien kennen ze nog genoeg eigen trekjes om het verhaal interessant te houden en weten ze effectieve fantasy-werelden op te bouwen die niet bomvol meer overdreven LN-geneuzel zitten. En hoewel Chaika het uiteindelijk moet afleggen tegen die twee eerder genoemde shows, kan ik niet zeggen dat ik me verveeld heb.

Dit tweede seizoen gaat precies door waar het eerste eindigt: Chaika en haar kameraden zijn nog steeds op zoek naar de lichaamsdelen van de kwaadaardige keizer Gaz. En net als in het eerste seizoen zijn er tal van andere meiden genaamd Chaika die hetzelfde trachten te doen, en daarmee ingaan tegen de helden die de keizer überhaupt neergehakt hebben. De ontwikkelingen die volgen zijn nog voorspelbaar dan in het eerste deel (ik zag meerdere twisten van mijlenver aankomen) maar de interacties tussen de verschillende personages blijven leuk, de reis zelf is interessant en hun tegenstanders gevarieerd. Het is gewoon oerdegelijke fantasy, een D&D-campaign in anime-vorm. De kwaliteit, in zowel het schrijfwerk als de animatie, blijft ook constant - er zijn zowel geen grote uitblinkers als falende episodes te vinden. Je weet wat je krijgt met Chaika, in ieder geval.

Toch kent het wel wat problemen. Zo is de pacing veel, veel te snel. Zonder twijfel het gevolg van de keuze om de rest van de serie in tien episodes proberen te proppen. Zo krijg je maar twee eps per boek, en dat gaat de serie soms toch echt opbreken. Belangrijke personages komen en gaan zonder dat je als kijker een bond met ze opbouwt, en hoewel het einde conclusief is, voelt het ook nogal anticlimactisch. En hoewel het schrijfwerk geen gigantische missers begaat, zijn er toch nog serie-lange irritaties te vinden. Zo voelt drakenmeisje Frederica aan als lopende Deus Ex Machina - en telkens als er ook maar iets gevaarlijks aan de hand is, legt ze pardoes het loodje omdat ze anders te sterk zou zijn. Het wordt bijna humoristisch later, de rare bochten waarin de serie zich wringt om haar buiten het gevecht te houden. Levend wapen Niva speelt eenzelfde rol (al komt ze amper voor). Het voelt een beetje als vals spelen voor de schrijver, om eerlijk te zijn. Ook hadden de twists iets beter kunnen zijn (één grote twist werd als verklapt door de badguy van het vorige seizoen, maar de serie doet nog steeds alsof het iets nieuws is) en voelt Gillette's groep redelijk ondergebruikt. En zo kun je nog wel meer schoonheidsfoutjes vinden.

Desalniettemin laat de serie me met een positieve impressie achter. Het is een serie die nooit weet te vervelen en als smakelijk tussendoortje dient tussen al het grote anime-geweld dit seizoen. Er zijn dit jaar een groot aantal veel slechtere fantasy-series te vinden, en in vergelijking zal je je hier waarschijnlijk dus geen buil aan vallen.

7.5/10

Een paar minuten geleden Akame ga Kill! afgekeken Ik geef de anime het cijfer 7.

Het begin was heel goed maar het einde viel tegen. De anime was een combinatie van actie, spanning en af en toe ook comedy. De characters waren interessant en je gaat zo met ze meeleven en opening/ending en achtergrond pasten goed bij de anime en vond ik mooi om naar te luisteren. Het verhaal was ook goed maar het had zo veel beter en uitgebreider uitgewerkt kunnen worden. Ik was ook zeer nieuwsierig naar het einde maar dat was heel erg anticlimax. Het leek net alsof het verhaal nog niet helemaal af was en voor mij gevoel had het beter uitgewerkt kunnen worden.

Akame ga Kill!

Om eerlijk te zijn is het best moeilijk om veel over deze shonen-serie uit te wijden, om eenzelfde reden dat je niet grootschalig het plot van een domme actie-film gaat uitpluizen: diepgang. Dit...is geen diepe serie. Het is gewoon een redelijk bloederig actie-vehikel over een groep sluipmoordenaars die een gruwelijk corrupt keizerrijk onderuit willen halen. Dus gaan ze van de ene badguy-van-de-week naar de volgende, moeten ze tegen een tegenovergestelde groep baddies vechten en komen ze steeds dichterbij hun doel. En, wel, dat doet het goed genoeg.

Het werkt dus, meestal. De personages helpen daar zeker in mee. Hoewel ze in het begin redelijk stereotiep aandoen (en deels ook blijven), ondergaan ze weldegelijk karakterontwikkeling en ga je je toch aan ze hechten door het verhaal heen. Zeker aangezien deze serie er zeker niet een is die hun hoofdrolspelers plot-armor geeft: de hoofdrolspelers zijn net zo kwetsbaar als de vijanden. En hoewel de badguys in de eerste helft totaal niet boeien, zijn de kwaadaardige organisatie (en vooral hun leider Esdeath) die later verschijnen wel interessant om te volgen. Hun strijd zorgt voor redelijk goed popcornvermaak, die soms nog best spannend kan worden. Tegelijkertijd is de pacing van de serie erg oneven, waardoor opbouw voor sommige ontwikkelingen compleet mist en de dood van sommige personages geen impact hebben. Ook heeft de serie soms last van gebrekkige animaties en faalde de humor regelmatig. Gelukkig weet de serie wel een conclusief einde op te bouwen en bederft het niet je plezier met een irritant 'lees de manga maar' einde (hoe kwaad sommige manga-lezers daar ook op konden worden).

Dus ja, Akame ga Kill! Niet iets dat ik me lang zal herinneren, maar ook niet iets waar ik spijt van heb het gekeken te hebben. En daar is ook alles wel mee gezegd. Op naar de volgende popcorn-anime, zou ik zeggen.

7/10

Psycho-Pass 2
Ik had zo'n mijn twijfels over deze anime toen ik hoorde dat het niet door Gen Urobuchi werd geschreven maar dat het zo slecht was had ik niet verwacht. Ik kan zonder twijfels zeggen dat dit een van de slechtste, misschien wel zelfs de slechtste, anime is die ik dit hele jaar heb gezien. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van Psycho-Pass maar dit seizoen was 3 keer niks. Het feit dat ik SAO ll nog beter vond dan dit zegt al heel veel. Wat was dit vreselijk zeg.

4.5/10

Ik ben benieuwd, ik heb seizoen 2 nog niet gezien. Volgens mij is het script nu geschreven door Tow Ubukata, die vind ik wel kundig.

Gisteren ook Psycho Pass 2 afgekeken, hoewel ik toch net wat milder ben is de serie uiteindelijk toch een flinke tegenvaller. Op zich begint de serie prima, ik blijf er dan ook bij dat de eerder genoemde kritiek in mijn optiek nogal overtrokken was. Ook al is Kamui geen Makishima, zijn verhaal bood zeker mogelijkheden. En ook de nieuwe personages aan de kant van de MWPSB leken zo gek nog niet. Al met al wordt er zo een heel aardig scenario opgezet...om vervolgens als een kaartenhuis in elkaar te storten. Vooral Togane wordt in eerste instantie neergezet als een intrigerend karakter, om uiteindelijk gewoon als een compleet geflipte (en zeker niet al te slimme) psychopaat te eindigen. Shimotsuki haalt vanaf het begin het bloed onder je nagels vandaan, maar blijkt uiteindelijk praktisch irrelevant voor het hele verhaal. En Kamui? Die was op z'n best toen hij nog een raadsel was. De rest speelt een onbeduidende bijrol, waarbij vooral Ginoza geen schim meer is van de persoon uit de eerste serie. En over de rol van Sybil en Kasei tegen het einde van de reeks zal ik het maar iet hebben...

Nee, de serie krijgt van mij een nipte voldoende vanwege de altijd aanwezige entertainmentwaarde, maar ik had toch op (veel) meer gehoopt. Erg jammer.
6/10

Psycho-Pass 2

En hier dus de sequel van Psycho-Pass, de futuristische politie-serie wiens eerste seizoen vorig jaar eindigde. Een sequel die geschreven wordt door andere mensen. Ai. Dat is nooit een goed teken. Maar aan de andere kant, hey, misschien weten ze te verrassen! En het is niet alsof de eerste Psycho-Pass geen problemen had. De personages naast Akane en Makishima waren nooit overweldigend boeiend, het plot had wat teleurstellende ontwikkelingen en op technisch gebied was het ook niet altijd al te best. Er is dus ruimte voor verbetering, dus halen ze dat ook?

Wel, in de eerste Psycho-Pass hadden we een intelligente en intrigerende psychopaat als hoofd-baddie, die tal van interessante interacties had met de hoofdrolspelers. Nu? Een vent die puppies vermoordt om te laten zien hoe kwaadaardig hij wel niet is.

Het moge duidelijk zijn dat de serie ietwat, ah, in kwaliteit omlaag is gegaan. Want je kunt een waslijst aan klachten maken over het schrijfwerk in deze serie. Wat denk je van het bloed-irritante personage Mika, die letterlijk niets doet dan zaniken zonder ook maar enige invloed op het plot te hebben. Waarom is ze in de serie als ze niets toevoegt? Of het feit dat de serie vaak tegen diens eigen regels en continuïteit ingaat. Het feit dat een andere badguy het monster van Frankenstein is. De loze pogingen tot diepgang, die enkel lachwekkend overkomen. De domme manieren waarop Kogami weer terug in het plot geforceerd wordt. Het complete gebrek aan subtiliteit aan het algemeen. Oh man, je zou er pagina's over vol kunnen schrijven.

En omdat dat schrijfwerk zo slap is, breekt het ook de rest van de serie op. De actiescènes op zich blijven wel vermakelijk (op een domme Hollywood actiefilm-manier) en er zijn nog een paar interessante karakter-momenten te vinden, maar over het algemeen, meh. De serie laat me met niets achter. Leuke tijdverspilling, dat wel, maar ontzettend vergetelijk. Ik was niet de grootste fan van het origineel, maar het was zeker beter dan dit.

5/10

Selector Spread Wixoss

Weer een sequel! Eentje die wel op de oude voet doorgaat, wat ervoor zorgt dat de serie precies dezelfde sterktes en zwaktes kent. De meiden zijn dus nog steeds bezig met een manier te vinden om de kwaadaardige kaartspelletjes te stoppen, terwijl ze langzaam maar zeker het mysterie proberen te ontrafelen erachter.

En net als in het eerste deel komt dat weer veel te langzaam op gang. Wixoss is zeker een serie die je geduld test, en dat zorgt er automatisch al voor dat het de strijd verliest met diens grote voorbeelden (zoals Madoka). Toch, wanneer dat plot eindelijk aan snelheid wint, is het best aardig. De karakter-interacties zijn dit keer vermakelijker (geholpen door Ruko's nieuwe compagnon), de manier waarop het Selector-systeem werkt is nog steeds best interessant en de serie weet er tenminste grotendeels een eind aan te knopen. Wel vreemd dat er meer dan genoeg losse plotelementen in de serie zijn die één keer voorkomen en dan nooit meer genoemd worden. Zoals de betekenis van de grote toren in de stad, of Ruko's zogenaamd vreemde gedrag, of haar droom uit de eerste aflevering. Waren de schrijvers die dingen vergeten of wat?

Je brein op nul zetten is waarschijnlijk beter met deze serie. Enfin, het was vermakelijk, en dan was het dan ook wel. Niet iets waarvan ik spijt van heb het gekeken te hebben, maar ook niet iets dat ik ooit zal herkijken. G'bye, evil kaartspellen.

7/10

Yuuki Yuuna wa Yuusha de Aru
Dit is een van mijn favoriete anime dit seizoen. Ik wist niet echt wat ik hier van moest verwachten maar ik verwachtte al helemaal niet dat het een magical girl serie zou zijn geschreven door dezelfde persoon die Akame ga Kill! geschreven heeft. Is het net zo bloederig als Akame? Nou nee maar het is wel duidelijk dat dit niet je standaard fluffy magical girl serie is, nou ja niet tot later in de serie dan. Het begint een beetje sloom en het begin is vooral slice of life met hier en daar wat actie, maar om eerlijk te zijn vind ik dat niet zo erg. De eerste paar afleveringen zijn vooral bedoeld om de personages voor te stellen. Hierdoor kon ik ook meer mee leven met wat ze later allemaal mee maken. Het is misschien niet de perfecte anime en het heeft hier en daar een paar nadelen maar het was wel een anime waar ik elke week naar uit keek. Qua emotioneel gebied vond ik zelfs dat het op sommige momenten de welbekende Madoka Magica overtrefde, puur omdat ik in deze anime heel erg mee kon leven met de personages en ik dat bij Madoka Magica iets minder had.

Ik vind het jammer dat veel mensen afhaken aan het begin en het daarna geen kans meer geven want naar mijn mening vind ik dit een van de betere series dit seizoen.

Score: 8/10

Ore, Twintails ni Narimasu

Als je iemand bent die van twintails houd, zal dat vast een stuk minder zijn dan bij Mitsuka Souji. Deze casual schoolganger heeft maar oog voor 1 ding in deze wereld en dat zijn twintails.
Zijn leven veranderd echter als hij en zijn childhood friend Tsube Aika benaderd worden door een meid uit de ruimte, genaamd Twoearle (ik heb het ook niet verzonnen...), die hen de kracht geeft een "twintail krijger" te worden.
Dit om een alien ras te bevechten die niets anders wil dan iedereen strippen van hun twintail element (en andere fetisjes).

En dat is welliswaar het enige waar de serie over gaat.

Mijn mening:
Deze serie heb ik met gemengde gevoelens gekeken maar grotendeels toch teleurstellend. De serie gaat echt nergens over. Het is vrijwel op elk vlak flauw, er zat nauwelijks verhaal in en nergens progressie.
De characters worden geintroduceerd maar groeien niet, daarnaast zijn hun namen ook makkelijk te vergeten en het concept is enorm been there done that.
Ik kreeg het gevoel alsof ik naar een slechte versie zat te kijken van Infinite Stratos, gemengt met Maburaho (wel een leuke serie).
De opening the ending songs vond ik matig, leuk voor een keertje maar der zat ook weinig in.
Toch heb ik wel enigzins genoten ervan, de animatiestijl is heerlijk om naar te kijken en op het einde kwam het verhaal toch wel iets op gang. Helaas heeft dit de serie in zijn geheel niet kunnen redden door de helaas treurige start.

Score: 5 / 10

Seizoen loopt weer ten einde, en daarmee de diverse series uiteraard ook:

Denki-gai no Honya-san
Komische serie rond de belevenissen van het personeel van een ero-mangawinkel in Akihabara. Korte verhaaltjes met slechts een beperkt rode draad, veelal van de categorie "als we er maar genoeg grappen in stoppen zijn er vast wel een paar raak". En ja, missie geslaagd. Bij vlagen neemt de serie ook wel even gas terug om zich van een gevoeligere kant te tonen, maar toch altijd wel weer met een komische ondertoon. En gezien de setting lag het gevaar van een overdosis fanservice uiteraard altijd op de loer, maar dat valt eigenlijk juist erg mee. Het verdient allemaal vast niet de originaliteitsprijs, maar op zichzelf is het gewoon een leuke serie en zou een vervolg helemaal niet erg vinden.
7/10

Terra Formars
Gezien de populariteit van de manga was dit een serie waar ik zeer benieuwd naar was, en hoewel de overdadige censuur in de eerste paar afleveringen roet in het eten leek te gaan gooien werd ik uiteindelijk toch niet teleurgesteld. Wel is het eerder een soort guilty pleasure dan dat het echt goed is, het is allemaal nu eenmaal volslagen onzinnig (de vele pseudo-wetenschappelijke uitleg ten spijt), en het verhaal is niet meer dan een kapstok voor de actie. Genetisch gemodificeerde mensen met dierlijke superkrachten versus geëvolueerde kakkerlakken, dat wil wel. En gezien het einde van de serie was dit pas het kennismakingsrondje....
6.5/10

Gugure! Kokkuri-san
Meisje roept geest op, en doet vervolgens alles om het bloed onder z'n nagels vandaan te halen. Aan het begin van de serie vroeg ik me al af hoe lang dit leuk zou blijven, en die gedachte is eigenlijk de hele serie blijven hangen. Maar wonder boven wonder: het bleef leuk! Dit met name ook door de andere karakters en de vreemde figuren die ze gedurende de serie tegenkomen. Absurditeit ten top.
7/10

Danna ga Nani wo Itteiru ka Wakaranai Ken a.k.a. I Can't Understand What My Husband Is Saying
De langste titel voor de serie met de kortste afleveringen. En juist die korte afleveringen zijn de grote kracht van de serie, zo kunnen er allerlei probleempjes in de relatie tussen de beide hoofdpersonen worden aangestipt zonder dat het langdradig, flauw of juist te zwaarmoedig wordt.
7.5/10

Akuma no Riddle: Shousha wa Dare? Nukiuch Test:
Ik vond de tv serie al erg goed. De Band tussen haru en Tokaku echt geweldig hoe Tokaku haru tot het laatst bleef beschermen. Ook bij de Ova is er weer een survival game na dat ze zijn gestrand op een eiland. Haru is natuurlijk weer het doel wit en Tokaku bescherm haar. Grappige en romance scenes en ook veel comedy en iets van drama. Ik vond het een geslaagd ova.
Genres: Action, Comedy, Ecchi, Shoujo Ai
Punt: 9

Selector Spread WIXOSS:
Seizoen 1 was al erg goed en twee gaf hier meer informatie bij en ook mooie beelden. Ook al waren er veel pijnlijke scenes. Tama's en Ru's pijn raakte mij ook heel erg. Ik vond het eind wel goed gedaan toen Ru's wens uit kwam. Alleen jammer dat Tama en Ru niet bij elkaar kwamen dat vond ik minder.
Genres:Game, Psychological
Punt: 9

Amagi Brilliant Park
Highschoolleerling Seiya Kanie krijgt een wel heel bijzondere bijbaan aangeboden. Het pretpark Amagi Brilliant Park is in verval geraakt en zal binnen drie maanden 250.000 bezoekers moeten aantrekken om niet in faillissement te geraken. Daarom zijn ze wanhopig op zoek naar een manager om het park weer terug in de belangstelling te zetten. Seiya voelt er aanvankelijk weinig voor, totdat blijkt dat er meer op het spel staat dan de banen van de werknemers. Deze mensen zijn magische wezens uit een andere dimensie, die letterlijk leven van het geluk van hun bezoekers. Goed dan, Seiya neemt de baan aan en komt met drastische maatregelen waar de werknemers niet blij mee zijn.

Dit was niet het vervolg op Full Metal Panic waar veel fans al vele jaren op hopen, maar deze comedy van dezelfde schrijver heeft wel wat weg van tussenseizoen Fumoffu. Een bizarre slapstickcomedy die je ongetwijfeld in een goed humeur brengt. De bijzondere setting vraagt natuurlijk om bijzondere personages en daar ligt de grootste kracht van deze serie. De figuren komen in allerlei gekke vormen en maten, met als hoogtepunt de drie hoofdmascottes Moffle, Macaron en Tiramie die zich geheel in strijd met hun schattige uiterlijk gedragen. Let bijvoorbeeld goed op in de opening, waar Tiramie voor het oog van enkele kinderen een roos omtovert in een dildo. Wait, what? In de cast wordt ook duidelijk aandacht gegeven aan de otaku crowd door vier schattige idolen met Avatar-superkrachten en hikkikomori Dornell een prominente plaats te geven. De overdreven aandacht op de idolen is irritant en alleen leeghoofd Sylphy die op de achtergrond altijd met iets anders bezig is kon me vermaken.

Het verloop van het verhaal is grotendeels episodisch, waar per aflevering een probleem in het park wordt opgelost. Comedy is duidelijk het voornaamste doel, want filler wordt niet geschuwd en romantische vorderingen lopen keer op keer op een dood spoor. Maar wat de serie doet, doet het goed. Dit is perfect voor één seizoen, waar een simpel verhaal met veel grappen voldoet. Anders dan No Game No Life, die ook geen haast had in het verhaalverloop, heeft AmaBuri een gesloten einde op de eennalaatste aflevering. We hoeven niet meer te zien, maar OVA's zijn zeker welkom.
Otakuseries worden de afgelopen tijd steeds verrassender en leuker. Meer van dit soort graag!

Score: 8