Ja, Terror in Resonance was de grootste teleurstelling van dit seizoen. Goede ideeën, slechte uitvoering, slechte personages, zeer slechte vijand. Ik heb geen zin om er meer woorden aan vuil te maken en geef de serie als geheel een magere 6.

Gelukkig kan ik dit seizoen nog in stijl afsluiten met Barakamon en Space Dandy.

Over teleurstellingen gesproken...

Tokyo ESP

Het is grappig als je lichaam wel lijkt te reageren op de serie die je net hebt gekeken. Op het moment van typen heb ik namelijk barstende koppijn, en ik kan net zo goed deze serie de schuld ervan geven. Want wat een zooitje is dit zeg. Ik begon hier nog met goede moed aan, want hey, het is van dezelfde oorsprong als Ga-Rei Zero! Een serie die ik een warm hart toedraag! En aangezien het begon op eenzelfde manier en de hoofdpersonages gelijk al interessant waren, verwachtte ik minstens een leuke actie-serie.

Een verwachting die stukje bij beetje de afgrond in getrokken werd naarmate de serie voortging. De plotvoortgang was in het begin nog redelijk, over de groei van hoofdpersoon Rinka in haar rol als esper, die samen met de enthousiaste Kyotarou kwaadaardige espers gaat bestrijden. Anime X-Men, in feite. De rest van haar vriendengroep (en haar vader) hebben ook allemaal hun eigen krachten en ze weten nog best leuke scenes te creeëren met de manieren waarop ze met hun krachten omgaan. Maar naarmate het plot verder ging, zakte de serie steeds verder weg. Want de grote vijanden zijn echt stupide, met slappe motivaties, plannen die nergens op slaan en volstrekt idioot gedrag. Hoe meer de serie zich op hen begon te focussen, hoe dommer het werd. En er is iets goed mis met je serie als het centrale conflict waar de serie om draait het slechtste gedeelte ervan is.

Langzaam maar zeker begint het plot meer gaten te hebben dan Zwitserse kaas, en het wordt compleet onmogelijk de serie serieus te nemen. Het onlogische schrijfwerk in deze adaptatie helpt daarin ook niet mee. Zo wordt op een gegeven moment Kyotarou gekidnapt door de grote badguys, dan weer een dag vrijgelaten, en dan weer gekidnapt. Waarom lieten ze hem dan überhaupt gaan?! Wat blijkt? In de manga werd hij pas veel later gekidnapt, en maar één keer. De eerste kidnapping voegde dus niets toe behalve een manier voor de schrijver om een zooi scenes met hem eruit te knippen, maar oh shit, er zijn een paar scenes die cruciaal zijn! Oftewel laat hem vrij, laat hem die scenes doen, en dan hoppa, kidnap hem weer! Probleem opgelost, toch? Dit soort amateuristisch schrijfwerk is gewoonweg een belediging van je kijkerspubliek. Het is zo transparant, het is zo goedkoop, het kent zo weinig respect voor het bronmateriaal. Wie dit ook geschreven heeft, het is maar al te duidelijk dat ze geen moer gaven om de serie.

Hetzelfde kan gezegd worden voor de technische aspecten. Allemachtig wat heeft deze serie slechte animatie. Hebben ze hun hele budget er in de eerste episode doorgejaagd? Want het is allemaal zo houterig en zo vol fouten. De gevechtsscenes hebben totaal geen impact, en dat is funest voor een actie-serie. De muziek is eveneens niets speciaals en lijkt er soms wel compleet mee te kappen. Kom op man, dat is Mahou Sensou niveau!

Uiteindelijk is de serie dus een belabberde adaptatie (iets dat je duidelijk kan merken zonder ooit het originele werk gelezen te hebben) en hoewel het nog een deel van de charme van het origineel bevat, is het merendeel van de serie één grote bende. Wat een zielloze rotzooi. Zeker geen serie die ik zal missen, bah.

5/10

Edit:

Tokyo Ghoul

Net als Terror in Resonance was dit ook een serie die hoge ogen wist te gooien toen het seizoen begon, maar door slechte executie uiteindelijk maar slechts 'ok' is. Zo is de opzet en het centrala dilemma namelijk wel interessant - een verhaal over hoe de normale jongen Kaneki nu door het leven moet gaan als mensen-etende Ghoul na een aanval op zijn leven. Hierdoor moet hij zich niet alleen over morele problemen heenzetten, maar wordt hij ook een hoop ellende ingesleurd. De mensen proberen zich te verdedigen en hebben daar al het recht op, terwijl de ghouls gewoon proberen te leven of zich zelfs te verzetten tegen de mensen. Als persoon in het midden (hijs een half-ghoul) moet hij maar zijn eigen weg proberen te vinden.

Dat de uitwerking van het verhaal niet de originaliteitsprijs zal winnen is te verwachten, maar van tijd tot tijd weet het die opzet toch echt optimaal te benutten om enkele erg sterke afleveringen neer te zetten. Helaas is de serie voor de rest gewoon veel te onevenwichtig voor diens eigen goed. Soms legt de series de cliché's er namelijk wel erg bovenop, mist de serie subtiliteit waardoor de boodschap verwaterd wordt en zijn de personages niet goed genoeg ontwikkeld. Op meer technisch gebied schiet de pacing ook van hot naar her en is al de censuur nogal storend. En uiteraard heeft het een non-einde van jewelste. Nu komt er dan wel een tweede seizoen aan dat vanaf dat punt verder zal gaan, maar het is nog steeds rommelig. Een seizoen dat ik zeker wel zal gaan kijken, maar elk enthousiasme dat ik ervoor had is wel weg op dit punt.

Het feit dat ik deze laatste aflevering pas een week na dato kijk zegt al genoeg, denk ik. Evenals het feit dat ik weinig zin heb om er lang over uit te wijden. Het is geen slechte serie, maar diens problemen zorgen er helaas voor dat er uiteindelijk maar bar weinig van blijft hangen.

7/10

Ik was 1 van de weinigen die 'm nog niet had gezien, dus:

Cardcaptor Sakura

Over het algemeen een vermakelijke serie, ondanks de gedateerdheid (met typische oldschool geluidseffecten die later wel wat minder werden). Op een gegeven moment leek het of het een kaart-van-de-week show zou worden, maar op tweederde werd dat gelukkig anders en kreeg het een wat dieper karakter (zoals zo vaak bij een CLAMP verhaal). Sakura's diverse reacties waren de kers op de taart en veelal erg amusant. Tomoyo's gedrag viel echter soms erg in herhaling (bijna als een close-range stalker), maar later rehabiliteerde ze zich enigszins.
Sommige supporting characters waren bij tijd en wijlen best een storende factor, maar de meesten trokken wel wat bij. In de loop van de serie werden diverse zaken behoorlijk uitgesmeerd, maar dat was waarschijnlijk noodzakelijk om de kaarten voldoende screentime te geven. Zeventig episodes is wel een kluif daardoor, maar uiteindelijk heb ik er geen spijt van.

7/10

Psycho-Pass
In aanloop naar het herfstseizoen even deze serie in een weekje er doorheen gejaagd, waarmee ook heel duidelijk werd dat je een serie dan totaal anders ervaart dan wanneer je eens per week een aflevering kijkt, en dat ik een paar dagen geleden Zankyou no Terror dan ook veel te mild heb beoordeeld. Psycho-Pass is echt van een andere orde, een serie dan van begin tot eind op niveau blijft en nergens echt inkakt. Er wordt een vrij geloofwaardige futuristische wereld neergezet, weliswaar vol techologische hoogstandjes en uiteraard geheel gebaseerd op het Sibyl-system, maar die toch menselijk aanvoelt. De geloofwaardigheid hiervan is ook essentieel voor het verloop van het verhaal en de beslissingen van de voornaamste protagonist Akane. Nu we dan toch ook bij de personages zijn aanbeland, bij de introductie had ik wat moeite met Akane, maar gelukkig bleek dat al heel snel slechts schijn en maakt ze een geweldige ontwikkeling door. Ook de andere personages, Kogami en Ginoza voorop, worden al naar gelang hun rol in het geheel naar behoren uitgewerkt. Hooguit verbaasde het me dat Kunizuka een aparte aflevering voor haar achtergrond kreeg (welke gelijk echter ook een mooi inkijkje in het systeem gaf), terwijl ze in het verhaal zelf nooit echt een prominente rol krijgt. En dan is er uiteraard nog de antagonist, duister en raadselachtig, maar samen met Akane misschien juist wel het meest menselijke karakter in de serie. Over de technische uitwerking kan ik kort zijn: vormgeving en geluid zijn nagenoeg perfect, de actiescenes overtuigend, en een beter passende stemmencast is haast niet voor te stellen. Valt er dan niks te klagen? Nou ja, de ware aard van het Sibyl-system is niet bijster origineel en daardoor wat voorspelbaar. Kleinigheidje. Ik kijk in ieder geval uit naar de tweede serie!
8.5/10

Barakamon
Hoewel ik niet enthousiast kon worden van Monthly Girls' Nozaki-kun, had Barakamon wél die positieve invloed op me. Het verhaal is heel simpel - een jonge calligrafie-kunstenaar gaat naar het platteland om inspiratie op te doen - maar de uitwerking is uitstekend. Hoewel dit duidelijk een comedy is, had ik nooit het gevoel dat de grappen geforceerd overkwamen. Er is geen opbouw van korte sketches, maar de grappen zijn gevlochten in een doorlopend verhaal.

Handa is een interessant personage, want hoewel hij de oudste van het stel kinderen is, gedraagt hij zich nooit naar zijn leeftijd. Soms lijkt hij nog wel het grootste kind te zijn, dat hij dit niet in de gaten heeft maakt hem zo komisch. Toch maakt hij ook veel ontwikkeling door, helaas wordt die voltooid met een cliché moment. Zijn laatste struikelblok - zijn moeder - vond ik irritant en overbodig.

Het mooie van de serie is dat naast de vermakelijke gebeurtenissen er ook vaak een goede boodschap in zat. Vaak waren de problemen die Handa tergden herkenbaar en goed uitgewerkt. Ik had het niet verwacht, maar Barakamon was voor mij de beste serie van deze zomer.
Score: 9

Zeker met het 2e seizoen in aantocht is het een goed moment om aan de serie te beginnen, of wacht tot de recensies van 2e seizoen binnen zijn mocht die zwaar tegenvallen (al is S1 een redelijk afgerond verhaal maar heeft het genoeg open vragen voor een vervolg).
Wat je zegt klopt wel al is het aan de kijker om te vinden hoe geloofwaardig je de wereld vind. Je moet hem niet vergelijken met de huidige maatschappij want dan kan je je al snel gaan storen aan de vele (voor ons) onlogische acties. Maar binnen de wereld waar het zich afspeelt klopt alles wel.
Grootste probleem die ik met de serie had was dat de 'badguy' (Makishima Shougo) eerst nog over kan komen als een moraalridder die tegen het systeem vecht, maar later gewoon toch een 'simpele' badguy is. Een gemiste kans in mijn ogen.

Ben zelf opnieuw begonnen met kijken van Shakugan no Shana omdat ik het laatste seizoen nooit heb gezien (is me op een of andere manier ontschoten) en dan is het handiger om van het begin te beginnen dan om na een paar jaar midden in het verhaal te stappen.
Laatste keer dat ik de serie zag (eind 2010) gaf ik het een 7/10 en daar kan ik me nog wel in vinden (gaat alleen over eerste seizoen).
Het universum waar het zich afspeelt en de daarbij behoorde regels spreekt mij wel aan. Het enige probleem (los van de idioot lange namen van bepaalde personages) is bijna heel de 'supporting cast'. Ik kan leven met de stereotypes die Shana, Yuuji en hun 'familie' zijn. Zelfs de driehoeksrelatie die soms pijnlijk om te zien is valt nog wel een plaats te geven ivm het verloop van het verhaal ed. Maar kan me echt storen aan de rest van de cast die ik gewoon dom en niet cool vind (wees tenminste cool als je oppervlakkig en irritant bent ipv om in een beer!? te veranderen).
Muziek is geweldig, dat wel, maar de serie die al tien jaar oud is, is visueel niet hoogstaand. Vooral het contrast is nogal zoek. Iets wat in het 2e seizoen beter is en ook de film (die de eerste 6 afleveringen omslaat) ziet er stukken beter uit.
De film is misschien een goed begin als je wilt weten of de serie iets voor jou is en je een antwoord binnen 90 minuten wilt.
Ik ga verder met seizoen 2...

Wat ik vooral sterk vond was hoe benadrukt werd hoe het gedrag van mensen bepaald wordt door zekerheden van de maatschappij waarin ze leven. Op zich heb ik dat in minder extreme mate in de praktijk ook wel gezien, kijk bijvoorbeeld hoe het in Japan heel gebruikelijk is om een tafeltje te "reserveren" met je mobieltje of zelfs je portemonnee. Hier in Nederland kan je er op rekenen dat ie dan binnen no-time weg is, en dus doet niemand dat. Ander gedrag gebaseerd op een ander gevoel van veiligheid. Psycho-Pass voert dat alleen uiteraard wat extremer door.
Ik weet niet of je kan stellen dat hij daadwerkelijk tegen het systeem vocht, of dat dat puur zijn manier was om mensen te manipuleren. In zekere zin was hij wellicht een moraalridder in zijn drang om mensen los te weken van hun door het Sibyl-system opgelegde leventje (en ze stuk voor stuk daaraan ten onder te zien gaan), maar dat leek hij meer te doen voor zijn eigen vermaak dan vanuit een ideologische gedachte. Dat bleek naar mijn idee al uit de eerste confrontatie met Akane <spoiler - selecteer>, waarin hij haar de keuze biedt tussen "het systeem" met de dood van haar vriendin tot gevolg, of rechtvaardigheid waarmee ze tegelijk wel haar eigen doodvonnis zou tekenen </spoiler>. Sadisme in z'n zuiverste vorm.

Ik wou spoilers vermijden maar dat was precies het moment dat ik het geloof in hem verloor als antihero? en dat ie gewoon de slechterik/sadist werd wat ie dus altijd al was. De hoop op interessante plotwendingen ging toen een beetje verloren aangezien het vanaf daar niet echt iets anders kon doen dan het kat en muis spel uitspelen.

Serie is trouwens ook op Amerikaanse netflix te kijken kwam ik laatst achter. Hier in Nederlands moeten we het doen met maar 1 anime serie (zover ik weet) maar das een ander verhaal

Ik zag hem nooit als antiheld, want vanaf het begin ondersteunt hij enkele seriemoordenaars. En dat was niet om "tegen het systeem te vechten", dat was voor eigen vermaak. Ik denk dus niet dat de schrijver ooit bedoeld heeft om Shogo een menselijke kant te geven.

Heb inderdaad toch maar even een spoiler-tag geimproviseerd...

Ook ik had hem voor dat moment nog niet echt als een mogelijke antiheld gezien, daarvoor was zijn rol toch wat te geniepig, en eigenlijk bij de introductie helemaal aan het begin van de serie al te hooghartig.

Ergens was dat juist ook wel een verademing, SF-verhalen waarin de schurk eigenlijk de held blijkt te zijn zijn er al genoeg. Zonder verder in spoilers te vervallen, juist de situatie zoals die nu ontstond maakte de positie van Akane zo interessant. Ik ben dan ook heel benieuwd wat ze hier in het tweede seizoen mee gaan doen.

Barakamon
Eens iets totaal anders dan de andere anime die ik tot nu toe gekeken heb, maar dit uitstapje beviel me eigenlijk uitermate goed. Wijze levenslessen verpakt in een gezonde dosis humor. Het is het soort serie waardoor je zin krijgt direct de eerstvolgende vlucht naar Fukue Airport te boeken (..of een veerboot te nemen, dat schijnt ook te kunnen. Jawel, ik heb daadwerkelijk al zitten googlen naar Goto als bestemming voor een volgende Japan-trip...), al zal het dan toch een tegenvaller zijn dat daar niet dezelfde personages rond zullen lopen. Dat blijft toch het eeuwige nadeel van fictie...
8/10

Maar mocht iemand nog tips hebben voor soortgelijke series, dan hoor ik het graag!

ik heb van het weekend Fullmetal Alchemist afgekeken. Normaal kijk ik niet zulke lange anime omdat het
me na een tijdje gaat vervelen en heb ik het geduld er niet voor om het af te kijken. Bij deze anime had ik dit totaal niet.
Als ik het dan ook aan het kijken was waren het ook ongeveer 10 episodes per keer.
Ik vond de anime erg spannend en mysterieus. Het verhaal is heel erg slim, creatief en orgineel.
De characters waren interessant en je gaat met ze meeleven, denken en hopen.

Het was wel jammer dat het einde ontzettend spannend werd maar het was een open einde.
Dit was nogal anticlimax. Natuurlijk ben ik nieuwsgierig naar hoe het verder gaat dus ga ik de vervolg film snel kijken!

Ik geef deze anime een 9!

Full metal alchemist Brotherhood is ook de moeite waard! Na episode 13 heeft die serie weer een compleet ander verhaal dan de eerste serie, en wat voor een verhaal! Geen open einde ook.

Barakamon

Verhalen waar een stadsjongen zich plotseling moet aanpassen aan leven op het platteland zijn zowel in het westen als het oosten talrijk, en Barakamon is de nieuwste telg. Het slachtoffer in dit geval is Handa, een kalligrafie-artiest die in niemandsland maar moet leren zijn hoofd te koelen nadat hij kritiek op zijn nieuwste stuk niet erg goed opnam. Daar leert hij de lokale mensen kennen, en dan met name de kinderen (zoals doerak Naru), die altijd rond zijn huis hangen. Langzaam maar zeker leert hij hierdoor talloze levenslessen en groeit hij op als persoon.

Een concept dat makkelijk stierlijk kan vervelen als het op droge manier uitgewerkt wordt, maar Barakamon zit gelukkig vol humor en de serie kent een kleurige cast die al snel aan je groeien. De neurotische Handa speelt erg goed af van de levenslustige koters (en volwassenen, van tijd tot tijd) en ze weten de sfeer echt perfect te treffen. Je krijgt echt een gevoel voor waarom deze nieuwe plek Handa eigenlijk wel ligt, en de groei die hij doormaakt is geloofwaardig. Het resultaat is een serie die een kalmerend effect heeft zonder ooit saai te worden, zoals alleen de betere slice-of-life series die kunnen hebben.

Toch, Barakamon bond zich niet zo aan me als ik gewild zou hebben. Deels komt dat door kleinere problemen die van tijd tot tijd in de serie gevonden kunnen worden. Zo is de pacing van sommige afleveringen en ontwikkelingen nogal rushed (wat vloekt met de sfeer van de serie in het algemeen) of zijn ze wat onsamenhangend. Ook mist de serie de bite om sommige ontwikkelingen echt kracht bij te zetten - de serie probeert zowel humor als serieuze elementen te hebben, maar valt daarbij soms tussen wal en schip. Het weet het niet zo goed te combineren of neer te zetten als Silver Spoon, bijvoorbeeld (al trekt de basisopzet van deze serie me wel meer). Daardoor verliest het de vergelijking versus pure komedies als Nozaki-kun of serieuzere slice-of-life series als de eerdergenoemde boerenserie. Jack of all trades, master of none, zoals ze ook wel zeggen.

Desalniettemin is de serie zeker nog wel aan te raden voor eenieder die slice-of-life wel ligt. De serie heeft namelijk zeker een onweerstaanbare charme die maar weinig series bezitten, en daarom alleen al is het waard om het te volgen.

8/10


Silver Spoon, als je het hebt over slice-of-life series die een combinatie zijn van humor en levenslessen. Silver Spoon is wel serieuzer, later in de serie.

Yotsuba&! als je het hebt over de sfeer die gecreëerd wordt en eveneens de humor. Al is dat een manga.

Dat komt wellicht ook doordat de kinderen hier ook echt door kinderen worden gevoiced; dat geeft het dat beetje extra.