Die klinkt zeker interessant, zal eens een poging wagen!

EDIT: inmiddels de eerste twee afleveringen gezien, bevalt tot nu toe prima! Goede tip!
Even door wat scanlations heen zitten bladeren, ik zie wat je bedoeld maar ben er niet zo zeker van of dit voor mij op papier net zo goed zou werken als in geanimeerde vorm. Maar goed, er is uiteraard maar één manier om daar achter te komen. Amazon is weer blij met mij

Dat helpt zeker mee, inderdaad. Ik kan me herinneren dat Usagi Drop hetzelfde deed, en daar werkte het ook. Het geef toch een zekere zin van authenticiteit aan het personage.

Goed om te horen!

En nu de laatste serie die eindigt dit seizoen.

Space Dandy S2

Ah, Dandy. Een serie die zowel simpel als ingewikkeld te beschrijven valt. Want je kunt het grootste gedeelte van het plot in één zin samenvatten: het gaat over de avonturen van een dandy gast in de ruimte. Punt. En avonturen zal hij beleven. Het ingewikkelde zit namelijk in het feit dat geen aflevering op elkaar lijkt. Elke is weer een experiment, een nieuw verhaal, een kans voor weer een oude rot in het vak om diens ding te doen. Experimenten met verhaalvertelling, animatie of sfeer. Space Dandy weet een serie te zijn die moeilijk in een vakje te duwen valt, en dat is al genoeg reden dat ik blij ben dat het bestaat.

In vergelijking met de eerste helft zitten de episodes in dit seizoen ook sterker in elkaar. De keerzijde van de experimenten was namelijk altijd al dat ze de kans hebben om te falen, zoals we in het eerste seizoen al zagen, die er wat onevenwichtig door voelde. In dit geval weten de goede episodes de mindere makkelijk te overschaduwen, en er zitten flink wat juweeltjes tussen. Zoals de musical-aflevering, die één grote parodie en homage was naar elke musical in Amerikaanse high schools ooit, waaronder klassiekers als Saturday Night Fever. Of de weirde eerste aflevering, waar Dandy per ongeluk een hele groep zelven uit parallelle universums trekt. En uiteraard, de aflevering waarop hij zich op een planeet van de doden bevindt. Die aflevering, die praktisch een mini-film is, is al genoeg om mijn uiteindelijk oordeel een punt hoger te trekken. Wat een ervaring.

Het weet zowaar op het eind ook nog alle losse plotlijnen in elkaar te weven (op typische wijze, natuurlijk) waardoor de serie een goede afsluiting weet te maken aan de dolle avonturen. En daarmee is Dandy basta. De rit is ten einde. Een rit met zijn hoogte,- en dieptepunten, maar bij elkaar genomen weet Dandy een geweldig experiment te zijn. Ik hoop op meer shows die de verbeelding van Space Dandy hebben, in ieder geval, en ik zal de serie zeker missen.

9/10

Nog niet voltooid, maar ik moet toch even wat kwijt over Shiki ep 14. Holy moly, dat was heftig. Zonder te veel te willen spoilen: one of the good guys gaat hier helemaal over de schreef. Het is niet alsof ik zijn redenering niet begrijp en je zou het kunnen zien als een logische handeling gezien de situatie, maar ik zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen. Wat een gruwel!
Ik ben nu wel benieuwd hoe het verder gaat, want dit soort duisterheden vind ik goed in een horror passen. Het doet me denken aan 'The mist', waar de monsters niet het engste waren maar de duisternis in het hart van de gewone mens. Meer van dit soort spul graag!

Ik ga eerst de films kijken die erop volgen en dan Brotherhood kijken :3 En wel beter dat er dan geen open einde is xD

On-topic: Ik heb danganronpa completed. Kwa animatie en soundeffects lijkt de anime op een game.
Dit stoorde mij niet. Wat mij wel stoorde is dat er weinig diepgang in zat (terwijl dit op sommige momenten er toch wel diepgang moet zijn).
De anime heeft wel een orgineel verhaal en characters. Ik vind het leuk bedacht dat het bloed roze is. Dit zorgt ervoor dat de anime
niet heel gore wordt en het voor alle leeftijden is. De stemmen en de muziek zijn goed uitgekozen en passen goed bij de sfeer van de anime.
Ik had op een of andere manier toch meer verwacht van deze anime dus ik geef het een 6.

Kijk de film maar niet.. wat een waardeloze troep is dat.

Van wat ik kan herinneren van de eerste FMA film (is al snel 8 jaar geleden dat ik die gezien heb) is dat ie zeker niet slecht is, scoort een 7.12 op anidb voor wat het waard is.
Gaf hem destijds 8/10 maar moet ook wel zeggen dat dat 1 van de eerste anime films was die ik gezien heb.

De film geeft wel een 'antwoord' op het open einde en alleen daarom is ie het kijken wel waard. Punt is dan wel weer dat dat einde op zijn zachts gezegd bijzonder is gekozen.
Sommige mensen vinden het daarom maar een slechte film, maar het is geen filler-film die je zomaar kan overslaan (wat de FMA brotherhood film wel is).

Het is absoluut geen filler film. De film geeft inderdaad meer antwoord op het verhaal, maar voor mij en vele andere die ik erover heb gehoord zorgde het ervoor dat het verhaal gewoon te ver ging. Het open einde had nog mogelijke invulling en eigen bijdrage. Het advies wat ik gaf was ook een verkeerde formulatie.

Laat ik het zo zeggen. Als je vrede kan hebben met het open einde, dan raad ik het aan om de film niet te kijken. Ben je toch erg benieuwd wat er mogelijk nog meer kan zijn dan kan je m proberen. Voor mij persoonlijk heeft de film het verhaal van de eerste fma volledig verpest. Het zou voor mij een stuk beter geweest zijn als ik de film niet had gezien, aangezien ik alleen maar nog meer ontevreden was.

Maar goed, bedenk je dus dat de extra uitleg zowel een positief als negatief effect kan hebben. In mijn geval was het enkel negatief helaas.

Key the metal Idol

Key heeft een duidelijk probleem met informatieverstrekking. Een goede Mystery serie zorgt ervoor dat zij elke episode stukjes informatie geeft waar de kijker mee kan gaan puzzellen, stukjes die de situatie duidelijker maken. Key weigert dit tot de enerlaatste episode, waarin opeens een grote lading informatie word gedumpt in de vorm van twee pratende mannen die precies uitleggen hoe het zit. Tot aan dit punt was zowel Keys motivatie als die van de Badguy niet echt te begrijpen. De laatste episode is door de gekregen achtergrond een stuk pakkender, maar het is toch too late, too little. Een probleem wat hiermee samengaat is dat de serie óver Key gaat. Iedereen hééft het constant over haar, maar je krijgt als kijker weinig tijd met haar alleen om haar te leren kennen. De andere twee hoofdpersonages, jeugdvriendin Sakura en idolkenner Suichi, belanden hierdoor ook tussen wal en schip. Het zijn innemende karakters, maar ze ontwikkelen zich alleen tegenover Key, zijn helemaal op haar gericht. Key zelf is moeilijk om je mee te verbinden, aangezien ze voor de grootste tijd van het verhaal een emotieloze robot is en handelt op een manier die zonder haar achtergrond te kennen onbegrijpbaar is. Natuurlijk hangt dit ook samen het het centrale mysterie over wat of wie Key nu eigenlijk is. Ik zou het mooi hebben gevonden als we meer scenes hadden gezien van Key alleen, zodat ze meer was dan een hot topic.

Om het nog even over de andere elementen te hebben: animatie was prima in orde, met effectief gebruik van de camera om sfeer te creeëren. Van de muziek is er niet veel blijven hangen behalve Key's Lulleby, a hauntingly beautifull tone, very much fitting the character.

Dit is één van die momenten dat ik liever geen cijfer geef. Key heeft een paar serieuze gebreken, maar is tegelijkertijd vrij uniek in sfeer en opzet (Lain is de serie die voor mij het dichtsbij komt). Het is duidelijk dat hier veel aandacht aan is besteed.
Maar het gevoel dat overblijft is frustratie.

SPOILER ALERT!

Een paar dagen geleden heb ik Full Metal Alchemist The Movie: Conqueror of Shamballa gezien.
Als ik eerlijk ben heb ik niet veel van de comments hierover aangetrokken.
Ik wou neutraal de film gaan bekijken en er van te voren een oordeel over hebben.
Daarom had ik ook echt geen idee wat ik van deze film kon verwachten en wist ik alleen dat de meningen erover verdeelt waren.

De film is duidelijk een vervolg op het einde van de anime en sluit daar ook goed op aan.
Ik vond het namelijk jammer dat de anime een open einde had maar de film gaat hierop door.
De film was wel heel anders dan de anime omdat er minder Alchemie in voor komt en het in een hele andere tijd afspeelt.
Ook de characters komen soms voor in een andere gedaante of tijd. Dit was gelukkig voor mij niet verwarrend.
De gebeurtenissen sluiten goed aan in de tijd waarin het afspeelt.

Het einde van film vond ik toch wel enorm spannend en maakte de anti-climax van de anime weer helemaal goed.
Mijn cijfer voor deze film is een 8!

Shakugan no Shana Second en de 4 OVA's Shakugan no Shana S

Een goed vervolg op het eerste seizoen. Visueel is het er een stuk op vooruit gegaan, al is het licht gebruik in donkere scenes nog wel storend, wel minder dan in eerste seizoen maar het zit er nog wel in (lijkt soms of ze gewoon met een sterke lamp op de gezichten schijnen). De personages gedragen zich nu minder 'storend' of ik heb gewoon geaccepteerd wat ze zijn. Veel acties slaan ook nergens op als je logisch bekijkt, maar dit is ook een serie waar je niet te veel bij moet nadenken.
De verhalen zijn interessanter dan uit het eerste seizoen al duurt het tot aflevering 11 voor het pas echt op gang komt. Het einde stelde ook teleur maar dat komt meer omdat ze het verhaal moeten volgen wat niet zo veel voorstelt dus.
De uitstekende en pakkende soundtrack uit het eerste seizoen is er nog steeds plus nieuwe OP en ED die ook niet teleurstellen.
Verbetering op eerste seizoen al had het met 30% minder onzin afleveringen gekund.
Eind 2010 gaf ik het een 7.5 wat nu ook nog wel gerechtvaardigd is.

De OVA's zijn vooral fanservice/background afleveringen waar de laatste twee een 'missie' van shana laat zien voor de gebeurtenissen van de main series.
Wel interessant om te zien, maar voegde verder niet veel toe (op de laatste minuut na wat een teaser naar het laatste seizoen is).
Gaf het toen een 6, zou het nu een 6.5 geven omdat ik het achtergrond verhaal wel kon waarderen.

Gin no Saji a.k.a. Silver Spoon
Slice of life op een high school? Ik kan niet zeggen dat ik dat nu zo heel aanlokkelijk vind klinken. Silver Spoon komt er echter mee weg, en goed ook. De school in kwestie betreft namelijk een agrarische school, en daarmee een compleet nieuwe wereld voor zowel protagonist-uit-de grote-stad Hachiken als voor de kijker. De setting geeft daarmee in basis een realistische kijk op het (zware) boerenleven, maar een hele reeks in meer of mindere mate maffe personages geven er een komische draai aan. Serieuze onderwerpen worden allerminst geschuwd, maar de overheersende toon blijft toch vooral luchtig. Snel door met de tweede serie!
8/10

Tadaa! Tussen de nieuwe series door zit seizoen 2 van Gin no Saji er ook alweer op. In het begin had ik even m'n twijfels, het leek allemaal wat los zand, en de introductie van de bloedirritante Ayame hielp ook niet echt mee. Maar eenmaal op gang wordt de serie serieuzer van toon en passeren enkele zware onderwerpen de revue. Momentjes van humor blijven aanwezig, maar veel meer op de achtergrond. Al met al liet dit tweede seizoen me met ene heel ander gevoel achter dan het veel luchtigere eerste, maar mede daardoor kijk ik nu des te meer uit naar een vervolg. Komende winter hopelijk?
8/10

Shakugan no Shana Final
Aangekomen bij het laatste deel van de serie en tevens ook de enige die ik nog niet gezien had.
Om te beginnen moet ik zeggen dat ik de bekende soundtrack miste en ook de OP en ED deden me niet veel, iets wat een groot pluspunt is van de eerdere delen.
Vanaf de eerste afleveringen van de serie had ik wel interesse in de wereld en haar regels van Shakugan no Shana. Er werd alleen niet veel mee gedaan en dat wat er gedaan werd stelde niet zo veel voor.
Kortom het verhaal schoot niet echt op en pas aan het eind van seizoen 2 kwam er wat vaart in.
Heb het gevoel dat ze nog 3 a 4 seizoenen door wilde gaan met het verhaal maar om een of andere reden hebben ze dit in 24 afleveringen gestopt.
Dit houdt in dat er veel gebeurt in een kort tijdsbestek wat ten koste gaat van het verhaal en de personages.
Ook in dit laatste deel zitten er weer genoeg vreemde en onlogische acties die je maar gewoon moet accepteren om te kunnen blijven kijken.
Heb er een dubbel gevoel bij. Eindelijk krijg je een beeld van het grotere plaatje alleen wordt er dan te snel naar een eindverhaal gezocht waardoor veel dingen onduidelijk worden en misschien wel het ergst: de acties uit de eerdere seizoenen hebben zo goed als geen invloed op de rest van de gebeurtenissen, of ze missen de aansluitende uitleg naar het hoe en wat.
Voorlopig cijfer: 7


A Letter to Momo/Momo e no Tegami
Film over een 11 jarig meisje dat met haar moeder verhuisd naar 'het platteland' nadat haar vader is overleden. Daar proberen ze een nieuw leven op te bouwen en het verlies te verwerken.
Langzaam gaat ze 3 'geesten' zien die dienen als tijdelijke bewakers (en eigenlijk onzichtbaar moeten blijven). Dit zijn 3 niet al te snuggere wezens die het goed bedoelen maar ook veel problemen veroorzaken (ze willen voornamelijk eten).
Een klassiek opgroei/je moet verder met het leven film die het magisch Ghibli sausje heeft, niet dat die studio er iets mee te maken heeft, sterker het komt van Jin-Roh director Okiura Hiroyuki, al is dit wel het tegenovergestelde van die film, voor wat het waard is... (ikzelf hecht nagenoeg geen waarde aan het 'van de makers van' principe).
Wat de film voor mij boven het gemiddelde doet komen is de hoeveelheid detail die in vrijwel elk beeld terug komt. Het zorgt ervoor dat je goed kan meeleven met de personages en dat de film geloofwaardig is (los van de eindscène die je er maar 'bij moet nemen').
Voorlopig cijfer: 8

Eve no Jikan
Korte maar interessante serie over hoe mensen en robots met elkaar samen leven, en hoe menselijk robots kunnen zijn. Voor de verandering eens een keer niet in de vorm van een strijd op leven en dood, maar heel gemoedelijk door ze samen te brengen in een koffietentje waar ze als gelijken worden behandeld. Boeiende benadering, mooie uitvoering.
8/10

Ping Pong the Animation
Maanden geleden al aan begonnen en zo af en toe tussendoor nog wel eens een aflevering gekeken, maar nu toch maar even de laatste 5 afleveringen achter elkaar er doorheen gejaagd. Ik heb totaal niks met tafeltennis, maar deze serie slaagt er met verve in het als de spectaculairste sport op aarde neer te zetten. Het is zeker geen standaard sportverhaal over hoe de protagonist vanuit de underdogpositie met veel drama uiteindelijk toch wint, het draait echt om de karakters en hun motivaties. De visuele stijl is totaal afwijkend van alles wat ik ooit gezien heb, het is een soort van "mooi van lelijkheid", met een sterk gebruik van split screens en andere trucjes.
8/10

Sword Art Online II (Phantom Bullet)

Ik drop zelden series, vooral lange, voordat ze eindigen. De meeste na de drie-episode regel overleven het wel. Maar deze serie...deze serie. Nee. Ik heb er nu toch echt schoon genoeg van. De grote arc van het eerste deel is over, het is klaar. Finito.

Je zou kunnen zeggen dat ik al mijn problemen had met de eerste twee cours van SAO. Tal van problemen waren daar te vinden in de teleurstellende eerste helft en de belachelijke tweede. Zo was Kirito, het hoofdpersonage, zwaar overpowered en brak hij meerdere malen het plot puur omdat de schrijver hem die kracht gaf. Tegelijkertijd was elk vrouwelijk personage niets meer dan een cheerleader voor hem in zijn harem, waarbij zelfs de semi-competente Asuna later in een prinses in een kooi werd veranderd. De wereld was slecht uitgewerkt, de motieven van de badguys werden of niet uitgelegd, of ze kwamen neer op 'ha ha, ik ga je vriendinnetje aanranden', er zaten subplots in die niet serieus te nemen waren (Kirito's zusje - die eigenlijk zijn nichtje was - was verliefd op hem, wat compleet niets toevoegde) en de serie was verliefd op Deus Ex Machina's. Kortom, de serie was in mijn opinie bagger.

En dus is hier de tweede helft, waar Kirito om een domme reden weer een game binnengaat om een killer te stoppen. Een serie waarvan ik niets verwachtte door het eerste seizoen, maar toch wilde kijken. Waarom? Wel, wie weet kon het beter worden, richting (soortgelijk werk van dezelfde schrijver) Accel World. Of wie hou ik ook voor de gek? Ik keek het om er de zeik mee te steken. Gewoon lachen om slechte fictie is altijd vermakelijk, en bovendien konden fans dan tenminste niet beargumenteren dat ik de serie niet eens gezien had. Maar, wel...ik denk dat ik maar even Yathzee van Zero Punctuation quote, die ooit hetzelfde had.

"I was looking forward to a delightfully horrible work to get good and angry at. But it turns out, I was dissapointed. This thing was so bad, so utterly putrid, that I can't even get worked up about it. It falls right off the edge of my critical spectrum into the black clawing void of dispassionate loathing."

SAO II in een notendop. Deze serie...frustreert me op een heel diep niveau. Deels omdat de serie alle fouten, alle fouten, die het vorige seizoen maakte netjes weer eens overdoet en dan nog erger maakt. Kirito die weer zo overpowered is? Viel te verwachten ja. Maar dat hij het hele plot naar zich toezuigt en alles en iedereen overschaduwt? Uuggh. Zo is er het nieuwe meisje Sinon, die leidt aan PTSD en aanvankelijk niet veel van Kirito moet hebben. Maar dan krijgt Kirito natuurlijk ook PTSD uit het niets vandaan en moet hij zelfs in trauma's hebben beter zijn dan haar! En natuurlijk ontpopt ze zich gewoon tot de nieuwste waifu met een meer tsundere-achtige insteek, waardoor ze zich later gewoon weer doodleuk over hem heen drapeert. Natuurlijk is het enige andere belangrijke mannelijke personage in de arc eigenlijk een creep, die haar probeert aan te randen, waarna Kirito haar gaat redden. Natuurlijk is de badguy over het algemeen weer moeilijk serieus te nemen, zeker als alles bekend is. De wereld is eveneens weer slecht uitgewerkt, en elke keer dat de serie 'diep' probeert te zijn slaat het nergens op. En uiteraard is het weer een Deus ex Machina die Kirito's leven redt later! En de serie is nog vaak saai ook. Het is letterlijk een mengelmoes van elk slecht element dat een serie kan hebben.

Ik verwacht dat een serie over lange tijd verbeteringen vertoont. Dat een schrijver toch een beetje beter gevoel krijgt voor zijn werk, dat het oude problemen oplost, dat de kwaliteit langzaam beter wordt. Zeker in dit geval - de eerste serie was immers deels in zijn tienerjaren geschreven. Maar nee, niets van dat. De serie vertoont geen greintje verbetering - op veel manieren jaagt het mij met diens luie schrijfwerk alleen nog maar verder op de kast. En waarom zou de serie ook verbetering tonen? Het verkoopt toch wel! Het gaat zo ver dat zelfs ander werk van de schrijver in mijn aanzien daalt, zoals Accel World, omdat ik dezelfde slechte schrijftechnieken ook daarin terug kan vinden. Dus bedankt daarvoor, SAO II.

Dus hiermee neem ik voor eeuwig afscheid van de franchise. Het is zelden dat ik zo'n persoonlijke haat voel voor een serie, maar deze heeft het toch echt voor elkaar gekregen. Er is geen argument in de wereld dat mij ervan kan overtuigen dat dit geen totale troep is, en ik ben blij ervan af te zijn. Tot ziens!

3/10