Monthly Girls' Nozaki-kun
Aan het begin van dit seizoen liet ik deze serie vallen, omdat ik al zeven andere series had uitgekozen. Nu de serie is afgelopen, heb ik ook alles gekeken. Een pure comedy als deze zie je niet vaak. Het is het type serie dat met excentrieke personages, veel misverstanden en verrassingen een aangename sfeer oproept, en soms een lach. Het is het soort serie dat wekelijks zo omvliegt, maar waarvan je achteraf weinig herinnert. Want een pure comedy is alleen dat: wekelijks vermaak zonder doorlopend verhaal. Sketch na sketch na sketch met een vaste opbouw. Terugkijkend zeg ik dan ook: ja, dit is een geslaagde comedy. Maar een comedy kan zich in mijn optiek niet meten met een goed verhaal. De grappen waren niet hilarisch, maar ook niet slecht. Ik zou de personages graag een ontwikkeling zien doormaken.
Aan het eind was ik niet ontevreden, maar ook niet enthousiast. Eén seizoen is prima, meer zou gaan vervelen. En één keer kijken is genoeg, want er komt vast wel weer een nieuwe comedy. De populariteit van deze serie begrijp ik niet zo goed. Toch is het zeker waard om te kijken en staat ver boven een zekere andere populaire serie over een spel vol vuurwapens.
Score: 7+

Net de eerste film van Garden of sinners herkeken. De film deed me de eerste keer niet zoveel, maar de tweede keer blijft er iets hangen, een fascinatie. Ik ging toen ik de serie voor de eerste keer keek pas aan het einde met de personages meeleven, omdat ze toen wat menselijker werden. Misschien helpt dat nu ook mee. Het wordt me in ieder geval duidelijk dat dit een serie is die het best tot zijn recht komt als hij meer dan één keer gekeken word.

Helemaal mee eens! De eerste keer begon ik tijdens de vijfde film pas enthousiast te worden. De tweede keer waren alle films veel interessanter (en duidelijker!).

Hanayamata

Shows waar een groep schattige meisjes een club vormen laten al bij veel mensen een alarmbelletje rinkelen, en niet zonder reden. Hoewel er soms vermakelijke shows tussen zitten, is het merendeel toch echt fluff. Shows zonder enige substantie. Gelukkig is er zo nu en dan een show die er wel uitspringt, die wel echt iets interessants doet met diens concept. Deze serie, over een groep yosakoi-danseressen, is er zo eentje. Het is een serie waar er een stuk meer onder het oppervlakte schuilgaat dan je in de eerste instantie zou verwachten.

Hoewel het concept en het algemene plot van de serie niets nieuws doet - meiden vormen club, gaan oefenen tot ze mee kunnen doen aan tournament - zijn de uitvoering en de personages wat hier het verschil maakt. Zo hebben de meiden complexe motieven om aan de club mee te doen - voor elk betekent hun rol in de groep weer wat anders. De hoofdpersoon, Naru, bijvoorbeeld, is zeer verlegen en in zichzelf gekeerd, en probeert met de club eindelijk wat assertiever te worden. Voor haar constante metgezel en oprichter van de club Hana, aan de andere kant, is de club starten zowel een jeugddroom als iets om haar eenzaamheid tegen te gaan. De problemen van de andere meiden volgen eenzelfde trant en de uitwerking van hun problemen, doch wat melodramatisch op momenten, geeft wel goed het gevoel dat ze hier met een flinke persoonlijke motivatie aan werken. En werken zullen ze, want de meeste andere problemen in de serie komen simpelweg voort uit de gigantische hoop werk die er in gaat zitten. Er is geen arrogante rivaal of ander cliché tegenstander voor nodig, en ik kan het wel waarderen dat de serie wat realistisch is als het aankomt op hun dagelijkse problemen. Iedereen heeft wat betreft dat werk ook een duidelijke, unieke rol, waardoor het groepsgevoel sterk tussen ze is. Geen personage wordt verspild in deze serie. Dit alles leidt naar een hoop persoonlijke ontwikkeling voor de meiden, waardoor ze ook echt flink (op)groeien door de serie heen (en vandaar ook de bloem-motieven). Het zorgt ervoor dat de show boven diens wat lege soortgenoten uitstijgt.

Niet dat Hanayamata perfect is, natuurlijk. Het is duidelijk dat het budget van de serie laag is, waardoor we eigenlijk weinig yosakoi-gedans zien in deze yosakoi-serie. En als er al wat gebeurt, is het gerecycled uit de (overigens wel puike) opening. Ook is de laatste arc van de serie nogal cliché en voorspelbaar - je hebt het letterlijk al duizend keer voorbij zien komen. Het melodrama was voor dat punt nog wel te verteren, maar daar breekt het echt de grenzen van de geloofwaardigheid. Het constante drama in het algemeen kan soms nog weleens het geduld testen - is het teveel gevraagd om soms wat lichtere episodes te hebben?

Toch, ondanks diens problemen is het moeilijk de serie te haten. De serie heeft echt een bepaalde charme in de kern, verkregen door goede executie, en het is moeilijk de cast niet toe te juichen als ze hun dromen nastreven. De laatste aflevering weet ook alles op een goede noot af te sluiten, en ik kan niet zeggen dat ik me hiermee verveeld heb. Dit zal niet iedereens ding zijn, maar ik vond het welzeker het kijken waard.

Nu kijken of ik de OP uit mijn hoofd kan krijgen...

8/10


Wat is er niet aan te begrijpen? Nozaki-kun tracht een komedie voor een groter publiek te zijn en slaagt daarin. Het neemt zowel shoujo manga als mannelijk vermaak zoals datings sims op de hak, speelt constant met stereotypen, kent personage-designs die gericht zijn op beide kanten van het spectrum en heeft slim geschreven humor die grappig weet te zijn zonder gebruik te maken van referenties en dergelijke. Het is een serie die erop gericht is praktisch elke anime-kijker te kunnen vermaken, en het werkt voor ze. Het feit dat het gewoon een goede serie is helpt natuurlijk ook.

Vandaag Ao Haru Ride afgekeken.

Eindelijk weer een romance die in mijn smaak viel, ik vond hem erg leuk.
Er zaten wat scenes in die mij doen denken dat er waarschijnlijk een tweede seizoen zal komen, ik hoop dat ik geen mixed signals heb doorgekregen want een second seizoen zou echt perfect zijn. Vooral omdat het eerste seizoen zo incompleet aanvoelt.
Ik ben ook echt benieuwd of er ooit iets zal gebeurd tussen Youichi Tanaka and Shuuko

Dat vind ik ergens toch jammer. Ik heb het idee dat veel van de verwarrende elementen niet echt nodig waren geweest en eerder irriteren dan iets aan het mysterie toevoegen. Maar nu ik de basics begrijp na de eerste keer kijken ga ik ze zeker allemaal herkijken!

Los daarvan: Ik heb Midori Days afgekeken. Wat een lieve goofy serie! Ik ging er elke avond happy van slapen^^.

Ik heb hier net het tegenovergestelde mee. De eerste keer dat ik alle films keek (1 a 2 per dag zodat ik binnen een week alles gezien had) was ik helemaal weggeblazen, iets wat tot nu toe nog maar 3 keer is voorgekomen (wat betreft anime).
Enige tijd later alles terug gezien in 1 sessie en toen was het toch iets minder, nog steeds goed, maar geen 10/10. Wel was het gehele verhaal duidelijker natuurlijk.

Met verhalen die niet chronologisch verteld worden heb je vaak de keuze om ze of in oorspronkelijke volgorde te kijken of de chronologische. Dat laatste maakt het verhaal vaak duidelijker en sommige vinden dat ook fijner kijken.

Ik ben vandaag Glasslip afgekeken de anime was op zich goed alleen het einde is vaag en Open. Misschien komt er een vervolg ??
Ik vond het Touko een awesome personage en Kakeru en Sachi zijn ook Top personages.
Ik vond de Supernatural Genre in deze anime erg goed uit gewerk en vooral de band tussen Kakeru en Touko vond ik erg goed.
Ook al waren de laatste twee episodes wel erg verwarrend en het einde is zo open en ik hoop daarom op meer.
Genres: Romance, Slice of Life, Supernatural
Punt: 9/10

@Dvalinn: dat had ik iets beter moeten verwoorden. Ik begrijp niet waarom sommige mensen deze serie tot het beste allertijden rekenen. Ik kon geen elementen vinden die het echt bijzonder maakten, maar het is natuurlijk mooi dat anderen dat wel zagen.

Het is alsof je Attack on Titan voor mij beschreef.

(Al ben ik wel dankbaar voor zijn bestaan en de hype en populariteit die het heeft voortgebracht)

Zankyou no Terror
Wat begon als de meest fascinerende serie van het zomerseizoen leek halverwege even op een behoorlijke miskleun uit te lopen, maar gelukkig komt het aan het einde toch nog allemaal goed. Sort of. Ik vreesde nog even dat het uit zou lopen op een "wie stopt de bom één seconde voor de grote BOEM!", maar gelukkig zijn de makers niet in die valkuil gestapt. Wel blijven er wat dubieuze zaken over (wat had de VS er nu helemaal te zoeken bijvoorbeeld?) en is het op z'n minst twijfelachtig of je kan stellen dat het doel de middelen rechtvaardigde. Maar misschien was dat laatste juist ook wel wat de serie zo interessant maakte, de lijn tussen goed en slecht is zelden vager geweest.
7.5/10

Ah, op die fiets.

Terror in Resonance

Verwachtingen scheppen kan een dubbelzijdig wapen zijn. Aan de ene kant is het een manier om de kijker gelijk te intrigeren, zoals bij deze serie zeker gebeurde. Een serie over twee mysterieuze terroristen, Nine en Twelve, die van plan Japan op zijn kop te zetten met hun acties. Een serie die controversiële elementen durfde aan te kaarten of te behandelen, welke veel anime uit de weg gaan. Een serie die Watanabe en Yoko Kanno (ja, de muziek is ijzersterk) weer eens herenigt. Maar de keerzijde van verwachtingen is dat je ze ook moet inlossen, en daar struikelt deze serie helaas wel vaak.

Het begint in ieder geval goed, met de eerste acties van de twee terroristen met een agenda, en hoe ze daarbij de interesse trekken van detective Shibazaki. Het kat en muis spel tussen de twee blijft de hele serie door een van diens sterkste elementen. Je ziet hoe ze steeds meer van elkaar leren, hoe ze elkaar manipuleren en hoe ze een vreemd soort respect voor elkaar krijgen (vooral als Shibazaki steeds dieper graaft in hun verleden). Als de serie zich ook op die relatie gefocused had, was het waarschijnlijk een erg intrigerende serie geworden. Jammergenoeg weten andere personages dat te verknoeien.

Die personages zijn Five en Lisa. Five heeft historie met de twee jongens en werkt voor de Amerikanen, maar weet die achtergrond nooit echt te benutten. Met haar introductie begint de serie juist steeds meer op een goedkope popcorn-flick te lijken, en de episodes die rond haar draaien zijn doorgaans volstrekt ongeloofwaardig. Er is geen goede reden waarom de Amerikanen haar überhaupt zo lang weg laten komen met haar geklooi, maar ook op verhaalgebied voegt ze bar weinig toe. Haar personage voelt meer aan als iets om de serie op te rekken en zelfs als alles gezegd en gedaan is, is het nog onduidelijk wat precies het punt was van haar karakter. En Lisa, het weggelopen meisje dat ze onder hun hoede nemen, heeft nog minder nut. Ze is amper een personage, en meer een lopende plot device. Je had haar kunnen vervangen door een geadopteerde puppy en er zou niets veranderd zijn voor het verhaal (en het is niet alsof haar en Twelve's romance zo boeiend is).

Uiteindelijk voelt de serie daarom aan als een project dat zowaar goede ideeën had, maar nooit echt wist hoe ze goed uit te werken. De executie van de verhaalelementen naast ons hoofdtrio laat gewoon te wensen over, en dat is jammer. Terror in Resonance is daarom weliswaar nog steeds een interessante serie, maar het stelt enigszins teleur omdat er zoveel meer in had gezeten. Wellicht had het beter gewerkt als film. Zonder Five.

6/10

Voor mij is het het belangrijkst dat een anime personages heeft waar ik me mee kan verbinden. Miyaka was in het begin zo goed van vertrouwen en vriendelijk dat hij wel van een andere wereld leek en Shiki was afstandelijk én een moordenares. Dit maakte dat ik me nooit helemaal geabsorbeerd voelde door de serie. In de laatste film krijgen Miyaka en Shiki een wat breder repertoire aan emoties, en nu ik de eerste film herkijk zie ik dat er altijd al hints van deze diepere lagen waren, maar dat ik ze eerder niet kon herkennen.

BTW. ben nu wel benieuwd welke andere 3 anime je een 10 zou geven:).

Tip: mijn ratings kan je zien (als het goed is) als je op mn signature plaatje klikt.
Maar om je vraag te beantwoorden de andere 2 (de 3e is dus Garden of Sinners) zijn:
Bakemonogatari en Fate/Stay Night.

Deze beide brachten mij een unieke ervaring op het moment dat ik ze zag. Is wel veel op aan te merken, visueel, technisch etc zijn ze niet perfect en op dat gebied zijn de vervolgen (Fate/Zero,Monogatari Series: Second Season) misschien wel beter, maar voor mij 'minder'.
Is vaak ook een gevoel dat je moet hebben bij een bepaalde serie wat objectief gezien een serie die 7/10 zou zijn een 10/10 maakt.
Voor mij is het 'universum' met de daarbij behorende regels (en hoe strikt die regels nageleefd worden) een heel belangrijk punt om een serie goed te vinden. De personages/muziek/stijl/verhaal/kwaliteit bepalen dan vaak of het goed, geweldig of uitmuntend is.
Valt me ook op dat hier snel 9/10 wordt gegeven, kan ook komen omdat je liever en sneller iets wilt zeggen over een serie die je leuk vind, maar heb zo mijn twijfels bij sommige series (smaken verschillen gelukkig).

Om het nog even ontopic te houden:
Kill la Kill is mijn laatst voltooide serie.
Een beetje moderne FLCL. Vreemd, over de top, onzinnig en voornamelijk lastig uit te leggen...
Grootste probleem dat ik had was dat de wereld zelf mij niet echt aansprak. Plus punt was Mako en haar gekke fratsen/familie (google dat maar, is een goede indicatie om te zien of de serie iets voor jouw is of niet) maar voor de rest konden de overige personages me niet echt boeien waardoor de serie ook wat voorspelbaar overkwam. Het verhaal is zo vreemd als de serie zelf, wat nog te wel te begrijpen was, maar was ook niks waar je de serie voor moet kijken. En veel fanservice, maar wel op een manier dat het zichzelf niet serieus neemt, was niet echt storend.
6.5/10

Hoewel ik wat milder was in mijn oordeel kan ik me hier eigenlijk wel in vinden, misschien was het inderdaad wel beter geweest als ze een iets versimpelde versie van het verhaal in twee uur hadden gepropt. Wellicht is dat ook deels het effect van iets wekelijks kijken in plaats van in een paar dagen zo'n serie er doorheen jagen, het matige middendeel was in mijn geval alweer grotendeels vergeven en vergeten. Five eruit en daardoor meer ruimte voor Shibazaki zou de serie zeker ten goede zijn gekomen.