The Disastrous Life of Saiki K.
Ik denk dat deze anime voor de meesten onder de radar is gebleven, maar hij krijgt wel grote waardering van degenen die deze anime wel hebben gezien. Op MyAnimeList heeft Saiki na Mob Psycho 100 de hoogste score van het zomerseizoen. Wat maakt deze anime zo populair onder een selecte groep?

The Disastrous Life of Saiki K. is een comedy over een highschooljongen genaamd Kuso Saiki die niets liever wil dan een normaal leven leiden. Dat is voor hem een grote opgave, want hij heeft zowat elke superkracht die je maar kan bedenken. Dat is eigenlijk alles wat ik over het plot kan zeggen, want de anime is vooral gericht op de situaties waarin Saiki in de problemen komt door zijn superkrachten. Elke situatie is vier minuten lang en elke werkdag kwam er een nieuwe aflevering uit. Aan het einde van de week werden de vijf afleveringen opnieuw aan elkaar uitgezonden als reguliere aflevering.

Toen ik hiermee begon, wist ik nog niet zeker of de snelle dialogen me zouden bevallen. Na short 5 van aflevering 1 was ik echter overtuigd dat deze comedy potentie heeft. Hierin wordt Saiki achtervolgd door een meisje dat zichzelf letterlijk als "de perfecte bishojo" ziet en, vrijgevig dat ze is, zal ze deze arme ziel even gedag zeggen om zijn dag goed te maken. Saiki, die al haar gedachten kan lezen en weet dat ze niet de engel is die ze zich voordoet, begint haar te ontwijken. Hierop stort haar perfecte wereldje in, waarin iedere man aan haar voeten ligt. Saiki's plan faalt, want door zich afzijdig te houden ontwikkelt het meisje gevoelens voor deze onbereikbare jongen.

Saiki's wereld zit vol kleurrijke personages, zoals de onnavolgbare imbeciel, de jongen met chunibyo, een falende illusionist en een tsundere opa. Niet alle personages zijn even grappig, maar aangezien elke scène vier minuten duurt, is een wekelijkse aflevering nooit langzaam. Een groot minpunt is dat we Saiki nooit horen praten. Oké, hij is voortdurend aan het woord in zijn gedachten, maar je ziet zijn mond nooit bewegen. Toch reageren andere personages soms alsof hij iets heeft gezegd. Het is me onduidelijk waarom hiervoor is gekozen. Ook mis ik na een half jaar toch wel enige ontwikkeling in de personages.

In Japan blijkt de serie een succes te zijn, want het contract voor 17 afleveringen werd al verlengd tot 24 afleveringen en aan het eind is een vervolg aangekondigd. Tot nu toe is de cast nog niet door zijn grappen heen, dus ik kijk graag nog een seizoen verder.

Score: 7+

Ik heb de eerste aflevering van Yuri!!! On Ice gekeken en voelde eigenlijk hetzelfde als bij Free!... niks. Ik zou gemakkelijk dit seizoen kunnen kijken zonder me te vervelen, maar ik heb geen klik met de personages en al helemaal niet met de sport. Slice of life en romance interesseert me over het algemeen weinig.

Revolutionary Girl Utena (serie)
Gezien het officieuze thema van volgende anime leek het me een goed moment deze eens te herkijken. Willekeurige opmerkingen:

-De serie blijft stijlvol. Ik kan me maar weinig andere series bedenken waarin ik het hergebruik van bijvoorbeeld transformatiescènes verwelkomde.

-Ik was vergeten hoeveel Nanami-afleveringen er wel niet waren. In de manga wordt ze volgens mij slechts één keer genoemd, maar in de animeserie heeft ze, wat, meer dan een half dozijn eigen afleveringen? Op de duelleerafleveringen is het voornamelijk filler (koebel, ei, dat stalkerige basisschooljochie van d'r etc.) en van die afleveringen is zelfs een recap gemaakt! Veruit mijn minst favoriete onderdeel van de serie, omdat de humoristische toon vaak niet bij de rest past.

-O ja, het korte 'zwarte roos'-verhaal in de manga is hier een complete verhaallijn!

-Ik moet de manga weer eens lezen...

-Raar moment: 'Truth' neuriën tijdens het koken en dan per ongeluk verspringen naar de ending theme van Yuri!!! on Ice. Drie keer achter elkaar.

Fate/Grand Order: First Order
Als fan van de Fate-fanchise was ik aangenaam verrast toen op 31 december opeens een special gebaseerd op de game Fate/Grand Order werd uitgezonden. Dit was een van de meest gespeelde smartphonegames in Japan in het afgelopen jaar. Ik ben niet bekend met de game, maar ik vermoed dat deze special een prequel is.

Het verhaal van 75 minuten gaat over een organisatie die middels een magisch artefact het lot van de mensheid in de gaten houdt. Wanneer ze berekenen dat de mensheid binnenkort uitsterft, localiseren ze de oorzaak en vinden de Heilige Graaloorlog in Fuyuki in 2004 (zie Fate/Stay Night). Er worden voorbereidingen getroffen om een team van Masters terug in de tijd te sturen, maar dan gaat alles mis.

Een van de eerste dingen die opvalt, is dat we de afgelopen jaren erg verwend zijn met Fate-anime door studio Ufotable. Deze anime van relatief nieuwe studio Lay-duce ziet er gemiddeld uit en verbleekt daardoor in vergelijking met zijn voorgangers. Waar andere Fate-anime veel op fantasy leunen, is de eerste helft van deze special puur sciencefiction. Dat levert veel oersaaie scènes met technogebabbel op. De personages zijn slecht uitgewerkt en in sommige gevallen kopieën van andere personages. Het duo Shiro en Rin uit Unlimited Blade Works heet hier Ritsuka en Olga. Leuk is om bekende Servants terug te zien, soms in andere klassen. De nieuwe Servants zijn echter niet memorabel. Zo is de centrale Servant een "Demi-Servant", een samensmelting tussen een mens en een Servant, waar nooit uitleg voor wordt gegeven. Haar wapen is een... schild, dus kan ze niets meer dan verdedigen totdat een andere Servant de vijanden verslaat.

Uiteindelijk komt het neer op een serie vechtscènes die je snel weer vergeet, met uitzondering van één Servant. De conclusie is teleurstellend en laat je met veel vragen achter. Zie deze anime maar als een lange trailer voor de game, alleen leuk als je de game speelt.

Score: 5

De laatste twee series van de herfst dan maar, aangezien de eerste episodes van het nieuwe seizoen morgen al beginnen.

Flip Flappers

Als ik kijk naar de mensen die achter deze serie zitten, valt de regisseur vooral op. Hij heeft namelijk ook Space Dandy episode 9 geregisseerd, de trippy episode over een planeet vol pratende planten. "Ah, dat verklaart een hoop" is het eerste wat dan in mij opkomt, want deze hele serie volgt eenzelfde soort format en stijl. Het is een serie die gaat over een terughoudend, onzeker meisje genaamd Cocona die op aandringen van een vreemd meisje (Papika) constant vreemde werelden in geslingerd wordt, waar ze op zoek moeten gaan naar vreemde kristallen.

En de meest vreemde werelden komen daarbij ook langs, van regenboogkleurige Alice-in-Wonderland taferelen tot een horror-meisjesschool. En de rit volgen van de twee meiden geeft ook vaak het gevoel van de betere episodes van een serie als Space Dandy - gewoon kijken en de rit ondergaan, want je kijkt je ogen uit. Er is erg veel fantasie in de verschillende wereld gestoken en de designs van de vele personages die hun pad kruisen zijn al even excentriek. Ondertussen wordt ook een overkoepelend verhaal opgebouwd, en alhoewel de pacing ervan een beetje alle kanten opspringt (soms gebeurt er eps na een onthulling niets, om dan opeens in een sneltreinvaart te gaan) is het nog best een redelijk interessant verhaal uiteindelijk. Het in de werelden duiken is nog steeds het sterkste punt van de serie (zo veel om over naar huis te schrijven is het verhaal ook weer niet) maar het doet zijn werk om alles logisch aan elkaar te knopen en het geeft ons tenminste ook een conclusief einde. Hoera voor originele series enzo.

En uiteindelijk zou ik dat eigenlijk ook wel als mijn favoriete series van de herfst benoemen - het is zeker de meest memorabele (en niet alleen door het ED-liedje), en het was echt een serie waar ik elke keer weer voor ging zitten. Meer series als deze, graag!

8.5/10

Ghi(a)rlish Number

Deze serie is geschreven door dezelfde schrijver als Oregairu - dan weet je dus wel wat je kan verwachten. Oftewel, een hoop cynisme, personages met tal van minder vriendelijke kanten of gedachtepatronen en tal van typische cliché's die met de grond gelijk gemaakt worden. Het onderwerp dit keer: stemactrices in de anime-industrie. Een leven dat niet zo glorieus blijkt te zijn als het vaak wordt weergegeven, wat al begint met de hoofdpersoon.

Hoofdpersoon Chitose is namelijk een sarcastisch en geldlustig wicht die zich vooral een weg de industrie in baant door een grote bek te hebben. En terwijl ze dat doet, leert ze ook haar collega's kennen, van bittere veteranen tot onzekere nieuwelingen, loopt ze tal van incompetente mensen aan de top achter de schermen van anime tegen het lijf en is haar eerste grote rol de hoofdrolspeelster in een halfgare light novel-adaptatie die compleet de soep in loopt. Het komt af en toe wat té karikaturisch over (zeker als ze ons sommige personage serieus willen laten nemen vloekt het soms met hun voorkomen in de serie zover) maar grappig is het zeker en zo nu en dan weet de serie ons een goede blik te geven in het leven (en de stress die erbij komt kijken) van mensen in deze industrie. Chitose groeit ook uit van brutale snotneus naar een respectabele (wel, af en toe) professional die goed moet nadenken over wat ze nu uit dit leven wil (en haar relatie met haar collega's).

Hoewel de hoogtes van Oregairu niet gehaald worden, levert dit uiteindelijk wel een erg vermakelijke serie op. Ik heb er lol in gehad Chitose's perikelen te volgen in ieder geval (ook al kakte het ietwat in in het midden) en deze schrijver is er zeker eentje die ik in de gaten houd.

7.5/10

Toen ik in december in Japan op vakantie was heb ik enkele animefilms in de bioscoop gezien:

KanColle The Movie
Ik had de serie gezien en was benieuwd hoe de film zou zijn. Terwijl de serie aardig luchtig van aard was kon dat zeker niet gezegd worden van de film.
De sfeer was een stuk serieuzer en donkerder, het deed soms zelfs wat Evangelion-achtig aan, wat een redelijke verrassing was.
Er wordt de relatie tussen de Abyssals en de KanMusume onthuld, evenals hoe belangrijk Fubuki blijkt te zijn. Naar het schijnt is het losjes gebaseerd op de slag bij de Solomonseilanden in WW2.
Alleen het eind was wat verwarrend, maar als geheel was het zeer zeker het kijken waard.

8/10


Suki ni Naru Sono Shunkan wo. Kokuhaku Jikko Iinkai
Dit is een romantische Honeyworks film en loopt in principe parallel met de voorloper "Zutto Mae Kara Suki Deshita". Het heeft dan ook dezelfde atmosfeer.
1 personage (Koyuki Ayase) komt namelijk voor in beide films, terwijl enkele andere personages, die de hoofdrol hebben in hun film cameo's hebben in de andere film.
De film heeft soms humoristische momenten, maar romantische gevoelens hebben uiteindelijk de overhand.
Het veind lijkt wat afgekapt, maar gedurende de aftiteling zijn stills te zien van hoe het verder gaat, waarna een epiloog het geheel afsluit.
Voor het totaal plaatje is het aan te bevelen om beide films te zien; vooral het eind van beide laat zien dat de twee films met elkaar verbonden zijn (dat heb ik dan ook gedaan; die andere film had ik in Japan op DVD gekocht daarvoor).
Hij was niet perfect, maar zeker niet slecht en het feit dat deze verbonden is met een andere film maakt het ook wat interessanter.

7/10


Kimi No Na Wa
En dan deze. Een produkt van Shinkai Makoto, dus dat geeft al een indicatie van wat je kan verwachten.
Het gaat over een jongen in Tokyo en een meisje uit het platteland die om een onbekende reden een aantal keren van lichaam verwisselen.
De eerste helft van der film is luchtig met een aantal komische momenten, maar opeens draait het 180 graden om en wordt het een stuk serieuzer en komt ook meer bovennatuurlijke elementen om de hoek kijken.
De animatie was van topklasse en de achtergronden... meesterlijk. Voor mij had het nog iets extra omdat een lokale treinlijn in tokyo erin figureerde waar ik zelf regelmatig mee heb gereisd (de gele Chuo/Sobu lijn), dus ik herkende wat dingen.
Toevallig werd deze film ook op de vlucht naar Schiphol vertoond met Engelse subs, dus ik kon hem nog een keer zien en hem nog beter volgen, waardoor hij alleen maar beter werd.
Deze wil ik absoluut op DVD.

10/10

Dragon Ball Z Kai en Dragon Ball Z Kai: The Final Chapters



Dragon Ball Z, (DBZ) is de shounen serie die eind jaren 80 tachtig het genre (opnieuw?) uitvond en er een standaard voor zette met meer focus op gevechten dan zijn voorganger Dragon Ball.
In het begin van dit millennium werd de serie ook hier in Nederland uitgezonden wat, iedergeval voor mij, destijds vaste kost was.
Voor de 20e verjaardag van de serie is de serie opnieuw gemaakt met wat kleinere verbeterpunten, voornamelijk op geluidsniveau.
Ook is de serie een groot deel ingekort, van 291 naar 97+61=158 afleveringen van begin tot en met Buu saga.

Het verhaal in de serie is meer een excuus om gevechten te laten zien en bestaat dan ook vaak uit die gevechten, voorbereiding op toekomstige gevechten of schade ongedaan maken van eerdere gevechten (wat vaak gepaard gaat met een zoektocht naar de 7 magische ‘dragonballs’ waar wensen mee vervuld kunnen worden).

Ik denk dat je deze serie op twee manieren kan/moet bekijken.


***Als je de serie nog niet gezien hebt***

Dragon Ball Z heb ik gewaardeerd op mijn gevoel van vroeger icm ervaringen jaren later van andere anime series (want gebaseerd alleen op mijn ervaring toen zou het 10/10 SUPERHYPE zijn).
8/10
Waarmee ik de serie kan aanraden aan ieder die de serie nog niet kent en je iets zoekt waar super sterke wezen met elkaar in gevecht gaan en lazerstralen etc schieten.
Voor een rewatch zeker Kai kiezen, voor een eerste kijk zou ik ook Kai aanraden omdat voor mij, nu, de tijdswinst belangrijker is dan de paar leuke arcs. Waarover in volgende sectie meer.


*** Als je de serie al kent ***
***Inclusief Spoilers***
Dragon Ball Z Kai is voor mij een rewatch van DBZ. Daar het al snel 15 jaar geleden is geweest zaten nog veel stukken in die ik letterlijk herinnerde, maar ook veel dingen die ik vergeten was.

De 2 punten aftrek van mijn eerder DBZ rating was vooral gebaseerd op de ‘fillers’ en over het algemeen langzame progressie in de serie.
Met Kai een goede 130 afleveringen korter zou het daarmee beter worden, dacht ik dan.
Met het inkorten van 130 afleveringen zijn eigenlijk 3 dingen gedaan. Afleveringen sneller gemaakt zodat je niet 3 afleveringen naar hetzelfde zit te kijken, slechte filler arcs verwijderd en goede filler arcs verwijderd.
Onzin filler arcs verwijderen kan geen kwaad, maar er zaten ook goede fillers tussen die voor mijn gevoel wat toevoegde, zoals Gohan’s training door Picolo en het hele Snake road gebeuren.
Ook de het hele hell gebeuren (plaats waar alle slechteriken komen als ze sterven) wordt overgeslagen, terwijl je later in de serie wel wat momenten hebt dat ze even naar de hell switchen.
Het hoe of wat kan je niet begrijpen zonder de originele serie te kennen.
Al in al zie ik het niet als een positief of negatief punt dat er minder afleveringen zijn. Je levert wat achtergrond info in, in ruil voor heel wat tijdswinst.

Grafisch zijn er niet veel verbeteringen in Kai op te merken, al zag DBZ er altijd al gewoon goed uit (tenminste wat ik me kan herinneren). Naarmate de serie vordert ziet het er ook beter uit, al blijven de vrouwelijke personages er wat vreemd uitzien.

Nu zijn er een paar grote problemen die ik bij het opnieuw zien van deze serie tegenkwam.

Er klopt niks van en alles is onlogisch

In een serie met aliens en wezens die lazerbeams schieten kan je vragen hoe diep je logica kan verwachten.
Maar daar is het anime voor, waar ik alles wil geloven wat ze zeggen, zolang ze daar de hele serie maar aan houden.

Dat als je dood gaat je naar de hemel of hel wordt gestuurd is uniek en een goede vondst.
Maar dat je daar ook kan komen als levend persoon en eigenlijk alle regels en ideeën die met dood te maken hebben, zeker icm de dragon balls, kloppen gewoon niet.
Sensu bean, healing skills in het begin nog leuk, maar later totaal vergeten ofzo.


Elk gevecht is eigenlijk hetzelfde, wat opzich niet erg is omdat er vaak nieuwe technieken of strategieën getoond worden.
Probleem is dat op een moment er bepaalde dingen voorbij komen die zo overpowered zijn dat het nergens op slaat en verdere gevechten eigenlijk overbodig maken door gewoon techniek x opnieuw toe te passen.

Powerlevels, ook hetzelfde. In het begin valt het nog te volgen, waarna het snel uit de hand loopt. Moves die in het begin een planeet vernietigd, blazen later alleen een berg oid op.
In een jaar kan je 100keer sterker worden, maar als het in 3 dagen moet lukt het ook wel.
In gevecht A is iemand knockout in 3 slagen waar in gevecht B hij twee afleveringen klappen kan krijgen.

Veel kan je het plot nog de schuld geven, maar de serie is gewoon niet eerlijk met zichtzelf en daarmee voel ik mij als kijker een beetje bedrogen.
In het begin blaast Picolo nota bene de maan op zonder enige gevolgen…

Maar het allerergst waar ik mij gaandeweg de serie steeds meer aan ging storen was het overdreven kinderachtig gedrag van bepaalde personages.
Niet alleen zorgt het voor het ‘erger maken van de situatie’, zo worden vijanden vaak gespaard om zo een sterkere tegenstander te maken (die vervolgs dan iedereen weer inmaakt). Niemand lijkt een les te hebben geleerd van alle voorgaande gebeurtenissen.
Want de eerste keren dat zoiets gebeurd wil ik het nog geloven.
En ook tijdens ieder gevecht eerst op 10% beginnen om 2 afleveringen op half power te zitten is alleen in het begin leuk.
Maar het ergste van het kinderachtig gedrag is dat een kleine overwinning, van we hebben een dragonball gevonden of Goku komt opdagen, wordt gevierd (met name door Krillin en babidi) alsof alles is opgelost.
Terwijl de feestvierders zelf (vooral Krillin en babidi) in een oogknipper kunnen doodvallen in die situaties.
En dat gebeurt tientallen keren, ook later met Satan die in een korte tijd 5 keer kort achterelkaar faked dat ie buikpijn heeft (overigs is Satan wel een goed personage als je voorbij zijn onzin kijkt).
Ook stomme flauwe grappen die nergens opslaan en niet thuishoren in de setting helpen niet.

Veel is te wijten aan dat de serie gewoon oud is, en nog niet heeft kunnen leren van eerder gemaakte fouten en dat het ook bedoeld is voor een jonger publiek.
Ik heb grote hoop dat bovenstaande punten zullen ontbreken in dragonball Super die ik dan ook met plezier (voor het eerst) ga kijken.

Maar zonder de magie van niet weten hoe de gevechten aflopen is dragonball Z eigenlijk een matige serie.
Zeker niet de volledige tijdsduur waard, want zelfs met een stuk minder afleveringen in Kai ben je geneigd om hele stukken te skippen.

Als rewatch geef ik niet meer dan 5/10

KonoSuba: God's Blessing on This Wonderful World! 2
Ik denk dat ik in jaren niet zo veel goede comedy in een animeseizoen heb gezien. De uitblinker hierin was KonoSuba 2 en was helaas net als zijn voorganger slechts 10 afleveringen. De volledige cast is al bekend en dus komen de grappen vanaf het begin in rap tempo op je af. Hoewel ze regelmatig op hetzelfde neerkomen (Darkness raakt opgewonden van pijn, Aqua gedraagt zich verwaand etc.), blijft er genoeg variatie in zitten. Ik had het gevoel dat er minder een rode draad door dit seizoen liep, maar de verbeterde humor compenseerde dat. Ook was de animatie weer buitengewoon goed en zorgde voor zowel spannende momenten als zeer komische gezichten. Helaas denken nog veel mensen dat goede animatie betekent dat elke screenshot een mooi plaatje oplevert, en daar trekken de animators van deze serie zich gelukkig niks van aan.
Ik hoop van harte dat we Kazuma's groep volgend jaar weer terug zien. Er is meer dan genoeg materiaal voor, want slechts de eerste 4 van de 10 uitgegeven light novels zijn behandeld.

Score: 8+

KonoSuba 2
Tsja, eigenlijk weinig aan bovenstaande toe te voegen, dit was wederom helaas slechts 10 afleveringen genieten. Wat betreft de animatie: bij het eerste seizoen had ik nog het idee dat het een kwestie van gebrek aan middelen was, maar hier is het gewoon onderdeel van de humor geworden. Zie alleen al de intro waarin het off-model gehalte in een paar stappen van kwaad tot erger gaat. Juist toegepast ondersteunt dat de humor alleen maar, terwijl de makers ook heel goed wisten wanneer even alle registers opengetrokken moesten worden. De eerste serie leek wellicht nog een toevalstreffer, maar met dit vervolg hebben de makers met verve het tegendeel bewezen. Laat het volgende seizoen maar komen!
8.5/10

En ondertussen was Koro-Sensei Quest! ook alweer afgelopen. Ook grappig, maar toch wel even van een ander niveau. Het is best leuk om alle personages uit AssClass op een net even andere manier terug te zien in een geflipte RPG-wereld, maar het valt vrij veel in herhaling en veel van de grappen zijn domweg te voorspelbaar. Het helpt uiteraard ook niet dat AssClass bij vlagen ook al behoorlijk de spot dreef met z'n personages, alleen kon dat nu door elke vorm van een serieuze verhaallijn achterwege te laten nog stukken extremer worden doorgevoerd. Maar of dat het nu echt grappiger maakt?
6.5/10

En halverwege dit seizoen heeft ook Long Riders z'n laatste paar afleveringen gehad, maar die bewaar ik nog even tot ook die andere fiets-serie uit Kamakura met de veel te lange naam afgelopen is.

Dit is precies het gedachtegoed waar ik het over had. Anime is in vergelijking met animatie uit andere landen erg gelimiteerd. Door gedetailleerde personage-ontwerpen te gebruiken en constant on-model te willen blijven, wordt de animatie zeer beperkt. Een goede animator weet wanneer hij het model moet loslaten om spannende animatie te kunnen maken.
Helaas is gelimiteerde animatie de standaard geworden, waardoor de meeste fans raar opkijken als ze een serie met echt goede animatie zien. Zij gebruiken het juist als voorbeeld van slechte animatie door screenshots te maken middenin een beweging.

Ik ben geen expert hierin, dus ik raad aan om deze reactie op Konosuba te bekijken als je meer wilt weten over animatie.

Haha, ja, en vervolgens leggen ze het naast één of andere supergedetaileerde screenshot uit een high budget OVA of film uit de 80s/90s waarin alleen een pratend personage te zien is. En misschien nog niet eens dat. Regelmatig is het ook zo'n moment waar de camera even een seconde of twee op een dramatische shot blijft hangen.

Ik denk dat veel kijkers zich aangetrokken voelen door de 'mooie plaatjes' (personageontwerpen, kleurgebruik), niet door de animatie. Dat zie je ook bij strips. Je hebt veel jonge tekenaars die zeggen dat ze manga maken, maar vrijwel alleen maar illustraties tekenen.

@Yupa, interessant filmpje dat mooi laat zien waarin Konosuba zich onderscheidt van de meeste series.

Nu is selectief gebruik van animatie inderdaad wel een van de traditionele kenmerken van anime geweest, des te mooier dat sommige studio's zich daar weinig van aantrekken. Je zou uit dit seizoen ook de eerder genoemde fietsserie uit Kamakura met veel te lange titel kunnen pakken (vraag me niet waarom ik deze ben blijven kijken....), zo'n beetje elk screenshot wat je daaruit zou maken zal mooier zijn dan een willekeurig screenshot uit Konosuba. Maar wie kijkt er nu anime voor stilstaande beelden? Het levert hooguit een wat grotere uitdaging op voor de makers van artbooks. Al kan je het daarvoor erger treffen dan Konosuba: knappe jongen die de animatiekwaliteiten van bijvoorbeeld Mob Psycho 100 of Ping Pong the Animation op papier effectief weet te vangen...

Konosuba houdt inderdaad een meer Ren & Stimpy mentaliteit aan (waar Mother's Basement ook op wijst) - off-model gaan is oké als het meer variatie en creativiteit oplevert in de manier waarop personages geanimeerd worden. Er zijn momenten waar de serie serieus de mist in gaat op animatie-gebied, maar voor het grootste deel zorgt het er bij Konosuba voor dat personages levendiger zijn en dat het de komedie versterkt. Een serie als The Devil is A Part-Timer! doet hetzelfde, bijvoorbeeld - de animatie is iets minder uitbundig dan bij Konosuba, maar tijdens humoristische momenten zijn ze ook niet bang om off-model te gaan en er zijn geen twee kwade gezichten van, zeg, Emilia, hetzelfde.

En dat gezegd;

Konosuba 2

Konosuba bewijst maar weer eens dat je een boek niet bij diens kaft moet beoordelen. Keken we een jaar geleden nog sceptisch naar de laatste serie van de winter line-up (huh, weer een dude in andere wereld serie? Met een harem-achtige insteek? Meh, zal wel niets worden) dan is dit nu een van mijn favoriete komedie franchises van de laatste jaren geworden. De idioten van Konosuba slagen er als een van de weinige series in om me vaak genoeg helemaal dubbel van het lachen te laten liggen, en ook dit tweede seizoen blijft sterk in dat aspect.

En hoewel de verrassing er wat af is dit keer, blijft de serie ook in dit tweede seizoen consistent sterk. Ze blijven maar weer toffe dingen doen met deze personages (die, ondanks hun constante gebakkelei, ook een voelbare hechte bond hebben), onderbelichte personages als Darkness of Wiz krijgen ditmaal volledig de kans om te schijnen en wereld wordt ook weer uitvergroot door de road-trip van de tweede helft, die hen weer naar nieuwe (hilarische) locaties brengt. De animatie is nog debieler dan de vorige keer (op een goede manier), de muziek ondersteunt het eveneens sterk (en de OP is een van mijn favorieten dit seizoen) en het stemmenwerk is nog steeds topniveau. Dus ja, voor consistente lol was dit een van mijn favorieten dit seizoen, en het is een serie die ook weer hoog zal eindigen voor mij in mijn eindejaarslijstje. Man, ik zal deze serie weer missen.

Explosion!

8.5/10

Nu duimen voor een derde seizoen, inderdaad. Ondertussen houd ik me wel bezig met de light novels.

Long Riders! en Minami Kamakura Kōkō Joshi Jitensha-bu
Eerstgenoemde titel stamt weliswaar nog uit het vorige seizoen, maar kreeg een paar weken geleden z'n lang uitgestelde laatste twee afleveringen. En laat dit seizoen dan een serie kennen die er akelig sterk aan doet denken. De overeenkomsten? Beide series zijn typische vertegenwoordigers van het Cute Girls Do Cute Things-genre. Beide series draaien om recreatief fietsen. Beide series kennen een bloedirritante, volstrekt hersenloze hoofdpersoon. Beide series kennen daarnaast voornamelijk vrij inwisselbare personages waarvan je je afvraagt hoe ze het met die hoofdpersoon uithouden. Beide series bezoeken regelmatig een peperdure fietsenwinkel waarvan de verkoopster furry-trekjes vertoont. Beide series doen een poging wat mooie plekjes (en bijbehorende lekkere hapjes) van Japan te laten zien. En in beide series wordt tijdens de eerste echte fietstocht het Miura-schiereiland niet ver van Tokyo aangedaan.

Maar juist die overeenkomsten maken het contrast tussen beide series des te groter. Want wat zou zo'n serie toch tenminste moeten doen? Bij de kijker enthousiasme opwekken voor de getoonde activiteit. Hoe doe je dat? Door het plezier dat die activiteit oplevert in beeld te brengen. Ingeval van LR door een aanzienlijk deel van de serie daadwerkelijk in te ruimen voor fietstochten, en al het moois/lekkers dat de meiden daarbij onderweg tegenkomen. Ik noemde al de toch naar het Miura-scheiereiland, die zit in LR reeds in aflevering 2, waarbij het hoofdpersonage nota bene nog op een vouwfiets rijdt aangezien haar beste vriendin mét racefiets het blijkbaar niet nodig vond een beetje advies te geven. MKKJJ daarentegen bewaart die eerste echte tocht tot afleveringen 10 en 11. Op dat punt in de serie waagt LR zich al aan de Shimanami Kaido, de lange fietsroute van Honshu naar Shikoku. Nee, MKKJJ had het veel te druk met een drie afleveringen durend criterium op het schoolterrein, wat niet alleen tamelijk onrealistisch uitgevoerd was, maar ook qua omgeving bepaald niet inspirerend. En dat terwijl de eerste paar afleveringen nog zo hun best deden het vele moois van Kamakura te tonen.

Ook het kosten-aspect wordt verschillend aangevlogen. Tuurlijk, in LR koopt de hoofdpersoon eerst eigenlijk een verkeerde fiets, en ook daarna blijven de pittige kosten van de hobby als een soort running gag herhaaldelijk voorbij komen. Maar alles binnen het redelijke, zodat het voor schoolmeisjes met een bijbaantje enigszins geloofwaardig te behappen blijft. MKKJJ daarentegen stelt dat de enige juiste fiets de fiets is waarop je je lekker voelt. Zit uiteraard een kern van waarheid in, maar je kan daar ook in doorslaan. Bijvoorbeeld door meisjes die pas nog op een mamachari moesten leren fietsen nu als eerste fiets een Pinarello of Cannondale met prijskaartjes van vele duizenden euro's aan te praten. Mede daardoor duurt het ook tot aflevering 10 voordat iedereen daadwerkelijk voorzien is van een eigen fiets, en er eindelijk echt in clubverband gefietst kan worden. O wacht, ondertussen was de club pas tig afleveringen in oprichting. Maar hé, het blijkt uiteindelijk allemaal om het plezier in fietsen te draaien! Euh, had de serie dat dan niet wat meer in beeld kunnen brengen? En dan zal ik maar niet beginnen over de live-action stukjes aan het einde van elke aflevering, welke tot de meest vreugdeloze stukjes TV ooit behoren...

Toch is het uiteindelijk allemaal niet zo zwart-wit, want LR is onder de streep toch ook geen hoogvlieger, en MKKJJ is ondanks alle tekortkomingen geen serie waar je je moeizaam doorheen moet worstelen. Sowieso lijk ik toch wel een zwak te hebben voor het CGDCT-genre, zeker als dit gecombineerd wordt met de mooie plekjes van Japan. Maar juist door de vele gelijkenissen valt des te meer op hoe de ene serie ondanks de nodige gebreken wel slaagt in z'n opzet, en de ander daarin aanzienlijk minder overtuigd. Veelzeggend was dat ik bij LR herhaaldelijk routes, bestemmingen en restaurantjes heb zitten Googlen met toch het idee deze wellicht ooit zelf te bezoeken (de Shimanami Kaido wellicht dit najaar al), terwijl ik bij MKKJJ hooguit in het begin een paar van de mooie plaatjes van Kamamura opgezocht heb. Nou ja, ik ben vanmiddag wel een rondje wezen fietsen, wellicht toch nog een klein beetje geïnspireerd geraakt?
Long Riders!: 6.5/10
Minami Kamakura Kōkō Joshi Jitensha-bu: 5/10

Fuuka
Aan het begin vond ik de serie, ondanks de nodige clichés, toch iets fris uitstralen. Aan het eind van de serie moet ik heel veel moeite doen me dat nog voor de geest te halen, want het eindigde zo flets en voorspelbaar als je het maar kan bedenken. Een stelletje tieners beginnen onder aanvoering van het titelpersonage een band, komen puur toevallig in aanraking met enkele leden van hun favoriete band die inmiddels in hun nieuwe leven blijkbaar totaal onherkenbaar zijn, en blijken puur toevallig een natuurlijke aanleg voor muziek te hebben. Ik bedoel: als je mij voor het eerst van m'n leven een basgitaar omhangt zal ik toch meer uitleg en oefening nodig hebben alvorens ook maar het simpelste deuntje te spelen. O ja, dan was er ook nog de driehoeksrelatie met Japan's beroemdste idol, wat uiteindelijk ook met een sisser afloopt. De grootste verrassing was nog dat de serie drastisch afweek van de bron-manga, waardoor een vrij ernstige spoiler die ik per ongeluk had opgepikt uiteindelijk vooral verkeerde verwachtingen opriep. Het was alsof de makers ermee speelden, wisten dat iedereen al wist wat er ging gebeuren, en daar op het laatste moment toch van afweken. Of dit alternatieve einde dan beter was? Nah, kan het me haast niet voorstellen....

En dan is er uiteraard nog de muziek. Vooropgesteld: zo heel verkeerd klonk die nog niet, de meeste muziekfilms of -series die ik gezien heb moeten het met minder goed materiaal doen. Het wordt alleen wel erg vaak herhaald. Je zou zo een drinkspelletje kunnen doen voor elke keer dat Climber's High voorbij komt, maar reken erop dat je dan flink dronken gaat worden....
5/10

Demi-chan wa Kataritai
Monstermeisjes zijn uiteraard helemaal de trend van dit moment, maar deze serie kiest daarbij gelukkig wel z'n eigen weg. Eentje die vooral gericht is op een realistisch "wat als?"-scenario. Met monstermeisjes die op het eerste gezicht gewoon menselijk lijken. Nou ja, Machi dan wel even buiten beschouwing latend dan (Aan het begin van de serie wordt gesteld dat de demi-eigenschappen zich pas na een paar jaar manifesteren. Lijkt me toch wel even schrikken als 's ochtends ineens je hoofd eraf ligt....). Aan Takahashi-sensei om uit te vinden wat dit voor gevolgen heeft voor hun dagelijkse leven, wat er van de mythes waar is, en soms ook waar dan de fabeltjes vandaan komen.

Wat volgt is 12 afleveringen typische slice-of-life, zelden heel verheffend, maar over het algemeen weet de serie de juiste toon te raken: luchtig maar met een serieuze ondertoon. In het begin steken heel even wat harem-perikelen de kop op, maar gelukkig blijft dat toch beperkt. Sterker nog: wat mij betreft had er best meer werk gemaakt mogen worden van de band tussen Takahashji en Satou. Nu kijken we gewoon een vermakelijk kijkje in het leven van een paar mensen met een "afwijking". Wat dat betreft had de serie ook om mensen met een "gewone" handicap kunnen draaien, maar dat spreekt uiteraard toch net even iets minder tot de verbeelding...

Als ik dan toch ergens kritiek op moet leveren dan is het de vreemde introductie van dat onwaarschijnlijke agentenkoppel. Die oude kerel, prima, die vervulde een duidelijke functie. Maar dan dat joch, wat moesten we daarmee? En waarom hebben we die überhaupt niet meer teruggezien? Vreemd om een personage met dermate opmerkelijke eigenschappen te introduceren en net zo snel weer te vergeten. En ik heb toch ook niet het gevoel nog een vervolgserie te moeten verwachten.
7.5/10

Ik denk dat de serie een heel ander soort serie zou zijn als het over meisjes zou gaan die een normale afwijking/beperking hebben. Als bijvoorbeeld eentje autistisch zou zijn, de tweede een spierziekte heeft en de derde transgender is, dan krijg je een anime die al heel snel nadrukkelijk over die zaken gaat. En als het op dezelfde manier geschreven zou zijn als de serie zoals hij nu is, zou het echt zo'n voorlichtingsserie worden. Dat hoeft niet slecht te zijn, maar:
1. het wordt vaak erg belerend en ongenuanceerd neergezet
2. er is geen blauwdruk om met personen met [vul hier iets in] om te gaan, dus de kans is groot dat mensen zich niet vertegenwoordigd voelen in een serie die over hen gaat

Eigenlijk maakt dat Interviews with Monster Girls best briljant, want de echte link met onze werkelijkheid is het 'anders zijn'. Ook al zijn de 'aandoeningen' fantasie en niet te koppelen aan bestaande beperkingen/afwijkingen/ziektes, de manier waarop er mee omgegaan wordt en de gevoelens die daarmee gepaard gaan zijn wel herkenbaar.

Natuurlijk weet ik ook wel dat het óók een serie is waarin schattige monstermeisjes schattige dingen doen, maar zelfs dat werkt in het voordeel van makers en kijkers. De meisjes worden namelijk niet neergezet als zielig. Ze hebben het soms moeilijk, maar ze hebben vooral ook lol en kunnen grapjes maken over hun 'anders zijn'.