In de reeks 'hier komt nooit een BMC sessie van': Lupin III 1 t/m 5 opnieuw gelezen. Het was alweer vele jaren geleden dat ik deze serie heb gelezen (grotendeels verzameld op het Boekenfestijn!), maar met de nieuwe TV serie had ik weer even zin om de manga te lezen. Het is een...chaotische serie. Veel verhalen bestaan uit wat willekeurige gags, wat sex-scenes en een punchline, en zijn soms wat moeilijk om te volgen. De art is gedetailleerd, maar de meeste personages lijken allemaal op elkaar (ELKE vrouw is Fujiko). Er is ook zeker in het begin geen sprake van continuiteit, niet in verhaal en ook niet in de personages. Lupin en Fujiko komen elkaar bijvoorbeeld meerdere malen voor het eerst tegen, en ook de rol van Jigen varieert nogal per verhaal. Er zitten wel leuke spionnen/dieven/detective verhalen tussen, maar de serie is zeker niet makkelijk om te volgen. Het is eigenlijk een wonder dat de TV serie alles zo prachtig heeft weten te stroomlijnen tot de bekende personages die we nu kennen.

De Engelse vertaling van Tokyopop is trouwens... behoorlijk bagger. Ik heb de originele tekst niet, maar zelfs dan vallen er behoorlijk wat dingen op waarvan je kan raden dat het een vertaalfout is, en bij sommige kan ik zelfs een goede gok maken wat de originele tekst was...

Nu je erover begint... Ik zat zelf een paar dagen geleden naar die plank te kijken. Het is inderdaad erg... gedateerd.

En de vertaling, tja, dat was typisch voor Tokyopop toen. Alles zo goedkoop mogelijk. Vertalers die (nog) geen universitaire opleiding hebben afgesloten, redacteurs die snel door de pagina's heen razen om toch een soort van leefbaar inkomen te verdienen...

Over oude manga gesproken: To Terra! :D Al is de Engelse editie tegenwoordig wel lastig te vinden...

The Black Museum: Springald
The Black Museum is een plekje in Scotland Yard waar ze memorabilia van een criminele aard bewaren. De serie The Black Museum gaat over de verhalen achter de voorwerpen die zich in het museum bevinden. In dit eerste deel komt een politie inspecteur een kijkje nemen in het museum, en hij besluit de curator het ware verhaal te vertellen van Spring-heeled Jack, waar het museum het been van heeft. Wat volgt is een verhaal dat ware geschiedenis, broodjeaap-verhalen en fantasie leuk weet te mixen (de 'poging' tot een whodunnit betreffende de identiteit van Spring-heeled Jack was echter zo amateuristisch dat ik me niet kan voorstellen dat het serieus was bedoeld). Wat ook interessant is, is dat de hoofdstukken ook worden afgewisseld met korte essays waarin de schrijver meer uitlegt over Victoriaans Londen, the Black Museum en Spring-heeled Jack.

Grappig genoeg kwam dit eerste deel al zo'n 10 jaar geleden uit (de tekenstijl is meer mid-jaren 90). Het tweede deel is relatief recent uitgebracht, en die werd behoorlijk goed ontvangen door het Japanse publiek.

Telle que tu es! 1
Ik weet niet of ik dit nu vooruitstrevend moet vinden of just heel erg seksistisch. Mooie jongen valt op mollig meisje. Tot zover alles goed. Alleen, hij valt niet op haar omdat ze aardig is of zo, nee, hij heeft gewoon een ding voor dikke vrouwen. Op het fetisjistische af.

Dus ja, ik zou de schrijver pluspunten geven voor tonen dat mollige mensen ook liefde kunnen vinden, maar ik moet die punten meteen weer aftrekken voor objectificatie en overdreven nadruk op 'jongens die op dikke meisjes vallen zijn zo ongewoon'. Jammer, want achter al die overdrijvingen schuilt best een mooi liefdesverhaaltje (al weet ik nu al dat ik de volgende delen niet meer ga lezen, want voor mij is de romance wel afgerond als het koppel samen is).


Chihayafuru 14-15
Dit blijft een goede reeks. Je zou denken dat competitief kaartspelen saai wordt na een tijd, maar dat is niet zo; het boek weet je echt mee te slepen. Al vraag ik mij wel af wanneer de romance nog eens aan bod gaat komen, want die spreekwoordelijke olifant staat al een hele tijd langs de zijlijn toe te kijken.

Nu de anime ook begonnen is, heb ik Bungo Stray Dogs 1 t/m 3 weer eens opnieuw gelezen. Nog steeds een leuke actiemanga waarin de Groten der Literatuur de hoofdrol hebben. Denk aan JoJo, maar dan met personages als Dazai, Akutagawa en Rampo.

Voorlopig lijkt de anime een tempo te hebben van 1 hoofdstuk = 1 aflevering (1 deel is 4 hoofdstukken). Dat zou betekenen dat het gedeelte dat ik heb gelezen ongeveer de eerste serie zou moeten zijn (een tweede cour van de anime is al bevestigd voor het najaar). Tenzij ze ook nog delen uit de light novel serie gaan overnemen. Ik hoop dat de anime wel een beetje meer heeft, want anders heeft de finale van de eerste serie een niet hele sterke climax.

Avatar: Smoke & Shadows 1-2
De Avatar strips zijn niet echt een toonbeeld van originaliteit te noemen, maar desondanks is het begin van deze trilogie mij goed bevallen. We gaan verder op een aantal plotpunten uit de vorige delen, maar er komen ook voldoende nieuwe bij. Het is alleen maar de vraag of het derde deel alle verwachtingen zal kunnen inlossen, want er moet nog veel gebeuren.

Library Wars 15
Op dit laatste deel zat ik al een tijd op te wachten. Eerst nog een hoop goede actie, en dan de voorspelbare maar schattige conclusie van de romance... Leuke reeks, kan het aanraden.

Nu eens zien of die extra volumes waar ze het over hebben iets waard zijn, als ze überhaupt vertaald worden.

(Oh... dat herinnert me eraan dat ik het eerste boek van Library Wars al....5 1/2 jaar ongelezen in de kast heb staan)

Chio-chan no Tsugakuro 4. Weer een reeks rare avonturen van Chio en haar vriendinnen op weg naar school. In het begin leek het alsof alleen Chio een beetje raar was: ze is een hardcore gamer, en probeert allerlei "game-achtige" dingen te doen, zoals langs bruggetjes hangen om ongezien over te steken, over daken rennen zodat ze niet hoeft om te lopen en met Sam Fisher's split-sprong gebouwen opklikken. Maar in dit deel zien we wat meer van de rare kanten van de secundaire cast. Zo schamen Chio en Manana zich heel erg om samen met Yuki te lopen, die gekleed is in vrij blote en strakke hardloopkleding, terwijl Yuki juist lijkt te genieten van de aandacht. En in een ander verhaal zien we een zoete kant van Momo van de schoolmoraalpolitie.

Leessessies gaan de laatste tijd erg traag bij mij...

Ms. Koizumi Loves Ramen Noodles 3: Meer losse verhalen over (Koizumi's) liefde voor ramen. Als een serie over eten, en specifiek een gerecht, is het best origineel. Zeker ook omdat het niet over koken gaat (wat meer ruimte biedt voor creativiteit), maar over bestaande variaties/restaurants. Maar het begint nu toch wel een beetje in herhaling te vallen, dus het is maar even kijken of ik het volgende deel ook koop.

Bungo Stray Dogs 4: Na het grote gevecht in het vorige deel, is deel 4 een overgangsfase: de helden moeten bijkomen, de mafia likt zijn wonden en nieuwe vijanden verschijnen. En voor mensen die een beetje bekend zijn met literatuur, blijft het toch leuk om bekende schrijvers in verrassende rollen te zien. Oh, en ik weet niet waarom het zo lang heeft geduurd, maar ik maakte eindelijk de connectie met Hoshin Engi. Natuurlijk zijn er wel meer series over personages met speciale krachten die elkaar bevechten, maar Bungo Stray Dogs en Hoshin Engi hebben een vergelijkbare sfeertje, zeker als je naar het soort personages kijkt.

Tokyo ESP vol. 4
Hoe biecht je op dat je een jongen leuk vindt? "Laat mij je koelkast zijn!"

Want 'ik zal je voor de rest van je leven voeden'? Of zo?

Doet me overigens denken aan die detective-manga waarin de gimmick was dat de detective altijd in de koelkast ging rommelen om het mysterie op te lossen. "Ha, je heb dit in je koelkast! Dat bewijst dat...!" (Ik: ik weet dat veel detectives niet bijzonder beleefd zijn, maar om nou in elk verhaal een kijkje te nemen in de koelkast van mensen die je helemaal niet kent...")

Ze heeft bevriezingskrachten en hij houdt van koude snacks zoals pudding en ijsjes. Alsof de hemel het zo gewild heeft...!




...

"Ha, ik zie dat je het hoofd van het slachtoffer in je koelkast bewaart. Jij bent de dader!" Waarop de verplichte assistent antwoordt: "Maar dat is briljant! Ik hield het niet voor mogelijk, maar u heeft weer een onoplosbare zaak opgelost!"

Tokyo ESP 4: is dat niet gewoon een metafoor voor iemand met extreem koude handen? *rubs belly* *AAAAAAH!*

Dungeon Meshi / Delicious in Dungeon 1: Dit was leuk! Een verslagen Ridder, Dief en Magier hebben haast om terug in de kerker te duiken om het zusje van de Ridder te redden voordat ze wordt verteerd in de maag van de draak die haar heeft opgegeten, dus het groepje heeft geen tijd om geld te verdienen en proviand in te slaan voor de lange tocht. Ze besluiten daarom hun eten maar 'ter plekke' te vinden. En dat betekent: monsters verslaan en ze opeten. Want als je erover nadenkt: een Basilisk zit boordevol proteine! Een lopende paddestoel is... een paddestoel! Wat volgt is een grappige gourmetserie met een RPG-aankleding. Van Slimes tot reusachtige vleermuizen en andere bekende RPG-vijanden: ze worden allemaal eten! Aanrader voor liefhebbers van RPGs en eten.

Hoe past Niet!Magneto in die metafoor?

(Wat trouwens wel maf is, is dat de ijskrachten de vorm aannemen van transparante, bismut-achtige kristallen. Ik vraag me af waar die ontwerpkeuze vandaan komt.)