Professor Munakata's British Museum Adventure: eerste keer dat ik iets van Hoshino lees. Professor Munakata is een langlopende serie over een professor in Antropologie en zijn avonturen in de wereld van geschiedenis en folklore. Dit is een best interessante uitgave: de British Museum heeft dit ene verhaal uitgebracht in het Engels omdat het over het museum gaat en komt dus niet van een 'conventionele' manga uitgever. Het boek ziet er dan ook wat anders uit dan je zou verwachten (het lettertype is een beetje saai, maar het is zo gebonden dat je het boek helemaal kan openslaan!).

Maar wat is dit toch een verrassend leuke serie! Het heeft wat weg van Master Keaton, maar dit is echt een must-read voor mensen geinteresseerd in detectives, vooral met een geschiedkundig/folkloristisch tintje. In dit verhaal worden de stenen van Stonehenge gestolen, en professor Munakata ontdekt dat de verbazingwekkende diefstal te maken heeft met de collectie in het British Museum. Wat volgt is een spannend avontuur om de stenen te vinden, dat ook nog eens erg educatief is. Moet eens kijken of de serie in Japan in bunko of zo verkrijgbaar is...

Over musea gesproken:



Rohan at the Louvre: Een korte JoJo spin-off over een vervloekt schilderij dat geschilderd zou zijn met de zwartste inkt ooit en verborgen ligt in de ondergrondse opslagruimten van het Louvre.

De Franse en Engelstalige edities maken ook deel uit van een stripcollectie uitgegeven in opdracht van het Louvre. Ze zijn BD-formaat, hardcover en volledig in kleur.

(Klein beetje teleurgesteld dat het Louvre niets van All-Round Appraiser Q heeft uitgegeven, aangezien de film wel was gemaakt met hun samenwerking)

Detective Conan 88 uitgelezen. Een teleurstellend deel, deels omdat het vanwege de hoofdstukkenindeling maar twee complete verhalen heeft. Ik had hoge verwachtingen van het ramen (noedels) restaurant verhaal, maar dat was een chaotische verzameling van losse ideetjes. Het Huize Zombie verhaal had een grappig stuk waarin Conan en Hattori door een groep zombies worden aangevallen, maar was ook weer een verhaal dat een beetje moeilijk te geloven was. Hopelijk is het volgende nummer beter.

(En All You Need Is Kill intussen uitgelezen, net op tijd voor de BMC sessie erover)

Iron Tile Jan 1 komt half februari uit! Waarom hij noedels maakt van een mahjong steen? Geen idee!

One Punch Man 4
Dit is het eerste volume dat ik van deze reeks gelezen heb, en in eerste instantie vond ik het nogal moeilijk te volgen. In het begin is het mij bijvoorbeeld totaal niet duidelijk wie het hoofdpersonage is. Is het die blonde kerel met zijn zwarte ogen? Die gast met zijn o_o gezicht? Die ouwe vent? Aan de omschrijving op de achterkant te zien is het die kerel met het emotieloze gezicht, maar echt heldhaftig gedraagt hij zich niet. Ik had nog even gehoopt dat hij zich zou onderscheiden door een echte stoïc te zijn (zeer zeldzaam bij mangahelden), maar dan wordt hij uitgedaagd en staat hij gewoon te roepen, dus dat is het ook niet. Ik kan niet goed hoogte van hem krijgen, maar mijn eerste indruk is *geeuw*.

En dan komt er een zwartharig joch met opgestoken haar opduiken dat enorm op Nezumi uit No.6 lijkt en dus meteen mijn aandacht heeft. Hij lijkt intelligent ook… of misschien is dat gewoon omdat alle andere personages waar hij in dit volume mee omgaat randdebielen zijn.

(Die gedetineerden zijn idioten. Waarom zou je boel zoeken met iemand met de naam ‘Speed-o-sound Sonic’ als je zelf een logge reus bent? Je weet toch dat het niet goed komt.

Die cipiers zijn idioten. Waarom zou je iemand met de naam ‘Speed-o-sound Sonic’ opsluiten in een cel waar met de regelmaat van de klok gaten in de muur verschijnen? Je weet toch dat het niet goed komt.)

Aan de cover te zien ging het vorige volume over hem, dat moet ik eens lezen. Of misschien meteen het eerste deel, zodat ik fatsoenlijk mee ben.

Waarom vanaf 4 eigenlijk?

Inderdaad wat vreemd. Nu was ik nog niet zover met de manga (maar heb uiteraard de anime al wel gezien), maar het derde deel eindigt met het gevecht tegen Kabuto. Dan heb je toch juist de gehele introductie van de genoemde personages alsmede de opbouw van de wereld om hun heen overgeslagen. Hoewel de serie is opgedeeld in veel tamelijk korte arcs zit er toch wel degelijk een doorlopende verhaallijn in, zonder het totaalplaatje te kennen mis je dan toch een hoop.

Omdat ik ze voor iemand anders koop, en 4 is het eerste deel dat hij nog niet had.

Ik moet de andere delen eens lenen om te lezen.

One Punch Man 1
Hallo daar, Picollo.
Hallo daar, ‘school child’. Heeft papa Obvious je laten zitten?
Hallo daar, hole in the fourth wall. Ik begrijp wat er bedoeld wordt met parodie.
Hallo daar, jochie met elefantiasis. Heb je daar al eens een dokter voor gezien?
Hallo daar, Pokemon pun. And Titan reference, and… Weet je wat, hier begin ik niet aan.
Ik begrijp het opzet, heus. Maar het hoofdpersonage boeit voor geen meter.

One Punch Man 2-3
Hallo daar, zwartharig joch! Op jou zat ik te wachten. Laat eens zien of jij deze serie interessanter kunt maken.
Redelijk sportief voor een huurmoordenaar. Interessant gevecht ook…
… En dan duikt het hoofdpersonage op en is de spanning weg want je weet toch dat hij zonder moeite wint. Serieus, wie dacht dat dit een goed idee was?

Ik begin wel vaker ergens middenin in een reeks, en als het nde album mij niet bevalt, dan is de kans klein dat dat met het 1ste album anders gaat zijn. Deze reeks is geen uitzondering; mijn eerste indruk blijft ongewijzigd. Het idee op zich is nog enigszins origineel, maar het hoofdpersonage is kleurloos en de gevechten missen alle spanning omdat ze belachelijk voorspelbaar zijn. Sommige nevenpersonages zijn beter, maar zij krijgen te weinig screentime om de reeks te kunnen dragen. En ook de humor kan de manga voor mij niet redden, want ondanks dat het een parodie zou moeten zijn, worden de meeste tropes volledig rechtuit gebruikt. Je krijgt dus gewoon een superheldenserie waar alle klassieke tropes verzameld en uitvergroot worden, met een hoofdpersonage dat intentioneel overpowered is…

Geef mij een spin-off over Sonic en ik koop ‘m, maar voor de rest kan dit mijn aandacht niet vasthouden.

Batmanga 3. Het heeft geen lopend verhaal, dus gewoon 'meer van hetzelfde'. Ik vond het een leuke SF/actie-manga, lijkt een beetje op Astro Boy met (originele) vijanden die rare uitvindingen gebruiken om misdaden te plegen. De volgorde van de verhalen was wel een beetje raar: in dit deel krijg je het eerste verhaal met (Batmanga's versie van) Clayface, terwijl het directe vervolg op dit verhaal in een eerder deel zat!

Gangsta 1.
Ik vond het zelf persoonlijk niet super, dus ik ga deel 2 niet kopen, maar ik heb geen spijt van de aankoop. Ik heb het gekocht vanwege de artstyle en omdat ik mafia verhalen cool vind en dat heb ik gekregen.
Kudos aan de tekenaar dat ze niet bang was om "lelijke" mensen te tekenen, dat kom ik niet vaak tegen in manga. Alleen jammer dat de vrouwelijke karakters (met uitzondering van 1 oudere vrouw) er wel allemaal aantrekkelijk en redelijk hetzelfde uitzagen. Af en toe zagen de karakters er een beetje awkward uit, want de tekenaar wilde wat realistischer tekenen dan de gemiddelde mangaka, maar had nog steeds standaard manga verhoudingen, dus af en toe leken de monden er een beetje af te vallen, maar dat is nitpicking.
Het verhaal gaat over twee gangsters ("handymen"), Worrick en Nick, die jobs doen voor de mafia en de politie die niemand anders wil aannemen. In het eerste deel redden ze een dame...
Ik vond het interessant dat Nick doof is en dat er in de Manga sign language te zien is. Ik weet alleen niet hoe accuraat het was, maar het was er. Er zijn nog meer karakters met (kleine) handycaps, Worrick mist een oog en Dr. Theo mist een paar vingers.
Waar ik me aan stoorde was dat Worrick een gigolo was en dat hij helemaal de hemel werd ingeprezen want hij was zo'n "gift to women", maar de hoertjes in het bordeel werden voor nogal nare dingen uitgemaakt (door Worrick nota bene). Ook was de vrouwelijke hoofdpersoon nogal een "damsel in distress", maar het lijkt er op dat die nog wel de potentie heeft later een badass te worden.
Voor mij was het nogal een meh, maar als jij van gangsters houdt, een vreemde artstyle kan waarderen en door het blatant sexism heen kan kijken wens ik je veel plezier.

Even A Monkey Can Draw Manga 1: eerste deel (van twee) van de briljante educatieve parodie-manga over het maken van manga. De serie heeft de structuur van een "...voor Dummies" boek, en elk hoofdstuk komt er weer een ander thema aan bod (bv. verschillende genres/doelgroepen zoals shonen en shojo). Het is zowel een parodie als een echt educatief werk: er worden vaak hele scherpe analyses gemaakt over ontwikkelingen van genres, hoe men leert tekenen en zo (die dan weer in den absurde worden getrokken). Zo heb je stukjes over 'de ontwikkeling van slipjes in shonen manga', maar ook analyses van hoe ninja manga zijn ontwikkeld. In een ver verleden is een deel van deze serie in het Engels uitgebracht. Ik lees nu de luxe Japanse heruitgave, die veel verder gaat (Het Amerikaanse deel gaat ongeveer tot de helft van het eerste Japanse deel). Het Amerikaanse deel ging voornamelijk over tekenen en genres: het Japanse deel gaat verder met het verhaal en leert je o.a. hoe je moet omgaan met redacteuren van manga-bladen (als je wordt uitgenodigd voor lunch ben je binnen!) en hoe je ervoor moet zorgen dat redacteuren je aannemen voor vast werk (stemmen vervalsen!). De heruitgave bevat ook wat nieuwe extra's, zoals een foto-strip waarin Aihara en Takekuma een nieuwe Even A Monkey Can Draw Manga willen uitbrengen en op zoek gaan naar ex-hoofdredacteur Shirai in China.

En oh wow, ik kijk even op Wikipedia, maar Shirai was tot twee jaar geleden de Vice-President van Shogakukan en werkt nu nog steeds daar als de belangrijkste adviseur... >_> (In Even A Monkey Can Draw Manga, is hij die rare man die grijnst richting de camera met een sigaret in z'n hand)

Net pas Ouran uitgelezen! Het is echt een mix van chaos, de gok hoe rijke kindjes leven, platte romantiek en drama, maar de auteur breidt er gelukkig altijd een goed einde aan. Na lang twijfelen en met behulp van een verkoper hier (xD) was ik benieuwd hoe deze verder afliep na de anime. Dus kocht ik in een keer de rest erbij and my poor heart in die laatste volumes! It was worth it x3.

Next up! Alice in the country of everywhere <- dit is ook echt een neverending serie van manga. No regrets!

Het is echt verbazingwekkend hoe populair Alice is in Japan. Ik lees vaak Japanse detectives, en het lijkt soms wel alsof schrijvers een quotum hebben om verwijzingen ernaar te maken.

Gisteravond Even A Monkey Can Draw Manga 2 uitgelezen. Waar in het eerste deel het voornamelijk over genres ging, gaat deel twee over 'de praktijk'. Aan het einde van deel 1 werd "Tonchi Bancho", de shonenmanga van Aihara en Takekuma, opgepikt door Spirits. Maar het zwoegen begint nu pas echt: met behulp van kritiek van hun redacteur en de lezers, leren Aihara en Takekuma waardevolle lessen over hoe je bv. opvallende personages maakt, hoe je consistentie in een verhaal behoudt, hoe je lezers in spanning kan houden en meer. Het eerste ging dus in grote lijnen over genres, dit deel meer over hoe een serie zich moet ontwikkelen. Het gaat ook verder: we leren ook bv. ook over hoe men met omgaan met brieven van fans die je wijzen op fouten in het verhaal (verbranden!) anime adaptaties, merchandise en... de macht van de redactie, wanneer Aihara en Takekuma het perfecte einde voor Tonchi Bancho hebben geschreven, maar de redacteuren meedogenloos "wordt vervolgd" schrijven op de laatste pagina en Aihara en Takekuma dwingen verder te gaan met de serie.

Dit tweede deel voelt een beetje anders aan, omdat er iets minder 'les' is, en veel meer 'praktijk' (er gaan per hoofdstuk best veel pagina's naar "Tonchi Bancho"), maar nog steeds een leuke serie. Je zou denken dat er zo langzamerhand weer een goede cultuur is gekweekt in de Amerikaanse manga-fandom waar deze serie het goed zou doen...