Is het ook. Er zijn nogal wat factoren die bepalen hoe een pijl vliegt. Hoe groter het trekgewicht van de boog, hoe rechter de pijl kan vliegen. En de treklengte van de boogschutter. Mijn boog staat nu op zo
n 30 pond (gemeten op een treklengte van 28 inch), vergelijkbaar met wat voor Kyudo wordt gebruikt (oorlogsbogen waren veel zwaarder!). Ik heb echter een lichte verticale beperking en mijn treklengte is dus ook vrij kort. Ik haal er 24 pond uit. Onze club heeft echter ook iemand (meerdere iemanden zelfs) met een absurd lange treklengte. Als hij mijn boog tot zijn ankerpunt zou trekken, zou hij er 36-37 pond uit halen. Dat is echt een aanzienlijk verschil. (Deze week raakte hij per ongeluk zijn arm met een verenigingsboog van 26 pond. Bij mij zou dat een onindrukwekkende blauwe plek zijn, bij hem zwelde het in seconden op tot een ei.)

Met andere woorden, als je wil weten of je met een pijl iemand aan de andere kant van de gang kunt raken, moet je minstens dit weten: lengte van de gang, hoogte van de gang, hoogte van doelwit, kracht van de boog en de treklengte van de boogschutter. En dan nog weet je mogelijk niet genoeg, want als je bijvoorbeeld een pijl met een zeer zware punt zou gebruiken, zou je het pad van de pijl aanzienlijk kunnen veranderen.



Wat de oplossing ook was, het was vast verwarrend:

Hmmm, ik heb het vermoeden dat ik binnenkort Satoko & Nada ook ga lezen... (zei ik, terwijl ik op Bookwalker aan het kijken ben of-ie digitaal verkrijgbaar is)

Boogverhaal: Geen idee of je deze serie of dit specifiek verhaal ooit wilt lezen, dus negeer maar gerust als je niet gespoiled wilt worden hoor. Zelfs zonder de Japanse tekst te lezen snap je het denk ik wel, met als extra punt dat de dader langere tijd op die specifieke plek geoefend heeft. !Spoilers! voor Q.E.D.'s "Moord in Huize Kurogane": P1, P2 en P3.

Ik had ook al even een poging gedaan wat te rekenen/beredeneren met die boog-kwestie, en blijf het gevoel houden dat ik daar in m'n schooltijd nog wel wat mee had gekund. Nu ruim 20 jaar later is het allemaal toch wel ernstig verwaterd. Maar als ik dan op videobeelden zie dat bij wedstrijden over een afstand van 90 meter nog steeds niet nadrukkelijk met een boogje geschoten wordt (uiteraard wel iets, zwaartekracht kan je nu eenmaal niet negeren) dan vraag ik me toch vooral af hoe lang die gang wel niet geweest moet zijn.

Maar of het nu echt helemaal klopt of niet, interessante materie.

Volgens mij zal je sowieso de massa van de pijl moeten weten om te kunnen bepalen hoe snel de verticale component van de kinetische energie door de zwaartekracht gecounterd wordt.

Over kortere afstanden is het allemaal toch een stuk simpeler: https://www.youtube.com/watch?v=2mUKauErjfM
(Zegt iemand die één keer een boog in z'n handen heeft gehad en uit 10 pogingen slechts één pijl in de buurt van een bord heeft gekregen. Niet eens erin dus. Laat mij maar met een pistool schieten, dat ging me een stuk beter af....)

Ook op de 70m (de meest geschoten afstand tijdens competities - 90m is alleen voor de heren en een beetje uit de mode aan het raken) zie je afhankelijk van de boog wel een, uh, boog. Het is alleen niet zo goed te zien op het scherm. Aan de houding van de schutter en de stand van de pijl kun je echter zo zien of er hoger dan het geel wordt gericht. (Er moet trouwens wel bijgezegd worden dat moderne recurves zoals deze efficiënter zijn dan traditionele bogen. Het verschil tussen potentiële energie en kinetische energie is kleiner.



Het mooie is dat een pijl die qua gewicht en stijfheid niet bij de boog past, niet goed zou vliegen. Als we weten wat het trekgewicht van de boog, de treklengte van de schutter en het materiaal waarvan de pijl is gemaakt zijn, kunnen we veel uitsluiten. (Al zou het uiteraard vele malen handiger zijn als die informatie op een presenteerblaadje werd gegeven. Een berekening uitvoeren is één ding, een stapel spine-charts erbij halen is iets anders.)

@ Ash: O, wow, daar is heel veel mee mis!

Mjah, ik had al twijfels bij de praktische haalbaarheid, maar het idee is leuk :P Ik heb trouwens het vermoeden dat de auteur Kato op dit idee is gekomen vanuit z'n eigen achtergrond (hij studeerde architectuur op de universiteit).

Het probleem in het verhaal is dus gebaseerd op de toshi-ya van de Sanjusangendo in Kyoto. De afmetingen van de gang worden niet genoemd in het Engelse artikel, maar is 121 meter lang en zo'n 5 meter hoog (volgens Japanse wiki). Kennelijk is er tegenwoordig een evenement geïnspireerd door de originele toshi-ya dat tegelijkertijd met de seijinshiki/ceremonie van volwassenheid in januari wordt gehouden, met een afstand van 60 meter (en niet overdekt).

wowowow een manga met een...hijabi? Ik ben geïnteresseerd.

Ik heb net Omoni Naitemesu uitgelezen nadat ik Tokyo Tarareba Girls had gelezen van dezelfde auteur en ik moet zeggen, het is voor het eerst dat ik zoveel manga's van dezelfde auteur te gek vond. Normaal las ik een manga, vond ik het leuk, haalde ik een manga van dezelfde auteur erbij maar vond ik het nooit wat hebben.

I think we got a favorite here, Akiko Higashimura love you :')

Slice-of-life-yonkomamanga vol cultuurweetjes. Hij is leuk en Nada is fantastisch :)



Heb je Blank Canvas al gelezen? Eerste deel is nu verkrijgbaar in het Engels.

Ik heb Blank Canvas ook zien langskomen toen ik zocht naar meer titels van Higashimura! Het lijkt me vooral interessant omdat het gebaseerd is op de ervaringen van de auteur zelf :')

Na het spelen van de twee Shin Hayarigami games kwam ik erachter dat er een prequel light novel was, dus meteen maar Shin Hayarigami File 0 gelezen. Speelt zich een jaar of zo voor de eerste game af, toen Saki net van de politieschool was en nog in haar trainingsperiode zat als wijkagente. Na wat buurtklachten over een ongelooflijke stank gaan Saki en haar collega een verlaten huis binnen en vinden een stel lijken van vrouwen die verschillende lichaamsdelen missen. Dit zijn de nieuwste slachtoffers in een reeks moorden die al een tijdje in Stad K worden gepleegd. Saki ziet ook een spook in het huis, maar niemand gelooft haar op een inspecteur van de Special Patrouille Eenheid na, die sterke overeenkomsten ziet met een reeks moorden dertig jaar geleden.

Eigenlijk was dit boek nog leuker dan de eerste Shin Hayarigami, die in dezelfde periode werd uitgebracht. De broodjeaapverhaal/folklore/religie invalshoek is hier sterker uitgewerkt dan welk scenario dan ook in die game. En je weet toch dat je bij een prequel altijd iets van een oorsprongsverhaal verwacht? Dat je erachter komt waar dit of dat vandaan komt? Je komt in dit boek bijvoorbeeld erachter waarom Saki ook later bij de Speciale Patrouille Eenheid terecht kwam, maar File 0 was wel grappig in dat opzicht, want het gaf ook een oorsprongsverhaal voor een.... gameplay element. Liar's Art is een gameplay element in de games, waarbij Saki expres liegt om iemand uit te lokken om zo antwoorden te krijgen, maar ze "leert" het voor het eerst in dit boek :P Bijna alsof je een prequel boek leest over Mario, waarin hij dan leert hij moet springen.

In een nostalgische bui weer eens in de vroege dagen van dit topic gedoken, maar wat een herinneringen :") Boekenfestijnen, Samurai Deeper Kyo, Judas die ik nog steeds niet heb gelezen, Daigo....

Laatst gelezen was een educatieve manga! Lange tijd geleden vroeg iemand me eens iets of er een detective was waarin een gigantische magneet wordt gebruikt, en toen ik een beetje zat te zoeken kwam bij de serie Science Conan terecht: dit is een reeks educatieve boekjes van Detective Conan waarin kinderen op de basisschool leren over bv. magneten, de elementen, water etc. aan de hand van korte tekstjes, korte stripjes van Conan en experimenten die je thuis kan doen (bv. voor spreekbeurten en zo). Ben niet echt de doelgroep natuurlijk, maar de titel bleef wel hangen, dus heb die over magneten opgepikt met wat andere boekjes toen-ie digitaal afgeprijsd was. Conan lost o.a. misdaden op die met een magneet zijn begaan, en de kinderen leren van Dr. Agasa ook wat over hoe magneten werken. Had dit vast verslonden als ik heel wat jonger was :P