The Poe Clan 3 uitgelezen en daarmee de complete originele serie. En poeh, hij is echt leuk hoor! Heerlijke fantasy met hier en daar literaire tendensen, enorm episch in opzet (het verhaal begint in de achttiende eeuw en eindigt halverwege de jaren 70 van de twintigste eeuw) en pakkend van begin tot eind. Ik denk dat ik maar snel aan de recente vervolgen moet beginnen! Je zou bijna denken dat ik veel shojo manga lees.

Q.E.D. 4 & 5 heb ik ook gelezen, en die vielen een beetje tegen als detectivemanga. Deel 4 had een verhaal dat erg leuk had kunnen zijn met uitvissen hoe een AI op hol is geslagen op basis van de vier basisregels van het programma (a la de drie robotwetten van Asimov), maar uiteindelijk is het antwoord dus gewoon "ze waren gehackt". Met de andere verhalen had ik wat ik wel vaker heb met deze serie: elk verhaal/hoofdstuk is ongeveer honderd bladzijdes lang (elke volume heeft maar 2 verhalen) en je eindigt altijd met verhalen die niet zo strak gepland zijn de verhalen van Conan (ongeveer 60-100 pagina's) (want die verhalen bestaan uit kortere hoofdstukken van 18 pagina's), maar ook niet zo groots als de langere verhalen van The Kindaichi Case Files (die vaak zo'n 200~250 pagina's beslaan).

Misschien wacht ik nog even voor ik verder ga met The Poe Clan: het eerste vervolgdeel Haru no Yume (2017) is natuurlijk al best lang uit, maar kennelijk komt over twee maandjes ook het eerste deel van Unicorn (het tweede vervolg) uit, dus dan lees ik die liever meteen samen.

Q.E.D. 10 & 12 gelezen. Van deel 5 plots een sprong naar deze delen, maar Q.E.D. heeft sowieso niet echt een lopend verhaal, en ik had gehoord dat het verhaal in deel 10 juist een van de weinige keren was dat een verhaal twee hoofdstukken lang was (Q.E.D. bestaat dus bijna altijd uit losse verhalen die één hoofdstuk/100 pagina's lang zijn), dus was benieuwd hoe dat zou werken. We leren meer over Toma's verleden, toen hij vijf jaar geleden als tienjarig jongetje ging studeren aan MIT in Amerika. Daar leerde hij Annie kennen, een kersverse openbaar aanklager die op de zaak Marcus Osborne werd gezet: het leek voor de hand dat de veel jongere vrouw Sarah haar man had vermoord, maar ondanks een goed begin lijkt Annie de zaak toch te verliezen en ook het publiek begon Annie te beschuldigen van een heksenjacht op Sarah (omdat Salem, van de Amerikaanse heksenjachten, in de regio zit). Toma weet echter met een simpele vraag Annie's zaak in een keer op te lossen. Het verhaal gaat dan in deel 12 verder, als in het heden de mensen die te maken hadden met de Marcus Osborne zaak plots een voor een worden vermoord/'ongelukjes' krijgen en de hoofdverdachte is Toma zelf, die terug is in Amerika om oude gezichten weer op te zoeken. Dit tweede verhaal gaat wel erg de pulpy thriller kant op en lang niet zo leuk als de zaak vijf jaar geleden.

Gisteren in het nieuwe werk van Kishimoto gedoken, Samurai 8.
Mixed feelings though. De character designs en de stijl van de wereld is fantastisch, de artwork zit soms alleen de personages en sommige effecten in de weg. Ik snapte hierdoor soms niet helemaal hoe ik de actie in het verhaal moest "lezen".
De opzet was ook iets té basic I guess, ik vond dat Hachimaru ineens iets te veel power erbij kreeg en er had naar mijn idee iets meer opbouw in mogen zitten. Zo van, leer eerst nu maar iets van die kracht gebruiken a la Boku no Hero.

De Samurai cyborgs en de spirit animal achtige dingen zijn dan wel weer erg tof.

Ook mijn wekelijkse dosis chapters gehad.

Kimetsu no Yaiba --> tof als altijd

Hell Warden Higuma --> Shit! De serie stopt ermee, nog een epiloog en dan is het klaar... De serie zal dus waarschijnlijk geen vertaling krijgen.

My Hero Academia --> Opeens echt duistere shit. Wat moeten de huismoeders wel niet denken die hun kind van 11 deel 1 hadden geven met een blij gastje op de voorkant.

Black Clover --> De arc duurt nu al zo lang en heeft zo ontiegelijk veel inflatie. Tabata lijkt iets te veel hooi op de vork te hebben genomen.

De jaren 70 mysterie-shojo-manga Alice to 3nin no Futago (Alice en de Drie Tweelingen) uitgelezen. Mineko Yamada is een mangaka van de Jaar 24 Groep en dit is dus een leuk voorbeeld van hoe in de jaren 70 shojo manga ver de breedte in gingen dankzij de Jaar 24 mangaka (in dit geval dus door het avonturen/detectivegenre aan meisjes te presenteren). De Alice serie begint als een soort slapstick spionnencomedy: de ouders van Alice zijn net gestorven (en het boeit haar niets want paps was nooit thuis en mam ook niet omdat ze vreemd ging), dus haar oom en tante willen haar dood om het familiefortuin in handen te krijgen en huren een groepje huurmoordenaars. Alice komt tijdens het vluchten per ongeluk op een school terecht, maar het blijkt dat de directeur meisjes haat, dus doet ze alsof ze de jongen is die vandaag nieuw op school zou moeten komen om haar belagers te ontvluchten. En dan wat rom-com gedoe als ze verliefd raakt op het jongetje Dick Tracy en de school wordt aangevallen door de huurmoordenaars, etc.

Daarna komt er telkens iets anders. Volgens mij zijn de losse Alice verhalen ook in allerlei verschillende bladen uitgegeven, want verklaart waarom het soms erg van toon verandert. Je hebt een best klassiek detectiveverhaal over een gestolen juweel (geinspireerd door G.K. Chesterton, wat Yamada ook netjes vermeld aan het einde van het verhaal), maar met een redelijk kinderlijke toon. In een ander verhaal wordt iemand vermoord, dus ook weer een klassiek detective, maar daar zijn de thema's toch weer net volwassener. Maar je hebt ook een verhaal dat gaat over de jeugd van Alice, en dat gaat weer over thema's als een kinderjeugd (wat me erg deed denken aan The Poe Clan) en de verwachtingen die je hebt van eindelijk volwassen worden, samengevoegd met een psychologisch thrillerplot dat een echte nare nasmaak heeft. Zeker tegen het einde (Barones Lamb! verhaal) zie je dat Yamada meer 'echte' personages met karakter op papier heeft staan vergeleken met de vroegere verhalen (en je merkt ook de LGBT invloeden). Laatste verhaal is heel raar, maar dat bleek dus meer een gaiden te zijn die de Alice series verbindt met Yamada's bekendste science-fiction serie over tijdreizigers en een oorlog die de aarde heeft vernietigd en zo >_>





Yamada's tekenstijl veranderde trouwens best hard! Het eerste plaatje komt uit het eerste Alice verhaal uit 1974. De tweede uit het laatste echte Alice verhaal uit 1978.

Ik ben nu dus begonnen aan Haru no Yume (Lentedroom), het vervolg op The Poe Clan. Dit vervolg kwam uit in 2016 (veertig jaar nadat de originele serie was gestopt). En... Hagio's tekenstijl is wel erg veranderd in die veertig jaar! (Ik ken Hagio alleen van The Poe Clan en They Were Eleven! dus redelijk oud)





Eerste plaatje is van een van de originele verhalen, tweede van het verhaal uit 2016. Je zou Edgar en Allan (in eerste plaatje de twee in panel rechtsonder) bijna niet herkennen O_o

Ik moet eerlijk zeggen dat ik meer gecharmeerd ben van de vroegere art. Die heeft die klassieke flair en dat spreekt mij wel aan.
De nieuwe art style vind ik veel minder sterk overkomen.

Just asking, waar gaat het eigenlijk over?

Ja, ik vind de klassieke stijl ook mooier.

En waar het over gaat? Zie de Klassiekersrubriek in niet de komende, maar de AniWay daarop ;)

Zal ik doen!

Die verandering begon al in de jaren 80, dus zo'n beetje in de periode dat ze echt een gevestigde mangaka was, veel minder gebonden was aan shojobladen en meer voor een volwassen doelgroep (en zichzelf) kon gaan tekenen. A,A' (getekend tussen 1981 en 1984) ziet er bijvoorbeeld al zo uit:



In de bundel A Drunken Dream kun je goed zien hoe haar stijl zich ontwikkelde. Het oudste verhaal daarin stamt uit 1970, het nieuwste uit 2007.

Met stappen ertussen is de verandering inderdaad wat makkelijker te verteren. Maar ik denk dat ik ook heel erg m'n topper van vorig jaar, Saint Rosalind (1973), in m'n gedachten had. Masako Watanabe had voor de luxe 2017 release namelijk een nieuw proloog getekend, 44 jaar nadat de serie was afgelopen.





Eerste plaatje is proloog (2017), tweede eerste hoofdstuk (1973). Beetje hetzelfde tijdsverloop als The Poe Clan - Haru no Yume dus, maar je ziet bij Saint Rosalind nog wel dat het anders is (en kom op, Watanabe was nog net geen 90 in 2017), maar het zit er nog relatief dicht bij (natuurlijk weet ik dan weer niet of Watanabe dat expres heeft gedaan of niet)

Konna Black Jack Wa Iya Da 1 (Zo'n Black Jack Wil Ik Niet): Er moet overal een officiele parodiemanga van komen, dus ook van Tezuka's Black Jack. Alleen is-ie echt niet leuk. Rock is een feestbeest, Dr. Kiriko is de 'domme' en Black Jack doet de punchlines, maar het is gewoon niet grappig.

En heel wat manga weer eens opnieuw gelezen vanwege redenen. Het 'zwaarst' was The Drifting Classroom. De Umezz Perfect Edition (die dit najaar ook in het Engels uitkomt!) bestaat uit drie delen van zo'n 800 bladzijdes en echt... je moet niet zoveel bladzijdes aan The Drifting Classroom achter elkaar consumeren, dat is niet goed voor je geestelijke gezondheid >_> De paniek... het stopt maar niet...

From Eroica With Love 1: Natuurlijk is het een shojomanga uit de jaren 70. Het is heel erg jaren 70 en gay, in zowel de oude en moderne betekenis van het woord. Dorian Gloria is een flamboyante (FLAMBOYANTE) kunstdief die ook graag aantrekkelijke mannen versiert. Het heeft wat weg van de Lupin-manga, maar dan met nog meer de focus op komedie (en het liefdesleven van Eroica). In dit eerste deel is de mangaka duidelijk bezig met van alles uit te proberen: de speciale krachten van die drie espers lijken bijvoorbeeld al snel minder belangrijk te worden. Ik heb nog twee delen gekocht, dus ben benieuwd hoe dit verder gaat.

The Poe Clan: Haru no Yume: Het 2016 vervolg op de originele serie. De serie beslaat een periode van twee eeuwen, en chronologisch gezien speelde het allerlaatste verhaal (Edith) van de serie zich af in (om en nabij?) 1976. We springen echter een beetje terug in de tijd met Haru no Yume, dat zich afspeelt in de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog. Edgar en Allan leven in een klein dorpje in Wales. Edgar raakt bevriend met Blanca en Noah, twee Duits-joodse kinderen die zijn gevlucht en nu wonen bij hun oom en tante (oudere zus van hun moeder). Blanca probeert ontzettend goed voor haar broertje te zorgen en probeert hun Duitse achtergrond zo veel mogelijk weg te drukken, omdat ze bang is dat ze hier ook in de problemen komen. Ze droomt van de tijden die moeten komen, als de oorlog weer voorbij is. Intussen krijgen Edgar en Allan ook bezoek van Falca, een vampier van een andere clan, die Allan helpt met het aansterken. Dit verhaal heeft weinig horror/mysterie-elementen (wel tegen het einde), en richt zich meer op het thema van het zorgen voor iemand en hoe dat een levensdoel op zich wordt.

Edgar (en de lezer) leert trouwens ook een stuk meer over de Poe Clan en het dorp van Poe en wacht, probeert Hagio daar nou iets te retconnen? Want Edgar leert iets in dit verhaal, dat wellicht ook van belang is voor de verhalen die zich na de Tweede Wereldoorlog afspelen! Want als hij dat kon, betekent dat dan bv. dat Edith eigenlijk anders af is gelopen? Ben daarom erg benieuwd naar Unicorn, het tweede vervolg op de serie dat zich na Edith afspeelt (komt in juli uit!)

From Eroica With Love 2: Eigenlijk is deze serie heel anders dan de andere bekende 70/80 dievenseries, omdat het veel minder om de heist gaat, en sowieso heeft Eroica beschikking tot een heel leger aan helpers, terwijl bv. Cat's Eye en Lupin veel meer om een kernteam gaat. De serie is heeeeeeel erg jaren 70 qua vibe, en uiteindelijk gaat het vaker over hoe Klaus en Eroica samen komen te werken. Op zich wel leuk, maar tenzij het derde deel (dat ik al heb gekocht) heel anders wordt, denk ik niet dat ik verder ga lezen want ik ben toch meer iemand van de uitgedachte heist.

From Eroica With Love 3: De mangaka weet nu wel duidelijk welke kant ze op wilt met de serie/personages. Voor mij doet deze serie het net niet: zoals gezegd ben ik toch meer fan van de meer heist-gerichte series als Lupin III en Cat's Eye, terwijl deze serie toch meer gaat over 'hoe krijgen we Klaus en Eroica samen op een avontuur'. Dus toch maar op zoek naar een andere klassieke shojo voor de volgende keer ;)

Alvast even plekje claimen voor een gelezen manga (in 2020?), want er ging weer iets all according to keikaku:

Dark Horse to resume releases of The Kurosagi Corpse Delivery Service in omnibus volumes



(Is dit toeval? Staat hier in de schuur stiekem een supercomputer die wordt gebruikt om de plannen van Amerikaanse manga-uitgevers te voorspellen? Jullie zullen het nooit weten!)