De 2003 Astro Boy TV serie had twee games: de PS2 game schijnt niet zo goed te zijn (net als de PS2 game gebaseerd op de CG film...), maar de GBA game is een gave actie-platformer/shooter van Treasure (Gunstar Heroes en zo) dat echt propvol zit met Tezuka verwijzingen.

Professor Munakata 6: De semi-bovennatuurlijke verhalen waarin Munakata zelf iets ervaart dat te maken heeft met folklore/legendes doen me helaas toch niet heel veel. Ze komen niet zo vaak voor, maar aangezien zo veel verhalen in deze serie juist gaan over het achterhalen van de waarheid achter bekende legendes/folklore (zelfs met bovennatuurlijke elementen), is het toch raar dat je soms verhalen tegenkomt waarin dus blijkt dat er echt iets bovennatuurlijks aan de hand was. Het verhaal over de Yuki-Onna was hem dus niet. Dit deel heeft twee lange verhalen: de leukste is het verhaal over het verhaal van Momotaro, waarin Munakata diverse varianten en gerelateerde verhalen uit geheel Japan onderzoekt om uit te vinden waar het verhaal over Momotaro nou eigenlijk vandaan komt en waar het symbool voor staat. Het andere verhaal gaat over de reizende smeden/ijzerertstheorie waar Munakata sinds het eerste deel aan werkt, dit keer in relatie met een populaire theorie dat Minamoto no Yoshitsune's historische dood gefaket was en dat hij naar het noorden was gevlucht, maar dit verhaal gaat echt nergens heen en je hebt nooit zo'n moment als bij het Momotaro verhaal dat plots alle historische puzzelstukjes op z'n plaats vallen.

Nog één deel te gaan, dan even kijken of ik het vervolg ook ga lezen (waar The British Museum Adventure ook onder valt).

Professor Munakata 7 uitgelezen (laatste deel van de eerste reeks). Twee verhalen over de rol van draken in Japanse folklore, waarvan de interessantste het laatste verhaal is. Munakata schrijft elk jaar een artikel over de Chinese zodiac voor het blad waar Ike werkt. Dit jaar is het jaar van de Draak, maar omdat Munakata in het ziekenhuis zit, heeft Ike dit keer haar echtgenoot gevraagd voor het artikel (Rindo is een assistent-professor in de Japanse middeleeuwen). Het echtpaar verdwijnt echter tijdens hun veldonderzoek, en het is aan Munakata om uit te vinden waar ze naar toe zijn gegaan, gebaseerd op het weinige wat Rindo had verteld aan Munakata over waar hij aan werkte. Het verhaal duikt diep in de geschiedenis van draken in zowel het oosten en westen, en slangenreligies (Naga) en zo, en hoe dat ook verbonden is met de (mythologische) geschiedenis van Japan en echt heel leuk om te lezen. Dit deel eindigt met twee korte one-shots die geen onderdeel zijn van de Professor Munakata serie (wel nog over folklore) om het deel wat uit te vullen.

In het algemeen over deze serie: The British Museum Adventure is relatief gezien toegankelijker dan een "standaard" Munakata verhaal, in de zin dat het a) niet over Japanse (Aziatische) folklore/geschiedenis gaat en b) dat er veel meer actie is, maar aan de andere kant weet de gewone serie soms ook wel enorm te verrassen door bepaalde links te maken tussen folklore/mythe en ware historische gebeurtenissen. Maar je moet wel wat interesse hebben in deze onderwerpen om er iets uit te halen, want je moet echt veel lezen bij deze serie, en even hard meedenken want zelfs met pagina's vol uitleg is het wel handig als je zelf ook de beschikking hebt over wat eigen kennis over geschiedenis en folklore. Ik vind de serie zelf veel moeilijker aan te raden dan The British Museum Adventure op zichzelf.

Dragon Ball Super 6 t/m 8: eigenlijk was het plan om te wachten tot deel 9 in april uitkomt, zodat ik de gehele Tournament of Power kon lezen (de laatste 2(?) hoofdstukken zitten in deel 9), maar dus toch alvast begonnen. Het idee van de Tournament of Power vind ik op zich wel leuk: een toernooi is ouderwets Dragon Ball, maar in tegenstelling tot het eerdere toernooi tegen Universum 7, is de opzet tegelijkertijd heel anders dan wat we eerder in Dragon Ball gezien hebben, dus meteen ook spannend. Maar het werkt ook niet helemaal in de manga. Alles gaat heel gehaast omdat de manga (met maandelijkse hoofdstukken) niet te ver achter op de anime mocht lopen, dus al die nieuwe personages krijgen nauwelijks aandacht. Had Toyotaro de ruimte gehad om met wekelijkse hoofdstukken echt een verhaal op te bouwen met verschillende vechters en zo, dan was dit een stuk leuker geweest, maar nu leest het toch wel erg als een gehaaste samenvatting die weliswaar wel leuke momenten heeft, maar het mist toch wat gravitas omdat 99% van de nieuwe personages geen greintje persoonlijkheid hebben en misschien in twee, drie panels voorkomen voordat ze verslagen worden.

En mijn god, waarom is Jiren als de ultieme tegenstander zo lelijk ontworpen? Er is echt niets aan zijn ontwerp dat ook maar een beetje boeiend of pakkend is!

Dragon Ball Super 9: De eerste twee hoofdstukken zijn het einde van het Tournament of Power. Ik vind Jiren als ultieme tegenstander nog steeds ongelooflijk saai, maar de 'les' die geleerd wordt door zowel de helden als Jiren vind ik wel goed uitgewerkt (vooral omdat je dat minder vaak ziet in Dragon Ball). Ik had ook wel gegokt dat "die ene ontploffing" niet was wat het leek en dat het uiteindelijk wel terug zou komen bij de climax van het toernooi. De manga springt daarna na de gebeurtenissen van de filmDragon Ball Super: Broly en begint meteen met de nieuwe arc (waar dus nog geen anime van is). Dit voelt heel anders aan dan andere Dragon Ball verhalen en kan best interessant worden, maar het moet nog wel op gang komen. Waarschijnlijk stop ik nu voorlopig met het lezen van Dragon Ball Super, want dit is toch wel waarbij je hele arcs zoveel mogelijk in één keer wil lezen (en 9 is vandaag uitgekomen in Japan, dus misschien lees ik volgend jaar weer verder ;))

Detective Conan 96: Een hele ongelukkige indeling van hoofdstukken dit keer, want eigenlijk zit er maar één volledig verhaal in dit nummer: de eerste twee hoofdstukken van het verhaal over de politieagentes die worden vermoord zitten in het vorige deel, en het verhaal over de acteur die wordt vermoord tijdens een opname wordt pas in het volgende deel afgemaakt. Het middelste verhaal, waarin KID een juweel moet stelen dat ingevroren is in een blok ijs, met Conan, Hattori en Inspecteur Komei (van de Nagano politie, die ene die altijd quotes uit Romance of the Three Kingdoms spuwt) ter plekke, is helaas niet een van de betere KID verhalen.

MAAR. Je merkt wel dat Aoyama weer bezig is om dingen op te zetten voor óf het einde van de serie, of in elk geval een grote climax. Nu weten we bijvoorbeeld wat die scene betekende in de film Zero the Enforcer, toen Kuroda iets zei dat expres niet ingesproken was. En wie had kunnen raden dat dat ene personage de broer was van die andere!? Eigenlijk is 96 een heel saai deel, maar er zitten in elk geval wel wat puzzelstukjes voor het grotere verhaal.

Color of happiness v.2: Net zo goed als vol.1 naar mijn mening. De relatie van de hoofdkarakters is nog steeds apart (hostage en kidnapper) maar vanwege Sachi's nare verleden hoop je dat ie voort blijft bestaan. Echter met een relatie als deze kan er veel misgaan, zo staat er iemand op t internet op die beweert Sachi te hebben ontvoerd, maar dat heeft t mannelijke hoofdkarakter (waarvan we nog steeds de naam niet kennen) natuurlijk gedaan dus...what gives? Waar is die gast van t internet op uit? Ik kan wel zeggen wat maar dat is een spoiler . Verder komen twee politie agenten dicht bij de waarheid als ze voor de woning staan waar de twee hoofdkarakters wonen. Als je van wat serieuzere en spannende shoujo houdt is dit tot nu toe een aanrader.

Detective Conan 1-4: Mijn allereerste manga ervaring. Ik was de afgelopen 3 weken door Japan aan het reizen en het leek mij leuk om wat thematisch leesmateriaal bij de hand te hebben. Ik had nog nooit iets van Conan gezien of gelezen maar de introductie aan zowel manga als Conan is erg goed bevallen. Ik ben benieuwd hoe het verhaal met de "men in black" doorgetrokken gaat worden over de volgende volumes.

Het bleek overigens ook goed te werken als gesprek starter! Meerdere keren als ik ergens alleen zat te eten/drinken raakte ik in gesprek met iemand omdat Conan als karakter werd herkend. Terwijl ik daarvoor als 1.93 m lange blanke man een beetje werd ontweken.

Als je het vooral om het 'grote' verhaal gaat, dan moet ik je waarschuwen: vorige week kwam deel 96 uit en hoewel het er wel op lijkt dat de auteur dingen aan het voorbereiden is, zijn we nog steeds niet bij het eind en is Conan nog steeds Conan :P

Daar ging ik stiekem al een beetje van uit. En ondanks ik benieuwd ben welke kant ze op gaan, zijn de intriges en creatieve mystery murders natuurlijk de grote pull. Ik zie mij voorlopig deze serie nog wel volgen

Detective Conan 5-7: De "laten we de zaken binnen dezelfde volume" aanpak is het raam uitgegooid en de cliffhanger-techniek is afgestoft en toegepast. Dit viel te verwachten en het is eigenlijk al netjes dat de eerste volumes deze aanpak al niet hadden; je krijgt zo in het begin een introductie aan de karakters en een indruk wat de stijl van de serie zal zijn, en wanneer je een goede impressie hebt weten te vormen gaan ze de "tease" kan op waardoor je meer en meer naar de volgende volume uitkijkt. Volume 8 is al besteld!

Op zich heeft dit meer te maken met het feit dat vele manga, zoals Conan, als een feuilleton wordt uitgebracht. In Conan's geval betekent dat er in principe elke week een nieuw hoofdstuk wordt uitgebracht in het weekblad Shonen Sunday, en als er genoeg uit is, worden de hoofdstukken verzameld en uitgebracht als één volume. Maar omdat Conan een lopende serie is met een vast schema worden, hebben de volumes ook allemaal dezelfde lengte, zodat de volumes ook op een vast schema kunnen worden uitgegeven (ze gaan niet de ene volume langer of korter maken om mooi te eindigen). Bij Conan is dat ongeveer 180 pagina's, wat tegenwoordig 11 hoofdstukken is (vroeger 10, en soms zijn er uitzonderingen zoals de eerste volume die een langere pilot heeft).

Dus als ze gewoon 180 pagina's klaar hebben, dan wordt dat een volume, en dan maakt het niet meer uit of een verhaal compleet in een volume zit of niet (want over drie maanden komt toch weer een nieuw deel uit). En omdat verhalen niet allemaal dezelfde lengte hebben (zeker niet na de eerste vier volumes) en meestal variëren tussen de 3~6 hoofdstukken, komt het bijna nooit meer zo uit dat je alleen maar complete verhalen in één volume vindt. Deel 96 was een heel ongelukkig voorbeeld hiervan, want het begint met de laatste drie hoofdstukken van een verhaal van vijf, dan volgt een compleet verhaal van vier hoofdstukken, en we eindigen met de eerste vier hoofdstukken van een verhaal dat langer is. Een serie als Q.E.D. Shomei Shuryo bijvoorbeeld liep weer in een maandblad en had hoofdstukken van bijna honderd bladzijdes, die altijd één compleet verhaal vormen. Praktisch gezien liep het op een gelijk schema als Conan, maar daar bestond een volume dan weer altijd uit twee complete verhalen en liep er nooit iets over in een volgend nummer.

Laatst gelezen: The Poe Clan 1 (Hagio Moto). Een van de bekendste shojo manga uit de jaren 70. Edgar is een Vampanella (vampier), die voor eeuwig zijn jeugdige gedaante behoudt. Samen met zijn zus Marybelle en hun adoptieve ouders de Portsnells verlaten zij het dorp van Poe (thuis van Vampanella) en verhuizen ze naar de stad op zoek naar nieuw bloed. Op school komt Edgar de jonge Allen tegen, die hem intrigeert. Anders dan een 'gewoon' vampierenverhaal, is dit geen horrorserie, maar gaat het juist om de eenzaamheid van Edgar als een Vampanella, die weliswaar geniet van zijn eeuwige leven, maar zich ook zeer beseft dat het een eenzaam lot is. We krijgen wat losse flarden te zien uit het (lange) leven van Edgar en zijn familie, waarin de korte levens van de mens, en het eeuwige leven van een Vampanella tegenover elkaar worden gezet. Erg leuk om te lezen, ben benieuwd naar de rest van de serie.

De vorige Syundei die ik was, was een luchtige romcom met een 80s-feel: Go For It, Nakamura! Dit het tegenovergestelde: een horrormanga die door de BL-elementen doet denken aan het werk van de auteurs zoals Moto Hagio en hun werk uit de jaren 70, maar ook terug grijpt naar een andere traditie...

Terumichi Hoshino is heimelijk verliefd op een van zijn klasgenoten, Omihiko Yamada, en is maar wat nerveus als het wederzijds blijkt te zijn. Niet veel later wordt Omihiko doodgestoken door een andere jongen. "Weet je wie ik ben, Kuroiwa?" "Kishibe Uminosuke. Je hield van insecten..." Terwijl Terumichi al doodsangsten uitslaand een ambulance belt, staat Omihiko weer op en strompelt weg. Het is alsof er niets is gebeurd. Zelfs de dader kan zich het incident niet herinneren. Terumichi denkt dat hij gek wordt. Het wordt al snel duidelijk wie die Kuroiwa is: een populaire auteur die de vader van het Japanse mysteriegenre wordt genoemd en die al bijna 100 jaar dood is. Of beter gezegd: dood had moeten zijn.

Yep, deze Syundei-manga speelt met o.a. (het werk van) Edogawa Rampo. Doordat de moordende auteur losjes is gebaseerd op andere auteurs en het ook nog eens om een verhaal uit 'hun' genre gaat, is dit in bepaalde opzichten metafictie, maar tegelijkertijd staat het ook op zichzelf als een nieuw werk.

Oké, ik start de pot: wie wil wedden dat Ash binnen een maand een BL-manga koopt?

En toch, toen ik de cover net voor het eerst zag, moest ik toch aan luchtige 80s romcom denken. Want ik dacht toch eerst echt dat dit een Rumiko Takahashi was of zo



Ha! Er is geen digitale versie van de Japanse uitgave, dus dat wordt veel later joh! Alhoewel, is die 10% voucher van Book Depository die deze week afloopt dan toch een teken...

(Maar ja, hij staat nu wel op de radar... ^_~')

Go For It, Nakamura is behoorlijk Rumiko Takahashi (maar dan gay). Hoog tempo, slapstick wordt niet geschuwd. Dat was een van de redenen waarom ik nieuwsgierig was naar een horrorverhaal in dezelfde stijl: ik wilde zien of de gelijkenis oppervlakkig was. Maar nee, net zoals Takahashi ook prima horror kan tekenen, kan Syundei dat ook (maar dan gay). Eén groot verschil is echter dat Rumiko Takahashi iemand is die genres hielp vormgeven - haar manga zijn puur zichzelf - terwijl Syundei voor eclectische combinaties van stijlen en genres gaat. Als je heel hoogdravend wilt doen, zou je kunnen zeggen dat het post-modernistische BL is. Het is niet gericht op het bevredigen van basale wensen van lezers - er is geen happy ending en over een eventuele tragische schoonheid kun je ook twisten - wat het eigenlijk uitermate geschikt maakt voor lezers die het niet voor de BL lezen (en minder geschikt voor de mensen die dat wel doen).

Om even door te gaan op het semi-BL verhaal: The Poe Clan 2 ook uitgelezen. De serie is niet op chronologische volgorde geschreven (en ook niet zo verzameld in de delen), maar het overgrote gedeelte van dit tweede deel gaat over de persoonlijke geschiedenis van de Vampanella's Edgar en z'n zusje Marybelle. We leren hoe zij Vampanella's zijn geworden en hoe hun lot ook op mysterieuzer wijze verbonden blijft met hun 'echte' (menselijke) bloedlijn ondanks het verloop des tijds. Dit is echt een manga die je zo moeilijk in een genre kan stoppen, want Hagio experimenteert hier zoveel. Het is een shojo manga in de zin dat het was geschreven met de intentie dat meisjes dit zouden lezen, maar dat is slechts een vaag kader waar Hagio in werkt. Zo is het eerste verhaal in dit deel een groots, episch (liefdes)drama met wat gotische horror elementen, het tweede een thriller, terwijl het Picadilly verhaal min-of-meer een detective is. En je merkt ook dat Hagio hier de eerste stappen zet richting het BL-genre, hoewel dit echt hele kleine baby-stapjes zijn met de interacties tussen Edgar en Allan (waar Marybelle sowieso altijd tussen zit als 'buffer'). Logisch dat het hier nog echt hele vage voortekens zijn, want er was nog geen BL, dus het was echt voorzichtig aftasten wat mogelijk was.