Nee. Ik weet nog dat ik van jou aan het begin van dit jaar een link heb gekregen, maar daar heb ik nog helemaal niets mee gedaan. ^__^;

De stap naar Japanse drama wil er om de een of andere manier maar niet van komen. En dat terwijl ik hier al een reeks series voorbij heb zien komen die voor mij echt interessant zijn om te proberen.

Misschien moet ik er maar eens gaan beginnen zodra ik Hikaru no Go heb afgekeken (ja, ben ook nog steeds met die serie bezig >__<).

*kijkt op kaft boek*

"A Dr. Fell impossible crime by John Dickson Carr". XD

Anyhoo, eindelijk weer leesstof in een taal dat ik zonder woordenboek kan begrijpen ^_~ Ga er vanavond in beginnen :3

Ik ben erg benieuwd wat je er van vind! Hoever ben je al?

...

The Greene Murder Case uitgelezen en was toch wel blij dat ik de oplossing al grotendeels kende, waardoor ik niet teleurgesteld kon worden. Het verhaal was wel beter dan ik had verwacht, maar dat maakt het helaas nog geen goede detective.

Het grootste probleem van het verhaal is dat er te veel moorden werden gepleegd, vrijwel de gehele familie sterft voor het einde van het boek, tot er nog naar maar twee over zijn (waaronder de dader). Door het op die manier te spelen heeft Van Dine het voor zichzelf vrijwel onmogelijk gemaakt om een echt detectiveverhaal neer te zetten.

Wat veel beter had gewerkt, IMO, is als de familie iets kleiner was geweest, en ze allemaal tegelijk waren vermoord. Vance en Markham hadden de dood van de Greene familie moeten onderzoeken door het huis te doorzoeken, brieven en dagboeken lezen, en praten met vrienden en kennissen van de familie, wat ze dan uiteindelijk op het spoor moet zetten van een duister persoon uit het verleden van de familie Greene.

Ik geef toe dat het daarmee niet een betere detective wordt, maar het zou het verhaal een stuk interessanter hebben gemaakt, en beter dan the last man standing oplossing.

Ik las zojuist dat Janwillem van de Wetering, bekend om zijn politieromans over het duo Grijpstra en De Gier, is overleden. Hij werd 77 jaar.

Ik ben nooit echt een fan van zijn werk geweest, maar The Maine Massacre is een van de beste politieromans die ik ooit heb gelezen! Ik kan het boek iedereen aanraden die verplan is iets van zijn werk te gaan lezen.

R.I.P.

http://www.albartus.com/motas/
Een Escape the Room click-and-point adventure.

Voor jullie

Jaren geleden al gespeeld ^_~'

En TomCat was van wat ik me herinner geen gamer. Dat, terwijl ik altijd heb geloofd dat point 'n click adventure spelers , goede detectivelezers zijn en andersom!

Edit: wat me eraan herinnert dat ik eens moet zien of ik DiscWorld Noir hier aan de praat kan krijgen...

Oh en in Paper Mario: The Thousand-Year Door zat een grappig Murder on the Orient Express hoofdstuk XD

Dat detectiveverhalen en point ’n click adventure spellen overeenkomsten hebben, wil nog niet zeggen dat ze ook een overlappende fanbase hebben. Je zou denken dat er ook veel echte detectivelezers, zoals wij, te vinden zijn tussen de armchair treasure hunters en Detective Conan fans, maar dat valt echt tegen (vooral bij de laatste zal je waarschijnlijk zelf wel weten hoe weinig echte detectivelezers daar tussen zitten).

En toch moet en zal je ooit Phoenix Wright spelen! Veel mensen zeuren dat het veel lezen is en nadenken is en weinig actie, maar voor iemand als jou zou dat lezen en nadenken toch geen probleem moeten zijn? :D

Moving Toyshop kwam ook binnen, maar eerst maar The Crooked Hinge uitlezen. Ben nu ongeveer op een derde, dus nog niet heel veel over op te merken. Ik weet nog niet hoe de details gaan veranderen, maar het is op dit moment inderdaad geen impossible moord, hoogstens een implausible moord/zelfmoord >.~

Edit: Net Carr's The Crooked Hinge uitgelezen. Hoewel het wel duidelijk een goed boek is, compleet met een Queense "oplossing" en de duidelijk Carr-thema's, zou ik het toch niet een van mijn favoriete Carrs noemen. Dan vind ik dan weer toch The Hollow Man, He Who Whispers of The Plague Court Murders leuker. Het hoofdprobleem, de vraag wie de echte erfgenaam was, boeide mij gewoon niet XD Het bleef namelijk ook heen en weer gaan en je had als lezer geen enkel idee wanneer weer een nieuwe plotpunt zou komen dat je weer de andere kant op liet denken.

Natuurlijk blijft o.a. het uiteindelijk einde toch weer iets waar je mee moet leren leven en het is dit keer ook ietsjes beter aanvaardbaar dan die van Het Laatste Schaakspel, maar toch :P Overigens vond ik het gebruik van 2 "enge" thema's (Automaton en Satanisme) erg onsamenhangend, en bovendien werd die laatste ook vrij laat pas geintroduceerd.

Ik had niet verwacht dat The Judas Window aan jouw lijstje met favoriete Carr titels zou ontbreken, of bedoelde je alleen de titels met een bovennatuurlijk tintje?

Anyway...

Het verhaal sprak mij juist wel erg aan: de zomerse sfeer en bedrieglijke stilte van het dorpje (wat geen typische setting is voor Carr, zoals een verlaten gevangenis of een donker landhuis in verval, maar wel laat zien dat hij ondanks het zonnige achtergronddecor een beklemmende sfeer kan scheppen), het probleem van de erfgenamen, de automaton in de kast met boeken (die nog lang in mijn geest heeft rondgespookt), en de manier waarop de moordenaar bijna letterlijk uit de nachtmerrie van het slachtoffer komt gekropen om zich van hem te ontdoen!

Sfeer is voor mij toch wel net zo belangrijk als het plot en Carr wist als geen ander hoe hij die twee moest combineren. Ik moet je trouwens wel een klein beetje gelijk geven over de enge elementen (ook al zijn ze voor mij van toevoegende waarde voor het verhaal).



Waarom heb ik toch het gevoel dat ik hier enigszins gemanipuleerd word? ;)

Heh, helemaal vergeten dat ik The Judas Window ook had en dat ik die inderdaad erg leuk vond XD Ik zocht in m'n geheugen hard naar de Carrs die ik had, maar die is er toch uitgeglipt, vanwege de normale setting XD

Oh, wat hou ik van Rue Morgue Press!

Gisteren begonnen in Stuart Palmer’s Miss Withers Regrets, waarin een niet al te slimme actie zit verstopt van de mensen van Rue Morgue.

Ze hebben op de pagina naast het eerste hoofdstuk een kleine waarschuwing geplaatst, maar daar gaat het niet om. Deze waarschuwing hebben ze geprobeerd met een positieve noot te laten eindigen, door de oplettende lezer erop te wijzen dat er een detective van een andere bekende detectiveschrijver in het verhaal verschijnt. Vanzelfsprekend zeggen ze niet wie, want “we wouldn’t dream of spoiling that surprise”.

Dat is natuurlijk heel hoffelijk naar de lezer toe, alleen een beetje lullig dat de naam van de desbetreffende detective gewoon in de cast of characters lijst op de eerste pagina staat. ^__~;

Heh, meestal lees ik de Personae Dramatis sowieso niet, alleen als ik even het personage kwijt ben ^_~ Vind ze wel leuk though.

Begonnen in The Moving Toyshop, wat tot nu toe redelijk vermakelijk is. Maar je moet het wel echt als klucht gaan lezen XD

Volgens mij had ik in mijn introductie van Edmund Crispin al gewaarschuwd dat The Moving Toyshop meer een klucht is, maar wel eentje speciaal geschreven voor detectivefans! ^__~

Anyway, ik heb wat van mijn achterstand weggewerkt wat detective televisieseries betreft. Om te beginnen heb ik twee afleveringen van de Father Brown serie gekeken, The Secret Garden en The Arrow from Heaven, en ben daar nog een beetje verdeeld over.

Kenneth More doet erg zijn best om een geloofwaardige Father Brown neer te zetten, maar hij is niet de Father Brown die ik voor me zie als ik Chesterton lees. En wat ook niet echt helpt om de magie van Chesterton tot leven te wekken zijn de lelijke achtergrond decors. De verhalen waren zoveel beter tot hun recht gekomen als ze op locatie waren gefilmd (vooral The Secret Garden). Ondanks al dat toch een erg goede poging, vooral voor die tijd, om Father Brown op het kleine scherm tot leven te wekken.

En nog twee afleveringen van Ellery Queen, waarvan Caesar’s Last Sleep mijn favoriet was. De aflevering was wat serieuzer en donkerde van toon, maar liet wel zien dat ondanks gansters en huurmoordenaars een verhaal ook een puzzel plot kan hebben (alleen jammer dat de locked room methode niet erg origineel was).

Alleen nog de pilot aflevering en dan zit deze serie er weer op. Gelukkig zijn er nog genoeg radio afleveringen van EQ die ik nog moet luisteren.

The Moving Toyshop uitgelezen. Grappig boek, het lijkt nog enigzins serieus te beginnen, maar na een tijdje beginnen de toevalligheden wel erg op te vallen En toch, toch is Christie's Partners in Crime leuker.

Ik wist niet eens dat er een Father Brown serie was. Als kind keek ik overigens wel vaak Father Dowling. Ik dacht toen ik mijn eerste Brown bundel kocht eigenlijk dat het die serie was...

Nu nog wachten op Murder Most Modern...

De gehele serie, dertien afleveringen om precies te zijn, is hier alweer een tijdje op DVD verkrijgbaar, en zag ik tot voor kort nog regelmatig liggen bij de bekende DVD winkels. De boxen zullen inmiddels wel in de uitverkoopbakken zijn beland, anders is er altijd nog wel eentje via een webwinkel te bestellen, mocht je geïnteresseerd zijn natuurlijk.

Ik heb nu ook de pilot aflevering, Too Many Suspects, van Ellery Queen gezien, en vond hem helemaal niet onaardig. De dying message was alleen belachelijk en had idd veel beter gekund, maar ik heb slechtere pilots gezien.

Wat me trouwens opviel, waarschijnlijk ben ik daarin weer de enige, dat de makers het einde van Too Many Suspects hebben herschreven en gebruikt voor het einde van de pilot van Murder, She Wrote!

Too Many Suspects eindigt met Ellery die, na het oplossen van de moord, veder wil gaan met zijn eigen werk, maar op dat moment krijgt zijn vader het bericht dat er een nieuwe moord is gepleegd, waarbij de dader alle schilderijen op het plaats delict heeft omgedraaid. Ellery, die er eerst niets van wilt weten, loopt weg, tot dat het vreemde detail van de omgedraaide schilderijen tot hem doordringt, en zich omkeert en verbaasd uitroept: “Did you say thirty paintings turned to the wall?”

De pilot aflevering van Murder, She Wrote, The Murder of Sherlock Holmes, eindig op bijna precies dezelfde manier. Als Jessica Fletcher, na het oplossen van meerdere moorden, op het punt staat terug te keren naar Cabbot Cove, vertelt iemand haar dat er twee dode professionele worstelaars zijn aangetroffen in de ring: een neergestoken en de andere verdronken. Jessica Fletcher, die er niets van wilt weten, stapt in de trein, tot het vreemde detail van de doodsoorzaak van een de worstelaar tot haar doordringt, en ze haar hoofd buiten de vertrekkende trein steekt en verbaasd uitroept: “Drowned!?”

Lees en kijk ik te veel detectives?