Bij Kill la Kill ben ik gestopt na aflevering 12. Het is ook niet mijn soort serie, alhoewel ik fan ben van Gurren Lagann. Bij Samurai Flamenco stopte ik uiteraard na aflevering 8.

Silver Spoon 2
Hoewel ik zeer positief was over het eerste seizoen, was ik aanvankelijk sceptisch over een vervolg. Silver Spoon was immers een klein verhaal over het boerenleven, waarvan ik niet verwachtte dat ze dit nog een seizoen verder konden uitrekken. Ik had het mis. Gelukkig had ik het mis, want dit vond ik de beste serie van dit seizoen.

De focus verschuift naar paardrijden en verwante sporten zoals de Ba'nei-races, waarin sterke paarden een zware slee met bestuurder voortrekken over een parcours. Het is vermakelijk om Hachiken te zien groeien in de sport, het organiseren van de races en natuurlijk in zijn omgang met Mikage. Het verhaal neemt uiteindelijk een serieuze wending waarin financiële problemen opduiken en het moeten onderdrukken van je droom in het gezicht van de realiteit.

Ook seizoen twee van Silver Spoon biedt een mooi afgerond verhaal, maar de volgende keer zal ik niet meer sceptisch zijn bij aankondiging van een vervolg.
Score: 8+

Jij verliet het zinkende schip toen er nog reddingsboten waren, inderdaad. Achteraf gezien had ik hetzelfde moeten doen, maar goed. Curiosity killed the cat, zullen we maar zeggen.

Sakura Trick

Shows met yuri-elementen zijn niet bepaald zeldzaam tegenwoordig, en dat is niet zo vreemd. De stap tussen je typische schattige-meisjes-die-schattige-dingen-doen-shows waar geen mannelijke personages in voorkomen en een yuri-serie is niet al te groot, want als je romantiek wil toevoegen dan is dat doen tussen je normale cast de logische optie. Zie series als Yuriyuri of Kiniro Mosaïc. Maar omdat het status quo nooit verbroken kan worden in die series, gebeurt er vaak nooit wat mee. En dan heb je series als Sakura Trick. Een serie waarin in de eerste aflevering onze hoofdrolspelers Yuu en Haruka hun eerste kus al delen.

Het moge duidelijk zijn dat Sakura Trick een rasechte yuri-serie is. Verwacht echter geen groots drama of een serieuze toon door de serie heen. Dit is nog steeds een slice-of-life komedie-serie, ditmaal over de relatie tussen twee meisjes die hun relatie besluiten te verdiepen. En voor wat het is, is het best goed. De personages zijn vermakelijk, de plotlijn over het sluiten van de school is redelijk gedaan en er zit best veel vaart in het begin als we de personages leren kennen. Jammer alleen dat dat de serie halverwege wat begint op te breken - het midden kent opeens een aantal episodes zonder veel vaart of gebeurtenissen erin. Normaal in je typische slice-of-life komedie, maar problematischer hier juist omdat je gewend bent geraakt aan veel vaart. Gelukkig weet het einde het wel weer wat te herpakken met wat interessante plotwendingen.

De relatie tussen het hoofdkoppel is ook goed weergegeven. Ze zijn overtuigend als twee hormonale tieners die voluit aan het experimenteren zijn en langzamerhand een steeds diepere bond vormen. Want ondanks de rooskleurige toon van de serie komen wel dergelijk bekende problemen voorbij, van hoe om te gaan met jaloezie, denken aan de toekomst tot de reacties van de omgeving. Status quo is hier, anders dan bij bovengenoemde series, namelijk niet aan de orde van de dag. En het is ook dat wat deze serie op een hoger niveau zet dan de meeste van diens semi-soortgenoten. Mensen die beide genres niet liggen zullen hier nog steeds niets interessants vinden, maar in het genre is Sakura Trick best een solide serie. Ik heb me er goed mee vermaakt, in ieder geval.

7.5/10

Sekai Seifuku: Bouryaku no Zvezda (World Conquest Zvezda Plot)

Terugkijkende op deze serie, is het eigenlijk een soort anti-Samurai Flamenco. En dan niet alleen omdat deze semi-superheldenserie draait om een groep supervillains. Nee, de twee zijn beide twee anime-originele series die koste wat kost hun eigen weg volgen. Beide vinden plaats in een vreemde wereld waar de meest weirde plotwendingen aan de orde van de dag zijn en beide hebben een kleurrijke cast. Het verschil? Sekai Seifuku is tenminste een goede serie.

De avonturen van de evil organisatie Zvezda, onder leiding van het kleine meisje Venera (of Kate), zijn namelijk best vermakelijk. Alle leden zijn excentriekelingen, van oud-yakuza's tot meisjes uit Oekraïne die gekidnapt waren door kwaadaardige feeën, met in het middelpunt sarcastische hoofdrolspeler Dva. Elke aflevering gaan ze eropuit om weer iets anders te veroveren, van tanks tot avondeten. Ondertussen krijgen ze te maken met een dictatoriale overheid, superhelden die hun komen stoppen (en waarvan een Dva's love interest is, natuurlijk) en rokers, terwijl ze vrolijk elk schurkencliché omarmen. Het resultaat is een serie die erg onvoorspelbaar is, op een goede manier. Het voelt creatief en ik liet me maar al te graag onderdompelen in Zvezda's wereld. Het enige probleem is soms de toon, die een vreemde mix is tussen serieus en compleet maf. Het went, maar het zal nieuwe kijkers zeker verwarren met wat de serie nu precies probeert te zijn. De serie is sowieso een vreemde eend in de bijt die niet iedereen zal liggen.

In mijn geval, echter, was dit iets waar ik elke week weer naar vooruitkeek. Een duidelijk teken dat de serie me wel lag. Een sequel zou ik dus ook wel verwelkomen. Voor Zvezda!

8/10

Pupipo!

Meestal hebben shorts door diens geringe lengte tal van problemen. Het verhaal wordt vaak slecht verteld of gerusht, de animatie is bagger, je kent het wel. Des te verrassender wanneer een short wel een coherent verhaal met normale animatie kan vertellen. Want dat doet Pupipo!

De serie begint met het meisje Wakaba. Ze trekt geesten aan en kan ze ook zien, waar ze dagelijks de negatieve resultaten van ondervindt. Dit omdat de geesten de mensen rondom haar aanvallen en haar leven ook tot een hel maken. Ze is erdoor in zichzelf gekeerd en heeft geen vrienden, tot ze op een dag een vreemde roze blob genaamd Pupipo tegenkomt. Ze adopteert het wezentje en in ruil daarvoor beschermt het haar tegen haar plaaggeesten. Vervolgens trekt ze eropuit om vrienden te maken, van haar pestkoppen af te komen, lotgenoten te vinden en uiteindelijk de geestenwereld in te gaan om de mysteries rond Pupipo op te helderen.

Voor een short heeft de serie dus nog best veel plot. Misschien niet het meest originele plot ooit, maar het is wel competent verteld. Het kent ook nog genoeg twists om dat plot interessant te houden en naar een goede conclusie op te laten bouwen. De personages weten ze in de korte lengte van de episodes ook nog karakterontwikkeling mee te geven, wat best knap is. En hoewel de serie een simpele artstijl kent, valt de geestenwereld op door diens fantasievolle design.

Uiteindelijk is dit dus nog een van de betere shorts die ik gezien heb. Het is een serie die mijn verwachtingen te boven ging en nog best goed zou werken als een volledige anime. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, blijkbaar.

8/10

Space Dandy
Wat mij zo aanspreekt tot het sciencefictiongenre is de creativiteit die daarmee gepaard gaat. Futuristische machines, samenleveringen, werelden; het kan allemaal. En dan hebben we hier Space Dandy, een simpele man met een ruimteschip en een crew, bestaande uit een zeurende stofzuigrobot en een katachtige nietsnut, op zoek naar niet-geregistreerde aliens. Een concept dat een onbegrensde hoeveelheid avonturen biedt, en waar de scriptschrijvers dankbaar gebruik van maken.

De eerste aflevering laat al effectief zien dat dit geen doorlopend verhaal is door de complete cast op te blazen. Elke aflevering begint vanaf de status quo, waarna Dandy en zijn kornuiten al snel in aanraking komen met een unieke levensvorm. Je kan het zo gek niet verzinnen, of het komt wel in deze serie voor. Daardoor is de serie nogal hit or miss, maar de meeste afleveringen zijn uitstekend vermaak voor 20 minuten.

De serie werd ook in de VS uitgezonden met een Engelse dub, en deze heb ik vooral gekeken. De grappen kwamen prima over, alhoewel de kwaliteit van de eenmalige personages soms te wensen overliet. Op het gebied van animatie werd regelmatig alles uit de kast getrokken om de avonturen spannender te maken. Knap gedaan, aangezien het behoorlijk lastig moet zijn om al die verschillende aliens correct te laten bewegen.

Seizoen twee begint in juli, kom maar op!
Score: 8

Space Dandy

Als er één serie was waar de creativiteit vanaf sprong dit seizoen, dan was het deze anime wel. Space Dandy is een nieuw project van Watanabe Shinichiro, bekend van o.a. Cowboy Bebop, dat eveneens gaat over een stel mafketels die door de ruimte zwerven. Gelijkenissen zijn dus al snel getrokken, maar al snel wordt duidelijk dat Space Dandy geen herhaling van zetten is. Want hoewel Cowboy Bebop's episodes vele verschillende plots en settings kenden, bleef er altijd nog een redelijk serieuze ondertoon in zitten. Bij Dandy, dat veel meer cartoony is, gaan echter alle remmen los. Alles gaat in deze serie, en dat maakt het zeker interessant om te kijken.

Groundhog-day achtige tijdloops, ruimteraces, een zombie-aflevering met een interessante twist - Dandy heeft het. Elke aflevering kent ook vaak weer een eigen stijl, gedeeltelijk omdat individuele episodes vaak geregisseerd werden door allerlei veteranen uit de industrie. En ondertussen, tussen alle gekheid door, weet je je toch een bond te vormen met de hoofdrolspelers. Ze krijgen in ieder geval nog genoeg ontwikkeling in bepaalde episodes dat ze zich zeker weten neer te zetten als volwaardige personages.

Met zo'n alles-kan opzet krijg je helaas wel het probleem dat de serie wat inconsistent is wat betreft kwaliteit. Sommige afleveringen zijn geniaal, zoals de droomachtige reis door een planeet vol levende, intelligente planten. Aan de andere kant heb je dan weer afleveringen zoals de episode met de oorlog tussen twee groepen aliens. Een aflevering die praktisch op één voorspelbare grap gebouwd is die zich de hele aflevering voortrekt. Het is dit wat de serie ervan weerhoudt de absolute top te bereiken, en dat is jammer.

Desalniettemin kijk ik al vooruit naar het volgende seizoen. Met diens episodische opbouw wordt de serie namelijk nooit saai en blijft het altijd onvoorspelbaar. Weer een hele trits afleveringen waar de makers weer creatief los gaan zie ik dus wel zitten. Tot juli, baby!

8/10

Nobunagun

Er valt wat gezegd te worden voor pretentieloze series die nooit liegen over wat ze zijn. Want Nobunagun is één van die series. Een serie die nooit probeert diep te zijn, of een episch plot te vertellen. Nope, het gaat over een alien die de krachten van allerlei historische figuren heeft verzameld door de eeuwen heen om te zorgen dat de mensheid een kans heeft tegen andere aliens. De hoofdpersoon behoort tot die organisatie (Ogura Shio, met de krachten van Nobunaga) en vecht om de wereld te redden. Aliens slecht, mensen goed. Knal ze allemaal af. Simpel.

En op een enkele aflevering met gammel drama rond het begin na, voert het dat concept ook goed uit. Dit is een pure actie-serie waar ze elke aflevering er weer op uit gaan om aliens tot moes te schieten. Gevechten, die door de gevarieerde cast met allemaal hun eigen krachten, de hele serie lang interessant blijven. Het helpt ook dat het niet gewoon een kwestie is van aanvallen spammen á la je gemiddelde shonen-serie, maar dat coöperatie en een goede combinatie van krachten altijd de sleutel vormen tot succes, waardoor tactische elementen een grote rol spelen. Met de actie zit het dus wel snor. De personages zijn ook vermakelijk - geen van allen zijn erg gecompliceerd, maar ze zijn wel een bonte groep mafketels en ze spelen leuk van elkaar af. Op animatiegebied is het niet buitengewoon maar het weet wel weer een eigen stijl te hebben die goed bij de serie past.

Ik heb me dus goed vermaakt met Nobunagun. Het ging mijn verwachtingen te boven en als popcornvermaak staat het boven vele andere typische actie-series (zoals Unbreakable Machine-Doll vorig seizoen). Het bewijst ook maar weer eens dat gewoon focussen op diens sterkten zeker in het voordeel kan werken van een serie. Zeker iets dat ik ooit zou herkijken in een saaie zomer ofzo.

7.5/10

The Pilot's Love Song

Als er één serie was dit seizoen waar ik onzeker over was om het te volgen of niet, dan was het deze wel. Ik gaf het eerst een kans, maar dropte het toen na drie afleveringen. Vanwege een interessante twist in de vierde aflevering pikte het toen uiteindelijk weer op. Een twist die achteraf gezien niet bepaald veel toevoegde. En uiteindelijk? Ik had deze serie als gedropt moeten laten.

Want The Pilot's Love Song blinkt echt in helemaal niets uit. Het is...degelijk, op momenten, maar er wordt echt nooit wat interessants met het verhaal gedaan. Elke keer als je denkt dat de serie eindelijk wat potentie vertoont, stelt het je weer teleur. Het is allemaal een zaak van 'net niet'. De wereld is net niet interessant genoeg, de personages/kanonnenvoer weten net niet genoeg te boeien, de uitwerking is net niet goed genoeg. Het mist de grote misstappen die een echt slechte serie doet, maar het durft ook nooit wat gewaagds te doen. Het enige wat de serie doet is cliché na cliché opstapelen. Alles heb je al duizend keer gezien en beter. Neem alleen al een Last Exile (het origineel, niet de sequel), bijvoorbeeld, die diens wereld zoveel beter tot leven weet te brengen.

Nee, deze serie zal ik niet missen. Sterker nog, ik betwijfel of ik het me nog lang zal herinneren. Het is zo nietszeggend dat het amper een impressie achter laat. Blah.

5.5/10

The Pilot's Love Song
Dit seizoen gooide ik al vrij snel veel series van me af, waardoor ik eindigde op slechts zes series. Betekent dit dat deze serie tot de beste behoort? Nee... ik wilde gewoon niet meer laten vallen.
Want het verhaal biedt hoop: een ontdekkingsreis met luchtgevechten, dan blijf je toch op een Last Exile hopen. Maar helaas. Hoewel de actie zeer goed is, boeit het weinig wanneer er iemand sterft. De personages zijn enorm saai, zonder een schrijntje persoonlijkheid. Ik kon alleen maar lachen om elk dramatisch moment.

Het grootste conflict leek een lange tijd interessant. De love interest van de hoofdpersoon was ook medeverantwoordelijk aan de dood van zijn ouders, maar hij wist niet dat zijn meest geliefde en meest gehate persoon dezelfde persoon zijn. Dit kwam niet tot een confrontatie zoals ik gehoopt had. Verder leek de ontdekkingsreis interessant. Maar als je de som maakt van de vele levens die verloren zijn en wat ze daadwerkelijk hebben ontdekt, is het onbegrijpelijk dat de expeditie als een succes wordt gezien.

Bij mij zal deze serie ook snel in de vergetelheid geraken.
Score: 6

Verder keek ik opnieuw Dusk Maiden of Amnesia. Wat ik daar van vond bewaar ik tot de komende AniWay.

Oh, cool. Die serie verdient inderdaad wel een artikel, ja.

En nu de laatste drie series!

Seitokai Yakuindomo *

Wow, is het echt al vier jaar geleden sinds de eerste serie airde? In de tussentijd zag ik de personages door de 8 OVA's die volgen elk jaar weer een paar keer, en nu is er dus een echt sequel-serie. De serie over de vroegere meidenschool waar hoofdpersoon Tsuda lid wordt van de studentenraad, en waar praktisch elke meid het concept van 'te veel informatie' nog nooit gehoord heeft.

Dus ja, een serie over allerlei seksgrappen. En om eerlijk te zijn vermaak ik me er nog steeds mee. Platvloers als het mag zijn, er zit gewoon een bepaalde chemie tussen de grote cast van de personages die me elke aflevering wel weer een paar keer laat lachen. De nieuwere personages uit de OVA's weten zich erg goed te integreren in de oude cast en elk karakter weet weer een eigen soort grap te hebben. De stem-acteurs weten hier ook goed werk te leveren, aangezien ze de vele reacties (vaak op heel droge manier in plaats van enkel geschreeuw á la D-Frag!) perfect weten te brengen. Dit is eveneens weer een show die nooit pretendeert gecompliceerd te zijn en gewoon doet waar het goed in is.

Na al die tijd ben ik me ook echt aan de personages gaan hechten, van de sarcastische Tsuda en Suzu tot de droogkloterige troll Hata. Ik zal ze dus eigenlijk best wel missen, en dat is altijd een goed teken. Op naar meer OVA's!

7.5/10

Magi: The Kingdom of Magic

Het tweede seizoen van de avontuurlijke shonen die plaatsvindt in een soort duizend-en-één-nacht setting. Ik heb de avonturen van Alladin, Alibaba en Morgiana met plezier gevolgd in het eerste deel, maar niet zonder wat kanttekeningen. Zo was de animatie soms belabberd, misten belangrijke scenes uit de manga en rekte één arc zich veel te lang uit. Typische shonen-euvels, in feite, maar toch jammer want de serie bereikte er nooit de top door.

Gelukkig weet dit seizoen elk van die problemen te fixen. De animatie is beter, de lange arc uit het verhaal is veel beter en veel interessanter verteld en je krijgt veel minder het gevoel dat je wat mist als je de manga niet leest. De personages komen hier ook echt tot bloei, geholpen door het feit dat ze er op een gegeven moment allemaal zelf op uit gaan, los van elkaar. Je krijgt ook een stuk betere blik op de wereld in het algemeen, zeker gezien de vele verschillende landen die in de grote arc een rol spelen. De Magnostadt arc, van wie gezegd moet worden dat het tot de top van shonen-arcs hoort in mijn opinie. Het heeft een epische schaal, complexe personages (helden en villains), goed uitgevoerde actie, drama en humor en een waardige afsluiting. Ik heb die arc dus ook met plezier gevolgd, en het maakt dit tweede seizoen zoveel sterker dan het eerste.

Als er al problemen genoemd moeten worden, is het dat dit tweede seizoen ietwat traag op gang komt. Een korte arc over een piraat in het begin voelt meer als filler (ook al heeft het einde repercussies op de hele serie), bijvoorbeeld. Ook worden sommige dingen nooit opgehelderd omdat de anime daar nooit aan toe kwam (Morgiana's training). Desalniettemin is dit een buitengewoon solide shonen-serie die zeker tot een van mijn favoriete series van de laatste twee seizoenen behoorde.

8.5/10

Silver Spoon S2

En hier als laatste serie de tweede helft van slice-of-life boerenleven-serie Silver Spoon. Een serie die, als ik het moet bekennen, altijd het laagste stond op mijn ranglijst van series om te kijken. Misschien omdat het onderwerp niet het meest interessante in de wereld is, of door de redelijk langzame structuur. Geen idee. Wat ik wel weet, is dat het niets betekent over de echte kwaliteit van de serie.

Het schrijfwerk in de serie is namelijk subliem. Het feit dat een onderwerp als dit überhaupt zo kijkbaar is, valt volledig aan dat te wijten. De vele aspecten van het boerenleven en alles eromheen worden levendig in beeld gebracht zonder tot een karikatuur te verworden - realisme blijft de hoofdnoot. En het is puur uit dat realisme dat het grootste drama voortkomt, aangezien dit geen verhaal is met een happy ending voor iedereen. Sowieso voelen de emoties, personages en gebeurtenissen veel echter dan in vele andere series. De situaties en motieven die hier rondspelen zijn complex en vormen het emotionele centrum van de serie. Het is daarom ook dat als ik me eindelijk eens motiveerde weer een aflevering te kijken, het me ook gelijk van begin tot eind erin trok. De serie is er ook nog beter door dan het eerste seizoen - waar die de basis voor Hachiken's perikelen opzette, maakt hij hier zijn grootste ontwikkelingen door en bereikt de serie diens toppunt.

Dus ja, het is speciaal als een serie met zo'n onderwerp me van begin tot eind aan het kijken houdt. Zet je voorbij de opzet en laat je gewoon meeslepen in het goede schrijfwerk, is mijn advies. Silver Spoon is namelijk gewoon een ijzersterke serie.

8/10

...en dat waren ze. Verder is er alleen nog Engaged to the Unindentied, maar daar ben ik pas klaar mee als de nieuwe series al airen. Maar goed, tis een leuke slice-of-life comedy met een interessante twist, maar meer ook niet. Geen zin om er een review voor te doen.

Eden of the East
Ik zag deze serie voor het eerst in 2010, en kort daarna de twee vervolgfilms. Ik had de Blu-ray van de serie al een jaar liggen en besloot deze opnieuw te kijken.

Er bestaan ontzettend veel series met een "survival game" als centraal plot. Het idee is dat een stel nietsvermoedende mensen ongewild deelnemer van een spel worden, met vergaande gevolgen. Want uiteindelijk kan er maar één winnaar zijn. Eden of the East springt midden in zo'n spel, maar omdat de hoofdpersoon Akira amnesia heeft (nog zo'n cliché) kunnen wij als kijker langzaam de regels van het spel leren.

Een anonieme weldoener met het alias "Mr. Outside" heeft twaalf mensen uitgekozen voor zijn spel om Japan te veranderen. Elke "Seleçao" krijgt een telefoon met daarop 10 miljard yen en de opdracht om Japan te redden. Via de telefoon staan ze in contact met een persoonlijke assistent, die elke opdracht kan uitvoeren - voor een prijs. Maar gebruiken ze hun kapitaal voor eigen gewin of kijken ze vanaf de zijlijn toe, dan heeft dat gevolgen.

Studente Saki ontmoet Akira in Washington en samen proberen ze uit te vogelen wat Akira tot dan toe heeft gedaan. Er zijn behoorlijk ernstige gebeurtenissen plaatsgevonden, zoals een raketbombardement op Tokyo en de verdwijning van 20.000 jongeren, die allebei misschien wel aan Akira gelinkt kunnen worden. Is hij een terrorist of een held?

Deze serie is ontzettend spannend, omdat de identiteit en doelstellingen van de andere Seleçao verborgen zijn. Andere belangrijke spelers zijn een studentenclubje die onderzoeken hoever dit spel wel niet gaat, nadat ze medewerking krijgen van Akira. Maar een mystery werkt alleen als ook een goede verklaring volgt, en die blijft in sommige gevallen uit. Waarom heeft Akira zijn geheugen gewist, waarom ziet hij waanbeelden van witte aliens? Waarom toch steeds weer die raketten?

Eden of the East is een realistische kritiek op de Japanse samenleving. Daarom is het des te jammer dat er over sommige plotwendingen niet genoeg nagedacht is, waardoor het realisme wordt vertroebeld. Sommige opdrachten van de Seleçao zijn met al het geld in de wereld niet uit te voeren, zoals spontaan vleugels groeien om te ontsnappen of ter plekke iemand elemineren binnen luttele seconden. Maar als je hier omheen kunt kijken, blijft de serie een intense politieke thriller.

Score: 9

Eden of the East films 1 & 2
Ik bespreek deze films even samen, omdat ik er hetzelfde over voel. De serie, hoewel kort, had een mooi einde en soms kun je het daar beter bij laten. De films hebben zeker hun mooie momenten, maar er wordt te diep op de politiek in gegaan en personages zijn meer in gesprek dan dat er iets gebeurt. Hierdoor heeft het de vlotte stijl van de serie verloren.

Ik bedenk me net dat ik nog niks over Production I.G's uitstekende art en animatie heb gezegd. Deze zorgen er in ieder geval voor dat je zelfs op de traagste momenten je niet verveelt, want er is altijd wel iets te zien. Er wordt gebruik gemaakt van felle kleuren, maar toch blijft het straatbeeld herkenbaar. De personages hebben karakteristieke ontwerpen, zodat je ook de minder belangrijke personages blijft herkennen.

De films zijn zeker leuk om eens te zien, maar de herkijkwaarde vind ik een stuk minder dan de serie. Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat ik ze zag; de serie zal ik over een paar jaar vast weer zien.

Score: 7+

Ik was zelf blij met de films, de serie had toch een wat onbevredigend einde, het leek meer op een cliffhanger voor seizoen 2 dan een fatsoenlijk einde. De films rondden het totale verhaal wel af.

Zeker een van de betere series/films die ik het afgelopen jaar heb bekeken.

Ik heb ergisteren naar de laatste aflevering van anime "Golden Days" gekeken. Ik vond het een prachtige anime! Sommigen zeggen dat dat de beste romantische serie van 2013 is. De personages zijn interessant en heel realistisch. Ook het verhaal voelt heel echt hoewel het ook mystiek is. Het begint simpel, maar het verhaal wordt meer complex en onverwacht. Mijn mening over het hoofdkarakter veranderde veel keer. Ik ben zeker dat ik deze anime nog lang niet kan vergeten, als NANA bijvoorbeeld.

Ik heb redelijk wat gekeken vorige seizoen (sterker nog, ik ben nog niet klaar door trage releases) maar er springt niet direct een serie uit waar ik iets over zou willen neerpennen. Alleen Space Dandy en Inari, Konkon, Koi Iroha keek ik elke week direct, de rest kon makkelijk een dagje of wat wachten. Dat zegt eigenlijk wel voldoende.

Nu nog de moed verzamelen om Samurai Flamenco af te kijken.

Kara no Kyoukai: the Garden of Sinners / Recalled Out Summer (Mirai Fukuin)
Mirai Fukuin is het verhaal van Mitsuru, een jongen die de toekomst kan zien. Hij gebruikt deze gave in zijn werk als huurmoordenaar door het plaatsen van bommen die precies op het juiste moment afgaan. Maar wanneer Shiki zijn doelwit wordt, verandert alles.

Mirai Fukuin is het verhaal van Shizune, een meisje die de toekomst kan zien. Ze heeft een hekel aan de gave, maar wanneer ze ziet dat een man zal sterven, spreekt ze hem aan en probeert hem tevergeefs van zijn lot als hij doorloopt te overtuigen. Dan ontmoet ze Mikiya, die haar helpt haar gave onder ogen te zien.

Mirai Fukuin is het verhaal van Mana, dochter van Shiki, die met een oudere Mitsuru op pad gaat om een oude waarzegster te ontmoeten.

Waarom geef ik hier drie synopsissen? Omdat Mirai Fukuin is gebaseerd op meerdere sidestories in de Kara no Kyoukai-reeks. Zijn ze nodig om het hoofdverhaal beter te begrijpen? Nee. Maar als je al fan bent van de zevendelige filmreeks, dan zul je deze ongetwijfeld willen zien. Hoewel het tempo laag ligt en de actie vrijwel afwezig is, keer je weer terug in de magische wereld waarin mensen worstelen met bovennatuurlijke gaven. En gelukkig zijn daar zowel Mikiya als Shiki weer om hen te helpen.

Toch zou ik het niet als film, maar als een lange bonusaflevering voor de fans willen zien. Door de meerdere vervlochten verhalen en de lange, filosofische gesprekken staat deze film niet garant voor vermaak zoals je dat van een film verwacht. Maar dit is Kara no Kyoukai, dus waarschijnlijk had je dat ook niet verwacht. Voor mij valt deze film boven film 6 en ongeveer op hetzelfde niveau als films 1 en 4.
Score: 7

De laatste anime die ik afgekeken heb is Ore no Nounai Sentakushi ga, Gakuen Love Comedy wo Zenryoku de Jama Shiteiru.

Vorige week had ik tentamen week en had ik erg veel deadlines, wat deed ik een bepaalde avond/nacht? Anime kijken natuurlijk. Het was echt maanden geleden dat ik een serie in 1 zit uitgekeken heb, maar dat was exact wat ik met My Mental Choices Are Completely Interfering With My School Romantic Comedy heb gedaan. hij werd me aangeraden door een vriend en man wat een goede serie is dit zeg. Het is ook zo lekker om gewoon even niks te doen terwijl je veel te veel aan je hoofd hebt. Ik ben trouwens nog steeds niet klaar met mijn deadlines dus moet zodadelijk helaas aan de slag, terwijl ik hee lveel zin heb om Gurren lagann te gaan kijken, i know, shame on me dat ik die nog niet gezien heb...

Maarja, even over de serie, de power van Kanade... Dat is zo vet en fucked up, als hij "Erabe" in zijn hoofd hoort, moet hij een keuze maken. Als hij dit niet doet krijgt hij hoofdpijn en gaat hij waarschijnlijk dood. Vaak zijn deze keuzes zo enorm gënant, zoals in de eerste aflevering, hij ziet een H magazine liggen, en hij krijgt een ultimate choice, hij moet kiezen tussen het magazine ruiken of het opeten. Kanade kan geen keuze maken, en gaat rollen en rare movements maken omdat hij hoofdpijn krijgt, en hij rolt op een gegeven moment in de rivier. Uiteindelijk kruipt hij terug naar het tijdschrift, en snifft diep in de boobies van het model in het magazine. Op dat moment lopen er een paar basisschool kinderen langs en die noemen hem een hentai en roepen dat hij virgin is.
Dit gebeurt trouwens allemaal in de eerste 2 minuten van aflevering 1. Door de serie heen gebeuren vet veel random dingen die nog veel erger zijn dan dit eerste voorbeeld.

De serie heeft geen enorm sterk verhaal, maar het is serieus een van de beste comedys die ik in tijden gezien heb, echt een aanrader dus als je van ecchi, school life, harem, romance en comedy genres houdt.

Ik ga weer verder met de website die ik gisteren af moest hebben.. Mensen, veel plezier met Ore no Nounai Sentakushi ga, Gakuen Love Comedy wo Zenryoku de Jama Shiteiru. By the way, ik wil die titel vloeiend uit kunnen spreken xD

Score 10

Kiss X Sis
Hahahaha, eigenlijk wou ik hem niet kijken maar een vriendin heeft me overgehaald.
Wel een supergrappige film, maar ook eng.. Ik raad kleine kinderen Kiss X Sis helemaal niet aan, want eh.. ja.. er zitten bepaalde stukjes in.. als je snapt wat ik bedoel..

Mou Hitotsu no Mirai wo
Een korte driedelige ONA van 7 minuten per aflevering, tevens ook een promotie voor een onderzoeksbedrijf. Wat mij aansprak was regisseur Kenji Kamiyama, maar helaas zijn zijn werken bergafwaarts gegaan sinds Eden of the East. De opzet is hier interessant: een stel onderzoekers maken een telefoon waarmee je naar de toekomst kan bellen. Hun succes blijft niet onopgemerkt en een werkend prototype wordt gestolen. Er zitten zelfs nog enkele plotwendingen in, maar de laatste aflevering is zeer teleurstellend. De confrontatie was belachelijk dramatisch en loste in feite niks op.

Score: 6

Harmonie
Elk jaar wordt onder het label Anime Mirai vier afleveringen door vier animestudio's gemaakt, wat een kans is voor beginnende animators om te laten zien wat zij kunnen. Vorig jaar had je bijvoorbeeld Little Witch Academia en Death Billiards, die ik beide kan aanraden. Harmonie is de eerste van 2014, geregisseerd door niemand minder dan Yasuhiro Yoshiura (Time of Eve, Patema Inverted). Het resultaat is een slice-of-life in een highschool met overtuigende personages. Het gaat over jezelf zijn, je niet naar de algemene maatstaven van een gemiddeld persoon te moeten aanpassen.
Deze aflevering is zeer goed, maar aan het einde was ik teleurgesteld. Het verhaal eindigt immers op een groot misverstand, dit voelt niet als een einde.

Score: 7+

FLCL
De korte versie: seriously WTF?

De wat langere versie: afgezien van wellicht een paar shorts is dit toch wel veruit de meest absurde anime die ik tot nu toe gezien heb. Maffe personages, bizarre gebeurtenissen, dit alles gebracht in een absurde wervelstorm van stijlen. Desondanks zit er onder al die WTFheid toch wel degelijk een verhaal, en zie je het hoofdpersonage een duidelijke ontwikkeling doormaken. Toch zullen er nog wel een paar kijkbeurten voor nodig zijn om de (on)zin van alle scenes te kunnen doorgronden, met slechts 6 afleveringen is dat uiteraard niet zo'n probleem. Een aparte vermelding waard is de geweldige soundtrack, niet alleen perfect passend bij de serie, maar ook eentje die je rustig als CD'tje op zou kunnen zetten.

Oordeel: 8/10, maar dat zou bij herkijk best nog wel eens hoger uit kunnen vallen.