laatst NO game no life afgekeken

best grappig verhaal,

wanneer old Dues werd gesummoned sora/shiro had hem moeten uitdagen voor de volgende game
de welbekende god paradox met een zware steen
https://img.youtube.com/vi/69dbNQ7QVJw/0.jpg

Knights of Sidonia

Ik, aan de andere kant, vond deze serie wel goed te pruimen. Deze harde science-fiction serie over de restanten van de mensheid die koste wat kost proberen te overleven in de ruime, wist altijd mijn aandacht vast te blijven houden.

De setting is daar zeker onderdeel van. De wereld van het ruimteschip Sidonia is op meerdere vlakken interessant. Zo weet de serie met een minimum aan techno-gebabbel een plek neer te zetten waar mensen modificeren compleet normaal is. Klonen, mensen zonder geslacht en onsterfelijken banjeren door het ruimteschip alsof het de normaalste zaak van de wereld is - het feit dat hoofdpersoon Nagate een 'normaal' persoon is maakt hem hier juist speciaal. De mensen op het schip schieten ook zonder blikken of blozen hele planeten aan gort omdat er weleens iets gevaarlijks op zou kunnen zitten, en iedereen heeft het potentieel kanonnenvoer te worden als de situatie erom vraagt. Het is een harde wereld, waar overleven (op een technologisch geavanceerde manier) het enige is wat telt. Alles wordt ook met een gevoel voor realisme gebracht, van de werking van de wetten der natuur in de serie tot de mentaliteit die mensen erop nahouden. De robots gelden ook enkel als wapens om de aliens tot moes te schieten, met minimaal gekwijl over de mecha. Het schaapt een wereld die me bleef fascineren.

De aliens en de personages zelf zijn ook interessant. Beiden komen soms weliswaar wat standaard of soms zelfs cliché over, maar weten nog genoeg eigen foefjes eigen inbreng te hebben om ze te laten boeien. Zo zijn de moordlustige aliens een groot mysterie. Ze nemen vele vormen aan en hebben het voorzien op de mensheid (ze hebben ook de aarde verwoest) maar anderzijds lijkt het alsof ze willen communiceren en de personages vragen zich ook af wat de dingen nu eigenlijk willen. De personages zijn ook een gevarieerde groep, waarbij zowel de oude generaties als de nieuwe een grote rol spelen (wat het gevoel van 'tieners die even de wereld gaan redden' tegenwerkt). Ze worstelen ook vaak met wat ze zijn zonder er te zeurderig over te worden, wat aparte situaties oplevert. Neem de beste vriend van Nagate, de sekseloze Izana, die door hem als jongen behandeld wordt terwijl ze zelf liever ziet dat hij hem/haar/het als meisje ziet. En dat is nog maar een simpel voorbeeld. De personages van elkaar af zien spelen leverde genoeg van dat soort momenten, en dat samenspel was leuk. Het was in ieder geval genoeg om me de soms meer klungelig geschreven interacties tussen de personages te laten vergeten.

De enige grote 'maar' die de serie heeft is de animatie. De CG-animatie, welteverstaan. Want hoewel er tegenwoordig series verschijnen die het nog redelijk doen, is Sidonia daar geen van. In plaats daarvan bewijst het meer precies waarom dat soort series een slechte reputatie hebben. Alles is houterig (behalve de mecha) en dat is vooral funest voor dingen als gezichtsuitdrukkingen - of het gebrek daaraan. Het went, maar plezierig wordt het nooit. Het blijft er zo gammel uitzien als een oude videogame.

Onder dat lelijke oppervlakte schuilt echter een van de betere mecha-series van de laatste tijd, in mijn opinie. Ik kijk dus ook zeker vooruit naar het tweede seizoen.

8/10

Wat meer is dan ik kan zeggen voor de volgende serie...

Soredemo Sekai wa Utsukushii (Still World is Beautiful)

Ik begon aan deze serie met goede hoop. De opzet was immers interessant. Het was een ietwat fantasy-achtig verhaal over de wat boerse prinses Nike, die werd uitgehuwelijkt aan een tirannieke veroveraar om politieke redenen. Maar de energieke Nike liet zich zo snel nog niet uit het veld slaan, en beleefde gelijk wat avonturen toen ze aankwam in haar nieuwe koninkrijk. Aan het eind van de eerste aflevering wist ze de koning eindelijk te bereiken (die een klein opdondertje bleek te zijn) en zo begon een variant op het aloude verhaal van 'meisje leert tiran de liefde kennen en maakt hem zo vriendelijker'. Iets dat nog best leuk gedaan had kunnen worden. Nadruk op 'had'. Want uiteindelijk deden ze dat dus niet.

Ik weet dat je niet de wereld kan vragen van een simpele shojo-romance als deze serie, maar ik vraag wel om een beetje creativiteit. Er zijn zo veel manieren waarop de serie op een interessante manier uitgewerkt had kunnen worden, van een simpele strijd tussen persoonlijkheden, tot een cultuurschok, tot een hele politieke draai. Maar nee, de serie durft nooit een greintje ambitie te hebben. Het enige wat je krijgt zijn cliché, na cliché, na cliché. Driekwart van de plots kunnen opgesomd worden als 'iemand probeert Nike en koning Livi weer uit elkaar te halen' op de meest stereotiepe manier. We krijgen personages die zo uit een fabriek lijken te komen (een gruwelijk irritante loli, een playboy, een evil priester die niet minder subtiel had kunnen wezen, enzovoorts), elk hoofdpersonage gaat zich in die gevallen opeens als een idioot gedragen omdat anders het plot niet werkt en uiteindelijk wordt er maar zelden wat nuttigs bereikt. En tot overmaat van ramp is ons hoofdkoppel ook totaal niet boeiend. Het leeftijdsverschil daargelaten, is de chemie tussen Nike en Livi bijkans afwezig. Het hele verliefd worden op elkaar wordt er maar doorheen gerushed en voor het grootste deel voelt het alsof ze oh zo verliefd zijn omdat de schrijver je nu eenmaal dat vertelt. Keer op keer. Andere elementen vertonen ook een groot gebrek aan executie. Zo heeft Nike een soort heilig lied waarmee ze regen kan roepen. Je zou van zo'n liedje toch iets groots verwachten, zeker na alle opbouw en uitleg dat het iets heel speciaals is (niet dat de serie het als meer gebruikt dan magisch truukje, maar goed). En dan...is het een halfgaar popliedje. Oh, kom op!

Weet je wat grappig is? Ik heb dit seizoen (en de seizoenen daarvoor) een redelijk vergelijkbaar 'meisje en haar bond met een tiran' verhaal gezien. Als subplot van een arc van een shonen serie. En dat deed het beter op elk front dan deze hele serie. Als een serie die zich niet eens focust op romantiek en waar dat hele plot maar een onderdeel was van een veel groter verhaal het beter doet dan deze serie, die compleet gebouwd is op die fundamenten, dan doe je toch wat fout! De serie is niet compleet bagger - het heeft wat redelijke episodes en Nike blijft een sympathiek personage - maar het is ook iets wat je onmiddelijk mentaal onderschoffelt. Nee, deze serie was de teleurstelling van het seizoen. Tabee, Nike.

5/10

Still World is Beautiful ben ik halverwege al mee gestopt en ik denk dat mijn cijfer nog lager zou zijn geweest. Ik loop een beetje tegen een anime-burnout aan, dus ik ben de laatste tijd niet erg vergevingsgezind voor minpunten.

Brynhildr in the Darkness
Wat begon als een van de sterkere series, eindigde in een haremserie met een magie-subplot. Het plot had zo door een dertienjarige verzonnen kunnen zijn. Kijk, je hebt deze meisjes die door een laboratorium superkrachten zijn gegeven, maar ze zitten daar opgesloten en worden slechts als proefdieren gebruikt. Zonder reden hoor, gewoon omdat het kan. O ja, als bijwerking moeten ze iedere dag een pil innemen, anders sterven ze. Dus eindelijk ontsnappen ze en wat gaan ze doen? Wonen bij onze saaie hoofdpersoon natuurlijk. En af en toe een collega verslaan die door het laboratorium is gestuurd. Bla bla bla, overleven overleven, slecht einde.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik zo'n slecht uitgewerkte vijand zag. We krijgen nooit een plausibele redenering te horen, ze zijn gewoon kwaadaardig als plotondersteuning. Want als je hier en daar een gevecht op leven en dood kan hebben, lijkt een haremserie al een stuk meer. Toegegeven, dat is wel een pluspunt in mijn boekje, maar na een aantal afleveringen wil ik meer dan dat. Maar dat is niet het doel van deze serie. Het gaat om een stel meiden dat onder erbarmelijke omstandigheden naar dat stuk onbenul toegroeit. Ik kan me niet voorstellen dat deze serie ooit zo'n hit als Elfen Lied (van dezelfde auteur) gaat worden.

Score: 5

Oh, ik zelf vond Gokukoku No Brynhildr best goed. Maar aan smaak valt niet te twisten!

Ja, ik vond het ook een van de betere dit seizoen. Ik begrijp Yupa's punten wel, het verhaal lijkt wel heel simpel zonder een duidelijk achtergrondverhaal, maar zoals Exanna al zei hoeft niet iedereen over hetzelfde eens te zijn. :P

Ik vond dat de serie leuke personages had, Kazumi was mijn favoriet :3 En het idee dat de personages tegen de dood aan lopen en ze pillen moeten nemen om in leven te blijven vond ik wel spannend, vooral omdat ik vind dramatische scenes wel leuk vind, waar personages te maken komen met de dood en er drastische keuzes gemaakt moeten worden. Ik moet dan soms wel een traantje wegvegen ... :)

Helemaal mee eens! Het plot kon af en toe iets minder zijn, maar het was wel goed.

"Let op, spoilers!"
Toch heb ik het gevoel dat er iets mist in het einde, vooral uitleg.. Wat doet die andere knop? Hoe leven ze verder terwijl iemand haar geheugen mist?

Haha, idd spoilers :P Ik ben nog niet aan de laatste zes episodes toegekomen, dus ik weet het niet zeker, maar misschien is dat een verhaal voor een tweede seizoen ?? Ik hoop het wel tenminste :)

Ik hoop het! Maar de "spoilers" zijn niet zoals je denkt!

Het einde is een beetje, verwarrend..

Nou, ik ben benieuwd. Morgen maar als eerst beginnen met Gokukoku no Brynhildr. :)

Veel plezier met kijken!

Brynhildr in the Darkness

Okamoto Lynn's werken zijn doorgaans een vreemde combinatie van harem-taferelen en duistere gruwelijkheden, en Brynhildr wijkt daar zeker niet van af. De hoofdrolspelers in de serie zijn een groep 'heksen' met speciale krachten, die ontsnapt zijn uit het lab waarin ze gecreëerd werden. Een lab dat gerund wordt door wat praktisch een Cthulhu-cult is die aliens de wereld wil laten overnemen - dezelfde aliens die de heksen hun krachten geven. En het zijn ook die aliens die hun langzaam doden als ze geen pillen innemen. Een jongen genaamd Ryouta komt ze tegen en wordt door hen gered, en merkt dan op dat een van hen, Kuroha, lijkt op een jeugdvriendinnetje dat al jaren geleden is overleden. Zo gaat dit vreemde plot van start.

Een schrijver op een blog gaf de perfecte benaming in wat voor genre de serie lijkt te vallen: slice of death. Want de dood ligt constant voor de heksen en Ryouta op de loer. Niet alleen zijn er tal van andere heksen die bevochten moeten worden, maar het pillenprobleem zet op alles een tijdslimiet. Desalniettemin proberen de heksen zoveel mogelijk uit het leven te halen, waardoor je dus happy haremtaferelen (want uiteraard wordt de groep heksen steeds groter) krijgt terwijl het zwaard van Damocles nog steeds boven ze hangt. Het is redelijk absurd, iets dat de serie ruimschoots lijkt te omarmen. Het is praktisch de anime-equivalent van een B-film. En dat werkt eigenlijk best goed voor een groot deel van de serie.

De personages zijn sympathiek en gevarieerd, en er wordt interessant met hun archetypen gespeeld. Zo is er de heks Kazumi, die geobsedeerd is door seks en zich vaak flirtig gedraagt tegenover de hoofdrolspeler. Een bekend gegeven onder haremettes, maar door haar situatie krijgt het een behoorlijk andere context. Ze kan immers elk moment doodgaan, ze zit vol onzekerheden en ze wil het gewoon kunnen ervaren voordat ze zonder twijfel spoedig het loodje legt. En waarom Ryouta? Wel, hij is de enige jongen die ze kent, dus veel keuze heeft ze niet! Het is op dat soort momenten dat je toch wel het gevoel krijgt dat er op karaktergebied tenminste nog wat goed schrijfwerk in zit. Ryouta is ook een goed voorbeeld - hij is weliswaar machteloos, maar probeert alles in zijn mogelijkheid te doen om de heksen een langer leven te bezorgen. Hij gebruikt zijn connecties en kennis om een uitweg te zoeken, hij is allesbehalve dom en weet ook flink van zich af te bijten als het moet. Zijn samenspel met personages als Kazumi (die hij gewoon afbrandt als ze te ver gaat, bijvoorbeeld) is ook leuk om te zien. Goh, een harem-achtige hoofdrolspeler die zowaar competent is? De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

De meiden zien te proberen te overleven door de serie heen blijft dan ook lange tijd goed om te kijken. Het is niet perfect: soms is de sprong van de ene naar de andere sfeer nogal hakkelig en de hele serie voelt relatief gerushed aan. Maar voor het grootste deel blijft het werken. Tot de laatste afleveringen. Want daarin gaan ze opeens serieus met het plot aan de slag, en daar klapt de show in elkaar. Er is gewoon niet genoeg opbouw om überhaupt te snappen wat er nu in hemelsnaam allemaal gebeurt, het ene na het andere personage legt het loodje om daarna weer tot leven te komen en het heeft een met cliché's gevulde climax van niks. Het is jammer dat de show hier zo jammerlijk op diens snuit gaat, want dat haalt het eindonderdeel toch wel naar beneden. Desalniettemin heb ik me best vermaakt met de serie, dus ik ga de OVA ook nog wel kijken.

7/10

En nu op naar de andere weirde show dit seizoen...

Kanojo ga Flag wo Oraretara (If Her Flag Breaks)

Ik daag eenieder uit die de serie niet gezien heeft om te raden waar het plot uiteindelijk over zal gaan. Want geloof me, je zult het mis hebben.

Op eerste oogopslag lijkt Gaworare, zoals de show ook wel genoemd wordt, op een typische slapstick-komedie zoals Noucome. Hier heeft het hoofdpersonage (Hatate Souta) ook weer te maken met dingen uit games die in het echte leven opduiken - 'event flags', in dit geval. Vlaggen die laten zien wat het lot van een persoon zal zijn. Door de vlaggen te breken of juist te creëren kan hij het lot en levensloop van die persoon veranderen...of zelfs hun levens redden van death flags. Hij leidt desalniettemin een teruggetrokken bestaan vanwege een persoonlijk trauma rondom zijn krachten, tot een meisje genaamd Nanami op een dag opmerkt wat zijn krachten zijn. Iets anders komt dan ook aan het licht: de enige vlag die Souta niet kan breken is de gigantische death flag over zijn eigen hoofd, die ongeluk brengt naar iedereen om hem heen en garandeert dat hij geen lang leven beschoren is. Nanami besluit hem echter te helpen met zijn krachten te leven en langzaam maar zeker krijgt Souta een steeds grotere vriendengroep/harem om zich heen, terwijl hij wanhopig zoekt naar een manier om de vlag te breken.

En geloof me, Souta's strijd om zich van zijn vlag te verlossen loopt als een rode draad door het verhaal heen. Dit is niet een serie die gewoon een gimmick pakt uit visual novels en er dan iets simpels mee uitbouwt. Gaworare heeft ambities! En dat zorgt er ook voor dat de serie moeilijk te classificeren is. Want het begint allemaal licht, met de ene na de andere meid die geïntroduceerd wordt en een hoop geslaagde grappen als ze allemaal met elkaar omgaan. Langzaam maar zeker wordt ook duidelijk dat deze serie de haremperikelen niet alleen zoals gewoonlijk laat uitspelen, maar ook de draak met ze steekt. De serie is zeker een satire van een hoop archetypen en cliché's in dit soort series, zonder er gemeen over te worden. Oh, ok, komedie met meerdere lagen dan? Maar dan is er ook het fantasy-element over het hoe en waarom van Souta's vloek en de schaduwige organisatie die veel weet over de vlaggen. Want wat blijkt, de meiden hebben allemaal een rol te spelen in het verhelpen van de vloek. Samen vormen ze namelijk een RPG-achtige groep, en hij moet elke rol (van magiër tot danser) vervullen om een kans te hebben te overleven! Maar dan is er weer een twist! En nog één! En uiteindelijk zijn we van lichte haremfluff gegaan naar een episch gevecht om de wereld te redden!

Om te zeggen dat deze serie je constant op het verkeerde been zet, zou een understatement zijn. Dat niet alleen, maar net als Brynhildr springt het ook van de ene sfeer naar de ander. Deze serie is weliswaar een stuk meer gericht op de luchtigere kant van het spectrum, maar dat maakt het alleen maar erger. Zo hebben het ze het ene moment een hoop lol, tot Souta zijn onderzoek weer even voortzet en in een parallel universum vrolijk te zien krijgt hoe zijn vrienden gruwelijk aan hun eind komen als hij er niet was geweest. Damn. Het levert scenes op die schokkender zijn dan die uit het gros van de series die echt duister proberen te zijn. Of haha, ze gaan vrolijk op vakantie! En dan probeert een killer-robot Nanami te vermoorden en krijg je een flitsende actie-scene voor je kiezen. Ja, dan sta je toch even met je ogen te knipperen. De serie heeft ook een erg snelle pace, als gevolg van het feit dat ze alle light novels geadapteerd hebben in 13 episodes. Wat er, oh, een stuk of acht zijn? Er zijn series die debiel gerusht aanvoelen als ze er vier doen in één seizoen. Deze doet er dubbel zoveel!

Weet je wat het grappigste is? Het werkt. Deze serie had compleet op diens bek kunnen gaan op zoveel verschillende manieren, maar weigert dat pertinent. In plaats daarvan voelt het juist als een grote, wonderlijke reis door de vreemde wereld van deze serie. Een reis gevuld met levendige personages die tot een van de meest leuke casts van het seizoen behoren. Een tocht langs een plot dat een stuk grotere ambities had dan simpele haremperikelen. Een trip door een serie die met diens uiterlijk duidelijk voor een old-school gevoel gaat. Een serie die door de kracht van de regie erachter zorgvuldig om alle valkuilen wist heen te dansen en het daardoor zowaar een vervullend en conclusief einde wist te geven. Als ik dan toch minpunten moet geven, ok, fijn, het ging niet altijd van een leien dakje. De laatste twee personages in de groep zijn nogal onderontwikkeld omdat de serie geen tijd meer had om diep op ze in te gaan, er zitten soms wat gaten in de logica en op animatie-gebied is het niet altijd even super. Door de vele twists is het ook makkelijk de draad kwijt te raken, dus dit is echt het soort serie waar je je gewoon moet laten meevoeren met de flow.

Toch, de serie is zeker memorabel en was wat mij betreft een verborgen juweeltje dit seizoen. Ik heb me er ruimschoots mee vermaakt. Het is en blijft een vreemde eend in de bijt die niet iedereen zal aantrekken, maar het werkte voor mij. Zeker een van de series die ik zal missen nu dit seizoen voorbij is.

8/10

En dat was het dan wel weer voor dit seizoen. Jojo loopt nog de rest van het jaar door, en M3 (saai) en Mahouka (bagger) heb ik allebei gedropt. Op naar de zomer-anime!

Ai Mai Mi

I don't know, een aflevering duurt maar 3 minuten maar in die 3 minuten zat ik wel de helft van de tijd "what the hell" te mompelen, dat is nu al ongeveer 2 weken terug en ik weet nog niet echt zeker wat het punt was en wat voor storyline er in zat...

The Wind Rises
Deze film is een sprookje zoals alleen Studio Ghibli dat kan verbeelden. Je ziet elke potloodlijn, elke penseelstrook. Ook in onze moderne tijd kan een tweedimensionale film blijven verbazen. Het verhaal over een luchtvaartingenieur ten tijde van de Tweede Wereldoorlog is typisch Miyazaki. Jiro, een man gedreven door passie voor vliegtuigen, zet de politieke situatie uit zijn hoofd in zijn zoektocht naar het luchtruim. Daarbij kruist zijn pad met een vrouw van hoge komaf, die het luchtruim liever in haar schilderijen vangt.

Ik kan er wel meer over de inhoud zeggen, maar beter kun je Riks geweldige recensie in de nieuwste AniWay erbij pakken. Dan kan ik verder naar wat ík ervan vond. Miyazaki heeft duidelijk gericht op een waardig sluitstuk, een kroonjuweel op zijn oeuvre. Hoewel sommigen de film interpreteren als zijn pessimistische blik op de huidige anime-industrie, zie ik het glas halfvol: richt je op wat jou gelukkig maakt en laat je pad niet afwijken door maatschappelijke conventies. Zoals Caproni in de film mooi verwoordt: kunstenaars en ingenieurs hebben maar tien jaar creativiteit in zich. Benut jouw tien jaar goed.

Hoewel creativiteit de kernwaarde van de film is, is het verhaal dat niet. Het is pijnlijk om aan te zien hoe conventioneel het verhaal verloopt. Miyazaki's films hebben altijd iets bijzonders, doch in deze film vond ik die ene vonk niet. Misschien geeft Miyazaki hiermee aan dat zijn lange, lange tien jaar creativiteit ten einde zijn. Hij wilde slechts nog een film over prachtige vliegtuigen maken, net als Jiro.
Het liefdesverhaal werkte voor mij niet, het is geforceerd zoals je in veel films ziet. Een belangrijke kink in de kabel is Hideaki Anno als stemacteur. Ik erken zijn vaardigheden, maar stemacteren is daar niet een van. Elke zin wordt droog opgelezen en dat botst met de vrije gezichtsuitdrukkingen.

The Wind Rises mag dan voor mij niet al te hoog komen op de Ghibli-ladder, maar op een normale standaard is de film zeer goed. Uitmuntend op art en animatie natuurlijk. Zeker het kijken waard, ook als laatste eerbetoon aan de man die wereldwijd vele mensen zoals ik een fan van Japanse animatie heeft gemaakt. Bravo.

Score: 8

Nu is het wachten op een vertaling van Takahata's film The Tale of Princess Kaguya. Ik ben zeer benieuwd. Daarna het lange wachten op When Marnie Was There.

net Amnesia afgerond.
het was een anime waar ik me koppie wel bij moest houden
het was af en toe wat verwarrend maar op het einde komen dan toch alle puzzelstukjes bij elkaar
vond het zelf een leuke anime om te kijken
cijfer:7,5

Ik ga vrijdag naar het Focus film theater om deze film te bekijken. Ben benieuwd^^!