Redline (Takeshi Koike, 2009)
Iets meer dan anderhalf film waar liefst zeven jaar aan getekend is. Geen computers, maar ouderwets handwerk. En dat is te zien: puur qua animatie is Redline een spektakel van jewelste. Zo virtuoos dat je bijna zou vergeten dat het verhaaltje van een tamelijk belachelijke race op een uiterst vijandige planeet met een obligaat liefdesverhaaltje erin verweven eigenlijk vrij matig is, desondanks is ook die drie kwartier waarin niet geracet wordt toch best vol te houden. Maar uiteraard draait het vooral om de racescènes, volslagen absurd, van ook maar enig realisme is absoluut geen sprake, maar qua puur spektakel uniek in z'n soort. "Speed Racer on crack" is wellicht nog wel de beste omschrijving...
7.5/10

Ryuugajou Nanana no Maizoukin (Nanana's Buried Treasure)

De allure van schatten zoeken is praktisch universeel, en in elke cultuur of tijdsperiode vind je wel verhalen die dat als onderwerp hebben. Van westerse voorbeelden als Indiana Jones, Treasure Island of The Goonies, tot oosterse varianten zoals Galilei Donna of deze serie, Nanana's Buried Treasure. Een verhaal over een groot kunstmatig eiland, dat gemaakt is met de opbrengsten van het schattenzoeken van diens oprichter, Nanana. Maar helaas, Nanana is vermoord en zit nu vast als spook in een kamer, terwijl al haar schatten op mysterieuze wijze over het eiland verspreid zijn in ingewikkelde puzzels. De serie volgt de groep excentriekelingen die nu de schatten weer bij elkaar proberen te vinden, elk voor hun eigen redenen.

Onze hoofdpersoon daarin is Yama Juugo, een jonge kerel die verbannen is door zijn familie naar dit eiland en in het oplossen van Nanana's moord (zijn nieuwe kamergenoot, tegen wil en dank) een nieuw doel in het leven vindt. Hij hoopt dat het schattenzoeken hem aanwijzingen kan geven, maar moet hierbij opboksen tegen detectives, dieven, een schattenzoek-club en vele anderen. Het zorgt ervoor dat de serie een bonte cast heeft, waarbij vooral detective-meisje Tensai opvalt. Anders dan de meeste jonge blaaskaken in anime die beweren detectives te zijn, heeft zij ook echt de skills om haar woorden kracht bij te zetten. Sommige van de beste momenten die de serie kent komen ook van haar, of ze nu haar intellect gebruikt om de puzzels op te lossen of haar eeuwige rivaliteit met Juugo. Over het algemeen zijn de personages sowieso complexer dan je zou verwachten, en het kat en muis spel tussen de vele facties gaat nooit vervelen.

Helaas kent de serie maar 11 afleveringen, en dat levert toch wat problemen op met de pacing. Zo kent het de bekende kwaal dat het in het midden wat inkakt, omdat ze moeten rekken om naar een climax te kunnen bouwen. Op andere momenten gaat het juist weer te snel, en wordt er zo veel informatie om je oren geslagen dat het iets te veel van het goede is. En zoals vele andere anime van dit soort, eindigt ook deze serie met een cliffhanger en een 'lees de novels maar voor de rest!' einde. Frustrerend, vooral voor westerse kijkers. Zeker aangezien vele vragen nooit worden beantwoord. Een anime-sequel voor deze serie lijkt me namelijk niet echt in de planning staan, dus dit is waar het maar mee moeten doen.

Toch, de serie heeft me goed vermaak geboden zolang het duurde. In dit genre is de serie ook sterker dan de meeste van diens soort (zoals het eerder genoemde Galilei Donna) en is het aan te raden voor mensen die wel weer eens zin hebben in zo'n ouderwets avontuur.

7.5/10

Tonari no Seki-kun



Alhoewel korte animes niet vaak in de smaak vallen bij mij, is deze serie toch een echte aanrader. Het gaat over een jongen Seki die altijd aan het spelen is tijdens de les en het meisje dat naast hem zit Yokoi Rumi (stem gedaan door Hanazawa Kana, mijn favoriete voice actress ) die telkens afgeleidt wordt door Seki. Iedere episode verzint Seki wel iets anders om de tijd in de les door te brengen, dus de serie verveelt bijna nooit.

Voor een short anime is deze zeker een van de betere en daarom krijgt het van mij een 8/10.

Ping Pong: The Animation
Je kan Masaaki Yuasa erop vertrouwen dat hij een bijzondere serie neerzet. Ik heb zijn series vaak vermeden juist vanwege hun wacky tekenstijl, en onterecht besef ik nu. Ping Pong was niet alleen voor mij, maar ook voor vele anderen de beste serie van het lenteseizoen.
In het midden vind je een traditioneel verhaal over twee jeugdvrienden die in de sport (hier: tafeltennis) elkaars rivalen worden. Maar deze serie is zoveel meer dan dat. De dialogen zijn fantastisch en zetten deze jonge tafeltennissers neer als mensen van vlees en bloed. Als je verder kijkt dan hun uiterlijk zit er geen oninteressant personage bij. De wedstrijden zijn onvoorspelbaar en je weet nooit wat er gaat gebeuren. In het heetst van de strijd tonen de sporters hun ware aard, wat soms prachtig visueel wordt weergegeven - en soms niet. Er wordt ook veel bekort op animatie door een soort mangastijl te gebruiken; door middel van kaders wordt beweging gesimuleerd. Ping Pong blijft een niche show en kan geen groot budget krijgen, dus ik ben van mening dat ze slim hun budget hebben verdeeld.
Ondanks het flitsende voorkomen blijft de serie vooral introspectief en rustig. Er is geen groots verhaal dat je in andere sportseries ziet. Maar het gevoel voor tafeltennis wordt effectief overgebracht. En wellicht krijg je zelf ook de neiging om een balletje op te gooien in de zomer.

Score: 8+

Bartender

Tja what to say? Je moet echt van alcohol houden

Alle episodes staan los op hunzelf met telkens een nieuwe "klant" met zijn of haar problemen die door een bepaald drankje opgelost worden (lol)
De betekenis word uitgebreid uitgelegd en aan het eind v/d aflevering staat het drankje met de hoeveelheden erbij, erg leuk

7/10 was vermakelijk maar na circa 7 episodes was ik er wel ietwat klaar mee ..

K-On
Vond het ontzettend leuk Ben dol op de light music club "After School Tea Time"
Vooral Ritsu vind ik geweldig :p

Ze maken leuke liedjes samen ^^

8+

Mushishi Zoku Shou

Het eerste seizoen van Mushishi draaide toch al bijna tien jaar geleden, en het is zeldzaam dat zulke oude series nog een vervolg krijgen. Iets dat toch wel wat zegt over de kwaliteit en uniekheid die deze serie heeft. Want de serie weet zich ook maar moeilijk met iets anders te vergelijken, daar het een soort mix is tussen een natuurdocumentaire en een fantasy-serie en zich grotendeels met een episodisch slice-of-life tempo voortstuwt. De reizen van Ginko en zijn omgangen met de mushi - kleine wezens die aan de bron van het leven staan, blijven namelijk altijd fascineren. Reizende regenbogen, slakken die geluid eten en stervende moerassen waren sommige van de mushi die we tegenkwamen in de eerste serie. Met dit seizoen kunnen we daar levende wind, regen die iemand altijd achterna jaagt en water-doppelgangers aan toevoegen.

In principe is het ook moeilijk veel te zeggen over deze serie. Het is wat het is. Het heeft geen groot episch plot, geen diepe personages, geen flitsende actie. Nee, de ervaring is wat telt hier. Het richt zich wat betreft emoties ook niet op de gebruikelijke (blijdschap, verdriet, etc.), maar meer op een gevoel van verwondering voor de wereld om ons heen. De serie spreekt daardoor praktisch voor zichzelf met elke aflevering. Het is ook langzaam, en moet zeker niet achter elkaar gekeken worden. Als weekafsluiter een episode kijken is echter perfect, want rustgevend (op een niet slaapverwekkende manier) is het zeker. Als ik eerlijk ben moet ik wel bekennen dat ik de verhalen uit het eerste seizoen een tikkeltje interessanter vond dan deze groep. En hoewel het door de simpele artstijl van de serie niet opvalt, mag ik hopen dat de animatiestudio hun budget beter weet te managen in de toekomst. Er zijn immers twee hele afleveringen uit dit seizoen gekapt omdat ze daarmee problemen hadden, en dat is nogal jammer.

Toch, het was nog steeds een goede serie, en ik kijk ook al vooruit naar de tweede en laatste helft deze herfst. Meer Mushishi is immers nooit een slecht iets.

8.5/10

Selector Infected Wixoss

'Beter goed gejat dan slecht bedacht' is praktisch een algemene regel voor elk medium van entertainment, en anime is daarin geen vreemde. Want het is wel overduidelijk dat deze serie leentjebuur speelt bij het immens populaire Mahou Shoujo Madoka Magica - in plaats van magical girls die er ingeluisd worden, zijn het ditmaal vrouwelijke spelers van kaartspellen (omdat de anime technisch gezien als advertentie daarvoor dient). En dat concept is niet het enige waar flink bij afgekeken wordt. De hele plotstructuur en de timing van de onthullingen komen ook akelig dicht in de buurt. Hmm.

Maakt het dit een slechte serie? Wel, in mijn opinie, nee. Wat betreft imitators van Madoka, want er zijn er al vele, is dit nog een van de beteren. Het maakt bijvoorbeeld de juiste keuze in het grotendeels negeren van de kaartspellen zelf om meer in te gaan op de psychologie van de personages zelve. Waar de serie wel een beetje een eigen smoel durft te hebben, is in het feit dat de hoofdpersonages behoorlijk dysfunctioneel zijn. Nu waren de meiden van Madoka ook allesbehalve normaal, maar daar was het grotendeels door externe redenen, niet de interne problemen van deze personages. Hoofdpersoon Ruuko is bijvoorbeeld praktisch achtergelaten door haar moeder omdat ze een nogal sociopathische zijde aan zich heeft, en haar vriendin Yuzuki is verliefd op haar tweelingbroer. Dat laatste wordt niet als de zoveelste fetish gespeeld: de afschuw die de samenleving erop nahoudt en de worstelingen die ze daar zelf mee heeft maken het interessanter dan de meeste gevallen. Het geeft haar bijvoorbeeld ook een legitieme reden om haar wens met hem samen te zijn via de magische kaartspellen na te streven - het is ook letterlijk onmogelijk zonder. En natuurlijk zijn er daar de onthullingen die alles op hun kop zetten, en de serie weet ze toch met impact aan te laten komen.

Natuurlijk is het nog steeds geen perfecte serie. De pacing is soms wel erg langzaam, en verzandt soms in het uitleggen van wat de kijker allang snapt. Melodrama is ook van tijd tot tijd aanwezig, genoeg om je met je ogen te laten rollen. De animatie is ook niet van je het, en de serie mist sowieso enkele visuele flair - alles, van de designs tot de wereld tot de kaarten zelve ziet er maar halfslachtig uit. En het eind van deze serie lost ook niets op, uiteindelijk, want er werd gelijk een sequel aangekondigd! Ik bedoel, meen je dat nou? Van alle series, deze? Want, wel, vermakelijk als het was, uitzonderlijk was het geen moment. Ik zal de sequel wel kijken, om de verhaallijn af te maken, maar het concept begon toch wel wat scheuren te vertonen naar het einde. Laten we hopen dat ze die tweede helft dus niet verknoeien.

7/10

Haiyore Nyaruko-san
Het heeft niet echt een doorlopend verhaal maar het gaat over een alien (Nyarko) die de aarde bezoekt om een jongen te beschermen. Vervolgens gebeuren er allemaal rare en spontane dingen. Verder is het heel grappig en een leuke opening, al zeg ik dat zelf!

Noucome
Echt super grappig, het gaat over een jongen met een vloek waardoor hij de hele tijd rare keuzes moet maken. En vervolgens kiest hij de gekste en gebeuren de raarste dingen. Aangeraden!

No Game No Life

De verhaalopzet van 'groep jongeren belandt in fantasiewereld en moet daar de held uithangen' is al zo oud als de weg naar Kralingen. Anime heeft er zeker geen gebrek aan, met wisselende resultaten. Aan de ene kant heb je troep als Magical Warfare, en aan de andere kant series als Problem Children van vorig jaar. Aan welke zijde van het spectrum valt deze serie? Ruimschoot aan de goede kant, gelukkig.

De hoofdrolspelers in dit geval zijn het broer en zus duo van Sora en Shiro. Het tweetal NEET's zijn genieën in het spelen van spellen - van bordspellen tot videogames - maar in de echte wereld kunnen ze beide hun draai in de normale samenleving niet vinden. Ze kunnen dus hun geluk niet op als ze door een speelse god (Tet) naar een wereld worden gesleept die gebouwd is rond het spelen van spellen. Een wereld waar elk conflict opgelost moet worden door een spel, waarin zestien rassen het tegen elkaar opnemen. Het is echter ook een wereld waar de mensheid aan de bodem van de voedselketen bengelt, dus is het aan Sora en Shiro dat op te lossen. Hoe? Door koning van de mensen te worden en de wereld over te nemen, dat is hoe! Iets wat hen ook een echte wedstrijd tegen de god van deze wereld zal opleveren.

De eerste aflevering van deze serie weet nog niet gelijk te overtuigen door klungelige infodumps. Daarna, echter, gaat de serie echt diens concept uitwerken en wordt de serie zonder momentum te verliezen alleen maar beter. Want als er één woord is waarop de serie opgesomd kan worden, is dat lol, in zijn puurste vorm. De serie doelt er gewoon op om zonder oponthoud te vermaken, en doet dat uitermate goed. Het concept leent zich namelijk voor een grote variëteit aan wedstrijden door de serie heen, de een nog meer over de top dan de ander. Magisch schaken, een soort shiritori waar je dingen uit het bestaan wist, zelfs een debiele FPS. En allemaal zitten ze vol met de ene doldwaze actie na de ander, waarbij onze hoofdrolspelers constant een kat en muis spelen met hun tegenstanders. Het houdt je altijd op het puntje van je stoel, geholpen door de perfecte pacing van de serie. De personages zijn eveneens amusant en allemaal weten ze wel wat toe te voegen aan de serie.

Op een meer technisch gebied zit het ook goed in elkaar. De serie heeft een aparte, kleurrijke artstijl die veel doet om de serie een eigen smoel te geven. De animatie is ook energiek en laat de personages echt tot leven komen. De stemacteurs eveneens. Het is duidelijk dat ze lol hebben in hun rollen, en veel ervan laten zich ook van een andere zijde zien dan normaal (zoals Hikasa Yoko, die met prinses Steph nieuwe wegen inslaat). Complimenten moeten ook gegeven worden voor het gebruik van de ED in één aflevering om een gebeurtenis kracht bij te zetten. Ik kan zoiets altijd wel waarderen.

Over het algemeen is de executie van de serie dus ijzersterk. En executie kan makkelijk een concept redden dat al duizend keer is gedaan. Het wordt duidelijk dat de mensen die hieraan werkten wisten wat ze deden, zowel de schrijvers, animators als de regie. Om eerlijk te zijn heb ik me hier geen moment mee verveeld. Het mag dan niet de diepste serie zijn, en logica moet soms weggewuifd worden, maar dan kan ik me echt niet aan storen. Er is immers altijd een tijd en plaats voor series die puur entertainment bieden. Nu maar hopen op een tweede seizoen.

9/10

No Game No Life
Na aflevering 1 was ik er klaar mee, dit zou weer een otakufantasie worden. In mijn verdediging: dat is niet onjuist. De serie gaat immers over twee sociaal beperkte kinderen, én ze zijn broer en zus met zeer sterke gevoelens voor elkaar, én ze worden geteleporteerd naar een gamewereld, én ze zijn onverslaanbaar in alle games. Hoe meer otakuvriendelijk kun je het hebben? Maar in de loop der weken zag ik de serie in meerdere top 5's van dit seizoen verschijnen. Nog maar een kans geven.

De serie mag dan beperkt worden door zijn crowdpleasers, hier is zo veel energie en humor ingestoken dat het boven de rest uitstijgt. Ook boven Outbreak Company van eind vorig jaar, dat ook al een verrassing was gezien de opzet. Sora (en Shiro) zijn echte "just as planned"-personages, die je telkens weer op het verkeerde been brengen, om uiteindelijk hun ingewikkelde doch briljante plan voor hun verbijsterde tegenstander uiteen te zetten. Toch zijn het niet de personages die je graag volgt, maar hun acties. De alternatieve games worden op een originele wijze gespeeld en zitten vaak vol grappen.

Het verhaal is zeer groots opgezet, waardoor de schrijver er vele boeken over zou kunnen schrijven. Dit seizoen heeft een goed einde, maar is toch niet helemaal bevredigend hierdoor. Een vervolg is hard nodig, zullen we het krijgen? Bij anime is het altijd maar weer afwachten.

Score: 8

@Dvalinn: Ik kan me zeker aansluiten bij jouw punten, afgezien dat ik meer minpunten zag.
Die haperende ending was echt nachtmerrievoer. Nagels over een schoolbord. Nee, daar was ik niet van gecharmeerd, bovendien was dat door Steins;Gate al veel beter gedaan.

Ik heb No Game No Life ook laatst afgekeken, ik vond het grappig en een goed verhaal. Ik geef het een 8.5!

zero no tsukaima en da's al lang geleden..
moet echt beginnen met series uit te kijken D:

Aangezien het het hele doel was van dat einde om je tenen te laten krommen en je een halve nachtmerrie te bezorgen, zou ik zeggen dat het daarom juist geslaagd is. Het hoort niet plezierig te zijn, het is meer klooien met de kijker. Ik kan het wel waarderen als verhalen zo op de man gaan spelen.

Al was het inderdaad niet zo goed gedaan als in Steins;Gate, maar hé, daar noem je ook wel eens even wat.

Hitsugi no Chaika

Gezien mijn voorliefde voor JRPG's, liggen Japanse fantasy-series me doorgaans ook wel goed. Jammer alleen dat de serieuze variant niet al te vaak gemaakt wordt; de meeste zijn crappy haremseries zoals Dragonar. Gelukkig is hier daar Chaika, van dezelfde schrijver als Scrapped Princess en Outbreak Company, om aan die benodigdheid te voldoen.

De serie gaat over twee werkloze huurlingen, Tooru en Akari, die op een dag de mysterieuze Chaika tegenkomen. Het meisje draagt altijd een grote grafkist op haar rug en tot hun verbazing verklaart ze de onderdelen te zoeken van de kwade keizer Gaz. Een keizer en tiran die een paar jaar daarvoor na eeuwen door een groep helden verslagen is. Omdat Chaika ze werk biedt en de toestand van de wereld hen toch worst zal wezen, besluiten ze met haar mee te gaan. Iets dat gelijk alarmbellen laat afgaan bij zowel de oude helden als alle andere mensen die de vrede willen bewaren. Ze moeten dus constant op hun hoede zijn, en het lijkt er ook op dat ze allesbehalve de enige zijn die achter de onderdelen aan zitten.

Een leuke opzet, waar een degelijk fantasy-verhaal uit voorkomt. De reizen van de groep zijn interessant om te volgen en er is altijd nog genoeg mysterie om je te laten willen weten hoe het afloopt. De wereld wordt ook goed genoeg uitgewerkt en geeft je in ieder geval het gevoel dat onze hoofdrolspelers maar een klein onderdeel zijn van een veel groter plot, dus met de schaal zit het wel snor. Aan de andere kant mist de serie wel de finesse van de betere werken. Zo duurt het een tijdje voor de serie op gang komt en bestaat een groot deel van het plot uit 'verzamel het artefact van de week'. Sommige personages zijn ook ronduit irritant, zoals spionne Vivi, of voelen aan als lopende plot-probleemoplosser, zoals Frederica (ze halen haar telkens tevoorschijn als de hoofdrolspelers niet kunnen winnen, lijkt het wel).

In de laatste arc komen dingen echter opeens in een stroomversnelling. Grote onthullingen worden gedaan, de actie is enerverend en de personages werken goed van elkaar af om een interessant verhaal te creeëren. Het weet een goede climax te bouwen en het laat zien hoe de serie is in topvorm. En dáár wil ik dus meer van zien, want de potentie in het algehele plot is er.

Aangezien de serie een tweede helft krijgt later in het jaar, hoop ik er dus op dat ze dat niveau weten vast te houden. Want als ze dat weten te doen, kan Chaika nog weleens hoge ogen gooien in dit genre. We zullen zien!

7.5/10

Knights of Sidonia
Een pure sciencefictionserie met gevechten in de ruimte kan ik wel waarderen. Uiteindelijk was dat ook de reden dat ik deze serie nog af heb gekeken, want Sidonia speelt het veilig; er gebeurt weinig dat je niet al eens eerder hebt gezien. De mensheid zit op een enorm ruimteschip dat voortdurend wordt aangevallen door buitenaardse vleeshompen en that's it. Wanneer opgegeten strijders als geïnfecteerden terugkeren lijkt er een interessante wending in te zitten, maar daar wordt vervolgens niets mee gedaan. Daardoor wordt de vijand nooit zo interessant als de Zerg uit de game Starcraft.
Ik heb het al eerder gezegd, maar het gebruik van full 3D maakt de serie nog minder memorabel, want alle personages lijken op elkaar. Er zijn spannende momenten genoeg die je aandacht erbij houden. Toch zorgt dat er niet voor dat je meer om de personages gaat geven. Wanneer Sidonia terugkeert, laat ik dit ruimteschip varen.

Score: 6

Gisteren ook de laatste aflevering van Knights of Sidonia gezien, ik kan me wel vinden in Yupa's reactie. Het begin van de serie wekt meer verwachtingen dan uiteindelijk waargemaakt worden, teveel opzetjes voor mogelijk interessante wendingen lopen domweg dood. Wat rest is dan een degelijke strijd van mens tegen aliens, niet meer, niet minder. De vormgeving en sfeer vond ik over het geheel wel sterk, maar inderdaad met uitzondering van de personages, welke volstrekt inwisselbaar zijn en nauwelijks emotie tonen. Aan het einde van de rit was het dus niet helemaal wat ik er van gehoopt had, maar ik ben toch wel benieuwd naar het tweede seizoen. Hopelijk leren ze van de nu gemaakte fouten...
6.5/10