Love, Chunibyo & Other Delusions
Nu het tweede seizoen is begonnen en deze over het algemeen positief wordt beoordeeld, besloot ik het eerste seizoen af te kijken. Chunibyo in de titel wordt beschreven als het zich gedragen als een fictief personage in een fantasywereld. Niet ongewoon voor een kind, wel voor iemand in de eerste klas van highschool. Yuuta kijkt vol schaamte terug op zijn tijd in middleschool, toen hij zich graag voordeed als "Dark Flame Master". Gelukkig kent niemand hem in highschool, en kan hij deze kinderachtige tijd achter zich laten. Toch? Helaas voor hem leert klasgenote Rikka zijn vroegere identiteit en zij heeft nog een serieus geval van chunibyo. Met haar ooglapje, gekleurde contactlens en verband om haar linkerarm zou ze zo uit een Beyond the Boundary gestapt kunnen zijn. Alleen zijn haar superkrachten volledig imaginair. Hoewel Yuuta aanvankelijk tegenstribbelt, wil hij toch proberen haar van haar grootheidswaanzin af te helpen.

Deze serie begint als een goede comedy met een vrolijke cast, soms iets te excentriek, maar weet goede grappen te maken over fantasyseries. Helaas kan men dit niveau niet hoog houden, waarna de grappen in herhaling vallen. In de laatste paar afleveringen wordt een serieuze weg ingeslagen en probeert de serie iets te zeggen over opgroeien, het achterlaten van creativiteit en de harde realiteit onder ogen zien. Volwassen thema's, maar dit is geen volwassen serie. Deze pogingen gaan dus jammerlijk de mist in, het geforceerde drama is saai en de conclusie gaat regelrecht in tegen wat de serie probeert te bereiken. Men keert terug naar de status quo en de personages lijken niks geleerd te hebben. Hierdoor kan ik de serie als geheel niet aanbevelen, alhoewel de eerste helft zeker een geslaagde parodie is.

Score: 6+

Love, Chunibyo & Other Delusions Lite
Dit is Chunibyo op zijn best. Zes korte afleveringen van enkele minuten met geslaagde grappen. Hierdoor kon ik de serie toch met een goed gevoel afsluiten, maar het tweede seizoen begin ik niet aan.

Score: 7

Hal
Animefilms die niet zijn gebaseerd op een bestaande franchise, zijn schaars. Daarom ben ik altijd geïnteresseerd als er weer eentje opduikt. Deze film uit 2013 komt van nieuwe productiestudio Wit Studio, vooral bekend van zijn eerste serie Attack on Titan. Maar deze film overtreft visueel gezien zijn eerste werk. Het detail in de art is indrukwekkend en het maakt de wereld levensecht. Actiescènes zul je echter niet aantreffen, aangezien deze film in de eerste plaats een slice-of-life is.

Robot Q01 wordt in een mensenlichaam geplaatst om te zorgen voor excentriekeling Kurumi. Zij leeft als een hikkikomori na het verlies van haar geliefde Hal (Haru in het Japans), die omkwam in een vliegtuigongeluk. Q01 ziet er nu precies uit als Hal en krijgt de opdacht om voor haar te zorgen. Maar hij kan niet goed begrijpen waar zij om treurt en zij wil haar geliefde niet vervangen door een robot. Beetje bij beetje leert robot-Hal over Kurumi's leven en probeert haar gelukkig te maken. Helaas komen daarbij ook minder goede herinneringen bovendrijven.

Hal en Kurumi zijn een ontzettend schattig koppel, en ook de bijpersonages voegen een warme tint toe aan het verhaal. Net als in Time of Eve is de kern van de eerste helft elkaar begrijpen, maar zoals iemand al opmerkt: "dat is zelfs voor mensen al moeilijk". Of deze film je zal bevallen, ligt met name of je de plottwist in de tweede helft kunt waarderen. Ik vond dat deze wending in tegenstrijd was met hoe de personages tot dan toe waren gekarakteriseerd en eigenlijk geen oplossing bood. Het liet me achter met gemengde gevoelens, want het gaf mij geen vertrouwen dat het aan het einde goed zou komen. De meningen zullen hierover verschillen en dus kan ik de film van harte aanbevelen.

Score: 7+

Fairy Tail

AYE SIR! Zojuist met een satisfied feeling Fairy Tail afgekeken.
Deze mega lange serie stond hoog op mijn lijstje te kijken, omdat er geen ontkomen aan was. Overal cosplay, iedereen heeft t erover, dus goed gelijk 1 januari begonnen met kijken.

De serie begint gelijk met de main heroine; Lucy Heartfilia, die er lange tijd van droomt om aan te sluiten bij een magische guild. Fairy Tail speelt af in een wereld vol magie, vechten, gildes etc.
Gelijk bij de eerste 2 afleveringen komt ze via Natsu Dragneel terecht bij Fairy Tail, een gilde die zo gek als een deur is, maar ontzettend verbonden is door de kracht van vriendschap en samen streven.
Fairy Tail focust voornamelijk op deze guild -wat aardig wat leden heeft- en het bekijken van individuele verhalen achter de characters. Zo komt er een verhaal van circa 17 episodes alleen al voor het oplossen van huidige problemen van een main (OF SIDE-!) character die in het verleden zijn begonnen. Ook andere guilds worden betrokken (zowel als vriendschap en vijandigheid)
Dat is 1 van de sterkste punten die ik wil benoemen van de serie. In tegenstelling tot waar ik vorig jaar aan begon; horizon in the middle of nowhere, wordt je hier ook dood gegooit met een groep characters, maar neemt het juist de tijd je kennis te laten maken met hun, de hele guild en hun persoonlijke aanhang. iets wat de ander benoemde serie..... niet zo best deed.
Nog een sterk punt van FT is dat het niet inhoud op emotioneel vlak. Op dat gebied springt FT er goed uit. Blijdschap wordt goed geuit, boosheid komt over als woede, 'overwinning' laat je mee cheeren en angst/verdriet komt zover naar voren dat het, samen met de stevige muziek, mij iig krokodillentranen heeft geleverd.
Fairy tail heeft naar mijn mening zelf ook ijzersterke verhalen die me niet heeft laten zitten met plothole feelings, en zelfs als dat zo was, was dat uiteindelijk prima weggewerkt door de serie zelf. Briljant.

Nog een laatste praise puntje; de serie is ook op gebied van humor en gevechten erg vermakelijk om te zien. Beide deden me heel sterk denken aan Dragonball en Dragonball Z door de droge humor / killing lines / vechtstyle / over 9000 powerups / zus en zo

enig minpuntje van de serie is het herhalen van 1 bepaalde formule, het "de vijand is een groep van 5 elites en een master die uiteindelijk toch wel verslagen wordt" concept, maar heel erg stoorde het niet omdat de rest hierboven het op goed niveau bracht

voor mij persoonlijk een Score: 10/10, *FT finger up!* ..........en dayum DAT MUSIC *cries*

Rave Master

"Groove Adventure Rave", of Rave Master is een serie van de maker van bovengenoemde Fairy Tail en wie die serie gezien heeft zal dan ook wat herkenningspunten vinden die in het latere Fairy Tail opnieuw terugkomen: Plue, Oración Seis, Etherion, en zelfs die verschrikkelijke Jiggle Butt Gang. De serie heeft het soort aanstekelijke personages die je ook in Fairy Tail terugvindt, en zelfs de meeste slechterikken zijn niet puur slecht maar hebben hun eigen verhaal.
Helaas is de serie al wel wat gedateerd (begin van deze eeuw), en dat is soms te merken; ook is duidelijk merkbaar, zelfs als je de manga niet gelezen hebt, dat er her en der wat gerushed wordt: in sommige afleveringen gebeuren meer dingen tegelijkertijd dan in een afrondingsaflevering van Moffat van Doctor Who, en soms zijn personages op een locatie zonder enige achtergrondinfo, of zijn badguys al bekend bij naam, terwijl ze voor de kijker pas voor het eerst opduiken.
En last but not least: de serie is niet af, en stopt ongeveer halverwege de manga; jammer, want het was zeker vermakelijk; maar misschien dat met het succes van de FT anime men toch besluit hier ooit nog eens een vervolg aan te geven.

Toch zou ik 't in een scorelijstje niet meer dan een 7 geven: vermakelijk, leuke personages, maar zeker geen hoogvlieger.

Inari, Konkon, Koi Iroha.

Een serie over een schoolmeisje genaamd Inari, die op een dag een pup redt in de buurt van een tempel. De pup blijkt het hulpje van de lokale godin, Uka, te zijn. Uka geeft haar als dank een wens, waarna ze wenst haar liefdesrivaal (of dat denkt ze, in ieder geval) te zijn omdat ze zelf niet genoeg zelfvertrouwen heeft om achter haar liefje aan te gaan. Al snel gaat er echter wat mis en neemt ze Uka's complete krachten over, iets waar de andere goden niet al te happy mee zijn.

Het plot gaat dus een interessantere weg in dan typisch shoujo-esque geneuzel, en het is maar gelukkig dat het dat doet ook. Uka is er namelijk een bijna even belangrijk personage als Inari door, en aangezien zij een veel interessanter personage is, werkt dat in het voordeel van de serie. Vooral als Inari's chagrijnige chuunibyou broer kennismaakt met de wat nerdy Uka komt de serie echt tot leven en de twee hebben veel chemie. De perikelen met goden waarmee ze te maken krijgen houden ook het conflict erin, en de godenwereld is best leuk weergegeven. Inari's leven daarentegen is typische fluff die je al duizend keer gezien hebt en haar relatie met haar liefje Tanbabashi is niet bijster boeiend. Het drama rondom haar vrienden is ook niet echt enerverend (al zag ik de reden waarom Sumizome nooit een liefdesrivaal zal worden voor Tanbabashi niet aankomen).

Deze serie is daardoor echt een tussendoortje op anime-gebied. Het doet niet genoeg om het echt aan mensen aan te raden, maar het doet ook niet veel verkeerd. Met diens tien afleveringen is het gewoon een vermakelijke kleine serie die leuk is om mee te pakken maar meer ook niet.

7/10

Ik vond de relatie tussen de broer en de godin nog het leukst maar daar is eigenlijk niet veel mee gedaan.

Log Horizon
Een anime over spelers die vastzitten in een MMORPG. Natuurlijk was iedereen sceptisch toen de zoveelste serie met dit idee voorbij kwam. Slaat Log Horizon hier een nieuwe weg in? Niet echt, maar vastzitten in een spel was nog nooit zo leuk.

In een postapocalyptisch Japan met overwoekerde gebouwen ontwaken de spelers en ontdekken dat zij in de wereld van hun geliefde Elder Tale zijn beland. Een sterke aanwijzing daarvoor is dat wanneer een speler sterft hij of zij 'respawnt' in de Kathedraal. De wereld is hier het sterke punt van de serie, omdat alle bekende concepten voorbij komen. Guilds, classes, dungeons, hitpoints, casting time, noem het maar op. Soms vergeet je even dat dit een anime is en niet een game.

Maar toch is er één verschil. De spelers kunnen niet uitloggen wanneer zij een level omhoog gegaan zijn, of wanneer het etenstijd is. Zij zitten 24 uur per dag met elkaar opgescheept, en zullen er dus het beste van moeten maken. Het ontstaan van de nieuwe samenleving is dan ook het grootste aantrekkingspunt van Log Horizon. Bovendien moet men uitvogelen hoe men samenleeft met de voormalige NPC's, die hier menselijk zijn net als zij, maar dan al met een eeuwenoude historie.

In een MMORPG verwacht je dungeons en boss fights. In Elder Tale bestaan die ook wel, maar daar ligt niet de focus van de serie op. Terecht, want anders zou het een zoveelste kopie van de standaard avonturenserie worden. Toch mis je op bepaalde momenten de actievolle elementen die de games zo succesvol maken. Veel monsters krijg je niet te zien en als ze al een plotpunt zijn vormen ze meer een probleem door hun kwantiteit dan door hun kwaliteit. De tweede helft behandelt voornamelijk politieke spelletjes en daar verliest het verhaal wat stoom, met een climax die ver voor het einde van de serie valt.

Op de gameschaal valt Log Horizon voor mij in de categorie vermakelijk, maar niet voor herhaling vatbaar. Het vervolg dat in de herfst begint zal ik wel gaan kijken.
Score: 7

Nee, inderdaad. Het probleem van adaptaties die stoppen voor het originele werk stopt, lijkt mij.

Kyousougiga (TV)

Het belang van je niet laten leiden door eerste impressies werd weer eens duidelijk bij deze serie. Want mijn eerste ervaring met de serie was een rommelige samenvatting die de helft van de serie samenvat. Hoewel flitsend, snapte je er uiteindelijk geen snars van. Gelukkig is hier dus de TV versie, die tien afleveringen kent en een stuk beter gepaced is. En deze keer is het de serie wel gelukt me met plezier onder te dompelen in deze vreemde wereld.

De makkelijkste manier om Kyousougiga te beschrijven zou als een vreemde Japanse versie van een soort Alice in Wonderland verhaal zijn - waarbij een meisje genaamd Koto in een Wonderland-versie van Kyoto terechtkomt. Een vreemde plek waar mensen, demonen en goden door elkaar leven en er allerlei weirde gebruiken de norm van de dag zijn. Hoe meer je te weten komt over deze wereld, hoe interessanter het wordt. Ik moet bekennen dat het langer duurde dan ik gewild had voor de serie me echt erin trok, en het mis het de onmiddellijke trekking van een serie als Mawaru Penguindrum. Dat is de serie waar deze anime me ook het meest aan deed denken overigens, zowel op de puzzel-achtige uitwerking van het plot als de animatie en visuele stijl.

Maar dit is typisch een verhaal dat voortgestuwd door diens personages, en daar ligt waarschijnlijk het sterkste punt van de serie. Ze zijn interessant, hun motieven zijn complex en veel ervan maken ook een hoop groei door. Eén voor één krijgen we ook elke aflevering hun kijk op de wereld te zien, waardoor geen personage onderbelicht blijft. Des te meer je te weten krijgt over de aparte familie die het emotionele hart van de serie vormt, des te meer ze zich aan je hechten. Want onder alle weirdness in deze wereld schemeren herkenbare thema's - over de bond tussen families - toch op overtuigende wijze door. Het verhaal kent ook een sterke en definitieve afsluiting, waardoor duidelijk wordt dat de lengte perfect was om diens verhaal te vertellen.

Uiteindelijk ben ik dus blij dat ik de serie nog een tweede kans gegeven heb, want deze reis was het waard. Een echt verborgen juweeltje, verstopt onder de rotzooi van het vorige anime-seizoen.

8.5/10

Log Horizon

Series die zich in games afspelen (soms losse afleveringen/arc en soms de hele serie lang) zijn een terugkerend gezicht in anime, maar hun kwaliteit laat nog wel eens te wensen over. Vaak gaan ze voor goedkope grappen, of werken ze het concept baggerslecht uit (zoals een zekere serie twee jaar geleden). Weet Log Horizon die vloek te verbreken? Kort gezegd, ja.

Op eerste oogopslag lijkt Log Horizon wel een redelijk typisch voorbeeld van het subgenre te zijn. Gamers Shiroe, Akatsuki en Noatsugu spelen een oude MMORPG genaamd Elder Tales, maar er gaat wat mis als de nieuwe expansie uitkomt. Ze raken allemaal verstrikt in de game, een game waar zelfs doodgaan geen weg terug naar de echte wereld is (je respawnt gewoon) en moeten nu uit proberen te vinden wat nu te doen. De spelers in de game beginnen zich ook steeds meer tegen elkaar te keren en hele steden vervallen tot chaos. Maar anders dan de serie puur te vullen met het in elkaar poeieren van die losgeslagen spelers, neemt Log Horizon een interessantere weg: ze gaan de orde herstellen en een samenleving in de game opbouwen. Een weg die zich dus meer leent voor politieke manoeuvres en een hoop geplan dan flitsende actie, maar ik moet bekennen dat ik me er geen moment mee verveeld heb.

Het helpt dat de wereld en de personages van Log Horizon ook interessant zijn. Zo kent de wereld van Elder Tale tal van geheimen en is het langzaam uitpluizen van de precieze mechanieken van deze wereld een groot onderdeel van het plot. Het laat je meegissen met de personages en de antwoorden geven vaak nieuwe inzichten en elementen die het verhaal erdoor op logische wijze voortstuwen. Het ook is duidelijk dat de schrijver zijn research heeft gedaan bij echte MMORPG's. En wat de personages betreft, kan ik een strategicus als Shiroe altijd wel waarderen. De wereld van Elder Tale heeft sowieso geen overpowerde held die maar even iedereens problemen oplost - in plaats daarvan zit de wereld vol met verschillende spelers met elk hun eigen vaardigheden en inzichten. Daardoor is de grote cast ervoor verantwoordelijk dat de wereld echt levend aanvoelt, en maakt het Shiroe's manier van handelen - de juiste persoon voor de juiste actie gebruiken, of hun inzichten op grote wijze inzetten - erg amusant om te volgen.

Dus ja, je zou kunnen zeggen dat deze serie alles wat ik uit een serie uit dit subgenre wil weet te omarmen. Er zijn weliswaar wat langzamere afleveringen, de actie die er is mist wat impact en de serie kent wat grappen die te vaak verhaald worden, maar ik kon me daar nooit echt te lang aan storen. Dit was een van de beste series uit beide seizoenen (voornamelijk omdat de serie het 'zwakkere-tweede-helft' syndroom wist te ontwijken) wat mij betreft en ik zit al uit te kijken naar de sequel. Al was het alleen maar omdat die dan de vieze smaak kan wegspoelen van een zekere andere sequel die dit jaar ook gaat draaien...

8.5/10

Space Brothers
Iedereen die al wat jaartjes in deze hobby zit, kent het gevoel wel. Series beginnen meer op elkaar te lijken en soms vraag je je af of niet genoeg gezien hebt. Maar door het kijken van een steengoede serie geraak je zo weer uit zo'n dip. Voor de afgelopen twee jaar was Space Brothers die serie voor mij.

Space Brothers is in de kern het verhaal van twee broers, Mutta en Hibito. Mutta is de oudste van de twee, en zijn leven is gekenmerkt door pech. Bij Hibito daarentegen gaat alles voor de wind. Als kinderen meenden zij op een koude nacht een ufo door de lucht te zien zweven, die razendsnel richting de Maan verdween. Hibito beloofde plechtig dat hij later een astronaut zou worden om de Maan te bereiken. Mutta moest zijn broertje natuurlijk voor zijn en voegde daar een schepje bovenop: hij zou als eerste naar Mars gaan.

Pakweg twintig jaar later heeft de realiteit voor Mutta anders uitgepakt. Hij wordt op staande voet ontslagen bij een autofabrikant nadat hij in een vlaag van woede zijn baas een kopstoot geeft. Oeps. Zijn familie herinnert hem aan zijn kinderdroom en hij besluit om astronaut te worden, net als zijn broertje Hibito die komend jaar naar de Maan vertrekt. Maar niet iedereen kan zomaar astronaut worden, dan moet je van goede huize komen.

Gedurende de 99 afleveringen volgt Mutta afwisselende trainingen, selectieprocedures en groepsopdrachten. Hierin ontmoeten we tientallen personages die niet op de zijlijn blijven staan, elk krijgt zijn eigen karakter en achtergrond. Dit maakt de serie zo aangrijpend, want aan het eind wil je dat iedereen zijn dromen waarmaakt. Maar het aantal plaatsen in een raket is beperkt en dus zul je keer op keer weer afscheid moeten nemen.

De personages maken de serie zo ontzettend memorabel, maar door de lengte van de serie neemt het verhaal de toeristische route om bij de eindbestemming te komen. Elke pagina van de manga krijg je te zien en daardoor is het beter om meerdere afleveringen te kijken. De kwaliteit blijft constant, alleen in seizoen vijf wordt er even een misstap gemaakt met een geforceerd actiedrama, die gelukkig snel weer voorbij is. Zelfs die arc heeft nog een nut, hij zorgt later voor een van de beste arcs uit de serie.

Space Brothers eindigt met seizoen acht op een positieve noot, maar het einde blijft open. De serie is razend populair in Japan, dus wellicht wordt er gewacht totdat er weer genoeg manga beschikbaar is. Ik hoop het, want ik ga de personages erg missen en de manga is noch gelicenseerd noch bijgehouden door fans.
Score: 9,5

Attack on Titan [kan spoilers bevatten]

Allereerst, gewoon wow. Ik weet dat mensen het hier de laatste tijd erg veel over hebben, maar deze anime verdient dat ook echt.
In Attack on Titan probeert het laatste kleine deel van de mensheid te overleven. Ze hebben hun territorium verdeelt tussen drie muren; Maria, Rose, en Sina. De meeste mensen zijn opgegeten/gedood door hun nieuwe, waarschijnlijk ook wel de enige, grootste, en meest gevaarlijke natuurlijke vijand, de titans. Een doorsnee titan is minstens 4 meter hoog, en maximaal 15 tot zestien meter. Er zijn ook twee uitzonderingen: De 'kolossale' titan, en de 'gepantserde' titan. De kolossale titan is minstens 60 meter hoog, en kan zo over de grote muren kijken, waar de mensen in alle rust leven. De gepantserde titan is immuum voor kanonnen, en kan zo door een muur heen rammen. Hij is 15 meter hoog.

Het gaat hier over de drie hoofdpersonen: Eren, Mikasa, en Armin. Eren is soort van een driftkop, maar heeft erg veel wilskracht. Nadat in episode 1 zijn moeder vlak voor zijn ogen opgegeten is door een titan, heeft hij die dag gezworen dat hij alle titans met zijn eigen handen zou uitroeien. Mikasa is het geadopteerde zusje van Eren en zo'n beetje het OP character. (naast Levi, de corporaal van de 'Survey Corps' , een groep soldaten die buiten de muren op missie worden gestuurd. ) Mikasa is erg beschermend richting Eren, en heeft letterlijk gezegd dat, zolang Eren in leven is, ze alles zou kunnen doen.

Armin is de 'slimme' van het trio. Hij is fysiek gezien niet echt sterk, maar is erg slim en heeft meestal wel een goed plan klaarliggen. Hij droomt ervan om ooit met Eren buiten de muren te gaan.

De kwaliteit van de graphics zijn echt prachtig, en de actiescenes zijn erg episch! Ik vond de backstory van het hele verhaal over de titans ook cool verzonnen, vooral omdat de maker, Hajime Isayama in een interview zei dat hij vroeger werd gepest. Hij heeft de gezichten van de pesters in de titans verwerkt. Het is ook gaaf om te zien hoe de personages zich ontwikkelen naarmate het verhaal verdergaat. De OST's zijn echt geweldig, vooral de eerste en tweede intro, "Guren no Yumiya" en "Jiyuu no Tsubasa".

Er zitten zeker wat hartverscheurende scenes in, en veel personages sterven. Maar al met al, een hele mooie anime!

9.5

Noragami

Shonen-series waar een of andere held demonen en ander gespuis bevecht zijn een bekend fenomeen in anime. Ik heb er zelf al tig gezien, en ze worden nogal voorspelbaar na een tijdje. Gelukkig is er soms nog een serie die een ander pad bewandelt met diens welbekende opzet, en Noragami is er dus gelukkig één van.

Want hoewel de opzet zich leent voor actie, gaat Noragami voor een rustiger personage-gedreven verhaal, waar de actie maar bijzaak is. Armoedige god Yato, zijn delinquente hulpje Yukine en schoolmeisje-met-speciale-krachten Hiyori vormen hierin het middelpunt, waarbij het verhaal een hoofdthema kent rondom het onder ogen zien en het leren leven met het verleden (in het geval van de eerste twee, in ieder geval). Een redelijk boeiend verhaal, dat op kundige wijze verteld wordt en geloofwaardig de hechte band opbouwt die zich tussen de drie vormt. De andere personages zijn ook interessant genoeg en weten de wereld wat meer leven en historie te geven. Als kleine opmerkingen zou ik er wel bij zeggen dat ik had gewild dat Hiyori wat meer ontwikkeling kreeg en dat de laatste anime-originele arc wat minder is dan de rest (het centrale probleem voelde een beetje gemaakt). Ook is de serie soms wat te spaarzaam met antwoorden voor diens mysteries - belangrijk, als je de personages echt wilt snappen (vooral badguy Nora heeft er onder te lijden). De manga zal ze wel bevatten, maar daar heb ik als anime-kijker niet veel aan.

Toch, uiteindelijk was dit weer een van die series die beter was dan ik gedacht had toen ik ermee begon. Het was zeker geen straf om de avonturen van het drietal te volgen, in ieder geval, en het was een van de betere series dit seizoen. Duimen voor een sequel dus maar (die we toch niet krijgen).

7.5/10

Noragami
Deze serie was voor mij de Beyond the Boundary van dit seizoen. Mooie animatie, toffe personages, maar de uitwerking... Het verhaal boeide me niet zoveel en ik keek vooral voor de interactie tussen de drie hoofdpersonen. Yukine's innerlijke problemen die het grootste deel van de serie beslaan worden niet overtuigend gebracht, hij komt vooral over als een verwend kind. Daarnaast is het vreemd dat Yato het zover laat komen en nooit Yukine probeert te begrijpen.
Yato is de ster van deze show, die voor veel komische situaties zorgt maar ook serieus kan vechten. Zijn status als kleine, onbenullige god is origineel. De verwikkelingen met de andere plaatselijke goden en de ayakashi is waar de serie op zijn best is.

Ik zal de twee OVA's nog kijken, maar daarna heb ik wel genoeg gezien.
Score: 7

D-Frag!

Soms kijk ik series omdat ze me puntje-van-de-stoel actie voorschotelen die ik elke week graag volg. Soms kijk ik series om me een emotionele dreun te laten verkopen die me laat meeleven met de personages. Soms kijk ik ze zelfs omdat ze baggerslecht zijn en ik er de draak mee wil steken. En dan heb je series als D-Frag!, dat ik keek omdat ik iets te kijken moest hebben tijdens mijn lunchpauze. Dus is de hamvraag: wist het me te vermaken? Ach ja, best wel.

Speciaal is deze komedie-serie, over een delinquent genaamd Kenji die een club vol weirde meiden in wordt getrokken, bij lange na niet. Het is niet echt het spul waarvan ik van de daken schreeuw dat iedereen het moet gaan kijken. Daar heeft het te veel problemen voor: sommige van de zij-personages blijven steevast onderbelicht waardoor we nooit echt een bond met ze vormen, het constante geschreeuw van de hoofdrolspeler is eerder irritant dan grappig en vooral in het begin valt de serie vaak op diens snuit met de pogingen tot humor. Gelukkig is het wel het type serie dat in sneltreinvaart maar nieuwe personages en grappen naar je hoofd blijft gooien. Daardoor verschijnen er uiteindelijk gelukkig personages die wel interessant zijn, waardoor vooral later veel grappen voorkomen die wel doel treffen. De serie werd duidelijk beter naarmate het vorderde, in ieder geval, geholpen door personages als gamerchick Takao, die altijd een komische noot wisten te brengen.

Uiteindelijk heeft de serie me dus gegeven wat ik wilde: een simpele afleiding die me af en toe nog wist te laten lachen. En daar is ook alles wel mee gezegd. Ik zal kijken wat de serie me verder nog voorschotelt (OVA's, sequels), maar missen zal ik het ook niet echt.

7/10

Wooser's Hand-to-Mouth Life: Awakening Arc

En zo eindigt weer een seizoen van Wooser shorts. Ach ja. De kwaliteit van de shorts over de luie Wooser en zijn zoektocht naar geld, vrouwen en faam is op het niveau van een random Youtube-filmpje, maar af en toe zijn ze nog best onderhoudend. De verwijzingen naar vele andere series zijn ook best leuk gedaan.

Ik ken slechtere manieren om 4 minuten per week te spenderen, in ieder geval.

6.5/10

Edit:

Mahou Sensou (Magical Warfare)

De serie begint met een jonge gozer genaamd Takeshi, die een normaal leven leidt met zijn vrienden. Tot hij op een dag een meisje genaamd Mui ontmoet, een magiër, die hem uiteindelijk naar een andere wereld transporteert waar een grote magische oorlog...oh laat ook maar. Het plot is een enorme bal cliché's dat meer gaten bevat dan een door ratten aangeknaagde Zwitserse kaas. De serie zuigt, daar.

Om eerlijk te zijn keek ik deze serie dan ook op een soort meta-manier. Het is namelijk al vanaf de eerste episode duidelijk dat het bagger is, maar dit is een uitzonderlijk geval van een serie die slecht is op werkelijk elke manier. Zo slecht dat ik er niet eens kwaad op kan worden - ik ben eerder onder de indruk. Het plot, zoals ik eerder zei, is waardeloos. Het zit vol logische problemen, kent vele slecht uitgevoerde info-dumps over een compleet oninteressante wereld en het eindigt ook letterlijk middenin het verhaal. De personages zijn net zo cliché als het verhaal en zijn geen moment boeiend. Zowel de helden als de vijanden zijn platte, saaie personages waar je je geen moment verknocht aan voelt. Het helpt ook niet dat een van de hoofdmeiden een dom wicht is dat de damsel in distress rol met verve vervult, waardoor ik al snel de schurft aan haar kreeg. Al kreeg ik nog meer de schurft aan dat...ding...dat de previews doet. Kill it with fire! Kortom, deze serie is ronduit slecht geschreven.

Maar het gaat nog verder dan dat. Want als je kijkt naar hoe de anime technisch in elkaar zit, wordt het duidelijk dat ook de rest van de mensen die dit maakten er geen moer om gaven. Studio Madhouse weet echt wel hoe ze goede actie-series in elkaar kunnen draaien (Black Lagoon) maar het wordt al snel duidelijk dat ze niet eens de moeite doen hier. De actie is slap, de animatie is hakkelig en de hele serie ziet er over het algemeen amateuristisch uit. Zelfs de stemacteurs klinken ronduit verveeld, waarbij vooral Mamoru Miyano (als Takeshi) geen enkel sprankje leven in zijn personage weet te blazen (iets waar hij normaal juist goed in is). De muziek heeft ook de neiging soms middenin actiescenes er opeens mee op te houden, alsof de componist er geen zin meer in had. En kun je hem dat kwalijk nemen?

Is er dan echt niets goeds aan deze serie? Wel...er was één one-liner die ik grappig vond!

Ja, dat was het. Fascinerend, op een bepaalde manier.

Dus wat hebben we hier? Een...product...waar met geen sprankje liefde aan gewerkt is. Een waardeloze anime die slecht is op alle fronten. Het resultaat van een collectieve 'meh' onder iedereen die er mee te maken heeft gehad. De schrijver, de animators, de stemacteurs en boven alles de kijker zelf.

Wil je een nieuw dieptepunt hebben, wil je een serie hebben die je als leidraad kan gebruiken voor hoe je slechte series moet beoordelen? Als in, 'man, deze serie is troep. Maar is het zo slecht als Magical Warfare?' Zoek dan niet verder! De perfect serie heeft zich hierbij aangediend!

2.5/10

Edit 2:

Chuunibyou demo Koi ga Shitai! Ren

Toen ik de eerste berichten over deze sequel hoorde, was mijn eerste reactie 'waarom?'. Het hoofdplot was immers al afgerond in het eerste deel. Mijn vrees toen er een nieuw personage werd geïntroduceerd werd alleen maar groter - het wordt een seizoen vol met een nutteloze driehoeksrelatie die alleen maar bestaat om het plot te rekken, dacht ik zo. Ik heb dat immers al vaak genoeg zien gebeuren. Mijn verwachtingen stonden dus niet in het voordeel van deze serie toen ik eraan begon, maar gelukkig kan ik na afloop zeggen dat het die verwachtingen heeft overtroffen. Op sommige punten is het zelfs beter dan het origineel!

De focus op karakterontwikkeling in plaats van een overlappend plot werkt namelijk wel in het voordeel van de serie. We krijgen er minder hakkelig drama door, het geef elk personage diens eigen verhaal waardoor er veel variëteit zit in het verloop van de serie en het weet zich meer te focussen op diens sterkten. Zo is er Yuuta en Rikka's romantische plot, waar het duo de vraag stelt hoe het nu verder moet nu ze een koppel zijn (iets wat veel series sowieso al negeren), Shinka's relatie en vriendschap met Dekomori en zelfs Kumin krijgt meer het spotlicht op haar (iets wat de eerste serie mist). En laat ik Sophia, het nieuwe personage, niet vergeten. Ze is geen derde wiel, maar meer een catalyst die Rikka's (en Yuuta's!) innerlijke emotionele problemen naar voren brengt en hun plot verder in gang zet. Bovendien is haar eigen plot het meest dramatische maar tegelijkertijd (op de wat zwakke conclusie) ook het beste gedaan, op een geloofwaardige manier ook. Hierdoor voegt ze wel degelijk wat concreets toe aan de serie. De chuunibyou-perikelen komen ook nog vaker voor dan in het vorige deel, en dan met name de puzzelachtige conversaties in Chuunibyou-speak (oftewel lees tussen de regels door om te snappen waar ze het eigenlijk over hebben) zijn best grappig gedaan.

Uiteindelijk is het dus een waardige sequel geworden. Over het algemeen zit het ook meer coherent in elkaar dan het eerste deel, ondanks diens focus op humor en slice-of-life perikelen. Ik heb me er goed mee vermaakt, in ieder geval.

8/10

Kurenai (Kure-nai)
Scholier Sinkuro heeft een bijbaan als bemiddelaar bij conflicten vanwege zijn kunde in martial arts. Maar op een dag krijgt hij wel een heel bijzonder verzoek van zijn baas. Hij moet een zevenjarig meisje genaamd Murasaki Kuhouin beschermen, tegen haar eigen invloedrijke familie nog wel. Wat er precies gaande is, dat blijft lang verhuld. In de tussentijd bouwen Shinkuro en Murasaki een leuke band op, en het is vertederend om te zien. Niet op het niveau van Bunny Drop, maar hun conversaties brengen regelmatig een glimlach teweeg. Murasaki is opgegroeid in een landhuis met een legertje dienaren, dus Shinkuro's leven in een éénkamerappartement is wel even wennen.

Maar deze serie wil twee dingen tegelijk doen en dat gaat mis. Ellenlange gesprekken in de familie Kuhouin worden niet uitgelegd, waardoor je de eerste 8 afleveringen geen weet hebt van waar ze het over hebben. En dat is jammer, want in een andere volgorde had het wél kunnen werken.
Shinkurou is een vreemde gozer. Hij heeft een verborgen kracht in zijn arm, die hem sterk maakt en zijn bijbaan vergemakkelijkt. Maar op cruciale momenten in de serie is hij zo slap als een vaatdoek, waardoor je afvraagt waarom juist hij is uitgekozen als bodyguard. Het helpt ook niet dat hij een overduidelijke vrouwenstem heeft, waardoor je hem moeilijk als jongen kunt zien. En ja, deze serie heeft een licht haremaspect in de zin dat alle andere belangrijke personages vrouwen zijn.

Ik heb me zeer vermaakt met de helft van deze serie, maar door de andere helft kan ik hem niet aanraden.
Score: 7

Kill La Kill

Een anime gemaakt door Trigger, bekend van Little Witch Academia, en een bedrijf dat vol zit met oud Gainax medewerkers (waaronder mensen die gewerkt hebben aan Tengen Toppa Gurren Lagann)? Het is geen wonder dat de serie de bijnaam Hype La Hype kreeg op het internet. Dus weet deze actieserie de hype waar te maken? In mijn geval, eh, niet echt. Maar dit komt uit de mond van een persoon die de hype om Gurren Lagann ook nooit gedeeld heeft. Vermakelijk is het in ieder geval wel.

De serie gaat over Ryuuko, een rebels meisje dat ruzie gaat zoeken met een dictatoriale school nadat haar vader is vermoord. Ze vermoedt dat de leiding van de school, met aan top de tirannieke en charismatische Satsuki, er meer van weet. Aanvankelijk maakt ze echter geen schijn van kans, maar dan vindt ze in de ruïnes van haar vaders lab een vreemd pratend kledingstuk, Senketsu, dat haar superkrachten geeft. En haar afgrijselijk lelijke fanservicy kleding aandoet, maar dat terzijde. Samen met hem vecht ze zich een weg naar de top, terwijl het mysterie rond haar vaders dood steeds groter wordt. Een setup die zich leent voor veel actie, dat helaas ook resulteert in heel veel monster-of-the-week gevechten. Het hele eerste seizoen zit er vol mee. En hoewel de personages vermakelijk blijven (de villains meer dan de hoofdrolspelers) en de animatie over de top flitsend is, zit er daardoor in die eerste helft niet echt veel schot in het verhaal. Op een gegeven moment wordt het ook gewoon ronduit saai, en de serie lijkt niets bijzonders te zijn.

Gelukkig wordt het in de tweede helft wat beter. Het plot komt daar namelijk al snel op gang, de gevechten zijn een stuk gevarieerder (en voelen een stuk minder als verplicht nummertje) en vele twists worstelen zich in de mix. Het is pas op dit punt dat de serie echt tot leven komt en wekelijks goed vermaak weet te bieden. Een niveau dat het ook tot het eind vasthoudt. Het is goed genoeg dat het je laat afvragen waarom ze niet gelijk voor een meer gefocust plot zijn gegaan. Twee cours was eigenlijk te lang voor de serie, zeker gezien hoe de eerste helft als filler voelt. In feite voelt het daardoor aan als een omgekeerde Gurren Lagann: waar ik bij die serie de eerste helft erg vermakelijk vond en bij de tweede helft mijn interesse verloor, is het hier juist andersom.

Een tweede helft verknoeien is wel kwalijker te nemen dan een eerste helft, waardoor ik uiteindelijk positiever tegenover Kill La Kill sta dan hun vorige werk. Trigger laat in die tweede helft ook genoeg potentie zien dat het me geïnteresseerd maakt voor hun volgende series. Het is alleen jammer dat dit een serie is die moeilijk aan mensen aan te raden valt omdat ze zich door die eerste helft heen moeten bijten. En om eerlijk te zijn, vermakelijk als het was, is dit allesbehalve een must-see.

7.5/10

*zucht*

Samurai Flamenco

Ah, Samurai Flamenco. Wat ben je toch diep gevallen. Het zijn dit soort series, niet...dingen...als Magical Warfare die me het meest frustreren. Want dit, dit had tenminste potentie. Maar nee, het werd een van de grootste trainwrecks uit recent geheugen.

Samurai Flamenco is een noitaminA serie over een superheld (een keer raden wat zijn naam is), die zonder skills en superkrachten probeert de wereld een betere plaats te maken. Onder het masker schuilt het naïeve model Masayoshi, die hiermee de droom van zijn opa overneemt. Veel succes heeft hij echter niet, waardoor de waardeloze vigilante al snel in aanraking komt en een vriend maakt in de politie-agent Goto. Hoe meer hij zich inzet en hoe bekender hij wordt, des te beter Masayoshi echter wordt in de superheld te spelen. Hij vindt mentors en mensen die zijn gadgets maken, en een rivaal in een jonge vrouw genaamd Mari. Zij is onder haar masker een idol met haar eigen club, maar doet dit vigilante-werk in het geheim voor de kick. Naarmate de serie voortgaat spelen de personages ook steeds leuker van elkaar af en voelt het een beetje als een soort lichtere Batman Begins. Het is veelbelovend, ondanks de vaak gebrekkige animatie. Hoe kun je dit nu verknoeien?

Als bij de schrijver opeens de stoppen doorslaan! Want einde episode 7 verschijnen er opeens Power Ranger monsters ten tonele en de serie-equivalent van Lord Zedd: King Torture. Oh, je verwachtte een realistische toon door de serie heen? Hahahaha, sukkel! Je vecht nu tegen cyborg-apen en mannetjes gekleed in bondage! Ondanks veel gehoop van kijkers dat dit een koortsdroom was en we volgende aflevering weer terug naar normaal zouden gaan, liet de serie weten dat dit de nieuwe weg van de serie is, baby! Ja, en toen verlieten de kijkers de serie massaal. Het was niet meer de serie waar ze voor kwamen om te kijken. Maar hey, ik heb geduld. Ik bleef nog even hangen, en zag dat de kern van de serie nog intact was. Sommige personages bleven interessant (Mari), King Torture was een intelligente badguy en de revelatie dat alle monsters gewoon mensen waren die zichzelf tot monsters hadden omgebouwd wist het toch nog een klein beetje naar de realiteit terug te brengen. Jammer van de originele setting, en de serie werd er minder door, maar het was...ok? Misschien krijgen we gewoon wat vreemdere badguys?

"Haha, wacht maar!" schreeuwde de schuimbekkende schrijver. Je wilde nog wat realisme? Dat krijg je maar eens in de vijf afleveringen, als ik mijn pillen inneem! Nee, wen maar aan deze nieuwkomers, letterlijke Power Rangers (de Flamengers), die allemaal lopende cliché's zijn en wiens gevechten in hun grote robot ongelooflijk saai zijn! Oh, je had je gehecht aan de andere personages? Een keer raden wie er aan de kant worden geschoven! Oh, nog niet genoeg voor je? Meer aliens! Evil tweelingbroers! Een evil president van Japan! Masayoshi heeft wél superkrachten en God heeft ze aan hem gegeven want Flamenco is een magisch woord! IK BEN EEN BANAAN!

...het is op dat punt dat ze de raaskallende mafketel van de schrijftafel trokken en een conclusie in elkaar schroefden. Eentje die meer teruggaat naar de originele 6-7 afleveringen en er beter door is. Op dat punt is de schade echter al gedaan. Net als de serie hierboven was deze serie beter geweest als het 1 cour had gehad - de eerste zes afleveringen en dan deze conclusie. Maar nee, nu hebben we dat gezwel in het midden dat de serie de afgrond in trekt. Oh, en de serie probeerde ook een parodie te zijn, en meta-commentaar te leveren! Maar weet je, wijzen naar de Flamengers en zeggen 'oh zijn ze niet cliché, we weten dat hoor, wink wink' terwijl je verder niets interessants met ze doet, is geen getuige van een goede executie van dat soort elementen. Platte, saaie personages blijven platte, saaie personages of je nu grappig probeert te doen of niet. De over-de-top factor mist hier ook, waardoor de ontwikkelingen vloeken met de stijl van de serie. Het commentaar verzuipt ook in alle nonsens die de serie op je af gooit. Ga gewoon Tiger & Bunny kijken, als je een superheldenparodie wil zien die wel goed uitgevoerd is.

Zeggen dat deze serie van de rails af vliegt is dus een understatement. Het is accurater om te zeggen dat de trein plotseling vleugels kreeg en begon te schreeuwen dat ie een draak is. Ik heb gewoon medelijden met de personages dat ze in deze serie vastzaten. Vooral Mari, die veel interessante ontwikkeling doormaakte door de serie heen, verdient dit niet. Maar de realiteit is wat het is. En die realiteit is dat Samumenco het kijken totaal niet waard is. Blijf weg, veeeer weg.

Man, wat ben ik blij dat ik deze wekelijke lading frustratie kwijt ben.

4.5/10