Freedom
Freedom vertelt het verhaal van de jongen Takeru op de maanbasis Eden. De mensheid leeft daar noodgedwongen nadat de Aarde onherstelbaar is vervuild. Tijdens een maanwandeling vindt hij resten van een raket met daarin foto's van vrolijke kinderen in een zonnige omgeving. Op de achterkant staat geschreven: "Met ons gaat het goed. Hoe gaat het met jullie?" Takeru is op slag verliefd op het meisje op de foto en besluit met zijn vrienden een kijkje te nemen naar de aarde, die zich aan de andere kant van de maan bevindt. Als snel krijgt hij weerstand van de Hoge Raad; het is duidelijk dat zij het welzijn van de Aarde geheim willen houden. Wanneer Takeru ziet dat de Aarde is hersteld, kan niets hem meer tegen houden. Hij moet en zal het meisje op de foto ontmoeten.

Verrassend genoeg lijkt het concept van deze korte serie (6 afleveringen + een dubbele) veel op die van Pixars Wall-E, maar dan zonder robots en AI. Deze serie kwam al uit in 2006 en gebruikt computeranimatie in combinatie met personage-ontwerpen van Katsuhiro Otomo (Akira, Steamboy). Hoewel de personages soms wat houterig bewegen, is het resultaat geen straf om naar te kijken. De gevarieerde opening is wellicht de beste opening die ik dit jaar heb gezien. Met muziek van Hikaru Utada kun je niet fout gaan natuurlijk, maar ook visueel is het spectaculair.

De hoofdpersonen zijn helaas nogal simpel en het verhaal moet het vooral van de begeleidende cast hebben. In de laatste 2 (3) afleveringen valt het verhaal iets te vaak terug op sci-fi-clichés en is niet helemaal bevredigend, maar het is nog steeds genieten van de actiescènes. Dit is de serie die Gargantia eerder dit jaar had moeten zijn. Gelukkig bestond hij al.

Score: 8

Another.

Geweldige anime, goede twists en gesprekken.
Dit is, qua verhaal, een van de betere animes.
Aanrader.

Ha, inderdaad. Freedom mag dan eveneens problemen gehad hebben met diens verhaallijn, maar over het algemeen irriteerde het me een stuk minder en staat de serie een stuk positiever in mijn herinneringen gegrift dan Gargantia. Hell, misschien moet ik het maar eens een keer herkijken, want ik keek het toen de serie net uitkwam. Het zijn immers toch maar zes afleveringen.

Welp, de herfstseries beginnen te eindigen, met als eerste Kyoani's nieuwste 'meesterwerk'...

Kyoukai no Kanata

Het is een tijdje geleden sinds Kyoani zich aan actie waagde (niet sinds Full Metal Panic! in 2005), dus toen de eerste trailers van deze serie uitkwamen ontstond er een aardige hype. Immers, de trailers beloofden vloeiende actie, leuke personages en een interessante fantasy-wereld. Een wereld waarin mensen met speciale krachten op youmu jagen, monsters in allerlei vormen en maten, en daar hun brood mee verdienen. Een wereld waarin de onsterfelijke half-youmu Akihito het aan de stok krijgt met Mirai, een meisje dat haar bloed gebruikt om op monsters te jagen, en hoe hun relatie de wereld om hen heen beïnvloedt. Geen slechte opzet. Jammer alleen dat de uitwerking belabberd is.

Trailers liegen altijd, zo gaat het gezegde, en het is ook weer waar in dit geval. Wie een interessante wereld verwacht komt bedrogen uit, aangezien er veel te veel dingen niet worden uitgelegd of onderbelicht blijven, en er in principe weinig wordt gedaan met het hele monsterjager gebeuren. Er zijn wat supermonsters die om zeep geholpen moeten worden, en er zijn wat mensen die monsters in zich hebben, en er zit een of andere mysterieuze organisatie te klooien achter de schermen...enfin, je kunt praktisch elk cliché uit dit genre hebben, en hoppa, Kyoukai no Kanata heeft het, zonder enige inbreng van diens eigen dat het interessant maakt.

Maar dit is een meer karaktergedreven serie, dus met goede personages kan een middelmatige wereld en diens verhaal nog gered worden, niet? Helaas, ook daar faalt het. De personages zijn gewoon niet goed genoeg geschreven om echt interessant te zijn, en veel karaktertrekken voelen nogal geforceerd aan. Zo is er de focus op Akihito's brillenfetish, die wel zijn hele leven lijkt te beïnvloeden, en het komt zo vaak voorbij dat de lol er al snel vanaf is. Desalniettemin blijft de serie erop hameren, en al gauw komt Akihito juist over als een creep. Dat lijkt me niet echt de bedoeling. Mirai is verder redelijk saai en de andere personages overtuigen ook niet (vooral de badguy is zo suf als het maar kan). Het is om die reden ook dat Akihito en Mirai's romance (want natuurlijk is die er) ook compleet plat op diens smoel valt - er is geen sprankje chemie tussen het tweetal.

Wel, en de actie dan? Zelfs die was maar middelmatig. Natuurlijk zijn er wat mooie plaatjes te zien (het blijft Kyoani), maar ten eerste is het al onmogelijk er wat om te geven en ten tweede zitten de scenes zo hakkelig in elkaar dat het vaak verwarrend is om te kijken, op een irritante manier. Van 'vloeiende' actie is dus geen sprake. Integendeel, vaak is de serie gewoon ronduit slaapverwekkend. Heeft de serie dan überhaupt nog goede punten? Wel, er zijn een paar afleveringen waar de humor wel werkt, en sommige scenes zitten nog redelijk in elkaar...maar over het algemeen gezien is alles zo ontzettend middelmatig dat de serie een zwaar negatieve impressie achterlaat. Geen gevoelens van haat, zelfs zover komt het niet eens, maar een algeheel gevoel van 'meh'. Een gevoel dat ik blij ben dat de serie voorbij is, zodat ik iets interessanters kan gaan kijken. En dat is een van de slechtste oordelen die je kan krijgen, in mijn opinie.

4/10

Wel, dat was ook gelijk de slechtste herfstserie, dus het kan alleen maar beter worden!

...in zekere zin.

Edit:

Galilei Donna

Het is altijd jammer om veelbelovende series in elkaar te zien zakken. Galilei Donna had namelijk duidelijk een van de beste openingsepisodes van dit seizoen. Het beloofde een avontuur waar drie zussen, nazaten van Middeleeuwse wetenschapper Galileo Galilei, eropuit gingen om geheime schetsen te verzamelen die de energiecrisis in hun toekomst kunnen verhelpen. Het had een interessante opzet, de personages waren levendig en er zal veel vaart in. Echt iets om je goede hoop te geven. En toen ging de serie verder...jammer, jammer, jammer.

Om eerlijk te zijn is de serie ook bij verre na nog niet zo slecht als bovenstaande serie. Ik vermaakte me er namelijk nog wel mee, het avontuursfeertje zit er wel goed in en er komen veel mooie locaties voorbij aangezien ze de wereld overzwerven. Het wordt wel al snel duidelijk dat je je brein hierbij maar moet uitzetten. Zo zitten er tal van gaten in het verhaal en in de motivaties van de personages (die sowieso onderontwikkeld zijn, en waarvan sommigen ronduit irritant overkomen), de locaties zijn slecht onderzocht (besneeuwde bergen in Nederland?!) en het einde is relatief gerusht (al kan ik de thematiek ervan wel waarderen). Niet alleen dat, maar de serie vindt het ook nodig om een compleet onlogische plotwending te maken in de latere episodes om zo een nogal dubieuze romance op te bouwen.

Het schrijfwerk voor de serie is dus ruim ondermaats, en dat zorgt ervoor dat de serie uiteindelijk teleurstelt. Typisch het soort spul dat je één keer kijkt en dan mentaal onderschoffelt. Het had zo veel meer kunnen zijn, maar helaas. Tabee, Galilei Donna.

6.5/10

Beyond the Boundary (Kyoukai no Kanata)
Deze serie staat model voor het herfstseizoen in het algemeen: series met een goed begin, maar waar uiteindelijk niks van terecht komt. Ik vond de personages leuk en gevarieerd, maar Mirai was toch echt te klungelig. Een personage dat met een emmer op haar hoofd zich afvraagt wie het licht heeft uitgedaan vervalt tot een cartoonkarikatuur. Maar voor de rest was de bovennatuurlijke actie en humor prima, ik had zelfs geen probleem met de fillerepisode over het stinkmonster. Uiteindelijk in de tweede helft gaat de titel een rol spelen en dat is waar ik mijn interesse verloor. De serie werd te ernstig, wat niet paste bij de vrolijke personages en laten we eerlijk zijn: er wordt hier niet nieuwe grond betreden. Ik ben het bovendien met Dvalinn eens dat de romantiek volslagen ongeloofwaardig was. Tot overmaat van ramp heeft de serie nog een Dusk Maiden of Amnesia-twist die nogmaals bewijst dat de schrijvers niet van conventionele verhaaltechnieken af durven te stappen.
Ik heb me voornamelijk vermaakt met de eerste helft, maar dit is niet een serie die ik over een jaar nog zal herinneren.

Score: 6

Outbreak Company

Een hoop series uit dit herfstseizoen bleken uiteindelijk tegen te vallen, maar gelukkig zitten er ook nog altijd uitschieters bij. Outbreak Company is er zo eentje: in de serie blijkt de Japanse overheid een fantasiewereld ontdekt te hebben, en proberen ze een diplomatieke relatie op te bouwen met het rijk waarmee ze in contact komen om zo wat van hun rijkdommen in handen te krijgen. Geld noch geweld zal hen er echter aan helpen, dus besluiten ze maar entertainment te exporteren, en lokken ze de hikikomori Shinichi maar uit zijn huis om als ambassadeur te dienen. Hij besluit daar samen met zijn helpers daar een nieuw leven op te bouwen en de wereld van anime en manga aan de mensen van deze wereld te tonen.

Op eerste oogopslag lijkt het dus op een serie met voornamelijk otaku wish-fullfillment te worden, maar niets is minder waar. De otaku-cultuur is alom aanwezig, natuurlijk, en in zekere zin zijn de vele referenties en achtergrondgrappen best amusant. Ook zijn er nog genoeg typische anime cliché's (zij het dan niet geparodieerd) aanwezig en is er natuurlijk een beach episode. Je kent het wel. Toch blijkt de serie toch wat dieper te gaan met diens plot - zo is niet alles is pais en vree in deze wereld. Er is een strikt klassensysteem, conflicten tussen de verschillende rassen zijn alom aanwezig en grote oorlogen komen ook vaak genoeg voor. De Japanse overheid maakt er ook geen geheim van puur voor eigenbelang te werken. Shinichi heeft ook het probleem dat hij voorzichtig moet zijn om zijn cultuur niet aan hen op te dringen - hij is hier puur om als leraar te dienen, niet als missionaris, hoe erg hij soms ook schrikt van de misstanden in de samenleving. Het loopt als een rode lijn door het verhaal heen, en de serie weet diens serieuze momenten best goed te combineren met de meer lichtere toon van de meeste episodes. Af en toe zijn er nog missers, en valt de serie terug op goedkope grappen die uit de toon vallen, of is de executie net wat minder goed dan het geweest zou kunnen zijn, maar uiteindelijk is het schrijfwerk een stuk meer solide dan je zou verwachten. Op animatiegebied is de serie niet echt uitzonderlijk, maar dat mag de pret niet drukken. Op muziekgebied is er wel één zwaar irritant liedje, maar gelukkig komt die later niet al te vaak voor.

Waar de serie echter op uitblinkt zijn de personages waar de serie om draait. De wereld wordt namelijk goed genoeg uitgewerkt, maar een groter algemeen plot wordt aan de kant geschoven om zich te richten op de ontwikkeling van de hoofdrolspelers. Hoewel de serie daardoor soms wat minder substantieel aanvoelt, ontwikkel je zo wel een bond met de personages. Shinichi, zijn huishoudster Myusel en jonge keizerin Petrarca vormen hierin het voornaamste drietal, en het is interessant hun groei te volgen door de serie heen, waarin ze besluiten wat met hun leven te doen, hun fouten te accepteren en te groeien als persoon door de andere inzichten die ze van elkaar krijgen. Met de chemie tussen de drie zit het dus wel snor, al missen de romances door het feit dat de novels doorlopen natuurlijk weer enige afsluiting. De andere personages krijgen ook genoeg ontwikkeling om ze memorabel te maken of cliché's te ontwijken (zoals Petrarca's neef en adviseur Gallius) en samen vormen ze het kloppende hart van de serie dat alles bij elkaar houdt.

Het is uiteindelijk zeker geen foutloze serie, maar het keldert nergens naar beneden zoals vele andere shows dat doen dit seizoen en ik heb me er eigenlijk van begin tot eind mee vermaakt. Een van de weinige shows die ik echt zal missen, om eerlijk te zijn, dus zal ik hopen op een tweede seizoen (al krijg ik die toch niet, maar goed).

8/10

Edit:

Unbreakable Machine-Doll

Toen ik de serie begon verwachtte ik simpel popcornvermaak - een verhaal over de Japanse Raishin die naar steampunk Londen vertrekt om daar met zijn robot-meisje Yaya zich naar de top van een magische universiteit te knokken, om zo wraak te nemen op de man die zijn familie heeft vermoord. Samen maken ze dan natuurlijk vrienden (of haremleden, voor het grootste deel), poeieren ze badguys in elkaar en klimmen ze steeds hoger op de ranglijst van het tournament. En kijk eens aan, popcornvermaak is ook precies wat ik kreeg.

In feite valt er dan ook weinig te zeggen over de serie - het is grotendeels je archetypische tournament-shonen met wat haremelementen. Het is nog best vermakelijk op momenten, maar niet al te memorabel, zowel op het gebied van verhaal als de personages (het helpt ook niet mee dat er zilch afsluiting is). De animatie is ook redelijk ondermaats, al zijn de OP en ED wel goed (de rest van de muziek is wel vergeetbaar). Het enige uitblinkertje is gek genoeg Raishin zelve - waar dit soort series meestal een standaard shonen protagonist hebben waar ik al snel moe van wordt, valt hij op door meer te zijn dan slechts dat. Hij heeft een goed hoofd op zijn schouders, hij is zich niet onbewust van zijn harem, er zit een goede dosis sarcasme in hem en het is vaak amusant om te zien hoe hij vaak de rol speelt van 'only sane person' in de dynamiek van de cast.

Dat is echter niet genoeg om de serie van diens algehele middelmatigheid te redden. De serie was leuk zolang het duurde, maar missen zal ik het zeker niet.

6.5/10

Edit 2:

Miss Monochrome

Een short over een robot die een idol wil worden, maar onderaan de ladder moet beginnen omdat een weeskind er met haar geld vandoor is gegaan. Zoals verwacht kan worden van shorts is de verhaallijn slechts een vehikel om de grappen, in dit geval het miserabele leven van de stijve robot-idol, aan op te hangen, maar het doet het nog aardig. Er zijn best een paar geslaagde grappen te vinden en er is zowaar nog een redelijke conclusie van het verhaal. Het was vermakelijk genoeg om me er elke week vier minuten aan te laten besteden, in ieder geval. En daar is ook alles wel mee gezegd.

7/10

heb laatst Read Or Die zitten kijken, mijn oordeel:

R.O.D. (Movies)

Bij de eerste aflevering gelijk al actie, bam! moet zeggen dat deze 3 stukken in zn geheel erg vermakelijk was, anime zoals anime hoort te zijn; niet teveel poespas, schattigheid of drama dialoog.
gewoon lekker surreal en .... "fucking vet" haha.
Het verhaal is simpel maar goed, het idee van 'wapens' is origineel, de characters zijn leuk boem klaar.
Voor een stukje "good old anime", zeker kijken dus.

eindcijfer: 9

R.O.D. TV series

Directe sequel die aansluit op de movies. Moet zeggen dat ook hier de characters best likeable zijn, alleen in mindere maten. Een groot pluspunt is dat alle plotholes uit de film weg gewerkt worden in een briljant doordacht verhaal, alleen heeft de serie zelf ook aardig minpunten.
oa hoe de serie begint, de eerste helft komt erg traag op, en lijkt meer te draaien om een schrijfster en 3 meiden waar geen touw aan vast te knopen valt...
Het 2e gedeelte heeft wat meer actie, in de zin van de movies. Of het de serie red? heb ik gemixte gevoelens over. De serie en de films in zn geheel heeft een goed verhaal, en ik zou deze dan zeker aanraden te kijken.
WTF puntje van de serie: 1 naakt scene en derna direct 1 "killoff" scene, die vanuit t niets komt en nooit meer gementioned wordt...

eindcijfer: 7.5

Coppelion

Net als velen dit seizoen was dit ook een veelbelovende serie die al snel de mist in ging. Een serie die zich afspeelt in de nabije toekomst, waar de ontploffing van een kernreactor Tokyo een onleefbare spookstad heeft gemaakt. De Coppelion, genetisch gemanipuleerde meisjes die tegen de straling kunnen, gaan er nu op uit om overlevenden en dergelijke te zoeken. Persoonlijk ligt dit post-apocalyptische genre me wel, maar de serie werd al snel heel, heel dom.

Want laten we eerlijk zijn, het plot is zo lek als een zeef. Er zijn tal van problemen met logica en elke notie van realisme wordt al snel het raam uitgegooid het moment dat er zonder verklaring gigantische robot-spinnen en meisjes met electrische superkrachten opduiken. De personages gedragen zich doorgaans ook overdramatisch en hun hele gezanik over hoe 'de Coppelion geen echte mensen zijn' (waarom?) wordt dusdanig herhaald en in je gezicht geduwd dat het je al snel de keel uithangt. Niet alleen dat, maar de personages zijn ook steevast onderontwikkeld - hoofdpersoon Ibara is nog te pruimen, maar van haar twee vrienden mist één überhaupt een persoonlijkheid en de ander is niets dan een waardeloos, irritant dom wicht. En hoe stupide het plotelement van de meisjes met superkrachten ook is, de twee badguys zijn vermakelijker dan de rest van de cast, waardoor je eerder de neiging krijgt ze toe te juichen. Op oogsnoepgebied stelt de serie ook teleur - studio GoHands weet tenminste hoe ze mooie plaatjes kunnen maken (al hebben ze blijkbaar problemen met de rest), maar ze hebben de vreemde keuze gemaakt een of andere filter over de beelden te zetten, waardoor het er uitziet alsof je in de freaking Matrix zit.

Dus, wel, dit is geen goede serie. Maar vermakelijk, dat moet ik nog wel toegeven. Hoe dom het ook kan zijn, het verveelt niet, en de domste momenten zijn van zo'n niveau dat ze eerder hilarisch zijn. So bad it's good, dus. Het is net een domme Hollywood-rampenfilm, dus het is goed popcornvermaak. Maar verwacht niet dat ik de serie aan iemand anders zou aanraden.

6/10

Coppelion: ik ga hier lui zijn en naar het commentaar boven mij verwijzen. Ik kan het niet beter verwoorden.
Score: 5

Doorgaande series:
Dropped:
- Kill la Kill. Het slappe verhaal boeit me nog steeds totaal niet en de knotsgekke gevechten beginnen te vervelen.
Naar volgend seizoen:
- Log Horizon. Verborgen parel van dit seizoen. Dit is hoe je een leuke serie over een groep spelers in een MMORPG neerzet. Enig nadeel is een gebrek aan spanning, maar voor de gamers onder ons is het een feest van herkenning en is de vorming van de Round Table-alliantie zeer interessant.
- Space Brothers. Vaste prik in elk seizoen. Wat de serie zo sterk maakt is dat er constant vooruitgang te vinden is en we regelmatig nieuwe personages leren kennen. Ja, dat gaat met een stapvoets tempo, maar het is ook wel fijn om de manga letter voor letter te kunnen zien.

Ouran High School Host Club
Ik besef mij heel goed dat ik niet tot de doelgroep behoor, maar gelukkig is de humor universeel. Mijn favoriet was het Manzai-duo Tamaki en Haruhi. Honey kon me daarentegen gestolen worden. De olijke tweeling zorgde ook voor goede serieuze afleveringen.
Helaas werd de serie verwaterd door de 2-cours lengte, er zaten te veel afleveringen tussen die de plank compleet missloegen. Ik heb me vermaakt, maar ik zie mezelf niet snel deze hostclub opnieuw bezoeken.
Score: 7+

Ik hou alle series wel die ik nu volg wel in mijn schema. Magi 2 is een solide shonen-serie, Log Horizon is eveneens goed en Kill La Kill is simpel maar entertaint mij wel nog steeds. Oh, en Samurai Flamenco, dat ik nog steeds volg omdat...ehm...

...omdat ik wil zien hoe de serie nog verder van de rails schiet, misschien? Op het moment is de serie veranderd in de freaking Power Rangers, serieus. Compleet met grote robot opgebouwd uit kleinere robots en al die shit. Oh man. En ik vind sentai series sowieso al belachelijke onzin...

Maar goed, weer een serie compleet. Yay.

Valvrave the Liberator S2

Oh, yay, meer ruimtevampieren en nazi-Russen Illuminati. Om eerlijk te zijn heb ik nogal gemengde gevoelens over dit gevolg. Want is het beter dan de eerste serie (of helft)? Dat zeker. Het plot kent nog genoeg domme momenten en veel personages zijn nog steeds idioten, maar het schrijfwerk is over het algemeen een stuk beter en minder belachelijk.

Het probleem is dat die stupiditeit de eerste serie zo leuk maakte om te kijken. Ik lachte me suf om alle belachelijke onzin. En nu...nu is de serie beter, maar, wel, valt het op het niveau van 'gewoon middelmatig'. Het speciale is er vanaf. Het is niet tot een paar latere afleveringen dat de onzin weer op gang komt (Jezus was een ruimtevampier!), maar dan is het al te laat om de serie echt te redden. Awww. Het einde is ook gerusht, maar goed, dat zal me worst wezen want wie keek deze serie ook om het verhaal?

Welp, Valvrave, leuk je gekend te hebben. Maar je was een stuk amusanter toen je stijf stond van de LSD dan toen je opeens besloot op te soberen.

6.5/10

Edit:

Little Busters! Refrain

En zo hier het tweede deel en afsluiting van de Little Busters! adaptatie. Een adaptatie die allesbehalve foutloos was (en zeker in het niet viel bij diens meerderen, zoals Kanon), maar die desalniettemin een vast plaatsje in mijn schema wist te veroveren.

Anders dan de vorige serie bestaat het verhaal dit keer niet uit vele losse arcs (slechts twee, die direct verband houden met elkaar), maar het verhaal dat alle arcs aan elkaar bindt (dat ik niet zal spoileren). Een verhaal dat best interessant verteld is en al de hele tijd subtiel verweven is met alle gebeurtenissen - het is van het type dat je je later voor het hoofd slaat van 'hoe heb ik dat niet eerder opgemerkt!'. Een verhaal dat desondanks ook wat problemen heeft - hoewel ik de reden begreep, zorgt dit verhaal er wel voor dat het merendeel van de cast maar een kleine rol speelde het grootste gedeelte van de serie, en laten de personages juist zijn wat deze serie deed uitblinken. Ook heeft het weer het typische soort einde van deze franchise, wat om eerlijk te zijn best wel wat van de impact weghaalt. Het laat me achter met dubbele gevoelens, om eerlijk te zijn.

Toch, ik heb me ermee vermaakt. Het is tegenwoordig een soort serie dat niet bijster vaak meer voorkomt, dus ik pak wat ik hebben kan, en het was zeker geen straf om te kijken. Jammer dat het zich niet zo weet te verankeren in me als de oudere series van Kyoani dat deden, maar ze hebben het in ieder geval geprobeerd.

7.5/10

Edit 2:

Monogatari Series Second Season

De Monogatari serie print nog steeds geld voor Studio Shaft, dus deze adaptatie van weer een trits novels uit de serie zat er aan te komen (en het zal ook niet de laatste adaptatie zijn). Eerste sequel Nisemonogatari had echter wat problemen met onnodige rekking en een minder sterk plot vergeleken met Bakemonogatari, dus was er de vraag of de dalende lijn zou aanhouden. Wel, wat mij betreft is het antwoord duidelijk - nee. Dit is de Monogatari serie op zijn sterkst, en ik heb genoten van dit seizoen.

Eerlijk is eerlijk, de eerste arc is duidelijk niet van de sterksten en loopt ook iets langer door dan gewenst. Maar daarna begint de serie weer op sneltrein-niveau te lopen en levert het de ene sterke arc na de andere af. Arcs die zeer uiteenlopen, zowel in het soort verhalen (van tijdreis-verhaal tot een soort film noir detective) als in de opzet van de verhaallijn zelve - Araragi is in meerdere arcs niet eens de hoofdrolspeler! Het voelt alsof de schrijver erop los experimenteert met de wereld van de Monogatari-serie, en het zorgt voor een lange reis van zowel veel humor alsook vele momenten die met een emotionele hamer bewerken (want dit is zeker de meest duistere van de drie adaptaties voorzover). In feite is het dus zowel meer van hetzelfde als een frisse wind in de serie. De animatie is ook als vanouds (manisch dus) en er zijn weer een hele trits openings, waarbij de OP van Nadeko's arc complimenten verdient vanwege diens slimme spiegeling met haar opening in Bakemonogatari.

Als de serie je nooit heeft gelegen, zal dit deel je ook niet overtuigen. Maar voor ieder die de serie wel goed te pruimen vindt, is dit meer dan Nisemonogatari een voorbeeld van hoe je een goede sequel neerzet - een die niet enkel het kunstje herhaalt, maar vol zit met interessante spelingen en wendingen in dezelfde wereld, die diens personages optimaal benut. Op naar de volgende sequel dan maar, lijkt mij, al moet die goed werk doen om deze te overtreffen.

9/10

Final Edit:

White Album 2

Ondanks de titel is dit geen vervolg maar een opzichzelfstaand verhaal met een paar verwijzingen, waardoor ik geen problemen had met het te volgen. Het is een serie die gaat over de driehoeksrelatie tussen een jongeman genaamd Haruki en twee andere leden van zijn band, Setsuna en Touma.

Van die beschrijving alleen zou je al kunnen voorspellen hoe het plot gaat, en in dat opzicht zijn er geen massale twisten te vinden. Desalniettemin is het schrijfwerk erg competent - de personages zijn interessant en goed uitgewerkt, hun dialogen leuk om te volgen en redelijk natuurlijk en de serie weet echte soap-opera ontwikkelingen te vermijden. De omgevingen en muziek zijn ook erg sfeervol en op emotioneel gebied weet het al de juiste noten te raken.

Kortom, een serie die weliswaar niets verrassends doet, maar door goede executie een erg interessant verhaal weet te vertellen. Vraag me af of ze de andere chapters zullen animeren.

7.5/10

Steins;Gate the movie: Burdened Domain of Déjà Vu
Madoka Magica, Tiger & Bunny, AnoHana, Hanasaku Iroha, Blue Exorcist. En Steins;Gate. Een fenomeen dat veel recente succesvolle series overkomt, is dat de producers het succes willen verlengen. Er is alleen één probleem: deze series hebben meestal een gesloten einde. De oplossing is om een korte side story, ofwel als vervolg, ofwel als alternatief universum, in een film te verwerken.

Mijn gevoel voor dit soort films is tweedelig. Allereerst ben ik enthousiast om de geliefde personages terug te zien. Maar gedurende het kijken bekruipt mij een ander gevoel: was het oorspronkelijke einde niet al perfect? Kan het zijn dat het gevoel voor de serie met nóg een einde juist verzwakt? Een perfect einde is moeilijk te overtreffen.

Steins;Gate: Burdened Domain of Déjà Vu is een vervolg op de serie vanuit het perspectief van de tsundere Kurisu aka "Christiiina" ("ik ben niet tsun en ook niet dere!"). Zij en Rintaro aka "Kyouma" blijven om hun gevoelens voor elkaar heen draaien. Rintaro heeft last van zijn herinneringen van vorige tijdlijnen, die hem steeds meer verwarren in welke tijdlijn hij is. Totdat hij plotseling voor de ogen van Kurisu verdwijnt. Daar laat Kurisu het natuurlijk niet bij zitten en gaat op zoek naar een manier om hem terug te krijgen - en ervaart net als Rintaro dat tijdreizen too good to be true is. Of is er toch een kans?

Hoewel het verhaal niet slecht is, is déjà vu in de titel ook niet misplaatst: hebben we dit niet al doorgemaakt in de tv-serie? De verklaring voor Rintaro's verdwijning voelt geforceerd om het verhaal op gang te brengen. Wat de film wel een waardevolle toevoeging maakt, is dat de twee mad scientists meer begrip voor elkaar krijgen. Het kibbelende duo blijft het sterke punt van de franchise. Ook leuk is de knipoog naar visual novel-lezers door verwijzingen naar alternatieve eindes te maken.

De film maakt het einde meer rond, maar haalt het niet bij het perfecte einde van de serie. Fans zullen hier toch een goede tijd aan beleven.

Score: 8 (trek er een punt af als je S;G niet tot de beste series van de afgelopen jaren rekent)

Ff inhaken op yupa: sorry, vind valvrave echt waardeloos. Seizoen 1 is lachwekkend, en het 2e maakt niet veel beter

Je bedoelt waarschijnlijk Dvalinn, ik heb niet verder gekeken dan seizoen 1.

Oh ja haha klopt, foutje !

Saint☆Young Men - The Movie
Laat ik beginnen met het overduidelijke te zeggen: als je een film over Jezus en Boeddha als werkloze idioten in Japan beledigend vindt, negeer deze film.

Jezus en Boeddha besluiten samen een vakantie te nemen naar Japan en huren daar een goedkoop apartement. In deze comedyfilm zien we ze de stad verkennen en kennismaken met allerlei Japanse gebruiken, "exotic Japan" zoals ze het noemen. Jezus draagt zijn doornenkrans, die hem doet bloeden uit zijn voorhoofd wanneer hij zich zorgen maakt tot grote consternatie van de voorbijgangers. Verder verklaart hij dat hij over water loopt omdat hij doodsbang is om kopje onder te gaan. Boeddha heeft het probleem dat zijn hoofd begint te gloeien wanneer hij een wijze raad geeft, bovendien is de stip (vergeef me dat ik de naam niet weet) op zijn voorhoofd zijn zwakke plek, waar de plaatselijke jeugd dankbaar gebruik van maakt.

Dit is een simpele comedy die regelmatig weet te vermaken. Zo moet Boeddha zijn haar verbergen in de boeddhistische tempel en maakt hij graag iron-on t-shirts met gekke teksten, en wordt Jezus aangezien voor een yakuza en denkt hij dat Kerstmis het feest van de kerstman is. Het zijn zulke komische momenten die de film aangenaam maken, maar bijzonder wordt het nooit. Verwacht geen verhaal, dit is puur een aaneenschakeling van grappen. Door de originele insteek stijgt dit uit boven de standaard 4-komastrip.

Score: 7+

Het is zeker geen goede serie nee, maar het lachwekkende was voor mij de reden dat het juist zo vermakelijk was - het was zo slecht dat het goed was. Vermakelijk was het voor mij zeker.

Dit in tegenstelling tot iets als Kyoukai no Kanata, bijvoorbeeld. Dat was gewoon...slecht. En saai, zonder enige amusementswaarde.

En verder vandaag nog de antithese van Valvrave gekeken...

Code Geass: Akito the Exiled 2 - The Torn-Up Wyvern

Na een lang oponthoud is er dan eindelijk de tweede episode uit dit Code Geass zijverhaal, met episodes die bijna zo lang zijn als een film (deze was ook tien minuten langer dan de vorige). Was het wachten het waard? Ja!

Het is makkelijk om simpel in te cashen op een populaire serie als Code Geass - voor zijverhalen kun je immers genoeg zooi verzinnen. Gooi de personages erin die de fans kennen en hoppakee, je vermaakt ze al. Daarom is het des te opvallender dat deze serie dat tot een minimum beperkt - we volgen hier een nieuw verhaal over de strijd op het Europese front, tussen seizoen 1 en 2 in, met eigen personages en verhaallijnen. Een verhaal dat ook in deze tweede episode overeind blijft.

De aflevering weet een goede mix voor te schotelen van karakterontwikkeling voor diens cast, de politieke problemen die achter de schermen spelen en de flitsende actie die daarvan het gevolg is (en een verbetering op de eerste aflevering, al vond ik die ook goed). De personages in de serie zijn ook grotendeels sympathiek, zitten in een geloofwaardige moeilijke situatie en er is iets verfrissends aan het zien van hoe het leven was voor soldaten die lager op de pikorde stonden in dit grote conflict. Het wereldje waar ze zich in bevinden verschilt ook genoeg van de anderen die we kennen en is ook interessant genoeg om het een eigen smoel te geven. Meer ook dan Code Geass zelve voelt het ook erg gefocust, en zijn de meer typische middelbare school-perikelen achterwege gelaten, wat in het voordeel werkt van de serie. Dit alles leidt tot een zeer pakkend actiespektakel waar ik me geen moment mee verveeld hebt. Weliswaar kun je opmerken dat het verhaal zelve niet het meest originele is dat je ooit gezien hebt, maar de uitwerking maakt dat meer dan goed.

Meer van dit, Sunrise!

8.5/10