Love Lab: Grappige Random serie die ik dit zomer seizoen heb gekeken. Ik heb veel lachen bij deze serie (:. Verder was het ook een erg mooie animatie. Er waren ook wat omg! moment bij maar over het algemeen was het een hele leuke serie
Punt: 8/10

Aikatsu! : Het begint allemaal met twee vriendinnen Ichigo en Aoi. Ze gaan naar een concert van Misuki die een grote Idool is. Geinspireerd door Misuki , Doen Ichigo en Aoi auditie voor de idols school Starlight Academy en worden beide aan genomen. Op Starlight Academy leren Ichigo en Aoi verschillende meisje kennen en maken veel nieuwe vrienden. Met de Aikatsu! kaarten doe ze mee aan auditie voor speciale Nieuwe Idool baantje en opdrachten . Verder geeft ik maar geen spoilers. Echt een geweldige serie die ik al volg sinds vorig jaar herfst en waar deze herfst al weer een tweede seizoen van uit komt . Het Aikatsu syteem is erg mooi , Ik had geen enkel Charachter dat ik niks mocht (Komt bijna nooit voor ), Ik werd van elke aflevering op nieuw super blij ^w^ !!
Punt: 10/10

Gatchaman Crowds
Vaak zie je dat een serie toch niet het niveau van de eerste afleveringen kan volhouden. Maar soms weet een serie je ook compleet te verrassen. Vond je net als ik de eerste aflevering van Gatchaman Crowds ook zo middelmatig? Geef het dan zeker nog een kans, want dit bleek juist een bijzondere serie te zijn.

In de eerste aflevering worden de Gatchaman geïntroduceerd; geheime superhelden die de wereld vrijhouden van aliens. De hoofdpersoon Hajime is op het eerste opzicht zeer naïef en simplistisch. Maar algauw zet ze alles op zijn kop met haar positivisme en creatief denken. Deze optimistische blik op de wereld is stimulerend en maakt het kijken leuk. Al snel ga je je afvragen in welke richting het verhaal nu weer zal opgaan en blijkt dat de serie allesbehalve een generieke monster-van-de-week is.

In de spotlights staan sociale netwerken, waarmee de mensen gezamenlijk voor een betere wereld zorgen. Ongetwijfeld idealistisch, maar toch komt het niet ongeloofwaardig over. We zagen deze positieve kijk op de online wereld al eerder in Summer Wars en Durarara!!, maar deze serie lijkt zich beter bewust te zijn van de mogelijkheden. Natuurlijk helpt het wel als je een super-AI hebt die iedereen gelijktijdig naar de juiste plaats kan dirigeren.

Gatchaman Crowds is een vrolijke serie die je aan het denken zet over online samenwerking, maar vooral door de bonte kleuren en catchy muziek je aandacht vasthoudt. Baseer je oordeel niet op de eerste aflevering.

Score: 8+

Gatchaman Crowds

Net als Yupa was ik ook niet onder de indruk van de eerste aflevering. In mijn impressie leek het een halfgare sentai-show te worden met een monster-of-the-week format, zoals je er al tienduizend hebt gezien. Wel was duidelijk dat het een eigen smoel had betreffende het kleurrijke uiterlijk van de serie, en dus besloot ik het uiteindelijk maar een kans te geven. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb.

Het eigenzinnige aspect van de show blijft namelijk ook de rest van de serie voortbestaan. Het is een visueel spektakel, met flamboyante designs, een bonte variatie aan personages en een goede soundtrack. Het stopt ook niet bij het uiterlijk, want de serie heeft er flink de neiging in bekende verhaaltechnieken te doorbreken (het monster-of-the-week aspect wordt al snel het raam uitgegooid, bijvoorbeeld) en vaak onconventionele kanten op te gaan, wat de serie fris en onvoorspelbaar houdt. De hoofdrolspeler, het vreemde meisje Hajime, vormt hierin het middelpunt en ze is erdoor moeilijk in een hokje te duwen. Hoewel ze wat gewenning nodig heeft (eerder in de serie wilde ik liever haar mond dichttapen), blaast ze uiteindelijk als een onstopbare wervelstorm door het plot heen, en de resultaten zijn erg amusant om te zien.

De wereld zelf is ook sterk neergezet, met als lopende vraag 'wie zijn de echte helden?', dat ook aan de basis van het conflict ligt. Sociale netwerken, het kuddegedrag van mensen en optimisme versus pessimisme komen ook voorbij, en de perceptie van superhelden door de gewone mens is ook een belangrijk onderwerp - de gewone burger blijft vaak onderbelicht in dit soort series, maar hier spelen ze een sleutelrol.

Hoewel de serie soms wat over de schreef gaat met Hajime aanprijzen, en het eind een beetje gerusht aanvoelt, is dit nog wel een serie die ik ieder zou aanraden. Het is een aparte en originele kijk op het superheldengenre, die eigenlijk geen moment weet te vervelen.

8/10

En dan deze serie nog...

Danganronpa: The Animation

Adaptaties zijn er in alle vormen en maten, en elke seizoen zijn er goede en slechte. Waar Watamote als adaptatie zo goed was dat het zelfs diens origineel overschreed, is dit de schaduwkant, een adaptatie die, wel, niet zo goed is.

Dat is niet om te zeggen dat de serie geen vermaak biedt. Dat doet het best, tot op zekere hoogte. Het verhaal gaat over een school voor mensen met speciale vaardigheden - van sporters tot doujinshi-makers. Hoofdpersoon Naegi Makoto gaat met volle moed naar zijn eerste schooldag op die school, maar dan slaat rampspoed toe. Een sadistisch beer-achtig wezen, Monokuma, stelt zich voor als de rector, en wijst ze erop dat niemand de school mag verlaten - niet tot ze de perfecte moord plegen. Natuurlijk begint de bonte stoet personages elkaar al snel uit te moorden, waarbij Naegi samen met het vreemde meisje Kirigiri de moorden en mysteriën moet ontrafelen in rechtszaken die op de school zelve gehouden worden - de verkeerde dader aanwijzen betekent de doodstraf voor iedereen. Een interessant gegeven, maar een die matig wordt uitgewerkt.

Geen wonder, want ze proppen een heel visual novel in 12 episodes. Dat betekent dus dat de episodes een vast stramien kennen: we leren wat personages kennen -> iemand wordt vermoord -> rechtszaak. Daartussen hebben ze echter veel zitten knippen, zodat er weinig karakterontwikkeling voor de personages plaatsvindt, we de clues amper te zien krijgen en het moeilijk is om er echt bij betrokken te raken. Het voelt als een sneltreinrit langs het plot: je kunt het volgen, maar verwacht niet veel details of finesse. Het helpt ook niet dat de serie er ook gewoon ronduit matig uitziet - de animatie is belabberd, de serie neemt veel te veel direct uit de game over (een game die er, door diens limitaties, waarschijnlijk beter uitziet) en er is totaal geen moeite in gestoken.

Het voelt in alle aspecten aan als niets meer dan een luie adaptatie, om eerlijk te zijn. Hoewel het basisgegeven me nog steeds aan het kijken hield, zal ik de serie ook niet missen nu het voorbij is. Ga gewoon de game spelen als je het verhaal zou graag wilt weten, zou ik aanraden.

6/10

Danganronpa: The Animation: Anime dit spannend blijft tot de laatste Afleverling.
Het begint met 15 leerlingen een speciale klas maar al snel lijk er vanalles aan de hand te zijn.
Mooie Animatie, Roze Bloed een beetje raar, Veel verschillende character die allemaal wel iets hebben wat leuk aan ze is. Het verhaal was echt spannend.
Punt: 9/10

Genshiken Nidaime
Waar de oorspronkelijke Genshiken een realistisch beeld van allerlei otaku toonde, specialiseert dit vervolg zich in fujoshi en crossdressing. Een grotendeels nieuwe cast, maar met regelmatig cameo's van de bekende crew, in het bijzonder de übergeek Madarame. Toch is het niet hetzelfde als voorheen. Genshiken had voornamelijk een blik op alle leden, maar Nidaime focust zich uitsluitend op crossdresser Hato. Het zijn de andere personages die hem doen inzien vrede te hebben met wie hij is en wie hij wil zijn. Dit verhaal was interessant genoeg voor dit seizoen, maar toch miste ik de variatie uit de voorganger. Wel was het mooi dat een los touwtje uit seizoen 1+2 hier eindelijk werd vastgeknoopt.
Genshiken Nidaime stijgt boven alle naaste series in het otakugenre uit door realistische en vooral interessante personages. Dit verhaal was een mooie toegift, maar ik vraag me wel af hoe de manga hierna nog verder kan gaan.

Score: 8

Servant X Service

Als ik een lijstje zou maken van alle dingen waar anime over gemaakt zijn, dan zou ik zo mijn muren vol kunnen kalken. De smaak van de dag in het geval van deze serie zijn gemeentemedewerkers, tatata-dum! De show draait om een groepje jonge werknemers die de cast vormen (er is geen echte hoofdrolspeler, het springt van personage naar personage), waaronder Lucy (Etcetera) Yamagami, die wraak zoekt op de medewerker die haar debiel lange naam heeft goedgekeurd, competent-maar-luie Hasebe en sarcastische cosplayer Chihaya. Samen raken ze in allerlei perikelen verwikkeld, van hun liefdeslevens tot oude omaatjes die hun kwek niet houden. Dus, is het wat?

Als eerste moet gezegd worden dat dit niet het soort komedie is dat je constant over de vloer laat rollen. Het is een meer slice-of-life achtige aanpak, met vaak amusante situaties in plaats van echte grappen. Dat veroorzaakt echter wel het probleem dat het een serie is die langzaam op gang komt - het is niet tot de show deze personages ook echt uit begint te werken dat de serie echt onderhoudend wordt, en dat is toch al snel pas halverwege de serie. De eerdere focus op Lucy doet de serie ook niet veel goed, want ze komt vaak te naïef over en is eigenlijk het minst realistische personage uit de cast (wel, op hun robot-konijn baas na dan) zodat ze uit de toon valt. Gelukkig weet de serie zich later wel te herpakken en vooral als we in de liefdeslevens van de personages duiken begint de serie echt op gang te komen en beginnen de personages echt goed van elkaar af te spelen, waardoor ik me uiteindelijk niet heb verveeld.

Desalniettemin is de serie ook uiteindelijk niets meer dan enkel 'amusant'. Ik vond het geen straf om te kijken, maar het is ook niet iets dat ik zal missen, want daar laat het geen sterk genoege impressie voor achter. Over een paar jaar zal dus het enige wat ik me van deze serie zal herinneren ook een enkel vinkje op mijn checklijst zijn. Adieu, Servant X Service.

7/10

En serie numero twee vanavond...

Genshiken Nidaime

Het voelt redelijk nostalgisch om de leden en perikelen van Genshiken weer te zien na al die tijd. Toen ik met de serie begon, begon ik net met mijn studies in Leiden, en bovendien was het door de stripwinkels die daar te vinden waren ook de eerste manga die ik begon te verzamelen. En nu zit ik hier, terwijl ik mijn master aan het afmaken ben, naar een nieuw seizoen van Genshiken te kijken. Ah, waar gaat de tijd heen...(a.k.a. damn ik word oud). Nu was de originele serie redelijk conclusief afgerond jaren geleden, maar de serie is weer opgestart met een volgende generatie van de club: een club die ditmaal grotendeels bestaat uit fujoshi, oftewel vrouwelijke otaku, onder leiding van oudere personages Ohno, Oguie en de weirde Sue.

Elke cynische vrees dat de serie opeens een knieval doet naar 'random schoolclub met meiden' wordt al snel in de kiem gesmoord, want de serie is nog net zo grappig, realistisch en eerlijk als altijd. De focus op het vrouwelijke gedeelte van het fandom weet de serie juist op te frissen en biedt tal van nieuwe situaties en ontwikkelingen. De originele mannelijke cast maakt wel af en toe nog een cameo, maar de enige grote rollen daarin zijn weggelegd voor de eeuwig irritante Kuchiki en oude rot Madarame, die zijn universiteitsleven maar niet los kan laten (om een aantal redenen). Het biedt een goede combinatie van het oude en het nieuwe, die bovendien ook nog eens wat losse eindjes aan elkaar knoopt. De nieuwe personages zijn eveneens interessant, waarbij een sleutelrol is weggelegd voor Hato, een fudanshi (een mannelijke yaoi-fan) die zich als vrouw verkleedt om zich beter op zijn gemak te voelen en zijn worstelingen daarmee. En hoewel de andere personages wellicht een klein beetje te weinig ontwikkeling krijgen door de grote focus op hem, weten ze nog wel zijn verhaal goed te vertellen en weet de anime zijn arc conclusief te beëindigen - iets dat tegenwoordig wel een zeldzaamheid lijkt bij adaptaties.

Ik heb me van begin tot eind vermaakt met dit seizoen, in ieder geval, en het voelde als een weerzien van oude vrienden. Zeker gezien de matige sequels van het vorige anime-seizoen is het goed om te zien dat er altijd nog series als deze zijn, die nooit hun kracht verliezen. Oh, en dat herinnert me eraan, tijd om deze manga ook te gaan sparen...

8.5/10

Dat is grappig, ik zit in een vergelijkbare situatie. Ik keek Genshiken voor het eerst in de zomer van 2010, net voordat ik met mijn studie begon. Nu keek ik Genshiken Nidaime terwijl ik aan mijn master begonnen ben en dat maakte de oudere personages en hun problemen zeer identificeerbaar.

De manga kan ik zeker aanraden. Net als de voorganger heeft ook Kodansha Comics de moeite genomen om achterin uitleg bij de vele popcultuurverwijzingen te geven. Ik voelde bijvoorbeeld in de laatste aflevering dat veel grappen over mijn hoofd gingen, op de Attack on Titan referentie na (kon precies zeggen welke titaan dat was XD). Die uitleg is met name leuk als je de serie wel kent, maar de uitspraak bent vergeten, wat mij vaak overkomt.

EDIT: (Mijn commentaar kan spoilers bevatten.)
A Certain Scientific Railgun S
Waar ik het vrijdag nog had over series met onverwachte verbeteringen, is hier het andere uiterste. Dit tweede seizoen van de Index-spin-off over "Railgun" Misaka bevat twee arcs. De eerste arc beslaat 16 afleveringen en is ongetwijfeld het hoogtepunt van de serie (inclusief seizoen 1). Zo'n intensiteit van gebeurtenissen en de begrijpbare radeloosheid van de protagonist is iets wat je zelden ziet. Het duikt in de gevoelig ethische kwestie van klonen: heeft een kloon dezelfde waarde als het origineel? En wat maakt een mens menselijk?

En dan komt de tweede arc, en keert het slice-of-life-aspect weer terug. Dat had ik totaal niet gemist. En toen begreep ik dat een van de redenen dat de eerste arc zo goed is, is dat saaie bijpersonages als Saten en Uiharu geen screentijd kregen. De afleveringen waarin ze samen tijd doorbrachten met kleuter Febri waren zeer slaapverwekkend en een sterk contrast met de eerste arc. Tel daarbij op een saaie vijand en een verhaal dat we in deze serie al vaker hebben gezien (mad scientists everywhere), en ik concludeer dat de tweede arc voor mij geen toegevoegde waarde heeft in de serie als geheel. Het enige doel lijkt te zijn om aan te tonen dat Misaka van haar fouten in de eerste arc heeft geleerd en nu meer op haar vrienden vertrouwd.

Score: 8- (9 voor de eerste arc, 6 voor de tweede arc)

Attack on Titan
Deze serie is actie en drama ten top. Geen serie was afgelopen seizoen zo meeslepend in zijn destructieve wereld en regelmatig is er een inventieve wending die je antwoorden geeft, maar ook vragen oproept. Dit achterhouden van informatie is de grootste drijfkracht en je vraagt je steeds meer af welke rol de mensheid zelf heeft in zijn eigen vernietiging. Wie is nou de echte vijand? Helaas komen we daar niet echt achter en dus voelt het als een seizoen Game of Thrones; aan het einde verlang je meer. Een zwakte was de grote cast met kartonnen persoonlijkheden, dit is duidelijk geen personage-gedreven verhaal. Ook zou je soms willen dat het tempo iets hoger lag, en dat de mensen een keer een meevaller krijgen - de kristallen twist in het slot was met name teleurstellend.
Maar ook voor mij was dit de nummer 1 van afgelopen halfjaar en ik kijk uit naar een vervolg.

Score: 9

Haha, die referentie herkende ik ook gelijk. De serie krijgt al sneller parodieën dan ik had verwacht. Sowieso zijn de meeste referenties in de serie een feest van herkenning, zoals ook die van Bakemonogatari in de eerste aflevering, zonder dat alle humor erom draait.

Maar goed, de manga ga ik zeker halen dan. Ik kon die uitleg altijd wel waarderen, en de omake's (zoals het slappe geouwehoer over personages in fighting-games in de eerste serie) waren ook altijd wel grappig.

Attack on Titan

Het is dit jaar niet mogelijk om om deze serie heen te gaan - zelfs een groot deel niet-anime-kijkers zullen de serie wel kennen, want het is duidelijk de grootste serie van het jaar. Een serie die draait om een wereld waar de mensheid bijna is uitgeroeid door grote, vleesetende reuzen, en waar ze nu achter gigantische muren proberen te schuilen. Maar zelfs daar breken de titanten doorheen...maar een kat in het nauw maakt rare sprongen, en dus gaan de mensen terugvechten. Een interessant concept, maar concept + populariteit maakt nog geen goede serie, zoals sommige anime vorig jaar wel hebben bewezen. Gelukkig weet deze serie wel de verwachtingen in te lossen.

Attack on Titan is namelijk een wervelend actiespektakel, het type serie dat je constant op het puntje van je stoel laat zitten. De wereld van AoT is bruut en onvergefelijk, de titanen zijn meedogenloze monsters en uit alles is duidelijk dat de mensheid wanhopig probeert te overleven - het leven in deze wereld is geen pretje, iets wat de grote cast, geleidt door het trio Eren, Mikasa en Armin, maar al te snel ondervindt. Desalniettemin is er hoop, hoop dat er ooit een manier gevonden kan worden om de reuzen voorgoed uit te schakelen, en Eren heeft daar wellicht de (letterlijke) sleutel voor. Het plot wordt ook gedreven door die mysteries, waardoor het echt een serie is waarbij je altijd blijft uitkijken naar de volgende episode. De actie is ook top en ze ondervinden genoeg variatie in situaties en vijanden dat het nooit saai wordt. Omdat dit een doorlopende serie is krijg je alleen uiteindelijk verre van alle antwoorden, dus een tweede seizoen zou wel zeer welkom zijn.

Perfect is de serie niet. Soms loopt de pacing wat in de soep, waardoor arcs net iets te lang doorgaan dan gewenst, en af en toe zijn er flashback afleveringen die wat onfortuinlijk geplaatst zijn. De personages, hoewel onderhoudend, krijgen ook niet altijd de uitwerking die ze verdienen en Eren valt af en toe wel erg in de mal van 'standaard shonen hoofdrolspeler'. Je mist daardoor een echte bond met ze, waardoor de gebeurtenissen in het plot soms de impact missen die ze zouden kunnen hebben. Desalniettemin is dit ook echt het type serie waarbij ik daar niet veel om geef - de problemen die de serie heeft vergalden eigenlijk nooit het kijkplezier voor mij.

Attack on Titan is dus een anime die het met recht verdient zo populair te zijn. Hoewel er hier en daar nog wat ruwe kantjes te vinden zijn, is het uiteindelijk resultaat een zeer onderhoudende en spectaculaire actie-serie die duidelijk tot de beste van het jaar behoort in diens genre.

9/10

Edit:

Rozen Maiden Zurückspulen

En hier is een franchise waarvan ik niet had gedacht die ooit weer eens terug te zien: Rozen Maiden! Net als met Genshiken betreft het hier een serie wiens manga weer opgestart is en waardoor we nu weer een nieuwe adaptatie ervan te zien krijgen. Nu heb ik me altijd goed vermaakt met de oude series, aangezien de verhalen over hoe de hikikomori Jun in een Highlander-esque gevecht tussen betoverde Victoriaanse poppen terechtkomt, altijd zeer onderhoudend waren. Deze was dus vaste prik, maar was het het ook waard?

De veranderingen die de serie ondergaan heeft zijn gelijk duidelijk: niet alleen heeft de serie een duidelijk andere artstijl, maar de serie is ook een stuk langzamer. En waar Jun en zijn problemen in de originele serie een zijnoot waren tussen de gevechten van de poppen, nemen ze hier nu een centrale rol in en zijn het de poppen die meer terzijde staan. Een Jun die dit keer een volwassene is, welteverstaan, omdat hij leeft in een alternatieve wereld waar hij nooit met de Rozen Maiden in aanraking is gekomen, terwijl hij zijn kostje bij elkaar scharrelt in een geestdodend baantje met een hufter van een baas. Omdat de laatste pop echter zo'n bedreiging vormt dat ze al praktisch heeft gewonnen in de wereld van de vorige series, nemen de poppen hun toevlucht tot hem en gooien ze zijn leven flink overhoop. Iets dat uiteindelijk iets goeds blijkt te zijn voor beiden. De ontwikkeling van Jun en hoe hij zijn leven op orde stelt door de intrusie van de Rozen Maiden is een interessant verhaal, en het geeft het een wat sprookjesachtig, maar ook volwassen sfeertje. De interactie van de poppen zelf met hem is ook anders dan in de vorige serie, gezien zijn volwassen staat, wat een leuk contrast vormt als we zijn jonge zelf weer zien.

Toch is niet alles pais en vree. De eerste aflevering is waardeloos, aangezien het praktisch een recap is van alles in de serie voorzover - en twee seizoenen van 12 episodes in 1 aflevering proppen heeft precies het soort effect dat je zou verwachten. De langzame pacing trekt zich tegelijkertijd ook door in de momenten dat de Rozen Maiden weer in conflict met elkaar komen, wat het gevolg had dat ik me niet echt betrokken kon voelen bij de confrontaties in de climax - daar deed de eerste serie het toch beter. En hoewel de serie Jun's ontwikkeling goed afrondt, blijven er gezien de runtijd van de serie en het feit dat de manga nog doorloopt tal van losse eindjes over, dus bekruipt je het gevoel dat de Rozen Maiden zelf eigenlijk niet veel van hun grotere doel hebben bereikt.

Toch, de serie was zeker interessant om te kijken en was op fantasy-gebied waarschijnlijk de sterkste serie dit seizoen. Nu hopen dat er nóg een vervolg komt, want die is zeker nodig. Er is immers nog genoeg verhaal om mee te werken.

8/10

En de laatste twee series...

A Certain Scientific Railgun S

Het is geen geheim dat ik de To Aru-series (Index en Railgun) me altijd wel gelegen hebben, en van de twee is wat mij betreft Railgun duidelijk de sterkere. De avonturen van Misaka Mikoto en haar vrienden in een stad gevuld met jongeren met speciale krachten zitten vol actie, karakterontwikkeling en humor en weten zodoende goed vermaak te bieden. Dit tweede seizoen gaat wat dat betreft grotendeels op de oude voet verder, maar er zijn toch wel wat kenmerkende verschillen aan te merken.

Het duidelijkste is de toon - in de hoofdarc van de serie is de sfeer aanzienlijk duisterder, gebeuren er allerlei gruwelijkheden en raakt Misaka steeds wanhopiger in haar falende pogingen het te stoppen. Geen wonder, want het is de Sister arc uit de Index-serie - maar dan wel veel beter uitgevoerd en met een focus op Misaka, waardoor een veel groter verhaal zich uitvouwt. Misaka is ook echt het belangrijkste personage in deze arc (haar vrienden spelen meer een bijrol), en haar ontwikkeling door de arc heen is pijnlijk om te aanschouwen en laat zijden van haar zien die we normaal nooit zien, en weet daarom een sterke indruk achter te laten, waardoor het duidelijke een van de beste arcs in de hele serie is. De tweede arc in de serie steekt er daarom in vergelijking bekaaid bij af, maar is nog steeds redelijk uitgevoerd (doch wat langzaam, en Haruue is een waardeloos personage) en weet een goede climax op te bouwen voor zowel de actie als de ontwikkeling die de personages doorgemaakt hebben.

Uiteindelijk is dit vervolg dus iets anders van opzet en sfeer dan de vorige serie, wat eigenlijk alleen maar toegejuicht kan worden. Het laat zien wat er mogelijk is met deze personages en wereld en weet zodoende een sterk, goed uitgevoerd vervolg te vormen. Ik heb me er in ieder geval prima mee vermaakt.

8.5/10

Uchouten Kazoku

Er heerst een vreemde tendens de laatste tijd voor mij als het nieuwe animeseizoen weer begint; hoewel ik altijd alles check, zijn er altijd series bij die me helemaal niks lijken op beschrijving alleen, maar die uiteindelijk sommige van mijn favoriete series worden. The Devil is a Part-Timer vorig seizoen was er zo een, en dit seizoen was er Uchouten Kazoku. 'Oh' dacht ik, 'weer zo'n stereotiepe Japanse fantasy-achtige serie'. Uiteindelijk kon ik er niet verder naast zitten.

Uchouten Kazoku, of The Eccentric Family, gaat over een familie tanuki in Kyoto, die tussen de mensen leven net als alle andere wezens uit folklore, zoals tengu. Hoofdpersoon Yasaburo heeft in deze wereld maar één doel - zoveel mogelijk dingen vinden om hem te vermaken. Of dat nu zijn tengu-leermeester lastigvallen, flirten met de menselijke femme fatale Benten of verkleden als een schoolmeisje is (tanuki zijn vormveranderaars), hij leeft in vrijheid en doet wat hij wil. Hoewel het fantasy-aspect dus duidelijk aanwezig is, heeft de serie meer weg van een slice-of-life serie over de levens van fantasie-wezens, met op de achtergrond wat rivaliteiten tussen facties en verschillen in normen en waarden tussen de verschillende wezens. Een amusante slice-of-life serie, met veel humor, in een prachtige wereld (props voor P.A. Works daar), maar niet een waar veel in gebeurt. Iets dat verandert naarmate er steeds meer een plot in begint te komen, alle losse puzzelstukjes uit de rustigere afleveringen op diens plaats beginnen te vallen en goed uitgevoerd drama diens intrede doet.

Het wordt almaar duidelijker dat de dood van Yasaburo's vader een groot gat heeft achtergelaten, niet alleen in diens familie, maar ook in de hele tanuki-samenleving, en het hoe en waarom speelt een grote rol. Naarmate ze verder ontwikkeld worden, weten de personages zich echt diep in je te verankeren en het drama over een groep tanuki weet uiteindelijk vele malen sterker te zijn dan in veel series over mensen. Sowieso is de hele serie sterk geschreven en wist het me ver diens wereld in te trekken, waardoor ik echt meeleefde met de wekelijkse bekommeringen van de Yasaburo's familie. Het feit dat het fantasy-aspect nooit uit het oog verloren wordt (zoals de verschillende moralen tussen verschillende wezens en het conflict dat eruit ontstaat) weet de serie een eigen gezicht te geven en de uiteindelijke climax van alle opbouw door de serie levert waarschijnlijk een van de meest vervullende eindes dit seizoen op.

Uiteindelijk wist de serie voor mij echt iets speciaals te worden en zal ik het zeker missen nu het voorbij is. Iemand heeft zeker veel werk gestoken in de serie, en dat is te zien. P.A. Works weet ook echt een levendig Kyoto neer te zetten en maakt hiermee een van diens beste series tot nu toe, dus ik zou ieder aanraden deze serie een kans te geven (zeker omdat het helaas grotendeels genegeerd wordt).

9/10

De laatste tijd niet veel anime gekeken behalve nieuwe series, over onderstaande serie deed ik 10 weken...

Scrapped Princess
Een oude voorspelling zegt dat de dochter van de koning op haar 16e verjaardag de wereld zal vernietigen. De koning beveelt na het horen van dit slechte nieuws zijn pasgeboren dochter om te brengen, maar zij wordt in het geheim gered en opgevoed door een boerenfamilie. Pacifica brengt een zorgeloze tijd door met haar nieuwe broer en zus, totdat het geheim uitlekt. Inmiddels 15 jaar, slechts enkele maanden tot het moment van de voorspelling, gaat zij met haar broer en zus op de vlucht. Maar weegt het leven van één persoon op tegen de wereld? En waarom is deze voorspelling gedaan?

Scrapped Princess is een serie geproduceerd door studio BONES, na RahXephon en Wolf's Rain, in het seizoen vóór de originele Fullmetal Alchemist. Toch hoor je van deze drie titels nu nog steeds meer, Scrapped Princess komt weinig ter sprake. Onterecht vind ik, want hoewel het tempo lager ligt dan in BONES' andere fantasyseries, is dit ook een aangename serie. De wereld is aanvankelijk je standaard middeleeuwen-met-magie, maar daar begint het met name in de tweede helft van af te wijken. Pacifica is een leuk meisje, soms een verwend nest, maar altijd vrolijkt ze de mensen om haar heen op. Die personages zijn het ook waard om te volgen, zij hebben ieder hun kwaliteiten en tekortkomingen.

Toch laat de serie wat steken vallen in het verhaal, er zitten wat wendingen in die niet goed uitgewerkt worden en daardoor goedkoop aanvoelen. Ook had het tempo in de eerste helft wat hoger gemogen, hoewel het ook zo zijn charme heeft. In actie kan Scrapped Princess niet tippen aan de andere series uit die periode, maar als fantasy is het ook nu nog een goede serie. Een vergelijkbare serie die overtreft is Moribito - Guardian of the Spirit.

Score: 8

Yami Shibai

Teveel over de 12 vijf minuten shots vertellen zou veel spoilen, dus ik hou het er maar bij dat het de spannendste Horror anime is die ik ooit heb gezien (en dat zijn er best veel). De stijl is uniek en vorm een laag budget om tot een voordeel (je zult zien wat ik bedoel als je het gaat kijken) en de effectieve muziek en geluidseffecten maken het geheel nog enger. Veel karakterontwikkeling zit er niet in (wat wil je ook met vijf minuten), maar in die korte tijd weet het wel effectief een sfeer te scheppen en je de stuipen op het lijf te jagen; dit is in mijn idee meer dan wat de meeste series in 25 minuten lukt! Enkel de episode over de trein vond ik hierin wat minder; eerder naar dan angstaanjagend.

Zeker een aanrader als je van horror anime houdt of een nachtje niet wilt slapen:)!

7,8/10

Working!! : leuke anime die zich grootste deel afspeelt in een restaurant . Erg grappige anime en characters .
Punt: 8/10

Another

Mijn eerste horror maar wel gelijk een geweldige serie!
Ik vond het interessant van begin tot eind en denk dat ik hem binnenkort nog een keer ga kijken.
Duidelijke verhaallijn!
Cijfer? Zeker een 10 waard (naar mijn mening)

Als je niet kunt tegen bloed zou ik hem als ik jou was niet kijken...

009 Re:Cyborg
Het is alweer een tijdje geleden dat ik zo'n slechte film heb gezien. Gebaseerd op een populaire superheldenfranchise, kwam deze film vorig jaar uit van Production I.G onder regie van Kenji Kamiyama (Ghost in the Shell S.A.C., Moribito, Eden of the East). Het moge duidelijk zijn dat mijn verwachtingen torenhoog waren, maar net als de wolkenkrabbers in deze film stortten ze één voor één in.

De setting is vrij simpel: je hebt een stel superhelden, eigenlijk cyborgs, onder leiding van de man die ze gemaakt heeft. Ze worden weer opgeroepen wanneer zelfmoordterroristen over de hele wereld aanslagen plegen op grote steden. Oké, klaar voor de anticlimax? (Spoilers I guess?) Het meesterbrein achter die terreurdaden is... God. Hij hersenspoelt mensen en geeft ze de boodschap de mensheid te herstarten of zoiets. Dus onze superhelden knokken maar een eind in het rond totdat ze God weten te overtuigen dat dit toch niet zo'n goed idee is.

De personages zijn geheel met de computer geanimeerd, dus de vechtscènes zijn vloeiend en het kijken waard. Maar zodra iemand zijn of haar mond opendoet, kun je beter doorspoelen naar de volgende actie. Een schamele voldoende voor de visuele pracht.

Score: 6

Afgelopen week ook de cyberpunktrilogie Mardock Scramble gekeken. Die maakte het niet zo bont als 009, maar ook deze films hebben een simpel verhaaltje dat zich verschuilt achter prachtige beelden. De eerste film is nog prima vermaak zolang je niet nadenkt, de overige films zijn eigenlijk een lesje in gokspelletjes. Wel is de hoofdpersoon interessant, dus ik heb me niet verveeld. De eerste film krijgt een 7, de andere twee een 6.

Guilty crown

Ik hou van anime's die je compleet meeslepen in het verhaal en je soms zelfs verward maken. Guilty crown is daar een typisch voorbeeld van. De verhaallijn raakte me diep en ik heb zelfs aan het einde wat traantjes gelaten.
Ik snapte aan het begin van de anime van een aantal dingen niet veel maar achteraf viel alles op zijn plaats. Ik vind het verhaal erg goed in elkaar zitten. Ik heb me meerdere keren geïrriteerd aan hoe de "Slechte" characters zich gedroegen. Wat voor mij een teken is dat het een goede anime is want ik voelde eigenlijk letterlijk mee met het verhaal. (Beetje als: als je een slechterik in een film begint te "haten", acteert hij verdomd goed!)
Ik heb deze anime op myanimelist een 8/10 gescoord.