Heh. Blijkbaar heb ik weinig gemist door Red Data Girl te skippen.

Over shows die je kunt skippen gesproken...

Devil Survivor 2: The Animation

Om eerlijk te zijn, was dit een van de series waar ik nog redelijk naar uitkeek dit seizoen. Ik ben een fan van de games en hoewel het plot van DS2 niet het beste is uit de serie, zijn de personages amusant, zijn sommige routes ook interessant en leek het me dat er toch nog een redelijke anime van gemaakt kon worden. Immers, een overleef-de-apocalypse plot dat in feite op veel manieren al een homage is naar Evangelion? Moet te doen zijn, toch? Hahaha...maar toen sloeg de vloek van game-adaptaties weer toe. En hoe.

Het begint allemaal niet zo slecht; de anime weet in het begin de toon goed te zetten, de monsters zien er zowaar dreigender uit dan in de game en de wereld ziet er interessant genoeg uit. Valse hoop, zo blijkt het. Al snel beginnen kleine problemen, die steeds groter worden, het kijkplezier te vernaggelen. Het grootste probleem zijn veruit de personages. Ze zijn simpelweg onderontwikkeld, zeker vergeleken met de game, en komen vaak niet verder dan simpele stereotypen, waardoor het moeilijk is een bond met ze op te bouwen. Het feit dat de serie spanning probeert te creëren door niet zuinig te zijn met hun levens (de schrijver is de slechtste speler ooit, laten we maar zeggen) werkt daardoor eerder averechts - hun dood mist impact omdat we deze personages überhaupt amper kennen. Niet alleen dat, maar het plot wordt er amper door beïnvloedt (het heeft ook nul impact op het einde) waardoor het eerder irritatie oplevert. Een van de meer interessante delen van de game - de keuze tussen verschillende facties met hun eigen idealen - is ook nagenoeg afwezig, aangezien er amper op wordt ingegaan en de hoofdpersonages zijn verbasterd tot vriendschap-speech voorkauwende hoofdrolspeler Hibiki en cartoon villain Yamato. Het einde, dat een anticlimactische deus ex machina is, kan het zooitje ook niet redden. Zowel het plot als de personages zijn dus zwaar onder de maat.

En dan zijn er nog meer dingen op te merken. Het feit dat de personages hun demonen oproepen en dan doodleuk met hun mobieltjes daar blijven staan ziet er nogal suf uit, om eerlijk te zijn (de game had het niet, iig) en veel variatie zit er ook niet in de gevechten omdat ze keer op keer dezelfde monsters gebruiken om mee te vechten (opnieuw, niet in de game). Er zijn ook genoeg momenten waar de toon verstoord wordt - sorry, maar Black Frost is een joke character, je kunt dat beest niet serieus opvoeren als een of ander krachtig supermonster - terwijl veel van de humor nogal de plank mis slaat (Daichi's geschreeuw om zijn crappy demonen is eerder irritant dan grappig). De pacing is ook vaak een zooitje en de serie gebruikt het gelimiteerd aantal episodes van de serie niet altijd wijselijk, waardoor delen ervan nogal gerushed aan voelen.

De enige reden dat ik deze serie niet markeer met een dikke onvoldoende is waarschijnlijk ook omdat ik de game ken, om eerlijk te zijn. De personages geanimeerd zien is, ondanks hun problemen, nog steeds leuk om te zien (ook omdat de interactie met de andere groepsleden groter is), er zijn tal van verwijzingen te vinden naar dingen uit de game-reeksen en er zaten nog wel een paar interessante scènes tussen. Over het algemeen biedt de serie ook nog redelijk entertainment - het weet je niet te vervelen, in ieder geval. Toch, elke serie die me na afloop nogal kwaad kan achterlaten is er een die nogal hard gefaald is in diens doelen, en de serie zou ik dus afraden voor eenieder die er geïnteresseerd in is - het is het niet waard om te kijken. De zoveelste crappy adaptatie dus.

5.5/10

Wel, de ideeën van RDG waren op zich goed. Bij mekaar was het gewoon teveel om tot een goed einde te brengen.

Het einde van Devil Survivor moet ik nog zien maar kan nu al zeggen dat ik het voor het overgrote deel met je eens bent. Van een paar gebeurtenissen die in de anime zaten kan ik me ook prima indenken dat ze goed zouden werken in een game, omdat je daar zelf meer betrokken bent bij de verhaallijn. Alleen voor de leek zoals ik, kon ik me zelf daaraan niet vasthouden waardoor de plot-twists wel heel vreemd op me overkwamen. Awkward, als het introductie rondje in aflevering 12...(ja ik begrijp dat het een grapje moest zijn)


Verder heb ik nog twee films gezien

RahXephon The Motion Picture - Pluralitas Concentio
De film beantwoord veel vragen die fans hadden na het kijken van de serie. In de twee uur wordt de verhaallijn van de serie nogmaals overgedaan maar worden er missende puzzelstukjes ingevuld door gebeurtenissen van andere kant te belichten. Het zweverige is er een beetje af zeg maar. Echter dat maakt het ook een film die eigenlijk niet te kijken is zonder de serie vooraf gezien te hebben (iets waar wel meer anime films last van hebben overigens). Op zichzelf zou je alleen maar een gehaast verhaal overhouden waar de karakters er verder niet bar veel toe doen. Desondanks zou ik de serie wel aanraden voor diegenen die de serie gezien hebben omdat het o.a. het achtergrond verhaal beter belicht zodat je alles in een kader kan plaatsen.

Nerawareta Gakuen
Een visueel pracht aangeklede film met een verhaallijn die op zich beter in een serie gepast zou hebben. De eerste helft bestaat uit de introductie van de hoofdkarakters en hun relatie tot elkaar om vervolgens in het tweede deel met het plot aan de gang te gaan (ik moet uitkijken niet te spoilen hier). Die highschool karakters doen vrij standaard aan waardoor het tweede deel wat rauw op je dank komt vallen. Niet zozeer qua verhaal maar je wordt geacht als kijker meerdere ballen tegelijk in de lucht te houden. In andere woorden: meerdere verhaallijnen te combineren tot een geheel. Na het lichte begin is dat een overgang die eigenlijk tè subtiel ingebracht wordt. Hierdoor kijk je (ik althans) niet heel secuur en mis je details en aanwijzingen die je later toch nodig had om het plot bijeen te vlechten. Ondanks dat minpunt blijft het een leuke film om de tijd te verdrijven Mits je er tegen kan dat niet alles voorgekauwd wordt.

Ik hoorde al klachten dat RDR beter was geweest als 2-cour serie ja. Jammer dat sommige fantasy-series met een hoop uitwerking zo in elkaar gedrukt worden - Maoyuu vorig seizoen had hetzelfde probleem. Vooral aangezien series als freaking Mushibugyo wel gelijk twee cours krijgen.

In ieder geval, tijd voor een serie die me wel wist te bekoren;

Hataraku Maou-sama!

Elk seizoen zijn er voor mij weer series waar je aanvankelijk niets van verwacht, maar die toch erg vermakelijk blijken te zijn zodra je het een kans geeft. Het meest duidelijke geval van dit seizoen was deze serie, die gaat over een held en de demonenkoning uit een andere wereld, die in de onze terechtkomen en het daar maar moeten zien te redden. Een type opzet dat je al tachtig miljoen keer hebt gezien, zowel in westerse als Japanse media, waardoor het vaak zelfs als punchline wordt gebruikt voor zielloze producties. Het wordt in dit geval al echter gelijk duidelijk dat de serie zich daar zeker bewust van is, en besluit te gaan voor executie in plaats van originaliteit terwijl het zichzelf niet al te serieus neemt. En daar slaagt het met vlag en wimpel in.

De serie is om te beginnen namelijk gewoon grappig. Hilarisch zelfs. Of het nu de grappen zelf zijn, de reacties van de personages of de voice-acting (bonuspunten voor de vele ad-libs), de serie is gewoon een plezier om naar te kijken. De humor blijft ook grotendeels niet steken in 'haha kijk ze eens onwetend zijn over de wereld' maar ontwikkelt zich verder dan dat en laat het grotendeels groeien uit de interacties tussen de constant vergrotende cast. Het weet die toon ook goed vast te houden, zelfs als serieuzere momenten zich aandienen, waardoor ze nooit de balans verliezen tussen drama en komedie, iets dat al vele andere series de nek om heeft gedraaid. De personages zijn ook erg amusant - van Satan-aan-lager-wal Sadao, tot temperamentvolle held Emilia en demonengeneraal/perfecte huisman Asriel - ze hebben veel chemie en wisten al snel mijn sympathie te winnen. Het grotere plot is voor het grootste deel zo simpel mogelijk gehouden (de personages weten het op sommige momenten doodleuk te voorspellen) maar dient diens doel en het levert wel een paar flitsende actiescènes op.

Op technisch gebied zit de serie ook goed in elkaar en verdient het speciale erkenning. Hoewel er nog een paar momenten zijn waar de serie off-model gaat, is er erg veel moeite gestoken in de gezichtsuitdrukkingen (die constant gevarieerd blijven) en hun animatie, wat de humor verbetert en de personages ook verlevendigt. Er zijn ook tal van dingen die gebeuren op de achtergrond, en je merkt constant nieuwe dingen op als je scenes herkijkt. Over het algemeen voelt dit ook gewoon als een solide productie (studio White Fox timmert sowieso goed aan de weg tegenwoordig). De OP en ED, hoewel het lang duurt voordat de echte verschijnen, zijn ook erg catchy.

Kortom, het is een serie die maar weer eens laat zien een boek niet op diens kaft te beoordelen. Het was wat mij betreft de beste komedie dit seizoen en een van mijn top drie series sowieso. Ik zit al te hopen op een tweede seizoen om eerlijk te zijn, en zelfs als we dat niet krijgen, zal ik deze serie ongetwijfeld nog eens herkijken.

9/10

En aan de andere kant heb je deze serie...

Kakumeiki Valvrave

Ruimte-vampieren die tegen nazi-Russen vechten in grote robots. Juist ja. Dat klinkt als een garantie voor succes!

Om eerlijk te zijn was de enige reden dat ik met deze serie begon dat ik een gat in mijn schema had, en meer dan opvulling is de serie ook niet geworden. Wel was de serie behoorlijk amusant om te volgen...om al de verkeerde redenen. Het onderwerp van de show zelve maakt het al moeilijk om de serie serieus te nemen, laat staan als de personages zich op de meest vreemde manieren gedragen, de dialogen vol met onzin zitten en het plot vol zit met belachelijke wendingen. Het is wat dat betreft perfect voer voor een serie waar makkelijk de draak mee te steken valt, en het heeft daarom ook wel de titel 'beste slechtste show van 2013' gekregen - elke aflevering is het weer een verrassing met welke onbedoeld hilarische nonsens ze nu weer de aflevering zullen vullen.

Sommige mensen zijn er daardoor overtuigd dat dat ook daadwerkelijk de bedoeling was van de makers, een show maken vol met camp. Ik val echter niet in die categorie, zeker niet gezien bepaalde redelijk dubieuze wendingen die het plot sinds episode 10 neemt. Het schrijfwerk is gewoon een knoeiboel en er zijn genoeg dingen die erop wijzen dat ze veel dingen volledig serieus nemen.

Wat het ook moge zijn, punt is dat 'amusant' en ook echt goed niet echt synoniem zijn. Het krijgt een krappe voldoende wat mij betreft, maar ook niet meer dan dat. Oh, en het eindigt op een cliffhanger, dus ik bereid me al voor op een hopelijk even idioot seizoen 2 in de herfst.

6/10

En dan heb je deze serie er nog tussenin...

My Teenage Romcom is SNAFU

De Japanse naam is me te lang, meh. In ieder geval, deze serie, over een paar loners die samen in een vrijwilligersclub gedwongen worden en mensen moeten gaan helpen op hun manier, wist me aanvankelijk niet zo te bekoren. De personages waren niet overtuigend, het leek op een probleem-van-de-week serie uit te draaien en veel van dit soort shows volgen een type format en moraal dat me de keel uithangt. De enige reden dat ik het ben blijven volgen was omdat er een gat in mijn schema zat, en nu het is geëindigd, heb ik daar uiteindelijk geen spijt van.

Het zwakke begin is de serie nog steeds kwalijk te nemen, uiteraard. Het is niet tot halverwege dat de serie echt diens draai begint te vinden, met langere arcs, meer karakterontwikkeling en een duidelijk sympathieke insteek naar diens personages. Het leven van Hachiman & co en hun kijk op het leven is interessant (deels omdat ik me ook wel in delen herken, ik ben ook niet zo'n sociaal type) en doet dit zonder overdreven drama of 'ga happy vriendjes worden met iedereen om je heen, stel je open!' bullshit, waardoor je meer een soort 'ecologie van de loner' situaties krijgt. Hoewel de serie door diens meer slice-of-life natuur soms wat langzaam kan lijken, weet de serie de grotere arcs meestal wel goed op te bouwen en is het ook leuk te zien hoe genre savvy de hoofdpersonen zijn, waardoor ze veel typische cliché's deconstrueren. Het zorgt ervoor dat situaties als het welbekende schoolfestival frisser aanvoelen door de meer cynische blik van de serie erop, om maar eens een voorbeeld te noemen.

Doordat de serie echter net als het echt goed begint te worden stopt, weet het geen duidelijke impact achter te laten. Een sterker begin had de serie ongetwijfeld hoger op mijn lijstje gezet, maar vooralsnog was het een interessante blik in het leven van een paar personages dat echter niet substantieel genoeg aanvoelt om een diepe indruk achter te laten. Een sequel zou dus welkom zijn. Toch, geen slechte serie.

7.5/10

The Devil is a Part-Timer! (Hatarau Maou-sama!)
In het begin voorzag ik de kans al dat het concept van de duivel die gaat werken bij McDonald's op den duur zou gaan vervelen. En inderdaad, na aflevering 6 kon ik er niet echt meer mee lachen. De personages boden genoeg afleiding, hoewel ik Emilia en Chiho niet zo bijzonder vond. Wat ik graag had gezien was dat ze na aflevering 6 niet meer terugkwamen op Ente Isla en verder hadden gewerkt op de komische strijd tussen McDonald's en KFC. Ook zou ik er positiever op terugkijken als dit een zesdelige OVA was geweest. Het is jammer dat interessante ideeën altijd weer moeten worden uitgerekt tot een heel seizoen, ik zie er elk seizoen weer een paar series onder lijden.
Dus: leuk begin, maar het went te snel. Het blijft een beetje hangen tussen comedy en fantasy, maar weet uiteindelijk in geen van beide meer uit te blinken.
Score: 7

Valvrave the Liberator (Kakumeiki Valvrave)
Mecha, een genre dat vele series kent. Je zal maar de schrijver moeten zijn van een nieuwe mechaserie, hoe spring je eruit? Wel, de schrijver van Valvrave bedenkt zo veel belachelijke wendingen dat het plot meer gaten dan structuur heeft. En ondanks alles blijft de serie zich serieus nemen. JoJo mag er mee weg komen, maar dit is ronduit amateuristisch. Ik geef niks om de genetisch gemodificeerde studenten die hun zelf uitgeroepen staat proberen te verdedigen, maar hun gevechten hebben door het shonentintje zo hun charme.
Simpel vermaak, maar één seizoen is wel genoeg.
Score: 6

Devil Survivor 2: The Animation
Poeh, deze serie kan er ook wat van. Het is een Evangelion-esk rampscenario, maar dan met personages zonder enig karakter en demonen die al het werk doen. Ik heb nog nooit zo'n suf gevecht gezien waarin iedereen simpelweg met uitgestrekte arm stilstaat. En de conclusie van het verhaal is dat de mensheid sterk is? Pfffff. De tweedeling tussen het goede, iedereen willen redden, en het kwade, je idealen bereiken over de ruggen van anderen, is ook hier aanwezig. Het enige wat mijn aandacht vast hield was het apocalyptische scenario.
Shin Megami Tensei is niet geschikt voor anime, dat is alweer gebleken.
Score: 6-

Karneval
Vermakelijk serie met een apart tintje.
2e seizoen moet er komen om de serie 'compleet' te maken.

Score: 7+

Het kan altijd erger: Date A Live heeft ook al groen licht gekregen voor een tweede seizoen...
(Why Japan?! Why?)

Over Devil Surivor 2 weet ik eigenlijk niet meer te zeggen dan dat ik al gedaan heb.
(5)

Hataraku Maou-sama!
Ook voor mij was dit de topper van het seizoen. Bij de eerste aflevering was ik al verkocht en eigenlijk heeft de serie zijn hoge standaard nergens verloren. Goed de animatie was hier en daar wat minder doch dat werd gecompenseerd door het relatief grote aantal (unieke) locaties. Vooral de productie en uitvoering van de rappen heeft de aandacht gekregen van de makers en dat verdient zich terug. Kleine details die een grap net compleet maken, spelen met verwachtingspatronen en puike audio om de humor aan te zetten. Naast de ruim aanwezig humor weet de serie ook nog een plot in te passen zonder dat dit een opzichtig vehikel voor de grappen wordt. Een plus is ook dat de karakters die niet direct hoofdpersoon zijn ook hun eigen plannen maken en uitvoeren als individuen (Lucifer die allerlei zooi koop o.a. de homing devices, de kassier bij de avondwinkel). Er lijkt voldoende materiaal te zijn voor een tweede seizoen afgaande op laatste afleveringen: een herboren Orba, Chiho's pa de politieagent, De nieuwe vlam van Sariel en natuurlijk de emotionele ontwikkeling van Emi (ik weet nog steeds niet of die veren in bad van haar kwamen of Sariel).
Ik heb iig genoten.
(9)

Kakumeiki Valgrave (first cour)
In eerste instantie na ik de serie serieus maar dat veranderde al snel na de Blitzenkrieg roepende bad guys, roze ontploffingen en hara-kiri 666 beam. Op Engelstalige sites wordt de serie ook wel aangeduid als een trainwreck, maar eentje die nog steeds vermakelijk blijft door zijn vaart. Dit is zo'n serie waarbij je je verstand op nul moet zetten en gewoon alles moet accepteren hoe het is. Vooralsnog weet de serie het momentum vast te houden maar of dat voor het tweede deel zal gelden moet nog blijken. Door de pauze tussen de cours valt dit voordeel namelijk grotendeels weg. Mensen gaan weer checken wat er eigenlijk aan de hand was en kunnen dan best voortijdig afhaken. Of het plot intentioneel slecht is zou ik moeilijk durven te zeggen. In eerste instantie denk ik niet maar al snel lijkt het schrijfteam in tijdnood te zijn gekomen en gewoon on-the-fly zijn gaan schrijven (going for the trainwreck style). Of ze het plot bijeen kunnen rapen voor het tweede seizoen valt nog te bezien, gelukkig is het iig niet eens serie waar ze het eerste seizoen ermee kunnen verpesten zoals bv. Code Geass R2 dat deed.
Afgezien van het hele verhaal rond het plot, is de actie wel prima geanimeerd, de gevechten zien er tiptop uit en de eenheden hebben hun eigen details. Luchtig popcornvermaak à la een willekeurige film met Steven Seagal. Op zijn tijd best tof al zal het nooit een favoriet worden.
(7-)

En de OVA van Papa no Iukoto wo Kikinasai mag ook geskipped worden. Waar de serie borderline-do-able was door de ongemakkelijke spagaat tussen ecchi en de emotionele verwerking van moeders dood, slaat de OVA daar in door naar de ecchi kant.
(4)

Oh ja, Date A Live was een van de eerste aangekondigde sequels. Leuk om te zien dat de prioriteiten weer goed liggen daar. Ugh.

Toch, HataMaou heeft toch meer kans op een sequel dan de meeste series die geëindigd zijn - Crime Edge verkoopt shit, Teenage Romcom is al praktisch door het LN-materiaal heen - aangezien de serie het voorzover ik weet niet slecht doet, er nog tal van materiaal ligt dat geanimeerd kan worden (de serie behandelt alleen de eerste twee LN's, terwijl er acht uit zijn in totaal) en omdat White Fox wel vaker adaptaties maakt van hele series (Jormungand). Ik hoop erop in ieder geval, er valt nog genoeg te vertellen inderdaad.

En weer een serie geëindigd, overigens.

Namiuchigiwa no Muromi-san

De enige semi-short die het volgen waard was dit seizoen (de rest was dramatisch) gaat over een (miljoenen jaren oude) groep zeemeerminnen die een normale gozer meetrekken in hun idiote wereld. Zeemeerminnen die een stuk minder onschuldig zijn dan de Disney versies.

Het levert een amusante slapstick serie op die met sneltreinvaart grappen op je blijft afvuren, en waarvan er (na een matige eerste aflevering) vaak meer doel treffen dan missen. Er is amper een plot te bekennen en de serie heeft een simpele doch eigenzinnige stijl, waardoor het zich puur kan focussen op entertainment te brengen voor de 12 minuten die de serie duurt elke week. Het is een serie die ook goed werkt in dat format, aangezien de serie waarschijnlijk stoom zou verliezen als het over langere perioden uitgesmeerd zou moeten worden.

Hoewel Muromi-san niets super speciaals doet, zorgt de hapklare-brokken-opbouw er wel voor dat het een serie is die makkelijk te volgen blijft en is het echt een anime die je tussendoor even meepakt. Het bood vermaak en dat was het dan ook wel. Punt.

7/10

Chihayafuru 2
Dit is echt zo'n serie die me eraan herinnert waarom ik anime kijk. Ik kan helemaal opgaan in het verhaal, elke aflevering is te snel voorbij. Dit is een typische sportserie met een motiverende gedachte, maar de focus ligt echt op de personages en hun gedachten en gevoelens. Chihaya is voor mij een van de meest memorabele protagonisten, maar ook Taichi en de rest van de Mizusawa Karuta Club zijn personages met karakter.
Toch doet dit vervolg iets onder voor zijn voorganger, omdat het verhaaltempo erg laag ligt. Het grootste deel van de 25 afleveringen vindt plaats in slechts twee dagen. Dat zou voor een shonenserie niet zo'n probleem zijn, maar bij Chihayafuru is het wederom de vraag of we nog wel een vervolg zullen krijgen. Ook stagneert de romantische ontwikkeling, ik had gehoopt dat Taichi in ieder geval in de laatste aflevering nog zijn gevoelens zou uiten, maar dat kwam er helaas niet meer van.
Ik hoop dat dit niet het laatste is wat we van Chihayafuru zien (behalve de komende OVA).
Score: 9-

Muromi-san on the Shore (Namiuchigiwa no Muromi-san)
Weer een doldwaze comedy die je gemakkelijk zonder nadenken kan kijken. Gelukkig duurden de afleveringen niet langer dan 12 minuten, want anders zou het gaan vervelen. De afleveringen waren nogal hit-or-miss, maar er zaten zeker enkele leuke momenten bij. De animatie was bovengemiddeld met enkele uitschieters hier en daar (zoals in de opening). Ook hier is het nog wachten op de OVA.
Score: 6+

Wel mijn stem hebben ze. Echter betekent dat dat hun kans klein is afgaande op ervaring. Er zelden tweede seizoenen gemaakt worden van series die ik echt leuk vind haha.
Maar ik kan altijd blijven hopen natuurlijk.


Yahari Ore no Seishun Love Come wa Machigatteiru
De serie is eigenlijk een “dark horse” van van het seizoen. Tal van series krijgen meer aandacht maar proberen geen nieuwe grond te breken zoals deze anime dat doet. Dat heeft ook zijn redenen. Veel in deze serie is veel tè gehaast gedaan waardoor de impact uitblijft. Neem bv. de problemen van de zilverharige dame als bartender en de trap Saika. Ze worden wel geïntroduceerd en komen terug in het verhaal maar hun problemen zijn verder onderbelicht waardoor ze niet mmeorabel zijn. Misschien komt deze haast ook vanwege het inpassen van de laatste arc in de anime, die het meeste bijblijft. Er is dus een probleem met de uitvoering. Die lijkt namelijk één op één overgenomen te zijn uit de LN wat de anime niet ten goede kwam. Waar een schrijver nog maar moet afwachten of zijn serie gecontinueerd gaat worden per volume kan een anime in principe zijn tijd beter verdelen om er zo een coherent verhaal van te maken. Dat is hier niet gedaan jammer genoeg, want het zou de serie zoveel beter maken. Afgaande op de animatie lijkt het vooral een probleem met budget geweest te zijn. Desondanks komt het cynische karakters van Hachiman goed over. Het telkens onderuit halen van manga/anime highschool clichés met hoe het in de 'realiteit' loopt is verfrissend. De karakters bv. benaderen stereotypes op het eerste gezicht (Yukino > ojou-sama, Yui > enthousiaste populaire meisje) maar blijken toch anders in elkaar te zitten en hun eigen onzekerheden te hebben. Het is een moeilijke lijn om vast te houden (tussen realisme en toch vermakelijk blijven voor de lezers/kijkers) maar de serie slaagt er redelijk in en maakt zodoende een toch een genietbare anime.
(7+)


En dan nog een serie waar mijn verschil van smaak met Yupa behoorlijk naar voren komt

Chihayafuru 2
In dit tweede seizoen worden er een paar karakters geïntroduceerd als nieuwe leden van de karutaclub. De vertrouwde karakters blijven jammer genoeg vast zitten in hun één dimensionale image (of karaktertrek) waar we ze van kennen en de nieuwe voegen eigenlijk weinig toe behalve verraste blikken. Verder is de herhaling (tè) groot bij dit vervolg: de overbodige recap en elke aflevering startten met een paar minuten van de vorige, begon mij danig op mijn zenuwen te werken. Er is wel een hernieuwde focus op karuta zelf (als spel) maar komt ten nadele van andere ontwikkelingen. Nu is dat niet direct een probleem daar de serie om karuta draait, maar helaas bleef het vnl. bij de gezichtsuitdrukkingen tijdens de wedstrijden. Het spel zelf schijnt uitgelegd te zijn waardoor enkel de strategieën overblijven. Prima, maar doe dan niet de 'geweldige' ontdekking dat linkshandigen andersom spelen als rechtshandigen, maak er echt iets van.
Het verhaal me Arata blijft eigenlijk op dezelfde lijn zitten als het eerste seizoen. Hij transformeert van een karakter naar een te behalen spelniveau voor de anderen van het karuta-team en specifiek ons trio. Men probeert deze loskoppeling als persoon enigszins teniet te doen door kort voor het einde van de serie, hem en zijn ouders te introduceren, maar dit komt dan vnl. over als iets om de kijkers tevreden te stellen. Begrijp me goed, het blijft een (tamelijk) degelijke serie maar weet helaas nergens meer boven het maaiveld uit te schieten of te verrassen. De gebeurtenissen die je uit dit tweede seizoen moet onthouden zijn samen te vatten in één tweet. En dat is jammer voor een serie van 25 afleveringen.
(7)




Zo en nu naar Parkpop. Dat wordt weer een waslijst van series die ik volgende week kan inhalen.

A Certain Scientific Railgun (Toaru Kagaku no Railgun)
Nee, ik heb het hier niet over het vervolg S dat nu bezig is, ik moest de eerste serie nog inhalen. Railgun is in feite twee shows: een slice-of-lifeserie over vier vriendinnen die een hoop lol met elkaar hebben en een fantasy/actieserie over diezelfde vriendinnen die met hun persoonlijke 'abilities' (elektriciteit genereren, teleporteren etc.) de orde in een futuristische stad proberen te bewaren. Raad eens welke van de twee mijn voorkeur naar uit gaat.

Wie Misaka als een typische tsundere herinnert uit A Certain Magical Index zal waarschijnlijk net als ik verheugd zijn dat deze karaktertrek niet naar voren komt in deze spin-off, gecentreerd op haar en haar vriendinnen. Behalve als Touma even langs komt natuurlijk. Haar bliksemkrachten mogen misschien wat overpowered zijn, maar ach, wat maakt het uit als het zulke spectaculaire aanvallen oplevert. Het is alleen jammer dat mijn verstand me er af en toe aan herinnert dat een railgun helemaal niet zo werkt en dat je met elektriciteit alleen geen voorwerpen kunt afschieten. Het heet niet voor niks een 'rail'gun, je hebt twee rails nodig waarlangs je het voorwerp kunt lanceren.

Op meer momenten zul je even niet verder na moeten denken. Dat de stad hoofdzakelijk wordt beschermd door de vrijwillige politie "Judgment", die hoofdzakelijk uit jonge meisjes lijkt te bestaan, bijvoorbeeld. De slechteriken met een flinterdunne motivatie waar je zo doorheen prikt, bijvoorbeeld. En natuurlijk de tergend langzame afleveringen waarin er niets gebeurt. Het winkelen voor lingerie of de fotoshoot in zwemkleding, het is wel duidelijk waarom die afleveringen erin zitten.

Gelukkig kijkt de serie visueel lekker weg door de zonnige, gedetailleerde achtergronden. De vier meiden zijn ook interessant genoeg om niet geheel in slaap te vallen. Mijn speciale vermelding gaat uit naar Kuroko, die vaak voor comic relief zorgt met haar perverse gedachten voor Misaka. In het begin een irritante afleiding, maar ik kon al snel de rauwe, doch beleefde stem van stemactrice Satomi Arai waarderen.

Maar zoals eerder gezegd: de serie schittert pas in de serieuze storyarcs, waarin de vier helden zeker wat klappen te verduren krijgen en er geflipte experimenten plaatsvinden. Deze verhalen zitten goed in elkaar, al laat met name de tegenstander in de laatste twee afleveringen wat te wensen over. De indeling in sterkte van abilities maakt de gevechten gevarieerd, van teleporterende darts tot zware vuurwapens.

"cute girls doing cute things" is niet waar ik voor kijk, maar deze serie heeft gelukkig genoeg anders te bieden. Het is niet baanbrekend, toch kun je zien dat er aandacht is gestoken in het verhaal.
Score: 7

Het tweede seizoen is een stuk duisterder en actievoller (al duurt het tot de vierde ep voordat het verhaal oppikt), dus wellicht dat dat je beter kan bekoren, Yupa.


Ik ken dat gevoel. Er zijn tal van series geweest die rijp waren geweest voor een tweede seizoen, maar zilch kregen. In plaats daarvan moet ik het volgend seizoen doen met een vervolg op Symphogear. Oh ja, daar zat iedereen op te wachten! Maar goed, gelukkig krijgt de Monogatari serie tenminste nog de volle uitwerking.

Hentai Ouji to Warawanai Neko

Weer een serie in de categorie 'ik kijk het maar omdat ik toevallig plaats in mijn schema had' en in principe werkte het voor mij goed als tegenhanger van het duistere Attack on Titan op zaterdag. Werd het nog wat? Eh.

De serie, over een kattengod die de levens van hoofdpersonen Yokodera en Tsukiko in de war gooit, is een redelijk typische romcom. Harem-elementen zijn te bekennen maar blijven grotendeels op de achtergrond, waardoor het naast de problemen met de wensen die de goden vervullen ook draait om de driehoeksrelatie van de twee met een meisje genaamd Azusa. Ze komen op typische sitcom manier in allerlei problemen terecht, veel misverstanden ontstaan, beschuldigingen van pervers gedrag worden veel rondgeslingerd, je kent het wel. Als luchtig vermaak dient het diens doel, al gaat het wel vaak de mist in wanneer het wat drama probeert te injecteren - het meeste daarvan komt niet bepaald overtuigend over. De serie heeft ook een redelijk cutesy artstijl dat er nogal moe uitziet, al is het meer fanservicy dan je zou verwachten van een show als dit.

Voor het grootste deel doet de serie niets groots verkeerd maar weet het ook in niets uit te blinken. Toch, er zijn wel kleine irritaties die de show naar beneden halen; het gemiep van sommige personages kan een beetje artificieel voelen (Tsukiko's gezeur om het feit dat Yokodera hun eerste ontmoeting niet herinnert), het loli-personage is irritant, de plots zijn doorgaans wel erg simpel opgelost (wens het gewoon weg!) en sommige situaties zijn wel erg cliché. Daarnaast komt Yokodera als personage ook nog een aloud probleem tegen: anders dan de meeste harem-hoofdrolspelers is hij zich niet onbewust voor de affecties van de meiden rondom hem, maar door het format van de serie komt het wel over dat hij ze allemaal maar aan het lijntje houdt. Iedereen weet dat hij toch wel met Tsukiko eindigt, maar als hij daarnaast nog eens ronduit Azusa op de bek neemt (die waarschijnlijk het meest sympathieke personage is) en haar daarna afdoet met een 'haha kijk haar eens verliefd op me zijn, welp, tijd om me weer meer te bekommeren om Tsukiko!' komt hij nogal als een eikel over.

Maar goed, de show voelt niet substantieel genoeg aan om me er lang druk over te maken. Het is gewoon simplistisch vermaak dat je makkelijk kan skippen als het je niet bekoort, want je mist eigenlijk niets.

6.5/10

Suisei no Gargantia

Dit was een de meer gehypte series dit seizoen, met een aantal grote namen eraan vast en een premise die behoorlijk interessant klonk - mecha-piloot uit grote ruimte-oorlog crasht op aarde, waar iedereen op boten leeft met oude krakkemikkige technologie, en moet het daar maar zien te overleven - waardoor mijn verwachtingen ook redelijk positief ingesteld waren. Helaas blijkt de serie niet compleet aan diens potentie op te leven.

Het begint allemaal goed - de eerdere afleveringen, waar piloot Ledo met hulp van lokaal meisje Amy zich langzaam aanpast aan deze samenleving, zijn erg amusant en weten in ieder geval een interessante tegenstelling op te bouwen tussen de werelden waar de personages vandaan komen. De serie is ook kleurrijk en het leven-op-de-oceaan motief wordt goed genoeg uitgewerkt. Het overkoepelende plot wordt in deze episodes wel maar minimaal behandeld, wat me deed vrezen dat de serie teveel verhaal in de eps van de tweede helft zou proberen te rammen. Maar hoewel de pacing uiteindelijk geen echt probleem was (op een redelijk nutteloze ep overladen met fanservice na), was het plot zelve dat wel.

Laat ik het simpel houden - het plot is een kruising tussen Waterworld en Pocahontas/Avatar. Daar. Je kent die verhalen, je kent dit verhaal. Er was eigenlijk niets dat me wist te verrassen toen het plot eindelijk op gang kwam want het verhaal is ook gewoon niets speciaals. Nu had goede uitwerking een cliché verhaal nog kunnen redden (zoals een zekere andere serie dit seizoen) maar dat schiet ook tekort. De personages zijn er gewoon niet ontwikkeld genoeg voor, veel ervan worden simpelweg aan de kant geschoven als het plot ze niet nodig heeft (Amy doet eigenlijk amper meer wat na een gegeven punt in het verhaal) en hun motivaties veranderen ook weleens plotsklaps zonder dat er veel logica inzit. Het geeft de indruk dat het plot bepaalt wat de personages doen, ook al vraagt dat idioot gedrag, waardoor het gevoel uitblijft dat het zich organisch ontwikkelt. Het plot kent ook vele gemiste kansen en de uiteindelijke badguy, hoewel fittend wat betreft thematiek, is uiteindelijk ook redelijk teleurstellend.

De serie laat me nogal leeg achter, om eerlijk te zijn. Hoewel het nog steeds een redelijke serie is, laat het amper een impressie achter en zal ik het ook niet missen. Het is de zoveelste serie die op de stapel van die categorie belandt. En dat is jammer.

6.5/10

Yup, ik zal binnenkort beginnen met Railgun S.
Wat betreft Gargantia, die is mij toch een stuk beter bevallen.

Gargantia on the Verdurous Planet (Suisei no Gargantia)
Het verhaal is niks nieuws, over een man die zich moet aanpassen aan een primitieve samenleving, die menselijke waarden voorop stelt. En toch heeft het enkele plottwists in zijn hoge hoed die ik niet zag aankomen, maar bovendien is de uitwerking erg goed. Ledo vond ik een interessante hoofdpersoon. Zijn redenering is begrijpelijk, maar gelukkig komt hij toch langzaam tot inkeer. Verder is er een kleurrijke cast met enkele memorabele bijfiguren. Ik vond Amy ook het minpunt, zij laat niets zien behalve een romantic interest te zijn. Bovenal kon ik me goed inleven in deze wereld, die allerlei oude technologieën verloren heeft.
Ik sprak eerder al over series die lijden onder het vaste 13-episodeformat, dit is er ongetwijfeld één van. De middelste paar afleveringen konden we missen als kiespijn, wat mijn waardering voor de serie als geheel ook omlaag heeft gehaald. Gelukkig laten de laatste paar afleveringen zien dat deze serie zeker het kijken waard is. Ik vond het een mooie finale die alle losse einden vastknoopt.
Score: 8

Nyarko-san: Another Crawling Chaos W (Haiyore! Nyaruko-san W)
Oké, deze grap heb ik nu wel vaak genoeg gezien. Deze serie heeft een hoop positieve energie, maar weet die niet altijd te benutten. Het verhaal is op zijn best in de bizarre situaties waarin Nyarko, Kuuko en Hasuta moeten optreden als beschermers van de aarde. Daar staat tegenover dat de momenten waarin er niets gebeurd worden opgevuld met flauwe grappen. Hoe vaak moeten we Nyarko en co. nog zien aanklampen aan Mahiro, waarna weer afgewezen te worden?
In de oorspronkelijke boeken zouden de meisjes verschrikkelijke monsters zijn, maar daar laat deze serie niets van blijken. En hierdoor heeft Mahiro geen voet om op te staan, hij komt dus vooral over als een chagrijnige zak zonder ruggegraat. Ik weet het, dat is de grap, maar toch had ik in dit vervolg toch een béééétje persoonlijke ontwikkeling willen zien. Desondanks biedt de serie genoeg vermaak, maar laat dit alsjeblieft het einde zijn.
Score: 7-

Gisteren de laatste aflevering van het eerste seizoen gekeken van Rozen Maiden en ik ben heel erg content met de serie als geheel, hoewel er hier aan daar wel een scene in zat die wat mij betreft achterwege kon worden gelaten. Het verhaal is redelijk duidelijk opgezet (hoewel er niet echt diep wordt ingegaan op wat de Alice Game nu precies inhoudt) en gestructureerd. Ik vond alle afleveringen leuk om te kijken (vooral ook de komische momenten die ze hier en daar erin verwerkten gecombineerd met melodrama) en de gevechten waren ook goed gedaan. Ook de uitleg waarom de rivaal van Shinku, Suigintou, is geworden zoals ze is wordt aan het einde pas duidelijk. Ook de soundtrack vond ik echt geweldig.

Als een rode draad door het verhaal loopt het isolement (pleinvrees) van de mannelijke hoofdpersoon Jun Sakurada die het gevolg is van gebeurtenissen in het verleden (waar we als kijker maar gedeeltelijk iets over komen te weten). De andere rode draad is de beweegredenen van Shinku om haar dienaar Jun (medium) te beschermen.

Kijkgenot is wat mij betreft een dikke 10 voor het geheel (muziek, personages en animatie, die ook heel goed is gedaan).

De dvd's van Kaze zijn bovendien prima in orde. En over de Nederlands ondertitels ben ik zeer te spreken. Nagenoeg geen spellingsfouten.

Score 10/10

Haiyore! Nyaruko-san W

Het vervolg op de succesvolle slapstick-serie van vorig jaar, een anime die me toch wel wist te bekoren. Het wordt meteen duidelijk dat deze sequel grotendeels op de oude voet verder gaat: dat komt dus neer op veel gebakkelei tussen hoofdrolspeler Mahiro en de monsters die in zijn huis leven, een spelletje van 'zoek de verwijzingen' elke aflevering en er blijft geen spaan heel van de fourth wall. Dit is een serie die zich zelden serieus neemt en daardoor gewoon vermakelijk blijft om te kijken.

Vergeleken met de eerste serie kent deze sequel wel minder lange arcs en wordt het meer episodisch, wat toch wat problemen oplevert. Net als Yupa heb ik ook het gevoel dat de serie een beetje in herhaling begint te vallen - soms lijkt het eerder alsof ze gewoon een checklijstje aflopen - en de episodische structuur zorgt ervoor dat ze geen lange punchlines kunnen opbouwen. Het mist voor mij wat van de charme die het eerste deel had, wat ervoor zorgt dat dit duidelijk de mindere van de twee series is. Laten ze het hier dus inderdaad maar bij houden, want het zou zonde zijn als het in een uitgemolken neerwaartse spiraal zou belanden. Nyaruko verdient beter dan dat.

7/10

Hayate no Gotoku! Cuties

Alweer het vierde seizoen van Hayate, en het tweede seizoen van deze makers. Ditmaal hebben ze voor het grootste deel elk idee van plot eruit gemieterd en gaat het, op de laatste twee episodes na, vooral over de personages in hun dagelijkse levens, met elke aflevering een ander personage/vriendengroep.

De kwaliteit tussen de episodes wisselt maar zaten nog zeker genoeg grappige momenten om mij te vermaken. De artstyle is ook iets verbeterd vergeleken met de vorige serie, maar het gebrek aan plot doet het voelen als een heel seizoen vol filler. Amusant, maar ook niet meer dan dat. Het is een beetje vreemd dat dit de vervolgen zijn waar we het mee moeten doen aangezien er nog genoeg manga ligt dat geadapteerd kan worden, maar het is nu eenmaal zo. Het bereikt net als de vorige serie niet het oude niveau, dus laat dit de laatste sequel zijn.

7/10

Magical star kanon 100%
Leuke magic serie. Waar in een tiener meisje opeens door een geesr in kleine meisje veranderd. Alles word op gelost door lied en de spirt word gevangen. Ova van de Kami nomi zo shiru sekia (:
Punt: 7/10