Little Witch Academia

Erg mooi en een lekker soul eater sfeertje. Toch merkte ik in het begin al dat het niets zou worden.
De animatie heb ik niks over te klagen en de stijl en stemmen al helemaal niet, maar dan is er nog altijd het verhaal.
Dit zou er ongeveer uitkomen als je een clichée harry potter fanfic met winx kruist. Het was extreem voorspelbaar, wat toch wel begint te irriteren na de eerste scene met dat populaire meisje.

Verhaal: 3
de rest: 7,5

Er is nog een film van, die verder gaat waar de anime stopte (Conqueror of Shambala). Die kan nog wat vragen beantwoorden.

In ieder geval, nog twee series afgekeken. Nog weinig over nu.

Sasami-san@Ganbaranai

Het is vanaf de eerste episode al duidelijk dat dit echt een Shaft-serie is; tal van surreële, groteske beelden worden naar je hoofd gegooid en je krabt je vaak achter de oren over wat er nu precies aan de hand is, iets dat in de rest van de serie niet anders is. Het doet wat dat betreft soms denken aan series als FLCL. Dit verhaal, over de hikikomori Sasami die beschikt over goddelijke krachten, en haar omgang met haar broer en de goddelijke Yagami zussen, zit vol met weirdness. Het voelt redelijk experimenteel en fantasievol aan en het houdt de serie gevarieerd, zodat het voor mij interessant bleef om te volgen.

Maar behalve de weirdness zijn er eigenlijk weinig andere redenen de serie te kijken. Helaas komt het verhaal, door het van hot naar het springen van het plot, niet goed uit de verf, en is het vaak gerushed, vaag en vol deus ex machina (ja, ik weet dat de serie om goden draait, maar toch). En voor een anime als deze, die soms plotseling het verhaal diep serieus gaat nemen, is dat nogal funest. De personages zijn eveneens niet heel erg diep, al spelen ze goed van elkaar af. De serie is er daarom een in een lange, lange rij van series die erg amusant zijn als ze hun weirdness en humor omarmen, maar compleet de mist in gaan als ze opeens een serieus plot willen vertellen. Ik heb het eerder gezegd en ik zal het weer herhalen; je kunt niet alles tegelijk hebben. Als je geen goed, serieus plot kunt verzinnen, laat het dan ook maar en focus op je sterktes. De serie is dus jammergenoeg een teleurstelling, die niet aan diens potentie voldoet.

Ik heb me er mee vermaakt, maar uiteindelijk is het nogal vergeetbaar.

7/10

Boku wa Tomodachi ga Sukunai NEXT

Ik heb de gewoonte hier en daar een harem-anime mee te pikken, als een soort guilty pleasure, en soms zijn het nog best amusante series, zoals het eerste seizoen van deze serie (ook wel bekend als Haganai). Een serie die gaat over een groep outcasts die samen een club vormen met als doel vrienden te maken. Best een leuke serie, maar niet zonder problemen, zoals het feit dat sommige personages nogal onderbelicht waren en er herhaling optrad in het plot.

En nu is er dus dit tweede seizoen, dat tot mijn verbazing alle problemen oplost die het eerste deel had. Het is grappiger dan ooit, de personages worden veel verder uitgewerkt en ontwikkelen zich, het weet valkuilen te ontwijken en brengt zowaar wat nieuws in dit genre. De personages komen een stuk meer tot leven in dit seizoen, waarbij vooral hoofdpersonage Kodaka (een interessante mannelijke hoofdpersoon in een haremserie? Wat een nieuw concept!) en geniale mafkees Rika uitblinken, en het drama voelt natuurlijker aan. Niet alleen dat, maar de meiden in de serie leven ook hun eigen leven, in plaats zich de hele serie aan de man in het midden vast te plakken, wat het verhaal ten goede doet. De serie deconstrueert ook veel cliché's (zoals de idiote harem-hoofdrolspeler) waardoor het daardoor ook net dat beetje extra krijgt. Natuurlijk heeft het nog steeds sommige typische symptomen van dit soort series, maar daar kon ik me hier niet echt aan storen.

Mensen die allergisch zijn voor dit genre kunnen hier nog steeds beter bij wegblijven, maar voor eenieder die een keer een goede haremserie zoekt, zou ik deze aanraden. Op naar een derde seizoen!

8/10

Gisteren de derde lupin the 3rd film in de week gekeken, Farewell to Nostradamus.
Misschien heb ik ook een beetje een overkill aan Lupin op dit moment, maar ik vond deze toch wat minder. Er waren teveel random gebeurtenissen om het plot voort te stuwen of die simpelweg onlogisch waren (een plotselinge vloedgolf, een boot die bij het strand van een zwaarbewapende gevangenis ligt etcetera) en het plot was een stuk minder strak dan de andere twee films. Zenigata was ook een stukje dommer dan in de andere films, wat me wel irriteerde. Het was nog steeds vermakelijk en een redelijk goede film (hij is alleen wat minder in vergelijking met de andere twee) en een gevecht op een instortende skyscraper is altijd leuk, maar ik denk dat ik even een pauze neem van de franchise om de individuele films weer echt te kunnen waarderen en niet teveel met elkaar te vergelijken. Nu lijkt het allemaal een beetje teveel op elkaar:p.
Eindoordeel: een vermakelijke lightweight film die zeker zijn momenten heeft (Lupin en zijn crew stelen letterlijk nog steeds de show), maar die onderuit wordt gehaald door een wat haphazerd plot.
7+/10

Bakuman 3
Het einde van Bakuman voelt goed en slecht tegelijk. Aan de ene kant was het een van de eerste series die ik wekelijks begon te kijken in de herfst van 2010. Nu, tweeënhalf jaar later, is daar een einde aan gekomen. Aan de andere kant was de vernieuwing er al een tijdje af. In dit seizoen gaat het Ashirogi Muto voor de wind, waardoor de eerdere spanning van halen-ze-het-of-halen-ze-het-niet is weggevallen. Ik ben daarom blij dat de serie eindigt voordat het saai begint te worden.

Helaas was dit laatste seizoen minder goed dat de vorige twee, wat voornamelijk kwam door het hoge verhaaltempo om zo tot het einde van de manga te komen. Hierdoor raken de meeste personages uit eerdere seizoenen onderbelicht, maar die variëteit aan verhaallijnen was wat de serie nou zo boeiend maakte. Ook keert de grootste zwakte uit het verhaal terug op het einde, namelijk de romantiek tussen Mashiro en Azuki. Maar na 75 afleveringen wil je de hoofdpersonen graag zien slagen en dus neem je een dip in het verhaal maar voor lief.

Bakuman schiet serieus tekort op romantiek, maar de kleurrijke personages zijn zo goed geschreven dat je daar weinig zorgen over maakt. Het is een alternatieve shonen, waar geen gevechten in voorkomen, maar wel bloed, zweet en tranen. Wie houdt er nou niet van een feelgoodverhaal waarin de inzet wordt beloond en dromen worden waargemaakt?

Score: 8 (Eerdere seizoenen: 9)

Boku wa Tomodachi ga Sukunai

Een harem bukatsu slice of life, hoe normaal wil je het hebben?
Juist hierdoor heeft de serie weinig introductie nodig. Alles is al bekend dus kunnen ze meteen de personages uitwerken. De personages zijn heel erg makkelijk te vergelijken met andere series. Een kaichou die de hoofdpersoon tegen zijn wil in inschrijft voor haar zelfgemaakte club, waarna ze het meisje met de grote voorgevel regelmatig pest tot ze het lokaal uit rent, viel denk ik het meest op omdat dit precies zo gebeurde in de vorige bukatsu anime die ik keek. Een blond gamermeisje die de eerste love interest wordt kwam me bekend voor van Ichizon, en een klein meisje dat heel slim is, maar zich echt nog als een kind gedraagt is ook niet ongewoon. Rika had rechtstreeks uit Yakuindomo kunnen komen en Kobato zou perfect passen in Chuunibyou. Als laatste een jongen die van de kaichou als travestiet moet rondlopen in een maid kostuum en zelfs in een meisjes bikini. Hij wordt geïntroduceerd als een jongen (wat hij ook is) dus is hij eigenlijk een reverse trap.
De grappen zijn echt heel erg goed en er zit zelfs een origineel verhaal in! De timing is heel erg goed en het verhaal stroomt als een rustig beekje op een ochtend in mei.
Na aflevering 0 had ik er eigenlijk geen zin in, maar die aflevering geeft echt het meest verkeerde beeld wat je kan krijgen. Ze zetten het neer als een cliché fanservice anime. Dit valt heel erg mee omdat het verhaal zo verschrikkelijk goed is opgebouwd. De komedie geeft erg leuke en rare twisten binnen de gang van de aflevering zelf waardoor het verhaal fris blijft. Fanservice is er echter wel, en ook redelijk extreem, maar niet veel. Ze hebben niks boven de gordel gecensureerd, zelfs niet bij het 10-jarige meisje dat naakt door de tuin rent.
De serie is net zo verslavend als chuunibyou en de humor bijna net zo goed als kore wa zombie desu ka. Dat gecombineerd geeft ik het toch echt wel een mooie

8,5

Zo, nu tijd voor NEXT

Magi: The Labyrinth of Magic

Deze shonenserie neemt inspiratie van de verhalen van duizend-en-een-nacht, waarin schooier Alibaba, magiër Alladin en slaaf-turned-asskicker Morgiana samen de wereld overreizen om diens mysteries en problemen op te lossen. Een interessante opzet, en de wereld is ook gelijk het meest interessante aan deze serie. De sfeer is goed, de meer duistere kanten van een samenleving als deze worden niet verzwegen en er is veel variëteit aan omgevingen.

De personages zijn ook nog redelijk, met Alladin als realistische optimist en koning Sinbad en zijn volgelingen als leidende mentors, maar helaas kan Alibaba soms nogal whiny overkomen - hij schijnt niet altijd de lessen die hij geleerd heeft te herinneren (waarschijnlijk ook een probleem met de adaptatie - in de originele manga is hij beter uitgewerkt). Aan de andere kant is er Morgiana, die een plezier is om te volgen gezien haar groei als persoon en oersterke kracht, die zowel voor veel humoristische momenten als hevige battles zorgt, en al snel mijn favoriete personage werd. Het plot zelf is interessant genoeg, maar heeft wel last van het typische shonen-euvel van langdradigheid in sommige arcs - je wilt gewoon dat het verhaal verdergaat, maar het blijft maar op hetzelfde punt hangen. De animatie is soms ook echt compleet waardeloos, waardoor sommige belangrijke scenes echt verknoeid worden.

Magi is dus allesbehalve foutloos, maar ik kan het de serie wel vergeven. Het tweede seizoen dat later dit jaar zal airen zal ik dus ook wel volgen. Het is een vermakelijk avontuur en ik wil meer zien van de wereld en sommige personages, maar deze serie is zeker geen must-see. Leuke shonen dus, maar niet meer dan dat.

7/10

Boku wa Tomodachi ga Sukunai NEXT

De eerste afleveringen waren beter dan de afleveringen van het eerste seizoen, dat kan ik zo zeggen. Alle vragen (zoals wtf Maria is en doet) zijn beantwoord, zoals al eerder werd gezegd. Beetje bij beetje werd de serie irritanter. Het was nog steeds een hele goeie serie, maar het werd wat langdradig en het was gewoon niet meer die perfecte heerlijkheid die het eerst wel was. Ik denk dat ze net wat te ver doorsloegen op het einde en er te lang op in gingen. Pegasus is wel geweldig. Verder hou ik niet echt van dit einde. Ik heb de hele serie al iets tegen Niku gehad en na het Sora plot, wordt geen aandacht meer besteed aan de rest. Ook vond ik de serie steeds irrationeler worden. Het voelde gewoon als of de schrijver een rare sprong moest maken op uit zijn writers block te komen voor het einde van de serie. Ik verwacht, om eerlijk te zijn, geen serie maar een film en een klein ova seizoen, hoewel ik natuurlijk liever een serie heb. Dat duurt langer

Goed hieraan is dat dit niet zomaar een tweede serie is met dezelfde setting en personages, maar ook echt een vervolg. Dat gevoel had ik niet echt bij Kore wa Zombie desu ka, wat gewoon een nieuw verhaal is nadat de vorige schurk is verslagen.


8/10



Senyuu

Het begon prachtig, maar werd net steeds een beetje minder. Ik zou de eerste 2 of 3 afleveringen een 9,5 geven, maar ik geef de hele serie een

8/10

Magi: The Labyrinth of Magic
Shonenseries gaan me op ten duur vervelen. Magi had een goed verhaal tot en met de tweede arc in Balbadd, maar de laatste arc op Sinbad's eiland was middelmatig. Ik weet echt niet wat ik nog over deze serie moet zeggen. Of ik het vervolg ga kijken weet ik nog niet, maar ik ben bang dat het van hetzelfde verhaaltype als de laatste afleveringen zal zijn: de vrienden vechten tegen het kwaad met power-ups en geloven in jezelf. Het kwaad is kwaadaardig, want zo is het nou eenmaal. Komt door die zwarte vlinders, dus het wordt tijd dat ze de insecticide erbij pakken.
Oké, ik moet echt stoppen, want ik ben te moe om iets zinnigs te zeggen. Ik heb me wel vermaakt met de avonturen van Aladdin, Alibaba en Morgiana, maar dit was toch wel een gesloten einde.

Score: 7-

Senyuu.
De enige serie met afleveringen van 3 minuten die ik in dit seizoen met plezier heb afgekeken. Ik hou erg van dit soort bizarre humor. Goed, de personages zijn een stel archetypen, maar ze zijn voldoende voor dit soort comedy. Het enige minpunt is dat ze in de laatste paar afleveringen een verhaal introduceerden, waardoor ik de draad kwijtraakte. Wanneer seizoen 2 komt, denk ik dat ik gewoon op het einde alles in één keer kijk.
Score: 7

Death Billiards (onderdeel van Anime Mirai 2013)
Zet je even over de bizarre setting van een kidnapping van twee mannen heen, waarna ze gedwongen worden om pool te spelen met hun leven op het spel. Een hoop aandacht is er gestoken in de emotie van de jonge man, want hij komt levensecht over. Met name de achtergronden zijn van hoge kwaliteit, maar de animatie is op bepaalde momenten ook bijzonder. Ik heb me goed vermaakt met deze aflevering.

Het einde laat veel ruimte over voor interpretatie, dus ik ben benieuwd wat anderen hierover denken. Ik weet niet wat de oude man tegen de barkeeper zei, maar het zal waarschijnlijk iets te maken hebben met de voorwerpen die hij in zijn hand had.
Score: 9-

Little Busters!

Little Busters! is een adaptatie van het vierde en laatste deel van de seizoenen-gethemateerde visual novels van Key, waar ook Air, Kanon en Clannad aan toe behoren. Een adaptatie die jaren na de anderen komt (die airden toen ik me echt in anime begon te verdiepen, rond 2005-2006) en gemaakt werd door een andere studio. Om die reden voelt het ook deels als iets uit een andere tijd, maar is het tegenwoordig nog de moeite waard?

Little Busters! gaat over een gelijknamige groep die sinds hun kindertijd vrienden zijn, waaronder de hoofdrolspeler Riki, die aan narcolepsie leidt, Kyousuke, de leider van de groep, en Rin, Kyousuke's sarcastische maar ook verlegen zusje, die nu hun tijd samen ten einde komt (doordat ze spoedig allemaal hun eigen weg op gaan na het afstuderen) besluiten om de groep weer in volle gang aan het ravotten te krijgen. Dit besluiten ze te doen door middel van een honkbalteam, waarbij Riki het als taak krijgt nieuwe leden te zoeken. Mysterieuze boodschappen over 'het geheim van de wereld' beginnen ook te verschijnen, en is het dus aan Riki om het mysterie op te lossen, de Little Busters in topvorm te krijgen en de vele personages die hij ontmoet te helpen met hun persoonlijke problemen. In dat opzicht komt het dus redelijk overeen met diens zustershows, al is deze serie wel veel meer gericht op de bonden tussen de leden - de groep speelt samen met Riki altijd een sleutelrol.

Het is zeker niet een serie die iedereen zal liggen; de stijl, het verhaal en de langzame opbouw zullen genoeg mensen vervelen en wegjagen. Het feit dat de productiewaarden niet zo goed zijn als bij diens voorgangers helpt daarin ook niet mee, evenals de soms warrige indeling van de arcs. Het eerste cour heeft ook meer problemen - een bepaald personage kan op de zenuwen werken en haar arc, de eerste grote, is ook de minst interessante in de serie. Desalniettemin pikt de serie zichzelf op en weet het vooral in de tweede cour het oude gevoel weer terug te brengen. De arcs worden veel sterker, de groep voelt hechter en de personages ontwikkelen zich. De serie is ook gewoon grotendeels ontspannend om naar te kijken, deels ook omdat diens thema - vriendschap - ook goed wordt uitgewerkt: dit is geen serie die cheesy vriendschap-speeches nodig heeft om diens punt te bewijzen, het ontwijkt haremperikelen en overdreven fanservice en er is gewoon iets onschuldigs aan de serie; hoewel de serie soms 'moe' aan kan voelen, voelt het niet echt als exploitatief otaku-voer aan. De serie eindigt wel inconclusief, maar aangezien er een tweede seizoen aankomt dat in feite de tweede helft is, is dat geen probleem.

Little Busters! is een beetje een acquired taste, een beetje een vreemde eend in de bijt, en zeker geen foutloze. Series als Kanon en Clannad zijn ook nog steeds diens meerderen. Toch kan ik me niet druk maken om de problemen die de serie heeft en kijk ik zeker vooruit naar de tweede helft - ik ben nog niet klaar met deze personages.

7.5/10

En verder nog de laatste short...

Senyuu.

In feite is deze short een grote parodie op fantasy-series, en het slaagt daar best in. Het weet vaak ronduit hilarisch te zijn en diens korte duur zorgt ervoor dat het niet gaat vervelen. Het heeft wel wat problemen met pacing en niet elke grap werkt, maar het was amusant genoeg. Op naar het tweede seizoen!

7/10

JoJo's Bizarre Adventure
JoJo is inderdaad bizariteiten ten top. Hoewel de serie praktisch geen verhaal heeft en bestaat uit een serie doldwaze gevechten tussen Jonathan Joestar en "het kwaad" (meestal vampierachtige wezens), is hier zoveel enthousiasme in gestoken dat je die tekortkoming kan vergeven. Het zijn de bijzondere personageontwerpen, de voortdurend schreeuwende voice actors en de fantasievolle aanvallen die deze serie tot een favoriet bij velen maken. Voor een shonenserie heb ik me er zeer mee vermaakt, maar door het gebrek aan inhoud heb ik voorlopig wel genoeg gezien. Of ik het vervolg ga volgen weet ik nog niet.
Score: 7+

Zo, dat was de laatste winterserie die nog eindigde. Op naar het volgende seizoen.

Kenichi: The Worlds Mightiest Disciple

Grappige serie over een jongen die het gepest worden beu is en uiteindelijk wordt getraind door 5 knettergekke Meesters. Als je zelf ook aan vechtsport doet dan is het een feest der herkenning qua onmogelijke opdrachten van schijnbaar sadistische leraren

De vechtscenes zijn erg goed!

Heeft wel een beetje een hoog tiet en kont gehalte maar daar klaag ik niet over

Score: 8. Ik heb alle 50 afleveringen met plezier bekeken.

Wolf Children Ame and Yuki
Mamoru Hosoda heeft weer een meesterwerk gemaakt. Deze regisseur, bekend van The Girl Who Leapt Through Time en Summer Wars heeft weer een nieuwe film gemaakt, die totaal anders is dan zijn voorgangers. Hiermee blijft hij mijn favoriete animefilmregisseur van dit moment en ik ben erg blij dat de film in de Japanse bioscopen een groot succes was - dit is vast niet het laatste dat we van Hosoda zien!

Wolf Children gaat over studente Hana die verliefd wordt op een jongeman die dezelfde colleges volgt. Ze beginnen steeds meer samen te doen, maar op een dag moet hij zijn geheim kwijt: hij is half mens, half wolf. Dat betekent dat wanneer hij het wil, in een wolf kan veranderen. Hana is verbaasd, maar niet afgeschrikt. Uiteindelijk krijgen ze samen twee kinderen, Yuki en Ame, die dezelfde 'gave' van hun vader erven. Maar dan komt de vader plotseling te overlijden en staat Hana er alleen voor. Uit vrees dat iemand het geheim van haar kinderen ontdekt verhuist ze naar het platteland. Maar twee wolfskinderen opvoeden is nog niet zo makkelijk, vooral op een leeftijd waarop ze hun gedaanteverwisselingen nog niet onder controle hebben.

Als ik een film zou moeten noemen om deze mee te vergelijken, dan is het My Neighbour Totoro. De jonge kinderen gedragen zich precies als kinderen en zijn ontzettend schattig. Yuki is een wild meisje en Ame is een rustige jongen. We zien ze in twee uur opgroeien, maar Hosoda laat alle belangrijke momenten zien waardoor je het gevoel krijgt dat je hun hele leven van baby tot tiener ziet. Het wolfsaspect krijgt niet de hoofdrol, maar is belangrijk genoeg dat het het verhaal op bepaalde momenten stuurt. Dit is dus een geheel ander verhaal dan Bunny Drop, maar beide hebben overtuigende personages. Het enige nadeel is dat de film eindigt, maar daardoor komen Hana's gevoelens des te sterker over. Deze film ga ik zeker nog vaker zien.

Score: 9+ (Dit is een persoonlijke waardering. Deze film is gewoon een 10 waard, mis hem niet. Nu is het wachten op de Blu-ray/dvd-release.)

Jojo's Bizarre Adventure

Dit verhaal, over de Joestar familie en hun gevechten tegen vampieren, voelt echt aan als een reliek uit een andere tijd. Het heeft een aparte artstijl waar de geluidseffecten bombastisch in beeld springen, de personages schreeuwen meer dan ze praten en alles is compleet over de top. En het moet zeggen, dat werkt behoorlijk aanstekelijk.

De serie heeft zeker gewenning nodig, maar zodra je de stijl van de serie doorhebt, stop je vragen te stellen bij de overdreven reacties en bizarre wendingen die het verhaal neemt en laat je je gewoon meesleuren in de wereld van Jojo. Het is een serie die je enthousiast entertainment biedt, waar je je verstaand gewoon op nul voor zet en je gewoon amuseert met de interessante gevechten (vooral in de tweede helft, waar strategie een grote rol speelt). Het is geen wonder dat de serie een trouwe fanbase heeft opgebouwd, in ieder geval. En als serie op zich zit het ook strak in elkaar - de animatie is goed, de pacing is nergens gerushed noch kakt het in en de muziek versterkt vele scenes.

Ik heb me goed vermaakt met Jojo, en ik zou hier wel meer van willen zien, in ieder geval.

8/10

Giant Robo
Giant robots zijn een bekend verschijnsel in anime, maar een foutieve term. Een robot is een systeem dat werkt zonder invloed van de mens. Maar in de meeste series zien we de "giant robot" als een vechtmachine die van binnenuit wordt bestuurd door een persoon. Dat is hetzelfde als je auto een robot noemen. Nu ik erover nadenk, 'auto' komt van 'automatisch', misschien ook een misleidende naam.

Giant Robo is dus echt een anime over een 'giant robot' met de titulaire naam, waarbij de jongen die hem 'bestuurt' van buitenaf slechts bevelen geeft; een verfrissend concept. De twaalfjarige jongen, Daisaku, is lid van de Internationale Politie, die de vrede bewaard en vecht tegen superschurken Big Fire. Het is in feite een team als X-Men, met ieder lid een andere gave. Daisaku heeft Giant Robo geërft van zijn vader, en op zijn sterfbed belooft Daisaku met Giant Robo de wereld te beschermen.

Ik had niet gedacht dat deze anime, die zo luchtig begon, zo ernstig zou worden. Ten grondslag ligt een kernbom-achtige ramp in Bashtarlle tien jaar terug, maar waaruit wetenschappers onder leiding van Shizuma de zogenaamde Shizuma-drive hebben uitgevonden: een volledig recyclebare energiebron. Maar één man is het drama in Bashtarlle niet vergeten en zint op wraak met steun van Big Fire.

Je merkt bijna niet dat deze anime alweer 21 jaar oud is. De zeven afleveringen van pakweg 50 minuten per stuk hebben uitzonderlijke animatie, een geweldige soundtrack en de serie is ontzettend spannend van begin tot eind. Ik snap goed dat deze OVA bij velen tot de favorieten behoort. Maar zelf ben ik iets minder enthousiast.

De vijanden van Big Fire zijn namelijk niet goed uitgewerkt. Het zijn veelal schurken zonder motief, die hun krachten gebruiken voor het kwaad. De opperschurk krijgt meer achtergrond, maar niets is genoeg reden om de hele wereld van kant te willen maken. Zodra je gaat nadenken over hun daden, komt het simpel over. Voor de rest ging ik me op den duur ergeren aan de 'held' Daisaku, want in feite doet hij niks anders dan in zijn horloge schreeuwen: "Giant Robo, val aan!" en zijn mechanische vriend doet de rest. En toch prijst iedereen Daisaku de hemel in, alsof hij telkens iets geweldigs doet. Verder zijn de laatste twee afleveringen een beetje warrig, doordat er opeens veel nieuwe personages bijkomen.

De serie draait in feite om een superwapen dat de hele aarde zou vernietigen, maar dat uit drie delen bestaat. Big Fire heeft er al twee, maar de helden bemachtigen het laatste deel. Het grootste plotgat is dan ook dat ze dat deel niet direct kapotmaken, want zelf hebben ze er niks aan. Nee, ze nemen het constant met zich mee, zodat in elke aflevering de dreiging bestaat dat de vijand het deel afpakt. In de laatste aflevering wordt het wel erg bont.

Giant Robo is ongelofelijk spannend en met een goede boodschap, maar lijdt aan binnendoortjes in het verhaal en een minder goed uitgewerkte vijand. Toch is het zeker het kijken waard.

Score: 8+