From the New World
Eerst een interessant weetje. De titel is de naam van de Symfonie Nr. 9, luister hier maar eens: http://youtu.be/48IlBzG81l8?t=10m55s
Wie de serie heeft gekeken, zal dit bekend in de oren klinken.

Futuristische distopieën blijven interessant. Dit seizoen hadden we er zelfs twee, Psycho-Pass en From the New World. De laatstgenoemde is zonder twijfel de meest inventieve van de twee. We zien een griezelige samenleving, waar in de naam der veiligheid slecht presterende kinderen worden vermoord door monsterkatten en informatie gemakkelijk uit geheugens kan worden gewist. Daarbovenop bezitten alle mensen een psychische superkracht. Buiten de menselijke gemeenschappen om leven Monsterratten, zeer intelligente wezens, maar ondergeschikt aan de mens omdat ze geen psychische krachten bezitten.

In de eerste paar afleveringen krijg je beetje bij beetje meer te weten over de verschrikkelijke gebeurtenissen die zich achter de schermen afspelen en dit zijn misschien wel de beste afleveringen. Helaas vallen we daarna in een dal waar we pas in de laatste paar afleveringen uit kunnen krabbelen. In het midden worden te veel kleine verhalen verteld die weinig tot geen invloed hebben op het grote geheel, waardoor de serie op zichzelf rommelig overkomt. Wat ook niet helpt is dat de vijf hoofdpersonen er hetzelfde uitzien op de haarkleur na. Na 25 afleveringen kan ik slechts van een van hen zeggen dat ik ze ken. Sommige afleveringen hadden belachelijke art en animatie, die in de dvd-release nog opnieuw getekend en opgepoetst moest worden. Als er interesse voor is, kan ik een pagina met vergelijkende screenshots wel weer eens opzoeken.

Ik denk dat als alle overtollige belasting was weggesneden tot een serie van 13 afleveringen, dat ik er meer van genoten zou hebben. De huidige Nieuwe Wereld intrigeert, maar voelt onecht aan door de vlakke personages.

Score: 8

Een vraagje voor From the New World-kijkers. Death feedback werkt dus pas nádat iemand is vermoord? Waarom heeft dan niemand zich opgeofferd om de 'fiend' te doden? Was er echt niemand in het dorp heldhaftig genoeg, waardoor Kiroumaru zich op het einde in de ring heeft gegooid? Trouwens, death feedback was toch iets dat geheim werd gehouden? Ik kan me niet voorstellen dat er niet iemand uit wraak zou handelen. Verder was het nogal cru dat Saki de Psychobuster stopte om Satoru te beschermen, maar er geen probleem mee had om Kiroumaru op te offeren.

SPOILERS


Het is meer dat de fiend genadeloos alles in de weg afslachtte, waardoor niemand dicht genoeg in de buurt kon komen om een zelfmoordaanval op hem/haar uit te voeren. Zelfs de sterkste Cantus-gebruikers werden moeiteloos uit de weg geruimd, en dan is er ook nog een leger queerats omheen. De fiend conventioneel om zeep helpen was dus onmogelijk, zeker voor een gepacificeerde samenleving als deze.

De opoffering van Kiroumara had daarentegen wel effect, omdat de fiend een death feedback had die werkte rondom queerats. Kiroumaru vermomde zichzelf en de fiend, denkende dat het een mens was, slachtte hem af. Toen werd dus de death feedback geactiveerd en kwam de fiend om het leven.


Haha, ja, dat wel. Maar Saki is, ondanks haar compassie voor de queerats, nog steeds een mens. Ze verkiest mensen waar ze om geeft nog steeds boven een queerat, dus koos ze die egoïstische route, lijkt mij. Het is immers niet alsof de serie de acties van de mensen in deze samenleving ophemelt.

NOG MEER SPOILERS VOOR SHINSEKAI YORI/FROM THE NEW WORLD

Werkt Death Feedback juist niet met de realisatie dát je iemand om zeep helpt met je Cantus (of hebt geholpen/gaat helpen)? De Fiend realiseerde zich naderhand pas dat hij een Squeerat om had gebracht omdat Kiroumaru zich had vermomd. Als normaal gesproken iemand van te voren zou weten een mens te willen vermoorden, zou die persoon dan niet bij voorbaat al het loodje leggen voordat hij of zij ook maar wat kon doen? Althans, dat was hoe ik het geïnterpreteerd had, ook met dat verhaal wat Tomiko vertelde over die Fiend van tig jaar terug. Het hele probleem was juist dat er niemand terug kón vechten, zelfs niet de ene gemaskerde gast die een hele sterke Cantus gebruiker was.

En over de psychobuster, érgens snap ik het wel van Saki. Ze heeft al zoveel mensen verloren in haar leven (haar zusje, Reiko, Shun, Maria, Mamoru, haar ouders, Tomiko, vervolgens ook nog Innui...), en Satoru was inderdaad echt nog de enige persoon die ze voorderest nog had. En ja, het ís natuurlijk een behoorlijk egoïstische keuze geweest om dat ding te vernietigen waardoor ze Kiroumaru moesten opofferen, maar zoals Dvalinn25 zei verkiest ze uiteraard de mensen waarom ze geeft nog steeds boven een Queerat ondanks haar compassie. Bovendien was het ook nog een erg impulsieve actie op een moment dat er snel beslissingen genomen moesten worden omdat die Fiend voor hun neus stond. Maar ja, inderdaad, na al die moeite... xD

Verder ben ik er wel mee eens dat SSY hier en daar wat rommelig overkwam, en met sommige dingen hadden ze wat beter kunnen omgaan (zoals de romance tussen Saki en Satoru). Desalniettemin heb ik de serie met veel plezier en interesse gevolgd de afgelopen 25 weken, en was het een onvoorspelbare en intrigerende serie. Ik vond de distopische setting een van de interessantste aspecten, en het beeld dat de serie geeft van zowel de Cantus gebruikens als de Queerats. Hetgeen wat in de laatste aflevering boven water kwam over de Queerats bewijst dat er niet echt een goede en een slechte kant is, de mensen zijn niet veel erger dan de Queerats. Squealer had uiteindelijk ook zeker wel een punt met zijn opstand. De aparte en inconsistente animatie in sommige afleveringen waren in sommige afleveringen ook een beetje té van het goede (aflevering 5 spant de kroon, al kan 10 er ook wat van. Maar, gezien de Karma Demon kan het er íets meer mee wegkomen). Ook vond ik dat de serie op bepaalde momenten een klein beetje in begon te zakken, maar gelukkig heeft alles me wel tot het einde kunnen blijven boeien en laat het me zelfs nog een beetje nadenken. Dat kan ik alleen maar waarderen.

Het was zeker een erg verrassende serie. Het is ook zeker geen serie voor iedereen, met erg langzame pacing, maar ook ik heb me er goed mee vermaakt.

Oh ja, dat speelde er ook nog. Daarom kreeg Saki ook last van haar death feedback nadat de fiend was omgekomen; ze had hem toch indirect gedood en die gedachte alleen al werd haar bijna fataal.

Het is dus geen wonder dat iedereen compleet machteloos stond; de kracht van de fiend daargelaten, was het letterlijk onmogelijk voor ze om terug te vechten. Squaler wist precies hun zwakte te raken.

Op die noot is het ook goed om te zien dat de serie eigenlijk geen plotholes heeft; alles heeft een logische verklaring en de serie geeft genoeg informatie om je zelf de puntjes te laten verbinden. Wat dat betreft is het het compleet tegenovergestelde van een serie als Robotics;Notes.

Haha ja, je kon wel merken dat er iemand goed over het verhaal van From the New World had nagedacht. Robotics;Notes is gewoon een middelvinger naar de kijker.
Met Gemelli's uitleg is me het einde een stuk duidelijker geworden, bedankt!
Ondertussen heb ik net weer een OVA afgekeken:

Gunsmith Cats
Dit is een toffe actie-OVA van drie afleveringen over twee vrouwelijke premiejagers, Rally en May. Rally kan zeer goed met vuurwapens overweg en May is een bomexpert. Wat volgt zijn drie afleveringen vol kogels, explosies en auto-achtervolgingen. Wat dat betreft heeft het precies de goede lengte; GSC heeft geen diepgaand verhaal nodig, want de actie en humor is meer dan genoeg om je anderhalf uur te boeien.
De €5 voor deze dvd was goed besteed.

Score: 8

Hiermee besef ik goed dat ik nog een behoorlijk gat in mijn animekennis heb, met name van series vóór 2000. Ach, op den duur kom ik overal wel aan toe.

SPOILERS INCOMING

Ik heb dit weekend drie series afgekeken (Shin Sekai Yori, Psycho-Pass en Robotics;Notes) en dat laat me toch altijd achter met een gevoel dat het beste te omschrijven valt als bittersweet. Iets met emotionele investering in de personages enzo. Wat? Anime is een vorm van escapisme voor mij? Nee hoor, helemaal niet. (highlight voor spoilers)

Robotics;Notes

Na het zien van Steins;Gate in 2011 verwachte ik een soortgelijke serie, maar dat was in retrospect een foute aanname. Ik vond Steins;Gate borderline briljant, maar afgezien van wat losse verwijzingen moet Robotics;Notes op zijn eigen merites worden beoordeeld. Helaas kan ik me wel aansluiten bij de kritieken die hier worden geuit. Met name het plot kent de nodige gaten en de pacing is ook niet fantastisch, vooral het einde voelt gerushed en de main villain is nauwelijks uitgewerkt. Toch heb ik wel genoten van de serie (met name de eerste helft) en dan komt voornamelijk door de personages. Ik vond Aki helemaal niet irritant. Ja, ze is een typische genki girl maar haar personage is wel diep geworteld in het inferioriteitscomplex m.b.t. haar zus en dat vind ik aardig uitgewerkt. Kai vond ik in het begin wel op de zenuwen werken maar hij dat trekt aardig bij. De verplichte scene tussen Aki en Kai vond ik ook wel goed gedaan en het is wel eens verfrissend dat de mannelijke MC geen vreselijke beta is. Frau was leuk maar lichtelijk gimmicky. Het mysterie m.b.t. Kimijima Kou vond ik gedurende de eerste helft wel interessant, maar dat wordt helaas niet goed uitgewerkt. De reeds genoemde deus ex machina veeg ik maar onder het tapijt onder het mom van suspension of disbelief. Hier had duidelijk meer ingezeten, maar de verschillende subplots zitten elkaar helaas te veel in de weg.

Eindcijfer: 6.5/10


Shin Sekai Yori

Zoals Yupa al zei is de titel een verwijzing naar de 9e symphonie van Dvořák. Excerpt from "New World Symphony", Antonín Dvořák is het herkenbare stuk uit SSY overigens. Ik heb het al enige tijd aan staan en het verveelt nog niet. Goed, over tot de orde van de dag.

De eerste 3 afleveringen van SSY vond ik intrigerend en ik was hooked. Ik ben gek op verhalen met post-apocalyptische elementen (voeg een vleugje dystopie toe en klaar is kees). De queerats, tainted cats, false minoshiros, de vreemde krachten van de dorpsbewoners, verdwijnende kinderen... Helaas moet ik net als Yupa concluderen dat het verhaal na de openingsfase inzakt en pas op het einde weer datzelfde niveau weet te halen. Tussendoor worden een aantal afleveringen ook nog geplaagd door vreemde pacing en slechte animatie. Toch heb ik ontzettend genoten van de serie. Het verhaal is (ver)wonderlijk en wie had gedacht dat de queerats zo'n interessante rol in het verhaal zouden hebben? En dat Squealer zich zou ontpoppen tot een halve Che Gevuara. Vooral Satoru (maar ook Saki) vond ik goed uitgewerkt. De andere leden van de cast daarentegen een stuk minder; vooral Shun had meer ingezeten. In het kamp van de squeerats vond ik [s]berggeit[/s] Kiromarou ook interessant. Vooral zijn bekentenis dat ook hij in de juiste situatie misschien in opstand was gekomen en dat hij vooral de belangen van zijn kolonie behartigde. De straf van Squealer en het gelach in de 'court room' op het einde vond ik lichtelijk misselijkmakend, maar hey, humans will be humans?

Twee van mijn favoriete scenes uit de laatste aflevering: Dawwww en dawwwwww

Eindcijfer: 8.0/10 (puntenaftrek voor pacing en animatieproblemen, plot en concept verdienen makkelijk een 9)

The Unlimited - Hyoubu Kyousuke
Actieseries hebben het maar makkelijk. Het feit dat er actie inzit permitteert ze om minder talent in te zetten op een goed doordacht verhaal, of personages met een duidelijk karakter. Want hé, wie houdt er nou niet van vijanden tegenover elkaar, explosies en special effects? Action sells.

Voor The Unlimited wordt het bekende X-men-concept gebruikt van mensen mét superkrachten vs. mensen zónder superkrachten. Dit is duidelijk niet de beste uitwerking. Je ziet het aan magische manchetknopen, die door 180 graden te draaien de drager veranderen in een personage uit Dragon Ball (compleet met wapperende, overeind staande haren!). Je ziet het aan saaie tegenstanders die alle superkrachten de wereld uit willen helpen. Je ziet het aan een verrader die wel heel snel wordt vergeven. Je ziet het aan losse verhalen inclusief een lange flashback die geen verband met elkaar hebben. Gewapende mannen die alleen maar kunnen missen en wachten totdat de helden klaar zijn met hun lange speech, een mysterieus meisje dat wordt gebruikt als een superwapen, een held die alle krachten kan blokkeren...en een vliegende, pratende eekhoorn.

Maar wauw, wat zien de gevechten er tof uit. Het is niet moeilijk afgeleid te raken door al het pracht en praal, en de draadjes te missen die de personages als marionetpoppen bespelen. Of het plakband dat de afleveringen bijeen houdt. The Unlimited valt in het rijtje actieseries als K, Btooom!, Deadman Wonderland, noem het maar op. Wat hadden die mooie gevechten, maar waar gingen ze nou eigenlijk over? Wat voor nieuws brachten ze naar voren?
Zou ik ze nog eens willen zien? Nee.

Score: 7-

The Unlimited - Hyoubu Kyousuke

Ik heb de eerste serie uit de franchise, Zettai Karen Children, nooit gezien, maar zelfs zonder die voorkennis wist de serie me goed te vermaken. Het is praktisch X-Men met psychische krachten, en dit keer met de lokale Magneto, Hyoubu, in de hoofdrol. Het plot draait vervolgens om zijn plannen en hardhandige methodes om de acceptatie van psychics te veroorzaken, zijn verleden en een dubbelagent genaamd Andy die infiltreert in zijn groep om een belangrijk voorwerp te stelen.

Een verhaal dat je al duizend keer gezien hebt, dus, en veel verrassingen weet het ook niet te bieden. De typische anime,- en actiefilm cliché's zijn ook volop aanwezig. Desondanks is het goed popcorn-vermaak, met flitsende actie, tal van mensen die het met hun eigen speciale krachten tegen elkaar opnemen en een plot dat nog redelijk uitgewerkt wordt (op het abrupte eind van de flashback na). De personages zijn leuk maar niet heel diep, al is Hyoubu zelve als villain protagonist erg amusant. De serie op zich zit ook wat meer solide in elkaar dan de actieseries die Yupa noemt, imo, en het was een welkome terugkeer elke maandagavond.

Hoewel de serie niet super speciaal was, was het toch een vermakelijk tussendoortje.

7.5/10

Sakurasou no Pet na Kanojo

Net zoals Shin Sekai Yori, voelt het afmaken van deze serie ook als het eindigen van een lange reis. Een reis door de levens van de personages, hun perikelen en hun groei. Een reis gevuld met zowel verwondering als de show op vaart is, en frustratie op de momenten dat het wat inzakt. Desalniettemin kan ik zeggen dat dit zeker een van mijn favoriete series was dit laatste halfjaar.

De serie gaat over een scholier genaamd Sorata, die in een studentenhuis voor artistiek aangelegde studenten woont - ook bekend als een gekkenhuis vol excentriekelingen. Zijn wens is om hier zo snel mogelijk vandaan te komen, tot hij op een dag Mashiro, de stille (semi-autistische - de serie bevestigt het niet maar ze vertoont wel alle tekens) en briljante artieste moet verwelkomen tot het huis, waarna zijn leven een andere wending neemt dan hij verwachtte.

De eerste impressies zijn niet goed. We beginnen met veel fanservice, typische archetypes en iets wat makkelijk een opzet voor een haremserie zou kunnen worden. Ik begon de show te volgen omdat ik me verveelde, niet omdat het wat interessants leek te bieden. Al spoedig, echter, leek het wat grotere ambities te hebben. We gaan in op de levens van deze personages, ze ontwikkelen zich en volgen hun ambities. En anders dan sommige andere series, gaat dit niet zonder slag of stoot: de serie is niet bang om diens personages keer op keer te laten falen voor ze eindelijk een stapje verder komen, en het omgaan met de gevoelens rondom hun falen geeft het een stukje realisme mee. Een ander hoofdthema is het verschil tussen getalenteerde mensen en 'normale' mensen, iets wat voor veel frictie zorgt, hoe goed je ook met iemand bevriend bent - en het is dus taak dat zo veel mogelijk proberen te vermijden. Daarnaast hebben de personages ieder ook nog genoeg problemen (zoals Mashiro's problemen met het communiceren met anderen) om het plot dus flink voort te stuwen.

In de eerste helft gebeurt dat ook subliem. Er zit veel vaart in, de personages zijn intelligent en lossen problemen snel op en hun groei volgen zorgt ervoor dat de serie zich snel aan me bond. In de tweede helft kakt het helaas wel een beetje in; de eerste arc daarvan heeft alle problemen die het eerder vermeed (rekking, personages die zich als idioten gedragen, problemen die veel eerder opgelost hadden kunnen worden) wat een beetje een smet op het blazoen vormt. Gelukkig maakt de arc die erop volgt nog veel goed; het probleem zelf is ontzettend cliché, maar de uitwerking zorgt ervoor dat het nog steeds het oude gevoel terugbrengt. De serie neemt gelukkig ook de tijd om rustig te eindigen en ontwijkt daardoor een rushed einde zoals in Toradora - een serie waarmee het wel meer raakvlakken heeft (al is Toradora uiteindelijk nog steeds de sterkere serie).

Hoewel de serie niet voor iedereen zal zijn (het type drama moet je maar net liggen), is Sakurasou een memorabele ervaring voor mij geweest. Het is niet perfect, maar ik kan de onvolkomenheden makkelijk vergeven - dit is een serie die meer is dan de optelling van diens delen. Als serie volgt dus het eigenlijk zelf ook diens hoofdthema's - je ziet dat er moeite voor gedaan is, en hoewel het met vallen en opstaan gaat, weet de serie je uiteindelijk toch een diepe indruk op me achter te laten.

8.5/10

Mangirl

Ik snap niet waarom ik de serie heb uitgezeten. Waarschijnlijk vanwege het gebrek aan anime's op woensdag. Hoe dan ook, het was vermakelijk met hier en daar een keer een goeie grap. De timing is wel erg slecht en het irriteert dat de afleveringen kort zijn. Het lijkt namelijk als of ze zo veel mogelijk in 3 minuten willen proppen.

6/10

Tamako Market

En van de makers van K-On komt een serie over de dochter van een mochi-maker. Nu had ik de schurft aan K-On, dus verbaasde ik me erover dat deze serie me aanvankelijk wel trok. Of dat echt zo bleef, echter...

Het plot gaat over Tamako, die werkt in de mochi-winkel van haar ouders in een grote winkelpromenade vol excentriekelingen. Op een dag verschijnt er een weirde pratende vogel genaamd Dera in haar leven, die uitlegt dat hij op zoek is naar een vrouw voor zijn prins, en Tamako besluit zolang hij die nog niet gevonden heeft voor hem te zorgen. En...dat was het dan ook wel betreffende het plot. Het is een typische slice-of-life serie, dus op het gebied van plot en ontwikkeling hoef je niet veel te verwachten. De humor is wel veel aanwezig, waarbij love-it-or-hate-it personage Dera mij vaak amuseerde met zijn pompeuze gedrag, en andere personages hebben ook hun momenten. Als simpel vermaak doet het aanvankelijk diens doel, en omdat de serie van personage naar personage springt en hen de hoofdrol geeft voor hun episode, blijft het ook interessant.

Het probleem is echter dat je een plot maar tot zover kan rekken. Langzaamaan besluipt toch het gevoel dat je een herhaling van zetten ziet en de serie verliest flink diens stoom. Er gebeurt gewoon niet genoeg om je aan het beeld gekluisterd te houden en uiteindelijk slaat de verveling toe. Hoewel het nog niet tot de lengtes van K-On gaat, geeft de serie je wel de neiging de personages een schop onder de kont te geven en toe te roepen dat er wat moet gebeuren omdat anders de kijker in slaap valt. Niet alleen dat, maar zelfs de climax heeft nog hetzelfde tempo en uiteindelijk gebeurt er nog niets, waardoor er ook een voldoening mist aan het eind van de serie.

Dit is een serie die eigenlijk beter had gewerkt als een short, waar een simpel slice-of-life avontuurtje van 4 minuten elke week erg amusant was geweest. Maar met de lengte die de afleveringen van deze serie hebben, is zelfs twaalf episodes al te lang. Ik heb geen hekel aan de show, daar niet van, maar ik ben wel blij dat de serie eindelijk voorbij is. Een sequel hoef ik wat dat betreft ook liever niet.

6/10

Cobra The Animation: The Psychogun OVA Epic must watch 10/10

5 centimeters per second movie geweldige visuals verhaal was goed 8/10

Nekomonogatari

Erg leuke film, alleen niet overal even sterk. Je zou kunnen zeggen dat dit één van de mindere arcs van de serie is. Iets te veel fanservice en iets te veel geratel en te weinig grappen. Verder mis je alle andere characters zoals Kanbaru, Sengoku, Senjougahara en hachikuji best wel omdat het een proloog is. Aan de andere kant is het fijn om Oshino weer te zien na Nisemonogatari.

Tamako Market
Van de makers van K-On!
Leuke anime. Ik vond Dera geniaal ik ben helemaal weg van Mochizou en Tamako was gewoon in een woord awesome.
Ik wel helemaal blij llse er wweer een alflevering uit was en ik die kon kijken. Nu verder met de Special .
Punt: 9

Zetsuen no Tempest

Toen ik de eerste episode van de anime zag, had ik geen idee wat ik ervan moest denken. Het plot leek simpel; twee jeugdvrienden genaamd Yoshino en Mahiro gaan op reis om de dood van Mahiro's stiefzus, Aika, te wreken en komen daardoor terecht in een strijd tussen magiërs - niet bepaald een veelbelovende opzet. En dan was er nog het overmatig gebruik van Shakespeare quotes en overdramatische muziek, wat de toon een beetje vreemd maakte. Aan de andere kant was er zeker iets episch aan de serie, en leek het gelijk al grotere ambities te hebben. Ik ben het maar gaan volgen...en maar goed, want dit werd uiteindelijk een van mijn favoriete series dit halfjaar.

Het sterkste punt aan de serie zijn duidelijk de personages. Het wordt al snel duidelijk dat de serie geen intentie heeft diens personages te laten steken in stereotypen, en vooral de drie in het midden (Yoshino, Mahiro, en jawel, Aika) krijgen tal van karakterontwikkeling waardoor ze interessante mensen zijn wiens avonturen je wil volgen. De anderen krijgen eveneens hun kans om hun rol in de serie duidelijk te maken, en de relatief kleine cast zorgt ervoor dat geen personage nutteloos voelt. Het plot is ook grotendeels sterk - het is bij verre niet zo voorspelbaar als het op het eerste oogopslag lijkt, het lot zit door alles verweven (waardoor het iets theatraals krijgt) en er zijn genoeg twisten en onthullingen om het constant voort te stuwen. Wel moet gezegd worden dat de eerste helft de sterkere van de twee is; het momentum zakt wat in na de grote onthullingen op het middelpunt en er zijn minder grote gebeurtenissen tot het uiterste eind. Een eind dat overigens misschien niet bij iedereen in de smaak zal vallen, maar mij genoeg voldoening gaf, al was het alleen maar omdat ze tenminste de tijd nemen alles rustig af te werken.

De muziek in de serie is ook sterk en de aanvankelijk onpassende klanken vinden al snel hun weg in de serie om de scènes goed te ondersteunen (de OP's behoorden ook tot mijn favorieten). De animatie blijft ook redelijk goed, met flitsende actiescènes als de situatie erom vraagt en geen echte uitschieters naar beneden. Bones heeft wat dat betreft goed werk geleverd.

Zetsuen no Tempest is voor mij weer eens een voorbeeld waarom een serie niet op diens eerste indrukken beoordeeld moet worden. Het is een serie zoals je ze niet vaak ziet en de personages zullen me nog lang heugen. Hoewel de reis niet compleet foutloos is in de tweede helft, blijft het totaalpakket toch nog een sterke aanrader.

8.5/10

Shugo Chara!!!
vond hem echt heel leuk, alleen het laatste seizoen vond ik wat minder.
cijfer: 8