Melancholy of Suzumiya Haruhi

Ik verwachtte een slice of life in de trant van 'Lucky Star' en elke anime die met 'saitokai' begint.
Ik zat er zo extreem naast.
Ik zat echt met open mond naar de serie te kijken. Niet omdat de tekenstijl zo mooi is of omdat de personages zo goed doordacht worden, maar om hoe het verhaal verteld werd. De structuur is ongelofelijk. Die eerste aflevering was nogal een turn-off, maar uiteindelijk bleek het juist heel erg goed doordacht.
Dit is de eerste anime die ik keek die een memento-achtige structuur had.
Ik vind het prachtig hoe ze dit met maar enkele gaten zo goed hebben weten te krijgen en het toch interessant hebben weten te houden.
Haruhi vind ik erg irritant, maar toch heb ik me er niet aan geïrriteerd dat alles zo om haar draaide. Toch verdween mijn laatste beetje sympathie voor haar toen ze haar vrienden wilde achterlaten omdat deze plek zo 'interessant' is. Ik vond dat echt walgelijk egoïstisch en dit vond ik het grootste plotgat in de hele serie. Ook miste er een hoop in het ESP gedoe, maar het schijnt dat dat in de film wordt opgehelderd.
Ik vond de verteller Kyon echt helemaal geweldig. Dit is gewoon DE anime waar vocaal genie Sugita Tomokazu het allerbeste tot zijn recht komt.
De anime is niet zomaar een serie, maar, net als de betere werken van Shaft, een waar kunstwerk! Het verhaal was origineel en de anime duurde precies lang genoeg om het verhaal niet saai te laten worden.
Kyon heeft trouwens gelijk over paardenstaarten.

9/10

Waarom geen 10? Het kostte me een paar afleveringen om er echt in te komen, waar de anime eigenlijk te kort voor is, en dat grote gat in het plot waar ik het over had. Ook vond ik dat Haruhi's persoonlijkheid iets meer uitgewerkt had kunnen worden. Voor een hoofdpersoon is het jammer dat ze slechts een tsundere met een obsessie voor wat abnormaal is was.
De anime was een blije verrassing! Ik denk wel dat het volgende seizoen me erg zal tegenvallen sinds ik de vertelwijze leuk vond, maar de personages me niet zo boeiden.

Houd in je achterhoofd dat Haruhi zich niet bewust is van haar krachten en niet weet dat ze de wereld ermee vernietigt. Al dat zij weet is dat ze opeens samen met Kyon middenin bovennatuurlijke gebeurtenissen beland is (die reuzen), precies zoals ze altijd wilde. Dat Kyon dan terug wil snapt ze dan dus niet. Haar vrienden in de steek laten heeft er niets mee te maken.


Het volgende seizoen is niet zo bijzonder; de eerste aflevering heldert wat dingen op, maar de arc erna is afschuwelijk en vernielt de hele serie (protip: je hoeft alleen de laatste aflevering daarvan te kijken - serieus, je mist letterlijk niets) en de derde arc gaat gewoon over hoe ze de studentenfilm gemaakt hebben.

De film is wel goed, overigens (al heb je de afschuwelijke bagger arc nodig om het een beetje context te geven - vandaar dat je iig de laatste aflevering moet kijken).

Ik vond de laatste arc best aardig. Van de Endless Eight keek ik de eerste keer 1, 2 en 8, maar dat was eigenlijk al te veel. 1 en 8 is ook al voldoende. Ik zou er wel minstens twee kijken om te begrijpen waarom deze arc door de fans zo wordt verafschuwd.

Manmanman, EndlessEight was afgrijselijk. Elke week hopen op iets nieuws om daarna keihard gebitchslapt te worden door de studio; Haha, weer niet.
Geen idee, hoe dat ik de novels werkte maar ik kan me voorstellen dat het daar een stuk minder repetitief overkwam.
Film daarna is dan wel weer erg tof, echt een aanrader.



Hellsing Ultimate
Zo, dat was een lange rit. Ik was eerder afgehaakt bij aflevering 7 omdat er teveel tijd tussen de delen zat, maar toen alles uit was ben ik weer begonnen bij het begin. En rustig aan, want als je er te lang achtereen naar kijkt valt de kracht van de serie weg wat mij betreft.
Hellsing Ultimate is namelijk over-the-top grove vampieractie waar de Inquisitie en Nazi's ook nog even om de hoek komen kijken. Het verhaal is dan niet persé realistisch, binnen het universum dat de schrijver gecreëerd kloppen de meeste zaken wel. Maar deze serie moet het eigenlijk niet hebben van het verhaal maar van de visuele effecten. Enorme actiescenes, rivieren van bloed, toffe poses van de personages en een bruut wapenarsenaal maken dit een verstand-op-nul actieserie à la Rambo.
Goed, wat minpunten zijn er dan weer ook. Sommige afleveringen waren een stuk sterker dan anderen. Het laatste paar waren weer geweldig en bouwde een mooie climax op. Maar als ik ep. vijf daarnaast neem, die potentieel erg bruut had kunnen zijn, werd daar volledig de vaart uit de gebeurtenissen gehaald waardoor de impact een stuk minder was. Het protserige opnoemen van Engelse monumenten (iets wat ook al eerder gedaan werd met wapen specs) was ook tamelijk jammer. Goed de serie herpakte zich daarna al snel dus dat viel uiteindelijk weer mee. Wat ik wel treurig vond waren omake-achtige humor stukjes. Niet leuk, niet mooi, storend en ronduit overbodig. Gelukkig kwamen die niet zoveel voor.
Al met al, goed hersenloos vermaak. Niet voor iedereen maar mocht de zo nu en dan van een lekker lompe film houden dan zal je je ook zeker vermaken met deze Hellsing adaptie.
7,5

Eerste keer trouwen dat ik Dgreutch (No Anfang) zag haha. Hoewel de Engrish benaming van Alucard (Arucard) in de aftiteling van de tiende aflevering ook wel gênant was, dag anagram.

In de novels was het een zijverhaaltje van 30 pagina's, waar je al gelijk op het punt van de laatste episode begon. Het punt van het zijverhaal was ook niet de timeloop, maar het feit dat Yuki er zo lang vast zat, wat daarna onmiddellijk gevolgd werd door de arc van de film.

Oftewel, hun eeuwige herhaling sloeg de plank compleet mis en ging diens doel compleet voorbij; het was niets meer dan een opzet voor een verhaal dat niet eens in het tweede seizoen geanimeerd werd (gelukkig wel in de film). Hoe ze zo hard kunnen falen ben ik nog steeds niet achter.


Dat probleem heb je al sinds het begin van de serie, ze blijven het maar verknoeien. Dat terwijl de mangaka duidelijk heeft gezegd dat het gewoon Alucard is (op een 'natuurlijk is het Alucard, duh!' manier), maar blijkbaar zaten ze weer niet op te letten.

Dat hield ik wel in mijn achterhoofd en ze wist ook niet dat ze ze zo zou vernietigen, maar ze was net iets de hard in het 'screw them, I don't wanna go back', wat nog steeds een keiharde afwijzing is voor haar vrienden die buiten die 'silent realm' waren. Ze wist natuurlijk niet dat ze echt de kracht had om de wereld te veroveren, maar ik vind de manier waarop ze de normale wereld zo afwees een koos voor een vreemde realm met alleen kyon en reuzen die alles kapot stonden te maken in een afgesloten wereld.

Oh, Ik realiseerde me even niet dat ze allemaal dacht dat het een rare nachtmerrie was. Dat zei ze de dag erna. Goed, alles is goed gepraat voor haar: ze wilde niet per se niet terug naar de normale wereld, ze wilde gewoon wat langer in de 'droom' blijven, gewoon omdat daar ten minste wat actie was.

Aha, dat is zelfs korter dan ik had verwacht. Toch bizar dat zo'n stom idee (ik heb er geen andere woorden voor) toch doorgang heeft weten te vinden

Ookami Kodomo no Ame to Yuki

Het is een film over een vrouw die een man ontmoet die een wolf blijkt te zijn. Hun kinderen worden ook half-wolven.
Ik vond het een leuke film, maar het einde duurde erg lang, was suf, en sentimenteel. Dit is absoluut niet mijn ding.


Ik geef de anime tot waar Ame naar school gaat een 7,5, en daarna een 5. Het geheel geef ik een 6

The Wolf Children Ame and Yuki
Een film over Hana die verliefd word op een wolfman (Ookami) en twee kinderen krijgt. Een meisje Yuki en een jongen Ame. Ze leven eerst in een Apartment maar als Ookami sterft en Hana alleen voor haar kinderen moet zorgen maar ze verhuizen al snel naar het platte land als Hana ze niet meer als wolve kinderen kan houden in hun apartment. Yuki en Ame gaan naar een tijdje ook naar school Ame kapt hier al snel mee om als wolf te leven en Yuki gaat als mens verder. Hana neemt op het einde daarom ook afscheid van Ame die nu verder gaat als Wolf. Verder zijn er beelden waar Yuki naar de middebare school gaat aan het einde.

Punt: 9/10 Ik vond het een mooie film met een goede verhaallijn en ook wat ontroerende momenten.

Mondaiji-tachi ga Isekai kara Kuru Sou Desu yo?

Anime die veel beter zijn dan ze op het eerste gezicht lijken, zijn om eerlijk te zijn een van de redenen dat ik vaak nauwkeurig de lijst in de gaten hou van elk seizoen, en er zo veel mogelijk probeer. Je kunt namelijk veel goeds missen als je je teveel laat leiden door eerste impressies, en dat zou betekenen dat ik een serie als deze zou hebben gemist.

Want, wel, de serie begint met een opzet die zo cliché mogelijk klinkt - een groep kinderen wordt naar een magische wereld gebracht, om daar een onderdrukte groep te helpen en om de badguys die hen lastigvallen te verslaan. Een verhaal dat we al tachtig miljoen keer gezien hebben, zowel binnen als buiten anime. Gelukkig weet de serie dat ook te beseffen; daarom speelt het juist vaak met verwachtingen, personages en het verloop van het plot, en het is maar al te duidelijk dat de serie zichzelf niet bijster serieus neemt. Verwacht dus geen diep, episch verhaal: wat je wel kunt verwachten is een hoop verslavende lol.

Want dat is precies waar Mondaji voor gaat en waar het ook summier in slaagt. Het heeft een diepe ingewortelde fun-factor, die ervoor zorgt dat je de meeste kleine probleempjes vergeeft en je gewoon laat onderdompelen in de pure entertainment die de serie je biedt. De personages zijn daarbij het sterkste punt - ze gedragen zich praktisch allemaal hoe spelers zich ook doorgaans gedragen in je typische videogame (of D&D, en dergelijke). Izayoi, bijvoorbeeld, is een arrogante, overpowerde eikel met onbekende superkrachten, die de onderdrukte gilde (de no-names) puur helpt omdat hij zich verveelt (er is niemand over die hem kan verslaan, dus zoekt hij nieuwe uitdagingen) en dus vaak maar doet wat hij wil. De andere twee, nobele dame Asuka en de stille You, hebben eveneens eenzelfde instelling, en dus in plaats van onder de indruk te zijn van deze wereld, zoeken ze manieren om zichzelf verder te onwikkelen, terwijl Kurousagi, hun begeleidster en scheidsrechter van de gevechten waarin ze terechtkomen, nooit enig respect krijgt en ze constant tevergeefs op de rails probeert te houden als een wanhopige Dungeon Master. De vijanden die ze bevechten zijn niets dan kwaadaardig en de wereld is makkelijk uit te leggen, dus de serie wordt ook nooit saai of pretentieus, en Asuka en You zijn volwaardige personages die niet slechts dienen als haremmateriaal voor Izayoi, waardoor het die valkuil ook ontwijkt. Het enige probleem is het feit dat Izayoi, zeker in het begin, redelijk overpowered is waardoor hij soms het spotlicht steelt - maar gezien de natuur van de show is het niet zo'n dealbreaker als bij series als SAO.

De show is maar tien episodes lang, maar weet desalniettemin diens tijd te gebruiken om de twee arcs goed te behandelen en het een conclusie te geven die weliswaar het verhaal niet afmaakt (de novels lopen immers nog door), maar desalniettemin als een goede afsluiting voelt en naar meer smaakt. Wat betreft muziek doet het zijn functie, maar is het niets speciaals, op de sterke OP en ED na. Op animatie-gebied is het goed genoeg - de animatie neemt nooit een echte dip naar beneden, maar weet wel een paar scenes eruit te laten springen (vooral sommige vechtscenes) die er daardoor zowaar beter uitzien dan die van de meeste 'grote' series dit seizoen.

Uiteindelijk is Mondaji geen serie die nog jaren later als grote topper aangehaald zal worden, maar het is wel mijn darkhorse van het seizoen geworden, en het is echt het type serie die ik eens in de zoveel tijd zal herkijken zodat ik weer een hoop ongecompliceerde lol kan hebben. Oftewel, een...

8/10

King of Thorn
In 2015 heerst er een pandemie waar geen behandeling voor is. Wordt je besmet met het virus, dan staat je dood vast. Een pharmaceutisch bedrijf komt met een humane oplossing: zij geven de mogelijkheid voor 160 mensen om zich in te vriezen en hen wakker te maken wanneer de ziekte te genezen is. Kasumi is een van de 'gelukkigen', maar is bedroefd omdat ze haar tweelingzus moet achterlaten. Zal ze haar ooit nog zien?
Een onbekende tijd later worden alle uitverkorenen wakker in een ruimte vol doorntakken. Ze zijn ontwaakt in een nachtmerrie, waar buitenaardse monsters rondlopen en de mensen zien als een lekker hapje.

Met zo'n horrorconcept kan het toch niet fout gaan zou je denken. Helaas zitten er behoorlijk wat plotgaten in het verhaal en merk je na verloop van tijd dat het verhaal niet goed doordacht is. Wat ook niet helpt is dat er weinig aandacht wordt besteed aan de personages behalve de hoofdpersoon. Het zijn menselijke schilden waar je niet om zult rouwen. Alle monsters zijn in CG, en ook de personages zijn in CG in actiescènes. Nee, de techniek is nog niet zo ver dat dat er goed uit ziet, je ziet duidelijk het verschil.

King of Thorn is spannend en ziet er (meestal) mooi uit, maar je moet er niet te veel bij nadenken. Leuk voor twee uurtjes vermaak, maar het heeft geen herkijkwaarde. Lees de manga voor een beter verhaal.

Score: 7/10

AnoHana:

Over een meisje menma dat eigenlijk al dood is maar terug komt uit de dood om haar laatse wens te laten vervullen. Ze komt dan dus in het leven van Jintan een van haar oude vrienden en hij kan haar zien. Jintan probeert samen met de ander leden van hun oude vrienden groep Menma's wens te laten uit komen zo dat ze terug naar de hemel kan. Heel mooi verhaal met aangrijpend moment. Menma vond ik echt super Kawaii. De laatse paar aflevering hield ik het niet meer droog.
Punt: 10

Nu maar wachten tot de film uit komt

Is deze al ergens te koop?

Weet ik eigenlijk niet hij is in juni 2012 uitgekomen.

Net de laatste 4 afleveringen van Toradora! gekeken. De serie begint grappig maar het gaat steeds meer richting drama. Als het zelfs mij raakt (emotioneel blok beton) dan verdient het een dikke 9.

Aanrader!