Orguss 02. Mooie animatie, de rest was nogal meh... Het is volgens mij nooit een goed teken als sommige van de bijfiguren interessanter zijn dat de hoofdpersonen.

Minami-ke
Een simpele comedy over de familie Minami, die bestaat uit drie zusjes. In anime is het immers de gewoonste zaak van de wereld dat drie kinderen samenwonen zonder hun ouders. De serie bestaat uit korte scènes die zich afspelen op school of thuis. Aangezien de zusters Minami naar verschillende scholen gaan (basisschool, middleschool, highschool) focust de serie zich afwisselend op verschillende klassen, wat zorgt voor de nodige variatie. De humor is leuk, zo zit er bij alle personages wel een steekje los. Verder is er een komische variant op de chibi-stijl: de drie zusters krijgen van tijd tot tijd juist een volwassen gezicht. De personageontwerpen zijn een beetje vreemd in de zin dat iedereen af en toe een hazenlip heeft (er zit een hoek in de bovenste lip), maar net als de bekende kattenmond (:3) werkt het toch schattig.
Ik was geen fan van Azumanga Daioh, maar ik heb me wel vermaakt met Minami-ke.
Score: 8/10

Minami-ke Omatase
Ik sloeg even twee seizoenen over en bekeek deze OVA van vorig jaar. Twee dingen bevallen mij niet.
1) De hazenlippen zijn groter geworden (tevens ook de ogen).
2) Humor is vervangen door flauwe grappen.
Ik verveelde me behoorlijk tijdens het kijken, maar ik zal het nieuwe seizoen nog één kans geven.
Score: 5/10

Piano no Mori (The Piano Forest)
Ik denk dat ik voor het eerst deze film opmerkte in een erg mooie AMV op Animecon 2012. Vandaag kwam ik er eindelijk aan toe om de film te kijken.
Amamiya is de zoon van een beroemd pianist en wordt van kleins af aan al opgevoed om zijn vader op te volgen. Wanneer zijn oma tijdelijk ziek wordt, verhuist hij met zijn moeder om voor haar te zorgen. Op de plaatselijke middelbare school maakt hij kennis met Kai, een kind uit een armoedig gezin, maar een genie achter de piano. Kai leidt Amamiya naar een verlaten piano midden in het bos, waar hij vreemd genoeg de enige is die daar geluid uit krijgt.

Dit is een film over muziek maken en een groot deel gaat over het onderscheid tussen amateuristisch en professioneel. Amamiya is langzaam het plezier in het spelen vergeten, omdat het zijn levensdoel is om beroemd te worden. Kai daarentegen moet niks weten van muzieklessen, maar het geluk straalt van hem af tijdens het spelen. De twee kunnen een hoop van elkaar leren wanneer zij het uiteindelijk tegen elkaar opnemen op een regionale pianocompetitie (vergeef mij voor de verkeerde benaming).

De klasssieke pianomuziek in deze film is echt fantastisch, en ik ben echt niet iemand die daar in zijn vrije tijd naar luistert. Wel heb ik in mijn jeugd ook een paar lessen gehad en vond het fijn dat de animatie van de pianist klopt met de muziek die je hoort. Een absolute aanrader voor eenieder die een muziekinstrument bespeelt of bespeeld heeft.
Score: 8+ /10

Laatse anime die ik heb gekeken is Ponyo. Het kwam vandaag op nederland 3.
Ik vond het een erg schattige en grappige anime film. Verder vond ik Ponyo echt kawaii als vis en als mens.
Punt: 7/10

One outs

Hoewel ik helemaal niks met honkbal heb, vond ik deze serie helemaal geweldig. Hoewel, de serie over honkbal gaat wordt de focus eigenlijk meer gericht op de mindgames die de hoofdpersoon met de tegenstanders speelt en de ingenieuze strategieën die hij verzint. Het is ontzettend leuk en de main-character is echt bad-ass.
Ik zou deze anime aan iedereen aanraden.

The Garden of Sinners (Kara no Kyoukai)
Type-Moon weet samen met animestudio Ufotable hier een bijzondere filmreeks neer te zetten. 7 films en een epiloog in niet-chronologische volgorde. Episch is het resultaat, maar kan dat ook gezegd worden van het plot?

Alleereerst alle lof aan studio Ufotable en muziekproducent Yuki Kajiura. Zonder twijfel tonen zij hier het hoogtepunt wat bereikt kan worden met art, animatie en muziek. Hoewel ik geen fan ben van de ‘blokogen’, kan dit vergeven worden door de fantastische achtergronden en intense actiescènes. De beste soundtracks heb je in nog in je hoofd nadat de film is afgelopen en dat is zeker met de soundtracks van The Garden of Sinners het geval. Bovendien levert Kalafina (ending themes van oa. Madoka Magica en Fate/Zero) enkele fantastische sluitingsnummers.

En toch behoort deze filmreeks niet tot mijn favorieten. Ook deze films lijden aan “stijl boven inhoud” en werken meer verwarrend dan intrigerend. Ik zal de films even aflopen:

1. Overlooking View
Deze film zet het beste van alle een goede horrorsfeer neer. Het werkt goed als intro, maar als film op zichzelf is het zwak. Chronologisch valt deze film ongeveer in het midden, en dus zullen zowel personages als gebeurtenissen volkomen onduidelijk zijn. Maar interesse wekken doet het zeker.
Score: 7/10

2. Murder Speculation (First Half)
Chronologisch de eerste film, maar maakt dit het duidelijk? We maken kennis met hoofdpersonen Shiki en Kotaro, maar hun acties blijven ongeloofwaardig. De moordenaar heeft geen motief en wordt tot het irritante toe verdedigd.
Score: 7/10

3. Remaining Sense of Pain
Deze heeft hetzelfde probleem als de vorige film: de moordenaar heeft weinig motief na een zeker punt en het is volkomen absurd dat ze nooit eerder hulp heeft gezocht. Shiki kan haar tegenhouden, maar blijft onnodig treuzelen.
Score: 7/10

4. The Hollow
Een goede aflevering, maar niet als film. Voelt erg als aaneenknoping van film 2 en 3, niet als een zelfstandig verhaal. Het geeft wel meer inzicht in Shiki, dus het is wel belangrijk in de grote lijn van het verhaal.
Score: 7/10

5. Paradox Spiral
Hier ligt eigenlijk de climax van de reeks en dit beschouw ik als de beste film. Deze film duurt twee keer zo lang als de vorige films (2 uur) en vertelt een spannend verhaal. Geen irritatie meer van de personages en een goed verhaal met een begin en eind. Helaas is het de eerste keer warrig doordat er veel met de tijd gesprongen wordt. Ook kon ik het plan van de antagonist niet helemaal begrijpen. Desondanks had ik hier voor het eerst een positief gevoel tijdens het kijken.
Score: 8/10

6. Oblivion Recording
Erm… Wat is dit? Filler? De nieuwe hoofdpersoon is het zusje van Kotaro, een tsundere die veel gevoelens heeft haar broer. Familieliefde had ik in deze serie niet verwacht. Hoewel de film mooi eindigt, is de sfeer veel lichthartiger dan in de andere films.
Score: 7/10

Remix: Gate of Seventh Heaven
Een samenvattingsfilm van de eerste zes films in een lengte van één uur. Natuurlijk gaat dat niet goed en is geen goede vervanging voor nieuwe kijkers. Het is in feite een lange AMV van coole scènes met constant Kalafina’s liedjes op de achtergrond. En dat is zeker geen straf om naar te luisteren en te kijken. Verwacht alleen geen inhoud.
Score: 6/10

7. Murder Speculation (Second Half)
De emoties lopen hoog op in het slot en losse verhaallijnen worden eindelijk aan elkaar geknoopt. Hoewel het einde mooi is, heeft ook deze film fouten. Het verhaal komt zeer traag op gang en dialogen zijn soms weer te filosofisch. Mijn grootste probleem ligt echter bij Kokuto. Na 7 films weet ik nog niet wat zijn werk is bij Toko en waarom hij zich steeds in de problemen stort zonder mogelijkheid om zich te kunnen verweren. Waarom leert hij geen magie te gebruiken net als zijn zus? Ook is het onduidelijk waarom de antagonist zo gefascineerd is door Shiki.
Score: 8/10

Epilogue
Deze OVA van 30 minuten vult nog enkele gaten in het verhaal, met name in film 2, maar is slaapverwekkend saai. Het een filosofie over het bewustzijn van de mens, waar ik me niet in interesseer.
Score: 6/10

The Garden of Sinners mag dan problemen hebben met zijn personages en verhaalverloop, het bevat genoeg memorabele scènes begeleidt door fantastische art, animatie en muziek dat je de films niet snel zult vergeten. Ik raad aan om niet af te haken na de eerste of tweede film zoals ik de eerste keer deed.
Totaalscore: 7+ /10

Ergo Proxy
Ik weet ze wel weer uit te zoeken zeg. Weer een anime met een interessant concept, maar die verzand raakt in filosofisch gezever.

We hebben hier de bekende post-apocalyptische wereld. Alles is grijs en grauw, maar het verhaal begint in een grote koepel die de inwoners beschermt tegen de buitenwereld. Daar leven mensen met 'entourages', menselijke robots. Sommige slaan echter op hol door het Cogito-virus en krijgen een eigen wil. Inspecteur Re-l Mayer spoort deze losgeslagen robots op, maar wordt op een dag aangevallen door twee mensachtige monsters, proxy's genaamd. Er blijkt een taboe te heersen op deze wezens, dus gaat ze op onderzoek uit. Vincent Law, een onbelangrijke immigrant, lijkt een verbintenis met de proxy's te hebben. Wat zijn proxy's nou precies?

Ergo Proxy begint als een interessante reis op zoek naar de waarheid, maar halverwege raakt het verhaal zoek. Er volgen enkele filler-achtige afleveringen vol filosofisch gepraat over de zin van het bestaan en op het einde is de wereld van de proxy's zo warrig geworden, dat het verhaal geen bevredigend slot heeft.
De donkere art en prima personageontwerpen maken het wel van begin tot eind een interessante distopie. Er zijn veel overeenkomsten met RahXephon, maar het verhaal is minder goed.
Score: 7/10 (eerste helft 8/10, tweede helft 6/10)

Over dat laatste ben ik het niet met je eens. Het grootste probleem van Ergo Proxy was dat het merendeel van de afleveringen door verschillende mensen werd geschreven en geregisseerd. Dat geeft een creatieve en veelzijdige invulling aan het verhaal maar maakt het vaak ook moeilijk om de rode draad te ontwarren. Met name bij deze serie waar de concepten op papier vrij duidelijk lijken maar in uitvoering toch moeilijk over te brengen zijn zonder te vervallen in een narrator die uitleg geeft (en daarmee vaak de ambiance totaal om zeep helpt). Het grootste probleem van Ergo Proxy is voor mij dan ook de cohesie van de serie. Iedereen heeft een eigen draai aan het materiaal gegeven in hun respectievelijke afleveringen waardoor het als geheel onduidelijk is geworden.
Maar ik zie trouwens wel dat je de anime veel té snel hebt gekeken. Sommige series moet je wat tijd gunnen om in te laten zakken en over te speculeren. En dat zeg niet alleen omdat ik destijds maanden moest wachten omdat de subbers ergens halverwege MIA gingen. De zin van het bestaan (raison d'être) als individu en als groep, was namelijk het centrale thema van de serie, niet een filler.

Ik heb twee weken over deze anime gedaan, hooguit vier afleveringen op een dag. Tja, ik ben gewoon geen fan van dat wazige gefilosofeer. Daarom kunnen populaire series als RahXephon en The Garden of Sinners me niet echt interesseren. Dit verhaal schreeuwt gewoon "kijk eens hoeveel boeken ik heb gelezen". Het kijkplezier gaat omlaag als je de helft van een aflevering geen idee hebt wat de personages nou eigenlijk bedoelen.

De zin van het bestaan hoorde ik wel in hun woorden, maar niet in hun daden. Ik begreep niks van de scènes in de getraliede ruimte met de stenen pratende beelden. Wat er op het einde met de stad gebeurde en hoe dat in het 'plan' paste, het is mij ontgaan. Waarom Vincent bleef leven, wat de proxies precies deden, ik zat nog met zo veel vragen die vast ergens door de vele saaie discussies waren beantwoord. Als ik een serie tweemaal moet kijken voordat ik begrijp wat er gebeurt, dan heeft de serie voor mij gefaald.

Dan kun je inderdaad beter een serie hebben waar symboliek een grotere rol speelt, zoals Angels egg of Lain. Dan kun je er zelf iets van maken:).

Tja, vier afleveringen op een dag voor een serie als deze vind ik veel. Dan mis je teveel omdat je teveel informatie in een keer tot je krijgt. Ikzelf vind dat gepuzzel over een serie juist leuk en de voorgekauwde plot's nauwelijks vermakelijk op zichzelf (daar hoort wel een goede productie en stijl bij, anders laat ik het vaak schieten). Daar hoef je geen eindeloze hoeveelheid boeken voor gelezen te hebben hoor.

Inhoudelijk kan ik eigenlijk niet goed meer op de serie ingaan, daar het alweer jaren terug is dat ik de serie heb gekeken. De getraliede ruimte met stenen beelden was de Raad der Stad toch? De hoofdlijn en concepten kan ik me nog wel herinneren in grote lijnen.
Spoiler volgt:
De proxies waren een soort van halfgoden of menssoort op een hogere trede in de evolutie die een ieder een Tuin van Eden (de glazen steden) gekregen hebben om een nieuwe wereld te bouwen. Vincent stuit echter op de filosofische vragen omtrent de zin van bestaan en draait daarin vast (met zijn weerslag in Romdeau wellicht in de vorm van het Cogito virus Of misschien was dat de oorzaak juist, gezien de domesticatie van de burgers. Argh, te lang geleden). Daarom wist hij zijn eigen herinneren waarna de serie begint en zijn reis begint waarin hij zichzelf herontdekt. En met hem Re-al en de kleine robot.
[/spoiler]

Nou, dit relaas heeft me eigenlijk eraan herinnert dat ik de serie maar eens moet aanschaffen. Bedankt daarvoor

Tot zover weet ik het wel, maar ik zit nog met genoeg vragen omtrend het lot van de stad, Ergo Proxy's alter ego en de andere proxy's.

Graag gedaan.

Fullmetal Alchemist: The Sacred Star of Milos
Met FMA kun je bijna niet fout gaan. Deze film heeft een rijk verhaal dat zeker filmwaardig is. Maar aan de andere kant is het ook een déjà vu van de tv-serie. Elementen als onderdrukking van het volk, levens opofferen voor een groter doel en de gebroeders Elric die met hun alchemiekunsten hiertegen strijden; het voelt niet meer nieuw aan. Ook jammer dat behalve de broers de rest van de originele cast weinig tot geen screentime krijgt; het zijn vooral nieuwe personages die we hier volgen. Een geforceerde twist in het verhaal maakt dat het eerste ontmaskerde personage geen motivatie had voor eerdere handelingen in de film.
De animatie is FMA-waardig, maar de art en personageontwerpen zijn duidelijk inferieur aan de tv-serie. Gezichten vervormen soms en hebben geen schaduw, achtergronden zijn veelal zandmuren. Desalniettemin is de actie prima en zijn er genoeg spannende scènes om niet afgeleid te raken.
Score: 8- /10

Planetes
Deze serie speelt zich af in de (relatief) nabije toekomst waar de mens de volgende stappen heeft gezet in ruimte verkenning. Er bestaat een stad op de maan en een bemande reis naar Jupiter staat op het programma. In deze periode volgen we een groepje mensen die werken bij de afdeling ruimteafval. Dit afval dat om de Aarde cirkelt vormt een potentieel risico en zij zijn diegenen binnen het bedrijf die de taak hebben dit afval te ruimen.
De serie begint vrij luchtig met korte aflevering-durende avonturen waarin we de karakters leren kennen, hun motivaties en hoe de wereld waarin zij leven functioneert. In eerste instantie kunnen deze verhalen wat doorsnee overkomen, ze zijn wat alledaags van aard zelfs. Maar er wordt gestaag opgebouwd aan het tweede deel van de serie waar er een grootser verhaal ter berde wordt gebracht.
Visueel ziet de serie er mijns inziens prachtig uit. Er is grote aandacht geven aan details van ruimtebeleving, apparatuur en uitzichten. Gelukkig weet je serie de veel gemaakte val van “teveel focus op sci-fi tech en te weinig op menselijke emoties” goed te vermijden. Zo kan je je als kijker beter inleven in de personages maar het geeft ook een realistischer beeld. Menselijke interactie veranderd namelijk niet bijster veel over de jaren, enkel hun overtuigingen en omgevingen.
Toch nog een minpuntje: het slot is wel in orde maar komt wat gejaagd over. Gezien de rustigere eerste helft van de serie had dat wellicht wat beter uitgebalanceerd kunnen worden, maar dat is gezeur in de marge.

Een 8+

Planetes is een van mijn favorieten, toch wel een van de beste op het gebied van realistische sci-fi. Leuke personages, en regelmatig ook goede spanning. De manga is op enkele punten erg anders, maar ik vond de anime een beter verloop en ook een veel beter einde hebben.

Ah, de manga heb ik zelf niet gelezen, dus ik ben verder niet bekend met de verschillen tussen het bronmateriaal en de anime. Bedoel je dat de serie een wezelijk ander einde had of meer dat je opbouw en vorm anders waren?